அத்தியாயம் 1

#1

“கீச்.. கீச்” என்றபடி அங்குமிங்கும் பறந்து திரிந்து கொண்டிருந்த பறவைகள் தன் அன்றாடங்களை அப்போதே துவக்கிவிட்டிருந்தன. கதிரவனின் கதிர்கள் மெதுமெதுவாக வானை அப்பியிருந்த இருளை விலக்கி, உறங்குகின்ற மக்களுக்குத் திருப்பள்ளியெழுச்சி பாடக் காத்துக் கொண்டிருந்த சமயம் அது. அலைபேசியின் மெலிதான சிணுங்கல் சப்தம் அறையைச் சூழ்ந்திருந்த நிசப்தத்தைக் கிழித்துக் கொண்டு கேட்டதில் இமைகளைப் பிரிக்க முடியாமல் பிரித்தாள் கோமதி நாச்சியார்.

முன்தினம் இரவு அவள் வீடு வந்து சேரும் போது மணி பன்னிரண்டைத் தாண்டியிருந்ததால் இன்னும் தூக்கம் அவளுக்கு முற்றிலும் கலையவில்லை. ஆனால், அதைக் காரணம் காட்டி சோம்பி மீண்டும் துயிலும் பழக்கம் அவள் வழக்கத்தில் என்றுமே இருந்ததில்லை.  

அதிகாலை நாலரையை ஒட்டி கண்விழிப்பவள் காலைக் கடன்களை முடித்துவிட்டு ஜாகிங் சென்றுவிடுவாள். அதை முடித்துவிட்டு வந்து சிறிது நேரம் உடற்பயிற்சி. அவள் உடற்பயிற்சியை முடிக்கும் நேரம் சரியாக அவளது அன்னை சங்கரகோமதி அவளது அறைக்கே காபியைக் கலந்து கொண்டு வந்துவிடுவார். அன்றும் அதே வழக்கம்தான் தொடர்ந்தது.

ஜாகிங் முடித்துவிட்டு கோமதி நாச்சியார் வீட்டிற்குள் நுழையும்போது அவளது தந்தை சங்கரநாராயணன் ஹாலில் அமர்ந்து செய்தித்தாளில் மூழ்கியிருந்தார். அதிலிருந்த செய்தி ஒன்றை வெகு தீவிரமாக வாசித்துக் கொண்டிருந்தார் அவர். மின்விசிறி சுழன்று கொண்டிருந்தாலும் அதையும் மீறி அவருக்கு நெற்றியில் வியர்வைத் துளிகள் படிந்தன.  

“காவல் உதவி ஆய்வாளரைத் தாக்க முயன்ற மர்ம நபர்” என்ற தலைப்பின் கீழ் வாசித்த செய்தி தான் அவரை அந்த நிலைக்குத் தள்ளியிருந்தது. 

அவர் பயத்துடன் எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியபடி அப்படியே அமர்ந்திருக்க, அவரைப் பார்த்தவாறே உள்ளே நுழைந்த கோமதி நாச்சியார், தந்தையை ஓரக்கண்ணால் பார்த்து அவரை அவதானித்தபடி கடந்து சென்றாள். 

“நாச்சி” என்று அவரது அழைப்பில் அவள் திரும்பி நின்று பார்க்க,

“என்ன பாப்பா இது? இதைப் பத்தி ஒன்னும் சொல்லலியே” என்றார் கவலை அப்பிய குரலில்.  

“ப்பா இன்னும் நீங்க இதுக்கெல்லாம் பழகலியா?” என்று அவருக்கு சமாதானம் செய்யும் குரலில் சொன்னவள், “என் வேலைல இதுக்கெல்லாம் பயந்தா என்ன செய்றது?” என்று அதைப் பற்றித் துளியும் அலட்டிக் கொள்ளாமல் சொன்னாள்.

அவளது அலட்சியமும் தைரியமும் எப்போதும்போல அவரைக் கவர்ந்தாலும் தந்தையாய் அவரது மனம் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது தான் நிஜம்.

“உனக்கு ஒன்னும் ஆகலியே? யாரு பாப்பா அது? புடிச்சாச்சா? பகல்ல அத்தனை பேரு பார்க்க கத்தியால குத்த வந்திருக்கான்.. எதாவது ஆகியிருந்தா…” என்று அவர் ஆரம்பிப்பதற்குள்,

“மெதுவா பேசுங்க.. அம்மா வந்தா உங்களத்தான் திட்டுவாங்க” என்றாள் புன்சிரிப்புடன் கோமதி.

உண்மைதான்! என்னதான் இந்த வேலையில் நிறைந்திருந்த ஆபத்துக்கள் அவரை பயம் கொள்ளச் செய்தாலும் கோமதி நாச்சியார் தான் ஐபிஎஸ் தேர்வெழுதப் போவதாகச் சொன்னபோது முழுமனதுடன் மகளுக்கு பச்சைக்கொடி காண்பித்தார் அவர். அதற்கு முற்றிலும் நேர்மாறாக சங்கரகோமதி முடியவே முடியாது என்று நிற்க, இறுதியில் கோமதி நாச்சியாரின் பிடிவாதத்தால் வேறுவழியில்லாமல் சம்மதிக்க வேண்டியதாகிவிட்டது. அப்போதிருந்தே ஏதாவது சின்ன பிரச்சனை என்றாலும் கூட சங்கரநாராயணன் தான் சங்கரகோமதியின் அர்ச்சனைகளுக்கு முதல் பலியாவார்.

மகள் நினைவுபடுத்தியதில் ‘கப்சிப்’ என்று அவர் வாயை மூடிக் கொள்ள, சரியாக அந்த நேரம் சமையலறையிலிருந்து சங்கரகோமதி கையில் காபிக் கோப்பையுடன் வெளியே வந்தார்.  

மகளை ஆச்சரியமாகப் பார்த்துவிட்டு, கணவரிடம் காபிக் கோப்பையைக் கொடுத்தவர், “என்ன முகம் இப்படி வாடிக் கிடக்கு?” என்று சந்தேகமாக மகளைத் திரும்பிப் பார்த்தார்.

“நீ ஏன் மாடிக்குப் போகாம இங்க நிக்க(நிக்கிற)?” 

“அப்பா கூட சும்மா பேசிட்டு இருந்தேன்மா”

“அதுக்கு ஏன் இவர் இப்படி உட்கார்ந்திருக்காரு?” 

“நல்லா தான்மா இருக்காரு.. உங்களுக்கு அப்படித் தெரியுதா இருக்கும்”

“முப்பது வருஷம் ஆச்சு உங்கப்பாவை கட்டிக்கிட்டு இங்க வந்து.. எனக்குத் தெரியாதா அவரை?” என்று சடைத்தவர்,

“உங்கட்ட தானே கேட்கேன்.. காலங்காத்தால ஏன் இப்படி வேர்த்து விறுவிறுத்துப் போய் உட்கார்ந்திருக்கீங்க” என்றார் மீண்டும்.

‘அவ்வளவு தான்.. இனி அப்பா அம்பேல்’ என்று மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்ட கோமதி நாச்சியார் அன்னையின் கவனத்தைக் கவராமல் பூனையைப் போல நைசாக நழுவி மாடியேறிப் போய்விட்டாள்.

“இல்ல கோமு.. ஏசிபி -யை யாரோ கத்தியால குத்த வந்துட்டாங்கனு நியூஸ் பேப்பர்ல..” என்று மென்று விழுங்கியவர் மனைவியின் அதிர்ந்த பார்வையில் சட்டென்று பேச்சை நிறுத்தினார். சங்கரகோமதி அவசரமாக செய்தித்தாளைப் பிடுங்கி அதிலிருந்த செய்தியை வாசிக்க, ஒவ்வொரு எழுத்தும் அவருள் பயத்தை விளைவித்தது.

‘அம்மா தாயே.. இதென்ன சோதனை’ 

அவர் அவசரமாகக் குலதெய்வத்திடம் ஒரு வேண்டுதலை வைத்து மனமருகிப் பிரார்த்திக்க,

அவரது நிலையைக் கண்டு, “அது ஒன்னுமில்லையாம்.. பேப்பர் காரனுங்க கூடுதலா கதை சொல்லிப் போட்ருங்கானுங்க.. நீ ஒன்னும் பயப்படாத.. நான் பாப்பாட்ட விசாரிச்சுட்டேன்” என்று சங்கரநாராயணன் விளக்கிச் சொல்ல, அவருக்கு வந்ததே கோபம்!!!

“எத்தனை வாட்டி நான் சொன்னேன்.. பொம்பள புள்ளைய பொம்பள புள்ளை மாதிரி வளரும் வளரும்னு.. என் பேச்சைக் காதுல போட்டா தான? ஆம்பள புள்ளை மாதிரி வளர்க்கேனு என் மவளைப் பையனாட்டம் வளர்த்து அவ மனசுல கண்ட ஆசையை விதைச்சுட்டீங்க.. அதுவும் அடங்காம போனா போலீஸ் வேலைக்குத் தான் போவேனு அதையே சாதிச்சிருச்சு.. உங்களுக்கென்ன? அவளை வேலைக்கு அனுப்பிட்டு நானில்ல வயித்துல நெருப்பக் கட்டிட்டு இருக்கேன்”

“எனக்கு அவ போலீஸ் ஆவனும்னு சொல்லுவானு தெரியுமா கோமு?”

“யோசிக்கணும்.. நாலையும் யோசிச்சு செய்றவன் தான் குடும்பத் தலைவன்”

‘ம்க்கும்.. அதான் இந்தக் குடும்பத்துக்குத் தலைவன் இல்ல தலைவி தான்னு தெருல திரியிற நண்டு சிண்ட கூப்பிட்டுக் கேட்டா கூட சொல்லிடுமே’

“என்ன பதிலைக் காணோம்.. நின்னுட்டே உறங்குதீங்களோ?” என்று சந்தேகமாக சங்கரகோமதி வினவ,

“இல்ல கோமு” என்ற பதில் அவரிடமிருந்து வேகமாக வந்தது.

“என்ன நொள்ள கோமு? அப்படியே பத்திக்கிட்டு வருது எனக்கு.. என்கிட்ட ஏச்சு வாங்காம போங்க அங்குட்டு”

“ஏட்டி நான் வேணும்னா உனக்கு சூடா காபி போட்டுத் தரவா?”

மனைவியை சமாதானம் செய்யும் நோக்கில் அவர் கேட்க, அவரைத் தீயாக முறைத்தவர் இது வேலைக்கு ஆகாதென அடுக்களைக்குள் புகுந்து கொண்டார்.

கோமதி நாச்சியார் எப்போது ஐபிஎஸ் தேர்வெழுதப் போவதாகச் சொன்னாளோ அப்போது துவங்கிய இந்தப் பிணக்கு கணவன் மனைவிக்குள் இன்னும் தீராமல் நீண்டு கொண்டிருக்கிறது. அதையெல்லாம் சிறிதும் சட்டை செய்யாமல் தன் முடிவில் உறுதியாக நின்றுவிட்டாள் அவள். ஒன்றை நினைத்தால் அதிலேயே நிற்கும் ரகம் அவள். எதற்காகவும் அவளால் காக்கிச்சட்டையை விட முடியாது. இதனைக் கொண்டு அவள் இழந்தது நிறையவே இருந்தாலும் அதையெல்லாம் மீறிய நிறைவை இந்த வேலை அவளுக்குத் தருகிறது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

அவளுக்கு அடுத்துப் பிறந்தவள் ஸ்ரீநிதி. வணிகவியலில் இளங்கலைப் பட்டத்தை முடித்திருக்கிறாள். போன வாரம் தான் கடைசித் தேர்வை எழுதியிருந்தாள். அடுத்ததாக மேற்படிப்பைத் தொடர்வது தான் அவள் எடுத்து வைத்திருந்த முடிவு. ஆனால், சங்கரகோமதி விடவில்லை. படிப்பை முடித்ததும் ஸ்ரீக்கு திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்பதில் அவர் உறுதியாக இருந்தார். அதேபோல மாப்பிள்ளையையும் முடிவு செய்துவிட்டார்.

மூன்றாம் வருடத்தின் பாதியிலேயே அவரது முடிவு பற்றி அவ்வப்போது சங்கரகோமதி சொல்லுவார்தான்.. ஆனால், படிப்பு முடிந்ததும் உடனேயே வரன் அமைந்துவிடுமா என்ன? என்கிற எண்ணத்தில் ஸ்ரீ அதைப் பெரிதாக நினைக்கவில்லை. அவளது எண்ணத்தை அடித்துத் துவம்சம் செய்யும்படி இப்படித் தேர்வு முடிந்த ஒரே வாரத்தில் மாப்பிள்ளையைக் கொண்டு வந்து தன் அன்னை நிறுத்துவார் என்று அவள் கனவிலும் நினைத்தாளில்லை. அப்படி இருந்தும் ஸ்ரீ அதைத் தட்டிக்கழிக்க என்னவெல்லாமோ சொல்லிப் பார்த்துவிட்டாள். பலன்தான் இல்லை.

“ஒருத்தியை அவ போக்குல விட்டது போதும்.. வயசு இருபத்தி ஒன்பதாச்சு.. கல்யாணமே வேணாம்னு நிக்கா.. உன்னை மாதிரி தான் அவளும் வேலைக்குப் போனதும் பண்ணிக்கிடுதேனு சொல்லுதாளேனு சரினு சொன்னேன். ஆனா, அவ முடியாதுனு நிக்குதாளே இப்ப வரை.. சின்னப்புள்ளையா அதட்டி உருட்டிக் கல்யாணம் கட்டி வைக்க” என்று ஆரம்பித்தவருக்கு மூத்த மகளை எண்ணிக் கண்கள் கலங்க ஆரம்பித்துவிட்டது.

“ம்மா.. ரெண்டு வருசம் போகட்டும்.. பண்ணிக்கிறேனு தானே சொல்றேன்.. நான் என்ன அக்கா மாதிரி வேணாம்னா சொல்லுறேன்?” என்று ஸ்ரீயும் கெஞ்சிப் பார்த்துவிட்டாள்.

“ம்கூம்.. ஒரு வயசு வரை தான் நம்ம கைக்குள்ள புள்ளைக இருப்பாக.. அப்பவே நம்ம கடமையை முடிச்சுடணும்.. நாளைக்கு என்னவாகும்னு யார் கண்டா? எனக்கு மூத்தவளைத் தான் கல்யாணக் கோலத்துல பார்த்துப் பூரிக்கக் கொடுத்து வைக்கல.. உனக்காச்சும் சரியா அந்தந்த வயசுல எல்லாம் நடக்கணும்”

“ம்மா.. எனக்குக் கல்யாண வயசு வந்துட்டா போதுமா? நான் அதுக்குத் தயாரா இருக்க வேணாமா?”

“ஆமா நாங்களாம் தயார் படுத்திட்டா கல்யாணம் கட்டிக்கிட்டோம்? என்னட்டி இப்படி ஏட்டிக்கு மூட்டியா பேசிட்டு கிடக்கிற.. வாயை மூடு.. நல்லது நடக்குற நேரத்துல இப்படிப் பேசி வைச்சு என் பொறுமையை சோதிக்காத” 

ஸ்ரீக்கு கட்டளையிட்டுவிட்டு அவர் நகர, அவள் தலையைப் பிடித்துக் கொண்டாள். இவ்வளவு சீக்கிரம் இதையெல்லாம் அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை. இருந்தும் மனம் தளராமல் அவள் அடுத்து சங்கர நாராயணனிடம் போய் நின்றாள்.

“ப்பா என்ன அம்மா என்னவெல்லாமோ சொல்லுறாங்க?” என்று முறையிட்டவளிடம்,

“ஏற்கனவே அக்கா விசயத்துல அம்மா ரொம்ப நொந்து போய்ட்டா பாப்பா.. அம்மா பத்தி தெரியாதா? சும்மா ரோட்ல போறவனைக் கைகாட்டி கல்யாணம் கட்டிக்கிடச் சொல்லுவாளா? நானும் கூட விசாரிச்சேன் ரொம்ப நல்ல இடம்டா குட்டி.. கல்யாணம் பண்ணிட்டுக் கூட உன் கரியரை நீ உருவாக்கிக்கிடலாம். அதுக்கு அவங்க கிட்ட பேசி சம்மதம் வாங்குறது எங்க பொறுப்பு” என்று சொல்லிவிட்டார் அவர்.

இனி என்ன செய்வது என்று திகைத்து நின்றவளுக்கு தமக்கையிடம் போய் நிற்பது தான் மீதமிருந்த ஒரே வழி! ஆனால், அதை செயல்படுத்தத் தான் அவளுக்குத் தைரியம் இல்லை.

கோமதி நாச்சியாருக்கும் ஸ்ரீநிதிக்கும் ஒன்பது வருடங்கள் இடைவெளி. அவள் தமக்கையாக இருந்ததை விட அன்னையாகிப் போன சமயங்கள் தான் அதிகம். சிறுவயதிலிருந்தே அப்படித்தான். அன்பும் கண்டிப்பும் சரிபாதியாக அவளிடம் கொட்டிக் கிடக்கும். அன்னைக்குப் பயப்படுகிறாளோ இல்லையோ தமக்கையிடம் அதீத பயம் அவளுக்கு! அதனால்தான் ஸ்ரீ தமக்கையிடம் விஷயத்தைக் கூற அவ்வளவு யோசித்தாள்.

இதோ அதோ என்று பெண் பார்க்கும் வைபவம் இன்னும் சிலமணி நேரங்களில் என்றிருக்க, அதுவரை ஸ்ரீ இதைப்பற்றி கோமதி நாச்சியாரிடம் எதுவும் பேசவில்லை. சங்கரகோமதி முன்பே பெண் பார்க்கும் நாளன்று கண்டிப்பாக நீயும் உடனிருக்க வேண்டுமென்று சொல்லியதில் அன்று கோமதி நாச்சியார் விடுமுறை எடுத்திருந்தாள். 

கீழே கணவனிடம் சண்டையிட்டு அடுக்களைக்குள் நுழைந்த சங்கரகோமதி அடுத்து வேலைகளில் மூழ்கிவிட்டார். காபி கலந்து கோமதி நாச்சியாருக்குக் கொடுத்தவர் தன் சின்ன மகளின் அறைக்குள் நுழைந்தார்.

ஸ்ரீநிதி ஏற்கனவே எழுந்து அமர்ந்திருக்க, “எழுந்துட்டியா?” என்று ஆச்சரியமாகக் கேட்டவாறு அவளது கையிலும் காபியைத் திணித்தார் அவர்.

“எந்திருச்சுப் போய் குளி ஸ்ரீ.. கீழே பலகாரம் சுட ஆரம்பிச்சுட்டா உன் பின்னாடி வால் புடிச்சுட்டு என்னால அலைய முடியாது.. நல்ல புடவையா ஒன்னை எடுத்துக் கட்டிக்க.. ம்ம் உங்க காலேஜ்ல பொங்கல் அப்போ செட்டா எடுத்தீங்களே.. அதைக் கட்டிக்கோ.. அதுல அழகா இருந்த.. பூ வாங்கிக் கட்டி வைச்சிருக்கேன்.. கிளம்பிட்டு மேலேயிருந்த மாதிரி ஒரு குரல் கொடு.. நகையும் பூவும் கொண்டுவந்து தாரேன்” என்றவர் மகள் எதுவும் பேசாமலிருக்கவும் அவளது முகத்தை ஆராய்ச்சியாகப் பார்த்தார்.

“என்னடி எதுவும் பேசாமாட்டிக்க?”

“என்ன பேசச் சொல்றீங்க? எல்லாம் உங்க இஷ்டத்துக்குத் தானே செய்றீங்க? என்னையும் என் விருப்பத்தையும் கேட்குறீங்களா?” 

அவள் முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக்கொண்டு சொன்ன விதத்தில் சங்கரகோமதி துணுக்குற்றார். 

“என்னட்டி ஸ்ரீ சொல்லுத? உனக்குக் கெட்டதா நெனைப்போம் நானும் உன் அப்பாவும்?” என்று அவர் தழுதழுத்த குரலில் கேட்க, ஸ்ரீநிதி உதட்டைக் கடித்தாள்.

அவளுக்கே சங்கரகோமதியின் முகமாறுதலைக் காணச் சகிக்கவில்லை. ஒரு பெருமூச்சை இழுத்துக்கொண்டு,

“நான் ஏதோ கோவத்துல பேசிட்டேன்மா விடுங்க” என்றவள் கட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

அவளது சமாதானத்தில் அவர் கொஞ்சம் தெளிவானார். இந்தப் பேச்சும் ஏச்சும் மாப்பிள்ளையைப் பார்த்தால் நிச்சயம் மாறிவிடும் என்றே சங்கரகோமதி நம்பினார். பின்னே ராஜகுமாரன் மாதிரி அல்லவா மாப்பிள்ளையைப் பார்த்திருக்கிறார்! பார்த்திருக்கிறார் என்பதை விடத் தேடிச் சலித்து எடுத்திருக்கிறார். அவருக்குத் தன் தேர்வின் மீது அப்படியொரு நம்பிக்கை. ஆனால், ஸ்ரீ தனக்கு எந்த ராஜகுமாரனும் தேவையில்லை என்பதில் உறுதியாய் இருந்தாள். அந்த உறுதி அவளது தமக்கை மீதான பயத்தினை நீர்த்துப் போகச் செய்ய, சங்கரகோமதி அங்கிருந்து அகலவும் அவள் நேராகத் தமக்கையின் அறையை நோக்கிச் சென்றாள் அவள்.

ஒருமுறை கூட நேரில் பார்க்காமல் சங்கரகோமதியின் நம்பிக்கையை எளிதாகப் பெற்றுவிட்ட நம் நாயகன் அதைப்பற்றி எனக்கென்ன என்பது போல் இன்னும் துயில் மீளாமல் தன் சொகுசுக் கட்டிலில் படுத்திருந்தான். அவன் அஜய் கிருஷ்ணன். சென்னையின் முன்னனி மென்பொருள் நிறுவனத்தில் டீம் லீடாக பணியிலிருக்கிறான்.

அவனருகே மண்டியிட்டு அமர்ந்து அவனை எழுப்பப் போராடிக் கொண்டிருந்தான் தேவ் சரண். 

“டாடி எழுந்துக்கோங்க.. புது மம்மியைப் பார்க்க போகணும்னு பாட்டி சொன்னாங்க” 

தேய்ந்து போன ரெக்கார்ட் போல அதையே தான் அவன் மீண்டும் மீண்டும் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறான். அஜய் எழுந்தபாடில்லை. அவனைக் காப்பாற்றவோ அல்லது தன்னைத்தானே காப்பாற்றிக் கொள்ளவோ தவமணியே மேலே மாடிக்கு வந்துவிட்டார்.

“அஜய்.. எவ்வளவு நேரமா தேவ் உன்னை எழுப்புறான்.. எழுந்திருடா.. அப்பா கிட்ட நீ எழுந்துட்டனு சொல்லிருக்கேன்டா” என்று அழும் குரலில் சொன்னவாறு தன் பேரனை விடுவித்துவிட்டுத் தான் அந்த சுழலில் மாட்டிக் கொண்டார் தவமணி.

அவரது வார்த்தைக்கும் செவிசாய்க்காமல் அவன் படுத்திருக்க, அவனது போர்வையை உருவி அவனை உலுக்கினார்.  

அதில் உறக்கம் கலையப் பெற்றவன், “காலங்காத்தால என்னை டென்ஷன் பண்ணாதீங்கமா.. நான்தான் பொண்ணு பார்க்க வரலைனு சொல்லிட்டேன்ல” என்று கத்தியபடி எழுந்து அமர்ந்தான் அஜய் கிருஷ்ணன்.

அவனது அந்தக் கோபத்தைக் கண்டு துளியும் அஞ்சாதவனாய் அவன் முன்னே இடுப்பில் கைவைத்து முறைத்தபடி வந்து நின்றான் தேவ்.

“எனக்கு நீங்க ப்ராமிஸ் பண்ணியிருக்கீங்க டாடி”

“போடா புடலங்காய் ப்ராமிஸ்.. என்னை இப்படிச் சொல்லியே ஆஃப் பண்றியா நீ? கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேனு தான் சொன்னேன். பொண்ணு பார்க்க வரேனு சொல்லவே இல்லையே” என்றவாறு அவனிடம் தோள்களைக் குலுக்கியவாறு அஜய் சொல்ல, தேவ் விழித்தான்.

‘ஆமால்ல’ என்பது போல அவன் திகைத்து விழிக்க, தேவ் முகத்தைப் பார்த்த அஜய் சிரிப்பை உதடுகளுக்குள் அடக்கினான். கொஞ்சம் இளகினால் போதும்.. அந்த நிலையை அவனுக்கு சாதகமாக்கிக் கொள்வதில் தேவ் கெட்டிக்காரன். அதனால், முகத்தை ‘உம்’மென்று வைத்தபடியே அஜய் கூற, தேவ் பாவமாகத் தன் பாட்டியைப் பார்த்தான். அவர் அதற்கு மேல் பாவமாகத் தன் பேரனைப் பார்க்க, அவன் அழுகையில் உதட்டைப் பிதுக்கினான்.

“இங்க என்ன ஆஸ்காரா கொடுக்கிறாங்க.. எதுக்குடா இப்போ இப்படி நடிக்கிற?” என்ற அஜய் கூற,

“ஏம்லே அவன் நிஜமாவே அழுவுறான்.. புள்ளைக்கு ஆசை காட்டி மோசம் செய்யாத.. அது பாவம்.. எந்திரிச்சு கிளம்புற சோலியைப் பாரு.. உங்கப்பா கிட்ட என்னை ஏச்சுப்பேச்சு வாங்க வச்சா பொறவு நான் சும்மா இருக்க மாட்டேன் பார்த்துக்க” என்று மகனைக் கோபமாகத் திட்டியவர் பேரனை சமாதானம் செய்தார்.

“எனக்குத் தெரியாது டாடி.. நீங்க புது மம்மி கூட்டிட்டு வரேனு சொன்னீங்க.. எனக்கு வேணும்” என்று தேவ் மிரட்டும் தொனியில் கூற,

“அதென்ன ரெடிமேட் சப்பாத்தி மிக்ஸாடா நீ கேட்டதும் கூட்டிட்டு வர்றதுக்கு?” என்று முறைத்தான் அஜய்.

“முடியாதுனா ஏன் அன்னைக்கு சரினு சொன்னீங்க?” 

தேவ் பாட்டியின் பிடியிலிருந்து விலகி அஜய்க்கு முன்பாக நின்றுகொண்டு அவனை முறைத்தான். அந்தத் தோரணையில், தவமணியும் அஜய்யும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டனர்.

சிரித்துக்கொண்டே, “இந்த ஆட்டிட்யூடெல்லாம் யார்கிட்ட இருந்துடா கத்துக்கிட்ட?” என்று கேட்டபடி அவனை இழுக்க முயல, லாவகமாக அவனிடமிருந்து விலகினான் தேவ்.

“என்னடா?”

“பொய் பேசுறவங்க பேட் பாய்னு நீங்க தானே சொன்னீங்க? அப்போ நீங்க பேட் பாய்.. உங்க கூட இனிமேல் பேசமாட்டேன். முத்தா கொஞ்ச மாட்டேன்” 

“இவ்ளோ பெரிய பனிஷ்மென்ட் எல்லாம் டாடி தாங்க மாட்டேனே”

“அப்போ ரெடி ஆகுங்க.. புது மம்மியைப் பார்த்துட்டு வருவோம்”

எங்கே சுற்றினாலும் சரியாகத் தன் மையப்புள்ளிக்கு வந்து நின்றவனை சிரிப்புடன் பார்த்தவன் தாயிடம் திரும்பினான்.

“எதுக்கும்மா இவன் புது மம்மி மேல இவ்வளவு அப்செஸ்டா இருக்கான்?” 

“அவனுக்குத் தனியா இருக்க பிடிக்க மாட்டிக்காம்.. தங்கச்சி பாப்பா வேணுமாம்.. அவன் சிநேகிதனுக்கு தங்கச்சி பாப்பா பொறந்திருக்காம்.. அப்போம்ல இருந்து ஒரே அனத்தம்”

புன்னகையுடன் தவமணி சொல்லியதில்,

“அட.. இதுக்கா என்னைக் கல்யாணம் பண்ணச் சொல்றான்? இதை நீங்க முன்னமே சொல்லியிருந்தா சென்னைலயே அதுக்கு ரெடி பண்ணியிருப்பேனே” என்று குறும்புடன் அஜய் கூற, 

“அந்த வாரியலை(துடைப்பம்) எடு தேவ்” என்றார் தவமணி மகனை முறைத்துக்கொண்டு.

அதில் சுதாரித்தவன், “ம்மா.. சும்மா சும்மா.. என்னைப் பத்தித் தெரியாதா உங்களுக்கு?” என்று அஜய் அசட்டுப் புன்னகையுடன் கூறவும்,

“விளையாட்டுக்கு எதைப் பேசுறதுன்னு ஒரு கூறுவாறும் இல்ல.. போய்க் கிளம்புலே.. இப்ப கிளம்புனா தான் நல்ல நேரத்துலப் போய்ச் சேர முடியும்” என்று தவமணி சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே கீழே இருந்து, “தவம்..” என்ற சண்முகத்தின் குரல் கேட்டது. குரல் கேட்ட நொடி தவமணி அங்கிருந்து வேகமாகக் கீழிறங்கிச் செல்ல, அஜய் குளியலறைக்குள் புகுந்தான்.

நாயகியின் குடும்பத்தில் சக்தியின் ஆட்சி என்றால் நாயகன் குடும்பத்தில் சிவபெருமான் ஆட்சி.

“என்ன உன் புள்ளை கிளம்பிட்டானா?”

“குளிக்கான்”

“என்ன இப்பத்தான் குளிக்கானா? நல்ல நேரத்துக்குள்ள அவிய(அவங்க) வீட்டுக்கு போகணும்னு எத்தனை முறை சொல்லுதேன்”

“கிளம்பிடுவான்ங்க”

“அவனுக்கு இன்னும் பொறுப்பே வருதில்லை.. நீ பொருளெல்லாம் எடுத்து வைச்சிட்டியா?”

“நான் எல்லாம் எடுத்து வைச்சாச்சு.. போறப்ப கொஞ்சம் மல்லிகைப் பூவும் இனிப்பும் மட்டும் வாங்கிக்கிடலாம்”

“ம் காரை நிப்பாட்டிப் போற வழில வாங்கிக்கிடலாம்.. அவனைக் கொஞ்சம் சொல்லி வேகமா கிளம்பச் சொல்லு”

மீண்டும் மனைவியிடம் வற்புறுத்தி விட்டு அவர் அங்கிருந்து அகல, அப்போதுதான் தவமணிக்கு மூச்சே வந்தது.  

அங்கு நடக்க இருக்கும் விபரீதம் முன்கூட்டியே தெரிந்திருந்தால் அவர் இத்தனை வற்புறுத்தியிருக்க மாட்டாரோ என்னவோ!? அவரது இந்த முடிவை எண்ணி அன்றே வருந்தப் போகிறார் என்பது புரியாமல் மனைவியிடம்

கட்டளையிட்டு நகர்ந்தவரைக் கண்டு காலம் கண்சிமிட்டியது!!

கருத்துகளைப் பகிர்ந்து கொள்ள:

https://kavichandranovels.com/community/postid/231/