All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except for brief quotations used in critical reviews and certain other non-commercial uses permitted by copyright law.
Topic starter
17/01/2025 11:00 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
உங்களுக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ்..
இதோ அடுத்த ஆன்கோயிங்.. இது கொஞ்சம் ஸ்பெஷல் கூட.. என்னன்னு உங்களுக்கே தெரிஞ்சு இருக்கும், இது என் 50வது கதை..
மீள் நேசம் முகிழ்க்காதோ..!! (ஆன்ட்டி ஹீரோ வகை கதை.. பிடிக்காதவர்கள் தவிர்த்து விடுங்கள்..)
நாயகன் - தாரக் அக்னிதீபன்
நாயகி - செந்தூரிகா
இவர்கள் வாரம் இருமுறை என செவ்வாய் மற்றும் வெள்ளிக்கிழமைகளில் உங்களை சந்திக்க வருவார்கள்..
தொடர்ந்து என்னோடு பயணித்து கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
17/01/2025 11:07 pm
நேசம் – 1
பொம்ம பொம்மதா தைய தையநக்கு
தின்னாக்கு நக்குதின் பஜன்கரே
உதமித நாக்றுதானி தித்தாம்
தித்தாம் தோம் தை தை கணபதி நாம் ஸதா
என அந்தத் திருமண மண்டபத்திற்குள் இருந்த விநாயகர் கோவிலில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க.. பிள்ளையாரின் முன் விழிமூடி நின்றிருந்தாள் மணமகள் செந்தூரிகா.
“நல்லா வேண்டிக்கோ கண்ணு..” என உறவில் இருந்த ஒரு பாட்டி குரல் கொடுக்கவும், “இப்படியே இங்கே நின்னுட்டு இருந்தா கல்யாணம் நாளைக்குத் தான் நடக்கும்.. நேரமாகுது வாங்க..” என்றார் இடக்காக மணமகளின் அத்தை சிவகாமி.
தன் நாத்தனாரின் பேச்சை கேட்டு எந்த எதிர்வினையும் இல்லாமல் மகளைப் பார்த்த சுஜாதா “உள்ளே போகலாம் சிந்து..” எனவும், ஒரு தலையசைப்போடு அவர்களோடு நடந்தாள் செந்தூரிகா.
மண்டபத்தின் வாயிலில் அவள் நுழையவும் மணமேடையில் அமர்ந்து சடங்குகளைச் செய்து கொண்டிருந்த கிரிதர் நிமிர்ந்து சிந்துவை பார்த்தான். அவளைக் கண்டதும் அவன் முகத்தில் மலர்ந்த ஒரு புன்னகை வர.. அது சிந்துவின் முகத்திலும் பிரதிபலித்தது.
இதைக் கண்ட அவள் தோழிகள் “ம்ஹும்.. என்னடி நடக்குது இங்கே..? போனில் எல்லாம் பேசவே இல்லைன்னு சொன்னே.. ஆனா அங்கே ஸ்விட்ச் போட்டா இங்கே பல்ப் எரியுதே..!” என அவளைக் கேலி செய்தனர்.
அதில் கன்னம் சிவக்க பார்வையைத் தழைத்துக் கொண்டவள், “நிஜமாடி, இரண்டே முறை தான் பேசினோம்..” எனக் கிசுகிசுக்க.. “இரண்டு முறைக்கே இப்படினா..” என்று ஒருத்தி ராகம் போட்டு இழுக்க.. இன்னொருத்தியோ “சரி விடு காலம் முழுக்கப் பேசிட்டு தானே இருக்கப் போறீங்க..” என்றாள்.
“அதுக்காக இன்னைக்கு நைட் முழுக்கப் பேசிட்டேஏஏஏ இருந்துடாதீங்கடி..” என்றாள் கேலியாக மற்றொரு தோழி. அதில் அங்கு ஒரு சிரிப்பலை எழ.. உடன் வந்த உறவு பெண்கள் எல்லாம் இந்தப் பேச்சை கண்டும் காணாமலும் நடக்க.. “சேச்சே.. என்ன பேச்சு இது..? பொண்ணுங்களா இதுங்க..” என முகத்தைச் சுழித்தார் சிவகாமி.
“மேடையைப் பார்த்து நட சிந்து..” என்று லேசான குரலில் சுஜாதா கண்டிக்கவும், சட்டென அங்கு ஒரு அமைதி நிலவியது. அடுத்து அவளை அழைத்துச் சென்று மணமேடையில் அமர வைக்க.. “ரொம்ப அழகா இருக்க..” என்றான் மெல்லிய குரலில் அவளிடம் கிரிதர்.
அதில் முகம் சிவக்க சிந்து பார்வையைத் தழைத்துக் கொள்ள.. அடுத்தடுத்து ஒவ்வொரு சடங்காக நடந்தது. நாகராஜன் பெண்ணின் தந்தையாக முன் நின்று அனைத்தையும் பார்க்க.. அவரின் ஆட்கள் வாயிலில் நின்று அனைவரையும் வரவேற்றுக் கொண்டிருக்க.. அதே நேரம் அந்த மண்டபத்தின் நுழைவாயிலை அடைத்தப்படி அங்கு வந்து நின்றது ரோல்ஸ் ராய் பென்டம்.
இதில் அனைவரின் பார்வையும் அந்தப் பக்கம் திரும்ப.. பின்னால் வந்த காரில் இருந்து வேகமாக இறங்கி வந்த ஒரே மாதிரி கருப்பு உடையணிந்த ஐந்து பாதுகாவலர்கள் பாதையை மறித்து நிற்க, தலைமை பாதுகாவலன் ரோல்ஸ் ராயிஸின் பின் பக்க கதவை திறந்து பிடிக்க.. உள்ளிருந்து கம்பீரமாக இறங்கினான் தாரக் அக்னிதீபன்.
அவன் இறங்கிய வேகத்தில் பாதுகாவலர்கள் முன்னே பாதையை விளக்கி வழியேற்படுத்த தனக்கேயுரிய வேக நடையில் உள்ளே சென்றான் தாரக். வரவேற்பில் நின்றிருந்தவர்கள் எல்லாம் யாரது என்பது போல் அவனைத் திகைப்போடு பார்த்திருக்க.. இங்குண்டான சலசலப்பை கவனித்து இருந்த நாகராஜனும் ‘யாரிவன்..?’ என்பது போல் திரும்பி பார்த்தார்.
அதேநேரம் மணமகனின் தந்தை கணபதி ஓடி வந்து “வாங்க.. வாங்க சார்.. நீங்களே நேரில் வந்தது எங்க பாக்கியம்..” என்று தாரக்கை அத்தனை பணிவோடு வரவேற்றார்.
அதற்குக் கூட தாரக்கின் முகத்தில் துளியும் புன்னகை இல்லை. லேசான ஒரு தலையசைப்போடு அவன் நடந்து கொண்டே இருக்க.. அதைப் பற்றியெல்லாம் கொஞ்சமும் கவலையில்லாத கணபதி “இப்படி வாங்க சார்..” என அழைத்துச் சென்று முன்னிருக்கையில் தாரக்கை அமர வைத்தார்.
கருப்பு நிற சூட்டில் தனக்கேயான கம்பீரத்தோடு கால் மேல் கால் போட்டவாறு அமர்ந்தான் தாரக். அவன் உள்ளே நுழைந்த உடனேயே கவனித்து விட்டிருந்த கிரிதர், உடனே எழுந்து சென்று வரவேற்க முயல.. மணமேடையில் இருந்து அவனை எழுந்து கொள்ள ப்ரோகிதர் அனுமதிக்கவில்லை.
அதில் அவன் தயக்கத்தோடு தாரக்கை பார்த்து வணக்கம் வைக்க.. அதற்கு ஒரு விழியசைவை மட்டும் பதிலாகக் கொடுத்து விட்டு, தன் அலைபேசியில் கவனமானான் தாரக்.
அதுவரை ஆடம்பரமாக நடந்து கொண்டிருந்த திருமணத்தில் கவனமாக இருந்தவர்கள் எல்லாம் இப்போது ஒருவனின் மேலேயே கவனமாக இருக்க.. கேள்வியாக அவனைப் பார்த்தார் நாகராஜன்.
மெதுவாகத் தன் சம்பந்தியின் அருகில் சென்றவர், “யாரது உங்க சொந்தக்காரரா..?” எனவும், “அச்சோ.. அவர் நமக்குச் சொந்தமா..! அவர் பெரிய இடம், அவர் கம்பெனியில் தான் கிரி வேலை செய்யறான் சம்பந்தி..” என்றார் பதட்டமாக கணபதி.
“ஓ..” என்றவரின் பார்வை இப்போது தாரக் மேல் ஆராய்ச்சியாகப் பதிந்தது. அதையெல்லாம் துளியும் கண்டு கொள்ளாமல் தன் வழக்கமான ஸ்டைலில் டிரிம் செய்யப்பட்ட தாடியை இரு விரலால் தடவி கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அதற்குள் ஒவ்வொரு சடங்காக நடக்க.. நாகராஜனின் கவனம் அந்தப் பக்கம் திரும்பியது. ஆனால் கணபதியின் கவனம் முழுக்க ஒருவனிடமே இருக்க.. அவ்வப்போது வந்து அவனுக்கு ஏதாவது தேவையா என விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார்.
அது ஒரு வகையில் அவனுக்குத் தொந்தரவாக இருக்க.. தன் இடக்கை ஆள்காட்டி விரலை கொண்டு தாரக் தன் நெற்றியை நீவி விட்டுக் கொண்டான் தாரக். இதைக் கவனித்து இருந்த அவனின் முதன்மை பாதுகாவலன் அடுத்த முறை தாரக் அருகில் வர முயன்ற கணபதியை தடுத்து நிறுத்தினான்.
“இல்லை சாருக்கு..” என்று அவர் தயக்கமாக இழுக்கவும், “அதையெல்லாம் நாங்க பார்த்துக்கறோம்..” என்ற இறுக்கமான குரலே அவருக்குப் பதிலாகக் கிடைத்தது.
அதில் மகனை ஒருமுறை கவலையாகத் திரும்பி பார்த்தவர், ‘இனி என்ன செய்ய..?’ என்று சைகை செய்ய.. அவனோ ஒதுங்கி இருக்குமாறு கூறினான்.
சற்று முன் மகன் அழைத்துச் சொல்லி இருந்ததற்காகவே இதையெல்லாம் செய்து கொண்டிருந்தவர், ஒரமாகச் சென்று நின்று விட.. மாங்கல்யம் அனைவரிடமும் ஆசிர்வாதத்திற்காக வந்தது. முதல் வரிசையில் முதல் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த தார்க்கிடம் முதலில் மாங்கல்ய தட்டு வரவும் அதைப் போனால் போகிறது என்பது போல் ஒற்றை விரலால் தொட்டான் தாரக்.
அதற்கே மணமேடையில் அமர்ந்திருந்த கிரியின் முகம் மலர்ந்து போனது. இதையெல்லாம் சிந்துவும் கவனித்துக் கொண்டு தான் இருந்தாள். ஆனால் முறைப்படி அறிமுகம் எதுவும் நடக்காததால் அவன் யாரெனச் சிந்துவுக்குத் தெரியவில்லை.
இத்தனை பேர் சுற்றி இருக்க கிரியிடம் அதைக் கேட்கவும் அவளுக்குக் கொஞ்சம் தயக்கமாக இருந்தது. பிறகு கேட்டு தெரிந்துக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணத்தோடு அமைதியாக அவள் இருக்க.. அதற்குள் மாங்கல்யம் இருந்த தட்டு மேடைக்கு வந்தது.
அதை வாங்கி ப்ரோகிதர் ஏதோ செய்து கொண்டிருக்க.. கிரியின் பார்வை ஆவலாகத் தன் தந்தையின் பக்கம் திரும்பியது. அதே நேரம் மணமகளின் தந்தையாக மேடை ஏறிய நாகராஜன், “வாங்க சம்பந்தி, நம்மை மேலே கூப்பிடறாங்க..” என கணபதியையும் அழைத்தார்.
“இதோ வரேன் சம்பந்தி..” என்று விட்டு தாரக்கின் பக்கம் வேகமாக நகர்ந்தார் கணபதி. இதைப் புரியாமல் நாகராஜன் நெற்றியை சுருக்கி பார்த்தப்படியே சென்று தன் மனைவியின் அருகில் நிற்க.. “சார்.. முகூர்த்த நேரம் நெருங்கிடுச்சு.. மேலே போகலாங்களா..?” என்றார் தாரக்கிடம் பவ்யமாக கணபதி.
அதில் பார்வையை உயர்த்தி மேடையைப் பார்த்தவன், ஒரு தலையசைப்போடு எழுந்து நிற்க.. கணபதிக்கு மட்டுமல்ல, கிரிக்குமே முகம் முழுக்கப் புன்னகை விரிந்தது.
அவனின் கடினமான நாட்களில் தாரக் உதவவில்லை என்றால் இன்று கிரி வேறு மாதிரி இருந்திருப்பான். அதை எண்ணும் போதே காலம் முழுக்கத் தாரக்கிற்குக் கடமை பட்டிருக்கிறோம் என அவனுக்குத் தோன்றும். அதனாலேயே தன் திருமணத்திற்குத் தாரக் வர வேண்டும், அவனின் ஆசிர்வாதம் வேண்டும் என விரும்பினான் கிரி.
அப்படியெல்லாம் எங்கும் அவ்வளவு சீக்கிரம் சென்று விடுபவன் இல்லை தாரக். அதிலும் தன் ஊழியனின் திருமணத்தில் கலந்து கொள்ளும் பழக்கமெல்லாம் அவனுக்குச் சுத்தமாக இல்லை. அதனால் கிரியிடமும் முதலில் முடியாது என்று தான் சொன்னான்.
ஆனால் அதன் பின் என்ன நினைத்தானோ முகூர்த்த நேரத்திற்கு வருவதாகக் கூற.. அடுத்து கிரிக்கு வேறு ஒரு ஆசை துளிர் விட்டது. தனக்குப் புது வாழ்வு கொடுத்த தாரக் கையாலேயே மாங்கல்யம் எடுத்து கொடுக்க வேண்டும் என்பது தான் அது.
அதை எப்படி அவனிடம் கேட்பது என வெகுவாகத் தயங்கிக் கொண்டிருந்தவன், திருமணத்திற்காக விடுமுறை எடுத்த போது ஒருவாறாகத் தைரியத்தை வர வழைத்துக் கொண்டு கேட்டும் விட.. தாரக்கின் முகம் சட்டென மாறிப் போனது.
அதில் “இல்லை சார் சாரி, உங்களைத் தொந்தரவு செஞ்சுட்டேன்..” என்று உடனே மன்னிப்பை கேட்டு விட்டு கிரி அங்கிருந்து கிளம்பி விட்டான். நேற்றே தார்க்கின் உதவியாளன் மூலம் அவன் கேட்டதற்குச் சம்மதமெனக் கிரிக்கு தகவல் வந்தது.
இதைக் கேட்டு கிரிக்கு மட்டுமல்ல அவன் குடும்பத்திற்கே தலை கால் புரியவில்லை. இப்போதும் ஆர்வமும் பவ்யமுமாகக் கிரி தாரக்கையே பார்த்திருக்க.. மெல்ல எழுந்து மேடையேறினான் தாரக். கணபதி அவனை அவ்வளவு மரியாதையோடு அழைத்து வர.. “யாருடா இது..? ஏன் மேடைக்கு வரான்..?” என்றார் சிடுசிடுப்பாக சிவகாமி.
“ஷ்ஷ், அக்கா.. அது மாப்பிள்ளையோட முதலாளியாம்..” என்றார் நாகராஜன். “அதனால் எனக்கென்ன..? இவன் எதுக்கு இப்போ இங்கே வரான்..?” என அப்போதும் அவர் பேச.. அதே நேரம் அவர்களைக் கடந்த தாரக்கின் காதிலும் இது விழுந்தது.
இதில் கணபதி திரும்பி கண்டிக்கும் பார்வை பார்க்க.. “கொஞ்ச நேரம் சும்மா இருக்கா..” என்றார் நாகராஜன். ‘யாரு நான் சும்மா இருக்கணுமா..? எல்லாம் சரியா நடந்திருந்தா இப்படிக் கண்டவனும் என்னை வந்து முறைப்பானா..? இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் நீ கதறிட்டு வந்து என் காலில் விழலை.. நான் உன் அக்கா இல்லை..’ என்று மனதிற்குள் கறுவி கொண்டார் சிவகாமி.
அடுத்தப் பத்து நிமிடங்கள் வேகமாகச் செல்ல.. அடிக்கடி வாயில் பக்கம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் சிவகாமி. ‘ஐயோ நேரமாகுதே, இவன் எங்கே போனான்னு தெரியலையே..!’ என அவர் பதறிக் கொண்டிருக்கும் போதே “கெட்டிமேளம்.. கெட்டிமேளம்..” எனக் குரல் கேட்க.. திகைப்போடு தன் கவனத்தை மேடையின் பக்கம் திருப்பியவர் அங்குக் கண்ட காட்சியில் மேலும் திகைத்து நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு நின்று விட்டார்.
சிவக்காமிக்கு மட்டுமல்ல.. அங்கிருந்த அத்தனை பேரின் நிலையும் அந்த நொடி அப்படித் தான் இருந்தது. மூச்சு விடக் கூட மறந்து நடந்ததை உணர்ந்து கொள்ள முடியாமல் அப்படியே அசையாமல் சிலையென நின்றிருந்தனர்.
காரணம் மாங்கல்யத்தை எடுத்து கிரியிடம் கொடுக்க வேண்டிய தாரக் அதை செந்தூரிகாவின் கழுத்தில் தானே கட்டியிருந்தான். இதில் மாங்கல்யத்திற்காக நீட்டிய கையைக் கூட இறக்காமல் கிரி அதிர்வோடு பார்த்திருக்க.. தன் கழுத்தில் ஏறிய மாங்கல்யத்தைத் தான் திகைப்போடு பார்த்திருந்தாள் சிந்து.
அவளின் அதிர்வோ அங்கிருந்தவர்களின் நிலையோ எதுவும் தன்னைப் பாதிக்கவில்லை என்பது போல் சட்டென சிந்துவின் கையை பிடித்துத் தாரக் இழுத்ததில் அவன் மேல் வந்து மோதி நின்றவளை அப்படியே துண்டை போல் தூக்கி தோளில் போட்டுக் கொண்டு விறுவிறுவென மேடையில் இருந்து இறங்கி இருந்தான் தாரக்.
இதைக் கண்டு முதலில் அதிர்வு விலகி “ஏய் என்ன நடக்குது இங்கே..?” என்று குரல் கொடுத்தவர் நாகராஜன் தான். ஆனால் அதற்குள் தாரக் வேகமாக வாயிலை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்க.. அதிர்வு கலைந்த உறவுக்காரர்கள் எல்லாம் “டேய்.. யாருடா அது, பிடிடா அவனை..” என்று கும்பலாக எகிறிக் கொண்டு வந்தனர்.
ஆனால் தாரக்கின் பாதுகாவலர்கள் அதற்குள் ஒரு பாதுகாப்பு வளையத்தை உருவாக்கி, ஒருவரோடு ஒருவர் கை கோர்த்துத் தாரக்கை பத்திரமாகக் காருக்கு அழைத்துச் சென்று இருந்தனர்.
சிந்து அவன் கரங்களில் இருந்து இறங்க போராடி கத்தி கதறி அழுததெல்லாம் வீணாகிப் போக.. காரின் பின் இருக்கையில் கிட்டத்தட்ட அவளை வீசி இருந்தவன், அதே வேகத்தில் காரில் ஏறி அமர, அதற்காகவே காத்திருந்தது போல் கார் அங்கிருந்து நகர்ந்தது.
ஆனால் இங்குத் திருமண மண்டபமோ அல்லோகலப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. நாகராஜன் “யாருடா அவன்..? யார் அவன்..? என்ன உங்க திட்டம்..? எதுக்கு அவனை இங்கே கூட்டிட்டு வந்தே..?” என கிரியின் சட்டையைப் பிடித்து உலுக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
கிரி என்னவெனச் சொல்லுவான்..? அவனுக்கே என்ன நடந்தது என இந்த நொடி வரை புரியவில்லை. அதில் உண்டான திகைப்போடு கிரி பார்த்திருக்க.. அவனின் அன்னை லஷ்மி “யாரோ செஞ்ச தப்புக்கு என் பிள்ளை என்னங்க செய்வான்..? முதலில் அவன் மேலே இருந்து கையை எடுங்க..” என உதவிக்கு வந்தார்.
“என்னது எவனோ செஞ்ச தப்பா..? இவன் தானே அவனைக் கூட்டிட்டு வந்தான்..” என்று நாகராஜன் எகிற, “ஏங்க, கல்யாணத்துக்கு வான்னு மரியாதையா கூப்பிட்டா இப்படி அவனேக் கல்யாணம் செஞ்சுக்குவான்னு நாங்க என்ன கனவா கண்டோம்..? எங்களுக்கே இது ஏன் எப்படி நடந்ததுன்னு புரியலை.. முதலில் பொண்ணு எங்கேன்னு பாருங்க..” என்றார் நிலைமை புரிந்து கணபதி.
“ஆமா அங்கிள், இது என்னன்னு எனக்கும் புரியலை.. தாரக் சார் அப்படிச் செய்யக் கூடியவர் இல்லை.. திடீர்னு ஏன் இப்படி நடந்துக்கிட்டார்னு எனக்குச் சுத்தமா புரியலை..” என்றான் கிரி.
“அவன் பேர் என்னன்னு சொன்னே..?” என்று நாகராஜன் நெற்றியை யோசனையாகச் சுருக்கவும், “இந்தப் பெயரை எங்கேயோ கேட்டது போல இருக்கே ண்ணா..” என்றான் நாகராஜோடு பல வருடங்களாக இருக்கும் முத்து.
அதில் அவன் பக்கம் திரும்பியவர் “அப்படியா சொல்றே..? எனக்கும் அவனை எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருந்தது..? ஆனா எங்கேன்னு பிடிப்படலை..” என்று யோசனையாக நெற்றியை தேய்த்தார் நாகராஜன்.
அதற்குள் தாரக் காரை பின் தொடர்ந்து சென்றவர்கள் பாதி வழியில் ஒரு கும்பல் அடித்து விரட்டியதாகத் திரும்பி வர.. “இதைச் சொல்லவாடா உங்களை நாலு வேளை சோறை போட்டு வளர்த்தேன்.. ச்சீ..” என்று விட்டு திரும்பி கிரியை பார்த்தவர், “அவன் வீடு எங்கே இருக்கு..?” என்றார் நாகராஜன்.
“வீடா..? எனக்குத் தெரியாதே..!” என்று கிரி முழிக்கவும், “எதைக் கேட்டாலும் தெரியாது, தெரியாதுன்னு சொல்றதுக்கு என்ன மயி**குடா அவனை இங்கே கூட்டிட்டு வந்தே..?” என்று பல்லை கடித்துக் கொண்டு கிரியை அடிக்கப் பாய்ந்தார் நாகராஜன்.
“அங்கிள்.. அங்கிள், வீடு தெரியாது, ஆனா ஆபிஸ் எங்கே இருக்குன்னு தெரியும்..” என்று கிரி பதறவும், “நம்ம ஆளுங்களைக் கூப்பிடு, நாலு வண்டியை ரெடி செய்.. நம்ம இடத்துக்கு வந்து அவன் நம்ம பொண்ணைத் தூக்கிட்டு போனதுக்கு அவன் இடத்துக்குப் போய்ப் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கணும்..” என்று வேகமாக அங்கிருந்து வெளியேறினார் நாகராஜன்.
இங்கு இவ்வளவு நேரம் நாகராஜன் பேசியதில் மகளைப் பற்றிய கவலையோ மகளின் நிலை பற்றிய அக்கறையோ துளியும் இல்லை. தன் இடத்திற்கு வந்து இப்படிச் செய்ததில் உண்டான கௌரவக் குறைச்சலே இடம் பிடித்திருப்பதை நன்கு உணர்ந்திருந்த சுஜாதா மனம் கலங்க அடி வயிறு பதற அழுகையோடு மடிந்தமர்ந்தார்.
“இதுக்குத் தான் அன்னைக்கே என் பையனுக்குக் கட்டி வைங்கன்னு சொன்னேன்.. கேட்டீங்களா..! அவன் மட்டும் மணமேடையில் இருந்திருந்தா இப்படி வேலைக்கு ஆகாம வேடிக்கை பார்த்து இருப்பானா..? அவன் கட்டிக்கப் போற பொண்ணைப் பார்த்ததுக்கே கண்ணை நோண்டி இருப்பான்..” என்றார் சிவகாமி.
இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த கணபதி “பார்த்து பேசுங்கம்மா.. எங்களுக்கும் பேச தெரியும்..” என்றார் கோபமாக. “ஆமா.. பார்த்துட்டு தானே பேசறோம்..” என்று சிவகாமி வேண்டுமென்றே பேச.. “அப்பா.. அவங்க தான் வீணா வம்புக்கு இழுக்கறாங்கனா நீங்களும் பதில் சொல்லிட்டு இருக்கீங்க.. அடுத்து நடக்க வேண்டியதை பார்ப்போம் வாங்க..” என்று தன் தந்தையோடு நகர்ந்தான் கிரி.
தன் மகள் எந்த ஆபத்திலும் சிக்கிக் கொள்ளக் கூடாதே என்று மனம் தவிக்க அமர்ந்திருந்த சுஜாதா மறந்தும் மகள் இங்கே திரும்பி வர வேண்டுமென நினைக்கவில்லை.
அதேநேரம் “யார் நீங்க..? ஏன் இப்படி நடந்துக்கறீங்க..? என்னை விடுங்க..” என சிந்து கதறிக் கொண்டிருந்தது எல்லாம் அவனைக் கொஞ்சமும் பாதிக்கவில்லை. தொடர்ந்து காரின் கதவை திறக்க சிந்து போராடிக் கொண்டிருக்க.. அவளின் இந்த அழுக் குரல் அவனுக்குத் தொல்லையாக இருக்க.. “ஷட்டப்..” என்று கர்ஜித்திருந்தான் தாரக்.
அதில் மனம் பயத்தில் நடுங்கினாலும் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு திரும்பி அவனைப் பார்த்தவள், “அப்படியெல்லாம் இருக்க முடியாது.. என்னை எங்கே கூட்டிட்டு போறீங்க..? உங்க இஷ்டத்துக்கு நீங்க நடந்துப்பீங்க நான் அமைதியா இருக்கணுமா..?” என்றாள் அழுகையோடு சிந்து.
அவளின் எந்தக் கேள்விக்கும் அவன் கொஞ்சமும் எதிர்வினையாற்றாமல் அமர்ந்திருக்க.. “என்னை இறக்கி விடுங்க.. காரை நிறுத்துங்க..” என்று தொடர்ந்து கத்திக் கொண்டிருந்தவள், “ஏய்..” என்று சீட்டை ஒருவித அழுத்தத்தோடு தாரக் தட்டியதில் மிரண்டு அவன் முகம் பார்த்திருக்க.. “இன்னும் ஒரு வார்த்தை உன் வாயில் இருந்து வந்துதுனா.. பேசற நாக்கை வெட்டி வீசிட்டு போயிட்டே இருப்பேன்.. ஒரு சின்னச் சத்தம் வர கூடாது..” என்று அவன் ஒரு வித அழுத்தத்தோடு கூறியதே, சொன்னதைச் செய்தே தீருவேன் என்பது போல் ஒலிக்க.. அந்தக் குரலில் அவளுக்குச் சர்வமும் நடுங்கிப் போக.. அவளையும் அறியாமல் தன் இரு கைகளாலும் வாயை தானாகப் பொத்திக் கொண்டாள் செந்தூரிகா.
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
17/01/2025 11:22 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
அனைவருக்கும் வணக்கம்..
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
மீள் நேசம் முகிழ்க்காதோ..!!
MNM - 1
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 1 week ago by Kavi Chandra
Topic starter
21/01/2025 11:13 pm
நேசம் – 2
அந்த வெள்ளை நிற டாட்டா சுமோ தார்க்கின் அலுவலகத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்க.. “அண்ணே அந்தப் பயலை எங்கே பார்த்தேன்னு ஞாபகம் வந்துடுச்சு..” என்றான் முத்து.
“அப்படியா..! யாருடா அவன்..? நம்ம இடத்துக்கே வந்து நாம் பொண்ணு மேலே கையை வைக்கற அளவுக்கு தைரியமானவன்..?” என்று கண்கள் சிவக்க கேட்டார் நாகராஜன். “போன மாசம் விருது வாங்கினானே.. டிவியில் எல்லாம் கூட வந்ததேண்ணே..” என்று முத்து கூறிய நொடி, யோசனையாக நெற்றியை நீவிக் கொண்டவர், “ஆமா.. அவனா இவன்..! பேப்பரில் கூடப் போட்டோ வந்தது இல்லை.. அதான் அவனை எங்கேயோ பார்த்து போல இருந்ததா..?” என்றார் நாகராஜன்.
இதை அருகில் இருந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்த கிரி, “அப்போ உங்களுக்கு அவரைத் தெரியாதா..?” என்று அதிர்வோடு கேட்க.. “நீ கல்யாணத்துக்குக் கூட்டிட்டு வந்துட்டு, எனக்குத் தெரியாதான்னு கேட்கறியா..?” என்று கிரியிடம் எரிந்து விழுந்தார் நாகராஜன்.
“இல்லை அங்கிள், அவரை எங்கேயோ பார்த்தது போல இருக்குன்னு நீங்க சொன்னீங்களா.. அதான் ஒருவேளை உங்களுக்குள்ளே முன் பகை எதுவும் இருக்குமோன்னு நினைச்சேன்.. ஏன்னா சார் இப்படி எல்லாம் செய்யறவரே இல்லை..” என்றான் கிரி.
அதில் பல வண்ண வார்த்தைகளில் அவனைத் திட்டி தீர்த்த நாகராஜன், “ஏன்டா நாயே, இதுக்கு நீயும் கூட்டா..? அவனுக்கு நீ தானே கூட நின்னு எல்லாம் செஞ்சு இருக்கே..” என்று கேட்டு அருகில் இருந்த கிரியின் தலையில் அடிக்கவும், அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கணபதி “என்ன சம்பந்தி இது மேலே எல்லாம் கை வைக்கறீங்க..?” என்றார் கோபமாக.
“பின்னே இவன் செஞ்சு இருக்க வேலைக்கு மாலை போட்டு மரியாதை செய்யச் சொல்றியா..? மொத அவனை முடிக்கறேன்.. அடுத்து இவனும் அதில் கூட்டுன்னு தெரியட்டும், அப்போ இருக்கு இவனுக்கு..” என்று நாக்கை மடித்து மிரட்டினார் நாகராஜன்.
அதற்குள் தார்க் அலுவலகம் இருந்த பகுதிக்கு அவர்கள் வந்து விடவும், “ஆபிஸை அடிச்சு உடைங்க.. அவன் யார் வீட்டில் கை வெச்சு இருக்கான்னு தெரியட்டும்..” என்று ஆத்திரத்தோடு தன் உடன் வந்தவர்களிடம் கத்தினார் நாகராஜன்.
அதே எண்ணத்தில் மூன்று வாகனங்களில் இருந்து இறங்கியவர்களும் அங்கிருந்த சூழ்நிலையைக் கண்டு திகைத்தனர். அங்குக் கருப்பு நிற சபாரி அணிந்து கடோத்கஜன் போல் நால்வர் நின்றிருக்க.. இரண்டு காவலர்கள் வேறு போலீஸ் உடையில் இங்கும் அங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தனர்.
“ஏய் என்னடா இது..” என அதற்கும் கிரியிடம் எகிறினார் நாகராஜன். அருவாளும் கம்புமாக வந்து இறங்கியவர்கள், சூழ்நிலையைக் கண்டு அப்படியே நிற்க.. “தள்ளுங்க..” என மேல் துண்டை உதறிப் போட்டப்படியே முன்னால் சென்ற நாகராஜனை அங்கிருந்த காவலர் தடுத்து நிறுத்தினார்.
“நான் அவனைப் பார்க்கணும்..” என்று நாகராஜன் அதிகாரமாகக் கூறவும், “யாருக்கும் உள்ளே போக அனுமதியில்லை..” என்றார் காவலர். “ஏன்..?” என்று அவர் ஏதோ சொல்ல வருவதற்குள், “மிஸ்டர் தாரக்கிற்குக் கொலை மிரட்டலும் ஆபிஸுக்கு வெடிக்குண்டு மிரட்டலும் வந்திருக்கு..” என்றவரின் பார்வை சற்று தள்ளி அடியாட்கள் போல் சுமோவுக்கு அருகில் நின்றிருந்தவர்கள் மேல் பதிந்தது.
அதைக் கண்டு அவர்கள் பின் வாங்க.. நாகராஜனும் கொஞ்சம் உஷாரானார். இவரின் அடுத்தக் கட்ட நடவடிக்கையை எதிர்பார்த்தே தாரக் இப்படிச் செய்தது போல் இருக்க.. யோசனையாக முகவாயை தடிவியப்படி சில நொடிகள் நின்றவர், “ஒரு முக்கியமான விஷயமா அவரைப் பார்க்கணுமே..! ரொம்ப அவசரம்.. எங்கே போனா பார்க்க முடியும்..?” என்றார் நாகராஜன்.
“அவர் ஆபீஸில் இல்லை..” என்ற காவலரின் பார்வை இப்போது நாகராஜன் மேல் சந்தேகமாகப் படிந்தது. அதில் எரிச்சலானவர், கிரியின் பக்கம் திரும்பி “நீ இங்கே தானே வேலை செய்யறே.. உள்ளே போயேன்..” என்று எரிந்து விழுந்தார்.
இதைக் கண்டு குழப்பமான கணபதி, “சம்பந்தி..” என்று தொடங்கவும், நாகராஜன் திரும்பி அவரை முறைக்க, அப்படியே பேச்சை நிறுத்தினார் கணபதி. “சொல்ல வந்ததைச் சொல்லி தொலையும்..” என்றார் நாகராஜன்.
“இல்லை.. நடந்ததை சொல்லி, நாம எதுக்காக இங்கே வந்து இருக்கோம்னு புரிய வெச்சு.. திடீர்னு கல்யாண வீட்டில் புகுந்து பொண்ணைத் தூக்கிட்டு போயிட்டாரு அதான் பொண்ணை கூட்டிட்டு போக வந்து இருக்கோம்னு சொன்னா உள்ளே விடுவாங்க இல்லை.. அதைச் சொல்லி கேட்கலாமே..” என்று இழுத்தார் கணபதி.
“எப்படியெப்படி..? என் ஊரில் வந்து என் பொண்ணுக்கு நான் ஏற்பாடு செஞ்சு இருந்த கல்யாணத்தில் புகுந்து ஒருத்தன் பொண்ணைத் தூக்கிட்டு போயிட்டான்னு என்னையே ஊரை கூட்டி தண்டோரா போட சொல்றியா..?” என்றார் ஆத்திரத்தை அடக்கிய குரலில் நாகராஜன்.
அதில் பதிலேதும் சொல்லாமல் கணபதி அமைதியாகி விட, “என் பொண்ணை எப்படிக் கூட்டிட்டு வரணும்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்.. அடுத்தவன் உதவியை எதிர்பார்த்து நிற்க, நான் கையாலாகாதவன் இல்லை..” என்று பல்லைக் கடித்துக் கொண்டே கூறினார் நாகராஜன்.
இதையெல்லாம் அருகில் நின்று வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த கிரியை வெறுப்பாகப் பார்த்தவர், “இங்கே என்ன அவுத்து போட்டுட்டா ஆடறாங்க.. ஆஆன்னு பார்த்துட்டு இருக்கே, உன்னை உள்ளே தான் போகச் சொன்னேன்..” என கத்தினார் நாகராஜன்.
இதில் நிஜமாகவே மிரண்டு போய் அவரைப் பார்த்தான் கிரி. திருமணம் முடிவான நாளில் இருந்து அவன் பார்த்த நாகராஜன் இது இல்லை. அத்தனை மரியாதையோடு அவனிடம் பேசி பழகியவர், இப்போது நடந்து கொள்ளும் முறை கிரியை பதட்டப்பட்ட செய்திருந்தது.
அதில் அங்கு நின்று மேலும் நேரத்தை வீணாக்காமல் வேகமாக அலுவலகத்திற்குள் செல்ல முயன்ற கிரியும் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டான். “நா.. நான் இங்கே வேலை செய்யறேன்..” என்று திணறியவனைச் சந்தேகமாகப் பார்த்த காவலர், “உங்க ஐடி..?” என்றார்.
இத்தனை பிரச்சனைகள் நடக்கும் அலுவலகத்திற்குப் பட்டு வேட்டி சட்டையில் வந்து இருப்பவனின் மேல் சந்தேகம் வராமல் இருந்தால் தான் வியப்பு.
கிரி “ஐடி நான் எடுத்துட்டு வரலையே..” எனவும், “இன்னைக்கு உள்ளே யாரையும் விடறதா இல்லை.. அது தேவையில்லாத பிரச்சனையை உண்டாக்கும்..” என்றார் காவலாளி.
“ஆனா நான் இங்கே ஸ்டாப்..” என்ற கிரியை அவர்கள் கொஞ்சமும் மதிக்கவில்லை. விரலசைவில் ஒரமாகச் சென்று நிற்க சொல்லி விட, இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நாகராஜனுக்குத் தான் ஆத்திரமானது.
********
திருமண மண்டபமே கலவரமாக இருக்க.. ஒரமாக அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்தார் சுஜாதா. இதைக் கண்டு “ஹ்ம்ம், இப்போ அழுது என்ன பயன்..? இதையெல்லாம் முன்னேயே யோசிச்சு இருக்கணும், என்னமோ ஊரில் இல்லாத மாப்பிள்ளைன்னு என் பிள்ளையை விட்டு எவனையோ கூட்டி வந்தப் போதே ஒருமுறைக்கு நாலு முறை யோசிச்சு இருந்தா இப்படி எல்லாம் நடந்து இருக்குமா..?” என்று குத்தினார் சிவகாமி.
அதற்கெல்லாம் கவலைப்படும் நிலையிலோ, பதில் சொல்லும் நிலையிலோ கொஞ்சமும் இல்லை சுஜாதா. தன் ஒரே மகளின் வாழ்வை எண்ணி கலங்கி போய் இருந்தவரின் மனதில் பல்வேறு கலவரங்கள் நடந்து கொண்டிருந்தது.
நாகராஜனின் கோபத்தைக் கண்டு உண்டான பயமும், இப்போது தன் ஆட்களோடு மகளைத் தேடி போய் இருப்பவரின் நடவடிக்கைகள் என்னவாக இருக்குமோ என்ற அச்சமும் அவரை ஒரு அன்னையாய் தவிக்கச் செய்திருந்தது.
உறவு பெண்கள் சுற்றி அமர்ந்து அவரைத் தேற்ற முயன்று கொண்டிருக்க.. அதையெல்லாம் சிறு கேலி புன்னகையோடு பார்த்தப்படி அங்கிருந்து நகர்ந்தார் சிவகாமி.
மெல்ல அங்கிருந்து வெளியே வந்தவர், தன் மகனுக்கு அழைக்க.. அந்தப் பக்கம் ரிங் சென்று கொண்டிருந்ததே தவிர யாரும் எடுக்கவில்லை. “எங்கே போய்த் தொலைஞ்சான்னு தெரியலை.. அத்தனை முறை சொல்லியும் பரதேசி சொதப்பி வெச்சு இருக்கான்..” என்று திட்டிக் கொண்டே அந்த இடம் முழுக்க மகனை தேடிக் கொண்டிருந்தார் சிவகாமி.
அவனுக்கென ஒதுக்கபட்டிருந்த அறையிலும் சென்று பார்த்து விட்டு வெளியே வந்தவர், எதிர்பட்டவர்களிடம் எல்லாம் “கார்த்தியை பார்த்தீங்களா..?” என விசாரிக்க.. சொல்லி வைத்தது போல் அனைவரும் இல்லை என்றிருந்தனர்.
“படுபாவி.. ஒழுங்கா நான் சொன்னதையும் கேட்காம, நானே பக்காவா திட்டம் போட்டு வெச்சு இருக்கேன்.. நடக்கறதை வேடிக்கை மட்டும் பாருங்கன்னு சொல்லிட்டு, இப்போ ஆளையே காணோம்.. வரட்டும் அவன்..” என்று புலம்பிக் கொண்டே மகனை தேடினார் சிவகாமி.
அப்போது அங்கு வேலை செய்யும் ஒருவன் சொன்ன தகவலின் படி மகனை தேடி சென்ற சிவகாமியை கொஞ்சமும் ஏமாற்றாமல் அங்குத் தான் முழுப் போதையில் சரிந்திருந்தான் கார்த்திக்.
தென்னந்தோப்பில் வெட்ட வெளியில் மத்தியான வெயில் கூட உறைக்காமல் போதையில் கிடந்தவனைக் கண்ட நொடி, சிவகாமிக்கு அப்படியொரு ஆத்திரம் உண்டானது.
அதே கோபத்தோடு அருகில் ஏதாவது கிடைக்குமா எனத் தேடியவர், அங்கிருந்த ஒரு தென்னமட்டையை எடுத்து மகனை இரண்டு போட, அதில் லேசாக உளறிக் கொண்டே பிரண்டு படுத்தான் கார்த்திக்.
“டேய், எழுந்துருடா.. இப்படிக் குடிச்சு குடிச்சே வாழ்க்கையைத் தொலைச்சது போதாதா..! இப்போ கைக்குக் கிடைக்க இருந்த வாழ்க்கையும் போச்சே.. நேத்தே நான் சொல்றதை கேளுன்னு சொன்னேனே, இப்போ எவனோ மொத்தமா தூக்கிட்டு போயிட்டானே..” என்று புலம்பியப்படி சற்று தள்ளி இருந்த குடத்தைக் கொண்டு வந்து மகனின் தலையில் தண்ணீரை கொட்டினார் சிவகாமி.
அதில் அடித்துப் பிடித்து கார்த்திகேயன் எழுந்து அமர.. “இதான் நீ மாப்பிள்ளையை விரட்டிட்டு தாலி கட்டற லட்சணமாடா..” என்று ஆத்திரத்தில் கத்தினார் சிவகாமி.
“இப்போ என்னம்மா.. கல்யாணத்துக்குத் தான் இன்னும் நேரமிருக்கே..” என்று எழுந்து அமர்ந்தவனின் போதை அப்போதும் தெளியாமல் இருக்க.. “ஆமாடா.. நிறைய நேரமிருக்கு, ஆனா அறுபதாம் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலாமா..? இங்கே காத்திருந்தவன் பொண்டாட்டியை நேத்து வந்தவன் எவனோ தூக்கிட்டு போயிட்டான்..” என்று தொடங்கி அனைத்தையும் ஒரே மூச்சில் சொல்லி முடித்தார் சிவகாமி.
அதில் கார்த்திக்கின் முழுப் போதையும் ஒரே நொடியில் தெளிந்தது. “என்னம்மா..?” என்று அதிர்வோடு எழுந்து நின்றவன், “யார் அவன்..? எங்கே இருந்து வந்தான்..?” என்று அடுத்தடுத்து கேட்டுக் கொண்டே செல்ல.. “ஹாங் இப்போ வந்து கேளு ஆயா கதையெல்லாம்.. நான் நைட்டே மாப்பிள்ளையைத் தூக்கிடுன்னு சொன்னேன், நீ தான் மாமாவுக்குச் சந்தேகம் வரும்.. அதை விட இந்த மாப்பிள்ளை வேண்டாம்னு மாமாவே கல்யாணத்தை நிறுத்தற அளவுக்கு ஒரு பிளான் வெச்சு இருக்கேன்னு எல்லாம் படம் காட்டினே.. ஆனா இப்போ என்னாச்சு..?” என்றார் கோபமாக சிவகாமி.
“அம்மா, நீங்களே யோசிச்சு பாருங்க.. மாமா குணத்துக்கு மாப்பிள்ளை ஓடி போயிட்டான்னு சொன்னா நம்புவாரா..? அதெப்படி என் பொண்ணை விட்டுட்டு அவன் போகலாம்னு தான் தேடி கிளம்புவாரே தவிர.. வா ராசா நீ கல்யாணம் செஞ்சுகோன்னு என்னை சொல்ல மாட்டார்.. அதான் அவரையே இந்த மாப்பிள்ளை வேண்டாம்னு சொல்ல வெச்சு நான் சிந்துவுக்கு வாழ்க்கை கொடுக்கறேன்னு முன்னே வந்து நின்னா.. மண மேடை வர வந்து கல்யாணம் நின்னு போனா அவமானம்னு யோசிச்சு சரின்னு சொல்லுவார்.. அதுக்குத் தான் அப்படி யோசிச்சேன்..” என்றான் கார்த்திக்.
இப்போது யோசித்துப் பார்க்கும் போது கார்த்திக் சொல்வதும் சரியென்றே தோன்றினாலும், அதையும் சரியாகச் செய்யாமல் சொதப்பி இப்படி எவனோ ஒருவன் இடையில் வந்து அனைத்தும் வீணாகிப் போன கோபம் சிவகாமிக்கு இருந்தது.
“அதெல்லாம் சரி.. இப்போ என்னாச்சு பார்த்தே இல்லை.. திட்டம் போடறது மட்டும் முக்கியமில்லை.. அதை ஒழுங்கா செஞ்சும் முடிக்கணும்..” என்று அவர் திட்டிக் கொண்டே செல்ல.. “இப்போ மாமா எங்கே..?” என்றான் கார்த்திக்.
“வேற எங்கே போவான்.. அவனை தேடி தான் போயிருக்கான்..” என்றார் சிவகாமி. “அப்பறம் என்னம்மா.. அவனைப் போட்டு தள்ளிட்டு சிந்துவை தூக்கிட்டு வந்துடுவார், இனி என்னைத் தவிர எவனும் அவளைக் கட்டமாட்டான், அவ இனி எனக்குத் தான்..” என்றான் கார்த்திக்.
“ஏய் ச்சீ வாயை கழுவு.. எவனோ தாலி கட்டனவளை நீ..” என்று அவர் அருவருப்பாகச் சொல்லவும், “அதனால் என்னம்மா.. அதான் மாமா பின்னேயே போய் இருக்கார் இல்லை, அவன் விரல் கூட அவ மேலே பட்டு இருக்காது..” என்றான் தெனாவட்டாகச் சிரித்தப்படியே கார்த்திக்.
அதில் யோசனையாக முன்னும் பின்னுமாக நடந்தவருக்கு அப்போதும் மனம் ஏற்கவில்லை என்றாலும் மனதில் எதையோ யோசித்து அப்போதைக்கு அமைதியானார் சிவகாமி.
நாகராஜனின் உடன் பிறந்த அக்காவான சிவகாமிக்கு ஒரு மகனும் ஒரு மகளும் உண்டு. மகன் கார்த்திக் முன்பே திருமணமாகி விவாகரத்தானவன். தினம் குடித்து விட்டு வந்து தொல்லை செய்வதாகச் சொல்லி மனைவி பிறந்த வீட்டுக்கு சென்று விட்டிருந்தாள்.
மகனின் வாழ்க்கையைச் சரி செய்யவும், அவனுக்கு ஒரு வாரிசு வேண்டுமென்றும் சிவகாமி பல இடங்களில் பெண் தேடியும், இவனின் முதல் வாழ்க்கையைப் பற்றி அறிந்தவர்கள் யாரும் அதற்குத் தயாராகவே இல்லை.
இதில் பத்து வருட வித்தியயாசம் இருந்தாலும் பரவாயில்லை என்று சிந்துவை திருமணம் செய்து வைக்க சிவகாமி நினைக்க.. நாகராஜன் அதற்குச் சம்மதிக்கவில்லை. இதில் குறுக்கு வழியிலாவது தன் எண்ணத்தைச் சாதித்துக் கொள்ள நினைத்தார் சிவகாமி.
இதில் சிந்துவிற்கு வரும் சொத்தும் அவரின் மனதில் இருந்தது. அதோடு சிந்துவின் பயந்த சுபாவம் அவருக்குச் சாதகமாக இருக்க.. கார்த்திக்கின் முதல் மனைவி போல் இவள் எதையும் செய்ய மாட்டாள், மிரட்டி எளிதாகப் பணிய வைத்து விட முடியும் என்று எண்ணியே திட்டமிட்டு காய் நகர்ந்தி கொண்டிருந்தவரின் சூழ்ச்சியை எல்லாம் தன் ஒரே செயலில் அடித்து வீழ்த்தி இருந்தான் தாரக்.
********
தன் இரு கரம் கொண்டு வாயை மூடியவாறு மிரட்சியாகத் தாரக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சிந்து. வேகமாகச் செல்லும் காரின் வேகத்தை மிஞ்சிக் கொண்டிருந்தது அவளின் பயம்.
அவளின் வாழ்வின் முக்கியமான ஒருநாள். இது இப்படித் தலைக்கீழாக மாறிப் போகுமென அவள் துளியும் எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை. அதிலும் யாரென்றே தெரியாத ஒருவன் திடீரெனப் புகுந்து தாலி கட்டி தூக்கி செல்வதெல்லாம் அவளுக்குக் கனவு போல் இருந்தது.
ஆனால் தன்னருகில் அமர்ந்து இருந்தவனின் அந்த இறுகிய முகமும், சற்று முன்னான அவனின் மிரட்டலும் இது நிஜமென அவளுக்கு நொடிக்கு நொடி உணர்த்திக் கொண்டே இருந்ததில் சிந்துவுக்கு அழுகை வெடித்துக் கொண்டு வந்தது.
சிந்துவுக்கு அவனின் அதட்டலில் அழ கூடப் பயமாக இருந்தது. சிறு வயதில் இருந்தே தன் தந்தையின் கட்டுப்பாட்டில் வளர்ந்து பழகி இருந்தவளுக்கு எதற்கெடுத்தாலும் பயம் தான். சட்டெனத் தன் மனதில் இருப்பதைக் கூட வெளிப்படுத்திக் கொள்ளச் சிந்துவுக்கு வராது.
இன்று இப்படி முகம் தெரியாத ஒருவனின் கையால் மாங்கல்யம் வாங்கிய அதிர்வு அவன் தன்னை எங்கோ கடத்தி செல்வதில் உண்டான பயமென எல்லாம் சேர்ந்து சற்று முன் அவளைத் தன்னிலை மறந்து கத்த செய்திருந்தது.
ஆனால் அதுவும் அவனின் ஒரு அதட்டலில் காணாமல் போய் இருக்க.. கண்ணீர் வழிய மிரட்சியாக அவனைப் பார்த்திருந்தாள் சிந்து. ஆனால் மறந்தும் அவன் பார்வை இவள் பக்கம் திரும்பவில்லை. ஒரு இடத்தில் திடீரெனக் கார் நிற்கவும் பெரும் நம்பிக்கையோடு பார்வையைத் திருப்பியவள், அந்த ஆள் அரவமற்ற இடத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, டிரைவர் இறங்கிக் கொள்ள.. தாரக் அங்குச் சென்று அமர்ந்து காரை எடுத்தான்.
அவன் காரை எடுத்த வேகத்தில் பிடிமானம் இல்லாமல் சென்று இடித்துக் கொண்டவளுக்கு அதன் வலி கூடப் பெரிதாகத் தெரியவில்லை. அப்படி ஒரு பயம் மனம் முழுக்கப் பரவி இருக்க.. பெயர் கூடத் தெரியாத ஒருவனோடு பயணிப்பது அவளுள் பெரும் கலவரத்தை உருவாக்கி இருந்தது.
இதிலிருந்து எப்படித் தப்பிப்பது என்று புரியாமல் சிந்து பார்வையைச் சுழற்ற.. கார் வெகுதூரம் சென்று கொண்டிருந்தது. நகரை கடந்து கார் சென்று கொண்டே இருக்க.. சுற்றிலும் மரங்கள் அடர்ந்த பகுதியில் ஆள் அரவமற்று இருப்பதையும் மாலை மங்கிக் கொண்டு வருவதையும் கண்டு சிந்துவினுள் பயபந்து உருண்டது.
சுற்றுப் புறத்தில் வீடுகளே இல்லாத மரங்கள் அடர்ந்த ஒரு இடத்தில் கார் சென்று நின்றது. சிந்து மிரட்சியாக அந்த இடத்தைப் பார்த்திருக்க.. காரை அதற்குரிய இடத்தில் கொண்டு சென்று நிறுத்தியவன், வேகமாக இறங்கி உள்ளே செல்ல.. கொஞ்சமும் அசையாமல் அப்படியே பின்னிருக்கையில் இருந்து அவனைப் பார்த்திருந்தாள் சிந்து.
கதவை காலால் உதைத்து தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தவன், அதே வேகத்தில் திரும்பி வெளியில் வந்து காரை நெருங்க.. சிந்துவுக்கு உடல் பயத்தில் நடுங்கியது.
முகம் இறுக காரின் கதவை திறந்து அவளின் கையைப் பிடித்து வெளியே இழுத்தவன், அதே வேகத்தில் அவளை உள்ளே இழுத்து செல்ல.. கால்கள் தேய, பாதி அமர்ந்த நிலையிலேயே அவனின் இழுப்பிற்கு உள்ளே சென்றாள் சிந்து.
அப்படியே அவளை அங்கிருந்த ஒரு அறைக்குள் இழுத்து சென்று தள்ளியவன், “இனி இது தான் உன் இடம்.. இங்கே தான் நீ இருந்தாகணும்..” என்றான் கட்டளைக் குரலில் தாரக்.
அந்தக் குரலும் அதை தாரக் சொன்ன விதமும் அவளுக்கு ஏதோ தான் சிறையில் இருப்பது போலான உணர்வை கொடுக்க.. அவ்வளவு நேரம் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருந்த அவளின் கண்ணீர் வெடித்துக் கொண்டு கிளம்பியது.
அதில் கண்ணீரோடு அவனைப் பார்த்து கையெடுத்து கும்பிட்டவள், “என்.. என்னை விட்டுடுங்க..” என்று கெஞ்ச.. அதைக் கண்டவனுக்கு அவளின் மேல் பரிதாபம் வருவதற்குப் பதில் வெறுப்பே வந்தது.
“ஏய்.. இங்கே பார்.. இந்த அபலை போலக் கண்ணீர் வடிச்சுட்டு கையேந்தி கேட்டு எல்லாம் ஒரு பயனும் இல்லை.. இனி இது தான் உன் இடம்.. நீ இங்கே தான் இருந்தாகணும்.. புரியுதா..? அதை முதலில் உன் மனசில் பதிய வெச்சுக்கோ..” என்றான் கடினமான குரலில் தாரக்.
“ஆனா நா.. நான்..” என்று திணறியவளுக்கு அடுத்து என்ன பேசுவது என்று கூடத் தெரியவில்லை. சிறு வயதில் இருந்தே நாகராஜன் சொல்வதைக் கேட்கவில்லை என்றால் கன்னம் வீங்கி விடும். அதில் அனைத்திற்கும் தலையசைத்தே பழகி இருந்தாள் சிந்து.
இப்போதும் இத்தனை கோபத்தோடு இருப்பவனிடம் பேசவே அவளுக்குப் பயமாக இருந்தது. அதில் வெறுப்பும் கோபமுமாக அவளைப் பார்த்து விட்டு தாரக் அறையில் இருந்து வெளியேற முயன்ற நொடி “நா.. ன்.. வீ.. ட்டு.. க்கு.. அப்.. பா..” என்று சிந்து கோர்வையாகப் பேச முடியாமல் திணற.. சட்டெனத் திரும்பி அவளைப் பிடித்து இழுத்து சென்று அந்த அறையின் பால்கனி கதவை திறந்து வெளியே தள்ளி கதவடைத்து இருந்தான் தாரக்.
அவள் தள்ளிய வேகத்தில் தரையில் நிலைக்குலைந்து கீழே விழுந்தவள், அழுகையோடு அவனைப் பார்க்க.. அறைக்குள் இருந்த பொருட்களை எல்லாம் வெறியோடு தூக்கி போட்டு உடைத்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அவனின் இந்தக் கோபத்தைக் கண்டு மிரண்டவளுக்குக் கை கால்கள் எல்லாம் நடுக்கம் எடுக்கத் தொடங்கியது. அதில் அமர்ந்த வாக்கிலேயே சிந்து பின்னால் நகர.. தன் ஆத்திரம் தீரும் மட்டும் அனைத்தையும் அடித்து நொறுக்கியவன், அப்போதும் தன் கோபம் தீராமல் போகவும் “ஆஆஆஆ..” என்று மேலே பார்த்து பெரும் குரலெடுத்து கத்தி இருந்தான் தாரக்.
அந்தக் குரலுக்கு வானமே நடுங்கியது போல் பெரும் இடியோடு மழை வர தொடங்க.. அப்படியே மடிந்து அங்கிருந்த படுக்கையில் அமர்ந்தான் தாரக். மழையில் நனைந்தப்படி சிந்து அழுகையோடு அமர்ந்திருக்க.. கையை இறுக்கமாக மூடியவாறே தன் கோபத்தைத் தணிக்க முயன்று கொண்டிருந்தவன் விழிகள் சிவக்க அவளையே தலையை மட்டும் திருப்பி பார்த்திருந்தான்.
அந்தப் பார்வை உறுத்த விழிகளை உயர்த்தியவள், தாரக்கின் விழிகளில் தெரிந்த ஏதோ ஒன்றில் திகைத்து எச்சில் கூட விழுங்க மறந்து அவனையே பார்த்திருக்க.. சிந்துவின் முகத்தில் நிலைத்திருந்த அவன் பார்வை மெதுவாக அவள் மேல் வேறு விதமாகப் படிந்தது.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
21/01/2025 11:16 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 2
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 6 days ago by Kavi Chandra
Topic starter
24/01/2025 11:29 pm
நேசம் – 3
எதுவும் செய்ய முடியா நிலையில் கையைக் கட்டிப் போட்டது போல் தாரக் தங்களை நிற்க வைத்திருப்பது நாகராஜனுக்கு ஆத்திரத்தை கொடுத்தது.
இதுவரை எந்த ஒரு முயற்சியிலும் இப்படி அவர் தோற்று நின்றதில்லை.
அதில் உண்டான கோபம் அவரை மூர்க்கமாக்க.. “என்னடா கையைக் கட்டி வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருக்கீங்க..? என்ன நடந்தாலும் பரவாயில்லைன்னு அடிச்சு ஆபிஸை உடைங்கடா பார்த்துக்கலாம்..” என்று கத்தினார்.
“அண்ணே.. இது நம்ம ஊரு இல்லை.. அவசரப்படாம கொஞ்சம் பார்த்து பக்குவமா..” என்று குரலை தழைத்துக் கொண்டு பேசினான் முத்து.
“என்னடா நம்ம ஊரு இல்லை.. அவன் நம்ம ஊருக்கு வந்து நம்மப் பொண்ணைத் தூக்கிட்டுப் போகலாம்.. நாம மட்டும் எதுவும் செய்யக் கூடாதா..?” என்று அப்போதும் எகிறினார் நாகராஜன்.
“அதில்லைண்ணே.. நம்ம வீட்டு பொண்ணு விஷயம், போலீஸ் கேஸ்னு போகாம நாம பார்த்துக்கலாம்.. ஊருக்குள்ளே வந்து இப்படிப் பக்காவா திட்டம் போட்டு நாம சுதாரிக்கக் கூட நேரம் கொடுக்காம தூக்கிட்டு போயிருக்கான்னா.. எங்கே எப்போ மிச்சம் வெச்ச தப்புன்னு தெரியலை பாருங்க.. அவசரப்பட்டு எதையும் செஞ்சு எல்லாம் தோண்டி துருவாம இருக்கணும் இல்லையா..” என்று அவருக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் நாகராஜனின் காதுக்கு அருகில் சென்று கிசுகிசுத்தான் முத்து.
அதில் யோசனையானவர், மோவாயை தடவியப்படி இங்குமங்குமாகச் சில நிமிடங்கள் நடந்தார். அவர் மனக்கண்ணில் தாரக் திருமண மண்டபத்திற்குள் நுழைந்தது முதல் நடந்த அனைத்தும் காட்சிகளாக வந்து போக.. கச்சிதமாகத் திட்டமிட்டு அவன் செயல்பட்டிருப்பது தெளிவாக அவருக்குப் புரிந்தது.
அதிலும் ஆளும் அம்புமாக அவரோடு அத்தனை ஆட்கள் இருக்க.. யாரும் ஒரு அடி எடுத்து வைக்க முடியா வகையில் அவர்களை ஸ்தம்பிக்கச் செய்து அவன் செயல்பட்டிருப்பது எல்லாம் அவருக்கு யோசனையைத் தர.. “எனக்கு என்னவோ இதை அவன் தனியா செஞ்சு இருப்பான்னு தோணலைண்ணே.. உள்ளே இருந்தே யாரோ அவனுக்கு உதவி இருக்காங்க..” என்றான் சிவா.
“ஆமாண்ணே.. எனக்கு அதே சந்தேகம் தான்.. இல்லைனா இவ்வளவு கச்சிதமா செஞ்சு முடிச்சு இருக்க முடியாது..” என்றான் முத்து. அதற்கு ஒரு ஆமோதிப்பான தலையசைப்பை பதிலாக கொடுத்தவரின் பார்வை சற்று தள்ளி நின்றிருந்த கிரியின் மேல் படிந்தது.
“டேய்.. வா இங்கே..” என்று அவர் அதட்டலாக கிரியை அழைக்கவும், அவரின் அழைப்பில் மரியாதை துளியும் இல்லாததைக் கண்டு முகம் மாறினான் கிரி. “எது வாயிலேயோ தலையைக் கொடுத்தா மாதிரி சிக்கிட்டு இருக்கோம் கிரி.. இப்போ எந்தச் சேதாரமும் இல்லாம எப்படித் தலையை வெளியே எடுக்கறதுன்னு தான் பார்க்கணுமே தவிர.. வேற எதுவும் யோசிக்கக் கூடாது.. போ..” என்றார் கணபதி.
“ஏன்டா அப்பனுக்கும் பையனுக்கும் காதில் கோளாறா என்ன..?” என்று நாகராஜன் ஒரு அதட்டல் போடவும், முகம் மாறாமல் அவரை நோக்கி சென்றான் கிரி.
“வெளியே நின்னு என்ன வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருக்கே..? உள்ளே எப்படிப் போகன்னு யோசி..” என்றார் நாகராஜன். “நான் என்ன செய்யறது..? அவங்க தான் உள்ளேயே விட மாட்டேங்கறாங்களே..” என்றான் கிரி.
“ச்சீ இப்படி சொல்ல வெட்கமா இல்லை உனக்கு..? உன்னால் முடியுமா..? முடியாதான்னு நான் கேட்கலை.. நீ உள்ளே போறே, அவ்வளவு தான்.. எனக்கு அவன் உள்ளே இருக்கானான்னு தெரியணும்..” என்றார் அதட்டலாக நாகராஜன்.
“ஆனா எப்படி முடியும்..?” என கிரி அப்போதும் தயங்கவும், “ஏன்டா.. எவனையோ கல்யாணத்துக்குக் கூட்டிட்டு வந்து நல்ல காரியத்தை நிறுத்த முடியும்.. நீ வேலை செய்யற இடத்துக்குள்ளே போக உன்னால் முடியாதா..?” என்று எகிறினார் நாகராஜன்.
அவருக்குமே தாரக் அலுவலகத்தில் இருப்பதற்கான வாய்ப்பில்லை என நன்றாகப் புரிந்தது. ஆனால் அவன் இப்படி உள்ளே செல்ல முடியாமல் அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்தி இருப்பது அவரை ஆத்திரம் கொள்ளச் செய்திருந்தது.
அவனின் பாதுக்காப்பை மீறி உள்ளே சென்றே ஆக வேண்டுமென அந்த நொடி நினைத்தாரே தவிர, அவனிடம் சிக்கி இருக்கும் தன் மகளின் நிலை என்ன என யோசிக்க மறந்தார் நாகராஜன். எப்போதும் போல் அவரின் ஆணவம் தலை தூக்க, அவன் தன்னை எதுவும் செய்ய முடியாமல் நிற்க வைத்திருப்பது போல் தாரக்கை தன் முன் மண்டியிட வைக்க வேண்டுமென்றே மனம் யோசித்தது.
அதில் “ஹ்ம்ம் சீக்கிரம் போ..” என்று கிரியை அவர் விரட்ட.. வேறு வழியில்லாமல் மீண்டும் அங்கிருந்த காவலர்கள் முன் சென்று நின்றான் கிரி. இப்போது கிரியை எரிச்சலாகப் பார்த்தவர்கள், முன்பை விட மரியாதை குறைவாக நடத்தி விரட்டி விட முயல.. அவனுக்கு அவமானத்தில் முகம் கறுத்தது.
நேற்று வரை இங்கு அத்தனை மரியாதையோடு உள்ளே சென்று வந்துக் கொண்டிருந்தவனின் இன்றைய நிலை அவனுக்கே அவமானமாக இருக்க.. ஒரே நேரத்தில் சொந்த வாழ்விலும், வேலையிலும் இப்படித் தன் நிலை தலைகீழாக மாறிப் போனதை எண்ணி மனதளவில் குன்றிப் போனான் கிரி.
ஆனால் இப்போது திரும்பிப் போனால் நாகராஜன் பேசும் வார்த்தைகள் இவர்கள் தன்னிடம் நடந்து கொள்ளும் முறையை விட மிக மோசமாக இருக்குமெனப் புரிய.. “இங்கே பாருங்க.. நான் இங்கே தான் வேலை செய்யறேன்.. அவசரமா நான் உள்ளே போகணும்.. வேணும்னா சார்கிட்ட கூடக் கால் செஞ்சு கேளுங்க..” என்றான் கிரி.
அதில் எரிச்சலோடு எதையோ சொல்ல முயன்ற காவலரை தடுத்த மற்றொரு காவலர், அலுவலகத்தில் இருக்கும் யாரையோ அழைத்து விவரம் கேட்க.. அவர்களோ சென்ற வாரமே கிரியை வேலையில் இருந்து நீக்கி விட்டதாகத் தெரிவித்தனர்.
இதைக் கேட்டு கிரியை ஒரு மாதிரி பார்த்தவாறே அழைப்பை துண்டித்தவர், “என்ன பிளானோடடா வந்திருக்கீங்க..? ஆளையும் முழியையும் பார்த்தாலே சந்தேகமா இருக்கே..! எல்லாம் உன் கூட்டாளிங்க தானே..? நீங்க தான் இந்த மிரட்டல் கொடுத்ததா..?” என்று அவ்வளவு நேரம் இருந்த குரலை மாற்றி மிரட்டலோடு அவனை விசாரிக்கத் தொடங்கினார் அந்தக் காவலர்.
“என்ன சார் என்னென்னவோ பேசறீங்க..? நான் ஏன் அதெல்லாம் செய்யப் போறேன்..?” எனச் சிறு தடுமாற்றத்தோடு கிரி பின் வாங்கவும், “பின்னே போன வாரமே உன்னை வேலையை விட்டு தூக்கி இருக்காங்க.. அப்பறமும் இங்கே வேலை செய்யறேன்னு வந்து நிற்கறே.. அதுவும் இங்கே இப்படி ஒரு பிரச்சனை ஓடிட்டு இருக்கும் போது என்னவோ கல்யாணத்துக்குப் போறது போலப் பட்டு வேட்டி சட்டையில் வந்து நிற்கும் போதே உன்னைச் சந்தேகப்பட்டேன்.. இப்போ இல்லை புரியுது இதுகெல்லாம் நீதான் காரண கர்த்தான்னு, அடியாளோட வேற வந்து இருக்கே..” என்று சற்று தள்ளி இருந்த வாகனத்தைப் பார்த்தப்படியே மிரட்டலாகப் பேசினார் காவலர்.
இதில் அவரின் மிரட்டலை விட அவர் சொன்ன செய்தியே கிரிக்குத் திகைப்பை கொடுத்தது. அவனை வேலையில் இருந்து நீக்கி இருக்கும் செய்தியே இப்போது தான் கிரிக்குத் தெரியும். சென்ற வாரம் திருமணத்திற்காக விடுமுறை எடுத்துக் கொண்டு சென்றவன், அதன் பின் இப்போதே இங்கு வருகிறான்.
இதற்கிடையில் இதெல்லாம் என்ன..? ஏன்..? எதற்காக..? எப்ப்போது..? என அவனுள் ஆயிரம் கேள்விகள் ஒரே நேரத்தில் முட்டி மோதிக் கொண்டிருக்க.. எதற்குமே அவனிடம் பதிலில்லை. அவசரமாக இங்கிருக்கும் பிஆருக்கு அழைக்க முயன்றான் கிரி.
ஆனால் அவரின் எண்ணிற்கு அழைப்பே போகவில்லை. தொடர்ந்து இரண்டு முறை முயற்சி செய்த பின்பே அவர் தன் எண்ணை பிளாக் செய்திருப்பது கிரிக்குப் புரிந்தது. அதில் உண்டான திகைப்பும் குழப்பமாக நின்றிருந்தான் கிரி.
தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் எதுவும் அவனுக்குப் புரியவில்லை. ஏதோ பெரும் சிக்கலில் தன்னை அறியாமலே சிக்க வைக்கபட்டிருப்பது போல் அவனுக்குத் தோன்ற.. கலக்கமாகத் திரும்பி தன் தந்தையைப் பார்த்தான் கிரி.
அதற்குள் இதையெல்லாம் சற்று தள்ளி இருந்த காரில் சாய்ந்து நின்று கவனித்திருந்த நாகராஜன், கிரியை கோபமாக அழைக்க முயல.. “ஏய், யாரது..? உன் கூட்டாளிங்களா..? கூப்பிடு அவங்களை இங்கே..” என்றார் காவலர்.
அதேநேரம் “அண்ணே வேண்டாம்.. நிலைமை சரியில்லை, இப்போ நாம இங்கே இருக்கறது நல்லதில்லை.. கிளம்புவோம், அவனை நம்ம வழியில் பார்த்துக்கலாம்..” என்றான் மெதுவாக முத்து.
ஏனோ எப்போதும் இதையெல்லாம் கேட்காத நாகராஜனுக்கே இன்று இது தான் சரியெனத் தோன்றியதில், மறுத்து எதுவும் பேசாமல் “அவனைத் தூக்கி வண்டியில் போடு..’ என்று விட்டுக் காரில் ஏறினார்.
அடுத்த சில நிமிடங்களில் அவர்களின் வாகனங்கள் சொந்த ஊரை நோக்கி பயணிக்க.. “அவனைச் சும்மா விடக் கூடாதுடா.. விடவே கூடாது..” என்று தன் தோல்வியை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல் பொருமிக் கொண்டே வந்தார் நாகராஜன்.
அவரின் இத்தனை வருட வாழ்க்கையில் இது அவரின் முதல் தோல்வி என்று சொல்லி விட முடியாது என்றாலும், முதல் அவமானம். எதுவும் செய்ய முடியா நிலையில் எந்த பக்கமும் போக முடியா நிலையில் கைகளைக் கட்டிப் போட்டது போல் ஒரு நாள் முழுக்க ஒருவன் தன்னை நிற்க வைத்திருப்பதை அவரால் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை.
அந்தக் கோபம் முழுக்க இப்போது கிரியின் மீது திரும்பியது. சரியாக அதேநேரம், “அப்போ நாங்க இங்கே இறங்கிக்கறோம் சம்பந்..” என்று தொடங்கி, நாகராஜனின் பார்வையில் அப்படியே வார்த்தையை முடிக்காமல் நிறுத்தினார் கணபதி.
“ஏன்யா உனக்கும் உன் பிள்ளைக்கும் என்னைப் பார்த்தா என்ன ஏமாளி போல இருக்கா..? அவன் என் கையில் கிடைக்கற வரைக்கும் நீங்க எங்கேயும் போக முடியாது.. என் கஸ்டடியில் தான் இருந்தாகணும்..” எனவும், “இது என்னங்க அநியாயமா இருக்கு.. நாங்க ஏன் உங்க கஸ்டடியில் இருக்கணும்..?” என்றிருந்தான் கோபமாக கிரி.
“ஏன் இருக்கணுமா..? அவன் கூட்டாளி தானேடா நீ.. அப்போ நீ இருந்து தானே ஆகணும்..” என்று முத்து சொல்லவும், “கொஞ்சமாவது அறிவிருக்கா உனக்கு..? நான் அவர் கூட்டாளியா இருந்தா என்னை ஏன் வேலையை விட்டு தூக்க போறார்.. உங்களை மாதிரியே நானும் ஏமாந்து தான் நிற்கறேன்.. அது கூடப் புரியாம பேசறீங்க..” என எரிச்சலில் கத்தி இருந்தான் கிரி.
அடுத்த நொடி பட்டென அவனின் தலையில் ஓங்கி தட்டி இருந்தார் நாகராஜன். “கூட்டுக் களவானித்தனம் செஞ்சதுமில்லாம சத்தமா வேற பேசுவியா நீ..” என்றார்.
அதேநேரம் முன்னே அமர்ந்திருந்த சிவா இருக்கைக்குக் கீழே வைத்திருந்த அருவாளை எடுத்து “எல்லாத்தையும் மூடிட்டு வந்தா உசுரோட ஊர் போய்ச் சேரலாம்.. இல்லை..” என்று மிரட்டலாகக் கூறவும், மகனின் கையை இறுக்கமாகப் பிடித்த கணபதி, ‘எதுவும் பேசாதே..!’ எனத் தலையசைத்தார்.
அவருக்குத் தேவையில்லாமல் இவர்களிடம் வந்து சிக்கிக் கொண்டோம் என்று நன்றாகப் புரிந்தது. இங்கிருந்து எந்தச் சேதாரமும் இல்லாமல் எப்படித் தப்பிப்பது என்று தான் பார்க்க வேண்டுமே தவிர, இவர்களிடம் இனி பேசி பலனில்லை என அவருக்கு நன்றாகப் தெரிந்தது.
************
மழையில் கோழிக் குஞ்சாக நடுங்கிக் கொண்டிருந்தவளுக்கு அதை விடப் பத்து மடங்கு அதிகமாகப் பயத்தில் உடல் நடுங்கியது. அதிலும் சற்று முன் அவனின் கோபத்தில் சிதறிய பொருட்களையும் பெரும் குரலேடுத்து தாரக் கத்தியதையும் கண்டிருந்தவளுக்கு உடல் வெளிப்படையாகவே நடுங்கியது.
அதேநேரம் இருவருக்கும் இடையே இருந்த கண்ணாடி கதவின் வழியே அவளை வெறுப்பாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அதீத கோபத்தில் விழிகள் ரத்தமெனச் சிவந்திருக்கப் பெரும் முயற்சி எடுத்து அதைக் கட்டுப்படுத்த தாரக் முயன்று கொண்டிருப்பது அவன் இரு கைகளையும் இறுகமூடி இருந்த விதத்திலும், கைகளின் நரம்புகள் புடைத்து இருந்ததிலும் தெளிவாகத் தெரிந்தது.
மழையிலும் பயத்திலும் உடல் வெடவெடத்து போய் அமர்ந்திருந்தவள், தாரக்கின் இந்தப் பார்வை உறுத்தியதில் விழிகளை மட்டும் உயர்த்திப் பார்க்க.. அப்போதும் அவளைத் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
ஆனால் அந்தப் பார்வையில் இருந்த பொருள் தான் அவளுக்குச் சுத்தமாகப் புரியவில்லை. இதற்கு முன் இப்படியான பார்வையைச் சிந்து எதிர் கொண்டதில்லை என்று சொல்வதை விட, அவளுக்குப் பெரிதாக வெளி ஆட்களிடம் பேசி பழகும் சந்தர்ப்பமே அமைந்ததில்லை எனலாம்.
நாகராஜனின் அதீத கட்டுப்பாட்டிலேயே வளர்ந்திருந்தவளுக்கு நட்பு வட்டம் என்று சொல்லிக் கொள்ளக் கூட ஒரு சிலரே இருந்தனர்.
அவர்களும் பள்ளியில் இருந்து இவளோடு படித்து வளர்ந்திருந்தவர்கள்.
அதில் இன்றே பார்த்திருந்த புதியவனின் பார்வையில் இருந்த பொருளை எல்லாம் மொழி பெயர்க்கத் தெரியாமல் சிந்து நடுங்கிக் கொண்டே இருக்க.. தொடர்ந்து தாரக்கின் விழிகளைச் சந்திக்க முடியாமல் அவ்வப்போது விழிகளைத் தழைத்துக் கொள்வதும், மீண்டும் அந்தப் பார்வையின் உறுத்தலில் தலையை நிமிர்த்திப் பார்ப்பதுமாகச் சில நிமிடங்கள் சென்றது.
அப்படி இறுதியாக அவள் விழிகளை உயர்த்திய போது அவன் பார்வையில் தெரிந்த மாற்றம் அவளைத் திடுக்கிட செய்தது. இவ்வளவு நேரம் இருந்த பார்வைக்கும் இப்போது தாரக்கின் பார்வைக்கும் உள்ள வித்தியாசம் அவளுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்தது.
அதில் ஏதோ ஒன்று உறுத்த, கேள்வியாக அவனைச் சிந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, அவளை நோக்கி எழுந்து வரத் தொடங்கி இருந்தான் தாரக்.
இதில் தன்னையும் அறியாமல் அமர்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து சிந்து எழுந்து நிற்க.. அவள் உடல் வெளிப்படையாகக் குளிரிலும் பயத்திலும் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது.
தன் முன் நடுங்கிக் கொண்டு நின்றிருப்பவளை எள்ளலும் வெறுப்பாக ஒரு நொடி பார்த்தவன், பின் அப்படியே அவளைத் தூக்கித் தோளில் போட்டுக் கொண்டு அறைக்குள் நுழைய.. பெரிதாக ஏதோ தவறு நடக்கப் போவதை அந்த நொடி அவள் மனம் உணர்ந்தது.
அதில் “விடுங்க.. விடுங்க என்னை..” என்று அவசரமாக அவனிடம் இருந்து விடுபடப் போராடினாள் சிந்து. ஆனால் அவளின் முயற்சிகள் எல்லாம் வீணாகி போக.. சிந்துவை பிடித்திருந்த தன் கரத்தில் மேலும் இறுக்கத்தைக் கூட்டியவாறே அறைக்குள் நுழைந்தவன், சிந்துவை அப்படியே படுக்கையில் வீசி இருந்தான்.
இதில் திகைத்து விழித்தவள் வேகமாக எழுந்து கொள்ள நினைக்க.. அதற்கு வாய்ப்பே கொடுக்காமல் அவள் மேல் படர்ந்திருந்தவனின் செயலில் அப்பட்டமாக அதிர்ந்து அவனிடமிருந்து தப்பிக்க முயன்றாள் சிந்து.
ஆனால் தாரக்கின் உடல் பலத்திற்கு முன் அவளால் போராட மட்டுமல்ல, அசைய கூட முடியவில்லை. “ப்ளீஸ், ப்ளீஸ் என்னை எதுவும் செஞ்சுடாதீங்க, ப்ளீஸ் என்னை விட்டுடுங்க..” என்று அவள் கையெடுத்துக் கும்பிட்டு கெஞ்ச தொடங்க.. அதைப் பற்றிய கவலையே தனக்கில்லை என்பது போல் சிந்துவின் கழுத்து வளைவில் தன் முகத்தைப் புதைத்திருந்தான் தாரக்.
இதில் உடல் விறைக்க, பயத்தில் உள்ளம் பதற.. “வேண்டாம், வேண்டாம் பிளீஸ் என்னை விட்டுடுங்க..” என்று அவள் தொடர்ந்து கதறிக் கொண்டே இருக்க.. அவளுள் மூழ்கத் தொடங்கி இருந்தவனுக்கு சிந்துவின் இந்தத் தொடர் பேச்சு எரிச்சலை கொடுத்தது.
அதில் உண்டான கோபத்தோடு சட்டென அவளின் கழுத்தை அழுத்தமாகப் பிடித்து நெறித்தவன், “உன்னால் இதுக்கு முன்னே நடந்ததை எப்படி மாற்ற முடியாதோ.. அதே போல இனி நடக்கப் போறதையும் தடுக்க முடியாது.. இனி இது தான் உன் வாழ்க்கை, இங்கே இப்படித் தான் நீ இருக்கப் போறேன்னு புரிஞ்சு இங்கே நடக்கப் போறதை அமைதியா ஏத்துக்கப் பழகு.. இல்லைனா உனக்கு தான் சேதாரம் அதிகமாகும்.. புரிஞ்சு நடந்தா உனக்கு தான் வலியும் வேதனையும் குறைவா இருக்கும்.. இல்லைனா நடக்கப் போற எதுக்கும் நான் பொறுப்பில்லை..” என்றான் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டே ஒருவித அழுத்தத்தோடான குரலில் தாரக்.
அந்தக் குரலும் அவனின் வார்த்தைகளும் அவளுள் குளிரை பரப்ப.. “ப்ளீஸ்.. வேண்டாம், ப்ளீஸ் என்னை விட்டுடுங்க.. நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன் உங்களுக்கு.. என்னை விட்டுடுங்க ப்ளீஸ், ப்ளீஸ்..” என்று மட்டுமே அவள் கதறிக் கொண்டிருக்க..
“உனக்கெல்லாம் வார்த்தையில் சொன்னா புரியாதுடி..” என ஒரு வித எரிச்சலோடு அவள் கழுத்தை அழுத்திக் கொண்டே கூறியவன், சட்டெனச் சிந்துவின் கன்னத்தைத் தன் ஒற்றைக் கையால் இறுக்கி பிடித்து விடாமல் பேசிக் கொண்டிருந்த அவளின் இதழ்களைத் தன் வசமாக்கிக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அதில் உண்டான அதிர்விலும் வலியிலும் செயலற்று சிந்து அப்படியே அசைவின்றி இருக்க.. தாரக்கின் வன்மையான இதழ் முற்றுகை முற்றுப் புள்ளியே இல்லாமல் தொடர்புள்ளியாக நீண்டு கொண்டே இருந்தது.
அந்த இதழொற்றலில் காதலோ, காமமோ, ஆசையோ துளியுமில்லை வெறுப்பும் கோபமே அதில் மிச்சமிருக்க.. அதை அவளிடம் தவறாமல் கொண்டு சென்று சேர்த்துக் கொண்டிருந்தவனின் செயலில் ஒரு கட்டத்தில் சிந்துவின் இதழிலிருந்து ரத்தம் கசிய தொடங்கியிருந்தது.
அதை உணர்ந்த பிறகே அவளிடம் இருந்து விலகியவன், “இது ஜஸ்ட் சாம்பிள் தான்.. அமைதியா இருந்தா, உனக்குச் சேதாரம் குறைவாக இருக்கும்னு நான் சொன்னது இப்போ உனக்குப் புரிஞ்சு இருக்கும்னு நினைக்கறேன்..” என்று மீண்டும் மிரட்டலோடு கூறியவாறே அவளில் தன் தேடலை தாரக் தொடங்கி இருக்க.. இனி தன்னை யாராலும் காப்பாற்ற முடியாது என சிந்துவுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்து போனது.
அதில் விழிகளில் வழியும் வேதனையோடு அப்படியே எதிர்ப்பை கைவிட்டு சில நொடிகள் அமைதியாக அவனை வெறித்திருந்தவளின் விழிகளில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.
அதைக் கொஞ்சமும் இரக்கமற்று பார்த்தவன், “எதுக்கு இப்போ இந்த டேமை ஓபன் செய்யறே.. இந்த டிராமாவினால் எல்லாம் எதுவும் மாறப் போறதில்லை..” என்றபடியே அவள் கழுத்து வளைவில் தன் முகத்தைப் புதைத்து முன்னேறிக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அதில் உண்டான அழுகையை இதழ் கடித்துக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முயன்றவளுக்கு அங்கு ரத்தம் கசிந்து கொண்டிருப்பதில் சுருக்கென வலிக்க.. வேதனையோடு அவனைப் பார்த்தவள், “எதுக்காக எனக்கு இந்தத் தண்டனை..? நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன்..? இதுக்கு முன்னே நான் உங்களைப் பார்த்தது கூட இல்லையே..” என்றாள் அழுகையோடு சிந்து.
“எது தண்டனை..?” என ஒரு மாதிரியாகக் கேட்டவாறு அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன், “ஏன் கல்யாணம் முடிந்ததும் என்ன நடக்கும்னு உனக்குத் தெரியாதா என்ன..? அவ்வளவு சின்னப் பாப்பாவா நீ..?” என்று அவளைக் கேலியாகப் பார்த்தான் தாரக்.
இதற்கு என்ன பதில் சொல்வாள் சிந்து..? ‘அதுவும் இதுவும் ஒன்றா..?’ என்று அவள் மனம் எண்ண.. அதை அவளின் முகத்தில் இருந்தே படித்து விட்டிருந்தவன், “இதே அவன் தொட்டா ஓகே தானே உனக்கு..? ஆனா அதுவே நான் தொட்டா பிடிக்கலை, இரண்டு பேருக்கும் என்ன பெரிய வித்தியாசம்..? அவனும் இதைத்தான் கட்டி உன்னைத் தொட்டு இருக்கப் போறான், நானும் அதையே தான் கட்டி தொட்டுட்டு இருக்கேன்.. உனக்குத் தேவை ஒரு தாலியும் ஒரு புருஷனும் அவ்வளவு தானே.. அது யாரா இருந்தா என்ன..? இன்னும் சொல்ல போனா அவனை விட நான் எல்லா வகையிலும் பெட்டர்.. அதை வார்த்தைகளில் சொல்றதை விடச் செயலில் புரிய வைக்கறேன்..” என்று அவன் பேசிக் கொண்டே செல்ல.. சிந்துவுக்கு உடலும் மனமும் கூசிப் போனது.
இப்படியான பேச்சுக்களையும் வார்த்தைகளையும் இதற்கு முன் அவள் கேட்டதில்லை. முன் பின் தெரியாத ஒருவன் தன் ஒட்டுமொத்த வாழ்க்கையையே புரட்டிப் போட்டு விட்டதோடு இப்படி எல்லாம் தன்னிடம் நடந்து கொண்டிருப்பதை எப்படித் தடுப்பது எனத் தெரியாமல் அவள் திகைத்திருக்கும் போதே துச்சாதனனாக மாறி இருந்தான் தாரக்.
இதில் பதறி எழுந்து தன்னைக் காத்துக் கொள்ள முயன்றவாறே படுக்கையின் ஓரத்தில் சென்று கால்களைக் குறுக்கிக் கொண்டு அமர்ந்து கொண்டவளை, கொஞ்சமும் இரக்கமில்லாமல் பார்த்தவன், இருந்த இடத்திலிருந்து அசையாமல் சிந்துவின் இரு கால்களின் பாதங்களையும் இறுக பற்றித் தன்னை நோக்கி இழுத்த வேகத்தில், முன்பு போலவே அவனுக்கு வாகாக வந்து விழுந்திருந்தாள் சிந்து.
அதைக் கண்டு எள்ளலாக அவளைப் பார்த்தவன் என்னிடம் இருந்து உன்னால் தப்பிக்கவே முடியாது என்பது போல் அவளின் இரு கரங்களையும் படுக்கையோடு சேர்த்து தன் இரு கரங்களால் சிறை செய்து அவளை அசையாதப்படி பிடித்தவாறே, அவளைத் தன் வசமாக்கிக் கொள்ளத் தொடங்கினான் தாரக்
இதில் சிந்துவால் கொஞ்சமும் அசைய கூட முடியவில்லை. அத்தனை அழுத்தம் தாரக்கின் பிடியில் இருந்தது.
அங்கிருந்து எழுந்து கொள்ள முயன்று, தன்னைக் காத்துக் கொள்ளப் போராடி ஒரு கட்டத்தில் இதெல்லாம் முடியாது எனப் புரிந்து அமைதியாகிப் போனாள் சிந்து.
அவ்வளவு நேரமும் அவளின் முயற்சிகளை எல்லாம் முறியடித்துக் கொண்டிருந்தவன், இப்போது விழிகளை மட்டும் உயர்த்திச் சிறு கேலியோடு அவளைப் பார்த்து “இதைத்தான் ஆரம்பத்திலேயே சொன்னேன்..” என்று விட்டு அவளுள் மூழ்கினான் தாரக்.
மென்மை என்றால் என்னவென்றே தெரியாதது போல் இருந்தது அவனின் செயல்கள். தாரக்கின் பேச்சிலும் செயலிலும் காயப்பட்டிருந்த அவளின் மனதிற்குக் கொஞ்சமும் குறையாத அளவிற்கு, அவளின் உடலும் ரணமானது.
அதைப் பற்றி எல்லாம் துளியும் கவலையே இல்லாமல் அவன் நினைத்ததை நிறைவேற்றிக் கொண்டே அவளிடமிருந்து விலகினான் தாரக்.
கண்ணீரும் கதறலுமாக அவனுள் அவ்வளவு நேரமும் அடங்கி இருந்தவள், இறுதியாக உயிரை விழிகளில் தேக்கியவாறே தாரக்கை பார்த்து “எனக்கு ஏன் இந்தத் தண்டனைன்னு இப்போவாவது சொல்லுங்களேன் ப்ளீஸ்..” என்று லேசான திணறலோடு கேட்டிருக்க..
அங்குக் கழற்றி வீசியிருந்த தன் சட்டையை எடுத்து உதறி அணிந்து கொண்டிருந்தவன், “தண்டனை உனக்கில்லைடி.. எனக்கு..” என்றான் வெறுப்பான குரலில் அவளைப் பார்த்து தாரக்.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
24/01/2025 11:30 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 3
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 2 days ago by Kavi Chandra
Topic starter
28/01/2025 11:11 pm
நேசம் – 4
இருள்பிரியா விடியலில் தாரக்கின் கார் காற்றைக் கிழித்துக் கொண்டு வேகமாகப் பறந்தது.
காரை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தவனின் முகம்l இறுகி பாறையைப் பிரதிபலிப்பதாக இருந்தது. விழிகள் சிவக்க, விரல்கள் ஸ்டேரிங்கை பிடித்துக் கொண்டிருந்த அழுத்தத்திலேயே எதையோ நினைக்கப் பிடிக்காமலோ..! இல்லை மறக்க முடியாமலோ..! தாரக் தனக்குள்ளேயே போராடிக் கொண்டிருப்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது.
வெகு தூரம் பயணித்து நடுத்தர வர்க்க மக்கள் அதிகம் வசிக்கும் பகுதிக்குள் அவனின் கார் நுழைந்த பின் தன் வேகத்தைக் குறைத்துக் கொண்டது. இரு பக்கமும் வீட்டின் வெளியே இருசக்கர வாகனங்கள் வரிசையாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருக்க.. கிடைத்த இடைவெளியில் மெதுவாகக் காரை பொறுமையாகச் செலுத்திக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
மூன்று வளைவுகள் கடந்து இறுதியாக இருந்த வீதியின் கடைசியில் பெரிய மரத்தின் பின் மறைவாக இருந்த வீட்டின் முன் சென்று தாரக்கின் கார் நின்றது. சின்ன வெளி விளக்கு மட்டும் சோபையாக ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்க.. மஞ்சள் நிற பெயிண்ட் அடித்த பழைய வீடு அங்கு நின்றிருந்தது.
காரில் அமர்ந்தபடியே நிமிர்ந்து அந்த வீட்டை பார்த்த தாரக்கின் விழிகளில் அத்தனை வலி தெரிந்தது. இவ்வளவு நேரம் அவனிடம் இருந்த கடுமையும், வெறுப்பும் காணாமல் போய் உணர்வுகளின் கொந்தளிப்பின் பிடியில் இருந்தான் தாரக்.
உடனடியாகக் காரில் இருந்து இறங்கவே அவனால் முடியவில்லை. அந்த வீட்டை பார்த்தப்படியே சில நொடிகள் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தவனின் மனதிலும் உடலிலும் ஒரு சிறு நடுக்கம் பரவி கொண்டிருக்க.. விழிகளில் வேதனையோடு அந்த வீட்டையே இமைக்காமல் பார்த்திருந்தான் தாரக்.
மெதுவாக இறங்கி நின்றவன், அங்கிருந்த கேட்டை திறந்து கொண்டு தளர்வான நடையோடு உள்ளே நுழைந்தான். கீழே ஒரு வீடும் மாடியில் ஒரு வீடும் இருக்கும் அந்தக் கால வடிவமைப்பில் இருந்த பழைய வீட்டை ஏதோ பொக்கிஷம் போல் அவன் பார்வை அங்குலம் அங்குலமாக அளந்து கொண்டிருந்தது.
இப்போது அங்கு யாரும் வசிப்பதற்கான அறிகுறியே இல்லை. ஆனாலும் வீடு சுத்தமாகப் பராமரிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.
மாலை வாயிலில் கோலமிட்டு இருப்பதும் வெளியே சிறு விளக்கு எரிந்து கொண்டிருப்பதும் அதற்கு அடையாளமாகத் தெரிய.. இவ்வளவு நேரம் மற்றவர்கள் முன் இருந்த தாரக்காக இல்லாமல் அவனின் மிடுக்கு, நிமிர்வு, திமிர் என எல்லாம் சுத்தமாகக் காணாமல் போயிருக்க.. ஏதோ ஒரு பரிதவிப்பும் தேடலும் அவனிடம் வந்து ஒட்டி கொண்டிருந்தது.
மெதுவாக விரல்கள் நடுங்க தன்னிடம் இருந்த சாவியைக் கொண்டு தரைத்தளத்தின் கதவை திறந்து கொண்டு வீட்டிற்குள் நுழைந்தான் தாரக். சில வருடங்களாக அங்கு யாரும் வாழ்ந்ததற்கான அறிகுறியே இல்லை என்றாலும் அந்த வீடும் சுத்தமாகப் பராமரிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.
அது மிகப் பெரிய வீடெல்லாம் இல்லை. சின்ன வரவேற்பறை, அதிலேயே ஒரு பக்கம் தடுத்தது போலான சிறிய சமையலறை, அதற்கு நேர் எதிரே குட்டியாக ஒரு படுக்கையறை, அவ்வளவு தான் அந்த வீடு.
ஆடம்பர பொருட்கள் எனச் சொல்ல கூடிய ஒன்று கூட அங்கில்லை. வாழ்வதற்கு அவசியமான சில பொருட்கள் மட்டுமே இருக்க.. அவை எல்லாம் ஒரு காலத்தில் எப்படிப் பயன்படுத்தப்பட்டதோ அதே போல் இன்று வரை பாதுகாக்கப்பட்டும் பராமரிக்கப்பட்டும் கொண்டிருந்தது.
வீட்டுக்குள் நுழைந்தவனின் விழிகள் மெல்ல ஒவ்வொரு இடமாக நின்ற இடத்தில் இருந்தே வளம் வந்து கொண்டிருக்க.. சுவரை விரல்களால் வருடியவாறே எதையோ தொட்டு உணர முயன்றப்படியே ஒவ்வொரு இடமாக நகர்ந்தவன், அந்த நேரத்து பழைய உணர்வுகளை மீண்டும் மனதிற்குள் கொண்டு வர முயன்றான் தாரக்.
சமையலறையில் சென்று அதன் மேடையை விரல்களால் மெல்லத் தொட்டுக் கொண்டு நின்றவனின் மனதினுள் ஏதேதோ நிகழ்வுகள் போட்டி போட்டுக் கொண்டு மேல் எழுந்து வர முயல.. அதன் தாக்கத்தில் தாரக்கின் விழிகள் தளும்பி நின்றது.
அதில் வேகமாக அங்கிருந்து வெளியேறி இருந்தவன், அப்படியே நடந்து படுக்கையறைக்குள் நுழைந்து அங்கிருந்த அலமாரியில் மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த உடைகளை மெதுவாக வருடினான். அழுத்தி பிடித்தாலும் எங்கே ஆடைக்கு வலிக்குமோ என்பது போல் இருந்தது அவனின் தொடுகை. அந்த நொடி அன்றைய காலகட்டத்திற்கே சென்று, அந்த ஆடைக்கு உரியவர்களையே தொட்டு உணர்ந்தது போல் அவன் உடலில் ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடி அடங்கியது.
அங்கிருந்து நகரவே மனம் இல்லாதது போல் சில நொடிகள் அங்கேயே நின்றவன், விழிகள் மெதுவாக உயர்ந்து உத்திரத்தில் பதிய.. அங்கு ஒரு சேலை முடிச்சிடப்பட்டுத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதைக் கண்ட நொடி மனமெங்கும் ஒரு பாரம் எழுந்து அழுத்த.. அதற்கு மேல் அங்கு நிற்க முடியாமல் மனமும் உடலும் அவனின் கட்டுப்பாட்டை இழந்து தள்ளாட.. வேகமாகச் சுவரை பிடித்தபடியே வெளியில் வந்து நின்றான் தாரக்.
அன்றைய நினைவுகளின் தாக்கத்தில் மூச்சு விடக் கூடச் சிரமமாக இருக்க.. விழிமூடி தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள முயன்றவாறே வரவேற்பறையின் சுவரில் சாய்ந்து தரையில் கால்நீட்டி அமர்ந்தான் தாரக். அந்தச் சுவரும், தரையும் அவனுக்கு கொடுத்த அமைதியையும் நிம்மதியையும் இன்றைய பட்டு மெத்தையும் பஞ்சனையும் அவனுக்குக் கொடுக்கவில்லை.
பல நிமிடங்களுக்குப் பிறகே அவனுள் உண்டாகி இருந்த கலவையான உணர்வுகளின் தாக்கம் மெதுவாகக் குறையத் தொடங்க.. அங்கிருந்து கிளம்பவே மனம் இல்லாதது போல் தரையில் சுருண்டு படுத்துக் கொண்டான் தாரக்.
இது அவனின் பல வருட பழக்கம். மற்றவர் அறியாமல் நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் என்பதை விட, வாரத்திற்கு ஒரு முறையாவது இங்கு வந்து விடுவான் தாரக். அவனால் இங்கு வராமல் இருக்கவே முடியாது. பல நேரங்களில் இங்கு வலியோடான நினைவுகளே அவனை விரட்டும்.
ஆனால் அவனின் வலியும் இங்குத் தான் அதற்கான மருந்தும் இங்குத் தான் என்பது போல் தான் தாரக்கின் மனம் இந்த இடத்தை வெகுவாகத் தேடும். இதுவரை வேறு யாரையும் இங்கு வர தாரக் அனுமதித்ததும் இல்லை.
இவன் இங்கு வரும் தகவலை யாரிடமும் பகிர்ந்து கொண்டதுமில்லை. அவனின் பாதுகாவலர்களுக்குக் கூட இந்த நேரங்களில் தாரக் எங்குச் செல்கிறான் எனத் தெரியாது. தனிப்பட்ட வேலை என அவர்களைப் பின் தொடர வேண்டாம் என்று விடுவான் தாரக்.
இது தனக்கே தனக்கு மட்டும் தெரிந்த தனக்கான ஒரு உலகம் என்ற எண்ணம் தாரக்கிற்கு உண்டு. இதை மற்றவர் அறியாமல் பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதை விட, மற்றவர்கள் இதைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று எண்ணினான் தாரக்.
இப்படியே எவ்வளவு நேரம் தரையில் சுருண்டு படுத்திருந்தானோ..! எங்கோ ஒரு வாகனம் கடந்து செல்லும் ஹாரன் சத்தத்தில் சட்டென விழிகளைத் திறந்தவன், விடிந்து மற்றவர் பார்வையில் படும் முன்னே இங்கிருந்து கிளம்ப எண்ணி அங்கிருந்து வெளியில் வந்தான்.
****
சிந்து எழுந்து கொள்ளக் கூட உடம்பிலும் மனதிலும் துளியும் தெம்பில்லாமல் ஆடைக்குவியலுக்குள் சுருண்டு கிடந்தாள். விழிகள் இரண்டும் அழுதழுது இதற்கு மேல் என்னிடம் கண்ணீர் இல்லை என்பது போல் வற்றிக் கிடக்க.. சிவந்து வீங்கி இருந்த விழிகளை எங்கோ பதித்துப் பால்கனியின் கண்ணாடி கதவின் வழி தெரிந்த தொலைதூர வானத்தையே பார்த்திருந்தாள் சிந்து.
இரவு முழுக்க இப்படியே அவளின் நேரம் ஒரு துளி உறக்கம் இல்லாமல் செல்ல.. அவளின் மனமெங்கும் பல கேள்விகளும் யோசனைகளும் ஓடிக் கொண்டே இருக்க.. எதற்குமே அவளிடம் பதிலில்லை.
இது அவளுக்கான தண்டனை என அவனின் ஒவ்வொரு அசைவிலும் செயலிலும் சிந்துவுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்தது. ஆனால் எதற்கு இந்தத் தண்டனை..? அப்படி என்ன செய்து விட்டாள் அவள்..? இதுவே அவள் மனமெங்கும் நிறைந்திருக்க.. இப்போது இதற்கு மட்டுமாவது விடை கிடைத்தால் போதுமெனக் கூட எண்ணியது அவள் மனம்.
விடிய விடிய எங்கோ வெறித்துக் கொண்டு படுத்திருந்தவள். எப்போது விழி மூடினாளோ..? எப்போது உறங்கினாளோ..! அவளுக்கே தெரியவில்லை. தனக்கு அருகில் கேட்ட ஏதோ ஒரு சத்தத்தில் சட்டென்று விழிகளைத் திறந்தவள், அங்கு வயதான ஒரு பாட்டி அறையைச் சுத்தம் செய்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டு திகைத்தாள்.
‘இரவெல்லாம் தன்னை இங்கிருந்து காப்பாற்ற யாரவது வர மாட்டார்களா..? என மனம் ஏங்கி தவித்திருக்க.. இது கனவா..? நிஜமா..!’ என அவளுக்கே புரியவில்லை. அதில் விழிகளைக் கசக்கி கொண்டு மீண்டும் சிந்து பார்க்க.. நேற்று இரவு ஆத்திரத்தில் தாரக் உடைத்துப் போட்டிருந்த பொருட்களை எல்லாம் ஒரு பெரிய பையில் எடுத்து போட்டு அறையைச் சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தார் அந்தப் பாட்டி.
அவரை அங்குக் கண்டதும் சட்டென சிந்துவின் மனதில் ஒரு நம்பிக்கை துளிர் விட, வேகமாக எழுந்து கொள்ள முயன்றவளுக்கு உடல் ஒத்துழைக்கவில்லை. அதில் உண்டான வலியில் விழிகளைச் சுருக்கி நிதானமானவள், மெதுவாக அசைந்து எழுந்தமர்ந்து “பா.. பாட்டி.. பாட்டிம்மா..” எனத் திணறலான குரலில் அழைத்தாள் சிந்து.
ஆனால் இவளின் குரல் காதில் விழுந்தது போலவே இல்லாமல், திரும்பியும் பார்க்காமல் அவர் தன் வேலைகளை மட்டும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்க.. சிந்துவுக்கு நிஜமாகவே தன் எதிரில் ஒருவர் இருக்கிறாரா..? என்ற சந்தேகம் மீண்டும் எழுந்தது.
அதில் இன்னும் சத்தமாக “பாட்டிம்மா..” என்றவளை மெதுவாகத் திரும்பி பார்த்தார் பாட்டி. இதைக் கண்டு அனைத்தும் நிஜமெனப் புரிய.. இடைவெளி எடுத்திருந்த கண்ணீர் மீண்டும் உடைபெடுக்க.. “இது.. இது என்ன இடம்..? என்னை இங்கே கடத்திட்டு வந்து வெச்சிருக்காங்க.. ப்ளீஸ் எனக்கு உதவி செய்ங்க.. நான் வீட்டுக்கு போகணும்.. என்னை இங்கிருந்து வெளியே போக விடுங்க..” என்று அழுகை குரலில் திணறலாக சிந்து சொல்லி முடிக்கவும், மீண்டும் தன் வேலையைத் தொடர்ந்த பாட்டி, இவளிடம் ஒரு வார்த்தையும் பேசவில்லை.
இதைக் கண்டு பதட்டமானவள் “நான் பேசறது உங்களுக்குக் கேட்குதா..? ப்ளீஸ் எனக்கு உதவி செய்ங்க.. நான்.. இங்கே.. எனக்கு.. வீடு..” என்று கோர்வையாகப் பேச முடியாமல் கையெடுத்து கும்பிட்டு சிந்து பதட்டத்தில் திணறினாள்.
“நீ மட்டுமில்லை, நானே நினைச்சாலும் நீ இங்கே இருந்து போக முடியாது.. இனி இது தான் உன் வாழ்க்கை, இதுக்குப் பழகிக்கோ..” என்று கடினமான குரலில் பதிலளித்திருந்தார் பாட்டி.
அவரிடமிருந்து இப்படி ஒரு பதிலை எதிர்பாராதவள் லேசாகத் திகைத்து “நான்.. நான் இங்கே..” என்று தொடங்கவும். அவளை முறைத்தார் பாட்டி.
“ஒரு போன்.. எங்க அப்பாகிட்ட.. வீட்டுக்கு பேசணும்..” என்று எப்படியாவது இங்கிருந்து சென்று விட முடியாதா..? ஏதாவது ஒரு வழி கிடைத்து விடாதா..! என்ற எண்ணத்தோடு சிந்து கூறிய நொடி அவ்வளவு நேரமும் அமைதியாகத் தன் வேலைகளைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்த பாட்டி “ஒரு முறை சொன்னா உனக்குப் புரியாதா.. நீ இனி இங்கே தான்..” என்று சத்தமிட்டிருந்தார்.
அதில் சிந்து திகைத்து விழிக்கவும், “நீ நினைக்கறது போல இங்கிருந்து தப்பிக்கறது அவ்வளவு சுலபமில்லை.. இனி தீபன் தம்பியே நினைச்சா மட்டும் தான் உனக்கு விடுதலை.. அதுவரை அமைதியா இருக்கப் பழகு.. இல்லைனா வலியும் வேதனையும் தான் அதிகமாகும்..” என்றார் வெறுப்பாக அவளைப் பார்த்து பாட்டி.
அவரின் குரலிலும் பார்வையிலும் தெரிந்த வெறுப்பில் செயலற்று போய் அவரைப் பார்த்தாள் சிந்து. இத்தனை கோபத்திற்கும் வெறுப்பிற்கும் ஆளாக அப்படி என்ன செய்தோம்..?’ என நிஜமாகவே அவளுக்குப் புரியவில்லை.
இரவில் இருந்தே தன் ஞாபக அடுக்குகளில் தாரக்கின் முகத்தைத் தான் தேடி கலைத்து போயிருந்தாள் சிந்து. அவளுக்கே தெரியாமல் எப்போதாவது அவனைச் சந்தித்து இருப்போமோ என அவளே நம்பும் அளவுக்கு இருந்தது சிந்துவின் மனநிலை.
அந்தச் சத்தம் வெளியில் கேட்டதோ..! என்னவோ..? “சாரதா என்னாச்சு..? ஏன் சத்தம் போடுறே..?” என்று வெளியில் இருந்து ஒரு முதியவரின் குரல் கேட்டது.
“ஒண்ணுமில்லைங்க.. நான் வரேன்..” என சாரதா பாட்டி குரல் கொடுக்கவும், அந்தப் பக்கம் அமைதியாகி போக.. இங்குத் தன்னைத் தவிர ஒருவரை பார்த்ததே சிந்துவுக்கு லேசான நிம்மதியையும் திடத்தையும் கொடுத்திருக்க.. இப்போது இன்னொருவரும் இருப்பது தெரிந்து கொஞ்சம் தைரியமாக உணர்ந்தாள் சிந்து.
அது அவளின் முகத்திலேயே தெரிந்ததோ என்னவோ..? “நாங்க இங்கே தான் இருக்கோம், ஆனா உனக்கு எங்களால் எந்த உதவியும் செய்ய முடியாது, எங்ககிட்ட இருந்து எதையும் எதிர்பார்த்து ஏமாந்துடாதே.. உனக்கு என்ன செய்யணும்..? என்ன செய்யக் கூடாது..? எப்போ உன்னை அனுப்பணும்னு எல்லாம் தீபன் தம்பி தான் முடிவு செய்யணும்.. அவர் சொல்றதை கேட்டு அமைதியா நடந்துக்கக் கத்துக்க.. அது உனக்குத் தான் நல்லது..” என்று விட்டு அந்த அறையில் இருந்து வெளியேறியவர், கதவிற்கு அருகில் நின்று திரும்பி அவளைப் பார்த்து “தீபன் தம்பி ஆத்திரத்தை தூண்டாம நடந்துக்கோ, அது தான் உனக்கு நல்லது..” என்று விட்டு சென்றார்.
அவரின் பேச்சும் இவளிடம் வெளிப்பட்ட அவரின் கோபமும் சிந்துவுக்கு மேலும் குழப்பத்தைத் தான் கொடுத்தது. ஒரு பெண்ணாக, அதிலும் வயதானவராக இருந்து கொண்டு இப்படி ஒரு நிலையில் தன்னை இங்குக் கண்ட பின்பும் கொஞ்சமும் மனம் இறங்காமல் அவர் பேசி சென்றது சிந்துவுக்குப் பெரும் உறுத்தலை கொடுத்தது.
அவரைப் பார்த்தால் நிச்சயமாக இங்கு வேலை செய்பவர் போல் இல்லை. கிட்டத்தட்ட அறுபத்து ஐந்து வயதிருக்கும் அவர் முகம் முழுக்க மஞ்சள் பூசி, பெரிய குங்கும போட்டு வைத்து மங்களகரமாக இருந்தார். தாரக்கிற்கு ஏதோ ஒரு வகையில் உறவாக இருக்கக் கூடும் என எண்ணியவள், அவரின் கடுமையான வார்த்தைகளை அசைப்போட்டப்படியே அவர் சென்ற திசையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சிந்து.
அருணும் விஷ்வாவும் வேகமாகக் காரில் இருந்து இறங்கி வீட்டிற்குள் நுழைந்தனர். வரவேற்பறையின் தூணில் சாய்ந்து தரையில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்த சுஜாதா விழிகளில் தேக்கி வைத்த எதிர்பார்ப்போடு நிமிர்ந்து தன் மகன்களைப் பார்த்தார்.
விஷ்வா உதடு பிதிக்கி இல்லை என்ற தலையசைப்போடு சென்று தன் பெரியம்மாவின் அருகில் அமர்ந்து அவரின் கைகளை ஆதரவாகப் பிடித்துக் கொண்டான்.
“எங்கே போனான்..? என்ன ஆனான்னு எதுவுமே தெரியலை..! அவனைக் கண்டுபிடிக்கவே முடியலை..! ஏதோ மாயமா மறைஞ்சது போலத் திடீர்னு காணாம போயிட்டான்.. எவ்வளவு தேடி சுத்தினோம், ஒரு துரும்பு கூடக் கிடைக்கலை.. அப்படி எங்கே தான் போயிருப்பான்..?” என தன் ஆத்திரம் தீரும் மட்டும் புலம்பியப்படியே தலையைக் கோதிவிட்டவாறு இங்கும் அங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தான் அருண்.
“திடீர்னு எங்கே இருந்தோ வந்தான்.. திடீர்னு மறைஞ்சுட்டான்.. இதில் ஆச்சரியப்பட என்ன இருக்கு..?” என இடக்காகப் பேசினார் சிவகாமி. “அதான் அத்தை இங்கே புரியா புதிரா இருக்கு.. ஊரு முழுக்க நம்ம ஆளுங்க இருந்தும் எப்படி யார் கண்ணுலையும் படாம ஒருத்தன் ஊரை விட்டு போக முடியும்..? சிந்துவை அவன் தூக்கினது தெரிஞ்ச அடுத்த ஐந்து நிமிஷத்தில் எல்லாருக்கும் தகவல் கொடுத்தாச்சு.. ஆனா யாருமே அவன் காரை பார்க்கலைன்னு சொல்றாங்க, அப்போ ஊரை விட்டு எப்படிப் போனான்..? மாயமா மறைஞ்சுட்டானா என்ன..?” என்று கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தான் அருண்.
அவனிடம் தன் கணவனின் மறு உருவத்தைப் பார்த்த சுஜாதா அருணிடம் எதுவும் கேட்க தோன்றாமல், மெல்லிய குரலில் விஷ்வாவிடம் “எந்த ஒரு விவரமும் தெரியலையா தம்பி..?” என்றிருந்தார்.
“இல்லை.. பெரியம்மா நேத்துக் காலையில் இருந்து இப்போ வரைக்கும் நாங்க தேடாத இடமில்லை.. பக்கத்து ஊரு வரைக்கும் ஒரு இடம் விடாமல் சுத்திட்டோம், யாருமே அந்தக் காரையும் பார்க்கலை.. ஆளையும் பார்க்கலைன்னு சொல்றாங்க.. அப்படி எங்கே தான் போனாங்கன்னு புரியவே இல்லை பெரியம்மா..” என்றான் விஷ்வா.
“நம்ம வீட்டுப் பொண்ணை அவன் தூக்கி இருபத்தி நாலு மணி நேரம் ஆகுது, இன்னும் எதுவும் செய்ய முடியாம கையாலாகாம வந்து நிற்கறாங்க நம்ம வீட்டு ஆம்பளைங்க..” என்றார் நக்கலாக சிவகாமி.
“தேவையில்லாம பேசாதீங்க அத்தை..” என்று அருண் கோபமாகக் கூறவும், “இந்த ரோஷத்துக்கு ஒன்னும் குரைச்சல் இல்லை.. தப்பா நான் அப்படி என்ன சொல்லிட்டேன்..? தூக்கிட்டு போன பிறகு தேடி அலைஞ்சு என்ன பயன்.. இதுவே என் பிள்ளை அங்கே இருந்திருந்தா நம்ம வீட்டுப் பொண்ணை தொட விட்டிருப்பானா..?” என்று வீராப்பாகப் பேசினார் சிவகாமி.
“அப்படிச் சொல்லுங்கம்மா.. இத்தனை ஆம்பளைங்க இருந்து என்னடா பிரயோஜனம்..? நம்ம வீட்டுப் பொண்ணை ஊரே பார்க்க வீடு புகுந்து தூக்கிட்டு போயிருக்கான் ஒருத்தன்னு சொல்ல வெட்கமா இல்லை உங்களுக்கு..? நான் மட்டும் அங்கே இருந்திருந்தா தொட்ட கையைத் தனியா வெட்டி வீசி இருப்பேன்..” என்றான் மீசையை முறுக்கிக் கொண்டே கார்த்திக்.
“அப்படிச் சொல்லுடா என் சிங்கக்குட்டி.. இதே என் புள்ளை மட்டும் அங்கே அந்த நேரத்தில் இருந்திருந்தா உங்களுக்குத் தெரிஞ்சு இருக்கும்.. வீரம்னா என்னன்னு ஊருக்கே காட்டி இருப்பான்.. நம்ம வீட்டு பொண்ணு மேலே கையை வெச்சவனை உங்களை மாதிரி வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருந்திருக்க மாட்டான்..” என்று திமிராகப் பேசினார் சிவகாமி.
“ஆமா கிழிச்சிருப்பான்..” என்று வாய்க்குள்ளேயே முணுமுணுத்துக் கொண்ட அருண், அவர்களிடம் எல்லாம் பேசி நேரத்தை வீணாக்க விரும்பாமல், வேகமாகத் தன் அலைபேசியை எடுத்து நாகராஜனுக்கு அழைத்தான்.
அப்போதே ஊருக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்த நாகராஜன், அலைபேசியில் மகனின் எண்ணை பார்த்து வேகமாக எடுக்கவும் “ஏதாவது தெரிஞ்சுதாப்பா..?” என்று அந்தப் பக்கம் இருந்து அருணின் குரல் ஒலித்தது.
“இதைக் கேட்கத்தான் இவ்வளவு காலையில் கூப்பிட்டியா..? நான் கூட ஏதோ நல்ல விஷயம் சொல்ல போறேன்னு நினைச்சு உடனே எடுத்தேன், ஏன்டா ஏதாவது தெரிஞ்சு இருந்தா உடனே கூப்பிட்டு சொல்லி இருக்க மாட்டேனா.. இதைக் கேட்க ஒரு போன், வைடா..” என்று அவனிடம் எரிந்து விழுந்தவர், அடுத்தப் பத்து நிமிடத்தில் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்திருந்தார்.
*************
மாலை மங்கி இருள் கவிழ தொடங்கி இருக்க.. அதற்கு நிகராகத் தன் மனதிலும் இருள் சூழ்ந்திருக்க.. பால்கனியில் நின்றிருந்தாள் சிந்து. நாள் முழுக்க அந்த அறைக்குள்ளேயே அடைந்து கிடந்தவளுக்கு அடுத்து என்ன செய்வதேன்றுக் கூடப் புரியவில்லை.
அறையின் கதவும் வெளியே பூட்டி இருந்தது. மதியம் உணவோடு வந்த சாரதா, அங்கிருந்த அலமாரியில் இருந்து எடுத்துக் கொடுத்த உடையைக் குளித்து உடுத்தி இருந்தவளுக்குச் சாப்பிடும் எண்ணமே இல்லை. சாரதா பாட்டியும் அவளை வற்புறுத்தவில்லை.
இவளாக அவரிடம் ஏதாவது பேச முயன்றாலும், அவரிடம் இருந்து பதிலே இல்லை. காலையில் பேசியதோடு சரி. அதன் பின் அவர் வாயே திறக்கவில்லை.
இப்படியான சூழ்நிலையில் அடுத்து என்ன செய்வதெனக் கூட அவளுக்குப் புரியவில்லை. அதில் கன்னம் தொட்டு உடையை நனைத்துக் கொண்டிருந்த கண்ணீரை கூடத் துடைக்க மறந்து அவள் நின்றிருக்க.. அவளின் பின்னே கண்ணாடி கதவுக்கு இந்தப் பக்கமாக நின்று அவளின் கண்ணீரையே குரூர புன்னகையோடு பார்த்திருந்தான் தாரக்.
அவன் அறைக்குள் வந்ததைக் கூட சிந்து உணர்ந்திருக்கவில்லை. அப்படியே அசையாமல் நின்றிருந்தவள், ஏதோ உறுத்தலில் பார்வையைத் திருப்ப.. அங்கே தன்னையே இதழில் வழிந்த எள்ளல் சிரிப்போடு தாரக் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு வேகமாக உள்ளே செல்ல முயல.. சட்டென அவள் முன் வந்து நின்று சிந்துவின் இடையை வளைத்துத் தன்னைக் கடந்து போகாமல் நிறுத்தினான் தாரக்.
அதில் அவனிடமிருந்து வேகமாக சிந்து விலக முயல.. அவளை ஒரு தள்ளில் பின்னுக்கு நகர்த்தியவன், ‘முடிந்தால் என்னைக் கடந்து போ..!’ என்பது போல் பார்க்க.. செய்வதறியாது நின்றாள் சிந்து.
அவளின் அந்த நிலை அவனுக்கு ஒரு வித திருப்தியை தர.. அசையாமல் சிந்துவை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக். அவனின் அந்தப் பார்வை பிடிக்காமல் வேகமாக உள்ளே செல்ல முயன்றவளின் கையைப் பிடித்துத் தாரக் இழுக்க.. அவன் மேலேயே வந்து மோதி நின்றாள் சிந்து.
இதை ஒரு கேலி புன்னகையோடு பார்த்தவன், அவளை அப்படியே கை பற்றி உள்ளே இழுத்து செல்ல முயல.. அவனிடமிருந்து விடுபடப் போராடினாள் சிந்து. அவளின் இந்த முயற்சி எரிச்சலை தர.. சிந்துவின் இரு கைகளையும் பின்னால் சேர்த்து தன் ஒரு கையால் இறுக்கி பிடித்து அவளை அசைய விடாமல் சுவரில் சாய்த்தவன், வன்மையாக அவளின் இதழை தன் வசப்படுத்தி இருந்தான்.
இதில் கைகளும் உடலும் அசைய முடியாமல் அவனின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்க.. அவனிடமிருந்து விலக முயன்றும் முடியாமல் கண்ணீரோடு அவனின் கையில் பொம்மையாக நின்றிருந்தாள் சிந்து.
அவளின் இந்த நிலையைத் திருப்தியாகக் கண்டப் பிறகே அவளிடமிருந்து விலகியவன், சிந்துவின் கையைப் பிடித்து இழுத்துப் படுக்கையில் தள்ளினான். அவனின் விலகலை எண்ணி உண்டான நிம்மதியை சிந்து முழுமையாக உணர்வதற்குள் அடுத்தக் கலவரம் அவளுள் உண்டாகி இருந்தது.
ஆனால் வழக்கம் போல் அவளின் நிலையைப் பற்றித் துளியும் யோசிக்காமல் சிந்துவின் மீது படர்ந்தான் தாரக். இதில் அவனிடமிருந்து தன்னைக் காத்துக் கொள்ள முயன்றவாறே “ப்ளீஸ்..” என்று அழுகையோடு அவள் தொடங்கவும், “ஹேய் இன்னும் இதையெல்லாம் விடலையா நீ..? இனி என்கிட்டே இருந்து நீ எதைக் காப்பாத்திக்கப் போறே..?” என்றவாறே அவளுள் மூழ்கினான் தாரக்.
அவன் வார்த்தைகளில் உள்ள உண்மை புரிந்தாலும் ‘ஏதாவது அதிசயம் நடந்து இங்கிருந்து விடுதலை கிடைத்து விடாதா..?’ என்ற எதிர்பார்ப்போடு அவனின் கைப்பாவையாக உணர்வற்று கிடந்தாள் சிந்து.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
28/01/2025 11:18 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 4
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
