உன்னருகில் உன் நினைவில்

அத்தியாயம் 1

‘மண்ணா ளரசரும் மகிழ்ந்துற வாகவும்

உன்னைத் துதிக்க உன் திரு நாமம்

சரவண பவனே சைலொளி பவனே….’

தினமும் காலை கந்த சஷ்டி கவசத்தோடு தான் மாறனின் பொழுது துவங்கும். காலையில் எழுந்தவுடன் இருசக்கர வாகனத்தில் தன் தோட்டத்துக்கு செல்பவன் வயல்வெளிகளுக்கு நீர் பாய்ச்சி சற்று நேரம் நடந்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்து குளித்தவுடன் கந்த சஷ்டி கவசத்தை ஒளிக்கவிட்டு சாமி கும்பிட்டு பின் தான் காபியை குடிப்பான்.  அதிலும் பெரும் முருகன் பக்தன் அவன்.

எப்படி இந்த பக்தி என்று கேட்டால் அவனுக்கு பதில் தெரியாது சிறு வயது முதலே முருகன் தான் அவனுக்கு எல்லாமே! தான் கஷ்ட படும் போதெல்லாம் கந்தனையே எண்ணிக் கொள்வான்.

அப்படி ஒன்னும் கஷ்டப்படும் குடும்பத்தில், அவன் பிறக்கவில்லை சொல்லப்போனால் எல்லாருக்கும் அவன் செல்ல பிள்ளை தான்! மூணு அக்காக்களுக்கு பிறகு பிறந்த ஒற்றை பிள்ளை தான் நெடுமாறன் அனைவருக்கும் அவன் மாறன். ஜெயராமன்-யசோதாவின் கடைக்குட்டி… மகன் வேண்டுமென்று சஷ்டி விரதமெடுத்து பிறந்தவன்.

தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் சற்று உள்ளடங்கிய கிராமம்மான மேலையூர் தான் ஜெயராமனின் சொந்த ஊர். விவசாயத்தை மட்டுமே நம்பி வாழும் பசுமையான கிராமம்… ஜெயராமனின் தந்தையும் விவசாயம் செய்து தான் தன் குடும்பத்தை ஓட்டினார்… ஜெயராமன் அவருக்கு ஒரே மகன்! பத்தாவது வரை மட்டுமே படித்த ஜெயராமன் தன் தந்தையை பின் பற்றி விவசாயத்தில் இறங்கியவர் கூடவே டிராக்டர் ஓட்டுவதும் பெரும்பாலான சமயங்களில் அரிசி லோடு லாரியும் ஓட்டுவார்.

அவருக்கு ’தாம் இப்படியே இருந்து விட கூடாது எப்படியாவது நாமும் வாழ்க்கையில் முன்னேற வேண்டும்’ என ஒரு லட்சியம்!! குடும்பத்தில் பெரிதாக செலவும் இல்லை, தாய் தந்தை இருவரும் தங்களின் ஒரு காணி நிலத்தில் விவசாயம் செய்ய ஜெயராமும் சிக்கனமாக இருந்து ஒரு அளவு தொகையை சேர்த்து கொண்டு வந்தார். கூடவே தன் மாமன் மகள் யசோதாவையே திருமணம் செய்து இருந்தார்.

ஒரு நாள் தன் தாய் தந்தை மனைவியை அழைத்தவர் பக்கத்து கிராமத்தில் நஷ்டத்தில் ஓடுவதால் விற்பனைக்கு வரவுள்ள அரிசி ஆலையை தாம் வாங்க போவதாக சொன்னதைக் கேட்டு அதிர்ந்து விட்டார்கள் அனைவரும்.

’மருமகள் மாசமா இருக்கிறாள், இருப்பதைக் கொண்டு நிம்மதி அடைவோம், தேவையில்லாமல் கடன் பட்டு அகல பாதாளத்தில் காலை விடாத என ஒவ்வொருவரும் ஒன்று சொல்ல அனைவரையும் சமாதானப்படுத்தியவர் தன் திட்டத்தை சொன்னார்!

தான் சேர்த்து வைத்திருக்கும் தொகை கூட, தாய் தந்தையை சமாதானப்படுத்தி தங்களின் நிலத்தை விற்றவர் கூடவே தன் மனைவி போட்டு வந்த ஐந்து பவுன் நகையையும் விற்று தஞ்சை டவுனில் தாம் அரிசி லோடு எடுக்கும் ஆலையை சேர்ந்த கந்தசாமி அய்யா உதவியோடு பேங்கில் லோன் எடுப்பதையும் சொல்லி, நிச்சயம் தான் இதில் வெற்றி பெறுவேன் என நம்பிக்கையோடு அனைவரையும் சம்மதிக்க வைத்தார். அதன் பின் அவர் சொல்லிய படி ஜெயித்தும் காட்டினார்.

இப்படி சொந்தமாக அரிசி ஆலையை வைத்து வாழ்வில் முன்னேறியவர் தான் மாறனின் தந்தை. தன் இரண்டு மகள்களின் திருமணத்தை மிகவும் ஆடம்பரமாய்  நடத்தியவர். ஆனால் அதன் பின் தான் அவர் புத்தி கெட்டு போயி கூடா நட்பில் சேர்ந்து செய்த செயலால் தங்கள் வீட்டை தவிர அனைத்தையும் இழந்தார்.

மூன்றாவது மகளின் திருமணம் மகனின் படிப்பு மனைவியின் தவிப்பு அனைத்தையும் கண்டு தன் செயல்களின் தவற்றை உணர்ந்தவர் ஒரு இரவில் தன்னையே மாய்த்துக் கொண்டார்.

கல்லூரியின் இறுதி ஆண்டில் இருந்தவன் குடும்பத்தின் பணத்தேவைக்காக பகுதி நேர வேலை பார்த்துக்கொண்டே தன் படிப்பை முடித்தான் மாறன்.

அதன்பின் தன் அக்காவின் திருமணத்திற்கு என்று அப்பாவிற்கு தெரியாமல் அம்மா சேர்த்துவைத்திருந்த நகைகளை அவர்களின் அனுமதி பெற்று விற்றவன். தன் அத்தான்களின் உதவியோடு கூடவே தன் வீட்டின் மேல் லோனும் போட்டு இரண்டு நெல் அறுக்கும் இயந்திரமும் ஒரு டிராக்டரும் வாங்கியவன் அவற்றை வாடகைவிட்டு சம்பாதிக்க ஆரம்பித்தான்.

முதலில் அதனால் வரும் வருமானத்தை லோன் கட்டி முடித்து வீட்டு பத்திரத்தை மீட்டவன், மீண்டும் அதன் மேல் கடன் பெற்று உரக்கடை ஒன்றை ஆரம்பித்தான். மகன் இப்படி கஷ்டபடுவதைக் கண்ட யசோதாவும் அவன் கடைசி அக்கா அமிர்தவல்லியும் வீட்டில் இட்லி மாவரைத்து அதை அங்குள்ள பெட்டி கடைகளில் வியாபாரம் செய்ய ஆரம்பித்தனர்.

பரம்பரை பரம்பரையாக பிறந்து வளர்ந்த ஊரில் தாங்கள் வாழ்ந்து கெட்ட குடும்பம் என்ற பெயரை அழிக்கவும், முதல் இரண்டு அக்காக்காளுக்கும் இருபது வயதிலே ஆடப்பரமாக கல்யாணம் முடிந்து விட இருபத்தியேட்டு வயதை  நெருங்கிக் கொண்டிருக்கும் தன் கடைசி அக்காவின் திருமணமும் எந்த குறையுமில்லாமல் நடத்த வேண்டுமென்ற முனைப்போடும் வெறியோடும் உழைத்தான் மாறன். அதுபோல் செய்தும் காட்டினான்.

தன் அக்காவின் திருமணம் முடிந்த பின்னும் இன்னும் இன்னும் என்ற எண்ணத்தோடு மேலும் முன்னேறினான் மாறன். அதன்பின் அவன் தொட்டதெல்லாம் துலங்கியது.  

தற்போது அவன் மேலும் மூன்று கதிர் அறுக்கும் இயந்திரத்தையும் மற்றும் இரண்டு டிராக்டர்களையும் வாங்கி வாடகைக்கு விட்டுருக்கிறான், உரக் கடையையும் மேலும் விரிவுபடுத்தியுள்ளான், கூடவே இரண்டு ஏக்கரில் கொஞ்சமாக நெல் கதிரை பயிரிட்டுருக்கிறான். சமீபத்தில் ஒரு தென்னந் தோப்பையும் குத்தகைக்கு எடுத்துள்ளான், இதுயெல்லாம் சினிமாவில் காட்டுவது போல் ஒரு பாட்டில் அவன் செய்து முடிக்கவில்லை. இதற்காக கிட்டத்தட்ட அவன் பதினைந்து வருடம் கஷ்டப்பட்டிருக்கான்.

இருந்தும் அவன் உத்வேகம் இன்னும் அடங்கவில்லை தற்போது வரை அவனின் ஒரே இலட்சியம் தாங்கள் இழந்த தங்கள் அரிசி ஆலையை மீட்பதே. எத்தனை செலவானலும் அதை மீட்கவே அவன் பாடுபடுகிறான்!! ஆனால் அவன் தந்தையிடமிருந்து அதை வாங்கியவரோ இல்லை இல்லை அதை பறித்தவரோ அதை அவனிடமே விற்க தயாராகயில்லை. எனினும் எப்பாடுபட்டாவது அதை மீட்க அவன் எந்த எல்லைக்கும் போக தயாராயிருக்கிறான்.

தன் தந்தையின் செயலால் தங்களை இகழ்ந்தவர்கள் முன், உதவி கேட்டு நின்றவனை உதாசீனப்படுத்திய சொந்த பந்தங்களுக்கு முன் தற்போது தலை நிமிர்ந்து நிற்கிறான் மாறன். இருந்தும் இதையெல்லாம் அடைய அவன் பணையம் வைத்தது அவன் இளமையை.

தன் வயதோத்த இளவட்டங்களெல்லாம் கவலைகளின்றி உற்சாகமாக ஊர் சுற்றிக் கொண்டிருக்க தான் சுமை தாங்கியாய் ஒடிக்கொண்டிருந்தான். அவன் நண்பர்கள் அனைவருக்கும் திருமணம் முடிந்து இரண்டு பிள்ளைகளுக்கும் தந்தையாகிவிட்டார்கள்! ஆனால் மாறனோ திருமணமென்ற ஒன்றை எண்ணாமல் உழைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.

அவன் அன்னை மற்றும் அக்காக்களின் பெரும் கவலை மாறனின் திருமணத்தை பற்றி தான். ஒன்று வரன் எதுவும் சரியா அமைவதில்லை அமைந்த வரன்களையும் மாறன் தட்டிக் கழிக்கிறான். இந்த வருஷம் எப்பாடுப் பட்டாவது மாறனின் திருமணத்தை முடிக்க வேண்டும் என கங்கனம் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் அவனின் அன்னையும் அக்காவும்.

அன்றும் சாமி கும்பிட்டு விட்டு தன் அன்னை தந்த காப்பியை அருந்தியவாரே நேற்று தேங்காய் லோடு ஏற்றிய கணக்குகளை சரி பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் அருகில் அமர்ந்தார் யசோதா மாறனின் அம்மா.

"என்னம்மா ஏன் காலையிலே உன் முகம் சோகமாயிருக்கு" தன் அன்னையின் சோர்ந்த முகத்தை நோட்டமிட்டவாரே விசாரித்தான்.

"தம்பி நான் ஒன்னு சொல்லட்டுமா சத்த கோவபடாத கேளுய்யா...." என தயக்கத்தோடு கேட்ட அன்னையை யோசனையோடு பார்த்தவன்.

"என்னன்னு மொத சொல்லும்மா கோபப் படலாமா வேணாமான்னு அப்புறம் பாக்கலாம்"

"அது தம்பி நம்ம தேன்மொழியையே நீ கட்டிக்கறியா??" எனச் சட்டெனக் கேட்ட அம்மாவை மிக மிக அதிர்ச்சியோடு பார்த்தான் மாறன், அடுத்த நொடியே ஆத்திரத்தோடு எழுந்தவன்

"புத்தி மங்கிபோச்சாம்மா உனக்கு? தேன்மொழி குழந்தை ம்மா!!  நான் தூக்கி வளர்த்த சின்ன பொண்ணு ம்மா அவ! அவளை போயி என்  கூட ச்சே! எப்படி இப்படி கேக்க வாய் வந்துச்சு உனக்கு?" எனக் கேட்டவனைத் தானும் கோபத்தோடு பார்த்தவர்.

"என்ன தம்பி நா தப்பா கேட்டுடேன்னு மூஞ்ச இப்படி சுழிக்கிற? தேனு யாரு உன் அக்கா பொண்ணு நீ கட்டிக்கிற முற தான். ஊர் உலகத்துல நடக்காததையா நான் கேட்டுட்டேன்"

"அம்மா! போதும்! இதோட இந்த பேச்ச நிறுத்து" எனப் பல்லை கடித்தவனைக் கண்டு

"முடியாது தம்பி நா இப்பவே நல்லுவளையும் சின்னவளையும் வர சொல்ல போறேன். இன்னைக்கே பெரியவ வீட்டுக்கு பொண்ணு கேக்க போறோம்!" எனப் படப்படத்த அன்னையை நிதானமாய் பார்த்தவன்.

"இந்த பூச்சாண்டிக்குலாம் நா பயபடமாட்டேன்னு உனக்கு நல்லாவே தெரியும்மா. அதுபோல யார் சொல்லி நீ இப்படி பேசறன்னும் தெரியுது. நான் இப்பவே செண்பா க்கா வீட்டுக்கு கிளம்பறேன்!". என வெளிய செல்லப் போனவனை அவசரமாகத் தடுத்தவர்

"தம்பி! தம்பி! நில்லு செண்பா சொல்லிலாம் நா கேக்கலை. அது நான்னா தான் கேக்கறேன். உன் வயசு என்னன்னு உனக்கு நியாபகமிருக்கா இல்லையா? போன மாசத்தோட முப்பத்தியஞ்சி முடிஞ்சி போச்சு!!! மூணு பொட்டப் புள்ளங்கைளுக்கு அப்புறமா வரம் வாங்கி உன்ன பெத்தேன். ஆனா என் ஒத்த புள்ளைக்கு ஒரு நல்லது செஞ்சி இன்னும் நான் பார்க்கலையே! ஏழு எட்டு வருஷமா பொண்ணு பார்க்கறோம் ஒன்னும் தகஞ்சி வர மாட்டுதே… அப்படியே ஏதாவது கூடி வந்தாலும் நீ தட்டிவிடற! இத்தன சொத்து பத்திருந்தும் என்ன பிரயோஜனம்? இப்பல்லாம் உன் வயச சொல்லியே எந்த வரனும் வரதில்ல. அம்மான்னு நா ஒருத்தியிருந்தும் என் புள்ளையா இப்படி ஒத்தையில நிக்க வச்சுட்டுனேன்னு என் மனச என்ன கொல்லுதைய்யா!!.எந்த ஜென்மத்துல நா செஞ்ச பாவமோ சிங்கம்போல பிள்ளையை பெத்தும் கண்குளிர அவன் வாழ்வதா பாக்காமா போயி சேர்ந்திடுவேனோ பயமாருக்கு பா!” எனக் குரல் கமற தன் நெஞ்சை தடவியப்படிப் புலம்பியவரை பார்த்தவன், ஆறுதலாக அவரின் தோளைப் பிடித்தபடி

”அம்மா ஏன் இப்படி புலம்பி உங்களை நீங்களே வருத்திக்கிரிங்க நான் ஒன்னும் கல்யாணமே வேண்டாம் சொல்லலையே… எனக்கு முதல்ல நாம முன்னேறனும் அதுக்கு தடங்கலா அப்போ கல்யாணம் வேண்டாம் சொன்னேன். அப்புறம் நீங்க பொண்ணு பாக்க ஆரம்பிச்சப்ப நான் ஒன்னும் சொல்லலையே? என் மனசுக்கு வேண்டாம் தோனின சில வரன்களை வேணாம் சொன்னேன்.  இப்ப என்னம்மா போன வாரம் கமலா க்கா ஏதோ ஜோசியரை பார்த்துச்சதுல அவரு இந்த வருஷம் எனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுமுன்னு சொல்லி இருக்காருல அப்புறம் என்ன கவலை உனக்கு காலையிலே இப்படி புலம்பாம போயி சாப்பிடு ம்மா போ!” என மென்மையாக ஆரம்பித்து சற்றுக் கடுப்பாக முடித்தான் மாறன்.

“ஹான்!!! அதான் அப்பு நானும் சொல்றேன் இது வரைக்கும் கிடைக்காத பொண்ணா இனிமே கிடைக்க போறா நா என்ன பொண்ணு பணம் நகையோட வரணுமான்னா கேக்கறேன். என் வீட்டுக்கு விளக்கு ஏத்த நல்லபடியா ஒரு மகராசி கிடைச்சா போதும்னு தான் கேக்கறேன். எனக்கு என்னமோ இத்தன காலத்துக்கு பொறவு எவளும் கிடைப்பான்னு தோனலய்யா! நீ கொஞ்சம் அம்மா சொல்றத கேளு ராசா நம்ம தேனுக்கு இப்ப கல்யாணம் யோகம் தான் நடக்குதாம். மாப்பிள்ளைக்கும் செண்பாக்கும் பரிபூரண சம்ம்மதம் தான் அவங்க வயசு வித்தியாசம்லாம் ஒன்னும் பாக்கல யாருனு தெரியாத ஒருத்தனுக்கு கட்டிக்க குடுக்கறதுக்கு உனக்கு தரேன் சொல்றாங்க. நீ சரின்னு சொல்லு தம்பி!!!” எனக் கெஞ்சியவரை ஆத்திரத்தோடுப் பார்த்தவன்

”அம்மா போதும்! இதுக்கு மேல இத பத்தி பேசினீங்க நான் பொல்லாத்தவனாயிடுவேன் சொல்லிட்டேன்! நான் ஒன்னும் கல்யாணமே வேணாம்ன்னு சொல்லலையே இந்த தடவை நீங்க பொண்ணு பாருங்க எல்லாம் நல்லபடியா அமையும் அதவிட்டுட்டு கண்டத பேசினீங்க இந்த வீட்டு பக்கமே நான் வரமாட்டான்!!!” எனக் கடினக் குரலில் சொல்லிவிட்டு வெளியே நகரப் போனவனைத் தடுத்தார் யசோதா. மகன் கோபப்படும் போது கூறுவதைச் செய்பவன் என அறிந்த அன்னை, ’அவன் சின்ன அக்கா சொன்னா தான் கேட்பான் இப்போதைக்கு நாம இத பத்தி பேச வேண்டாம்!’ என முடுவெடுத்தவர்,

”கோவபடாத தம்பி! அம்மா இனி அத பத்தி பேச மாட்டேன் விடு நம்ம தரகர் கிட்ட வேற ஜாதகம் அமைஞ்சா எடுத்துட்டு வர சொல்றேன் நீ இப்போ சாப்பிட்டு போ ப்பா! என் மேல இருக்க கோவத்துல சாப்பிடாம போகாத காலையில மட்டும் தான் நீ நல்ல சாப்படு சாப்பிடுவதே. முக்கால் வாசி நாளு மதியம் வெளிய பார்த்துக்குற, ராத்திரி நீ வருவதுக்குள்ள நான் தூங்கிடுறேன் ஆறி போன சாப்பாட போட்டு சாப்பிடற, உனக்குன்னு ஒருத்திருந்தா இந்த கவலை எனக்கு இருக்குமா? சரி விடு தம்பி! நீ வா சாப்பிடலாம்.” எனப் புலம்பிக் கொண்டே சாப்பாடு கூடத்தை நோக்கிச் சென்றார்.

தொடரும்....

ஹாய் மக்களே! எல்லோரும் எப்படி இருக்கீங்க? ”உன்னருகில் உன் நினைவில்” முதல் அத்தியாயம் பதிந்து விட்டேன் படித்து விட்டு உங்கள் கருத்துக்களை கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ள கருத்து திரியில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள் தோழமைகளே. உங்களின் கருத்துக்களும் ஆதரவும் தான் எனது ஊக்க சக்தி மக்களே! திங்கள் கிழமை அடுத்த அத்தியாயத்தோடு உங்களை சந்திக்கிறேன் நன்றி

https://kavichandranovels.com/community/topicid/39/

இப்படிக்கு உங்கள்

VSV-12

அத்தியாயம்-2

ஹாய் மக்களே! எல்லோரும் எப்படி இருக்கீங்க? ”உன்னருகில் உன் நினைவில்” அத்தியாயம்-2 பதிந்து விட்டேன் படித்து விட்டு உங்கள் கருத்துக்களை கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ள கருத்து திரியில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள் தோழமைகளே. உங்களின் கருத்துக்களும் ஆதரவும் தான் எனது ஊக்க சக்தி மக்களே! நன்றி

இப்படிக்கு உங்கள்

VSV-12

அத்தியாயம்-3

குந்தவை வீட்டிற்குள் நுழையும் முன்னே அவளின் தாய் ராதிகா,

”ஏன்டி குந்தவை! என்ன ஆச்சு? ரவி தம்பி சொன்னாரு  நீ கீழ விழுந்துட்டுயாம்! நான் தான் கல்யாணத்தை பக்கத்துல வச்சிட்டு தனியா போக கூடாதுன்னு சொன்னேன்ல! அப்பா கூட போனா என்ன? அப்படி என்ன பிடிவாதம் உனக்கு? அதுவும் காலையில சாப்பிடாம கொள்ளாம கிளம்புற! இப்படியே இரு சீக்கிரம் போற வீட்டிலே எனக்கு ஒரு நல்ல பேரை வாங்கி தந்துடுவ…” என திட்டியபடி காயம் ஏதும் பட்டிருக்கா என அவளை ஆராய,

”அம்மா நீயும் ஆரம்பிக்காத! எனக்கு ஒன்னும் இல்ல ரொம்ப தான் என் மேல் அக்கறை இருக்கிற மாதிரி பேசாத!!!” எனக் கோபமாக சொல்லியபடி அவரை விலக்கிவிட்டு தன் அறைக்குச் சென்றாள்.

”ஏய் என்னடி! வாயிக்கு வந்த மாதிரி பேசுற பெத்தவளுக்கு இல்லாத அக்கறை மத்தவங்களுக்கு இருக்க போகுதா என்ன???” என அவளின் பின்னே சென்ற படி கேட்டவரைப் பார்த்து,

”அப்படி அக்கறை இருந்தா எனக்கு இந்த கல்யாணம் வேணாம்னு சொல்றது கேட்டு இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்தியிருக்கணும்! அத விட்டுட்டு என்னைக் கட்டாயப்படுத்தக் கூடாது!!!” எனக் கலங்கியக் குரலில் சொன்னவளை முறைத்துப் பார்த்தார் ராதிகா.

”என்னடி சும்மா சும்மா இதையே சொல்ற? பெத்தவங்க நாங்க என்ன பிள்ளைகளுக்கு கெட்டதா செய்ய போறோம்? இப்பவே உனக்கு வயசு இருபத்தி நாலு முடிஞ்சிடுச்சு அது நியாபகமிருக்கா உனக்கு அதுவுமில்லாம இப்ப நாமா இருக்க நிலைமைக்கு இத விட்டா வேற எந்த நல்ல வரன் கிடைக்கும் நீயே சொல்லு?” என அன்னையும் குரலை உயர்த்தி கேட்க அவரை நோக்கி வேகமாக வந்தவள்

”அதுக்காக? அதுக்காக? என்னை இப்படி பலிகாடாக ஆக்குவீர்களா?? என்னை விட்டுடுங்க ம்மா நான் இப்படியே இருந்துடுறேன்.. எனக்கு கல்யாணமும் வேணாம் ஒன்னும் வேணாம்!!” என கண்கள் கலங்க கூறியவளை முறைத்து பார்த்தவர்

“என்னடி, சும்மா சும்மா கல்யாண கல்யாணம் வேணாம் சொல்ற? இந்த வயசுல கல்யாணம் செய்யாம எந்த வயசுல செய்ய போற ம்ம்ம்?? உன் அக்காக்கு இருபது வயசுல்லாம் கல்யாணம் பண்ணிட்டோம்… ஆனா அப்ப நம்ம இருந்த நிலமை வேற உனக்கு இப்ப இருபத்தியஞ்சு நடக்குது நம்ம நிலைமைக்கு ஏத்த மாதிரி நல்ல வரன் ஒன்னு இப்ப தான் கூடி வந்திருக்கு பத்திரிக்கையும் குடுக்க ஆரம்பிச்சாச்சு அடுத்த வாரம் கல்யாணம் சந்தோஷமா சிரிச்ச முகத்தோட ரெடியாகு!” எனச் சொல்லி வெளியே செல்ல திரும்பியவர் பின் நியாபகம் வந்தவராக

”அப்புறம் மாப்பிள்ளை தம்பி ரெண்டு நாளா உனக்கு போன் போடறாராம் நீ எடுக்க மாட்றியாம் அப்பா கிட்ட சொல்லி ரொம்ப வருத்தப்பட்டார்… அப்பா தான் பொண்ணு கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி இப்படி போன் பேச கூச்ச படுதுன்னு சொல்லு சமாளிச்சு இருக்காரு .ஒரு தடவ நீ பேசிடு டி குந்தவை பாவம் அந்த தம்பி…” என்றவரைப் பார்த்து

”ஆமா மாப்பிள்ளை தொம்பி!” என முணுமுணுத்தவள் பின் கலங்கலான குரலில்

”அம்மா! ப்ளீஸ் ம்மா! நா சொல்றத புரிஞ்சிக்கோ எனக்கு என்னமோ அந்த மாப்பிள்ளை தம்பி நல்லவங்க போல தெரியல ம்மா நீ கொஞ்சம் அப்பா கிட்ட சொல்லி…” எனத் தொடர்ந்தவளை இடை மறித்தார் ராதிகா

”போதும் குந்தவை! திரும்ப திரும்ப அதையே சொல்லாத என்னமோ ஒரு கொலைகாரனுக்கு உன்ன புடுச்சி கட்டி வைக்கற மாதிரி எனக்கே தோணவைப்ப நீ. கடைசியும் முதலுமாய் நா சொல்றத கேளு மாப்பிள்ளையும் சரி அவங்க குடும்பமும் சரி எல்லோருமே நல்ல மாதிரி தான் இருகாங்க. உன்ன புடிச்சி போயி அவங்களா தான் தேடி வந்து பொண்ணு கேட்டாங்க. அதுக்காக நாங்க விசாரிக்காம உன்ன கட்டி குடுத்திடுவோமா? அதுலாம் உன் திரு அண்ணா நல்ல விசாரிச்சிட்டான் நீ எதுக்கும் கவலை படாத கல்யாணம்னா எல்லா பொண்ணுக்கும் முதல்ல இப்படி தான் பயமா இருக்கும் அப்புறம் பாரு நீ அம்மா வீட்டை கூட எட்டி பாக்க மாட்ட. உன் அக்காவ பாரு கல்யாணமான உடனே வெளிநாடு போயிட்டா, ஒரு நாளைக்கு அத்தனை தடவ போன் போட்டு அழுவா… இப்பயெல்லாம் தினம் ஒரு தடவை பேசுறதே அதிசயம். மறந்துட்டேன் பாரு அக்கா போன் போட்டே ரெண்டு நாள் ஆச்சு என்னன்னு தெரில! நீ கொஞ்சம் போன் போட்டு பேசு டி!” எனச் சொல்லிய தாயை முறைத்துப் பார்த்தாள் குந்தவை.

”எதுக்குடி இப்ப முறைக்கிற முதல நீ இப்படி கண்டதையும் நினச்சு பயப்படாத குந்தவ. இப்ப அக்காக்கு போன் போட்டு பேசு! அப்பா பத்திரிகை வைக்க போயி இருக்காரு மதியம் சாப்பிட வந்துடுவாரு நான் சமையல் வேலைய பாக்கணும், திரு அண்ணா எல்லாத்தையும் பார்த்துப்பான்… நீ கொஞ்ச நேரம் தூங்கி எழு சரியா!” எனப் படப்படவென பேசி விட்டு செல்லும் அன்னையின் முதுகைப் பார்த்தபடி

”திரு அண்ணனா! முதல அந்த நொண்ணனையே நம்பாதீங்க சொல்றேன் கேட்டா தானே…” எனப் புலம்பியவள்.

’ஒரு வேளை நான் தான் தேவையில்லாம அந்த கதிரேசனை பத்தி தப்பா நினைக்கிறேனோ? அவன் நல்லவனோ? அப்பா கூட விசாரிச்சிட்டேன், மாப்பிள்ளை நல்ல மாதிரி தான் சொல்றார். நான் தான் வீணா பயப்படறனோ ஒரு ஆளா பார்த்தா அவரு தப்பானவரன்னு கணிக்க கூடாது தான் ஆனா என் உள் மனசு எதுவோ தப்பா சொல்லுதே! இத சொன்னா யாரும் நம்ப மாட்டறாங்க’

’ஏய் டி குந்தவை! எதுக்குடி நீ இப்படி பயபடற ஏன் எல்லாத்தையும் எல்லாரையும் தப்பாவே நினைக்கிற? தோ! அந்த நெட்ட கொக்கு நெடுமாறன பார்த்துக் கூட பயப்படற. என்னவோ அவர் கிட்ட ஒரு தப்பு இருக்க மாதிரியே நினைக்கிற. ஆனா உங்க வீட்ல இருக்க எல்லாரையும் விட அவர் நல்லவர் என்று உனக்கு நல்லாவே தெரியும்! பிறகு என்ன? முதல உன்ன ஒரு நல்ல மனநல ஆஸ்பத்திரிக்கு கூட்டிட்டு போயி காட்டனும்! எல்லாம் நன்மைக்கே எதுக்கும் பதட்டபடாத…!” எனத் தன்னை தானே தேற்றிக்கொண்டு வீட்டின் கொல்லைபுறத்துக்கு சென்றாள் குந்தவைதேவி. குணசேகரன் ராதிகாவின் இளையமகள் அந்த வீட்டின் இரண்டாவது இளவரசி முதல் இளவரசி அவளின் அக்கா வானதிதேவி.

வானதிக்கும் குந்தவைக்கும் பத்து வருட வயது வித்தியாசம். வானதிக்கு அடுத்து இரண்டாவது குழந்தை உண்டாகாமலே போக, சரி ஒரு பிள்ளையே போதும் எனக் குணசேகரன் ராதிகா தம்பதி இருக்க எதிர்பாராமல் உதித்தவள் தான் நம் நாயகி குந்தவை.

ஒரு பிள்ளை போதும் என இருந்த நேரத்தில் நீண்ட வருடங்களுக்குப் பிறகு கர்ப்பமானது சற்று சங்கோஜாதையும் கூடவே ஆண் பிள்ளையோ என எதிர்பார்ப்பையும் தர அவர்களின் எதிர்பார்ப்பையெல்லாம் பொய்யாக்கி விட்டு தேவதையென வந்து பிறந்தவள் தான் குந்தவை.

பெண் பிறந்தது குணசேகரனுக்கு ஏமாற்றத்தை குடுத்தாலும் அழகே உருவாய் எச்சில் ஒழுக பொக்கை வாய் திறந்து தன்னைப் பார்த்து சிரிக்கும் குழந்தையின் மேல் அன்பாய்தான் இருந்தார். எனினும் பிள்ளையை பார்க்க வரும் சுற்றமும் உற்றமும், ’ச்சோ! இத்தனை வருஷம் சென்று பிறந்தது பொட்டப் புள்ளையா போச்சே! வம்சம் விரித்தி பெற ஒரு ஆம்பிளை புள்ள பொறந்திருக்க கூடாது… குணாக்கு விதிச்சது இதான் போல!’ எனப் பாவம் போல் உச்சு கொட்டிவிட்டு செல்ல, தன் அண்ணன் ராஜசேகரனுக்கு இரண்டும் ஆண் பிள்ளைகள் தான் அவர்களை தன் பிள்ளைகளை போல் தான் குணசேகரன் பார்த்துக் கொள்கிறார் எனினும் தனக்கே தனக்கேன்று பேர் சொல்ல ஒரு பிள்ளை இல்லையே என மனதுக்குள் வெதும்பி போனார். இதனால் தன் இளைய மகள் குந்தவையிடமிருந்து விலகியிருந்தார்.

குணசேகரன் போல் பல முட்டாள்கள் இன்னும் இருந்து கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள்.

ஆண் பிள்ளை பிறந்தால் தான் பெருமை! வம்சத்தை விரித்து அடைய வரும் குலமகன்! என ஏதோ அவர்களை குலதெய்வம் போல் எண்ணிக் கொள்வதும் ஆண் பிள்ளை இல்லையென்றால் தான் வாழுவதே இழுக்கு, வயதான காலத்தில் தங்களைப் பார்த்துக்  கொள்ளவும் இறந்த பின் கொல்லி போடவும் நிச்சயம் ஆண்  பிள்ளை வேண்டும் என எண்ணும் இவர்களின் மன நிலை என்று மாறுமோ?

ஆண்களை காட்டிலும் பெண்களின் சாதனைகள் உச்சத்தில் சென்று கொண்டிருக்கிறது! திருமணமாகி சென்றாலும் பல பெணகள் ஆண் பிள்ளை இல்லாத தங்கள் பெற்றோர்களை கண்ணும் கருத்துமாக பார்த்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள். அதையெல்லாம் யார் இவர்களிடம் சொல்லி புரிய வைப்பது என்பது தான் குந்தவையின் ஆதங்கம்.

குணசேகரனுக்கு குறையாமல் ராதிகாவும் ஏதோ தன்னால் தான் தன் கணவருக்கு இழுக்கு ஏற்பட்டு விட்டதோ என எண்ணினாலும் மூத்தவள் வானதியை விட பேச்சிலும் செயலிலும் குறும்பு தனம் மின்னும் குந்தவை என்றும் அவரின் செல்ல மகள் தான்.

பத்து வயது வித்தியாசம் இருந்தாலும் வானதிக்கு அவள் தங்கை என்றால் விளையாட்டு பொம்மை தான்! பின் ஓரளவு கருத்து தெரிந்த பிறகு தங்கையிடம் கண்டிப்பான அக்காவாக ஒரு இடைவெளியை கடைபிடித்தாள்

ஆனால் அதை பற்றியெல்லாம் குந்தவைக்கு கவலையில்லை ஏனென்றால் இவர்கள் எல்லோரையும் விட இவள் மேல் உயிராய் அவளின் பெரியப்பா இருக்கிறாரே!!!

குணசேகரனின் அண்ணன் ராஜசேகரன். அவருக்கு குந்தவையென்றால் உயிர் அவரிடம் ஒரு வார்த்தை இந்த திருமணத்தில் இஷ்டமில்லையென்று சொன்னால் போதும், அது கூட தேவையில்லை அவள் முகத்தை பார்த்தே அவள் விருப்பத்தை தெரிந்துக் கொள்வார்!

ஆனால் நுரையீரல் தொற்றாலும் கல்லீரல் பிரச்சனையாலும் லண்டனில் வசிக்கும் தன் இளைய மகன் வற்புறுத்தலின் பேரில் மருத்துவம் பார்க்க தன் மனைவி கிருஷ்ணவேணியுடன் லண்டன் சென்றுள்ள அவரை தொந்தரவு செய்ய விருப்பமில்லை குந்தவைக்கு.

எது எப்படியோ தேவையில்லாத தன் பயத்தை ஒதுக்கி தன் தாய் தந்தையை நம்பி நிலையற்ற மனதோடு தன் திருமண வைபவங்களுக்கு கலந்து கொண்டாள் குந்தவை தேவி!!!

அவள் கதிரேசனின் குந்தவையா இல்லை நெடுமாறனின் தேவியா எனப் பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்.

தொடரும்....

ஹாய் மக்களே! எல்லோரும் எப்படி இருக்கீங்க? ”உன்னருகில் உன் நினைவில்” அத்தியாயம்-3 பதிந்து விட்டேன் படித்து விட்டு உங்கள் கருத்துக்களை கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ள கருத்து திரியில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள் தோழமைகளே. உங்களின் கருத்துக்களும் ஆதரவும் தான் எனது ஊக்க சக்தி மக்களே! திங்கள் கிழமை அடுத்த அத்தியாயத்தோடு உங்களை சந்திக்கிறேன் நன்றி

இப்படிக்கு உங்கள்

VSV-12