All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except for brief quotations used in critical reviews and certain other non-commercial uses permitted by copyright law.
Topic starter
19/12/2024 11:19 am
#3
இன்னும் சத்தம் அடங்காமல் சண்முகம் முணுமுணுத்துக் கொண்டேதான் இருந்தார். அவரால் நடந்து முடிந்ததை ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. அஜய் தலை தெரியும் போதெல்லாம் அவர் எதையாவது ஒன்றை சொல்லிக் கொண்டேயிருக்க, தவமணி தான் அவரை அவ்வப்போது அமைதிப்படுத்திக் கொண்டே இருந்தார். எங்கே சண்முகத்திற்கு இரத்த அழுத்தம் கூடிவிடுமோ என்ற பயத்தில் அவர் கணவரை அமைதிப்படுத்த, அஜய் அதையெல்லாம் கண்டுகொள்ளாமல் மகனைக் கொஞ்சிக் கொண்டும் அவனுடன் விளையாடிக் கொண்டும் இருந்தான்.
“உன்ட்ட தாம்லே இம்புட்டு நேரமா பேசுதேன்.. வெளங்குதா இல்லியா?”என்று அவர் கேட்க,
மகனைக் கொஞ்சுவதை நிறுத்திவிட்டுத் தந்தையைப் பார்த்தவன், “வெளங்குது” என்றான்.
“என்ன வெளங்குச்சு?” என்று அவர் விடாமல் கேட்க,
“நான் குடும்பம் குட்டினு வாழ்றது இந்த ஜென்மத்துல நடக்காதுனு வெளங்குச்சு” என்றவன் அவர் அடுத்து ஆரம்பிக்கும் முன்னர் தேவ்சரணைத் தூக்கிக் கொண்டுத் தன் அறைக்கு வந்துவிட்டான்.
சண்முகம் அவனது பதிலில் திகைத்துப் போய் மனைவியைப் பார்க்க, அவரது கண்கள் கலங்கிக் கண்ணீரைச் சிந்த தயாராகிக் கொண்டிருந்தது.
“இப்ப எதுக்கு நீ கண்ண கசக்குத? அவன் சொன்னா அப்படி ஆகிப்புடுமா? நாம அப்படியே விட்டுருவோமா?” என்று மனைவியைக் கடிந்தாலும் அஜயின் வார்த்தைகள் அவருக்குமே சுருக்கென்றிருந்தது தான் நிஜம்.
அவன் இப்படியே நின்றுவிட்டால் அது அவருக்கு மகிழ்வையா தரும்?
‘என்ன வார்த்தை சொல்லுதான்’ என்று கலங்கிப் போனவர் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அவனுக்கு வேறு ஏதாவது பெண் மீது பிடித்தம் வந்திருக்கக் கூடாதா? என்று விதியை நொந்தவர் சீக்கிரமாக அஜயின் திருமணத்தை நிகழ்த்திவிட வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டார்.
அஜய் தன் அறையில் மகனுக்கு விளையாட்டுக் காட்டியபடி இருந்தாலும் அவனது நினைவுகள் முழுதும் கோமதி நாச்சியாரைச் சுற்றித்தான் இருந்தது. விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் போதே தேவ்சரண், தந்தையைப் பார்ப்பதும் மீண்டும் விளையாட்டில் கவனமாவதும் என்றிருந்தான். அதில் தன் சிந்தனையை ஒதுக்கி வைத்தவன்,
“என்னடா பெரிய மனுஷா? என்னைத் திருட்டுப் பார்வை பார்த்துட்டு இருக்க?” என்றான் அஜய் புன்னகையுடன்.
“மம்மி நம்ம வீட்டுக்கு வரலனு சொல்லிட்டாங்களா டாடி?” என்றான் தேவ்சரண் சோகமாக.
அவனது கேள்விக்குப் பதில் சொல்லாமல், “அச்சச்சோ.. முகமெல்லாம் சுண்டுதே.. உனக்கு மம்மியை அவ்ளோ பிடிச்சிருக்கா தேவ்?” என்றான் அவனைக் கொஞ்சிக்கொண்டே.
“எஸ்.. ரொம்ப!”
தேவ்சரண் கண்களில் ஆர்வம் மின்ன இதைச் சொல்ல, அஜய் இதழ்களில் இதமான புன்னகை.
“எப்போ மம்மியைக் கூட்டிட்டு வரலாம்?”
பதிலைத் தெரிந்து கொண்டே மகனிடம் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்க,
“இப்பவே…” என்ற தேவ்சரணின் குரலில் தாங்காத ஆர்வம் வழிந்தது.
அவனுக்குக் குறையாத ஆர்வத்துடன், “நாளைக்குப் போகலாமா?” என்று அஜயும் சொல்ல,
“சூப்பர் டாடி.. ஆனா தாத்தா..” என இழுத்தான் தேவ்சரண்.
சண்முகத்திற்கு இதில் விருப்பமில்லை என்பது அவனுக்குக் கூடத் தெரிந்திருந்தது. அவன் அப்படித்தான். ஆறு வயது தானென என்று சொன்னால் நம்ப முடியாது. பேச்சிலும் நடத்தையிலும் வயதுக்கு மீறிய புரிதல் இருக்கும். அதில் வழக்கம் போல அஜயின் இதயம் இளகியது. வாஞ்சையுடன் தன் மகனை அணைத்துக் கொண்டான் அவன்.
“நாம தாத்தா கிட்ட சொல்ல வேணாம்” என்று சொல்ல, தேவ்சரணிற்கு அப்போதே குதூகலம் தாங்க முடியவில்லை.
“அப்பே நாளைக்கு நான் என்னோட பெர்த்டே ட்ரஸ் போட்டுக்கவா?”
அன்றே அவன் மறுநாளுக்கான உடைத்தேர்வு முதற்கொண்டு செய்து வைக்க, அஜய் புன்னகையுடன் தலையாட்டினான்.
அஜயும் தேவ்சரணும் நாளை கோமதி நாச்சியாரைக் காணச் செல்வதென முடிவாக இருக்க, அங்கே கோமதி நாச்சியார் வீட்டிலும் இன்னும் சகஜ நிலைக்கு யாரும் திரும்பவில்லை. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் இருந்தனர்.
இரவு உணவெல்லாம் முடிந்து அவரவர் அறைக்குள் அனைவரும் அடைந்திருக்க, கோமதி நாச்சியார் சின்ன மகளின் அறைக்குச் சென்றார். கதவு தாழிடப்பட்டிருக்க, வெளியிலிருந்தவாறே சத்தம் கொடுக்கவும் ஸ்ரீ எழுந்து வந்து கதவைத் திறந்தாள்.
“என்னம்மா இந்த நேரத்துல?” என்று ஸ்ரீ குழப்பமாகக் கேட்க,
“நீ தூங்கலியா இன்னும்?” என்றார் அவர். இல்லையென்று ஸ்ரீ தலையசைக்கவும் எதையோ சொல்ல வந்து அவர் திணறுவதைப் போலிருக்க, அவளுக்கு இன்னும் குழப்பம் அதிகமாகியது.
“எதுவும் என்கிட்ட சொல்லணுமா மா?” என்று அவளே எடுத்துத் தர,
“அது.. அ..து காலைல நடந்ததுல உனக்கு ஒன்னும் சுணக்கமில்லையே?” என்றார் தவிப்புடன் சங்கரகோமதி.
மேலே படிக்க வேண்டும் என்று பிடிவாதமாக இருந்தவளை வற்புறுத்தித் திருமணத்திற்கு அவர் சம்மதிக்க வைத்திருக்க, பெண் பார்க்கும் படலத்தில் மாப்பிள்ளை உன் அக்காவைப் பிடித்திருக்கிறது என்று சொன்னால் எந்தப் பெண்ணாக இருந்தாலும் மனம் சங்கடப்பட்டு விடாதா என்ற எண்ணம் தான் அவருக்கு! அதிலும் மாப்பிள்ளையைப் பார்த்ததுமே ஸ்ரீக்கும் எதாவது எண்ணம் வந்திருந்தால் அது இன்னமும் மோசம் ஆயிற்றே..! இப்படிப் பல யோசித்துக் குழம்பிக் கொண்டிருந்தார் அவர்.
தாய் கேட்க வருவது புரிந்து பளீரென்ற புன்னகை சிந்தினாள் ஸ்ரீ.
“ம்மா.. நானே நல்லவேளை இது நின்னிடுச்சுனு நினைக்கிறேன்.. நீங்க வேற.. நான் அவர் முகத்தை ஒழுங்கா கூடப் பார்க்கலமா” என்று அவள் புன்னகைக்க,
“நெசமாத்தான் சொல்லுதியா? எனக்காக ஒன்னும் நீ மாத்திச் சொல்லலயே?” என்றார் அவர் நம்பாமல்.
“கடவுள் சத்தியம். எனக்கு ஒன்னுமில்ல நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன்”
அவள் அப்படி உறுதியாகக் கூறவும் தான் அவர் மனமிறங்கி கீழே வந்தார். இப்போது சின்ன மகளின் கவலை மறைந்து மனம் பெரிய மகளைச் சுற்றி வட்டமடித்தது. அவர் கோமதி நாச்சியாரை நினைத்துக் கொண்டே அங்கிருந்து செல்ல, கதவை அடைத்துவிட்டு வந்து படுத்தவள் ப்ளூடூத்தை மீண்டும் காதுகளில் மாட்டினாள்.
“யாரு வந்தது?” என்ற கார்த்திக்கின் குரலில் அதுவரை இருந்த இலகுத்தன்மை மறைந்து மீண்டும் கடுகடுவென்று முகத்தை வைத்தாள் ஸ்ரீ.
“இப்போ அதுதான் முக்கியமா? நான் என்ன பேசிட்டு இருக்கேன் நீ என்ன பேசுற?”
அவளது கோபம் புரிந்தாலும் தன் நிலைமையை அவள் யோசிக்க மாட்டேன் என்கிறாளே என்ற குறையோடு அவன் அமைதியாக இருந்தான்.
“இப்போ எதுக்கு முகம் ஒரு மீட்டர் நீளத்துக்குப் போகுது?”
அதையும் கண்டுபிடித்து அவள் சொன்னதில், ‘எல்லாம் தெரியுது இவளுக்கு’ என்ற எண்ணம் தோன்ற அந்தப்பக்கம் கார்த்திக்கின் முகத்தில் இளநகை.
“இன்னைக்கு வந்தவர் அக்காவைப் பிடிச்சிருக்குனு சொல்லலனா என் நிலைமையை யோசிடா” என்று அவள் கடுப்புடன் சொல்ல,
“எனக்குப் புரியுது ஸ்ரீ.. நான் அம்மா நல்ல மூட்ல இருக்கும்போது இதைப் பத்தி பேசுறேன்” என்றான் அவன் அமைதியாக.
அவன் அப்படிச் சொன்னாலும் அவளுக்கு என்னவோ நம்பிக்கையே இல்லை. கார்த்திக் அத்தனை பயந்த சுபாவம். ஸ்ரீ அவனுக்கு அப்படியே நேர்மாறாக இருந்தாள். இருவரும் ஒரே கல்லூரியில் ஒரே வகுப்பில் படித்தவர்கள். முதலில் நண்பர்களாகப் பழகி வந்தாலும் காலப்போக்கில் அது கார்த்திக்கின் மனதில் காதலாக மாற்றம் பெற, அவன் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவில்லை. கூடப் படிக்கும் இன்னொரு பையனும் அதேநேரம் ஸ்ரீயிடம் காதலைச் சொல்ல, ஸ்ரீயை விடக் கார்த்திக் தான் அதிர்ந்துவிட்டான். ஸ்ரீ எங்கே சரியென்று சொல்லிவிடுவாளோ என்றெண்ணி மிகவும் பயந்து போனான். அதேநேரம் காதலைச் சொல்லவும் தைரியம் இல்லை. எதையோ இழந்தவனைப் போல் சுற்றிக்கொண்டு இருந்தவனை ஸ்ரீ தான் அழைத்து விசாரித்தாள். அப்போதும் உண்மையைச் சொல்லாமல் போக்குக்காட்ட, அவனது திணறலே அவளுக்கு விஷயம் என்ன என்பதை விளக்கிவிட்டது. தலையில் அடித்துக் கொண்டு அவனை உடனழைத்துக் கொண்டவள் அடுத்து அவனைத் தனியாக விடவில்லை. காதல் அந்தரத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருந்தாலும் அவளது அருகாமையே அவனுக்குப் போதும் என்றிருந்தது. அப்படி எண்ணிக் கொண்டிருக்கையில் தான் திடீரென்று ஒருநாள் ஸ்ரீ அவனிடம் காதலைச் சொன்னாள். அதிலிருந்து காதல் பறவைகளாகச் சுற்றிக் கொண்டிருந்தவர்கள் படிப்பு முடியவும் திணறித்தான் போனார்கள். அதிலும் சங்கரகோமதியின் இந்த அதிரடி நடவடிக்கையில் கார்த்திக் அங்கே நெஞ்சைப் பிடித்துவிட்டான்.
“வீட்ல நான் சொல்லணும்னா நீ அம்மா கிட்ட பேசணும் கார்த்திக்” என்று ஸ்ரீ முடிவாகச் சொல்ல, இதோ அதோ என்று நாளைக் கடத்திக் கொண்டிருந்தான் அவன். அதற்குத்தான் இப்போது அவனுக்கு அத்தனை திட்டுக்களும்.
கார்த்திக்கிற்கு அவளது நிலைமை புரிந்தாலும் தன் வீட்டு நிலையை எண்ணித் திண்டாடிப் போனான் அவன். இருந்தும் சரியென்று அவன் சமாதானமாகப் பேச, நம்பிக்கை இல்லாமல் ‘ம்ம்’ கொட்டினாள் ஸ்ரீ.
ஸ்ரீ வீட்டிலும் சொன்னதும் ஒத்துக்கொள்ளப் போவதில்லை. அவளது வீட்டிலிருந்து வரும் எதிர்ப்பை வேறு அவள் சமாளிக்க வேண்டும். அதை நினைத்தாலே இப்போதே பயம் பிடித்துக் கொண்டது. ஆனால், காதலித்தாகிவிட்டது. அடுத்தது என்ன என்று பார்த்தாக வேண்டும் அல்லவா? அதுதான் அவளது வாதம். கார்த்திக் சொல்வானா இல்லை இன்னும் இழுத்தடிப்பானா என்று அவள் வருந்த, விதி அதற்கு வேறொரு முடிவு வைத்திருந்தது.
சின்ன மகளிடம் பேசிவிட்டு தங்கள் அறைக்குச் சென்ற சங்கரகோமதி யோசனையுடனே படுத்தார். மனைவியின் முகத்திலிருந்த யோசனையில் சங்கரநாராயணன் கேள்வியாக மனைவியைப் பார்த்தார்.
‘என்ன யோசனைனு கேட்போமா வேணாமா?’ என்ற யோசனையுடன் அவர் மனைவியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அதற்குள் சங்கரகோமதியே கணவனைப் பார்த்தவர்,
“என்ன இங்க பார்வை?” என்று கேட்டு வைக்க,
“இல்ல கோமு.. ஏதோ யோசனையா இருக்குத மாதி தெரிஞ்சது.. அதான் என்ன யோசனைனு பார்த்தேன்” என்றார் சங்கரநாராயணன் பதிலுக்காக மனைவியின் முகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே.
“ம்ம்.. பிள்ளைங்கள எல்லாம் வளர்த்து கடமையாத்தி முடிச்சாச்சு.. அதான் அக்கடானு நீங்களும் நானும் எங்கனயாவது போய்ட்டு வரலாமேனு யோசனை” என்று சங்கரகோமதி சொல்லவும்,
“எங்கன போவனும்னாலும் சொல்லு கோமு.. உன் ஆசைப்படியே போய்ட்டு வந்துரலாம்” என்று சங்கரநாராயணன் சொல்ல,
அவ்வளவுதான்! சங்கரகோமதிக்கு வந்ததே ஆத்திரம்!! கணவனைத் தீயாக முறைத்தவர்,
“அடி சக்கை.. பிள்ளை இல்லாத வீட்ல கிழவன் துள்ளி குதிச்சான்ற மாதி கிழவனுக்கு ஆசையைப் பாரும்.. எனக்கு வாய்ல நல்லா வருது.. தலைக்கு மேல ரெண்டு பொட்டப் புள்ளைக இருக்குதாங்கனு கொஞ்சமேனும் கவலை உமக்கிருந்தா இந்த வார்த்தை வாயில வந்திருக்குமா?” என்றார் அதீத கோபத்துடன் அவர்.
மனைவியின் கோபத்தில் பதறிப்போய், “அய்யோ கோமு.. நான் அப்படி அர்த்தம் பண்ணிச் சொல்லல” என்றார் அவர்.
“பொறவு வேற என்ன அர்த்தம் பண்ணீங்க?”
“எப்பவுமே வாயைத் திறந்து நீ இப்படி கேட்டது இல்லையே.. இப்ப கேட்கவும் அம்புட்டு அழுத்தம் போலனு நெனைச்சுப்புட்டேன்.. உனக்காகத்தான் கோமு”
பாவம் போல அவர் சொன்னதில் சற்று இறங்கி வந்தவர், போனால் போகுதென்று கணவனை மன்னித்து அவரிடம் மேற்கொண்டு பேச ஆரம்பித்தார்.
“சரி அதை விடுங்க.. எனக்கொரு யோசனை” என்று கணவரையும் பேச்சில் இழுக்க, இப்போது சங்கரநாராயணன் விழித்தார்.
‘இப்போ நான் என்ன யோசனைனு கேட்கணுமா இல்ல கேட்கக் கூடாதா?’ என்று அவர் யோசனையுடன் அமர்ந்திருக்க,
“ஏங்க முன்பொறப்பு குதிரையா என்னமும் பொறந்து தொலைச்சீங்களா? அதான் இப்படி நின்னுட்டே உறங்குமாம்” என்றார் சங்கரகோமதி கடுப்புடன்.
‘நான் உட்கார்ந்து தான இருக்கேன்.. இதைக் கேட்டா இன்னும் பேசுவாளே’ என்று முகத்தைச் சுருக்கியவர்,
“நான் உறங்கவெல்லாம் இல்ல கோமு” என்றார்.
“முதல்ல கோமு கீமுனு ஏலம் விடாதீங்கனு எத்தனைதரம் சொல்லுதது உங்களுக்கு? வீட்ல இம்புட்டு பெரிய விஷயம் நடந்திருக்குது.. அதைப்பத்தி கொஞ்சமாச்சும் விசனம் இருக்குதா? மணியடிச்சா சோறு மாமியா வீடுனு அக்கடானு உறங்க வந்தாச்சு.. சரி நமக்கா இல்லைனாலும் பொண்டாட்டி பேசுதாளேனு காது கொடுத்துக் கேட்கீங்களா?”
கோமு என்று சொல்ல வந்தவர் அதை நிறுத்திவிட்டு, “இல்லட்டி நீ சொல்லு.. நான் கேட்கேன். என்ன யோசனை?” என்றார் சமாதானமாக.
“இன்னைக்கு காலைல நடந்ததைப் பத்தி என்ன நினைக்கீங்க நீங்க?”
சங்கரகோமதி ஆரம்பிக்க மனைவியைப் பாவமாகப் பார்த்தவர்,
“நீயே சொல்லிடேன் ட்டி” என்றார் அவர். அதில் அலுப்புடன் கணவரைப் பார்த்தவர்,
“அந்த தம்பி பேசுனது மாதி நம்ம ஏன் நம்ம நாச்சிக்கு அவரையே பார்க்கக் கூடாது?” என்றாரே பார்க்கலாம்.. சங்கரநாராயணன் திகிலுடன் மனைவியைப் பார்த்தார்.
“நாச்சி கல்யாணமே வேணாம்னு சொல்லுதாளே” என்று மனைவிக்கு அவர் நினைவூட்ட,
“அது தெரியுது.. ஆனா எனக்கு இன்னொரு தடவையா முயற்சி செஞ்சுத்தான் பார்க்கலாம்னு தோனுது” என்றார்.
“இது சரிவராது கோமு.. தேவையில்லாம ஆசையை வளர்த்துக்காத” என்று சங்கரநாராயணன் சொல்லிவிட,
“ஏன் இப்படி எடுத்ததும் அச்சாணியமா பேசுதீங்க?” என்று எரிந்து விழுந்தார் அவர்.
இதற்கு என்ன சொல்வது என்று புரியாமல் மனைவியைப் பார்த்தவர் பின் நினைவு வந்தவராய்,
“மாப்பிள்ளையோட அப்பா எப்படிப் பேசுதாருனு பார்த்தல்ல.. நாச்சிக்கு அவ வேலையைச் சொன்னா பிடிக்காதுனு தெரியும்ல உனக்கு.. எப்படி சரிவரும்?” என்றார்.
சங்கரநாராயணன் சொல்லவும் சங்கரகோமதியின் விழிகள் பளிச்சிட்டன. அவரது விழிகளில் சந்தோஷம் கூத்தாட, தான் அப்படியென்ன சொல்லிவிட்டோம்? என்ற சிந்தனையில் அவர் மனைவியைப் புரியாமல் பார்த்தார்.
“பார்த்தீங்களா உங்க வாய்ல இருந்தே மாப்பிள்ளைனு வந்துட்டு.. நீங்க வேணா பாருங்க.. நான் சொல்லுதது நடக்கும்” என்று அவர் சிறுபிள்ளையின் குதூகலத்துடன் சொல்ல, சங்கரநாராயணனுக்கு அவரைப் பார்க்கவே பாவமாக இருந்தது.
இதெல்லாம் மகளின் பிடிவாதத்தின் முன் நடக்காது என்பதை எப்படி புரியவைக்க? என்பது தெரியாமல் மனைவியைப் பார்க்க, கணவனின் பார்வையில், அவரும் வித்தியாசமாகக் கணவனைப் பார்த்தார்.
“ஏன் இப்படி பார்க்குதீங்க?”
“ஒன்னுமில்லட்டி”
“இதை என்னை நம்பச் சொல்லுதீங்களா?”
“நாச்சி பிடிவாதம் தெரிஞ்சும் இப்படி கனவுக் கோட்டை கட்டுதியேனு…’
சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே பாதியிலேயே அவரது பேச்சு நின்றது. காரணம் சங்கரகோமதியின் பார்வை. பத்ரகாளி அவதாரம் எடுத்திருந்தார் அவர்.
“வாய்ல வசம்பு வைச்சுத்தான் தேய்க்கணும் போல.. மகளுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வைக்குதேனு பேசுறது கனவுக் கோட்டையாம்ல.. எந்த அப்பனாச்சும் இப்படிச் சொல்லுவானா?”
“ஏட்டி கோமு.. நான் என்ன சொல்லுதேன் நீ என்ன பேசுத? இளையவ கல்யாணத்துக்கு நீ சொல்லுத மாதி பண்ணிடலாம்னு தான நானும் சொன்னேன்”
“அப்போ பெரியவள குடும்பம் குட்டினு பார்க்க ஆசை இல்லையா? நமக்குப் பின்ன அவளுக்குனு யாரு இருப்பா?”
சங்கரகோமதி இதைச் சொல்லும்போதே அவரது விழிகள் கலங்க ஆரம்பித்தது.
“ஏன் நம்ம ஸ்ரீ இல்லையா?”
ஆறுதலாகப் பேசுகிறேன் என்று சங்கரநாராயணனும் பேச, ‘இவருக்கு எப்படிச் சொல்லிப் புரியவைப்பது?’ என்று தெரியாமல் அவரைப் பார்த்தார் கோமதி.
“எனக்கும்தான் கூடப் பொறந்தவ ஒருத்தி இருக்கா.. இப்போ நாங்க ஒட்டி உறவாடுதோமா?”
“ஏட்டி உன் தங்கச்சி கூடவா நம்ம ஸ்ரீயை சோடி சேர்க்க? இது உனக்கே அடுக்குமா?”
சங்கரகோமதிக்கு ஒரு தங்கை.. பெயர் ரேவதி. பெங்களூரில் வசிக்கிறார். அவர் திருமணமாகிச் சென்ற இடம் அந்தஸ்தில் சங்கரநாராயணனை விட பலமடங்கு உயர்வான இடம். அதுவரை அத்தான் அத்தான் என்று அழைத்துப் பாசமாகப் பேசி வளைய வந்த ரேவதியின் சாயம் அவருக்குத் திருமணமானதும் வெளுக்கத் தொடங்கியது. அது சங்கரகோமதிக்கும் சங்கரநாராயணனுக்கும் புரிய அவர்களும் மெதுமெதுவாகப் போக்குவரத்தைக் குறைத்துக் கொண்டனர். இப்போது அவருடன் போய் ஸ்ரீயை ஒப்பிட்டு சங்கரகோமதி பேச, சங்கரநாராயணனுக்கு வருத்தமாகிவிட்டது.
“எம்புள்ளைங்கள நான் அப்படி வளர்க்கல.. ஆனா யாருக்கு என்னனு நாம கண்டோமா?”
“நீ தப்பாவே யோசிச்சா என்ன செய்யட்டும்?”
“சரி சரியாவே யோசிக்கேன். நாளைக்கே ஸ்ரீக்கு வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளைனு அமைஞ்சாலோ இல்ல கட்டிக் குடுத்தப் பொறவு வெளிநாட்டுக்குப் போற யோகம் வந்தாலோ என்ன ஆகும்? என்ன தான் போன்ல பேசிக்கிட்டாலும் கூட நின்னு அனுசரணையா பேசுதது தானங்க ஒட்டும்”
அவரது குரலில் விரவிக் கொட்டிய ஆதங்கத்தில் இதையெல்லாம் அவர் நெடுநாளாக யோசித்து வைத்துப் பேசுவதாகவே சங்கரநாராயணனுக்குத் தோன்றியது. மனைவியின் கேள்வியும் ஆதங்கமும் சரியானது தான் என்றாலும்?? அவருக்கு மகளிடம் இதைப் பற்றிப் பேச அத்தனை தயக்கமாக இருந்தது. மகளது கண்ணீர் முகம் கண் முன்னே தோன்றி இம்சித்ததில் அவரது முகமும் சேர்ந்தே வாடிப்போனது. கணவரின் முகமாற்றம் சங்கரகோமதிக்கும் வருத்தத்தைத் தர,
“நீங்க ஏன் இப்ப வெசனப்படுதீங்க? இத்தனை வருசமில்லாம இந்த தம்பி கண்ணுல இப்ப ஏன் நம்ம நாச்சி படணும்? அதுவும் நம்ம ஸ்ரீக்கு பார்த்த முதல் வரன் வேற.. எனக்கு என்னவோ இதெல்லாம் கடவுள் சித்தம்னு தோனுது.. கண்டிப்பா நடக்கும்” என்றார் சங்கரகோமதி நம்பிக்கையாக.
அதில் புன்னகைத்தவர், “நாச்சியைக் குடும்பம் குட்டினு பார்க்க எனக்குக் கசக்குமா கோமு? நீ சொல்லுத மாதி நடந்தா எனக்கு சந்தோஷம் தான்.. ஆனா நாச்சி விருப்பம் முக்கியம்” என்றார்.
அதிலேயே சங்கரகோமதியின் முகம் மலர்ந்து போனது. அவர் மகளின் திருமணக் கனவோடு உறங்க ஆயத்தமாக, சங்கரநாராயணனும் பெருமூச்சுடன் படுத்துக்கொண்டார்.
அந்த வீட்டிலுள்ள மூவருமே தத்தம் வசதிக்கேற்ப காலையில் நடந்த விசயத்தை நல்ல விதமாகவே எண்ண, அதன் நாயகியோ கண்களில் உயர்ப்பைத் தொலைத்து அவளறையில் அமர்ந்திருந்தாள்.
‘அஜய் கிருஷ்ணன்’
அவனது பெயர் நினைவுக்கு வந்த நொடி அத்தனை ஆத்திரம் அவளது முகத்தில் வந்து போனது.
‘ராஸ்கல் எவ்வளவு தைரியமா என்கிட்டயே சொல்றான்?’
காலையில் நடந்த அனைத்தும் அவளது மனக்கண்ணில் மீண்டும் ஓட, சண்முகத்தின் மீது அப்படியொரு எரிச்சல் வந்தது.
‘இவர் பையனைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க முதல்ல இங்க யாரு ரெடியா இருக்கதாம்? பெரிய மன்மதனைப் பெத்து வைச்சிருக்க நினைப்பு.. என்னமோ நான் சரினு சொன்ன மாதிரி எத்தனை பேச்சு? எல்லாம் அந்த இடியட்டால வந்தது’
கோபம் அஜயின் மேல் ஆரம்பித்து சண்முகத்தின் மீது நிலைபெற்று மீண்டும் அஜயிடமே மையம் கொண்டது. அவனை மீண்டுமொரு முறை பார்த்துவிடக் கூடாது என்று அவள் நினைத்துக் கொண்டிருக்க, அஜய் அதற்கு முன்னரே மறுநாள் அவளது வீட்டிற்குச் செல்வது பற்றி முடிவெடுத்திருந்தான்.
—---------------------
கமிஷனர் அலுவலகமே அந்த காலை வேளையில் பரபரப்புடன் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. கமிஷனரின் அறைக் கதவைத் திறந்துகொண்டு உள்ளே நுழைந்த கோமதி நாச்சியார் அவருக்கு முன் நின்று விறைப்புடன் சல்யூட் வைத்தாள். அவளது வணக்கத்தை ஏற்றுக்கொண்டு அவளை அமரச் சொன்ன வெங்கட்ராமனின் முகம் வழக்கத்துக்கு மாறாக படபடப்புடன் இருந்தது.
“மிஸ் மதி.. இந்த கேஸ் ரொம்ப முக்கியம்.. எத்தனை பேர் வேணுமோ அத்தனை பேரை உங்க டீம்ல எடுத்துக்கோங்க.. எனக்கு அந்தப் பொண்ணு சேஃபா வந்தாகணும்” என்று பேச,
“கண்டிப்பா சார்” என்றவளின் குரலில் அத்தனை தன்னம்பிக்கை இருந்தது.
அவளிடம் பொறுப்பை ஒப்படைத்த பின்னர் அவருக்கே சற்று நம்பிக்கை வந்ததோ என்னவோ, அவரது முகத்தில் மெதுவாக அதுவரை அப்பியிருந்த படபடப்பு குறைந்து அங்கே சற்று இளக்கம் தென்பட்டது.
“இந்த ஃபைல்ல கேஸ் பத்தின டீடெய்ல்ஸ் இருக்கு” என்று அவர் நீட்டிய கோப்பை வாங்கிப் பார்த்தவளுக்கு மனதில் ஆயிரம் எண்ணங்கள்.
அதையெல்லாம் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, “நீங்க வொர்ரி பண்ணிக்க வேணாம் சார். நான் பார்த்துக்கிறேன்” என்று அளவான புன்னகையுடன் கூறியவள் விடைபெறும் விதமாக எழுந்து நின்று மீண்டும் சல்யூட் அடித்தாள்.
அவர் தலையசைக்கவும் வெளியேறப் போனவளை வெங்கட்ராமனின் குரல் தடுத்தது.
“மதி ஒரு நிமிஷம்”
அவரது குரலில் நின்றவள் அவரது முகத்தை ஏறெடுத்துப் பார்க்க,
“இதை முடிஞ்சளவு கான்ஃபிடன்ஷியலா மெய்ன்டெய்ன் பண்ணுங்க” என்றார் வெங்கட்ராமன்.
“ஷ்யர் சார்” என்று அவருக்குப் பதிலளித்துவிட்டுச் சென்றவளின் முகம் தீவிர யோசனையைக் காட்டியது.
‘எப்பவும் இல்லாம மிஸ்ஸிங் கேஸ்க்கு இந்தளவு படபடக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன?’
‘அதுவும் இதை ஏன் சீக்ரெட்டா வச்சுக்கணும்?’
அவளது மனதின் கேள்விகளுக்கு இதுதான் என உறுதியிட்டுச் சொல்ல முடியாதவாறு பல அனுமானங்கள் அவளது மூளையை நிரப்ப, அதே யோசனையுடன் வெளியேறி அவளது கார் அருகே வந்துவிட்டாள். காரிலேறி அமர்ந்ததும் மீண்டும் கையிலிருந்த கோப்பைப் பிரித்துப் பார்த்தாள்.
முதல் பக்கத்திலேயே ஒரு இளம்பெண்ணின் புகைப்படம் தான் இருந்தது. புகைப்படத்தில் மெலிதாகப் புன்னகைத்தபடி இருந்தவள் அழகாக இருந்தாள். புகைப்படத்திலிருந்து மீண்டு கீழிருந்த அந்தப் பெண்ணின் பெயர் மீது தன் பார்வையை நிலைக்கவிட்டாள் கோமதி நாச்சியார்.
‘சாஹித்யா’
‘யாரிவள்?’
சிந்தனை ரேகை படிந்து அப்படியே அமர்ந்திருந்தவள்,
“மேடம் கிளம்பலாமா?” என்ற காரோட்டியின் குரலில் தான் தன்னுணர்வு பெற்றாள்.
கருத்துகளைப் பகிர:
id=IwY2xjawHQkNVleHRuA2FlbQIxMQABHTb8obSY_d12Yg-iAti3yMWxTIk7px8_QdFJR1_MWOvhRYJeu_6Xrk0Z4g_aem_Pxj5Q90M-YZcOWbsuOuE3w#post-231
This topic was modified 1 week ago 2 times by VSV 37 – செந்தணல் தாரிகையே
