All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except for brief quotations used in critical reviews and certain other non-commercial uses permitted by copyright law.
Topic starter
09/12/2024 10:17 pm
#2
“ம்மா இப்போ எதுக்கு இவரு இப்படி அலம்பல் பண்றாரு? நெற்கட்டான்செவ்வல்-ல இருந்து சங்கரன்கோவில் போக மிஞ்சிப் போனா இருபது நிமிஷம்.. இதுக்கு ஏன்மா இப்படி படுத்துறாரு?”
அஜய் சலித்துக்கொண்டு கேட்க, தேவ் தந்தையின் மடியில் அமர்ந்து உணவினை அவன் ஊட்ட ஊட்ட வாங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
“அவரைப் பத்தி தெரியாதா? ஒன்பது மணி பஸ்ஸுக்கு எட்டு மணிக்கே போய் காத்துக்கிடப்பாரு.. அப்படியே அவிய அம்மா மாதிரி”
தவமணி மகனிடம் மெதுவாக முணுமுணுத்துவிட்டு தோசை வார்க்க உள்ளே செல்ல, தேவ் வேகவேகமாக உணவினை உண்டும் உண்ணாமலும் அடுத்த வாய் உணவிற்காக வாய் திறந்தான்.
“டேய் மெதுவா சாப்டு.. எதுக்கு இப்படி நீயும் அவசரப்படுற?” என்று கடிந்தவாறே அவனுக்கு ஊட்டினான் அஜய்.
“மம்மி பார்க்க டைம் ஆச்சு டாடி”
தேவ் உணவினை ஒருபுறம் அதக்கியவாறே பதில் சொல்ல, தோசையைப் பிய்த்துக் கொண்டிருந்த அஜயின் கரங்கள் ஒரு நொடி அப்படியே நின்றது. அவனது நெற்றி யோசனையாய்ச் சுருங்கியது.
“பாட்டி உன்னை நல்லா தானே பார்த்துக்கிறாங்க தேவ்.. அப்புறம் ஏன் நீ புது மம்மி மேலே இவ்வளவு இன்ட்ரெஸ்டடா இருக்க?”
என்னவோ அவனது இந்த ஆர்வம் அஜயின் மனதைப் பிசைந்தது. தனக்கே தெரியாமல் தேவ் தாயன்பிற்காக ஏங்குகிறானோ? என்றெண்ணிக் குழம்பினான்.
“நல்லா பார்த்துக்கிறாங்க.. ஆனா அவங்க பாட்டி டாடி.. எனக்கு மம்மி வேணும்” என்று தேவ் சொல்ல, அஜய் எப்படி உணர்ந்தான் என்றே தெரியவில்லை. அவனது கண்கள் நொடியில் கலங்கிப் பின் இயல்பானது.
அதுவரை திருமணத்தின் மீது பெரிதான நாட்டமில்லாமல் இருந்தவன் அந்த நொடியில் தேவிற்காகத் தன் பிடிவாதத்தைத் தளர்த்திக் கொள்ள யோசித்தான். அவன் அவ்வாறு யோசித்த கணமே என்னவோ நெஞ்சில் பாரமாக அழுத்துவதைப் போலிருக்க, அந்த உணர்விலிருந்து வெளிவர முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தவனின் தட்டில் சுடச்சுட அடுத்தத் தோசையைக் கொண்டு வந்து வைத்தார் தவமணி.
அதேநேரம் சரியாக வீட்டிற்குள் நுழைந்த சண்முகம், “என்னட்டி இன்னும் கிளம்பலயா?” என்று சத்தமிட,
“அவ்வளவுதான்.. இதோ கிளம்பியாச்சு” என்றபடி அடுக்களைக்குள் சென்று அடுப்பை அணைத்துவிட்டு வெளிவந்தார் தவமணி.
“போகலாம் தாத்தா” என்று தேவ்சரணும் அஜயின் மடியிலிருந்து குதூகலத்துடன் இறங்கிவர, அஜய் தோசையின் மீதே கைகழுவிவிட்டு எழுந்துவிட்டான்.
“போகலாம்” என்றவாறு அஜய் தேவ்சரணைத் தூக்கிக்கொண்டு முன்னால் நடக்க, தவமணிக்கு முகமே விழுந்துவிட்டது.
‘நெய் ஊத்தி அவனுக்குப் பிடிக்குமேனு பார்த்துப் பார்த்து ஊத்திக் கொடுத்தேன்.. இந்த மனுசன் காலுல சுடுதண்ணியைக் கொட்டிக்கிட்டுப் பறக்காருனு(பறக்கிறாருனு) பசியாறாம போறான் எம்மவன்’
மனதுக்குள் கணவனைக் கரித்துக் கொட்டியவாறு தவமணி அவரைப் பார்க்க,
அவரோ, “கிளம்பலயானு கேட்கக்குள்ள சாப்பாட்டுல கைகழுவுதான் உன்புள்ள.. அப்படியென்ன திமிரு” என்று பொரிந்தார்.
“அப்பா அவசரம்னு சொல்லுதாங்களேனு கைகழுவிட்டுப் போகுதான்(போறான்).. அது குத்தம்னு அவனை ஏசுனா பொறவு வரலனு சொல்லிடப் போறான்” என்று தவமணி சொன்னதில் முகத்தை உர்ரென்று வைத்துக்கொண்டே வெளியே சென்றார் அவர். அவரைத் தொடர்ந்து தவமணியும் சென்று காரிலேற, கார் மொத்தக் குடும்பத்தையும் ஏற்றிக்கொண்டு சங்கரன்கோவிலை நோக்கிச் சென்றது.
பத்து மணிக்கெல்லாம் மாப்பிள்ளை வீட்டினர் வந்துவிடுவதாகச் சொல்லியிருந்ததால் சங்கரகோமதி பதட்டத்துடன் இருந்தார்.
“இந்த நேரத்துல தான் உங்க மவ கமிஷ்னரைப் பார்க்கணும்னு போவணுமா? என்ன சொன்னாலும் கேட்க மாட்டிக்கா” என்று புலம்பியபடி அவ்வப்போது வாசலை எட்டிப் பார்த்துக்கொண்டே சுட்டு வைத்திருந்த பலகாரங்களைத் தனித்தனி பாத்திரத்தில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தார் சங்கரகோமதி.
சங்கரநாராயணன் யாருக்கோ வந்த நட்டமென தொலைக்காட்சி முன் அமர்ந்திருக்க, அவரிடமிருந்து எந்தப் பதிலும் வராமல் இருப்பதால் திரும்பி அவரைப் பார்த்தவருக்கு, அவர் முனைப்பாக தொலைக்காட்சியில் மூழ்கியிருந்தது அப்படியொரு எரிச்சலைத் தந்தது.
“இப்போ அந்த டிவி கழுதையை ஆஃப் பண்ணுதீங்களா என்ன?” என்று சங்கரகோமதி உள்ளிருந்தவாறே சத்தம் போட்டதில் மனைவியைத் திரும்பிப் பார்த்தவர், சங்கரகோமதியின் காளி அவதாரத்தில் வேகமாக தொலைக்காட்சிப் பெட்டியை அணைத்தார்.
“நாச்சிக்குப் போன் அடிச்சு எங்க இருக்கான்னு கேளுங்க”
அடுத்த கட்டளை அவரிடமிருந்து வந்தது. சங்கர நாராயணன் மகளுக்கு அழைப்பு விடுக்க, அந்தப் பக்கம் உடனே அழைப்பு எடுக்கப்பட்டது.
கேள்வி கேட்க வேண்டிய அவசியமே இல்லாமல் எடுத்ததும், “வந்துட்டே இருக்கேன் ப்பா.. டென் மினிட்ஸ்ல வந்துடுவேன்” என்று கோமதி நாச்சியார் கூற, அதையே மனைவியிடம் திரும்பிப் படித்தார் அவர். அதன்பின் தான் சங்கரகோமதிக்குக் கொஞ்சம் பதட்டம் தணிந்தது.
சங்கர நாராயணனிடம் பேசிவிட்டு முகத்தில் சிந்தனை ரேகைகள் படிய ஆள்காட்டி விரலால் புருவ மத்தியில் தட்டியவாறே பயணித்துக் கொண்டிருந்த கோமதி நாச்சியாருக்கு எண்ணமெல்லாம் இந்தத் திருமணத்தை என்ன சொல்லி நிறுத்துவது என்பதில் தான் இருந்தது. அவளது மனதில் காலை ஸ்ரீநிதி வந்து பேசியதுதான் படமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
அன்று காலை வழக்கம்போல உடற்பயிற்சி முடித்துவிட்டு அறையில் அமர்ந்திருந்த கோமதி நாச்சியார், கதவைத் தட்டிவிட்டு உள்ளே நுழைந்த தங்கையை வியப்பாகப் பார்த்துவிட்டு,
“என்ன ஸ்ரீ?” என்றாள் கேள்வியாக.
“இன்னைக்கு லீவாக்கா நீங்க?”
“ஆமா.. அம்மாவோட ஆர்டர்”
புன்னகையுடன் கோமதி நாச்சியார் சொல்ல, அந்தப் புன்னகை சற்றும் தொற்றாமல் பதட்டமும் பயமுமாக நின்றிருந்தாள் ஸ்ரீநிதி. அவளை வித்தியாசமாகப் பார்த்துவிட்டு,
“என்ன ஸ்ரீ?” என்று குழப்பமாகக் கோமதி நாச்சியார் வினவ,
“அக்கா.. எனக்கு இப்போதைக்கு கல்யாணம் பண்ணிக்க விருப்பமில்லை.. அம்மா அப்பா கிட்ட சொன்னா..” என்று தயக்கத்துடன் நிறுத்தினாள் ஸ்ரீ.
அவள் தயங்கி நிறுத்தியதே அவள் சொல்லாமல் விட்ட செய்தியைக் கூற, கோமதி நாச்சியாரின் முகம் கன்றியது.
“சென்ட்டிமென்ட்டலா பேசி என்னை அடுத்துப் பேச முடியாத மாதிரி பண்றாங்க.. நீங்க அம்மா கிட்ட பேசி இது வேணாம்னு சொல்றீங்களாக்கா?”
கெஞ்சுதலோடு கேட்ட தங்கையைப் பார்த்தவளின் விழிகளில் இப்போது சந்தேகம் வந்திருந்தது.
“இப்போதைக்கு கல்யாணம் வேணாமா? இல்ல இந்த மாப்பிள்ளை கூடக் கல்யாணம் வேணாமா?”
சரியாக நூல் பிடித்து கோமதி நாச்சியார் கேட்க, ஸ்ரீநிதி திகைத்தாள்.
“அக்கா..”
“கூடப் படிக்கிற பையனா?”
“இல்..இல்லக்கா.. அப்படி..லாம் இல்ல.. எம்.காம் பண்ணலாம்னு நினைச்சேன். அ..தான்”
திக்கித் திணறி ஸ்ரீநிதி சொல்ல, அவளைக் குறுகுறுவென்று பார்த்தவள்,
“பொண்ணு பார்க்கத் தானே வர்றாங்க.. பேசிக்கலாம் போ” என்றாள்.
ஸ்ரீநிதிக்கு அதுவே போதுமானதாக இருந்தது. தமக்கையின் இந்த பதிலே நேர்மறையான முடிவைத்தான் தரும் என்று உறுதியாக நம்பினாள் அவள். பெரிய மனப்பாரம் அகன்ற நிம்மதியில் அவள் தன் அறைக்குச் செல்ல அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் கோமதி நாச்சியார் அலுவலக வேலையாக கோப்பு ஒன்றைக் கொடுக்க வேண்டியிருப்பதாகக் கூறி கமிஷனர் அலுவலகத்திற்குச் சென்றுவிட்டாள். விஷயம் அறிந்தவுடன் ஸ்ரீநிதி பதறிப் போய்விட்டாள்.
உடனே தமக்கைக்கு அவள் அழைப்பு விடுக்க, “முக்கியமான வேலையா அக்கா? லேட் ஆகிடுமா வர்றதுக்கு?“ என்ற அவளது கேள்விக்கு,
“அவங்க வர்றதுக்குள்ள வந்திருவேன் ஸ்ரீ.. நீ ரிலாக்ஸா இரு” என்ற பதில் கிடைக்கவும் தான் கொஞ்சம் ஆசுவாசமாக உணர்ந்தாள் அவள்.
இதையெல்லாம் நினைத்துப் பார்த்துக்கொண்டே சென்றவள் வீட்டிற்குள் நுழையும்போதே அங்கே நின்ற மற்றொரு காரைப் பார்த்துவிட்டாள். தன் கைக்கடிகாரத்தைத் திருப்பி நேரத்தைப் பார்க்க, அவர்கள் வருவதாகச் சொல்லியிருந்த நேரத்தைக் கடந்து ஏழு நிமிடங்கள் சென்றிருந்தன.
அவசரமாக காரிலிருந்து இறங்கியவள் தனது வழக்கமான வேகநடையுடன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தாள். ஹாலில் அஜய் குடும்ப சகிதமாக அமர்ந்திருந்தான். தனக்கு இடது பக்கத்தில் திடீரென்று நிழலாடவும் யாரென்று திரும்பிப் பார்த்தவன் அதிர்ச்சியில் எழுந்து நின்றுவிட்டான்.
அஜய் எழுந்து நிற்கவும் அங்கிருந்த பெரியவர்கள் மூவரும் ஒருசேர வாயிலைப் பார்த்தனர். தேவ்சரணும் அனைவரோடு சேர்ந்து அவளைப் பார்க்க, எழுந்து நின்றவனை வித்தியாசமாகப் பார்த்துக்கொண்டே மற்றவர்களை வரவேற்கும் விதமாகத் தலையசைத்தவள் அவளது தந்தையின் அருகில் சென்று அமர்ந்து கொண்டாள்.
“நீ ஏம்லே இப்படி நிக்க?” என்று தவமணி கிசுகிசுப்பாய் கேட்கவும் தான் அஜய் உணர்வு வந்து அமர்ந்தான்.
“என்னுடைய மூத்த பொண்ணு. ஏசிபி-யா இருக்கா..” என்று சங்கரநாராயணன் பெருமிதமாக அறிமுகப்படுத்தியவர்,
“வேலை முடிஞ்சதா நாச்சி” என்று மகளிடம் விசாரித்தார்.
“ம்ம் முடிஞ்சதுப்பா” என்று பதிலளித்தவள் மாப்பிள்ளையாக்கப்பட்டவனைப் பார்வையிட்டாள். அவளது விழிகள் அவனை ஏறெடுத்துப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அவனது கண்களில் ஒருவித மின்னல் வந்து போக, அதையும் சேர்த்தே நோட்டமிட்டவள் பல்லைக் கடித்தாள்.
‘பொண்ணுங்களையே பார்க்காதவனைப் போல பார்க்கிறானே’ என்று அவனை இளக்காரமாகப் பார்த்தவள் அதையே கண்களில் பிரதிபலிக்கவும் செய்தாள்.
அவளது விழிகள் கூறும் செய்தியை மிகச் சரியாக உள்வாங்கியவன், “ஆமாம்.. அப்படித்தான்” என்று சொல்வதைப் போல, சோபாவில் நன்றாக சாய்ந்தமர்ந்து கொண்டு கோமதி நாச்சியாரைப் பார்வையிட ஆரம்பித்துவிட்டான்.
அதில் கடுப்பானவள் எதையும் பேசி வைக்கும் முன்னரே சங்கரகோமதியின் தலை தெரிய, வேறுவழியின்றி அமைதியைக் கடைபிடித்தாள். சங்கரகோமதியின் பின்னால் தழையத் தழையப் புடவை கட்டிக்கொண்டு ஸ்ரீநிதி நடந்து வந்தாள். சண்முகமும் தவமணியும் ஸ்ரீநிதியைப் பார்க்க, அஜயின் பார்வை அப்போதும் நாச்சியாரை விட்டு அகலவில்லை.
அவனது பார்வையில், ‘சரியான பொறுக்கியா இருப்பான் போல’ என்ற முடிவிற்கே கோமதி நாச்சியர் வந்துவிட்டாள்.
முகத்தில் எந்தவித உணர்வையும் காட்டாமல் ஸ்ரீநிதி அனைவருக்கும் காபியைத் தர, அஜய் ஸ்ரீநிதியை நிமிர்ந்தும் பார்க்கவில்லை. தவமணிக்கும் சண்முகத்திற்கும் பரம திருப்தி. தேவ்சரண் தவமணியின் மடியிலிருந்து இறங்கி அஜயின் மடியில் போய் அமர்ந்து கொண்டான். தேவ்சரணின் காதுகளில் அஜய் எதையோ கிசுகிசுப்பாகக் கூற, அதுவரை ஸ்ரீநிதியை நோட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தவன் யோசனையுடன் அவனும் கோமதி நாச்சியாரைப் பார்க்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.
‘இதென்னடா சோதனை?’ என்று திகைத்தவள் அஜயை நேர்ப்பட முறைத்தாள். அவளின் முறைப்பையும் கூட அவன் கண்கள் மின்னப் பார்க்க, ஏன் தான் முறைத்தோமோ என்ற எண்ணத்தில் வேறுபுறம் திரும்பிக் கொண்டாள் அவள்.
“சும்மா கூச்சப்படாம உட்காருமா” என்று தவமணி சொல்ல, ஸ்ரீநிதி தமக்கையைப் பார்த்தாள்.
“இங்க வா ஸ்ரீ” என்று அவள் அழைக்க, தமக்கையின் அருகே சென்று அமர்ந்து கொண்டாள்.
“என்னம்மா படிச்சிருக்க?” என்று தவமணி கேட்க,
“பி.காம்” என்றாள் தயக்கமாக.
“அடுத்துப் படிக்க விருப்பம் இருந்தாலும் அஜய் உன்னைப் படிக்க வைப்பான்மா.. நீ அதை நினைச்சு வெசனப்பட்டுக்க வேணாம்” என்று கூற, சண்முகமும் அதை ஆமோதித்தார்.
“பொண்ணு பார்க்க வந்ததே ஒரு சடங்கு சம்பிரதாயத்துக்குத் தான்.. எங்களுக்குப் பொண்ணை போட்டோலயே பிடிச்சுப் போச்சு.. உங்களுக்கும் எண்ணமிருக்கப் போய் தான் வரச் சொல்லியிருப்பீங்க” என்று சண்முகம் சங்கரநாராயணனிடம் பேச்சுவார்த்தையைத் துவங்க, ஸ்ரீநிதியின் கரங்கள் நடுங்க ஆரம்பித்தது.
யாரும் அறியாத வண்ணம் தங்கையின் கரங்களைத் தன் கரங்களுக்குள் அடக்கிக் கொண்டாள் கோமதி நாச்சியார். அவரது பேச்சை ஒட்டியே சங்கரநாராயணனும் பேச, இதை எப்படித் தடுப்பது என்று யோசித்தவள் அஜய் தொண்டையைச் செறுமியதும் அவனிடம் கவனத்தைச் செலுத்தினாள்.
“டேட் எல்லாம் அப்புறம் குறிச்சுக்கலாம் மாமா.. எனக்கு உங்க பொண்ணு கூடத் தனியா பேசணும்.. பேசலாமா?” என்று கேட்க, சண்முகத்தின் முகம் கடுமையானது.
அவர் கோபமாகத் தவமணியைப் பார்க்க, தவமணி கைகளைப் பிசைந்தார்.
“என்ன தவம் இது?” என்று அவர் மனைவியைக் கடிய,
“பொண்ணு கூடத் தனியா பேசுறதுலாம் சகஜமா போச்சுங்க” என்றார் அவர் முணுமுணுப்பாக.
“அதெல்லாம் எனக்கும் விளங்குது.. ஆனா அதை அவன் முன்கூட்டியே நம்மகிட்ட சொல்லியிருக்கணும்ல.. இவனா இப்படிக் கேட்கான்.. சம்பந்தி வீட்ல என்ன நினைப்பாங்க?”
சண்முகம் கோபமாகப் பேச, தவமணிக்கு யார் பக்கம் பேசுவதென்று தெரியவில்லை. அவர்கள் தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே சங்கரநாராயணனும் சங்கரகோமதியும் கண் ஜாடையில் பேசி முடித்திருந்தனர்.
“தாராளமா பேசுங்க மாப்பிள்ளை” என்று சங்கரநாராயணன் அனுமதி கொடுக்க, ஸ்ரீநிதிக்கு இதுவேறா என்றிருந்தது.
“அவங்களுக்குள்ள பேசிப் புரிஞ்சுக்கிட்டா நல்லது தானே சம்பந்தி” என்று சண்முகம் மகனை விட்டுக் கொடுக்காமல் பேச, சங்கர நாராயணனும் அதையே சொன்னார்.
அஜய் புன்னகையுடன் எழ, ஸ்ரீநிதியும் வேறு வழியில்லாமல் முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக்கொண்டு எழுந்தாள். அப்போது தான் அஜய் அந்த குண்டைத் தூக்கிப் போட்டான்.
“நீங்க இல்லைங்க.. உங்க அக்கா கூட தான் தனியா பேசணும்” என்று அவன் சொல்ல, அங்கிருந்த அனைவரும் அதிர்ந்து போயினர்.
“என்னட்டி பேசுதான் உன் புள்ள” என்று சண்முகம் குரலை உயர்த்த, தவமணிக்கு சங்கடமாகிவிட்டது.
“ஏம்லே என்ன பேசுத?” என்று அவரும் சத்தம் போட,
சங்கரகோமதியும் சங்கரநாராயணனும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துவிட்டு ஒருசேர மகளின் முகத்தைப் பார்த்தனர். ஸ்ரீநிதி அதுவரை இல்லாமல் அப்போதுதான் அஜயை நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அவனது தைரியத்தில் அவள் ஆச்சரியமாக அவனைப் பார்க்க, கோமதி நாச்சியார் முறைப்புடன் அவனைப் பார்த்தாள்.
“என்கிட்ட நீங்க தனியா பேச என்ன இருக்கு?” என்று அவள் கேட்க,
“பேசுனா தெரியப் போகுது.. இந்த சிட்டியோட ஏசிபி.. உங்க இடத்துல என்கூடத் தனியா பேசுறதுக்கு இவ்வளவு பயமா?” என்றான் அவன் புன்னகை மாறாமல்.
அவனது பேச்சு அவளை சரியான முறையில் சீண்ட, பதிலே பேசாமல் எழுந்து வெளியே விறுவிறுவென்று நடந்தாள் அவள். நினைத்தது நடந்த திருப்தியில் அவள் பின்னே அவன் நடக்க, நிலைமை பெரியவர்களின் கைகளை மீறுவதை அங்கிருந்த நால்வருமே உணர்ந்தனர். சங்கரகோமதிக்கு நடப்பது எதுவும் சரியாகப் படவில்லை. அவர் ஸ்ரீநிதிக்கு கண்சாடை காட்ட, அவள் யாருடைய கவனத்தையும் கவராமல் எழுந்து பெற்றோரின் அறைக்குள் சென்று மறைந்து கொண்டாள்.
அஜயின் பேச்சினால் சீண்டப்பட்டு அங்கிருந்து எழுந்து வந்த கோமதி நாச்சியார் வீட்டிற்கு வெளியே இருந்த தோட்டத்தின் நடுவே வந்துதான் நின்றாள். அவளைப் பின்தொடர்ந்து வந்த அஜய் அவளுக்கு முன்பாக வந்து நின்றான்.
ஏதாவது ஏடாகூடமாகப் பேசிவிடுவானோ என்ற குழப்பத்தில் அவனை முறைப்புடன் அவள் பார்க்க, “ஹலோ சீனியர்.. என்னை அடையாளம் தெரியலையா?” என்றானே பார்க்கலாம்.. கோமதி நாச்சியார் அடுத்த அதிர்ச்சிக்கு ஆளானாள்.
சுளித்த புருவங்களுடன் அவனை நன்றாகப் பார்க்க, அவளுக்கு அவனைப் பார்த்த நினைவேதும் இல்லை.
“பத்து வருஷம் கழிச்சு பார்த்தா அடையாளம் தெரியாதுதான்” என்றான் அவன் புன்னகையுடன். அவளது குழப்பம் இன்னும் அதிகமானது. அவள் தன் நினைவடுக்குகளைத் தூசு தட்டி முழுவதுமாக அலசிப் பார்த்துவிட்டாள். அஜயை முன்பின் பார்த்த நினைவு சுத்தமாக இல்லை.
“சி.ஓ.ஏ காலேஜ்.. 2011-14 பேட்ச்” என்று அவன் கூற,
“ஓ” என்றாள் அவள் யோசனையாக. அவள் அதே கல்லூரியில் தான் 2010-13 ஆம் ஆண்டு படித்தாள். ஒருவேளை முன்னமே தெரிந்தவள் என்றுதான் அப்படிப் பார்த்து வைத்தானா? என்று யோசித்தவளுக்கு அவளது மனம் மறுப்பாகப் பதிலளித்தது. அவனது விழிகளில் ஆர்வம் அல்லவா வழிந்தது!?
அவனது பார்வைகள் நினைவுக்கு வந்த நொடியில் அவளது முகம் மீண்டும் கடுமையானது.
“எதுக்காக உள்ளே அப்படிப் பார்த்தீங்க? என்னைத் தெரிஞ்சுருந்தா ஒன்னு பேசணும் இல்ல அமைதியா இருக்கணும். இப்படியா ஒரு பொண்ணைப் பார்ப்பாங்க?” என்று அவள் கடுமையாக வினவ,
“எப்படிப் பார்த்தேன்?” என்றான் அஜய் திகைத்துப் போய்.
எப்படிப் பார்த்தேன் என்று கேட்டால் அவள் என்ன சொல்லுவாள்? அவனது பார்வையில் ஆர்வத்தைக் கண்டாளே ஒழிய கல்மிஷத்தை அல்ல. நீ என் தங்கையைப் பெண் பார்க்க வந்துவிட்டு என்னை ஆர்வமாகப் பார்த்தாய் என்று சொல்ல ஏனோ அவளுக்குக் கூசியது. அவனுக்கு அதுமாதிரி எந்த உணர்வும் இல்லை போல! மிகவும் இயல்பாக நின்றிருந்தான்.
“என்ன பேசணும்னு சொன்னீங்க?”
தேவையில்லாத யோசனையை வரவிடாமல் அவள் நேராகப் பேச்சிற்குத் தாவ, அஜய் அவளைக் குறுகுறுப்புடன் பார்த்தான்.
“நேரா விஷயத்து வான்னு சொல்றீங்க.. ரைட் வந்திடுறேன். உங்கள எனக்கு காலேஜ்ல இருந்தே ரொம்ப பிடிக்கும்.. அது காதலா என்னனு எனக்குள்ள அனலைஸ் பண்ணவே ரொம்ப நாள் ஆகிடுச்சு.. நீங்க காலேஜ் விட்டுப் போனதும் தான் எனக்குத் தெளிவான ஒரு ஆன்சர் கிடைச்சது” என்று அவன் பேசிக்கொண்டே போக,
அவனை முழுதாக முடிக்க விடாமல், “ஸ்டாப் இட்.. என்ன கண்டபடி உளறிட்டு இருக்க?” என்றாள் கோமதி நாச்சியார் அவனைத் தீயாய் முறைத்தபடி.
“உளறலா? ஹலோ உங்களைக் காதலிக்கிறேன்னு சொல்றேன்” என்றவன் அருகிலிருந்த செம்பருத்திச் செடியிலிருந்து ஒரு பூவைப் பறித்து அவள் முன் நீட்டினான்.
“ஐ லவ் யூ.. சாரி ரோஜா செடியில் பூ எதுவும் இல்ல.. இதான் கைக்கு வசமா சிக்குச்சு” என்று செம்பருத்திப் பூவை நீட்ட,
“என் தங்கச்சியைப் பொண்ணுப் பார்க்க வந்துட்டு என்கிட்ட பூவை நீட்டிட்டு இருக்கியே.. ச்சீ.. வெட்கமா இல்ல” என்று கோமதி நாச்சியார் சீறினாள்.
“இதுல எனக்கு எந்த வெட்கமும் இல்ல.. நான் ஏன் வெட்கப்படணும்? இன்னைக்கு வரைக்கும் என்னால மறக்க முடியாத அப்பப்ப நெஞ்சோரமா துடிச்சுட்டே இம்சை பண்ணுற என் கல்லூரிக் காதல் நீ.. வீட்டு கம்பெல்ஷன்ல பொண்ணுப் பார்க்க வந்த இடத்துல பொண்ணுக்கு அக்காவா நீ இருக்கிற.. எனக்கென்னமோ இதெல்லாம் எனக்காகக் கடவுள் கொடுக்கிற குறியீடா தான் தெரியுது.. இந்த வாய்ப்பையும் மிஸ் பண்ணிட்டா அப்புறம் உன்னையே நான் மிஸ் பண்ண வேண்டி வந்தாலும் வந்திடும்”
இருவருமே தங்களை அறியாமல் ஒருமைக்குத் தாவியிருந்தனர்.
“கடவுளுக்கு வேற வேலை இல்ல பாரு.. ஏய் முட்டாள் உன்னை விட நான் பெரிய பொண்ணு வேற”
“அது சரியா இருந்தா உனக்குப் பிரச்சனை இல்லையா?”
அவன் ஆர்வமாகக் கேட்க, அதற்குமேல் அவளுக்குப் பொறுமையில்லை. அவள் நகரப் போக, சட்டென்று அவளது கையைப் பிடித்து நிறுத்தினான் அஜய்.
அவன் கையைப் பிடிப்பான் என்று அவள் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. கையைப் பிடிக்கவும் உச்சகட்ட கோபத்தை அடைந்தவள் சற்றும் யோசிக்காமல் தன் பேண்ட்டின் பின்னால் சொறுகியிருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து அவனது இடுப்புக்குக் கீழ்புறத்தில் வைத்து அழுத்தியிருந்தாள்.
அவளிடமிருந்து இப்படியொரு எதிர்வினையை அவனும் எதிர்பார்க்கவில்லை. துப்பாக்கியை முதன்முறையாக அவன் நேரில் பார்க்கிறான். அதோடு அவளது குறி அவனது உயிர் குறியாக இருக்க மிரண்டு விட்டான். அவனது பிடியிலிருந்து தானாக அவளது கை விடுதலையானது.
“ஹே என்ன பண்ற நீ?”
பயத்தில் எச்சிலை விழுங்கிக் கொண்டு அவன் கேட்க,
“ஒழுங்கா குடும்பத்தோட இடத்தைக் காலி பண்ணுங்க.. காதல் கல்யாணம்னு எதாவது உளறிட்டு இருந்தா அடுத்த முறை இப்படி வச்சுட்டுப் பேசிட்டு இருக்க மாட்டேன்.. ஒரே அழுத்து” என்றவள் மீண்டும் துப்பாக்கியை எடுத்து இடத்தில் வைத்தாள்.
இப்போது அவனது பயம் சற்றே மட்டுப்பட்டு, அவனது துடுக்குத்தனம் மீண்டும் வெளிவர ஆரம்பித்தது.
“எது செய்றதா இருந்தாலும் யோசிச்சு செய் கோம்ஸ்.. ஏடாகூடமா எதாவது ஆகிடுச்சுனா நாளைக்கு நீ தான் கஷ்டப்படுவ” என்று அவன் சொல்லவும், அவன் சொல்ல வந்தது புரிந்து கோபத்தில் அவளது முகம் மாற,
“இல்ல வேட்டையன் படத்துல ரஜினி சார் நிரபராதியை சுட்டுட்டுக் குற்றவுணர்ச்சில சுத்துவாரே.. அது மாதிரி நீயும் கஷ்டப்படுவனு சொன்னேன்” என்றான் அவன் சிரிக்கும் கண்களோடு.
“உன்னலாம் முதல்ல வாய்ல சுடணும்டா” என்றபடி அவள் திரும்பிப் போக, இப்போது அவன் அவளைத் தடுக்கவில்லை.
“போலீஸம்மா எவ்வளவு நாள் வேணும்னா டைம் எடுத்துக்கோ நல்ல பதிலா சொல்லு” என்றபடியே அவன் அவள் பின்னே செல்ல,
பெரியவர்கள் நால்வரும் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடிக்க வந்த கோமதி நாச்சியாரைத் தான் கண்டனர்.
சங்கரகோமதி முகத்தில் கேள்வியைத் தேக்கித் தன் மகளைப் பார்க்க,
“ம்மா.. இன்னும் அஞ்சு நிமிஷத்துல எல்லாரையும் வெளியே போகச் சொல்லுங்க.. கல்யாணமும் நடக்காது காதுகுத்தும் நடக்காது” என்று சொன்னவாறு மாடிப்படிகளில் ஏறி தன் அறைக்குச் சென்றுவிட்டாள் அவள்.
அவள் சொன்னதில் சண்முகம் முகம் கன்றிப்போய் எழுந்து கொள்ள, தவமணியும் எழுந்தார். சங்கரநாராயணன் சங்கரகோமதி தம்பதியினர் சங்கடமாக அவர்களைப் பார்த்தனர்.
“மன்னிக்கணும்” என்று சங்கரநாராயணன் சொல்ல,
“நீங்க ஏன் மாமா மன்னிப்பெல்லாம் கேட்குறீங்க?” என்றபடி அஜய் உள்ளே நுழைந்தான்.
“என்னலே போய் பேசுன?” என்று சண்முகம் மகனிடம் குரலை உயர்த்த,
“எனக்கு கோமதியைப் பிடிச்சிருக்கு.. அதைச் சொல்லிக் கல்யாணம் பண்ணிக்கக் கேட்டேன்” என்றான் அஜய் தைரியமாக.
இதுபோல் தான் இருக்கும் என்ற அனுமானம் இருந்தாலும் அஜய் வாய்மொழியில் கேட்கும்போது பெரியவர்கள் பதறித்தான் போனார்கள்.
“என்னடா சொல்லுத?” என்று தவமணி பதறிப் போய்க் கேட்க,
அவருக்குப் பதில் கூறாமல், “அத்தை மாமா.. உங்க ரெண்டாவது பொண்ணைப் பார்க்க வந்துட்டு முதல் பொண்ணைக் கட்டிக்கிறேனு சொல்றதுனால என்னைத் தப்பா நினைச்சுடாதீங்க.. எனக்கு காலேஜ்ல இருந்தே உங்க மூத்த பொண்ணைத் தெரியும். நான் இது காதல்னு முடிவு பண்றப்போ காலம் கடந்து போய் உங்க பொண்ணைத் தொலைச்சுட்டேன்.. விருப்பமே இல்லாமல் தான் பொண்ணுப் பார்க்க வந்தேன்.. வந்த இடத்துல உங்க பொண்ணைப் பார்க்கவும் என்னால என் மனசை அதுக்கு மேல மறைக்க முடியல” என்றான் அஜய்.
‘இதென்ன புதுசா கிளைக்கதையெல்லாம் சொல்லுதாரு இவரு’ என்ற குழப்பத்தில் சங்கரகோமதி இருக்க,
சங்கரநாராயணன், “நீங்க எங்க கிட்ட சொல்லியிருந்தா நாங்க பேசியிருப்போமே” என்றார் மகளின் குணமறிந்து.
“காதலுக்குத் தூதெல்லாம் இருக்கக் கூடாது மாமா.. சரியோ தப்போ நான் பேசுறதுதான் சரியா வரும்”
“என்னலே பேசுத? காதல் கண்ணறாவினு என்னென்னமோ பேசிட்டு நிக்க.. இங்க பாருலே.. இது கண்டிப்பா நடக்காது.. எப்பவும் நான் இதுக்கு சம்மதிக்கப் போறதில்ல”
சண்முகம் குரலை உயர்த்திப் பேசியது மேலே தன் அறையிலிருந்த கோமதி நாச்சியாருக்கே கேட்டது. அந்தக் குரலும் அது தந்த கோபமும் அவளை அலைக்கழிக்க காதுகளை மூடிக் கொண்டாள் அவள்.
“ப்பா.. இந்த வீட்ல பெண் எடுக்கணும்னு சொன்னது உங்க முடிவுதான? ரெண்டாவது பொண்ணுக்குப் பதிலா மூத்த பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணப் போறேன்.. இதுல என்ன பிரச்சனை?”
“ஆமாம்லே.. சொன்னேன்தான்.. ஆனா போலீஸ்காரப் பொண்ணெல்லாம் நம்ம வீட்டுக்கு வேணாம்”
சண்முகம் உறுதியாய்க் கூற, கதவைத் திறந்துகொண்டு புயல் வேகத்தில் வெளியே வந்தாள் கோமதி நாச்சியார்.
“இங்கே யாரும் உங்க பையனைக் கல்யாணம் பண்ணத் தவமிருக்கல சார்.. உங்க வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போய் உங்க ஆசை தீருமட்டும் உங்க பையனுக்குப் புத்தி சொல்லுங்க.. இப்போ இடத்தைக் காலி பண்ணுங்க” என்று அவள் வாயிலை நோக்கிக் கைகாட்ட, சண்முகத்தின் முகம் சுருங்கிவிட்டது.
அவர் விடுவிடுவென்று வெளியே நடக்க, நடக்கும் களேபரத்தை அதுவரை மௌனமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த தேவ்சரணைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு தவமணியும் கணவனின் பின்னே ஓடினார்.
அஜய் மட்டும் அங்கேயே நின்றிருந்தான்.
“உனக்குத் தனியா சொல்லணுமா?”
கோமதி நாச்சியார் கிட்டத்தட்ட கத்தியதில்,
“உன் கோபமோ மிரட்டலோ எதுவும் என்னையும் என் காதலையும் பாதிக்காது.. முதல்ல இப்படிக் கத்தாம நிதானமா உட்கார்ந்து யோசி” என்று கூறிவிட்டு அஜயும் கிளம்பிச் செல்ல, பெரும்புயலில் மாட்டிக்கொண்டு கரை சேர்ந்த உணர்வில் அங்கிருந்த சோபாவில் ‘தொப்’பென்று அமர்ந்தாள் அவள். அவளருகே சங்கரகோமதியும் சங்கரநாராயணனும் அமர்ந்தனர்.
அதுவரை அங்கே நடந்தததையெல்லாம் பெற்றோரின் அறையில் கதவிடுக்கின் வழியே பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஸ்ரீநிதி வெளியே வந்தாள். கோமதி நாச்சியாரின் முகமே பெற்றவர்களையும் சேர்த்தே மற்ற மூவரைத் தூரமாக நிறுத்த, அவளிடம் பேசவே தயங்கி அமர்ந்திருந்தனர்.
அவர்களது உறவுக்கான ஆரம்பப்புள்ளியை அஜய் வைத்துவிட்டுச் செல்ல, அது அழகான கோலமாக வளரும் முன்னவே அலங்கோலமாக மாற்றவல்ல ஓர் கொடூரம் அதே நகரத்தின் மற்றொரு மூலையில் அரங்கேறியது.
கருத்துகளைப் பகிர்ந்து கொள்ள:
