About Me
I’m Kavi Chandra. Over the years, I’ve been fortunate to write 26 books and 45 short stories. Writing has always been my way to connect with people, sharing emotions and experiences. I’m grateful for every reader who enjoys my work.
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except for brief quotations used in critical reviews and certain other non-commercial uses permitted by copyright law.
Page 1 / 4
Next
Topic starter
July 19, 2025 1:02 pm
நின்னுக்கோரி வர்ணம்
வணக்கம் நண்பர்களே!!!
நான் எழுதின பெரும்பாலான கதைகள், என் வாழ்க்கையில் நடந்த விஷயங்கள் மற்றும் தினசரிகளில் படித்த விஷயங்களை அடிப்படையாக வைத்து தான் எழுதப்பட்டவை.... இந்த கதையும், ஒரு உண்மை சம்பவத்தை அடிப்படையாக வைத்து எழுதியது தான்.
Horror கதை மட்டும் தான் படிப்பேன் என்று சொல்லும் நண்பர்களுக்கு முதலிலேயே சொல்லி விடுகிறேன்... இது ஹாரர் கதை கிடையாது. காதலும், கிரைமும் கலந்த கதை.
கதையினூடே சைக்கோ ஒருவன் நடமாடுவதால், 18+ கண்டண்டும் இருக்கும். இப்போது தமிழ் சினிமாவில் வரும் காட்சிகளை பார்க்கும்போது, நான் எழுதுவதெல்லாம் ஒன்றுமே கிடையாது.
படித்துப் பார்த்துவிட்டு உங்கள் கருத்துக்களை சொல்லுங்கள்.
Dennis Jegan
🍀☘️🌿
Topic starter
July 19, 2025 1:08 pm
வர்ணம் - 1
வருடம்: 2009
ஜூலை மாதம்
"நாங்க சொல்லும் பேரா மீட்டர்களில் performance அடுத்த மாசத்துக்குள் இம்ப்ரூவ் ஆகிருக்கணும். இல்லனா, உங்களை டெர்மினேட் பண்ணுவோம். உங்களால முடியலனா, நீங்க இப்பவே ரிசைன் பண்ணிக்கலாம். Choice is yours. Am i clear?", என்று ரிஷாந்த்தை பார்த்து சொன்னார் HR மேனேஜர் சரத் சக்சேனா. பக்கத்தில் ஆபரேஷன்ஸ் மேனேஜர் லெஸ்லி ஜோசப், உதடுகளில் உறைந்திருந்த கர்வ புன்னகையுடன் ஏறிட்டுப் பார்த்தபடி இருந்தார்.
பேசி முடித்ததும், சரத் ஒரு வாய் மினரல் வாட்டரை தொண்டைக்கு கொடுத்தார்.
முடி பற்றாக்குறை உள்ள தலை. சிறிய கண்களில் சீற்றமான பார்வையுடன் ரிஷாந்த்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
"என்ன உன் பதில்?" என்பது தான் அவர் பார்வைக்கான அர்த்தம்.
ரிஷாந்த் எஸ் ஸார் என்று சொல்லிவிட்டு, அவர் பதிலுக்கு எதிர்பார்க்காமல், திரும்பி ரூமை விட்டு வெளியே வந்தான். HR மேனேஜர், அவன் கெஞ்சுவான் என்று எதிர்பார்த்து இருக்கலாம். எதுவும் சொல்லாமல் போறானே என்று புருவத்தை உயர்த்தி யோசித்து விட்டு, பின்னர் ஜோசப்பிடம் ஏதோ பேச ஆரம்பித்தார்.
26 வயதை கடந்த மே மாதம் தான் தொட்டிருந்தான் ரிஷாந்த். அவன் அப்பா அம்மா இருவரும் தூத்துக்குடியில் இருக்கிறார்கள். அவன் அப்பா அங்கிருக்கும் பேக்டரி ஒன்றில் ஒர்க்கர். ரிஷாந்த் நெடு நெடுவென உயரம். கூர்மை தவறிய மூக்கு. யாரையும் அலட்சியமாக பார்க்கும் கண்கள். மீசை வளர்ப்பில் பிரியம் காட்டி இருந்தான். சிகரெட் பிடித்ததால், ரோஸ் நிறத்தை தவறவிட்ட உதடுகள். சிரிக்கும்போது தெரியும் சீரான பல்வரிசை. ஏதாவது ஒரு ஹேர் ஆயிலுக்கு உபயோகப்படுத்தக் கூடிய அளவுக்கு புஷ்டியான தலைமுடி. சந்தன நிற ஃபுல் ஸ்லாக், பழுப்பு பேண்டில் மேனேஜர் ரூமில் இருந்து வெளிப்பட்டான்.
பாண்டிச்சேரி சூரிய வெளிச்சத்தை தொலைத்து விட்டு செயற்கை பகலுக்கு தயாராகிக் கொண்டிருந்தது.
பளிச்சென ஒளிரும் மெர்க்குரி விளக்குகள். மிதமான சோடியம் விளக்குகள் எல்லாம் வேலையை ஆரம்பித்திருந்தன. வழக்கம்போல் மேட்டுப்பாளையம் ரோட்டில் திகட்ட திகட்ட வாகனங்கள். சின்னதும் பெரியதுமாக கான்கிரீட் நீட்டல்களுக்கு மத்தியில், அசுரத்தனமாக முளைத்திருந்தது அந்த நான்கு மாடி கண்ணாடி முகப்பு கட்டடம். ஏர்டெல்லின் தமிழ்நாடு கஸ்டமர் கேர் ஆபிஸ் அந்த பில்டிங்கில் செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. கஸ்டமர் கேர் செயல்பாடுகளை telecom கம்பெனிகள், நேரடியாக மேற்கொள்வதில்லை. ஏதாவது ஒரு பெரிய MNCக்கு outsourcing விடுவார்கள். அந்த அடிப்படையில்,Varsh கம்பெனி, ஏர்டெல் கஸ்டமர் சேவையை செய்து கொண்டிருந்தது. அந்த பில்டிங்கின் கிரவுண்ட் ப்ளோரில் தான், மேற்கண்ட சம்பவம் நடந்து முடிந்திருந்தது.
காரிடரில் குளிரூட்டப்பட்ட காற்று, நவீன முறையில் நாசுக்கான விளக்குகள், வேலைப்பாடு மிகுந்த சுவர்கள், சுவர்களில் அலங்கார பூந்தொட்டிகள், காபி மெஷின், காற்றில் ரூம் ஸ்பிரேயர் மணம் என கிரவுண்ட் ப்ளோர் HR ஆபீசே அதிநவீனமாக இருந்தது. பரபரப்பை நெற்றியில் அணிந்த முகங்களோடு, Varsh ஊழியர்கள் நடமாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
லிப்டில் ஏறி மூன்றாவது ஃப்ளோர் பட்டனை அழுத்தினான். 1....2.....3.....மூன்றாவது ஃப்ளோரில் வெளிப்பட்டு, அங்கு கடைசியில் இருந்த recreation ரூமிற்குள் நுழைந்தான். அங்கு யாருடனோ கேரம் விளையாடிக் கொண்டிருந்தான் ஜானி. முழு பெயர் ஜான் சாலமன். மினுமினுப்பான கோதுமை நிறம். எப்படி தலைவாறினாலும் தன் இஷ்டத்துக்கு, கட்டுப்பாடின்றி சிலுப்பி கொள்ளும் முடிகள். சற்று பழுப்பு கலந்த கண்கள், அடர்த்தியாக இளமையை பிடித்து வைத்த மீசை, வயசு 28..... 33 என்ற உண்மையை வெளியே சொன்னால் கோபப்படுவான். திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில், தாமிரபரணி தாலாட்டும், பரப்பாடி கிராமம். அவன் அப்பா ஆக்சிடெண்டில், அவனின் சிறு வயதிலேயே தவறிவிட்டார். அந்த ஊரில் பஞ்சாயத்து பிரசிடெண்டாக இருந்து, அனைவரின் மரியாதையையும் பெற்றவர். அம்மா தமிழ் டீச்சர். அன்பான டீச்சர். ஜானிக்கு அப்பாவின் முகச்சாயல், அம்மாவின் நிறம், அப்பாவின் அறிவு, அம்மாவின் பரிவு, அப்பாவின் துணிவு, அம்மாவின் கனிவு.
கடுப்பாக வந்த ரிஷாந்த்தை பார்த்த ஜானி, ஆட்டத்தை பாதியில் விட்டு விட்டு, எழும்பி, அவனை நோக்கி சென்றான். இருவரும் rec ரூமில் தனியாக ஓரங்கட்டினார்கள்.
"என்ன ரிஷ், அந்த அரை மண்டையன் என்ன சொன்னான்?"
ரிஷாந்த்: ஒரு மாசம் தான் டைம் கொடுத்துருக்கான். அதுக்குள்ள டீம் பெர்பார்மன்ஸ் இம்ப்ரூவ் பண்ணி காட்டணுமாம். அப்படி இல்லாத பட்சத்தில், டெர்மினேட் பண்ணுவேன்னு லெட்டர் குடுத்துருக்கான். என்ன பண்ணலாம்?
ஜானி: என் கிட்ட சொன்னத தான் சொல்லிருக்கான். நாம சென்னையில் இருந்து இங்க வரும்போது என்னெல்லாமோ நெனச்சிட்டு வந்தோம். ஒன்னும் உருப்படியா பண்ண முடியல. Same boring routine. Fucking management. காலையில் எழும்புறோம். ஆபீஸ்க்கு வர்றோம். கஸ்டமர்களை சமாளிக்கிறோம். மேனேஜர் கிட்ட திட்டு வாங்குறோம். வீட்டுக்கு போறோம். இப்படியே இன்னும் ரெண்டு வருஷம் போச்சுன்னா சீக்கிரம் வயசாயிடும் போலிருக்கே. வாழ்க்கையில் ஒரு திரில் இல்லாம போயிடுச்சு. வந்ததுக்கு ஒரே பிரயோஜனம், உருப்படியா ஒரு சில பிரண்ட்ஸ் கிடைத்தது தான்.
இவர்கள் இரண்டு பேருமே, இன்னும் கொஞ்சம் விலாவரியாக அறிமுகப்படுத்தப்பட வேண்டியவர்கள். அதற்கு இவர்கள் பாண்டிச்சேரிக்கு வேலைக்கு வந்த முதல் நாள் கதையை சொன்னால் சரியாக இருக்கும்.
2008, அக்டோபர் 15
கோயம்பேடு பேருந்து நிலையம்
மாலை 6:30
யார் யாரோ, எங்கிருந்தோ வந்து சென்னையில் குடியேறிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். முகம் சுழிக்காமல், அத்தனைப் பேரையும் ஏற்றுக்கொள்கிறது பெருந்தன்மையான இந்த நகரம். எல்லாருக்கும் இங்கு இடமிருக்கிறது என்பது ஆச்சர்யம் தான். ஆனால் பேருந்திலும், பேருந்து நிலையத்திலும் தான் இடமிருப்பதில்லை.
பஸ் ஸ்டாண்ட் முன்னாலேயே பேருந்துகளை வழிமறித்து ஆள் ஏற்றும் ஷேர் ஆட்டோக்கள், பிதுங்க பிதுங்க ஆள் ஏற்றிக்கொள்ளும் நகர பேருந்துகள், பளபளப்பாக தெரியும் பேருந்து நிலையக் கடைகள், மொஃப்ஸல் பேருந்து நிலைய வாசலில் பரிதாபமாக நின்று கொண்டிருக்கும் மெட்டல் டிடெக்டர்கள், பேருந்து நிலையத்திற்குள்ளாகவே வாழும் பேர் தெரியாத ஜீவராசிகள், இலவச கழிப்பிடங்களில் இருந்து வெளிப்படும் அவசர மக்கள், அடுத்த பயணத்திற்காக காத்துக் கொண்டிருக்கும் மொஃபசல் பஸ்கள், வெவ்வேறு வகையான முகங்கள், அதில் பல்வேறு உணர்வுகள், என கலவையான வாசனை வரும் கோயம்பேடு என்ற விசித்திர உலகத்தை பற்றி எழுதிக் கொண்டே போகலாம். ஆனால் கதைக்கு அது தேவையில்லை.
கிழிந்த கைப்பையை தூக்கிக் கொண்டு, வெயிலில் வரும் வயசானவரின் முகத்தில் எக்கச்சக்க வருத்த சுருக்கங்கள். அவருக்கு என்ன கஷ்டமோ! அவர் கோயம்பேடு பஸ் ஸ்டாண்டில் நுழையும் போது.... என்று ஆரம்பித்து யாராவது இலக்கிய ரீதியாக கதை எழுதுவார்கள். அதில் பஸ் ஸ்டாண்டை பற்றி விலாவரியான வர்ணிப்பு இருக்கும். அதில் நீங்கள் படித்துக் கொள்ளலாம்.
பஸ் ஸ்டாண்ட் முகப்பில், ஷேர் ஆட்டோவில் இருந்து உதிர்ந்து பரபரப்பாக ஓடிவரும், ரிஷாந்தையும், ஜானியையும், நாம் பின் தொடர்வோம்.
ரிஷ்: என்ன லேட்டாயிடுமா?
ஜானி: பாண்டிச்சேரிக்கு இசிஆர் ரூட்ல போனால், 3.30 மணி நேரம் தான் டிராவல் டைம்ன்னு சொன்னாங்க. அதனால ஒன்னும் பிராப்ளம் இல்ல. லேட் நைட்டாகாது.
இருவரும் பரபரப்பாக பாண்டிச்சேரி பஸ்கள் நிற்கும் இடத்திற்கு ஓடினார்கள்.
சென்னையில் ஒரே கம்பெனியில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த இருவரும், ஒரே சமயத்தில் ரிசைன் பண்ணி விட்டு, பாண்டிச்சேரியில் ஏர்டெல் கஸ்டமர் கேர் ஆபிஸில் வேலைக்கு சேர்ந்தனர். மறுநாள் காலை, ஆபீஸில் ரிப்போர்ட் செய்ய வேண்டும் என்று HR டீம் சொல்லி இருந்தார்கள்.
பஸ் ஸ்டாண்ட் நடைபாதையில் இருவரும் ஓடிக்கொண்டிருக்க, ஜானி திடீரென்று நின்றான்.
பிளாஸ்டிக் கேரி பேக் ஒன்றினுள் தலையைக் கொடுத்துவிட்டு, வெளியே எடுக்கத் தெரியாமல் நாய் ஒன்று, தலையைச் சிலுப்பிக் கொண்டிருந்தது. மக்கள் அதை கவனித்தாலும் கண்டுகொள்ளவில்லை. அவர்கள் அவசரம் அவர்களுக்கு. ஜானி அதன் தலையை பிடித்து, பிளாஸ்டிக் கவரை உருவி விட்டான்.
ரிஷாந்த் சிரித்தபடி: சோசியல் சர்வீஸ் பண்றதுன்னா... உங்களுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும் அதானே!!!
ஜானி: அதேதான்...
சிரித்தார்கள்.
இருவரும் பாண்டிச்சேரி பஸ்கள் இருக்கும் இடத்திற்கு ஓடினார்கள். அந்தப் பகுதிக்கு சென்று சேர்ந்ததும், எல்லாம் புதுச்சேரி பஸ்களாக இருந்தது. பாண்டிச்சேரி, புதுச்சேரி ரெண்டுமே ஒன்றுதான் என்று தெரிந்த பிறகு, ஒரு பஸ்ஸில் ஏறி அமர்ந்தார்கள்.
ரிஷாந்த் கண்டக்டரிடம் இரண்டு மூன்று முறை, "எப்போ பஸ் பாண்டிச்சேரிக்கு போய் சேரும்?", என்று கேட்டான். மூன்றாவது முறை கேட்கும் போது, அவனை முறைத்து விட்டு,
"நீ பத்து தடவை கேட்டாலும், எப்படியும் 3.30 மணி நேரம் டைம் ஆயிரும்..."
ரிஷாந்த் வாட்ச்சை பார்த்துக் கொண்டு, கணக்குகள் போட்டான்.
ஜானி: என்ன ரிஷ், நாளைக்கு காலையில் தானே ஜாயினிங். அதுக்குள்ள ஏன் இப்படி பறக்குற?
ரிஷ்: உங்களுக்கு தெரியாது தலைவரே! டைமிங் ரொம்ப முக்கியம். நாளைக்கு காலைல தான் ஜாயினிங்ன்னாலும் நைட் சீக்கிரம் போனா தானே. தங்குவதற்கு இடம் பார்த்து, ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு, காலையில போய் சேர முடியும்.
ஜானி, அவனை சந்தேகமாக மேலும் கீழுமாக பார்த்தான்.
ஜானி: சென்னையில எருமை மாட்டு மேல மழை பேஞ்ச மாதிரி, ஏதோ வாழ்க்கைய ஓட்டிட்டோம். பாண்டிச்சேரியிலாவது ஏதோ ஒரு நல்ல இன்ட்ரஸ்டிங் லைப் ஸ்டைல் கிடைக்குதான்னு பார்ப்போம்.
விதி இளக்காரமாக சிரித்தது... என்று பழைய கதாசிரியர்கள் எழுதுவார்களே, அதே மாதிரி தான்.. இளக்காரமாக சிரித்தது.
ஜானி ரிஷாந்துக்கு ரொம்ப சீனியர். ஏழெட்டு வருடம் மூத்தவன். இருவருக்கும் வாழ்க்கையில் திரில் ரொம்ப முக்கியம். இயல்பான வாழ்க்கையில் ஜேம்ஸ்பாண்ட் சாகசங்கள் எல்லாம் அமைய வாய்ப்பில்லாததால், அதைத் தீர்த்துக் கொள்வதற்காக, அடிக்கடி டூர் போவார்கள், ட்ரெக்கிங் போவார்கள். தேவையில்லாத பிரச்சினைகளில் தலையிடுவார்கள். வாங்கி கட்டிக் கொள்வார்கள்.
நிறைய சொல்லலாம். அவையெல்லாம் கதைக்கு தேவை இல்லை. ஆனால் குறிப்பிட்டு சொல்ல வேண்டிய விஷயம் ஒன்று இருக்கிறது. இருவருக்கும் லவ் லைப் ரொம்ப சிறப்பாக அமையவில்லை. ஜானிக்கு, காலேஜ் காலத்திலிருந்த லவ் ஸ்டோரி, சமீபத்தில் தான் கல்யாணத்தில் முடிந்தது. ஆமாம். அவன் லவ் பண்ண பொண்ணு, வழக்கமாக எல்லா கேர்ள் பிரண்ட்ஸும் செய்வது மாதிரி, பாரின் மாப்பிள்ளையை திருமணம் செய்து கொண்டாள். ஜானி ரொம்ப பீல் பண்ணினான்... அந்த ஃபாரின் மாப்பிள்ளைக்காக.
உண்மையை சொல்ல வேண்டுமென்றால், அவன் எதற்குமே பீல் பண்ணுவதில்லை.
ரிஷாந்த்தின் கேர்ள் பிரண்ட் சுசித்ரா... அவனின் அழகிய சுசி. ஒரு வருடத்துக்கு முன்னால், ஸ்கூட்டியில் சென்று கொண்டிருக்கும்போது, லாரி வந்து மோதி, ஸ்கூட்டி சின்னபின்னமானது. ரிஷ்ஷின் அழகிய சுசியை, லாரி கலைத்துப் போட்டது. அப்படியே அவன் கனவையும் கலைத்தது.
ரிஷாந்த் அந்த துக்கத்திலிருந்து எப்படி வெளியே வந்தான் என்பது ஜானிக்கு மட்டும்தான் தெரியும். எப்படியோ வெளியே வந்து விட்டான். ஆனால் அவ்வப்போது இரவு நேரங்களில், தூங்கும்போது பிங்க் ஸ்கூட்டி பெப்பில், அசுரத்தனமாக லாரி வந்து மோதும். திடுக்கிட்டு முழித்து கொள்வான். தூக்கம் வராமல் தவிப்பான்.
பாண்டிச்சேரி பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு, பஸ் வந்து சேரும்போது இரவு 10 மணி. இருவரும் பரபரப்பானர்கள். பேகை எடுத்து கொண்டு, பஸ் ஸ்டாண்ட் நுழைவாயிலில், பஸ் நுழையும்போதே, வெளியே குதித்தார்கள்.
பஸ்ஸில் இருப்பவர்கள் அப்படி என்னப்பா அவசரம் என்பது போல் பார்த்துக் கொண்டிருக்க... இருவரும் தலை தெரிக்க ஓடினார்கள். பஸ் ஸ்டாண்ட் பின்புறமாக வெளியே வந்து, பைக் ஸ்டாண்ட் கடந்து, தெருவில் மூச்சு முட்ட ஓடினார்கள்.
தெருமுனைக்கு வந்ததும், இருவரும் நின்றார்கள். ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டார்கள். முகத்தில் எக்கச்சக்க திருப்தி. இருவரும் ஒரு சேர ஏறிட்டு திரும்பி பார்க்க, அவர்கள் பார்த்த திசையில் Ambika wines என்ற போர்டு இருந்தது.
"நல்ல வேளை இன்னும் க்ளோஸ் பண்ணல."
இருவரும் சென்று bagpiper விஸ்கி, half வாங்கிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தார்கள். சில பல பேப்பர் கப்புகள், சுண்டல் பாக்கெட்கள், பீப் ரோஸ்டுகள் முடிந்த பிறகு,
சப்ளையர் வந்து, "அண்ணே பாரை குளோஸ் பண்ணனும். டைம் ஆயிடுச்சு", என்று சொல்லும்போது தான், இருவரும் பாரில் இருந்து வெளிப்பட்டார்கள்.
சரி, கட் பண்ணி நிகழ்காலத்திற்கு வருவோம்.
ரிஷ்: என்ன பண்ணலாம் பாஸ்.
ஜானி: அதான் ஒரு மாசம் டைம் கொடுத்துருக்கானே. சென்னை பார்த்தாச்சு, பாண்டிச்சேரி பார்த்தாச்சு, இனிமே வேற ஏதாவது மாநிலத்தில் கரை ஒதுங்கிற வேண்டியது தான். மும்பை, பெங்களூரு, ஹைதராபாத் ட்ரை பண்ணுவோம். அங்கேயாவது நாம ஆசைப்படுற லைப் ஸ்டைல் கிடைக்குதான்னு பார்ப்போம்.
ஜானிக்கு வழக்கமாக நைட் ஷிப்ட் தான். ரிஷாந்த்துக்கு மாலை 3 to 12 ஷிப்ட். கிட்டத்தட்ட 1000 பேர் வேலை பார்க்கும் அந்த கம்பெனியில், 25 டீம்கள். ஒவ்வொரு டீமிலும் 30 பேருக்கு குறையாமல் ஏஜெண்டுகள். நீங்கள் ஏர்டெல் போனை எடுத்து கஸ்டமர் கேர் கால் பண்ணி, நெட்வொர்க் கிடைக்கல, ரீசார்ஜ் பண்ண முடியல, கால் பண்ண முடியல, என்று கோரிக்கை வைத்தால், அதை இவர்களில் ஒருவர் தான், உங்களை கோபப்படுத்தாமல் பதிலளிக்க வேண்டும்.
ரிஷாந்த்துக்கு 12 மணிக்கு ஷிப்ட் முடிந்தாலும், ஆபீஸ்லயே தங்கி விடுவான். காலை ஏழு மணிக்கு ஜானிக்கு ஷிப்ட் முடியும் போது இருவரும் சேர்ந்து தான் வீட்டுக்கு கிளம்புவார்கள்.
அவர்களின் வீடு அரியாங்குப்பத்தில் இருந்தது. நைட் ஷிப்டில் அவ்ளோ பெரிய பில்டிங்கில், ஃபர்ஸ்ட் ஃப்ளோரில் மட்டும்தான் ஆள். கேப்பிட்டேரியா இருப்பது கிரவுண்ட் ப்ளோரில்.... பயன்பாட்டில் இல்லாமல் இருக்கும் நான்காவது ப்ளோர் பக்கம், பகல் வேளையில் கூட யாரும் போக மாட்டார்கள். திடீரென்று கேட்கும் சிரிப்பு சத்தங்கள், அழுகை சத்தங்கள், சிசிடிவி கேமராவில் பதிவாகும் மர்ம உருவங்கள் தான் நான்காவது ப்ளோர் பக்கம் யாருமே போகாததற்கு காரணம்.
மழை விழும் நேரங்களில், சிகரெட் அடிப்பதற்கு ஆபீசை விட்டு வெளியே போக முடியாத பட்சத்தில், ஜானியும் ரிஷாந்த்தும், மேலும் ஒரு சில தைரிய சிகாமணிகளும், போர்த் ஃப்ளோரை எமர்ஜென்சிக்காக பயன்படுத்துவது உண்டு. ஆனாலும் ரொம்ப நேரம் அங்கே நிற்பதில்லை.
நான்கு மாதத்திற்கு முன்னால், ஆபீஸ் முன்னாடியே, ரோடு கிராஸ் பண்ணும் போது, ஆக்சிடெண்டில் இறந்து போன மகாலட்சுமி தான் போர்த் ஃபுளோரை ஆக்கிரமித்து இருக்கிறாள் என்று ஆபீசே நம்பியது. ஆனால் யாருக்குமே எந்த பிரச்சினையும் இல்லாததால், யாரும் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.
வேறு பேசுவதற்கு எதுவுமே இல்லாத பட்சத்தில், காபி கோப்பைகளுக்கு நடுவே, பேசும் டாபிக்காக தான் மகாலட்சுமி இருந்தாள்.
நைட் ஷிப்டில் அதிக பட்சமாக ஏஜெண்டுகள் 5 பேர் வேலையில் இருப்பார்கள். மேலும் ஹவுஸ் கீப்பிங் இரண்டு பேர், செக்யூரிட்டி இரண்டு பேர் என்று நைட் ஷிப்ட் ஒரு தனி உலகம்.
இரவு call flow அவ்வளவாக இருக்காது. பெரும்பாலும் ஏசி ப்ளோரில், காதில் மாட்டியிருக்கும் ஹெட்செட்டை கழட்டி வைத்துவிட்டு, கதைதான் ஓடிக்கொண்டிருக்கும்.
அறிமுகங்கள் முடிந்தது. இனிமேல் அறிமுகப்படுத்த வேண்டியது, மேற்படியான்களின் நண்பர்கள் ஒரு சில பேரைத்தான். அவர்களை கதையின் போக்கில் தெரிந்து கொள்வீர்கள்.
2009,July 15,
இரவு 2 மணி
ஃபர்ஸ்ட் ப்ளோரில் கசகசவென பேச்சு சத்தம். நைட் ஷிப்ட் ஏஜென்ட்கள் ஐந்து பேர் கால் எதுவும் வராததால், பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் பேச்சில் சமீபத்தில் ரிலீசான சூர்யாவின் அயன் பட வாசனை அடித்தது.
ஃப்ளோரை தடுப்புகள் வைத்து சின்ன சின்ன bayயாக பிரித்து இருந்தார்கள். ஒவ்வொரு bayயிலும் குறைந்தபட்சம் 15 கம்ப்யூட்டர்களும், ரோலிங் சேர்களும், கஸ்டமர் கால் வருவதற்கு, பழைய லேண்ட்லைன் ஃபோன் போல், சிஸ்கோ இன்ஸ்ட்ருமென்ட்டும் இருக்கும்.
ஜானி ஒரு ஓரமாக சேர் எடுத்து போட்டு, காலை டேபிள் மேல் வைத்த படி, ஏசியின் தாலாட்டில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
பதட்டமாக bayகுள் நுழைந்த ரிஷாந்த்,
"ஜானிண்ணா எங்க?" என்று ஏஜென்ட் சீனிவாசனிடம் கேட்க,
சீனிவாசன் bayயின் மூலையை கை காண்பித்தான்.
சீனிவாசன் ஜானியின் டீமில் ஒரு சீனியர் ஏஜென்ட்.
ரிஷாந்த் வேகமாக, ஜானியை நோக்கி சென்று அவனை எழுப்பினான்.
"பாஸ் எழும்புங்க.. ஒரு முக்கியமான விஷயம்..."
ஜானி எழும்பி சோம்பல் முறித்துக் கொண்டு,
"என்னடா விஷயம்?"
ரிஷாந்த்: நைட்டு 12 மணிக்கு ஷிப்ட் முடிஞ்சு போகும்போது என் டீம் பொண்ணு, ஒரு லேடி பேசுன காலை கேக்க சொல்லி, நம்பர் நோட் பண்ணி கொடுத்தா. அதை இப்பதான் கேட்டேன். ரொம்பவே மனசுக்கு திக்குன்னு இருக்கு. நீங்க வந்து கேளுங்களேன்.
கஸ்டமர் கேருக்கு வரும் கால்கள் எல்லாமே ரெக்கார்டு ஆகும். தேவைப்பட்டால் பின்னால் எடுத்து கேட்டுக் கொள்ளலாம். அந்த அடிப்படையில் ஏற்கனவே வந்த ஒரு கஸ்டமர் காலை தான் ரிஷாந்த் கேட்டிருக்கிறான்.
ரிஷாந்த் தேவையில்லாமல் சொல்ல மாட்டான் என்று ஜானிக்கு தெரியும். ஜானியும் எழும்பி ரிஷாந்த் பின்னால் செல்ல, ஹாலின் ஓரமாக இருந்த மேனேஜர் கேபினுக்கு ரிஷாந்த் சென்றான்.
அந்த கால் தான் அவர்கள் வாழ்க்கையை புரட்டிப் போடப் போகிறதென்று... அவர்களுக்கு அப்போது தெரியாது.
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 1:12 pm
வர்ணம் - 2
இருவரும் மேனேஜர் கேபினுக்குள் நுழைந்தார்கள். ரிஷாந்த் ஹெட்செட்டை எடுத்து ஜானியிடம் நீட்ட... அவன் காதில் மாட்டிக்கொண்டான். ரிஷாந்த் அந்த காலை பிளே செய்தான்.
கிட்டத்தட்ட 45 நிமிடம் அந்தப் பெண் பேசி இருக்கிறாள். அப்படி என்ன இருக்கும்?
ஜானி சேரில் உட்கார்ந்து கேட்க ஆரம்பித்தான். ரிஷாந்த் சுவரில் சாய்ந்தபடி நின்றிருந்தான்.
"வணக்கம் airtel கஸ்டமர் கேர். உங்களுக்கு எப்படி உதவலாம்?"
"நான் சொல்றத கொஞ்சம் கவனமா கேளுங்க. எனக்கு எதேச்சையா தான் இந்த போன் எனக்கு கிடைச்சுது. இது என்னோட போன் கிடையாது. இதுல வேற எந்த நம்பரும் போக மாட்டேங்குது. கஸ்டமர் கேர் மட்டும் தான் போகுது. போன்ல சார்ஜும் அவ்வளவா இல்ல. எந்த நேரமும் கட் ஆயிடலாம். தயவு செய்து இடைமறிக்காதீங்க."
"சொல்லுங்க மேடம்.."
"என் பிரச்சினையை யார்கிட்ட எப்படி சொல்றதுன்னு எனக்கு தெரியல. யாருகிட்டயாவது சொல்லனும் போல இருக்கு. ஆனா எனக்கு பேசறதுக்கு யாருமில்ல. பேசிட்டு இருக்குற உன் வாய்ஸ் கேட்கும் போது உனக்கு எப்படியும் 22, 23 வயசு தான் இருக்கும்னு தோணுது. எப்படியும் எதிர் காலத்தை பற்றி உனக்கு நிறைய கனவுகள் இருக்கும். எனக்கும் உன் வயசுல நிறைய கனவுகள் இருந்துச்சு. ஆனா வயசு சம்பந்தமான கனவுகள் கிடையாது.
கன்னியாஸ்திரி மடத்தில் சேரனும், சிஸ்டர் ஆகணும். மக்களுக்கு சேவை செய்யணும். இந்த மாதிரி தான் நான் ஆசைப்பட்டேன். பக்கத்துல இருக்க சர்ச்சுக்கு போறது தான், என்னுடைய பிடித்தமான பொழுதுபோக்கு. பட்டாம்பூச்சியா எந்த கவலையும் இல்லாமல் சிறகடிச்சு எங்க கிராமத்தில் பறந்துட்டு இருந்தேன். நெனச்சத செஞ்சுகிட்டு, எல்லாரோடையும் சிரிச்சு பேசிக்கிட்டு, என்னால முடிஞ்ச உதவி செஞ்சுகிட்டு, சந்தோசமா இருந்தேன். ரோட்டில் அடிபட்டு ஒரு நாய் கிடந்தால் கூட.. எனக்கு மனசு தாங்காது. கூண்டுக்குள் அடைபட்டு கிடக்கிற கிளிகளை பார்த்தால் எனக்கு தூக்கம் வராது. ஆனா நாம நினைக்கிறதல்லாம் நடக்கிறது இல்லையே. கனவெல்லாம் கலைஞ்சி 27 வயசுக்குள்ள, என்னடா வாழ்க்கை இதுன்னு ஆயிப்போச்சு.
எங்க ஊரு மயிலத்துக்கு பக்கத்துல சின்ன கிராமம். அப்பாவும் அம்மாவும் விவசாய கூலிங்க. கிறிஸ்டியனா கன்வெர்ட் ஆன குடும்பம். ஒரே ஒரு தங்கச்சி. அவ்வளவா வசதி கிடையாது. தங்கச்சிக்கு சின்ன வயசுலருந்தே ஏதோ hereditary இதய நோய். அவளால ஓடியாடி விளையாட முடியாது. வேலை செய்ய முடியாது. மூச்சு வாங்கும்.
ஒரு வருஷத்துக்கு முன்னால, எனக்கு கல்யாண பேச்சு எடுத்தப்ப, கல்யாணமே பண்ணிக்க மாட்டேன். நான் கன்னியாஸ்திரி மடத்தில் சேர்ந்து சிஸ்டரா போறேன்னு சொன்னா, பைத்தியக்கார ஹாஸ்பிடலருந்து தப்பித்து வந்தவளை பார்த்தது மாதிரி பார்த்தாங்க.
அப்பாவும் அம்மாவும் ஒத்துக்கவே இல்ல.
ஊருக்குள்ள ஏதாவது பேசுவாங்க. உன் உடம்புல தான் ஏதோ குறைன்னு சொல்லுவாங்க. அதனால அதெல்லாம் வேண்டாம்ன்னு அம்மா அழுதாள்.
மேற்கொண்டு பேச பேச, அப்பா கோவத்துல அடிச்சாரு. 'நீ ஆசைப்பட்டேன்னு கஷ்டப்பட்டு உன்னை பட்டப்படிப்பு படிக்க வச்சேன் பாரு, என் புத்தியை செருப்பால அடிக்கணும்ன்னாரு.'
ஒரு மாசம் எவ்வளவோ என் லட்சியத்தை எடுத்துச் சொல்லிப் பார்த்தேன். அவங்களுக்கு புரிய வைக்க முடியல. என் தங்கச்சிக்கும் உடம்புக்கு முடியாம போயிட்டு இருந்துச்சு. அவளுக்கு ஆபரேஷன் பண்ணனும்னு பெரிய ஆஸ்பத்திரில சொன்னாங்க. ஆனா அந்த வசதி இங்க இல்ல. பிரைவேட் ஹாஸ்பிடல் எதுக்காவது நீங்க கூட்டிட்டு போய் பாருங்கன்னு சொல்லிட்டாங்க. அதுக்கெல்லாம் நிறைய செலவாகும். அப்பா அம்மாவால செய்ய முடியாது.
இதற்கிடையில் ஒரு சம்பந்தம் வந்தது. பாண்டிச்சேரியில் ஏதோ ஒரு பெரிய பிசினஸ்மேன். கல்யாணத்துக்கு பொண்ணு தேடுறாருன்னு தரகர் வீடு தேடி வந்து சொன்னார். மாப்பிள்ளைக்கு ஒரே ஒரு குறை. கொஞ்சம் வயசு ஜாஸ்தி. 40 வயது. முதல் மனைவி இறந்து போனதனால, இரண்டாவது கல்யாணத்துக்கு பொண்ணு தேடுறாருன்னு சொன்னாரு. நல்ல வசதியான மாப்பிள்ளை. உங்க ரெண்டாவது பொண்ணு உடம்பு சரியில்லாம இருக்கு. ஆபரேஷன் பண்ண பணம் வேணும். அவரே எல்லாம் செய்வாரு. கல்யாண செலவையும் ஏத்துக்குவாருன்னு தரகர் சொல்ல சொல்ல,
நான் தோற்றுப் போனேன்."
கால் பேசிக் கொண்டிருந்த ஏஜென்ட் பாக்கியா இடைமறித்தாள்.
"மேடம், இதெல்லாம் எதுக்கு இங்கே சொல்றீங்கன்னு எனக்கு புரியல?"
"தயவு செய்து கொஞ்சம் பொறுமையா கேளுங்களேன். நான் இந்த போன் பேசுறேன்ன்னு தெரிஞ்சாலே என் உயிருக்கு ஆபத்து. நான் கடைசியா பேசுற ஆள் நீயா கூட இருக்கலாம். ப்ளீஸ் கேளுங்க"
பாக்யா பதட்டமானாள்: சரி சொல்லுங்க மேடம்.
கஸ்டமருடன் மூன்று நிமிடத்திற்கு மேல் ஒரு கால் பேசினாலே, பேசுகிற ஏஜெண்டுகளின் பர்பாமன்ஸ் அடிபட்டு விடும். அதனால் முடிந்தவரை சீக்கிரமாக பேசி வைக்க தான் பார்ப்பார்கள். பாக்கியா வேறு வழியில்லாமல் கேட்க ஆரம்பித்தாள்.
"கல்யாணத்துக்கு முன்னால, மாப்பிள்ளை எப்படின்னு விசாரிச்சிங்களான்னு அப்பா கிட்ட கேட்டதுக்கு, ஆள் வச்சு விசாரிச்சேன். ரொம்ப அமைதியானவரு. அவரு உண்டு, அவரு வேலை உண்டுன்னு இருப்பாரு. சிகரெட் பழக்கம், குடி பழக்கம் எதுவுமே கிடையாது. அப்பா அம்மா ரெண்டு பேருமே இல்ல. ஒரே ஒரு தங்கச்சி மட்டும். பிஷ் ப்ராடக்ட்ஸ் கம்பெனி வச்சி நடத்துறாங்க. பிக்கல் பிடுங்கல் இல்லாத குடும்பம். இந்த மாதிரி தான் தகவல் கிடைச்சுதுன்னு சொன்னாரு. சரி அந்த மட்டிலும் ரொம்ப சந்தோஷம் என்று நினைத்துக்கொண்டு கழுத்தை நீட்டினேன்.
முதல் இரவிலேயே எனக்கு மாபெரும் அதிர்ச்சி. ரொம்ப ஆசையா, அன்பா அடைய வேண்டிய பூவை, கசக்கி பிச்சு தூர எறிஞ்சிட்டார். ஃபர்ஸ்ட் நைட்ல புலியிடம் மாட்டிய ஆட்டுக்குட்டியை போல உணர்ந்தேன். முதல் ராத்திரி அன்னைக்கே என்னை பிச்சி போட்டுட்டார். கையெடுத்து கும்பிட்டும் விடல. உடம்பு வலிக்க வலிக்க... நான் கதற கதற... வேட்டையாடப்பட்டேன். நீயே சொல்லு முதல் ராத்திரி ரூமுக்குள்ள, கனவுகளோடு போகக்கூடிய ஒரு இளம் பெண்ணுக்கு இந்த மாதிரி சம்பவங்கள் நடந்துச்சுன்னா எந்த மனநிலைக்கு தள்ளப்படுவா?
முதல் இரவு பூரா அவரு தூங்கவே இல்லை. இதுக்கு மேல தாங்காதுன்னு நான் உடைகளை எல்லாம் உடுத்தி கொண்டு, பயந்து போய், கட்டிலில் ஒரு ஓரமாக படுத்து தூங்கி விட்டேன். அப்பப்போ முழிச்சு பார்த்தால், தனியாக சிரித்துக்கொண்டு, தனக்குத்தானே ஏதாவது பேசிகிட்டு இருப்பார். நல்ல மனநிலையில் உள்ள நபர் தானான்னு முதல் நாளே எனக்கு சந்தேகம் வந்தது.
பூர்வீகமாக வந்த நிறைய சொத்துக்கள். சிட்டிக்குள்ள ஒரு சில வீடுகள் இருந்தாலும், சிட்டிக்க்கு வெளியே மிகப்பெரிய பண்ணை வீட்டை பணத்தை இழைச்சி இழைச்சி கட்டிருக்காங்க. சுற்றிலும் மரங்கள், பசுமைகள், கடற்கரை காற்று. நெருக்கமா ரொம்ப வீடுகளும் கிடையாது. பணத்துக்கு பஞ்சம் இல்லை. வாசலிலேயே செக்யூரிட்டி இருப்பான். இந்தியா- பாகிஸ்தான் பார்டர்ல நிக்கிற சோல்ஜர் மாதிரி தான். கேட் பக்கம் போனாலே முறைப்பான். வீட்டை விட்டு நான் வெளியே போக முடியாது.
என் தங்கச்சி ஆபரேஷனுக்கு தேவையான பணமும், வீட்டுக்கு தேவையான நிறைய உதவிகளும் அவர் செஞ்சு கொடுத்ததால, என் அப்பாவும் அம்மாவும் இப்படி ஒரு மாப்பிள்ளை கிடைக்குமான்னு புளகாங்கிதம் அடஞ்சிட்டாங்க. அவங்கள பொறுத்தவரை என்ன கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்துட்டாங்க, அவங்க பொறுப்பு முடிஞ்சு போச்சு. அவ்வளவுதான். என் புருஷன் வெளியில ரொம்ப நல்லவர் மாதிரி நடிப்பு, ஆனா உள்ளுக்குள்ள வேற மாதிரி, வீட்ல தனியா இருக்கும்போது தனக்குத்தானே பேசிக்குவார். வெளியில போகும்போது, ஒண்ணுமே தெரியாத பாப்பா மாதிரி அமைதியா இருப்பார். பசு தோல் போர்த்திய புலி.
திடீர்னு வாரக்கணக்கில், என் புருஷன் என்னை கண்டுக்க மாட்டார். சிரிக்க மாட்டார். பேசக்கூட மாட்டார். ஆபீஸ் வேலையில் பிஸியாருக்கிற மாதிரி இருக்கும். திடீர்னு ஒரு நாள் என்கிட்ட பேசுவார். அவரு பேசினாலே எனக்கு பயம் வந்துரும். ஏன்னா அன்னைக்கு நைட்டு சித்திரவதை நடக்கும். வெளியே சொல்ல முடியாத சித்திரவதைகள். ஒரு உதாரணத்துக்கு சொல்றதா இருந்தா, உடம்புல ஒட்டு துணி இல்லாம தான், இரவு பூரா அவர் முன்னால இருக்கணும். அவர் போட சொல்லும்போது உள்ளாடைகளை போடணும். கழட்ட சொல்லும் போது கழட்டனும். உள்ளாடைகள் மட்டும் அணிந்துகிட்டு, cat walk பண்ணி காமிக்கணும். நிர்வாணமா cat walk பண்ணனும். அதை பார்த்து பார்த்து ரசிப்பார். புருஷனா இருந்தா கூட எப்படி பூரா நிர்வாணமா நிக்க முடியும்? எவ்வளவு கூசும்? இன்னும் எவ்வளவோ மன ரீதியான, உடல் ரீதியான சித்திரவதைகள் நடக்கும்.
என் தேவனே! என் தேவனே! ஏன் என்னை கைவிட்டீர்ன்னு மனசுக்குள்ள கதறுவேன்.
அவள் பேசுவதை மறுமுனையில் கேட்டுக் கொண்டிருந்த, பாக்யாவுக்கு மனசு ஏகத்துக்கும் வலித்தது.
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 1:14 pm
வர்ணம் - 3
அவள் பேச்சை தொடர்ந்தாள்,
"என் மார்பகங்களில் சிகரெட்டு சூடால் ஏற்பட்ட தழும்புகள் கூட இருக்கிறது. சொல்ல மறந்துட்டேனே, என் புருஷனுக்கு சிகரெட் பழக்கம், தண்ணி பழக்கம் இல்லைன்னு எங்கப்பா விசாரிச்சு தெரிஞ்சுகிட்டேன்னு சொன்னாருல்ல. அது தப்பு. எல்லா பழக்கமும் இருக்குன்னு போக போக தெரிஞ்சுகிட்டேன்.
என் நாத்தனார், அவளும் ஒரு விசித்திரமான டைப். எப்பவுமே என்னை வெறிச்சி பார்க்கிறது, தொட்டு தொட்டு பேசுறது, மேலே வந்து விழுறது. எல்லாம் பண்ணுவா. அளவுக்கு மீறி அன்பா நடந்துக்குவா. ஆனா அந்த அன்புல ஒரு போலித்தனம் இருக்குற மாதிரியே எனக்கு தோணும். நான் அவளை விட பார்க்கிறதுக்கு அழகா இருக்கிறதனால, அவ கண்களில் பொறாமை தெரியும். வாரக்கணக்கில் என்கூட பேசாம இருக்கிற புருஷன், ஒரு நாள் கூட தங்கச்சி கிட்ட பேசாம இருந்ததே கிடையாது. நான் ரூமுக்குள்ள இருக்கும் போது வெளியில எட்டிப் பார்த்தா, ஹாலில் அவங்க சிரிச்சு சிரிச்சு பேசிக்கிறத பார்ப்பேன். அதுவே எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கும். என் புருஷனுக்கு சிரிக்க கூட தெரியுமா?
வீட்டுக்குள்ளேயே இருக்கறதுனால, எனக்கு பேசுறதுக்குன்னு இருக்குற ஒரே ஆளு அவரு தங்கச்சி தான். ஏன் இவரு இப்படி இருக்கிறார்? ஏன் என்கூட பேசவே மாட்டேங்குறாரு? ஏன் என்கிட்ட அன்பா நடந்துக்க மாட்டேங்கிறாருன்னு அவ கிட்ட கேட்டா? அவ சொன்ன பதில். 'அண்ணன் எப்பவுமே இப்படித்தான். ரொம்ப குளோசா யார்கிட்டயும் பேசுவதில்லை. போக போக உங்களுக்கே பழகிடும். அப்பா அம்மா இறந்ததுக்கப்புறம் நானும் அண்ணனும் மட்டும் தானே. அதனால என்கிட்ட நல்லா பேசுவார்', என்றாள்.
நாளடைவில் அவ கிட்ட பேசவும், எனக்கு புடிக்கல.
என் புருஷனுக்கு மாடியில் பெரிய ஆபீஸ் ரூம் உண்டு. பைல்ஸ் எல்லாம் அங்க தான் பார்ப்பார். பைனான்ஸ் கம்பெனி ஒன்று, ஃபிஷ் ப்ராடக்ட்ஸ் கம்பெனி ஒன்று நடத்துறதா, பேச்சுவாக்கில் கேள்விப்பட்டேன். காபி, சாப்பாடு எடுத்துட்டு ரூமுக்குள் போறதுக்கு எனக்கு அனுமதி உண்டு. பண்ணை வீட்டுக்கு பின்னால் பெரிய outhouse இருக்கிறது. வெளித்தோற்றத்திற்கு அவுட் ஹவுஸ் கேரேஜ் மாதிரி இருக்கும். வீட்டுக்கு வந்தால், இரவு நேரம் அங்கே தான் இருப்பார். அவர் தங்கையை தவிர அவுட் ஹவுஸ்க்குள் வேறு யாரும் உள்ளே நுழையவே முடியாது. நான் பேச வேண்டும் என்றால் கூட intercom மூலமாக தான் பேச வேண்டும். போக முடியாது. ஏதாவது சட்டத்துக்கு புறம்பான பிசினஸ் பண்றாரோன்னு கூட, ரொம்ப நாளாக எனக்கு ஒரு சந்தேகம்.
வெளில அவர் ரிலேட்டிவ்ஸ் கல்யாணம், ஆபீஸ் பங்க்ஷன் ஏதாவது கூட்டிட்டு போனாலும், கூடவே ரெண்டு பேரும் வருவாங்க. யாரு கூடயும் என்னால தனியா பேச முடியாது. அப்பா அம்மாவை போய் பாத்துட்டு வரட்டுமான்னு பல தடவை கேட்டேன். விடவே இல்லை. அவங்களா எனக்கு போன் பண்ணா கூட, நான் பேசும்போது பக்கத்துல, அவரோ, இல்லை அவர் தங்கையோ இருப்பாங்க. மனம் விட்டு பேச முடியாது.
ஒரு தடவை அவர் ஆபிசுக்கு போனதும், தப்பிச்சு போக முயற்சி பண்ணினேன். கேட் பக்கம் எந்நேரமும் செக்யூரிட்டி இருக்கறதுனால, பின்பக்கமா சுவர் ஏறி குதிச்சு கடற்கரை வழியா தப்பிச்சு போயிரலாம்னு, ஒரு நாள் ட்ரை பண்ணினேன். செக்யூரிட்டி எப்படியோ என் பின்னால வந்து என்னை புடிச்சிட்டான். அதன் பிறகு தான் தெரிந்தது, வீட்டை சுத்தியும் சிசிடிவி இருக்கு. யாரோ அதை வாட்ச் பண்ணிட்டு இருக்காங்கன்னு தெரிஞ்சது. அதன் பிறகு ரூம்லேயே பூட்டி போட்டுட்டாங்க. வேளா வேளைக்கு சாப்பாடு மட்டும் தான் வரும். புதுசா இப்போ ஒரு சமையல்காரியை வேலைக்கு சேர்த்துருக்காங்க. அவளும் சந்தேகத்திற்கு இடமாக நடந்துகிறா.
ஒவ்வொரு நாளும் நான் படுத்த உடனேயே தூங்கிருவேன். ஏன்னா தூக்கம் மட்டும் தான் எனக்கு நிம்மதி தர விஷயம். ஒரு நாள் இரவு தூக்கத்திலிருந்து என்னை அறியாமல் முழிச்சுக்கிட்டேன். என் ரூம் ஜன்னல் வழியா வெளியே பாத்துட்டு இருந்தேன். அப்பதான் அந்த அதிர்ச்சியான காட்சி என் கண்ணில் பட்டது. இரவு பதினோரு மணிக்கு, என் புருஷன் கார் டிக்கியை திறக்குறாரு. கேரேஜ்லருந்து செக்யூரிட்டி யாரையோ தூக்கிட்டு வந்து டிக்கில போடுறான். கொஞ்சம் கூர்ந்து பார்த்தேன். யாரோ ஒரு இளம் பெண். மயக்கமா இருந்தாளா, செத்துட்டாளான்னு தெரியவில்லை. எனக்கு தூக்கி வாரி போட்டுச்சு. ஜன்னலை மூடிட்டு வந்து படுத்துட்டேன். உடம்பெல்லாம் கடகடன்னு நடுங்கி, காய்ச்சல் வந்துருச்சு. சினிமால தான் இது மாதிரி காட்சிகளல்லாம் பார்த்துருக்கேன்.
அவர் கிட்ட இத பத்தி... அவரு என்ன அவரு... அவன்கிட்ட இத பத்தி கேட்கலாமான்னா எனக்கு பயம். கேட்டாலும் உருப்படியான பதில் வராது. "நல்லா சாப்பிடு, டிரஸ் பண்ணு, டிவி பாரு, நிம்மதியா தூங்கு. எங்க விஷயங்களில் தலையிடாதே. உனக்கும் எந்த பிரச்சினையும் வராது." இதுதான் எனக்கு அடிக்கடி கிடைத்த பதில்.
சட்டத்துக்கு புறம்பான தொழில், கொலைகள் இன்னும் என்னெல்லாம் பண்றாங்களோனு எனக்கு திக்கு திக்குன்னு ஆயிடுச்சு... எல்லாத்துக்கும் இவன் தங்கச்சி, அந்த செக்யூரிட்டி, வேலைக்காரி எல்லாருமே உடந்தை. அதன் பிறகு இதே மாதிரி ஒன்றிரண்டு சம்பவங்கள்.
எல்லாத்துக்கும் மேல, போன வாரம், ஒரு நாள் இரவு, அன்னைக்கு மாதிரி, தூக்கத்திலிருந்து திடீர்னு முழிச்சுக்கிட்டேன். தூக்கம் வராமல், ஜன்னல் வழியா பாத்துட்டு இருந்தேன். கேரேஜில் இருந்து என் புருஷனும், அவன் தங்கச்சியும் வெளிப்பட்டு வீட்டுக்குள் வந்தார்கள். வரும்போதே இரண்டு பேரும் ஒட்டி உரசி கொண்டே அண்ணன் தங்கச்சி மாதிரி வரல்லை. எனக்கு என்னமோ சந்தேகம்.
வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும், இருவரும் ஹால் சோபாவில் உட்கார்ந்தார்கள். கதவு வழியா எட்டிப் பார்த்துகிட்டு இருந்தேன். அவ முந்தானை கீழ சரிஞ்சு கிடக்கிறத பற்றி கவலைப்படாமல் பேசிட்டு இருக்கா. இரண்டு பேரும் நல்ல போதையில் இருந்த மாதிரி தோணுச்சு. ரூமுக்கு போயிடலாம்ன்னு தங்கச்சிகாரி சொல்ல, அதுக்கு என் புருஷன், அவதான் தூங்கிட்டாளே, அப்புறம் என்னன்னு சொல்லிட்டு, அவள் ஜாக்கெட்ல கைவைத்து கழட்டுறான். அப்புறம் ஹால் சோபாவிலேயே வைத்து அவளுடன்...அவளுடன்....
என்னால தாங்கிக்க முடியல.. ரண வேதனை. இவர்கள் உண்மையிலேயே அண்ணன் தங்கச்சி தானா? என் உடம்பெல்லாம் கம்பளிப் பூச்சி ஓடுற மாதிரி இருந்துச்சு. என்னை சுற்றி என்ன நடக்குது? நான் பாக்குறதல்லாம் நிஜமா, பொய்யா? தலைசுற்றிக் கொண்டு வந்தது. ரூமுக்குள்ளயே போயி கதவை மூடிட்டு படுத்துக்கிட்டேன்.
வீட்டுக்குள்ள எங்க வேணாலும் நடமாடுவதற்கு முதலில் அனுமதி இருந்துச்சி. நான் தப்பிச்சு போக முயற்சி பண்ணி, மாட்டினதுக்கப்புறம் ரூமுக்குள்ளே சிறை வச்சிட்டாங்க. இப்போதைக்கு என் வெளி உலகம் ஜன்னல் மட்டும் தான். இன்னைக்கு ஹால் டேபிள் மேல இந்த மொபைல் போன் கிடந்ததை பார்த்தேன். ரகசியமா எடுத்து ரூமுக்குள்ள கொண்டு வந்துட்டேன். அதுலருந்து தான் இப்ப பேசிட்டு இருக்கேன்.
நான் எதுக்காக இதெல்லாம் உன்கிட்ட சொல்றேன்னா... இங்க நடந்த விஷயங்கள் யாருக்காவது தெரியனும். என்னை இவர்கள் என்ன பண்ணுவாங்கன்னு எனக்கு தெரியாது. கன்னியாஸ்திரி ஆகி கடவுளுக்காக சேவை செய்யணும்னு நினைச்சேன். கடவுள், என்னை எப்படிப்பட்ட நரகத்தில் தள்ளிருக்கிறார் பாத்தியா? என்னை காப்பாற்றுவதற்கு அந்த கடவுள் கூட மனசு வைக்கல. நான் உயிரோடு இருந்தாலும், எல்லாரையும் பொருத்தவரை நான் மறக்கப்பட்டவள். சந்தோஷமா இருக்கேனா இல்லையா? உயிரோடு இருக்கிறானா இல்லையா? யாருக்குமே தெரியாது", அவள் குரல் உடைந்தது.
அனேகமாக அவள் அழுது அழுது மரத்து போயிருக்க வேண்டும். குரல் உடைந்தாலும், உடனே சுதாரித்துக் கொண்டாள்.
ஆனால் மறுமுனையில் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பாக்யா, விசும்பி விசும்பி அழும் சத்தம் கேட்டது.
"எங்கப்பா அம்மா கிட்டயும் தகவல் கொடுக்க முடியவில்லை. அப்படியே அவங்களுக்கு தெரிஞ்சாலும், இந்த கொலைகார பாவிங்க அவங்கள விட்டு வைப்பாங்களான்னு தெரியல. வெளியில் பொதுவாவே அவனுக்கு நல்ல பெயர் தான் இருக்குது. என் புருஷன் என்ன பண்றான்னு எனக்கு தெரியல. ஆனா இது ஏதோ கொலைகார கும்பல். தயவுசெய்து..."
அதோடு கால் கட்டாகி இருந்தது. கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஜானிக்கு ஏசியிலும் வேர்த்திருந்தது. ஹெட்செட்டை கழட்டி டேபிளில் போட்டான். அவன் காலில் கேட்ட விஷயங்களின் தாக்கத்திலிருந்து வெளிவர முடியாமல் உறைந்து போயிருந்தான்.
இரண்டு நிமிடம் முழுதுமாக அமைதியில் கரைந்தது.
ஜானியும், ரிசாந்தும் ஆளுக்கொரு பக்கமாக யோசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். உள்ளே ஏஜென்ட்களின் பேச்சு சத்தம் மட்டும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.
ஜானி: என்னடா இப்படில்லாம் இருக்காங்க? நிச்சயமா சைக்கோ தான். பாவம்டா அந்த பொண்ணு. தனியா இவங்க கிட்ட மாட்டிகிட்டு என்னல்லாம் கஷ்டப்படுறாளோ? மனசுக்கு ரொம்பவே பாரமாயிடுச்சு. வாடா, வெளியில போய் ஒரு தம் போட்டுட்டு வரலாம்.
ஆபீசுக்கு வெளியே சென்று, மெயின் ரோட்டை கடந்து, எதிர்புறமாக நிற்கும் தூங்குமூஞ்சி மரத்தினடியில் நின்றார்கள்.
வெள்ளை புடவை உடுத்திய விதவையை தீக்குளிக்க வைத்தார்கள். அதாங்க, சிகரெட்டை பத்த வைத்தார்கள்.
ரிஷாந்த்: ரொம்ப காலத்துக்கு முன்னால, தலைவர் வில்லனா நடிச்ச "காயத்ரி" ன்னு ஒரு படம் வந்துச்சு. அதுல இதே மாதிரி தான். ஸ்ரீதேவியை கல்யாணம் பண்ணி ஒரு பங்களாவுக்கு கூட்டிட்டு போயி, பலான படம் எடுப்பாங்க. அந்த மாதிரி ஏதாவது பண்ணுவார்களோ?
ஜானி: நானும் அந்த படம் பாத்துருக்கேன். கதையும் படிச்சிருக்கேன். இந்த பொண்ணு சொல்ற குரூப்பை பார்த்தா, பலான படம் எடுக்குற மாதிரி தெரியல. காயத்ரி கதையிலேயே அது absurd ஆன விஷயம். அவ்வளவு பண வசதியோட இருக்கிறவன் எவனாவது, அவனையும், அவன் மனைவியையும் வச்சு பலான படம் எடுப்பானா? பிரத்யோக நபர்களுக்காக எடுக்கிறான்னு கதையில் வரும். அந்த மாதிரி மெண்டல் பசங்க இருக்காங்கன்னு ஏத்துக்கிட்டா கூட... பலான படம் எடுப்பதற்காகவே, ஊருக்கே தெரியுற மாதிரி, கல்யாணம் பண்ணி எவனாவது கூட்டிட்டு வருவானா? பஞ்சத்தில் அடிபட்டவன் வேணும்னா பணத்துக்காக செய்யலாம், பண வசதி இருக்கிறவன் நிச்சயமா செய்ய மாட்டான். கதையில் நிறைய லாஜிக் ஓட்டைகள். உடனே எங்க வாத்தியாரையே குறை சொல்றியான்னு ஒரு கூட்டம் வரும். அவர் இருந்தா கூட, இந்த மாதிரி விமர்சனம் பண்ணுனா ஒண்ணுமே சொல்ல மாட்டாரு.
இந்த குரூப், பலான படத்துக்கு மேலா, ஏதோ பயங்கரமா பண்றாங்க. அந்தப் பொண்ணை நெனச்சா ரொம்ப பாவமா தான் இருக்கு. ஆனா நம்மால வேற என்ன பண்ண முடியும்?
ரிஷாந்த் அதிர்ந்து போய்: என்ன தலைவரே, இப்படி விட்டேத்தியா பேசுறீங்க? நீங்க அப்படி சொல்லக்கூடாது. ஒரு கிளியை சிறையில அடச்சி, சிறகை உடைச்சி, வெளியே சொல்ல முடியாத அளவுக்கு கொடுமைகள் பண்ணிக்கிட்டு இருக்காங்க. ஒவ்வொரு நாளும் செத்துகிட்டு இருக்கா. போதாதுக்கு கொலைகளும் நடக்குது. அவ வாய்ஸ் கேட்கும் போது, என்னோட சுசி வாய்ஸ் ஞாபகம் வருது தலைவரே. கடவுள் வேணா அவளை கைவிட்டு இருக்கலாம். ஆனால் நான் விட போவதில்லை.
ரிஷாந்த் குரலில் கடினத்தன்மை ஏறி இருந்தது.
ஜானி அவனை ஆச்சரியமாக பார்த்து, "என்ன பண்ண போற?", என்றான்.
ரிஷாந்த்: அதான் நீங்க சொல்லிட்டு இருந்தீங்களே, வாழ்க்கைல இன்ட்ரஸ்டிங்கா ஒரு விஷயமும் நடக்கவே இல்லன்னு... இதுக்கு மேலயா இன்ட்ரஸ்டிங்கா நடக்கணும். நமக்கு இன்ட்ரஸ்டிங்... ஆனா அவளுக்கு ஜீவ மரண போராட்டம். நான் களம் இறங்கறதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்.
சிகரெட்டை இழுத்துக் கொண்டிருந்த ஜானி, தலையை உயர்த்தி அவனை அதிர்ச்சியாக பார்த்தான்.
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 1:17 pm
வர்ணம் - 4
ஜானி, டென்ஷனாக நின்றிருந்த ரிஷாந்தை பார்த்து,
"உணர்ச்சிவசப்படாத ரிஷ். கொஞ்சம் பொறுமையா யோசனை பண்ணி பாரு. அவ புருஷன் பயங்கரமான சாடிஸ்டா, கொலைக்கும் அஞ்சாதவனா இருக்கான். பணக்காரன் வேற. உதவி செய்வதற்கு ஒரு கூட்டம் இருக்கு. போன்ல பேசின அந்த பொண்ணு இப்போ உயிரோட இருக்கா இல்லையான்னு தெரியல. நாம என்ன பெருசா செஞ்சுர முடியும்?", என்றான்.
ரிஷாந்த் சிகரெட்டை ஆழமாக இரண்டு இழுப்பு இழுத்தான்.
"தலைவரே, அந்த பொண்ணு எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு இருக்கும். வேதனைப்பட்டிருக்கும். தனிமையில தவிச்சிருக்கும். கடவுளே என்னை கைவிட்டுட்டாரேன்னு எவ்வளவு ஏக்கம் அதோட குரலில்... யாராவது காப்பாத்த மாட்டாங்களான்னு பரிதவிப்பில தான் பேசிருக்கு. அவ சொல்றதெல்லாம் வச்சு பார்க்கும்போது போன்ல பேசினதெல்லாம் ரொம்ப கம்மி தான். இன்னும் நிறைய கொடூரங்கள் நடந்திருக்கலாம். பேசுறதுக்கு நேரம் இல்லாததால், ஏதோ முடிஞ்ச வரைக்கும் சொல்லிருக்கு.
சொன்ன வரைக்கும் கேட்கும் போதே, எனக்கு நாடி நரம்பல்லாம் துடிக்குது. வேற யாருக்கும் தெரியாம, நமக்கு மட்டும் தெரிஞ்சு கண்ணு முன்னால கொலைகள் நடக்குது. இன்னைக்கு ஈவினிங் தான் கால் வந்திருக்கு. அதுக்குள்ள எந்த சம்பவமும் நடந்திருக்காது. ஆனா நிச்சயமா அந்த அப்பாவி பொண்ண சீக்கிரமா கொலை பண்ணிடுவாங்க. இந்த விஷயம் தெரிஞ்சுக்கிட்டே எப்படி சும்மா விடுறது?
ஜானி சிகரெட் அடித்தபடி யோசித்தான்.
ஒரு நிமிடத்திற்கு பிறகு,
"ஓகே நாளைக்கு மேனேஜரிடம் பேசி பார்ப்போம். கால் ரெக்கார்டிங் போட்டு காட்டுவோம். அவரிடம் அனுமதி வாங்கிட்டு, போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல போய் முதல்ல கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்கலாம். அவங்க என்ன சொல்றாங்கன்னு கேப்போம்."
ரிஷாந்த்: இந்த வழி ஒர்க் அவுட் ஆகும்னு எனக்கு தோணல. மேனேஜ்மென்ட்ல எல்லாருமே நம்ம மேல கடுப்புல இருக்கானுங்க. நம்ம சொல்ற எதையுமே கேட்க மாட்டாங்க. போய் வேலையை பாருங்கடான்பான். அப்படியே இவனுங்க ஓகே சொல்லி, போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு எடுத்துட்டு போனாலும், இருக்கிற கேசையெல்லாம் விட்டுட்டு, அவங்க இதை பாப்பானுங்களா? வாய்ப்பே இல்லை.
ஜானி: வேற என்ன பண்ண சொல்ற? ஹீரோ மாதிரி தெருத் தெருவா போயி, தேடி கண்டுபிடிச்சு, அவனோட நேருக்கு நேரா ஃபைட் பண்ணலாம்னு சொல்றியா? நடக்கிறத பேசுறா. நமக்கு பிராப்ளம் வராமல், பிராப்பரா என்ன பண்ண முடியுமோ அதை பண்ணலாம்... முதலில் அந்தக் காலை ரெக்கார்ட் பண்ணிக்குவோம். அதுவே கம்பெனி ரூல்ஸ் படி தப்புன்னு சொல்லுவானுங்க. நீ மனச போட்டு குழப்பிக்காம அமைதியா இரு. வா உள்ளே போலாம்.
இருவரும் ஆபீசை நோக்கி சென்றார்கள். ரிஷாந்துக்கு என்னவோ திருப்தியாக இல்லை. அந்தப் பெண்ணின் அபலை குரல் மனதுக்குள் திரும்ப திரும்ப கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. சுசித்ராவின் முகமும் திரும்பத் திரும்ப வந்து போனது.
அதிகாலை மழைக்குப் பிறகு வானம் கண்ணை துடைத்துக் கொண்டிருந்தது. அழுமூஞ்சி மாறாமல், சூரியன் டியூட்டிக்கு கிளம்பி இருந்தான். பாண்டிச்சேரியின் லாஸ்பேட் சுற்றுவட்டாரத்தை குளிர் காற்று, தடவி கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. டீசல் பெட்ரோல் கலக்காத தற்காலிக சுத்த காற்று. மரங்களிலிருந்த காலை பறவைகள் சோம்பல் முறிக்காமல், பல்துலக்காமல், பறக்க ஆரம்பித்தன.
லாஸ்பேட் ஏரியாவின் முக்கியமில்லாத ஒரு தெருவில், வீட்டை விட்டு வெளியே வந்த அந்த இளைஞன், குனிந்து ஷூ லேசை கட்டிக்கொண்டு jogging போக ஆரம்பித்தான். தலைமுடியை சுற்றியிருந்த டவலை கழட்டாமல், ஒரு இளம் பெண் கோலம் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அந்த டியூஷன் சென்டர் முன்னால்,. எக்கச்சக்கமான சைக்கிள்கள் பத்தாம் ஆம் வகுப்பு, பனிரெண்டாம் வகுப்பு படிக்கும் மாணவ மாணவிகள் வரிசையாக உள்ளே சென்றார்கள். பிரவுன் கலர் மாடு ஒன்று சுவரில் ஒட்டப்பட்டிருந்த போஸ்டரில் மணமகளையும், மணமகனையும் ருசித்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தது. அதிவேகமாக சைக்கிளில் வந்தவன், தினசரிகளை வீடு வீடாக பறத்திக் கொண்டிருந்தான். சால்வையை தோளில் சுற்றிக்கொண்டு வீட்டிலிருந்து வெளியே வந்த பெரியவர், அடுத்த தெருவில் இருக்கும் பிள்ளையார் கோயிலை நோக்கி சென்றார். ஏதோ ஒரு வீட்டில், ஏதோ ஒரு புருஷன் பொண்டாட்டி, மாத்தி மாத்தி திட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த தெருவில், ஒரு தினம் உதயமாகிவிட்டதற்கான சம்பவங்கள் அரங்கேறிக் கொண்டிருந்தன.
இதெல்லாம் நமக்கு தேவையில்லை... ஷீபா தான் முக்கியம். அவள் என்ன செய்கிறாள் என்று பார்ப்போம்.
சற்றுமுன் தூக்கத்திலிருந்து முழித்த ஷீபா, தளர்வான மெல்லிய நைட்டி அணிந்து இருந்தாள். சோம்பல் முறித்தாள். கட்டிலில் இருந்து எழும்பி, நடந்து, எதிரே இருந்த ஜன்னலருகில் சென்றாள். கர்டனை விலக்கி அத்துமீறி நுழைந்த தென்றலை அவள் மீது தொட அனுமதித்தாள். கொட்டாவி விடும் போது வாய்க்கு முன்னால் நளினமாக சுண்டி கொண்டாள். எங்கெங்கே எவ்வளவு தேவையோ, அங்கங்கே அவ்வளவு அளவுகளுடன் இருந்தாள். முகத்தை மட்டும் பிரம்மன், ஆர்டிஸ்ட் ஜெயராஜிடம் சொல்லி ஸ்பெஷலாக வரைந்திருப்பார் போலிருக்கிறது. எக்ஸ்ட்ரா மேக்கப் சாதனங்கள், எதன் உதவியும் இல்லாமலேயே, அவள் முகம் மினுமினுத்து கொண்டிருந்தது.
ஷீபா உங்களை கடந்து சென்றால், நீங்கள் என்ன வேலை செய்து கொண்டிருந்தாலும், விட்டுவிட்டு அவளை பார்ப்பீர்கள். போனில் பேசிக் கொண்டிருந்தால், மறுமுனை ஹலோ ஹலோக்களுக்கு பதிலளிக்காமல், காற்று தான் வந்திருக்கும். ரோட்டை அவள் கடந்து சென்றால், வாகனங்கள் தானாக பிரேக்கடித்து நின்றிருக்கும். கையில் பொருட்களை வைத்திருந்தால், தவறவிட்டிருப்பீர்கள். ஷீபாவை பார்த்தவன் பார்க்காதவனிடம், கீழ்க்கண்டவாறு சொல்வான். "மச்சான், இன்னைக்கு ஒரு சூப்பர் பிகர பார்த்தேன். வேற லெவல்... இப்படி ஒரு ஃபிகரை என் லைஃப்ல பார்த்ததே இல்லை."
இப்படி ஓவராக புகழப்படுற ஷீபாவை, பார்த்தவர்கள் பாக்கியசாலிகள். பார்க்காதவர்கள் துர்பாக்கியசாலிகள்..... மேற்படி துர்பாக்கியசாலிகள், பாக்கியசாலிகள் ஆவதற்கு ஒரே வழி, சீக்கிரமாக Varsh கம்பெனிக்கு ஒரு நடை போய் வாருங்கள்.
மறுபடியும் கட்டில் பக்கமாக வந்த ஷீபா, ஃபோனை எடுத்துப் பார்த்தாள். பத்து sms வந்திருந்தது. ஒவ்வொன்றாக படித்தாள். சரத்திடம் இருந்து வந்த மெசேஜை ஓபன் செய்தாள்.
"Coming saturday. bangalore trip confirmed. Be ready"
அவள் முகத்தில் இருந்த உற்சாகமெல்லாம் வடிந்து போனது. இந்த சிலந்தி வலையில் தெரியாத்தனமாக போய் சிக்கிக் கொண்டோமே? எப்படி வெளியே வர்றதுன்னு தெரியல்லையே!!!
மூன்று மாதத்துக்கு முன்னால் ஒரு நாள். பெங்களூரில் அந்த ஹோட்டல் அறையில் தெரியாத்தனமாக நடந்த அந்த தவறு... அவளை இந்த நிலைமையில் கொண்டு வந்து விட்டிருக்கிறது.
சே! நான் ஏன் இப்படி நடந்து கொண்டேன்? எப்படியாவது போராடி தடுத்திருக்க வேண்டும். எவ்வளவு பேர் காதலிக்கிறேன் என்று என் பின்னால் சுற்றினார்கள். அவர்களுக்கெல்லாம் நோ சொல்லிவிட்டு, ஒரு கல்யாணமானவனுடன் போய்.... தப்பு செய்து விட்டேனே!!! எதிர்த்திருக்க வேண்டும்.
யார் இந்த ஷீபா? யார் இந்த சரத்? என்கிற இரண்டு கேள்விகளுக்கு, விளக்கமாக பதில் சொல்லி கடக்க வேண்டியது கடமை.
சரத்தை ஏற்கனவே முதல் அத்தியாயத்தில் நீங்கள் சந்தித்து விட்டீர்கள். ரிஷாந்துக்கு வார்னிங் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாரே HR மேனேஜர் சரத் சக்சேனா, அவர்தான். ஷீபா Varsh ஆபீஸ்லயே, hr டிபார்ட்மெண்டில் எக்ஸிக்யூட்டிவாக வேலை செய்கிறாள்.
ஜானி மாதிரி, ரிஷாந்த் மாதிரி, ஷிபாவும் TL ஆகத்தான் Varsh கம்பெனியில் வேலைக்கு சேர்ந்தாள். ஒரு சமயத்தில் ஜானிக்கு நெருங்கிய தோஸ்த் கூட... ஷீபா மேல் ஜானிக்கு ரகசிய க்ரஷ் கூட உண்டு. எல்லாம் நன்றாக போய்க் கொண்டிருந்த நேரத்தில் ஷீபா அழகில் மயங்கி சரத், அவளை HR டிபார்ட்மெண்டில் recruit செய்து கொண்டான். ஆனால் அவன் வெளியே சொன்ன காரணம், "She is smart and good. Hrல ஒரு லேடி தேவை. அதனால எடுத்துக்கிட்டேன்." HR டிபார்ட்மெண்டுக்கு லேடி தேவையா, இல்லை, அவனுக்கு தேவையா என்று ஜானி உட்பட ஆபீஸில் நிறைய பேர் சரத்தை கூண்டில் ஏத்தி கேள்வி கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர்... மனசுக்குள்.
ஷீபாவின் அப்பா, அவள் அம்மாவை டைவர்ஸ் செய்து விட்டு, யாரோ பிரெஞ்சுக்காரியை திருமணம் செய்து கொண்டு, பிரான்சில் செட்டில் ஆகிவிட்டார். ஷீபாவுக்கு பொருளாதார ரீதியாக ஒரு சில கஷ்டங்கள். அவள் அம்மாவுக்கு செய்ய வேண்டிய பைபாஸ் சர்ஜரி செய்வதற்கு தேவையான பணம் இல்லை. ஷரத் இந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்திக்கொண்டு, அவளுக்கு வலுக்கட்டாயமாக பல்வேறு உதவிகள் செய்து, ஆப்ரேஷனையும் செய்து வைத்தான். எந்நேரமும் அவன் செக்ரட்டரி போல், கூடவே அவளையும் வைத்திருந்தான். அவள் ஆபீசில் யாரிடம் பேசுகிறாள்? இன்கமிங் கால், அவுட்கோயிங் கால் எல்லாவற்றையும் செக் பண்ணினான். மொத்தத்தில் அவள் யோசிப்பதற்கு கூட நேரம் கொடுக்காமல், அவளை சுற்றி பெரிய வலையை விரித்தான்.
அன்றைக்கு ஒரு நாள் ஆபீஸில், ஷீபாவை கேப்பிட்டேரியாவில் வழிமறித்த ஜானி,
"ஏன் முந்தி மாதிரி என் கூட பேச மாட்டேங்குற. போன் பண்ணா கூட எடுக்க மாட்டேங்கறியே?"
"சரத்துக்கு தெரிஞ்சா பிரச்சனை. அதனால்தான் பேசுறதுல்ல.."
"ஏன் அவனுக்கு இப்படி பயப்படனும்? அவன் என்ன உனக்கு புருஷனா?"
"அவர் எனக்கு நிறைய உதவிகள் செஞ்சுட்டாரு. அதனால அவரு என்கிட்ட எடுத்துக்கிற உரிமையை என்னால மறுக்க முடியல.."
ஜானிக்கு உள்ளுக்குள் ரத்தம் பாயிலிங் பாயிண்டை தாண்டி கொதித்தது. ஜானின்னா ரிலாக்ஸா இருக்கணும் என்ற அவனுக்கு இருக்கும் இமேஜ் ஞாபகம் வந்ததால், கொதிக்கும் இரத்தத்தை கூல் ஆக்கினான்.
"உங்ககிட்ட உரிமைகள் எடுத்துக்கிறார்னு நீங்க சொன்ன ஸ்டேட்மெண்ட் பிரகாரம் கேட்கிறேன். என்னென்ன உரிமைகள்ன்னு சொல்ல முடியுமா?"
ஷீபா பதில் சொல்லவில்லை. தலை குனிந்து நின்றாள்.
"எப்படியோ போ", கோபத்தை வெளி காட்டவில்லை... ஆனால் ஜானி அலட்சியமாக நகர்ந்ததில், மேற்கண்ட வார்த்தைகள் தான் வெளிப்பட்டது.
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 1:18 pm
வர்ணம் - 5
அன்றைக்கு இரவே,
எட்டாம் நம்பர் சாராயக்கடைக்கு பக்கத்தில் இருக்கும், ஸ்டார் ஒயின் ஷாப் பாரில் இருக்கும் போது,
ஜானி: என்னடா இவ இப்படி இருக்கிறா? இவளுக்கு என்ன குறைச்சல். போயும் போயும் அவனை... அந்த அரை மண்டையன... நெனச்சு பார்க்கும்போதே சூரத்தனமா எரிச்சலாகுது. ஒருவேளை கரெக்ட் பண்ணிருவானா?
கிளாஸில் ஊத்தியிருந்த பேக் பைபர் விஸ்கியை ஒரு கல்படித்துவிட்டு, கிளாசை கீழே டப் பென்று வைத்த ரிஷாந்த்,
"தலைவரே, அடிமேல் அடித்தால் அம்மியும் நகரும்ல... இல்ல... இல்ல...இதைவிட பெட்டரா ஒன்னு சொல்றேன் கேளுங்க... ஆடி காத்துல அம்மியே பறக்குது. இவ பறக்க மாட்டாளா? அவ லைஃபை தொலைச்சிட்டா. இனிமே ஒன்னும் பண்ண முடியாது. அவளை விட்டு தள்ளுங்க", என்றான்.
சரத்திற்கு 40 வயது இருக்கும். ஏற்கனவே திருமணம் ஆகி இரண்டு குழந்தைகள் உண்டு. அவன் மனைவி சென்னையில் ஏதோ ஒரு MNCயில் மேனேஜ்மென்டில் மிகப்பெரிய பதவி.
பெங்களூரில் இருக்கும் Varsh ஹெட் ஆஃபீஸுக்கு பிரசன்டேஷன், மீட்டிங், கான்பரன்ஸ் என்று சரத் அவன் காரிலேயே, ஷீபாவை கூட்டிக் கொண்டு செல்வான். வாரம் ஒரு முறை சென்னைக்கும், மாதம் ஒருமுறை பெங்களூருக்கும் செல்வது நடந்து கொண்டிருந்தது.
ஷீபா ஜானியிடம் மற்றும் ரிஷாந்த்திடமும் பேசுவது குறைந்து கொண்டே சென்றது. ரிஷாந்த் இதற்காக கவலைப்படவில்லை. ஆனால் ஜானிக்கு உள்ளூர எக்கச்சக்க கவலை. போன லவ் எபிசோட்டாவது, ஆரம்பித்து, கிளைமாக்ஸ் வரைக்கும் சென்றது. ஆனால் ஷீபா எபிசோடு ஆரம்பிக்கும் முன்னாலே முடிந்து விடும் போலிருக்கிறது.
அவன் கவலைப்பட்டது போலவே, முடிந்து விட்டது. அவர்கள் இருவரிடமும் பேசுவதை முற்றிலுமாக நிறுத்தி விட்டாள் ஷீபா. சரத் அவளை வலையில் வீழ்த்தி, முழுவதுமாக செட்டப் பண்ணி விட்டான் என்று ஜானிக்கு புரிந்து போனது. முதலில் ஷீபா மேல் கோவப்பட்ட ஜானிக்கு, பின்னால் பரிதாபம் தான் வந்தது.
தப்பு பண்ணிட்டாளே!!!
அவள் தலையெழுத்து. எவ்வளவோ அறிவும் அழகும் இருந்தும், எவனோ ஒரு அரை கிழவனுக்கு செட்டப்பா இருக்க வேண்டிய அவலம். அரசல் புரசலா ஆபீசுக்கு தெரிந்த விஷயம் தான். ஆனால் யாரும் வெளிப்படையாக பேசிக் கொள்வதில்லை.
காலை 9.15
ஜானியும், ரிஷாந்தும் நைட் சிப்ட் முடிந்து பார்க்கிங்கில் விட்டிருந்த வண்டியை தள்ளிக்கொண்டு, ஆபீசை விட்டு வெளியே சென்றார்கள். வழக்கமாக நைட் ஷிப்ட் முடிந்து போகிறவர்களை பார்த்தால், தூக்கத்தையும் அயர்ச்சியையும் சுமந்து கொண்டு செல்வார்கள். ஆனால் நம்ம ஆட்கள் நைட் ஷிப்ட் முடிந்து போகும்போது உற்சாகத்தின் உச்சத்தில் இருப்பார்கள்.
அவர்கள் இருவரும் ஆபீஸ் மெயின் கேட்டை நெருங்கிய போது, உள்ளே ஷீபாவின் scooty நுழைந்தது. வந்தவர்களை ஷீபா பார்க்க, வேறு வழி இல்லாமல் சம்பிரதாயமாக 25% சிரித்தாள். அவர்கள் இருவரும் மீதி 75% சிரித்தார்கள்.
ஷீபா கடந்து சென்றதும்,
ரிஷாந்த்: என்ன தலைவரே, என்னதான் அவ கண்டுக்காம போனாலும், நீங்க பழைய நட்போடவே இருக்கிறீங்களே!!!
ஜானி: டேய், நான் மட்டுமல்ல. நீ பசங்க யாரை வேணா பாரு. பொண்ணுங்க கண்டுக்காம போனாலும், முதல்ல ஒரு மாசம் கோவத்தோட இருப்பானுங்க. அதன் பிறகு கோவம்ல்லாம் போயிடும். அப்புறம் எப்ப நெனச்சாலும், எங்க பார்த்தாலும், பசங்களுக்கு அவங்க மேல soft corner இருந்துகிட்டே தான் இருக்கும். வேணும்னா பாஸ்வேர்டு கேட்டு பாரு, எல்லாம் ex girlfriends பேரா தான் இருக்கும். ஆனா பொண்ணுங்க அப்படி கிடையாது. கண்டுக்காம போய்ட்டா, அவ்வளவுதான்... ஒரேடியா மறந்திடுவாங்க. ரோட்ல எதேச்சையா பார்த்தா கூட... மூஞ்ச திருப்பிக்கிட்டு போயிருவாங்க. கல்நெஞ்சகாரிகள்.
(அன்பார்ந்த வாசகிகளே! இது என்னுடைய கருத்து கிடையாது. ஜானியின் கருத்து. எதிர்ப்பு தெரிவிக்க வேண்டுமென்றால் ஜானிக்கு தெரிவிக்கவும்...)
ரிஷாந்த்: உங்களை என்னால புரிஞ்சுக்கவே முடியல... ரெண்டு விதமா நடந்துக்கிறீங்க.
"தட் இஸ் ஜானி", என்றான் ஜானி, தலைமுடியை சிலுப்பியபடி.
மாலை 5 மணி
ரிஷாந்த் மூணு மணி ஷிப்டுக்கு கிளம்பி போயிருந்தான். ஜானிக்கு நைட் ஷிப்ட் என்பதால், இரவு 9 மணிக்கு போனால் போதும். நேரம் போகாமல், ரெக்கார்ட் செய்து வைத்திருந்த காலை ஒரு தடவை திரும்ப போட்டு கேட்டான்.
ச்சே!!! எல்லாவற்றையும் சொல்கிறாள், ஆனால் அவர்கள் பெயரையும் அட்ரஸையும் தெளிவாக சொல்லவில்லை. அதற்குள் கால் கட்டாகி விட்டது. ராத்திரி இன்னும் ஒரு சில தடவை பொறுமையாக கேட்க வேண்டும். அவளை கண்டுபிடிப்பதற்கான குறிப்புகளை கால் பூராவும் நிறையவே தெளித்து இருக்கிறாள். அவள் சொன்னதை எல்லாம் வைத்து பார்க்கும் போது, ECR ரோட்டில் எங்கேயோதான், அவர்களின் பண்ணை வீடு இருக்கிறது. அது மட்டும் தெளிவாக தெரிகிறது.
சென்னை - பாண்டி இசிஆர் ரோடு 150 கிலோமீட்டர் இருந்தாலும், பாண்டிச்சேரிக்கு பக்கத்தில் தான், அவள் பண்ணை வீடு இருக்க வேண்டும்.
இசிஆரில் கொலைகள் நடந்தால், பிணங்களை மறைப்பது ரொம்பவே ஈசி. இவளை கண்டுபிடிக்கவே மெனக்கெட வேண்டும் போலிருக்கிறதே. எதற்கும் இரவு மேனேஜரிடம் பேசிப் பார்ப்போம்.
யோசித்தபடியே ஜானி எழும்பி, வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து மெயின் ரோட்டை அடைந்தான். அரியாங்குப்பம் வீராம்பட்டினம் ரோடு தான் அந்த மெயின் ரோடு.
அங்கே "செல்போன் ஆஸ்பத்திரி", என்று போர்டு வைத்திருந்த மொபைல் ரிப்பேர் கடை ஒன்றில் நுழைந்தான்.
கடைக்குள்ளே வீராசாமி கஸ்டமர் மொபைலை நோண்டியபடி, அவரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.
"ஐயா, செல்போன்ல்லாம் சின்ன வீடு மாதிரி, ஒருத்தர் கைப்படத்தான் இருக்கணும். அது மட்டுமில்லாம, சும்மா தடவி கொடுத்து, தடவி கொடுத்து தான் பயன்படுத்தணும். இஷ்டத்துக்கு டப்பு டப்புன்னு போட்டீங்கன்னா, இப்படித்தான் வாய பொளந்துரும்... நாளைக்கு வாங்க... பார்த்து வைக்கிறேன்."
வந்திருந்த கஷ்டமர் சரி என்று தலையாட்டியபடியே கிளம்பினார்.
"வாங்க ஜானி அய்யா, என்ன சீக்கிரமா வந்துட்டீங்க. டீ சொல்லட்டுமா?"
"வேண்டாம் சாமி, அப்புறமா குடிச்சுக்கலாம்."
அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே கடைக்குள் உற்சாகமாக லோகேஷ் நுழைந்தான். அவனும் அதே ஏரியா தான். மாநிறம், தீர்க்கமான நாசி, மீசை அடர்த்தியை ஏற்படுத்தும் பருவத்தில் இருந்தது. சற்றே பெண்மை கலந்த முகம்.
ஜானியைப் பார்த்து, "அண்ணே, எனக்கு காலாபேட்டுல, ஒரு ஃபேக்டரில வேலை கிடைச்சிருக்கு.."
ஜானி: ரொம்ப சந்தோசம்டா. எவ்வளவு சம்பளம்.
லோகேஷ்: 10000. take home salary.
வீராசாமி இடைமறித்து, "முதல் மாசம், மிச்சம் 2000 ரூபாய வச்சு என்ன பண்ணுவ? கஷ்டமா இருக்குமே."
லோகேஷ் புரியாமல் பார்க்க,
வீராசாமி: ஆமா, முதல் மாசம் சம்பளம் எடுத்த உடனே, நம்ம பசங்க எல்லாருக்கும் பார்ட்டி வைக்கணும். எப்படியும் 8000 வரைக்கும் செலவாயிடும். மிச்சம் 2000 தானே உன் கைல இருக்கும்.
லோகேஷ் அடுத்தது அவனைப் பார்த்து உதிர்த்த ஒரு கெட்ட வார்த்தையை, சென்சாரில் கட் பண்ணி விட்டார்கள்.
சமீபத்தில் வந்த படங்கள், லேட்டஸ்ட் மாடல் போன், ஏரியா பெண்கள் யார் யாரை டாவடிக்கிறார்கள் என்று பேச்சுக் கச்சேரி, அடுத்தது களை கட்டியது.
எதார்த்தமாக எதிரே இருந்த பேப்பர் கடையை பார்த்து, ஜானி அதிர்ந்தான்.
கடையின் முன்னால், நிறைய வார மாத பத்திரிகைகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. கூடவே அன்றைய மாலைமலரின் பில் போஸ்டரில் தலைப்புச் செய்திகள் தெரிந்தது.
"ECR ரோட்டில் மற்றும் ஒரு இளம் பெண் மாயம்"
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 1:21 pm
வர்ணம் - 6
உபி சட்டசபையில் அடிதடி.
மீண்டும் ஒரு போலி சாமியார் கைது.
தங்கம் விலை உயர்வு.
பில் போஸ்டரில் மற்ற தலைப்பு செய்திகளை தவிர்த்து விட்டு,
இசிஆர் ரோட்டில் மற்றும் ஒரு இளம் பெண் மாயம்....
என்ற செய்தி மட்டும், அவன் கண்ணில் பளிச்சென தெரிந்தது.
ஜானி எழும்பி ரோட்டுக்கு மறுபுறமாக இருந்த பேப்பர் கடைக்கு சென்று அன்றைய மாலை மலர் பேப்பர் வாங்கினான். திரும்பி வீராசாமி கடைக்கு வந்து, பேப்பரை படிக்க ஆரம்பித்தான்.
"இங்கிலாந்து நாட்டைச் சேர்ந்த, பிரிக்கெட் டைலர் என்ற பெண் சுற்றுலா பயணி மாயம். மாமல்லபுரம் தேவனேரி அருகே, கிழக்கு கடற்கரை சாலையில் உள்ள தனியார் சொகுசு விடுதியில் தங்கியிருந்த இங்கிலாந்து நாட்டைச் சேர்ந்த பெண் பயணியை இரண்டு நாட்களாக காணவில்லை. சுத்தி பார்ப்பதற்காக வெளியே சென்றவர் ஹோட்டல் திரும்பவில்லை. ரூம் பூட்டியபடியே இருக்கிறது என்று ஹோட்டல் நிர்வாகம் போலீசுக்கு புகார் எடுத்த நிலையில், மகாபலிபுரம் போலீசார் வழக்கு பதிவு செய்து பல்வேறு கோணங்களில் விசாரித்து வருகிறார்கள். கடந்த ஒரு வருடமாக அவ்வப்போது சுற்றுலா வருபவர்கள் மற்றும் இளம்பெண்கள் காணாமல் போவது வழக்கமாக இருக்கிறது. இதுவரை பத்துக்கும் ஏற்பட்டவர்கள் கடந்த ஒரு வருடத்தில் காணாமல் போனதாக, சுற்றுவட்டார காவல் நிலையங்களில் வழக்குகள் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன.
பதிவு செய்யப்பட்ட வழக்குகள் கம்மி. இதே மாதிரி குற்றங்கள் இதற்கு மேலும் நடந்திருக்கலாம், காணாமல் போனவர்கள் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருக்கலாம் என்று உள்ளூர்வாசிகள் கருத்து தெரிவித்தனர்.
மாமல்லபுரம் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர் நடராஜன், இது சம்பந்தமாக தீவிர விசாரணை மேற்கொண்டு வருவதாக தகவல் தெரிவித்தார்."
பேப்பரை மடக்கி வைத்து விட்டு அதிதீவிரமாக யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். ஏதோ சுவாரசியமாக வீராசாமியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த லோகேஷ் ... ஜானியின் தீவிர நெற்றி சுருக்கங்களை பார்த்ததும்,
"என்னண்ணா பயங்கர யோசனை", என்று கேட்டான்.
ஜானி: ஒண்ணும் இல்லடா. நேத்து நைட்டு நம்ம கஸ்டமர் கேருக்கு ஒரு கால் வந்துச்சு.... என்று ஆரம்பித்து நடந்ததை சொன்னான்.
கதையை கேட்ட இருவரும் ஏகத்துக்கு உச்சு கொட்டினார்கள். அந்தப் பெண்ணுக்காக பரிதாப பட்டார்கள். அவள் புருஷனை நினைத்து பொங்கினார்கள்.
ஜானி: ரிஷ், இந்த பொண்ண எப்படியாவது கண்டுபிடிச்சு அவளுக்கு உதவனும்ன்னு நினைக்கிறான். நானும் பிரச்சனை வரும்டான்னு எவ்வளவோ சொன்னேன். அவன பத்தி தெரியும் இல்லையா? சுசி வாய்ஸ் மாதிரியே இருக்குனு பீல் பண்றான். அந்த பொண்ணு அவன் மனச தொட்டுட்டா.. எப்படியாவது காப்பாத்தணும்னு நினைக்கிறான்.
லோகேஷ் ஏதோ யோசித்தபடி நின்றிருந்தான்.
சாமி பதட்டமாக,"அதனால என்ன பண்ண போறானாம்?'."
ஜானி: அவனே களம் இறங்குகிறேன்னு சொன்னான். நான் தான் வேண்டாம் தம்பி. ஆபீஸ்ல பெர்மிஷன் வாங்கிட்டு போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல போய் சொல்லிடலாம். ஏதோ நம்ம மட்டுக்கு செய்யக்கூடிய உதவியை செஞ்சுட்டு, விலகி கொள்வோம்ன்னு சொன்னேன். அவனுக்கு நான் சொன்னதுல திருப்தியே இல்லை.
லோகேஷ்: Ok, அப்ப எனக்கு நாளைல இருந்து ஆபீஸ் போகணும். நான் கிளம்புறேன்... ஒரு மாசம் எப்படியும் டைட்டா வேலை இருக்கும். அடுத்த மாசம் பார்க்கிறேன். நீங்க பேசிக்கிட்டே இருங்க.
சாமியும் சுதாரிப்பாக: நானும் எங்க மாமியார் ஊருக்கு ஒரு விசேஷத்திற்காக போறேன். வர்றதுக்கு எப்படியும் ரெண்டு மூணு வாரம் ஆகும்.. என்றான்.
ஜானி கடுப்பாக: டேய் இருங்கடா பிரச்சனைன்னு வந்த உடனே கழண்டுக்குறிங்களே?
லோகேஷ்: இல்லண்ணா... நீங்க சொல்றத வச்சு பார்க்கும்போதே, அவன் ஏதோ கொலைகாரன்னு தெரியுது. நமக்கு எதுக்கு ஊர் வம்பு? இதெல்லாம் தேவையா? நீங்க எடுத்து சொல்ல கூடாதா?
ஜானி: நான் சொன்னா எங்க கேக்குறான்? இந்த உலகத்தில் நியாயம் தர்மம் எல்லாம் அழிஞ்சு போச்சா? ஒரு அப்பாவி பொண்ணு உயிருக்கு போராடிட்டு இருக்கு. அதை காப்பாத்த யாருமே இல்லையா? யாரும் தேவையில்லை. என் நண்பர்கள் லோகேஷும், சாமியும் இருக்குறாங்க. அந்த பாவப்பட்ட பொண்ண காப்பாற்றுவதற்கு வேறு யார் உதவியும் தேவையில்லை. அவங்க மட்டும் போதும். எனக்கு துணையா இருப்பாங்கன்னு மார்தட்டி சொல்றான். இருந்தாலும், உங்க மேல, அவனுக்கு அப்படி ஒரு அசாத்திய நம்பிக்கை.
லோகேஷும், வீராசாமியும், ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு, திருதிருவென முழித்தார்கள்.
ரிஷாந்த் சத்தமாக சிரித்தான். இரவு 12 மணி. அவன் சிரித்தது Varsh ஆஃபீஸில், யாருமே இல்லாத 3rd ஃப்ளோர் Recreation ரூமில்...
ஜானியும், ரிஷாந்த்தும் டேபிள் டென்னிஸ் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். இரவின் அமைதியில், டேபிள் டென்னிஸ் பந்தை தட்டும் சத்தம், டப்பு டப்பென்று பிரம்மாண்டமாக எதிரொலித்துக் கொண்டிருந்தது.
ரிஷாந்த்: நீங்க போட்ட பிட்டுல ரெண்டு பேரும் திகைச்சி போயிருப்பாங்க. ஈவினிங் நான் HR மேனேஜர் கிட்ட போய் விஷயத்தை சொல்லி, கால் பிளே பண்ணி காமிச்சேன். அவன் எல்லாத்தையும் பொறுமையா கேட்டுட்டு, இத நான் முடிவெடுக்க முடியாது. ஹெட் ஆஃபீஸ்க்கு தான் மெயில் போடணும். அவங்க ஓகே சொன்னா மட்டும் தான் நீங்க பர்தரா ப்ரோசிட் பண்ண முடியும்ன்னுட்டான். இவன் ஹெட் ஆஃபீஸ்க்கு மெயில் போட்டு, அதுக்கு ரிப்ளை வந்து, நாம போலீஸ் ஸ்டேஷன் போறதுக்குள்ள, ரெண்டு வாரம் ஆயிடும். அதுக்குள்ள அந்த பொண்ணை கண்டம் ஆக்கிடுவானுங்க.
ஜானி: ஏண்டா அவசரப்பட்ட... நான்தான் பேசிக்கிறேன்னு சொன்னேனே. ஏற்கனவே நம்ம மேல இருக்குற கோவத்துல ஒத்துக்க மாட்டாங்க. எல்லாத்துக்கும் ஒரு முறை இருக்கு. சாம, தான, பேத, தண்டம்ல்லாம் கேள்விப்பட்டது இல்லையா? நாளைக்கு நான் பேசிக்கிறேன்.
ரிஷாந்த் ஆச்சிரியமாக,
"அப்படி என்னண்ணா பேசுவீங்க?", என்று கேட்க,
கடவுள் வேஷங்களில் நடிக்கும் போது NTR சிரிப்பாரே, அதே மாதிரி தெய்வாம்சமாக சிரித்து விட்டு,
ஜானி, "நாளைக்கு அவன் தலையில எப்படி மொளகா அரைக்கிறேன்னு பொறுத்திருந்து பாரு தம்பி...", என்றான்.
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 1:22 pm
வர்ணம் - 7
அதே நேரம்,
ECR ரோட்டில் அந்த கார் விரைந்து கொண்டிருந்தது.
வழிந்து கொண்டிருந்த மேற்கத்திய சங்கீதம், தடங் தடங் என்று ஸ்பீக்கர் வழியாக கசிந்து கொண்டிருக்க, அவன் விரல்கள் ஸ்டியரிங்கில் தாளமிட்டன.
இரவு நேரம் என்பதால், போக்குவரத்து மெலிந்திருந்தது. ஆங்காங்கே பழைய வீடுகள் இடறின. ஒரு சில வீடுகள் புது வளர்ச்சியில் தெரிந்தன. ரோட்டில் இரண்டு பக்கங்களும் நிறைய புதுப்புது ரிசார்ட்கள். நியான் எழுத்துக்கள் மின்னி மின்னி மறைந்தன.
இரவு நேர மெல்லிய சாரல். உறுத்தாத குளிர். திறந்திருந்த கார் கண்ணாடி வழியாக காற்று அவன் தலையை கலைத்து விளையாடிக் கொண்டிருக்க, டேஷ்போர்ட்டில் டைமை பார்த்துக் கொண்டான். உதடுகளில் ஏதோ ஒரு பாட்டின் விசில். தவறுதலாய் பெண்களின் உதடுகள், நல்லவேளை மீசை இருக்கிறது.
கார் மெயின் ரோட்டில் இருந்து இடதுபுறம் திரும்பி, கடற்கரை நோக்கி செல்லும் சாலையில், சிறிது நேரம் பயணித்தது. சற்று நேரத்தில் அவனுடைய அடக்கமான, அதிநவீன பண்ணை வீட்டின் கேட் தெரிய, ஹாரன் அடித்தான்.
மூன்றாவது முறை ஹாரன் அடிப்பதற்குள், செக்யூரிட்டி ஓடி வந்து கேட்டை திறக்க, காரை உள்ளே செலுத்தினான். சிறிய போர்டிகோ வாசலில் போய் கார் நின்றது. காரை திறந்து வெளியே இறங்கினான்.
சற்று உள்வாங்கி பக்கவாட்டில் இருந்த கேரேஜை திரும்பி பார்த்தான். பூட்டப்பட்டிருந்தது. உதட்டோரம் குரூர புன்னகையை துப்பி விட்டு வீட்டுக்குள் நுழைந்தான்.
கேரேஜ் உள்ளே, இருந்த ரூம்களில் வெளிச்ச பற்றாக்குறை. கேரேஜ் என்று சொல்வதை விட அவுட் ஹவுஸ் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். இரண்டு ரூம்கள் இருந்தன. முதல் ரூமை விட்டுவிட்டு கடைசி ரூமுக்குள் நுழைந்தால், கண்களை உறுத்தாத நீல வெளிச்சம். அவள் கட்டிலில் கட்டி வைக்கப்பட்டு இருந்தாள். உடைகள் இல்லாமல் கட்டிவைக்கப்பட்டு இருந்தாள். அவள் வயிற்றில் ஒரு நீள இரத்தக் கோடு. அதிலிருந்து வழிந்திருந்த ரத்தம், பெட்ஷீட்டில் ஆஸ்திரேலியா மேப்பை வரைந்து உறைந்து போயிருந்தது. அவள் உயிரோடு இருப்பது, மூச்சு விடும் போது ஏற்படும் மார்பின் ஏற்றத்தாழ்வுகள் மூலமாக தெரிந்தது. மயக்கத்தில் இருந்தாலும் அவள் முகத்தில் பெர்மனெண்டாக பீதி பரவியிருந்தது.
கட்டிலுக்கு பக்கத்தில் இருந்த சேரில் அவள் அணிந்திருந்த லாங் ஸ்கேட், டாப்ஸ், பிரா அனைத்தும் ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டிருந்தன. சேரில் அவளுடைய ஹேண்ட் பேக் வாய் பிளந்து கிடந்தது. மேக்கப் சாதனங்களுக்கு மத்தியில் அவளுடைய பாஸ்போர்ட். அதில் பெயர் பிரிக்கெட் டைலர் என்றிருந்தது.
கட்டிலை சுற்றிலும் இருந்த, மேலும் இரண்டு காலி சேர்கள் அவளை கவனிக்கவில்லை.
நீல பல்பு அருகே, ஒரு பூச்சியை குறிவைத்து காத்திருந்த பல்லியும் அவளை திரும்பி பார்க்கவில்லை.
ஜன்னலின் திரைச்சீலைகள். எங்கிருந்தோ கசிந்து கொண்டிருந்த காற்றினால் அசைந்து கொண்டிருந்தன. அதுவும் அவளை கவனிக்கவில்லை.
சுவரில் ஒட்டப்பட்டிருந்த போஸ்டரில் ஏதோ ஒரு பெண்ணின் அரை நிர்வாண படம். உற்சாகமாக கையை வீசுவது போல் போஸ் கொடுத்திருந்தாள். அவளும் கட்டிலில் கிடந்தவளை கவனிக்கவில்லை.
யாருமே கவனிக்கவில்லை.
மறுநாள் காலை 10 மணி
"நான் கவனிப்பேன். நீங்க அத பத்தி கவலைப்படாதீங்க", யாரிடமோ ரிஷாந்த் கோவமாக பேசி விட்டு ஃபோனை வைத்தான். பேசிக் கொண்டிருந்த இடம் Varsh கம்பெனியின் கேப்பிடேரியா.
எதிரே அமர்ந்திருந்த ஜானி,
"யாருடா அது, போன்ல?"
ரிஷ்: என் தம்பி தான். வீட்டை ஒழுங்கா கவனிக்க மாட்டேங்குற, அது இதுன்னு குறை சொல்லிட்டு இருக்கான். கிடைக்கிற சம்பளத்தில் முக்கால்வாசி வீட்டுக்கு அனுப்பிறேன். இதுக்கு மேல அனுப்பனும்னா மொத்தமா அனுப்பிட்டு நான் பிச்சை தான் எடுக்கணும்.
ஜானி: விடுடா தம்பிங்கன்னா அப்படித்தான். சரத் வந்துட்டானான்னு போய் பாத்துட்டு வா.
ரிஷாந்த் சேரில் இருந்து எழும்பி, ஆபிஸ்க்குள் சென்றான்.
கேப்பிடேரியாவில் காலை உணவு நேரம் முடிந்து காற்று வாங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஹவுஸ் கீப்பிங் அக்கா ஒருவர் டேபிள்களை எல்லாம் சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தார். வழக்கமாக ஒன்பது மணிக்கு வரும் HR மேனேஜர் வராததால், ஜானி மூணாவது டீ குடித்துக் கொண்டிருந்தான்.
ஒரு சில நிமிடங்கள் கழித்து,
கேப்பிடேரியாவுக்குள் நுழைந்த ரிஷ், மண்டையில் தட்டி காமித்து, வந்துட்டான் என்று சைகை செய்தான். அதற்கு,
"அரை மண்டையன் வந்துட்டான்", என்று அர்த்தம்.
ஜானி காபி கப்பை டஸ்ட் பின்னில் தூக்கி போட்டுவிட்டு, எழும்பி அவனை நோக்கி சென்றான். இருவரும் ஆபிசுக்குள் நுழைந்து, HR ரூமை நோக்கி சென்றார்கள்.
ஜானி: ஷீபா வந்துட்டாளா?
ரிஷ்: உள்ள தான் இருக்கா.
ஜானி: இதான் நல்ல சந்தர்ப்பம். நீ வெளியிலே நில்லு. நான் போய் பேசிட்டு வரேன்... என்று சொல்லிவிட்டு HR ரூம் கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தான்.
ஏதோ பைலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த HR மேனேஜர் சரத்திற்கு குட்மார்னிங் சொன்னான். அவனை நிமிர்ந்து பார்த்து, தலையசைத்து விட்டு, மறுபடியும் தலையை பைலுக்குள் நுழைத்துக் கொண்டார். சற்று தள்ளி, ஓரமா இருந்த டேபிளில் ஷீபா அமர்ந்திருந்தாள். அவனைப் பார்த்ததும், கண்களில் மின்னல் பூ பூத்து சட்டுன்னு மறைந்தது. மனசுக்குள் சிரித்தாள். முகத்தில் காட்டவில்லை.
சரத் தலை குனிந்ததும், ஜானி அவனைத் திட்டுவது போல், சத்தம் வராமல் வாயை கன்னா பின்னாவென, அசைத்து விட்டு, அடிப்பது போல் கையை ஓங்கினான்....
சரத் பட்டென்று நிமிர்ந்து பார்த்ததும், வணக்கம் வைப்பது போல் மாற்றிக் கொண்டு, மூஞ்சியை சிரிப்பது போல் வைத்துக்கொண்டான்.
அதைப் பார்த்த ஷீபா வெளிப்பட்ட சிரிப்பை முழுங்கி கொண்டாள்.
சரத்: என்ன விஷயம்? என்று கடினமான குரலில் கேட்க,
ஜானி: நேத்து ரிஷாந்த் சொன்ன லேடி காலர் விஷயம் பற்றி தான் பேசணும்.
சரத்: அதான் நேத்தே சொல்லிட்டேனே!! ஹெட் ஆபீஸ்க்கு mail போட்டு, கேட்ட பிறகு தான் சொல்ல முடியும்.
ஜானி: சார், யாரோ முகம் தெரியாத, பெயர் தெரியாத ஒரு பொண்ணு தானே ஆபத்தில இருக்குன்னு நினைக்காதீங்க. யாரா இருந்தாலும், நம்ம கஸ்டமர் கேருக்கு கால் பண்ணிருக்கு. இது நம்ம டீல் பண்ண வேண்டிய பிரச்சனை இல்ல தான், இருந்தாலும் உயிர் போற விஷயம் இல்லையா? இதை ஒரு exceptional கேஸா எடுத்துக்கிட்டு, we handled the issue and we saved the customerன்னு நாளைக்கு கிளைன்ட் கிட்ட சொல்றதுக்கு ஒரு வாய்ப்பா இது அமையலாம். அந்த பொண்ணு காப்பாற்றப்பட்டால், நாளைக்கு பேப்பர்ல கூட வரலாம். நம்ம ஆபீசுக்கும், நெட்வொர்க்குக்கும் இமேஜ் பூஸ்ட் ஆகும். பிரமாதமான குட்வில் கிடைக்கும். எப்படி பார்த்தாலும் கம்பெனிக்கு லாபம் தானே.
ஜானியின் பாயிண்ட் ஆப் viewவை மறுதலிப்பது போல், சரத் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, எப்படியும் மறுத்து விடுவான் என்று ஜானிக்கு தோன்றியது. சரி அடுத்த பிட்டை போட்டு பார்ப்போம்.
"அது மட்டுமில்லாமல், நீங்க நம்ம ஆபீஸ்ல எவ்வளவோ பிரச்சனைகளில் தலையிட்டு நல்லபடியா முடிச்சு கொடுத்திருக்கீங்க. பிரச்சனைகளுக்கு, உங்ககிட்ட வந்தா தீர்வு கிடைக்காமல் போகாதுன்னு ஆபீஸ் ஸ்டாப் பேசுறாங்க. அந்த நம்பிக்கையில் தான் வந்தோம்.."
இந்த பிட்டு, சரத் முகத்தில் நிராகரிக்கும் கடுமையை குறைக்க வைத்து, அவனை யோசிக்க வைத்தது.
ஷீபா அவர்கள் பேசுவதை ஆர்வத்துடன் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். ட்ரெய்னிங் காலத்திலேயே ஜானியை பற்றி ஷீபாவுக்கு நன்றாகவே தெரியும். ஜானி கூடவே நட்பு வட்டத்தில் இருந்துருக்க வேண்டியவள்.
சந்தர்ப்ப சூழ்நிலையால் கோட்டை தாண்டி, மறுபக்கம் இருக்கிறாள்.
என்னமோ சொல்வார்களே!!! ஆங்.... காலத்தின் கோலம்.
"See Mr.johnny, நீங்க சொல்றது சரி தான். அதெல்லாம் நம்ம ஆபீஸ் சம்பந்தப்பட்ட பிரச்சினைகள். அதனால நான் தலையிட்டு தீர்த்து வைக்க முடிந்தது. ஆனா இது நம்ம ஆபீஸ் சம்பந்தப்பட்ட பிரச்சனை இல்லையே. மேலிடம் தானே முடிவு பண்ணனும்..."
ஜானி mind voice: மவனே!! இருடா, வலுவா ஒரு பிட்ட போடுறேன்.
"சார், அதனால தான் OM கிட்ட போகாம, உங்ககிட்ட நேரா வந்தோம். ஹெட் ஆஃபீஸ்க்கு மெயில் போட்டு வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காம, நேரடியா இன்னிக்கு நீங்க கால் பண்ணி தகவல் கேட்டு சொன்னீங்கன்னா, ஒரு அப்பாவி பொண்ணோட உயிரை காப்பாத்தின மாதிரி இருக்கும்... எவ்வளவோ நல்லது நீங்க பண்ணிருக்கீங்க. இதையும் நீங்க பண்ணி கொடுக்கணும்ன்னு நாங்க ஆசைப்படறோம்."
ஷீபா முன்னால் புகழப்பட்டதும், சரத் ஈகோவிற்கு ஏசி போட்டது போலிருந்தது.
இதற்கு நீ மறுத்தால், அடுத்த பிட்டு வச்சிருக்கேன்டா!!!
சரத் சிறிது நேரம் யோசித்து விட்டு,
"Ok, i will call the head office today and inform them...Dont worry. we will do something."
தேங்க்யூ சார் என்று சொன்ன ஜானி, திரும்பிப் போகும்போது, ஷீபாவை பார்த்து, எப்படி நம்ம வேலை என்று புருவத்தை உயர்த்தி காட்டி, கண்ணடித்து விட்டு சென்றான்.
ஷீபாவால் வெளிப்படையாக சிரிக்க முடியவில்லை.
வெளியே வந்த ஜானி ரிஷாந்த்தை பார்த்து,
"இன்னைக்கே கேட்டு சொல்றேன்னு சொல்லிட்டான்..."
ரிஷாந்த் முகத்தில் சிரிப்பை பார்க்க முடிந்தது.
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 1:24 pm
வர்ணம் - 8
நயன்தாரா சேலை தலைப்பை காற்றில் வீசிக்கொண்டே... "கொஞ்ச நேரம் கொஞ்ச நேரம், கொஞ்சி பேச கூடாதா", என்று அழகாக ஓடி வர... ஜானி பரவசத்துடன் அணைப்பதற்கு தயாரானான்.
குறுக்கே கௌஷிக் போல், ரிஷாந்த் வந்து நின்றான்.
சாங் சீக்குவன்ஸில், இவன் இடையில் எப்படி என்று ஜானி கடுப்பாக யோசிக்க,
"பாஸ் எழும்புங்க..."
ஜானி தூக்கத்திலிருந்து எழும்பி, எரிச்சலாக அவனை பார்த்தான்.
"என்னடா நல்ல சாங்க கெடுத்துட்டியே, அப்படி என்ன அவசரம்?"
"சரத் போன் பண்ணிருந்தான். ஹெட் ஆபீஸ்ல போலீஸ் கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்கிறதுக்கு ஒத்துக்கிட்டாங்களாம். அதனால ப்ரோசீட் பண்ண சொல்லிட்டான். ஆனா பெட்டிஷன் காப்பி மட்டும் ஆபீஸ்ல சப்மிட் பண்ணிடுங்கன்னு சொன்னான்..."
ஜானி டைமை பார்த்தான். மதியம் 2 மணி. பரவாயில்லை, போட்ட பிட்டு நல்லாவே வேலை செய்திருக்கிறது. நாலு மணி நேரத்திற்குள் பதில் கிடைச்சிருச்சு.
ஜானி: ஒரு A 4 சீட் எடு. நான் சொல்ற மாதிரி எழுது...
ரிஷாந்த் எடுத்து கொண்டு வர... ஜானி சொல்ல ஆரம்பித்தான். அவன் சொல்ல சொல்ல ரிஷாந்த் எழுதினான்.
"ஆகையால் Varsh கம்பெனியின் HR மேனேஜர், மதிப்பிற்குரிய சரத் சக்சேனா அவர்களின் அறிவுறுத்தலின் பேரில், மேற்படி பெண் பேசிய கால் ரெக்கார்டை காவல்துறையிடம் சமர்ப்பிக்கிறோம். தாங்கள் தலையிட்டு கூடிய சீக்கிரம் தகுந்த நடவடிக்கை எடுக்குமாறு தாழ்மையுடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன்"
உன் சிக்னேச்சர், டேட் போடு."
ஜானி பெட்டிஷனை வாங்கி படித்துப் பார்த்தான்.
"என்னடா கையெழுத்து இது? கோழி காலுல பென்னை கட்டி விட்டு எழுதின மாதிரி இருக்கு. என் ஹேண்ட் ரைட்டிங் பாத்திருக்கியா? ஒவ்வொரு எழுத்தும் மாதுளை முத்து மாதிரி இருக்கும்"
"அப்ப நீங்களே எழுத வேண்டியது தானே, ஏன் என்கிட்ட கொடுத்தீங்க? எழுதுறதுக்கு உங்களுக்கு சோம்பேறி தனம்."
"கோச்சுக்காத ராஜா. வா வேலையை பார்ப்போம்."
இருவரும் மேட்டுப்பாளையம் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு கிளம்பினார்கள். அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் மேட்டுப்பாளையம் ஸ்டேஷனுக்குள் நுழைந்தவர்கள், சென்ற வேகத்திலேயே கடுப்பாக வெளிப்பட்டார்கள். நேராக அரியாங்குப்பம் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு சென்றார்கள். தொங்கிய தலையுடன் வெளிப்பட்டார்கள். பாண்டிச்சேரி போலீஸ் ஹெட் குவாட்டர்ஸ் இருக்கும் ஒயிட் டவுனுக்கு சென்றார்கள்.
கேள்விகள், கேள்விகள், நிறைய கேள்விகள். ஒவ்வொருத்தர் கேட்ட கேள்விகளுக்கும் பதில் சொல்லி, படிப்படியாக முன்னேறி, உள்ளே நுழைந்து, என்குயரி என்று டேபிள் போட்டு அமர்ந்திருந்த கான்ஸ்டபளிடம் தகவலை தெரிவித்தார்கள். கான்ஸ்டபிள் சுவாரஸ்யம் இல்லாமல், அவர் அணிந்த முரட்டு மூக்கு கண்ணாடி வழியாக, அவர்கள் இருவரையும் மேலேயும் கீழேயும் பார்த்துவிட்டு,
"இந்த ஆடியோ ரெக்கார்டிங் வச்சுக்கிட்டு என்ன பண்ண முடியும்ன்னு நினைக்கிறீங்க?"
ஜானி: இல்லை சார். அந்த பொண்ணு ஏதோ பயங்கர ஆபத்துல இருக்கு. அவ புருஷனும், புருஷனோட தங்கச்சியா சொல்லப்படுறவளும், நிழல் காரியங்கள் செய்றாங்கன்னு சந்தேகப்படுது. ஈசிஆர் ல நடக்குற கொலைகளுக்கு இவ புருஷன் கூட காரணமாய் இருக்கலாம். மொத்தத்தில் அந்த பொண்ணோட உயிருக்கு ஆபத்து. அவளை எப்படியாவது கண்டுபிடிச்சு காப்பாத்தணும். அதான் எங்களுடைய கம்ப்ளைன்ட்.
கான்ஸ்டபிள் அவர்கள் இருவரையும் ஏறிட்டு பார்த்தார்.
ரிஷாந்த்: Sir, ஏற்கனவே மேட்டுப்பாளையம் ஸ்டேஷன்க்கு, அரியாங்குப்பம் ஸ்டேஷனுக்கு போயிருந்தோம். விஷயத்தை சொன்னோம். இது எங்க ஸ்டேஷன் லிமிட்டில் வராது. அந்த பொண்ணு எந்த ஏரியாவோ அந்த ஸ்டேஷனுக்கு தான் போய் நீங்க கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்கணும்னு சொன்னாங்க. அந்த பொண்ணு இருக்கிற ஏரியா தெரிஞ்சா, நாங்களே போய் காப்பாத்திடுவோமே. அது தெரியாததனால் தானே, உங்களை தேடி வந்தோம். தயவு செய்து நீங்கதான் கம்ப்ளைன்ட், ரிஜிஸ்டர் பண்ணிக்கிட்டு, உங்க சைபர் செல்லுல சொல்லி எப்படியாவது அந்த பெண்ணை கண்டுபிடிச்சு காப்பாத்தணும்.
கான்ஸ்டபிள் அவர்கள் இருவரையும், மெண்டல் ஹாஸ்பிடலருந்து தப்பித்து வந்த பேஷண்டை பார்ப்பது போல் பார்த்தார்.
"தம்பி ஏதோ கால் வந்துச்சு. அந்த பொண்ணு சொல்லிடுச்சுன்னு உணர்ச்சி வச படாதீங்க. ஸ்டேஷனுக்கு வந்து பிராப்பரா கொடுக்கிற கம்ப்ளைண்டையே நம்ப முடியல. முக்காவாசி ஃபிராடு கம்ப்ளைன்டா இருக்கு. இந்த கூத்துல, உங்களுக்கு சம்பந்தமே இல்லாத, பேர் தெரியாத, அட்ரஸ் தெரியாத பொண்ணு, ஃபோனில் சொன்னதெல்லாம் வச்சுக்கிட்டு, எப்படி கேஸ் ரிஜிஸ்டர் பண்ண முடியும்? ஒருவேளை நீங்க சொல்றத ஏத்துக்கிட்டா கூட, ECR கொலைகளுடன் சம்பந்த படுத்துறதுனால, தமிழ்நாடு மாநில லிமிட்டுக்கு போயிரும். நீங்க அங்க இருக்கக்கூடிய போலீஸ் ஸ்டேஷன்களை தான் தொடர்பு கொள்ளணும். எனக்கு தெரிஞ்சு எங்க போனாலும், இது ஒரு கேசா எடுத்துக்க மாட்டாங்க. உருப்படியான வேலை இருந்தா பாருங்க தம்பி. போங்க, போங்க.
இருவரும் ரொம்ப கெஞ்சி கேட்டுக் கொண்டதற்கு இணங்க, கம்ப்ளைன்ட் வாங்கிக்கொண்டு, மேலதிகாரிகளுக்கு தெரியப்படுத்துகிறேன்னு வேண்டா வெறுப்பாக சொன்னார்.
இருவரும் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.
மாலை 6.15 மணி
ஷீபா ஸ்கூட்டியை வீட்டு முன்னால் நிறுத்திவிட்டு, ஹேன்ட் பேக்கை எடுத்துக் கொண்டு, கேட்டை திறந்து, வீட்டுக்குள் நுழைந்தாள். வீட்டுக்கு வெளியே இருந்த வேப்பமரம் குளிர்ச்சியையும், மாதுளை மரம் இலைகளையும் பரப்பி கொண்டிருக்க, ஷீபாவின் அம்மா தெரேசா பசங்களுக்கு டியூஷன் நடத்திக் கொண்டிருந்தாள்.
தெரசா: என்ன இன்னைக்கு சீக்கிரமா வந்துட்ட?
ஹாய் அக்கா என்று ஒரு சில குரல்கள். ஷீபா, அந்த பசங்களை பார்த்து சோர்வாக சிரித்தாள்.
ஷீபா: சீக்கிரமா வேலை முடிஞ்சிடுச்சு... அதான் வந்துட்டேன்.... என்று சொல்லியபடியே வீட்டுக்குள் நுழைந்தாள். அவள் ரூமுக்குள் நுழைந்து, ஹேண்ட் பேக்கை கட்டிலில் போட்டாள். டிரஸ் சேஞ்ச் பண்ணுவதற்காக உடைகளை கழட்ட ஆரம்பித்தாள். அவள் டிரஸ் சேஞ்ச் பண்ணட்டும், ஒரு சில பேராக்கள் கழித்து அவளை மீண்டும் சந்திக்கலாம்.
இப்போது,
அப்பர் கிளாஸ், மிடில் கிளாஸ், லோவர் கிளாஸ், வறுமை கோட்டில் தகிட ததுமி என்று நடந்து கொண்டிருப்பவர்கள், வறுமை கோட்டுக்கு கீழே உருண்டு கொண்டிருப்பவர்கள், என்று அனைத்து தர மக்களுக்கும் இலவச பொழுதுபோக்கை வழங்கும் பாண்டிச்சேரி கடற்கரை. Le cafe காபி ஷாப்பில், கடற்கரை காற்றை வாங்கியபடி ஜானியும், ரிஷாந்த்தும் ஒரு டேபிளில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அவர்களுக்கு நடுவே Cappuccino கோப்பைகள். முகத்தில் எக்கச்சக்க சோர்வு.
வெயில் ஓரளவுக்கு விலகியிருந்த மாலை நேரம். கொட்டாவி விட்டபடி சூரியன் கடலுக்குள் மூழ்குவதற்கு தயாராக இருந்தான். அலைகள் தடுக்கி தடுக்கி வந்தன. தூரத்து கடலில் ஒரு சில படகுகள், வானத்தில் ஒரு சில பறவைகள். சாயங்கால வேளையிலே பீச்சில் நல்ல கூட்டம். பார்க்கிங்கில், வெவ்வேறு கலர்களில் கேக் துண்டுகளாய் கார்கள்.
ரிஷாந்த்: என்னண்ணா இப்படி இருக்கானுங்க? கொஞ்சம் கூட சாதாரண மக்களோட உசுர பத்தி கவலைப்பட மாட்டேங்கறாங்க. இதே இது ஒரு மந்திரி, எம் எல் ஏ, இல்லை எவனாவது பணக்காரன் ஆபத்தில் இருந்திருந்தா, அரசு இயந்திரம் அதிதீவிரமா செயல்பட்டுருக்கும். இவங்க நடவடிக்கை எடுப்பாங்கன்னு எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை.
ஜானி: எவனுமே இருக்கிற வேலையையே செய்றதுல்ல. அவனுங்க செய்ய வேண்டிய வேலைய செய்ய வைக்கிறதுக்கே லஞ்சம் கொடுக்க வேண்டியதா இருக்கு. இதுல எக்ஸ்ட்ரா வேலை செய்ய சொல்லி, நாம சொன்னோம்னா எப்படி செய்வாங்க? பொறுப்பை தட்டி கழிக்க தான் பார்ப்பானுங்க. காளை மாட்டில் இருந்து கூட பால் கரந்திரலாம். ஆனால் இவங்க கிட்டருந்து ஒரு தம்பிடி கூட பேராது.
ரிஷாந்த்: இதத்தான் நான் அப்பவே சொன்னேன். இதெல்லாம் யூஸ்லெஸ். பேசாம நம்மால் முடிஞ்சதை ஏதாவது பண்ணலாம். தாமதிக்கும் ஒவ்வொரு நிமிஷமும் அந்த பொண்ணுக்கு ஆபத்து.
ஜானி: நீ சொல்றது கரெக்டு தான்டா. இன்னைக்கு போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல இவனுங்க பேசின பேச்சைக் கேட்டு எனக்கே வெறுத்துப் போச்சு. நான் என் முடிவை மாத்திக்கிட்டேன். என்ன ஆனாலும் சரி. நாம ட்ரை பண்ணி பார்ப்போம்.
ரிஷாந்த்துக்கு அப்பாடா என்றிருந்தது.
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 1:25 pm
வர்ணம் - 9
ரிஷாந்த்: எப்படிண்ணா அந்த பொண்ண கண்டு பிடிக்கிறது?
ஜானி: கண்டுபிடிக்கணும்னு நினைச்சா கண்டுபிடிச்சிடலாம்டா. நம்பர் கடைசியா சுவிட்ச் ஆஃப் ஆன நெட்வொர்க், நம்ம nocல எப்படியாவது கேட்டு தெரிஞ்சுகிட்டா, ஏரியாவை கண்டுபிடிச்சிடலாம். எப்படியும் ஈசிஆர் ரோடா தான் இருக்கணும். அந்த காலை இரண்டு மூன்று தடவை திரும்பத் திரும்ப கேட்டேன். அந்த பொண்ணு அவள பத்தின டீடெயில்ஸ் நேரடியா சொல்லலன்னாலும், கால் போகிற போக்கில் நிறைய சொல்லிருக்கு...
உதாரணத்துக்கு, அந்த பொண்ணுக்கு 27 வயசு. ஒரு வருஷத்துக்கு முன்னால தான் கல்யாணம் ஆயிருக்கு. மயிலம் பக்கத்துல, சர்ச் இருக்கக்கூடிய ஏதோ ஒரு கிராமம். அப்பாவும் அம்மாவும் விவசாய கூலிங்க. ஒரே தங்கச்சி. கிறிஸ்டியனா கன்வெர்ட் ஆன குடும்பம். அவ புருஷன் ஃபிஷ் ப்ராடக்ட்ஸ் கம்பெனி, ஃபைனான்ஸ் கம்பெனி வச்சு நடத்துறான். ஈசிஆர் ரோட்ல பெரிய பண்ண வீடு இருக்கு. பாண்டிச்சேரியில் நிறைய சொத்துக்கள். இவ்வளவு டீடெயில்ஸ் தாராளமா போதும். ஈஸியா பிடிச்சிடலாம்.
ரிஷாந்த்: எப்பண்ணே மயிலத்துக்கு கிளம்பலாம்?
ஒரு நிமிஷம், ஒரு நிமிஷம்...
பாத்ரூம் கதவை திறந்து கொண்டு ஷீபா வெளியே வருகிறாள். அவளை போய் பார்ப்போம்.
பிங்க் கலர் டர்க்கி டவலை, உடலில் சுற்றி, மார்பின் முன்னால் முடிச்சு போட்டிருந்தாள். பாத்ரூமை திறந்து கொண்டு ஷீபா வெளிப்பட்டாள்.
பீரோவை திறந்து loungewear கவுனை தேடினாள். ஏதோ ஒரு காட்டன் கவுனை எடுத்துக்கொண்டு பீரோவை மூடினாள். மார்பு முடிச்சை அவிழ்க்க, டவல் கீழே விழுந்தது. அவள் உடலை குனிந்து பார்த்தாள். ஏகத்துக்கு மனசு வலித்தது. வந்த அழுகையை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள்.
உடம்பில், வெளியே தெரியாத பகுதிகளில், ஒரு சில நக கீறல்கள். பெங்களூர் ட்ரிப் சமயங்களில், முரட்டுத்தனமாக நடந்து கொள்கிறான். தாங்க முடியவில்லை.
கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்க, ஷீபா நைட் கவுனை அட்ஜஸ்ட் செய்து கொண்டு, "எஸ் கம்மிங்", என்று கதவை திறப்பதற்காக சென்றாள். அவள் இருந்தது பெங்களூர் சிட்டி சென்டரில் இருந்த ஒரு நட்சத்திரக் ஹோட்டல் அறையில்.... கதவை திறந்தாள். சரத் அரை போதையில், கிறக்கமாக கதவருகே நின்றிருந்தான்.
"என்ன சார் இந்த நேரத்துல?"
சரத் எதுவுமே பேசாமல் அவளை வெறிக்க வெறிக்க பார்த்தான். வாயிலிருந்து வார்த்தை வெளிப்படாமல், விஸ்கி வாசம் தான் வெளிப்பட்டது.
ரூமுக்குள்ளே நுழைந்து, கதவை உள்ளே பூட்டினான். நேராக அவளை நோக்கி சென்றான்.... "என்ன சார் என்ன விஷயம்?" என்று கேட்டபடியே, பின்பக்கமாக நடந்தாள்.
திடீரென்று அவளை நோக்கி பாய்ந்து, இடுப்பை பிடித்து வளைத்து, உதடுகளில் வலுக்கட்டாயமாக முத்தமிட்டான்.
"சார் விடு...ங்க... என்ன... பண்....றீங்க?"
அவள் வேண்டாம் என்று கதற, அவளை விடாமல், அவளை கட்டிப்பிடித்து, அவள் உடலெல்லாம் ஆவேசமாக தடவினான். அவனை தள்ளிவிட பார்த்தாள், முடியவில்லை.
"ப்ளீஸ், ப்ளீஸ், முடியாதுன்னு மட்டும் சொல்லிடாத..."
அதுவரை மரியாதைக்குரிய இடத்தில் வைத்திருந்த சரத்தின் பிம்பம், சுக்கல் சுக்கலாக உடைந்தது. கால்களில் கண்ணாடி குத்தியது.
"சார், உங்களை நான் அப்படி நினைக்கவே...", அவளை அவன் பேசவிடவில்லை. அவள் மார்பில், இடுப்பில், பின்புறம், என அவன் கைகள் அத்துமீறிக் கொண்டிருந்தன.
"வேண்டாம் ப்ளீஸ். என்னை விட்டுடுங்க..."
கட்டிலில் தள்ளினான்.
"சார் வே..ண்...."
தடுத்த அவள் கைகளை தட்டி விட்டு, அவள் உடைகளை அவிழ்த்தான். அவள் போராடி ஓய்ந்தாள். அடுத்து 15 நிமிடத்திற்கு அவள் எதுவும் பேசவே இல்லை. அவள் உடலில், அவன் உற்சாகமாக செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்க, அவளுக்கு ஓரக்கண்ணில் கண்ணீர் மட்டும் அவசர பாதை அமைத்து வழிந்து கொண்டிருந்தது.
வேலையை திருப்திகரமாக முடித்ததும், உடைகளை அணிந்து கொண்டு, அவளிடம் பலவாறாக சமாதானப்படுத்தினான். வெளியே தெரிஞ்சா மானமே போயிடும், உனக்கு என்ன வேணுமோ நான் செய்கிறேன், நான் சென்னைக்கு ட்ரான்ஸ்பர் ஆகிவிட்டால், நீ தான் பாண்டி ஆபீசில் head HR, உன்னை நானே பெர்மனெண்டா செட் அப் பண்ணிக்கிறேன், உன் குடும்பத்தை பார்த்துக்கிறேன்.
அவள் உறைந்து போயிருந்தாள். அவன் சொன்ன எதுவுமே காதில் விழவில்லை. முதலில் இவனிடம் அளவுக்கு மீறி உதவிகள் பெற்றுக் கொண்டதே தவறு. எதுவுமே பேசாமல், பொம்மையாக நின்றிருந்தாள். பலாத்காரம் செய்யப்பட்டதும், சினிமாவில், தலையில் அடித்துக் கொண்டு அழும் ஹீரோயின்கள் போல், அவளால் அழ முடியவில்லை. அவளையே நம்பி, உடல்நிலை சரியில்லாத அவள் அம்மா இருக்கிறாள். அப்பா விட்டுட்டு போன பிறகு தெரசாவுக்கு இருக்கும் முதல் ஆறுதல் ஷீபாவும், இரண்டாவது ஆறுதல், பசங்களுக்கு டியூஷன் நடத்துவதும் தான்.
அம்மாவையும் அவளையும் விட்டுவிட்டு, அப்பா யாரோ ஒரு பிரெஞ்சுகாரியை கல்யாணம் செய்தபோது, ஷீபா முதன் முறையாக செத்துப் போனாள். இப்போது இரண்டாவது முறை.
மேற்படி சம்பவம் நடந்தது மூன்று மாதத்திற்கு முன்னால், அதன் பிறகு மாதம்தோறும் பெங்களூருக்கு மீட்டிங்கு போனார்கள். ஹோட்டல் சம்பவங்கள் தொடர்ந்தது. அதைப் பற்றி கவலைப்படுவதற்கு அவள் உயிரோடவே இல்லை. கூண்டுக்குள் பிடித்து அடைத்து விட்டான். இனிமேல் நான் நினைத்தாலும், வெளியே பறக்கவே முடியாது. நான் என்ன தவறு செய்தேன்? எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி நடக்க வேண்டும்?
அரசல் புரசலாக ஆபீஸில் ஒரு சில பேருக்கு இந்த விஷயம் தெரியும். எப்படியும் ஜானிக்கும் தெரிந்திருக்கும். பழைய மாதிரி நான் அவனிடம் பேச முடியாது. அவனும் என்னிடம் பேச மாட்டான்.
யாரோ ஒரு பெண்ணை பற்றி காலையில் பேசிக் கொண்டிருந்தானே! அது என்னாச்சு என்று அவனிடம் போன் பண்ணி கேட்கலாமா?
வேண்டாம், அவன் பழைய மாதிரி பேச மாட்டான். யோசனையை கைவிட்டாள்.
தொடரும்
This post was modified 1 month ago by Dennis jegan
Topic starter
July 19, 2025 2:04 pm
வர்ணம் - 10
இரவு 7 மணி
"நான் எங்க எப்படி இருக்க வேண்டியவன். இங்க ஓட்ட மொபைல்ல்லாம் ரிப்பேர் பண்ணிட்டு, வெட்டி பசங்க கூட பேசிக்கிட்டு நேரத்தை போக்கிகிட்டு இருக்கேன்", வீராசாமி புலம்பி கொண்டிருக்க.... வெட்டி பசங்க என்று அவன் சொன்னதும், ஜானியும், ரிஷாந்த்தும்... ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து தொண்டையை கனைத்துக் கொண்டார்கள்.
ஜானி: இப்பமெல்லாம் நாடகத்தில் நடிக்க போறதில்லையா?
வீராசாமியின் அப்பா அந்த காலத்தில் பெரிய ராஜாபார்ட். சுற்றுப்புற கிராமங்களில் நாடகம் நடந்தால், அவர் இல்லாமல் இருக்காது. எம்ஜிஆர் கையிலேயே மெடல் வாங்கியவர்.
வீராசாமி: இப்பமெல்லாம் எவன் திருவிழாக்கு நாடகம் போடுறான்? எல்லாம் ஆடலும் பாடலும் நிகழ்ச்சியும், கரகாட்டமும் தான் நடத்துறாங்க. ஆட்டமா ஆடுறாளுங்க, குலுக்கு குலுக்குன்னு குலுக்குறாளுங்க. அதை வாய பொளந்து பாத்துட்டு இருக்கானுங்க. மேடை நாடகத்துக்கெல்லாம் எப்பவோ மதிப்பு போயிருச்சு. நான் எங்க எப்படி இருக்க வேண்டியவன்?
கட் பண்ணினால், இந்திரா காந்தி சிக்னல், முருகன் தியேட்டர் சிக்னல், நேரு ஸ்ட்ரீட் என்று பல இடங்களில் வீராசாமியின் பிளக்ஸ் போர்டுகள், கட்டவுட்டுகள், வீராசாமி நடித்த
"வல்லவனுக்கு வல்லவன்", நூறாவது நாள் போஸ்டர்கள், தினத்தந்தியின் வெள்ளிமலரில், வீராசாமியின் முழு பக்க பேட்டி, நடிகை சிம்ரனுடன் வீராசாமிக்கு காதலா கிசுகிசு... வீராசாமி கண்கள் முன்னால் அனைத்தும் பிளாஷ் ஆக ஓடி கொண்டிருக்க, ஜானி அவன் முகத்துக்கு முன்னால் கைதட்டியதால், சுய நினைவுக்கு வந்தான்.
"என்ன சாமி மறுபடியும் கனவா?"
கையில் வைத்திருந்த ஓட்டை மொபைலை, வீராசாமி வெறுப்பில் எறிவதற்காக கை தூக்கினான். கஸ்டமர் திட்டுவானே என்று ஞாபகம் வந்ததும் மறுபடியும் டேபிளிலேயே வைத்தான்.
"நான் ஹீரோ மெட்டீரியல். எல்லாம் என் நேரம்..."
ஜானி போனடிக்க, எடுத்து பார்த்தான். கால் ஃபிரம் ஷீபா.
கால் பண்ண வேண்டாம் என்று நினைத்தாலும், உள்ளுக்குள் பறக்கும் ஊர் குருவிகள் அவளை பண்ண வைத்திருந்தது.
"இவ எதுக்கு எனக்கு போன் பண்ற?" யோசித்தபடியே போனை அட்டென்ட் பண்ணினான்.
"ஹலோ... என்ன விஷயம் சொல்லு?"
"என்ன பண்ற? எங்க இருக்க?"
"நீதான் வழக்கமா எனக்கு போன் பண்ண மாட்டியே? உங்க சரத் சார் கோபப்படுவாரே. இப்ப மட்டும் எதுக்கு பண்ண?"
"இல்ல, காலைல ஒரு பொண்ண பத்தி சொல்லிட்டு இருந்தீங்களே? ஹெட் ஆபீஸ்லருந்து அப்ரூவல் கூட வந்துருச்சு. அதான் பாவம் அந்த பொண்ணுக்கு என்னாச்சுன்னு கேக்குறதுக்காக பண்ணினேன்."
"ஆஹா என்ன ஒரு அக்கறை!!! இந்த அக்கறை... கூட பழகிட்டு இருந்த நண்பர்களுக்கு என்னாச்சுன்னு கேட்கிறதுல இருந்திருந்தா இன்னும் சந்தோஷமா இருந்திருக்கும்... அவங்களையே நீ கண்டுக்கல. தூக்கி போட்டுட்டு போயிட்ட... ஊர் பெயர் தெரியாத யாரோ ஒருத்திக்கு, நீ எதுக்கு கவலைப் படுற?"
மறுமுனையில் மௌனம். காயத்தினால் ஏற்படும் மௌனம்.
ஐயையோ!!! மனசு புண்படுற மாதிரி பேசிட்டோம் என்று ஜானிக்கு புரிந்தது.
சே! அவனுக்கு வெறுப்பாக இருந்தது. மாத்தி பேசிருவோம்.
போன்ல யாரு என்று சாமி ரிஷாந்த்திடம் கேட்க, அவன் ஜானியின் எக்ஸ் கேர்ள்ஃபிரண்ட் நம்பர் மூணா நாலா என்று யோசித்து, 5 என்றான்.
"Hey MLA... என்ன அமைதியாயிட்ட... சாரி, நான் கொஞ்சம் ஓவரா பேசிட்டேன்", என்று சொல்லிவிட்டு, போலீஸ் ஸ்டேஷனில் நடந்த விஷயங்கள், மேற்கொண்டு என்ன செய்யப் போகிறார்கள் என்ற தகவலையும் அவளிடம் சொன்னான்.
ஷீபாவின் முழு பெயர் Maria louis asheeba... சுருக்கமாக MLA.... அவன் ஒருவன் தான் அவளை அப்படி கூப்பிடுவான்.
ஷீபா: எதுனாலும், சேபா இருங்க. போலீஸ் ஸ்டேஷன்ல தான் சொல்லியாச்சு இல்லையா? அவங்க பாத்துக்குவாங்க. நீங்க இதுக்கு மேல எதுவும் செஞ்சு ஆபத்துல மாட்டிக்காதீங்க?
ஜானி: அந்தப் பிரச்சினை நாங்க பாத்துக்குறோம். உனக்கு என்ன பிரச்சனைன்னு இதுவரைக்கும் நான் எவ்வளவோ தடவை உன்கிட்ட கேட்டுருக்கேன். என்கிட்ட சொல்லு. ஏன் சொல்ல மாட்டேங்குற?
அவன் கேட்கும்போதெல்லாம் வாய் வரைக்கும் வந்துரும். சொல்ல வேண்டும் என்று தான் நினைப்பாள். ஆனால் அவளால் சொல்ல முடியவில்லை.
ஷீபா: எனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லை. I'm good... அவள் குரல் சுரத்தில்லாமல் வந்தது.
அவளுக்கு ஏதாவது செய்யணும் என்று தான் ஜானிக்கு தோணும். ஆனால் அதை அவள் சொல்லனுமே!
ஜானி: சரி ஓகே உன் இஷ்டம். நான் அப்புறமா பேசறேன்... என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தான்.
அவன் போனை வைத்ததும், ஷீபா கட்டிலில் போய் விழுந்து, குலுங்கி குலுங்கி அழுதாள்.
இரவு மணி 11
அரியாங்குப்பத்தில் மாதா கோவில் பின்புறமாக இருக்கும் தெருவில், ஒரு வீட்டின் மாடியில் வாடகைக்கு இருந்தார்கள். நல்ல சௌகர்யமான வீடு. தொந்தரவு இல்லாத ஹவுஸ் ஓனர். அதுவே அவர்களுக்கு பெரிய ஆச்சரியமான விஷயமாக இருந்தது.
மாடி ஜன்னல் ஓரமாக நின்றபடி, ஜானி போனில் மெசேஜ் செக் பண்ணி கொண்டிருந்தான். ரிஷாந்தை பார்த்து உற்சாகமாக,
"அந்த NOC பையன் ரிப்ளை பண்ணிட்டான் அந்த போன் கடைசியா சுவிட்ச் ஆஃப் ஆன டவர், காலாபேட்... அதுக்கு பக்கத்துல தான் எங்கேயோ அவ வீடு இருக்கணும்."
ரிஷாந்த்: காலாபேட்க்கு அடுத்தது, ocean spray ரிசார்ட் தாண்டி, கடற்கரை ஓரமா நிறைய குட்டி குட்டி குப்பங்கள் இருக்கு. அதுல எங்கேயாவது தான் பண்ணை வீடு இருக்கும்.
ஜானி: கடற்கரை பக்கமாய் இருக்கும். ஆனா கொஞ்சம் தனிமையான பிரதேசத்தில் தான் இருக்கும். நாளைக்கு மயிலத்துக்கு போயி, ஊர கண்டுபிடிக்க முடியுதான்னு பார்க்கலாம்.
ரிஷாந்த்: அப்படியே அவங்க அப்பா அம்மாவை கண்டுபிடித்தால், அவங்க கிட்ட விஷயத்தை சொல்லப் போறீங்களா?
ஜானி: அதை எப்படி சொல்லுவாங்க? அவங்க கிட்ட பொண்ணு அட்ரஸ் விசாரிச்சிட்டு, உண்மையிலேயே பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறாளா? அவ புருஷன் உண்மையிலேயே சைக்கோவா? இதெல்லாம் கன்ஃபார்மா தெரிஞ்சதுக்கு அப்புறம் தான் வெளியில சொல்ல முடியும்.
ஜன்னல் வழியாக ஜானி வெளியே பார்த்தான். வீடுகள், தெருக்கள், டியூப் லைட்டுகள். வெளிச்ச பொட்டுகள். முகத்தில் அடிக்கும் காற்று. தூரத்தில் தெரியும் மாதா கோவில்.
யாரிடமோ செமையாக முகத்தில் வாங்கி, மூக்குடைந்து போயிருந்தது நிலா... அதைப் பார்த்து ஏளனமாக சிரித்துக் கொண்டிருந்தன நட்சத்திரங்கள்.
ரிஷாந்த்: என்னண்ணா யோசிச்சிட்டு இருக்கீங்க?
ஜானி: எங்க இருக்கிறாளோ? இந்நேரம் என்ன பண்ணிட்டு இருக்கிறாளோ? உயிரோடு இருக்கிறாளா? இல்லையான்னு கூட தெரியல. ஒருவேளை இருந்தா, அவளை பத்தி கவலைப்படறதுக்கு ரெண்டு பேர் இருக்காங்கன்னு அவளுக்கு தெரியுமா?

ஜன்னலின் கர்டன்கள் சரக் என்ற சத்தத்துடன் திறந்தன. ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்தாள். ஜன்னல் கம்பிகள், அவளுக்கு சிறைச்சாலை கம்பிகள் போல் தான் தோன்றியது. ஜன்னலுக்கு வெளியே இருப்பது சுதந்திரமான உலகம். ஆனால் அடுத்தவர்களைப் பற்றி கவலைப்படாத சுயநலமான உலகம். அழுதழுது அவள் கண்களில் கண்ணீர் வற்றிப் போயிருந்தது. கஷ்டங்களையும், கவலைகளையும் பகிர்ந்து கொள்வதற்கு அவளுக்கு இருக்கும் ஒரே துணை... அந்த நிலாவும், நட்சத்திரங்களும் தான். பாதி நேரம் அவையும் காணாமல் போய்விடுகின்றன.
வெறுமை, தனிமை, கொடுமை. இவ்வளவு பெரிய உலகத்தில், அவளுக்கென்று யாரும் இல்லை என்று நினைக்கும் போது...
அழுவதற்கு அவள் கண்களில் கண்ணீர் கூட மிச்சமில்லை.
தொடரும்
Topic starter
July 19, 2025 2:06 pm
வர்ணம் - 11
முன்னிரவு மழைக்கான தடயங்கள், மண்ணிலும் காற்றிலும் தெரிந்தது. எக்கச்சக்கமான புனை பெயர்கள் கொண்ட சூரியன், வான்முகத்தில் மேக்கப்கான முஸ்தீபுகளில் ஈடுபட்டிருந்தான். மேகங்கள் ஆரஞ்சு லிப்ஸ்டிக் பூசியிருந்தன. முன்னிரவு மழையின் கவிதை வரிகளை சுமந்திருந்த மரங்கள், அவற்றை அசை போட்டு, தேவையில்லாத மிச்சத்தை, உதிர்த்து கொண்டிருந்தன. வானத்தில் அலாரம் இல்லாமலேயே எழுந்து விட்ட பறவைகளின் பரவச குரல்கள்.
என்ன ஓபனிங் பலமா இருக்குன்னு யோசிக்கிறீங்களா?
ஜானியும் ரிஷாந்தும் காலையிலேயே எழும்பி, சுசித்ராவை கண்டுபிடிப்பதற்காக ரெடி ஆகி விட்டார்கள் என்று ஆரம்பித்தால், சப்பென்றிருக்கும். அதனால் தான் அப்படி ஒரு பில்டப்.
Wait, Wait சுசித்ராவா?
கால் சென்டருக்கு போன் செய்த பெண்ணின் பெயர் தெரியாததால், நேற்றிரவு பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது, தற்காலிகமாக பெயர் வைப்பதற்கு யோசித்தார்கள்.
X... Y... மயிலம் மயில்... கன்னியாஸ்திரி, immaculate, கூண்டுக்கிளி, கடைசியில் செண்டிமெண்டாக, ரிஷாந்த், அவனுடைய இறந்து போன கேர்ள் ஃபிரண்ட் சுசித்ரா பெயரையே வைத்து விட்டான்.
மொபைலில் நின்னுக்கோரி வர்ணம் பாட்டு ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஜானி, இளையராஜா ரசிகன் என்று ரிஷாந்த்துக்கு தெரியும். அவன் பிளே லிஸ்டில் முதலில் இருக்கும் பாடல் இது.
முன்பொரு நாள் "நின்னுக்கோரி வர்ணம்" வார்த்தைக்கு என்ன அர்த்தம் என்று ரிஷாந்த் கேட்டதற்கு,
ஜானி அரை மணி நேரம் மூச்சு முட்டாமல் பேசினான். சுர வரிசை, சுர சஞ்சாரம், தாள லயம், மோகன ராகம், என்று பல்வேறு விஷயங்கள், வர்ணத்தை பற்றி அவன் சொன்னது எதுவுமே புரியவில்லை. கடைசியில் "நின்னுக்கோரி" என்றால் "உன்னைத் தேடி" என்று அர்த்தம் என்றளவுக்கு மட்டும் புரிந்தது.
வீட்டை விட்டு வெளியே வந்த ரிஷாந்த் பைக்கை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு நிற்க, ஜானி வீட்டை பூட்டிவிட்டு வெளியே வந்தான்.
ரிஷாந்த்: எங்கண்ணா? ஸ்ட்ரைட்டா மயிலம் தானே?
ஜானி: மைலத்துக்கு தான் போலாம்னு நினைச்சேன். அப்புறம் ஐடியாவை சேஞ்ச் பண்ணிட்டேன். என்னதான் நாம நேரடியா விசாரிக்காமல், மறைமுகமாக விசாரித்தாலும், ஒருவேளை அவனுக்கு தெரிஞ்ச ஆள்கள் யாராவது அங்கிருந்தால் ஆபத்து. அவன் கிட்ட போட்டு கொடுத்துட்டாங்கன்னா உஷாராயிடுவான். அதனால அங்க போக வேண்டாம். நேரடியாக ஈசிஆர் ரோட்டுக்கு பைக்கை விடு.
ரிஷாந்த்: மயிலம் எங்கேயோ இருக்கு. ஆனா அங்க விசாரிச்சா அவனுக்கு தெரிய வாய்ப்பு இருக்குன்னு சொல்லிட்டு, நேரடியா அவன் இருக்கிற ஏரியாவுக்கே விட சொல்றீங்களே? அது இன்னும் ஆபத்தாச்சே.
ஜானி: அடேய்!! அவன் ஏரியாக்கு போய் அவன பத்தி நேரடியாவா விசாரிப்பாங்க. அதுக்கெல்லாம் வேற வழி இருக்கு. இதுக்கு தான் வல்லாரை லேகியம் சாப்பிடணும்னு சொல்றது!!!
ரிஷாந்த்: காலாபேட் டவர்ங்கற விஷயம் மட்டும் தான் தெரியும். அத வச்சு அவன் பண்ணை வீட்டை எப்படி கண்டு பிடிக்கிறது?
ஜானி: காலாபேட்ல இருந்து அஞ்சு to பத்து கிலோமீட்டர் சுற்று வட்டாரத்துக்குள்ள தான் எப்படியும் இருக்கணும். Oceans spray hotel தாண்டிட்டா ,கடற்கரை ஓரமா இருக்கிற பண்ண வீடுங்கிறதால, ரோட்டுக்கு ரைட் சைடு தான் இருக்கணும். வலது பக்கம் உள்வாங்கி இருக்கிற ரோடுகளில் போய் பார்க்கலாம்.
ரிஷாந்த்: சாமியை கூப்பிடலாமா?
ஜானி: அவன் நிச்சயமா தேவைப்படுவான். ஆனா இப்ப கூப்பிட வேண்டாம்.
ஏதோ யோசித்த ஜானி,
"எதுக்கும் நீ கேமரா எடுத்துட்டு வா?"
ரிஷாந்த் திரும்ப வீட்டு கதவை திறந்து, உள்ளே சென்று, ரொம்ப நாட்கள் பயன்படுத்தாமல், தூசி படிந்து கிடந்த கேனன் கேமராவை எடுத்து வந்தான்.
பைக் புறப்பட்டது.
போகிற வழியில், அரியாங்குப்பத்தில் நிறுத்தி தேவையான டீயும், தேவையற்ற சிகரெட் புகையையும் சாப்பிட்டுக் கொண்டார்கள்.
காலை 7.30 மணி என்பதால், பாண்டிச்சேரி டிராபிக்கிற்கு இன்னும் தீ பிடிக்கவில்லை. முதலியார் பேட்டை ரயில்வே கேட் தாண்டியதும், சிக்னலில் ரைட் எடுத்து, பஜார் வழியாக சென்றார்கள்.
முத்தியால்பேட்டை வரைக்கும், ஓரளவுக்கு இருந்த டிராபிக், அதன் பிறகு தேய்ந்து போனது. காலை காற்றில் குளிர் மிச்சமிருக்க, எதிர் வாகனங்களில் வரும் நபர்கள் முகத்தில், வேலைக்கு போகும் அவசரம் தெரிந்தது.
வலது பக்க கடற்கரையில் இருந்து அடித்து கொண்டிருந்த காற்று ஈரப்பதத்தை அதிகப்படுத்தியிருக்க, சவுக்கு மரங்கள் அடிக்கிற காற்றுக்கு ஏற்ப தலையாட்டி கொண்டிருந்தன. காற்று அவர்கள் கேசத்தோடு விளையாடி, திணறடித்துக் கொண்டிருந்தது.
பைக்கை ஓட்டிக் கொண்டிருந்த ரிஷாந்த்துக்கு ஏதேதோ யோசனைகள். மனதளவில் அடிப்படை அறம் இல்லாதவர்களுக்கு இயற்கை பிடிக்காது. இயற்கைக்கும் அவர்களை பிடிக்காது.
கட்டாய படுத்தினால் கூட அவர்களால் இயற்கையை ரசிக்க முடிவதில்லை, ஒன்ற முடிவதில்லை.
இயற்கையை இயற்கைக்காகவே ரசிக்கும் மனநிலை மிக குறைவான பேருக்கே இருக்கிறது. சும்மா சீன் போடுவதற்காக ரசிப்பவர்கள் தான் ஏராளம்.... என்று ஏதேதோ யோசித்துக் கொண்டே வந்த ரிஷாந்த், திடீரென்று,
"பாஸ், எல்லாம் முடிஞ்சதும், ஆபீஸ்லருந்து ரிசைன் பண்ணிட்டு, ஒரு மாசம் எங்கேயாவது இமயமலை பக்கம் போய், சுத்தி பாத்துட்டு வரலாம். சவுத் இந்தியால ட்ரெக்கிங் போய் போர் அடிச்சிருச்சு. இனிமே ஸ்ட்ரைட்டா, தலைவர் மாதிரி, இமயமலைக்கு பக்கம் போயிர வேண்டியது தான்", என்றான்.
ஜானி: என்னடா இயற்கை தியானத்துக்கு போயிட்டியா? நம்ம ஆபீஸ்லருந்து ரிசைன் பண்ணவே வேண்டாம். எப்படியும் வேலைய விட்டு தூக்கிருவாங்க. அப்புறம் என்ன? இமயமலை பக்கம் போய் பிச்சை எடுக்கலாம். கவலைப்படாதே.
காலாபேட் கடந்து, oceans spray hotel தாண்டியதும், இருவரும் வலது பக்கமாகவே பார்த்துக் கொண்டு சென்றார்கள். வலது பக்கம் எந்த ரோடு பிரிந்து கடற்கரையை நோக்கி சென்றாலும், உள்ளே சென்று நோட்டமிட வேண்டும் என்று தீர்மானித்திருந்தார்கள்.
வலது பக்கம் திரும்பும் சாலைகளில் புகுந்தார்கள். மணல்மேடுகள், சவுக்கு மரங்கள், கடற்கரை காற்று, புழுதி, சின்னதும் பெரியதுமாக வீடுகள், தாவணி பெண்கள், கருவாடு மணம், சிறிய டீக்கடைகள் என்று எழுதி வைத்தது போல், எல்லா கடற்கரை சாலைகளும் ஒரே மாதிரியான அம்சங்களுடன் இருந்தது.
தியேட்டரில் இருந்து படம் பார்த்து விட்டு வெளிப்படுபவர்களிடம் மைக்கை நீட்டி கருத்து கேட்பார்களே.. அதே மாதிரி, வழியில் நிறைய பேரிடம் விசாரித்தார்கள். மைக் மட்டும் தான் இல்லை. மீன் வலையை தூக்கிக் கொண்டு வந்தவர்கள், டிவிஎஸ் XL மொபட்டில் வந்தவர்கள், சைக்கிள் காரர்கள், மீசை முளைத்தவர்கள், முளைக்காதவர்கள், மாராப்பு போட்ட பெண்கள், போடாத பெண்கள், அதாவது பாவாடை சட்டை மட்டும் அணிந்தவர்கள். நீங்கள் வேறு ஏதாவது கற்பனை செய்து கொள்ளாதீர்கள்.
பாண்டிச்சேரியில் பைனான்ஸ் கம்பெனி வைத்து நடத்துறவரின், பண்ணை வீடு எங்கே என்பதுதான் கேள்வி?
தெரியாது.
பெயர் தெரியாதா?
பண்ணை வீடா?
இந்த ஊர்ல அப்படி யாரும் இல்லையே?
பைனான்ஸ் கம்பெனி வச்சி நடத்துறவறா? லோன் கொடுப்பாரா?
இதுதான் அவர்களுக்கு கிடைத்த டாப் 5 பதில்கள்.
ரிஷாந்த்: என்ன பாஸ் நீங்க? நேரடியா பைனான்ஸ் கம்பெனிக்காரன பத்தி விசாரிக்கிறீங்க? அவனுக்கு தெரிஞ்சிட போகுது?
ஜானி: டேய் அதுக்கு தான் அடுத்த பிட்டு வச்சிருக்கேனே! பைனான்ஸ் கம்பெனிக்காரன் பண்ண வீட்டுக்கு பக்கத்துல ஏதோ ஒரு நிலம் விலைக்கு வருதுன்னு சொன்னாங்க. அதனாலதான் விசாரிச்சிட்டு இருக்கேன்னு போட்டுற மாட்டேன். இந்த மெத்தட்ல விசாரிக்கணும்னா, மயிலத்துக்கு போய் விசாரிக்க முடியாது, அதான் நேரடியா இசிஆர் ரோட்டுக்கே கூட்டிட்டு வந்துட்டேன்.
காலை 10 மணி
அலைந்து அலைந்து சோர்ந்து போய், காலை டிபன் சாப்பிடுவதற்காக கூனிமேடு அருகே ரோட்டோர ஹோட்டலில் பைக்கை நிறுத்தினார்கள்.
ரிஷாந்த்: என்னண்ணே இவ்வளவு தூரம் சுத்திட்டோம். கண்டுபிடிக்க முடியலையே... ஒருவேளை கண்டுபிடிக்க முடியாமலேயே போயிருமோ என்றான் எக்கச்சக்க சோர்வுடன்.
ஜானி: ஏண்டா அதுக்குள்ள சலிச்சிக்கிற!!! இப்பதானே பிராசஸ் ஆரம்பிச்சிருக்கோம். கண்டிப்பா புடிச்சிரலாம்.
அவர்கள் நுழைந்தது சின்ன ஹோட்டல் தான். ஏழெட்டு டேபிள்கள். அதில் ஒரு டேபிளை சாம்பார்,சட்னி, சால்னா வாளிகள் ஆக்கிரமித்து இருந்தன. மற்றொரு டேபிளில் இரண்டு மீசைக்காரர்கள் பேசியபடி இட்லி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். இருவரையும் பார்த்தால், போட்டி போட்டுக் கொண்டு மீசை வளர்ப்பவர்கள் போல் தோன்றியது. நைட் ஷிப்ட் என்பதால், ஜானி காலை டிபனை மறந்து பல மாமாங்கங்கள் ஆயிருந்தது. ஜானி சாப்பிடாததால், ரிஷாந்த்தும் மறந்து போயிருந்தான். இன்று வெளியே வந்திருந்ததால், டிபன் சாப்பிட தோன்றியது.
"What is this? நேரம் கெட்ட நேரத்தில் உணவு வருகிறதே", என்று வயிறு confuse ஆகிவிடும் அபாயம் இருந்தது. இருந்தாலும் பரவாயில்லை.
பூரி செட் ஆர்டர் பண்ணி, சாப்பிட்டார்கள்.
"ஒரு சின்ன பைபர் போட் வாங்கிரலாம்னு பார்க்கிறேன் எப்படியும் மூணு லட்சம் ஆகும்."
"பணத்துக்கு என்னடா பண்ண போற?"
ரெண்டு மீசைக்காரர்களும் பேசிக் கொள்வது கேட்டது.
"நகையை வச்சு ஏற்கனவே ரெண்டு லட்ச ரூபா தேத்திட்டேன். இன்னும் ஒரு லட்சம் கிடைச்சா போதும்.. லோனுக்காக முயற்சி பண்றேன்."
"உன் பொண்டாட்டி மகளிர் சுய உதவி குழுவில் இருக்கிறாளா?"
"ஆமா, ஏதோ ரெண்டு மூணு குழுவுல இருக்கிறா"
"அப்படின்னா கிரசன்ட்டுக்கு போ... மகளிர் சுய உதவி குழு மூலமா ஒரு லட்ச ரூபாய் லோன் வாங்கு. குடுப்பாங்க"
"காலாப்பேட்ல் இருக்கே... அந்த லோன் கம்பெனியா?"
"அதேதான்"
பூரிக்குள் கிழங்கை உருட்டி, வாய்க்குள் தள்ளி கொண்டிருந்த ஜானி...நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தான்.
பாண்டிச்சேரியில் பைனான்ஸ் கம்பெனி வச்சு நடத்துறவனா ஏன் இருக்கணும்? பக்கத்துல காலாப்பட்டு, மரக்காணம் மாதிரி ஊர்ல ஏன் இருக்கக் கூடாது? அது மட்டுமில்லாமல், பைனான்ஸ் கம்பெனி நடத்துறவன், பைனான்ஸ் என்று தான் பெயர் வச்சிருக்கணும்னு அவசியம் இல்லையே... loans, credit services, chitfund என்று வேறு ஏதாவது பேர் கூட வச்சிருக்கலாமே.
ஜானி, திரும்பி இரண்டு மீசைக்காரர்களையும் பார்த்தான்.
தொடரும்
Topic starter
July 19, 2025 2:08 pm
வர்ணம் 12
அதே நேரம்,
Crescent sea foods ஃபேக்டரி கேட் முன்னால் லோகேஷ் நின்றிருந்தான். முதல் நாள் வேலைக்கு வரவேண்டும் என்று ஆர்வத்தில் சீக்கிரமாக கிளம்பி, லேட்டாக வந்து சேர்ந்திருந்தான். முக்கியமான நேரங்களில் வழக்கமாக ஏற்படும், டயர் பஞ்சர் தான் காரணம். அன்பார்ந்த டயர்களே! எப்படி கரெக்டாக முக்கியமான சந்தர்ப்பங்களில் மட்டும் தான் பஞ்சர் ஆகிறீர்கள்???
Factory காம்பவுண்ட் சுவர் அவ்வளவாக உயரம் இல்லை. வெளியில் இருந்து பார்த்தால், உள்ளுக்குள் இருக்கும் பிரதேசங்கள் எல்லாம் தெரிந்தது. கேட்ருகே துவங்கிய சிமெண்ட் சாலை தாவர பச்சைகளுக்கு இடையே, வளைந்து நெளிந்து, ஃபேக்டரி வரை சளைக்காமல் ஓடியது. ஃபேக்டரி ஒரு நீளமான கல்யாண மண்டபம் போல் தெரிந்தது.
கேட்டருகே கட்டப்பட்டிருந்த சிறிய கண்ணாடி அறையில் செக்யூரிட்டி நின்றிருந்தான். என்ன விஷயம் என்று கேட்க, அப்பாயின்மென்ட் ஆர்டரை நீட்டினான்.
"புதுசா வேலைக்கு சேர்ந்து இருக்கீங்களா? முதலாளி இன்னும் வரல. வர்ற நேரம் தான். நீங்க உள்ள போய், ஆபீஸ்ல முன்னால வெயிட் பண்ணுங்க..."
லோகேஷ் பேக்டரியை நோக்கி சென்றான். வழியில் வந்தவர்கள் எல்லாம் ரொம்பவே பிஸியாக தெரிந்தார்கள். ஒரு சில பேர் மட்டும் என்னவென்று விசாரித்தார்கள். விஷயத்தை சொன்னான். ஃபேக்டரிக்குள் நுழைந்ததுமே, ஆபீஸ் என்று போர்டு போட்ட அறை தெரிந்தது. முன்னால் சேர்கள் போடப்பட்டிருந்தன. அதில் ஒரு சேரில் போய் அமர்ந்தான்.
ஆபீஸ் ரூமுக்குள் இருப்பவை சிறிய கண்ணாடி சதுரத்தின் வழியாக தெரிந்தது. லோகேஷ் மொபைலை எடுத்து டைமை பார்த்துக் கொண்டான்.
"அண்ணே, வணக்கண்ணே"
"யார் தம்பி நீங்க?" என்று மீசைக்காரர்களில் ஒருவர், ஜானியை ஏறிட்டு பார்த்து கேட்டார்.
"ஒண்ணும் இல்லண்ணே.. நீங்க ஒரு பைனான்ஸ் கம்பெனி பத்தி பேசிட்டு இருந்தீங்க இல்லையா? அதோட ஓனருக்கு, இங்க எங்கேயோ பண்ண வீடு இருக்காம். அதுக்கு பக்கத்துல ஒரு 50 சென்ட் நிலம் விலைக்கு வருதுன்னு சொன்னாங்க. அதான் அவருடைய பண்ணை வீடு எங்க இருக்குன்னு வழி விசாரிச்சுகிட்டு அப்படியே வந்தோம்.."
"அப்படியா தம்பி. பஸ்ல வந்தீங்களா? பைக்கா? காரா?"
"பைக் தாண்ணே"
"நேரா போனீங்கன்னா ஒரு அஞ்சு கிலோமீட்டர்ல, அனுமந்தைக்கு கொஞ்சம் முன்னால, ஒரு ரோடு சோத்து கை பக்கம் பிரியும். அதுல ஒண்ணு ரெண்டு வீடு தான் இருக்கும். தாண்டி போனீங்கன்னா இடது கை பக்கம் அவருடைய பண்ணை வீடு வரும். நீங்க சொல்ற நிலம், அதுக்கு பக்கத்துல தான் இருக்கணும்."
"Thanksண்ணே... அவரு வேற ஏதோ மீன் ஏற்றுமதி பண்ற கம்பெனி வச்சிருக்கிறாரா?"
"ஆமா தம்பி, காலாபேட்ல மீன்களை பதப்படுத்தி வெளிநாட்டுக்கு அனுப்புற கம்பெனி வச்சிருக்கார்."
"அவரு பெயர் தெரியுமாண்ணே."
"இல்ல தம்பி. அவர் பெயர் தெரியல. ஆனா ரொம்ப நல்ல மனுஷன். மகளிர் குழுக்களுக்கெல்லாம் லோனை அள்ளிக் கொடுக்கிறார். நானும் அவரை பார்த்ததில்லை. ஊர்ல இருக்கிற பொம்பளைங்க சொல்லுவாங்க."
மறுபடியும் நன்றி தெரிவித்து விட்டு, ஜானி அவன் டேபிளில் வந்து அமர்ந்தான். விரலில் ஒட்டியிருந்த கிழங்கு மசாலாவை சூப்பிக் கொண்டான்.
ரிஷாந்த் அவனைப் பார்த்து "என்ன பாஸ் அவன் தானா?"
"அவனாத்தான் இருக்கணும் ஆனா அந்த நல்ல மனுஷனின் பெயர் தெரியல."
மேனேஜிங் டைரக்டர் டேபிள் மேல், கிரிதர் என்ற நேம் போர்டு இருந்தது.
அறைக்குள் லோகேஷ் நுழைந்ததுமே, ஏசியின் குளிர் அவனை உள்வாங்கிக் கொண்டது. அரை விசாலமாக இருந்தது. தரை தெரியாமல் கம்பளம். ஓரமாக ஒரு சோபா. பக்கத்தில் சிறிய டேபிள், அதன் மேல் பிளவர் வாஷில் பூக்கள்.
"உக்காருங்க மிஸ்டர் லோகேஷ்", என்றான் கிரிதர்... அணிந்திருந்த ரேபான் கிளாசை கழட்டி டேபிளில் வைத்தான்.
"Thank u sir", லோகேஷ் சேரில் அமர்ந்தான்.
கிரிதர் முகத்தில் சேவிங் பச்சை. ஹிந்தி பட ஹீரோ போல், மீசை இல்லாமல் இருந்தான். சுருக்கங்கள் இல்லாத வளவளப்பான முகம். வயது எப்படியும் 40 இருக்கும். தூக்கிவாரப்பட்ட முடி பேசும்போது லேசாக அதிர்ந்தது. அடர்த்தியான புருவம், நல்ல உயரம், மொத்தத்தில் ஆரம்பகால ரகுவரன் போல் தோற்றம்.
கம்பெனி பற்றி சுருக்கமாக கிரிதர் சொன்னான். லோகேஷ் ஆர்வமாக கேட்டுக் கொள்வதைப் போல் நடித்தான். குறிப்பாக சொல்ல வேண்டும் என்றால், சம்பளத்தை தவிர வேறு எதிலும் அவனுக்கு ஆர்வமில்லை. கிரிதரின் பேச்சில் எக்கச்சக்க மென்மை. அவன் பேசிய விதம் லோகேஷுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.
"Salmon, pomfret, tilapia, prawns மாதிரி மீன்களை பதப்படுத்தி வெளிநாடுகளுக்கு எக்ஸ்போர்ட் பண்றோம்... 200 பேருக்கு மேல் வேலை பார்க்கிறாங்க. ஃபேக்டரில் ஏற்கனவே இரண்டு சூப்பர்வைசர்கள் இருக்காங்க.. உங்களுக்கு என்ன வேலைன்னு அவங்க சொல்லுவாங்க?"
"Ok sir"
கிரிதர் இன்டர்காம் எடுத்து ஒரு எண்ணை அழுத்தி,
"சேகர் சார், புதுசா லோகேஷ்னு ஒருத்தர் இன்னைக்கு ஜாயின் பண்ணுவாருன்னு சொன்னேனே... அவர் வந்திருக்கிறார்... நீங்க அழைச்சிட்டு போயி என்ன வேலைன்னு தெளிவா சொல்லி கொடுத்துடுங்க..", என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தார்.
அடுத்தது காலிங் பெல்லை அழுத்த, வெளியே இருந்த பியூன் கதவை திறந்து உள்ளே வந்தான்.
"இவரை அக்கவுண்ட் செக்சனுக்கு கூட்டிட்டு போங்க....( லோகேஷை பார்த்து) அக்கவுண்ட் செக்ஷனுக்கு போயி, உங்க டீடெயில்ஸ் கொடுத்துட்டு, ஃபேக்டரிக்கு போய் சேகரை பாருங்க..."
தேங்க்யூ சார் என்று சொல்லிவிட்டு எழும்பிய லோகேஷ், பியூனுடன் ஆபீஸ் ரூமை விட்டு வெளியே சென்றான்.
இருவரும் அந்த பிரம்மாண்டமான பண்ணை வீட்டுக்கு சற்று தள்ளி, சாலை ஓரமாக இருந்த மரத்தின் கிளையில் ஏறி அமர்ந்தபடி, காம்பவுண்டுக்குள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். காவலாளி பார்க்க முடியாதவாறு, சிசிடிவி இருக்குதா இல்லையா என்று செக் செய்து கொண்டு, ஜாக்கிரதையாக மரத்தை செலக்ட் செய்திருந்தார்கள்.
ஜானி: இதுதான் அந்த பண்ணை வீடா இருக்கணும். நிச்சயமா சுசி சொன்ன எல்லா டீடைல்ஸும் பொருந்துது.
பண்ணை வீடு என்று சொல்லாமல், ஆற்காடு நவாபின் அரண்மனை என்று சொன்னால் தாராளமாக நம்பலாம். அவ்வளவு விஸ்தாரமாக இருந்தது. வீட்டின் முன்னால் போர்டிகோ. சுற்றிலும் இருந்த மரங்களின் நிழல் வீட்டை முழுக்க முழுக்க அரவணைத்தது.
பிரம்மாண்டமான கேட்டருகே ஒரு மர காபின் அமைக்கப்பட்டு, ஒரு காவலாளி இருந்தான். காம்பவுண்ட் சுவர் ஓரமாக இருந்த மரங்களில் எல்லாம் பறவைகள் இளைப்பாறின. புரியாத பாஷையில் கீச்சிட்டன. பண்ணை வீட்டின் முன்னால், ஆள் உயரத்திற்கு நிறைய செடிகள். சிகப்பு, மஞ்சள், பச்சை என டிராபிக் சிக்னலின் கலர்களில் பெயர் தெரியாத பூக்கள் பூத்திருந்தன. பண்ணை வீட்டுக்கு பக்கவாட்டில், சற்று தள்ளி, அவுட் ஹவுஸ் போன்று சிறிய வீடு இருந்தது. சுசி சொன்ன கேரேஜ் இதாதான் இருக்கும்.
ரிஷாந்த்: ஆமா பாஸ், அவ போன்ல சொன்ன எல்லா டீடைல்ஸும் பக்காவா பொருந்துது.
இருவரும் மரத்திலிருந்து கீழே இறங்கினார்கள்.
ரிஷாந்த்: அந்தப் பொண்ணை சிறை வச்சிருக்காங்களா இல்லையான்னு... வீட்டுக்குள்ள போனா தான் தெரியும். ஈசிஆர் ல நடக்குற கொலைகளுக்கு இவன் தான் காரணமான்னு க்ளோசா வாட்ச் பண்ணா தான் கண்டுபிடிக்க முடியும். இப்படி வெளியில நின்னு பாத்துட்டு இருந்தா ஒண்ணுமே பண்ண முடியாதே. நாமளே ஆபீஸ்ல பிரச்சனையில் இருக்கிறோம். இதெல்லாம் எப்படி பண்றது? முடியுமா?
ஜானி சற்று கடுப்பாக: இதெல்லாம் தெரியாமலேயே அவளை காப்பாத்தணும்னு முடிவு மட்டும் பண்ணிட்டே.... இருக்கிறவன் தலையெல்லாம் உருட்டுறதுக்கு... உன்னை என்ன பண்றதுன்னு தெரியல??.... என்று பற்களை நர நரனு கடித்தான்.
ரிஷாந்த்: கோச்சுக்காதீங்க பாஸ். எல்லாம் நீங்க இருக்கிற நம்பிக்கையில் முடிவு பண்ணிட்டேன்.
ஜானி: எங்க ஊர் பக்கம் ஒரு பழமொழி சொல்லுவாங்க!!
ரிஷாந்த்: ஐயையோ!
அவன் பயந்ததற்கு காரணம்... அவ்வப்போது ஜானி, அவங்க ஏரியா பழமொழிகளை எடுத்து விடுவது தான் காரணம்.
ஜானி : அரிசி உண்டானா சோறும் உண்டு. அக்கா உண்டானா மச்சானும் உண்டு... என்று சொல்லிட்டு கண்ணடித்தான்.
ரிஷாந்த்: அர்த்தம் புரியுது. ஆனா சுசி விஷயத்துக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?
ஜானி: சுசி அக்கா, கூண்டுக்குள்ள மாட்டிருக்கிறது, அவ கஷ்டப்படுறதல்லாம் உண்மைன்னா... மச்சான் மேட்டரும் உண்மையா தான் இருக்கணும்.
ரிஷாந்த்: அது ஓகே. எல்லாத்துக்கும் சாட்சியமும், நிரூபணமும் வேணுமே... அதுக்கு என்ன பண்றது?
ஜானி அவனை திரும்பி பார்த்து,
மந்தகாசமாக சிரித்தான்.
"இன்னைக்கு ரொம்பவே அலைஞ்சு திரிஞ்சு தேடிட்டோம். ரொம்ப டயர்டா இருக்கு. அடுத்த எபிசோடில் சொல்றேன். இப்போதைக்கு தொடரும் போட்டுரலாம்.."
தொடரும்
Topic starter
July 19, 2025 2:10 pm
வர்ணம் - 13
மதியத்தை நோக்கி முன்னேறிக் கொண்டிருந்த வெயில், பண்ணை வீட்டின் ஜன்னல் கண்ணாடிகளை முத்தமிட்டு கொண்டிருந்தது. இருவரும் பண்ணை வீட்டை தாண்டி அந்த சாலையில் நடந்தார்கள். ஜானி யோசனையாகவே நடந்து வந்தான். மரத்தின் பின்னால் மறைவாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த பைக்கை அடைந்தார்கள்.
ரிஷாந்த்: பாஸ், தொடரும் போட்டு போதுமான அளவுக்கு ரெஸ்ட் எடுத்துட்டீங்க. இப்பவாச்சி சொல்லுங்க. என்ன பண்ணலாம்?
ஜானி: அதாண்டா யோசிச்சிட்டே வர்றேன். எனக்கு தெரிஞ்சு இதே ஏரியாவுல இருந்தாத்தான் அவன் என்ன பண்றான்னு டிராக் பண்ண முடியும். இதே ரோட்ல, கொஞ்சம் தள்ளி, வரும்போது ஒரு இண்டிபெண்டன்ட் ஹவுஸ் பார்த்தோமல்லையா? பூட்டி வேற போட்டுருந்தாங்க. வீட்ட பத்தி விசாரிப்போம். ஒரு வேளை வாடகைக்கு கிடைச்சுதுன்னா வசதியா இருக்கும்.
"அண்ணா, நம்ம வீடு புடிச்சி, வாடகைக்கு வந்து, அவன் என்ன பண்றான்னு கண்டுபிடிக்கிறதுக்குள்ள, அந்த பொண்ண ஏதாவது பண்ணிட போறான்..."
ஜானி சிகரெட் பாக்கெட்டை எடுத்து பார்த்தான் .நெருப்பு குளியலுக்காக ஏழு சிகரெட்கள் ஏக்கத்துடன் காத்திருந்தன. ஒன்றை எடுத்து பத்த வைத்துக் கொண்டான்.
"ரிஷ், ரொம்ப உணர்ச்சிவசப்படாதே. நீ என்ன சொல்ல வர்றேன்னு புரியுது. அவன் இல்லாதப்ப, அதிரடியா வீட்டுக்குள்ள நுழைஞ்சு, அந்த பொண்ண காப்பாத்துற கதைல்லாம் வொர்க் அவுட் ஆகாது... நாம் என்ன சினிமா ஹீரோக்களா? அதுமட்டுமில்லாமல் அந்த பொண்ணு சொன்னது உண்மையா இல்லையான்னு கூட நமக்கு தெரியாது. ஒரு வேளை அவன் மனநிலை பாதிக்கப்பட்டிருந்தால், எல்லா ஆங்கிலயும் யோசிக்கணும் இல்லையா?
நீ சொன்னதுக்காக தான் இவ்வளவு தூரம் வந்திருக்கோம். கொஞ்சம் பொறுமையா இரு. எனக்கு தெரிஞ்சு அவன் அந்த பொண்ணுக்கு ஆபத்து எதுவும் ஏற்படுத்த மாட்டான், provided, அவ எதுவும் லூசுத்தனமா பண்ணாம இருக்கணும்.."
ரிஷாந்த் ஏதோ சொல்வதற்காக வாய் திறக்க, ஜானி தலையாட்டினான்..."let me finish", என்பதுதான் அவன் தலையாட்டியதன் அர்த்தம்.
புகையை எழுத்து நுரையீரலை நிரப்பி கொண்டு வெளியிட்டான்.
"நல்லா யோசிச்சு பாரு ரிஷ்... அவன் ஒரு சைக்கோ கில்லருன்னு வச்சுக்குவோம். அதாவது lets assume that ECR ல பொண்ணுங்க காணாம போறதுக்கு அவன் தான் காரணம். அவன் தேடி பிடிச்சு போயி, வசதி இல்லாத ஒரு வீட்டு பொண்ணை கல்யாணம் பண்ணிக்கிறான். பொண்ணுங்கள தூக்கிட்டு போய் ரேப் பண்ணி கொலை பண்றவனுக்கு எதுக்கு கல்யாணம்?
Dont you get it?
ஒரு பப்ளிக் இமேஜுக்காக தான் இருக்கும். அவன் ஏற்கனவே ஒரு பிசினஸ் மேன். மகளிர் குழுக்களா பார்த்து லோன் கொடுக்கிறான். சிங்கிளா, பணக்காரனா இருந்தா சந்தேகப்பட வாய்ப்பு இருக்கு. குடும்பஸ்தனா இருந்தா அவ்வளவு சந்தேகம் வராது. அதனால வசதி வாய்ப்பில்லாத ஒரு அப்பாவி பொண்ண கல்யாணம் பண்ணிக்கிறான். அதனால என்ன பொறுத்த வரைக்கும் அந்த கூண்டுக்கிளி பிரச்சனை பண்ணாம இருந்தா, நிச்சயம் அவன் கொலை பண்ண போறதில்ல. ஆனா ஒரு விஷயம், அவ அங்கே இருந்தா, நிச்சயம் பைத்தியம் பிடிச்சு செத்துருவா. சீக்கிரமே காப்பாத்தணும் தான்."
ரிஷாந்த்: நீங்க சொல்றபடி பார்த்தா... உண்மையான நிலவரம் என்னனு தெரிஞ்சுட்டு, அதன் பிறகு போலீஸ்ல, அவங்க அப்பா அம்மா கிட்ட சொல்லலாம்னு சொல்றீங்களா?
ஜானி ஆமாம் என்று தலையாட்டினான்.
இருவரும் அந்த வீட்டின் முன்னால் வந்து நின்றார்கள். ரோட்டோரமாகவே இருந்தது வீடு. கேட் பூட்டப்பட்டிருந்தது. இருவரும் கேட்டருகே நின்று உள்ளே எட்டிப் பார்க்க ஓரளவுக்கு பெரிய வீடு என்று தெரிந்தது. ஸ்டீல் ரெயிலிங்ஸுடன் கூடிய சிறிய வராண்டா. வீட்டுக்கு பின்பக்கம் நிறைய இடம், மரங்கள் என ரம்யமாக இருந்தது.
ஜானி: இந்த வீட்டோட ஓனர் யாருன்னு விசாரிச்சு வாடகைக்கு கிடைக்குமான்னு கேட்டு பார்க்கணும் இந்த வீட்டு மாடியில் நின்னு பார்த்த அந்த பண்ண வீடு ஓரளவுக்கு தெரியும்.
ரிஷாந்த்: ஆமா பாஸ், கேமராவுல ஜூம் பண்ணி, பைனாகுலர், டெலஸ்கோப்
இப்படி ஏதாவது இன்ஸ்ட்ருமெண்ட் யூஸ் பண்ணா... இன்னும் குளோசப்ல பார்க்கலாம்.
ரிஷாந்த் கேமராவை வெளியே எடுத்து, ஜூம் பண்ணி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
இருவரும் வீட்டை பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, மெயின் ரோட்டில் டிவிஎஸ் 50யில் வந்த இரண்டு மீசைக்காரர்கள் அவர்களைப் பார்த்ததும் வண்டியை நிறுத்தினார்கள். ஹோட்டலில் அவர்கள் பார்த்த அதே மீசைக்காரர்கள்.
"என்ன தம்பி, நிலத்தை பார்க்க வந்துட்டு வீட்ட பார்த்துட்டு இருக்கீங்க?"
ஜானி: நிலத்த பாத்துட்டோம் அண்ணே. இந்த வீடு யாருடையது? ஹவுஸ் ஓனர் எங்கே இருக்கிறாருன்னு தெரியுமா?
மீசைக்காரர் 1: தம்பி, இந்த ஹவுஸ் ஓனர் நமக்கு வேண்டப்பட்ட தம்பி தான். கோபாலகிருஷ்ணன். ஊரு மரக்காணம். Fisheries டிபார்ட்மெண்ட்ல ஏதோ வேலை. என்ன விஷயமா கேக்குறீங்கன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா?
ஜானி: அண்ணே, நான் சினிமால ரைட்டர். இவரு படத்தோட டைரக்டர்.
ரிஷாந்த் கேமராவை தூக்கி தட்டி காட்டி சிரித்தான்.
ஜானி அவனை, 'டேய் over act பண்ணாத', என்பது போல் பார்த்தான்.
"இந்த ஏரியாவில் ஒரு 30 நாள் ஷூட்டிங் நடத்தலாம்னு அபிப்பிராய படுகிறோம். அதனால் நாங்க தங்குவதற்கு ஒரு வீடு கிடைச்சா நல்லாருக்கும். காலையில் நிலத்தை பத்தி விசாரித்தது கூட சூட்டிங்காக தான். அந்த நிலத்தில் செட்டு போட்டு ஒரு சில சீன்கள் எடுக்கணும்.."
மீசைக்காரர் 2: அய்யய்யோ!!! அந்த தம்பி வாடகைக்கு விடமாட்டாரே. அவரு சொந்த உபயோகத்திற்காக தான் நிலத்தை வாங்கி போட்டு, வீடு கட்டிருக்கிறார். ஞாயிற்றுக்கிழமை மட்டும் வந்து பார்த்துட்டு போவாரு. அந்த பண்ண வீட்டுக்காரர் விலைக்கு கேட்டப்ப கூட, இந்த தம்பி கொடுக்கல. வீட்டு மேல அவ்வளவு ஒட்டுதல்.
ஜானி: யாரு அந்த பைனான்ஸ் கம்பெனி பண்ணை வீட்டுக்காரரா???
மீசைக்காரர் 2: ஆமா தம்பி. அதனால எனக்கு தெரிஞ்சு அவர் வாடகைக்கு விட மாட்டாருன்னு தான் நினைக்கிறேன். சரி அப்ப நாங்க கிளம்புறோம்.
இருவரையும் டிவிஎஸ் 50 முக்கி, முனகி, சிரமப்பட்டு சுமந்து சென்றது.
ஜானி: அடடா, ரெண்டு மீசைக்காரங்களும் கதைல அடிக்கடி வந்துட்டு போறாங்க. பேரு என்னன்னு கேட்காம விட்டுட்டேனே.
ரிஷாந்த்: அண்ணே அது ரொம்ப முக்கியமா? அடுத்தது என்ன பண்றது அதை சொல்லுங்க.
ஜானி: அடுத்து என்ன பண்றது? இங்கேவா நின்னுட்டு இருக்க முடியும்... கிளம்ப வேண்டியதுதான். நம்ம ஏரியாவுக்கு போய் யோசிப்போம்.
இருவரும் பாண்டிச்சேரி நோக்கி பயணப்பட்டார்கள்.
தொடரும்
Topic starter
July 19, 2025 2:12 pm
வர்ணம் - 14
"எனக்கு இந்த முறை பெங்களூர் வர முடியும்னு தோணல", ஷீபா தயங்கி தயங்கி சொன்னாள்.
எதிர் டேபிளில் இருந்த சரத் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தான். HR ரூமில் இருக்கும் மற்றொரு எக்ஸிக்யூட்டிவ் பிரவீன், எங்கேயோ வெளியே சென்றிருந்தான்.
சரத்: ஏன் உன்னால வர முடியாது?
அவன் குரலில் கடுமை இன்னும் ஏறவில்லை.
ஷீபா: இல்ல, வீட்ல அம்மா சந்தேகப்படுறாங்க. அப்படி என்ன வெளியூர்ல ஒவ்வொரு மாசமும் ஆடிட்டிங், மீட்டிங். எதுக்கு இப்படி அலையனும்? வேலையை விட்டுற சொல்றாங்க.
சரத் பதில் சொல்வதற்குள், பிரவீன் ரூமின் கண்ணாடி கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைய,
சரத் ஷீபாவை பார்த்து, "நீ மீட்டிங் ரூம் ஒண்ணில் வெயிட் பண்ணு. நான் வரேன்", என்றான்.
அவள் இருந்த சேரில் இருந்து தயங்கியபடியே எழும்பி, ஹெச்ஆர் ரூமை விட்டு வெளியே வந்தாள்.
கம்பெனியில் வேலை பார்க்கும் இரண்டு பெண்கள் அவளுக்கு குட் மார்னிங் விஷ் செய்தபடி, அவளைப் பார்த்து படி கடந்து சென்றார்கள். என்ன ஒரு நிறம்? என்ன ஒரு முகம்? இளமையின் வாளிப்பு ஷீபாவின் தேகத்தின், ஒவ்வொரு பாகத்திலும் பரவியிருந்தததால், கடந்து சென்ற பெண்களுக்கு பொறாமை பெருமூச்சு வெளிப்பட்டது.
அடுத்ததாக இருந்த மீட்டிங் ரூமுக்குள் ஷீபா நுழைந்தாள். மீட்டிங் நடந்ததால்தான் ரூமில் ஆட்கள் இருப்பார்கள், இப்போது காலியாக இருந்தது.
எப்படியோ தைரியத்தை வரவழைத்து சொல்லிவிட்டோம், என்ன சொல்வானோ தெரியலையே என்று ஷீபாவுக்கு எக்கச்சக்க பதட்டம்... கங்கு மேல்நிற்பவள் போல் காலை மாற்றி மாற்றி வைத்து பரிதவித்தாள்.
அவளை கடந்து சென்ற பெண்களின் கண்களில் தெரிந்த சிறிய பொறாமையை அவள் கவனித்திருந்தாள். அவர்களுக்கு மட்டுமல்ல இன்னும் நிறைய பேருக்கு, ஷீபாவை பார்க்கும் போது இவளுக்கு என்ன? பேரழகி, பெரிய கம்பெனியில் பெரிய வேலை, என்ன குறைச்சல் இருக்க முடியும் என்று நினைத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால் எல்லாமே குறைச்சல் தான் என்று அவர்களுக்கு தெரிய போவதில்லை.
அவளின் இமை விசிறிகளால் விசிறப்படும் பெரிய கண்கள், கண்ணீரை வெளிப்படுத்தலாமா என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தன.
ஐந்து நிமிடத்தில் புயலாக மீட்டிங் ரூமுக்குள் நுழைந்தான் சரத். அவனைப் பார்த்ததும் எழும்பினாள். அவளுக்கு நேர் எதிரே வந்து நின்றான். ரூமுக்குள் சிசிடிவி இருந்ததால், அவளிடம் ரொம்ப நெருங்கவில்லை.
"ம்ம்ம்ம், இப்ப சொல்லு என்ன உன் பிரச்சனை?"
ஷீபா தயங்கி தயங்கி,
" எங்க அம்மா ரொம்ப கேள்வி கேக்குறாங்க. சொந்தக்காரங்களும் கேக்குறாங்க. அடிக்கடி டிராவல் பண்ற மாதிரி இருக்கு. இந்த வேலையை விட்டுட்டு விட்டுட்டு லோக்கல்ல வேறு வேலை பார்க்கலாம்ன்னு சொல்றாங்க. கல்யாண பேச்சு வேற வீட்ல அடிபடுது. என்னால தட்டி கழிச்சிட்டு இருக்க முடியல. அப்புறம் அம்மாவை தனியா விட்டுட்டு நான் வரவும் முடியல. அவங்கள கவனிச்சுக்க ஆளில்லை. அதனால பெங்களூர் ட்ரிப் வேண்டாம். லோக்கல்ன்னா வரேன். அதுவும் கொஞ்ச நாளைக்கு தான் முடியும். So லோக்கல்ல ஏதாவது அரேஞ்ச்மென்ட் பண்ணுங்க."
அவனால் பாண்டிச்சேரிக்குள் அவளிடம் நெருங்க முடியாது என்று தெரிந்து தான் அவ்வாறு சொன்னாள். சரத்திற்கு வேண்டாதவர்கள் யாராவது பார்த்துவிட்டால் செய்தி அவன் மனைவியிடம் போய்விடும். அவனுக்கு வேண்டியவர்களை விட வேண்டாதவர்கள் தான் அதிகம்.
சரத் இதழோரம் இளக்கார சிரிப்பு.
"லோக்கல்ல நாம மீட் பண்ண முடியாதுன்னு தெரிஞ்சே வேணும்னு சொல்றியா? மேடம் கொஞ்சம் பிளாஷ்பேக் யோசிச்சு பாருங்க. உங்கம்மா heart ஆப்ரேஷன் பண்றதுக்காக, சென்னை அப்பல்லோல எவ்வளவு செலவு பண்ணினேன். அதுக்கு முன்னால், நீங்க வாங்கி வச்சிருந்த கடனை அடைக்கிறதுக்காக எவ்வளவு பணம் கொடுத்தேன்? எல்லாம் கொஞ்சம் யோசனை பண்ணி பாக்கணும். அம்மா சொல்றாங்கன்னா... ஆபீஸ்க்கு நிறைய கடன் பட்டிருக்கிற விஷயத்தை சொல்லணும்."
ஷீபா சற்று குரலை உயர்த்தி: அந்த பணத்தை தான் நான் திரும்ப தந்துடறேன்னு சொல்லிட்டேனே. கொஞ்சம் டைம் கொடுங்க. எங்க வீட்டை வித்து கொடுத்துடுறேன்.... என்றாள்.
எப்போதும் இல்லாமல், திடீரென்று குரலை உயர்த்தி பேசுகிறாளே என்று சரத்திற்கு சுர்ரென்று கோபம் தலைக்கேறியது. கஷ்டப்பட்டு அடக்கி கொண்டான். முகத்தில் கோபத்தை காட்டிக் கொள்ளாமல் இருப்பதற்கு பிரயத்தனப்பட்டான்.
"What happened to you? நல்லா தானே போய்ட்டு இருந்துச்சு. இப்ப திடீர்னு என்ன?"
"நல்லா உங்களுக்கு தான் போயிட்டு இருந்துச்சு. எனக்கு இல்ல. முதல் தடவை தப்பு நடந்தப்பவே, நான் வேலையை விட்டு நின்றுக்கனும். ஆனா நீங்க எனக்கு பண்ண உதவிக்காக தான், பல்ல கடிச்சிட்டு இருந்தேன். உதவி பண்ற மாதிரி பண்ணி, நல்லா அட்வான்டேஜ் எடுத்துக்கிட்டீங்க. எவ்ளோ நாளைக்கு, உங்க ஆசைக்கு நான் தீனியாயிட்டு இருக்கணும்.
கொடுத்த பணத்துக்கு நீங்க நினைச்சது பண்ணிட்டீங்க. நான் பணத்தை திரும்ப கொடுத்துடறேன்னு தான் சொல்றேன். பெங்களூர் மட்டுமல்ல, லோக்கல்ல கூட வேண்டாம்... என்ன விட்டுருங்கன்னு தான் சொல்லுவேன்."
ஷீபா சொன்னதும், சரத்திற்கு திடுக்கென்று இருந்தது. என்ன திடீர்னு இப்படி பேசுகிறாள்? அவள் மனமாற்றத்திற்கு காரணம் புரியவில்லை.
வேறு யாருடனும் தொடர்பு ஏற்பட்டிருச்சா? கால் டீடெயில்ஸ் எடுத்து பார்க்க வேண்டும்.
கோபப்பட்டால் காரியம் நடக்காது என்று சரத்திற்கு புரிந்தது. Face எக்ஸ்பிரஷன்களை மாற்றினான்.
கோபம் முகம் மாறி, பரிதாப முகமூடி போட்டுக்கொண்டான். பாக்கெட்டில் இருந்து கர்ச்சீப் எடுத்து முகத்தை துடைக்க, கண்கள் கலங்கியிருந்தது.
"உனக்கு என் பொண்டாட்டி பத்தி தெரியும் தானே. சென்னையில ஒரு எம்என்சி ல டைரக்டர். கம்பெனி வொர்க், மீட்டிங், கான்பரன்ஸ்னு அவ எப்பவுமே பிசி. அவ சென்னையிலயும், நான் பாண்டிச்சேரியிலும் இருக்கிறது இன்னும் எங்களுக்குள்ள டிஸ்டன்ஸ் ஜாஸ்தியாயிருச்சு. எங்க ரிலேஷன்ஷிப்ல ரொம்ப நாளாவே நல்ல அண்டர்ஸ்டாண்டிங் இல்ல. ஏதோ பேரளவுக்கு மட்டும் தான் கணவன் மனைவியா வாழ்ந்துட்டு இருக்கோம். இந்த மாதிரி ஒரு பாலைவன வாழ்க்கையில, நீ வந்ததுக்கு அப்புறம் தான் எனக்கு கொஞ்சம் சந்தோஷம் கிடைத்தது. I fell for you from the moment i saw you... அதான் உனக்காக எல்லாமே பண்ணுனேன். இன்னும் பண்ணுவேன். தயவுசெய்து நான் சொல்றதை கேளு."
கலங்கி போய் சரத் பேசுவதை பார்த்ததும், ஷீபா சற்று நிதானித்தாள். ஆனால் அவனுடைய பரிதாப முகமூடிக்கு, அவளுக்கு பரிதாபம் ஏற்படவில்லை.
குரலை உயர்த்தி பேசாமல்,
"அதுக்காக எவ்வளவு நாள் உங்களோட செட்டப்பா இருக்க முடியும்? எனக்கும் நோய்வாய்ப்பட்ட அம்மா இருக்காங்க. சொந்தக்காரங்க இருக்காங்க. வயசு 29. இந்த டிசம்பர் வந்தால் 30. கல்யாணம் எப்போன்னு கேள்வி மேல் கேள்வி கேக்குறாங்க. ப்ளீஸ் என்ன விட்டுடுங்க", என்றாள்.
சரத் கண்கள் கலங்கி நீர் கோர்த்துக் கொண்டது. கர்சீப்பால் சிசிடிவிக்கு தெரியாமல், நாசுக்காக துடைத்துக் கொண்டான்.
"என்னுடைய வைஃபை இப்போதைக்கு டைவர்ஸ் பண்ண முடியாது.. எங்களுக்குள்ள நிறைய பைனான்சியல் ட்ரான்ஷாக்ஷன் இருக்கு. நேரம் வரும்போது, நான் அவளை டைவர்ஸ் பண்ணிட்டு உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன். கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணு. இத பத்தி நாம அப்புறம் பொறுமையா பேசலாம்."
ஷீபா: நோ, நோ, அவங்கள டைவர்ஸ் பண்ணிட்டு, என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க நான் ஏத்துக்க மாட்டேன். நீங்க எப்ப இதை பத்தி பேசினாலும், என்னுடைய முடிவு இதுதான்.
சரத் சிறிது நேரம் யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.
ஷீபா மார்புக்கு குறுக்கே கையைக் கட்டிக் கொண்டு, என்ன பதில் சொல்லப் போகிறான் என்பதற்காக காத்திருந்தாள்.
சரத் இறுதியாக, "ஓகே நான் இதைப் பற்றி அப்புறமா பேசறேன். But இந்த முறை பெங்களூர் ட்ரிப்பை கேன்சல் பண்ண முடியாது. அதில் எந்த மாற்றமும் இல்லை. Program is fixed. Dot.", என்று சொல்லிவிட்டு அவள் பதிலை எதிர்பார்க்காமல், மீட்டிங் ரூமை விட்டு வெளியே சென்றார்.
மறுபடியும் பெங்களூரா?
புதைகுழிக்குள் மாட்டிக்கொண்டோம். எப்படி வெளியே வர்றதுன்னு தெரியல்லையே என்று ஷீபா செய்வதறியாது முழித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.
இரவு பத்து மணி
அரியாங்குப்பம் வீராம்பட்டினம் ரோடு கடைவீதி
கடைவீதியில் ஜனங்களின் நடமாட்டம் தேய்ந்திருந்தது. கடைகளின் ஷட்டர் ஒவ்வொன்றும் கடகடவென மூடும் சத்தம் பிரதானமாக கேட்க, டீக்கடை பாயிலர்கள் ரெஸ்ட் எடுக்க ஆரம்பித்திருந்தன. மளிகை கடைகளில், இரவின் அவசர பர்சேஸ்கள் நடந்து கொண்டிருந்தது. கொசுவத்தி, பச்சை பழம், சிகரெட் பாக்கெட்டுகள் மற்றும் இன்ன பிற ஐட்டங்கள்.
"செல்போன் ஆஸ்பத்திரி" கடையில்,
வீராசாமி வெளியே வைத்திருந்த போர்டு, பொருட்களை எல்லாம் எடுத்து வைத்து, கடையை மூடுவதற்கான முகாந்திரத்தில் ஈடுபட்டிருந்தான். கடைக்குள் மற்ற மூவரும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
லோகேஷ்: யாரு எங்க எம்டி யா? நம்பவே முடியலைண்ணா... பாக்குறதுக்கு பக்கா ஜென்டில்மேன் மாதிரி டீசன்ட்டா பேசினாப்லியே.
வீராசாமி: டீசண்டா இருக்கிறவங்களத்தான் நம்பவே முடியாது. இந்தப் பெட்டியை அந்த ஓரமா வை.... என்று ரிஷாந்த்திடம் ஏதோ ஒரு சிறிய பெட்டியை கொடுத்தான்.
லோகேஷ்: நான் மட்டுல்ல, நீங்க வந்து பார்த்திருந்தா கூட இப்படித்தான் சொல்லிருப்பீங்க. இன்னைக்கு தான் எனக்கு அப்பாயின்மென்ட் ஆர்டர் கொடுத்து, வேலையில் ஜாயின் பண்ண சொன்னாரு.
ரிஷாந்த்: உங்க எம்டி கிரிதர் தான், சுசி சொல்ற சைக்கோ கொலைகாரன்னு ஓரளவுக்கு அனுமானிக்க முடியுது. என்ன ஆனாலும் சரி அவளை எப்படியாவது காப்பாத்தணும்.
லோகேஷ் அதிர்ச்சியாக: நீங்க தெரிஞ்சுகிட்ட விஷயங்களை போலீஸ்ல போய் சொல்லிட்டு விட்ருவீங்கன்னு நினைச்சா.. நீங்க இந்த விஷயத்தில் இறங்குறதுன்னு முடிவு பண்ணிட்டீங்களா?
ரிஷாந்த்: டேய், அந்த பொண்ணு நிலைமையை நெனச்சு பாருங்கடா. பாவம்!!! நம்ம அக்காவுக்கோ தங்கச்சிக்கோ... இந்த மாதிரி ஒரு நிலைமை ஏற்பட்டா, நாம சும்மா விடுவோமா? அன்னைக்கு அந்த பொண்ணு பேசின காலை ஒரு தடவை கேட்டு பாருங்க. ஆக்சிடென்ட் ஆகி ரோட்டில், குத்துயிரும் குலையுயிருமா கிடைக்கிறவன் பேசுற மாதிரி குரலில், அவ்வளவு வலி. கேட்க கேட்க மனசு வலிக்குது.
லோகேஷ்: சரி, நீங்க சொல்றபடி அவளுக்கு உதவி செய்யணும்னா கூட, அந்த ஏரியாவுல வீடு வாடகைக்கு கிடைச்சா தான் நல்லாருக்கும். வீட்டுக்கு எங்க போறது?
ஜானி: Correct. ரெண்டு பிரச்சனை. ஒண்ணு அந்த ஃபார்ம் ஹவுஸ்ல, அந்த பொண்ணை அடைச்சு வச்சிருக்காங்கங்கறத உறுதிப்படுத்திக்கணும். இரண்டாவது ஈசிஆர் ரோட்ல நடக்குற கொலைகளுக்கு கிரிதர் தான் காரணம்ன்னா அதுக்கு எவிடன்ஸ் ரெடி பண்ணனும். இதுக்கெல்லாம் இங்கே இருந்தால், கதை நடக்காது. அதே ஏரியாவுல இருந்தா தான் ஏதாவது செய்ய முடியும்
ரிஷாந்த்: ஆல்ரெடி வீடு ஒண்ணு அதே ரோட்ல இருக்கு. ஆனா அந்த ஹவுஸ் ஓனர்கிட்ட வாடகைக்கு கேட்டா, தரவே மாட்டான்னு சொல்றாங்க. அந்த வீடு கிடைச்சா நிச்சயமா யூஸ்ஃபுல்லா இருக்கும். அதான் என்ன பண்றதுன்னு தெரியல.
லோகேஷ் ப்ப்ச் என்று சலித்துக் கொண்டான்.
"எதுவுமே இல்லாம என்ன பண்றது? ஒண்ணுமே பண்ண முடியாது."
ரிஷாந்த் ஜானியை பார்த்து, "ஏதாவது பண்ணுங்க அண்ணா???"
ஜானி: எங்க ஊர் பரப்பாடில, பெருசுங்க ஒரு பழமொழி சொல்லுவாங்க.
அய்யய்யோ என்று அனைவரும் பதறினார்கள்.
ஜானி: பதறாம கேளுங்கடா.
அடிச்சட்டி ஓட்டையாய் இருந்தா என்ன? தொடச்சிட்டு கொழுக்கட்டையை வேக வச்சா சரி.
எல்லாமே ஓட்டை. ஆனால் ரிஷ்க்கு கொழுக்கட்டை வெந்தாகணும்.
ரிஷாந்த் கவலை குரலில்: அப்போ ஒண்ணுமே பண்ண முடியாதா?
மற்ற இருவரும், எப்படியாவது ப்ராஜெக்ட் க்ளோஸ் பண்ணினால் சரி என்பதை போல்,
நெகட்டிவ் பதிலுக்காக காத்திருந்தார்கள்.
ஜானி எல்லாரையும் பார்த்து, வழக்கத்திற்கு மாறாக புதிர் சிரிப்பு சிரித்தான்.
"முடியாதுன்னு சொன்னேனா.... நாம போயி வாடகைக்கு கேட்டா தானே, ஹவுஸ் ஓனர் தர மாட்டேன்னு சொல்லுவான். அவனாவே தேடி வந்து, என் வீட்டில் வாடகைக்கு தங்கிக்குங்கன்னு சொன்னா... எப்படி இருக்கும்?"
அனைவரும் ஆச்சரியமாக "எப்படிண்ணா?" என்று கேட்க,
ஜானி காலரை தூக்கி விட்டுக் கொண்டு:
"சும்மாவா.. i am from panchayat union of parappadi... Wait and see.." என்றான்.
தொடரும்
Page 1 / 4
Next
