ப்ரியம் 1

ப்ரியம் 1

ஒருவர் நம் வாழ்வை முற்றிலும் விட்டுச் சென்ற பின் மீண்டும் சந்திப்பது என்பது நடக்க இயலாத ஒன்று தான், பிரிவின் வலியை கொடுத்து சென்றவர்களை மீண்டும் சந்திக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தால் அது மரணத்தை விடக் கொடிது, மரணத்தை சந்திக்க கூட நான் பயந்ததில்லை ஆனால் அவளை சந்தித்தாக வேண்டுமா.? மரண வலியை கூட, மொட்டவிழ்ந்து ஒரு பூ மலர் வதை போல் கடந்து விடுவேன். ஆனால் அவளின் பிரிவு கொடுக்கும் வலியோ தாயை இழந்த சேய் யை போல் அவள் அன்பிற்கு ஏங்கும் குழந்தையை போல் என்னை தவிக்க விட்டுச் சென்றாள். அவளை மீண்டும் சந்திக்க வேண்டுமா?

நடக்காத செயல்களை மனம் கற்பனை செய்வதை எப்போதும் நிறுத்துவதே இல்லை, அவள் என்னிடம் மீண்டும் வருவது போலவும், என்னை மன்னிச்சிரு என கேட்பது போல கற்பனைகளும், மனதில் எழுந்து என்னை குழம்ப செய்கிறது. அவளை கடந்து வந்து விட்டேன் தான் ஆனால் அவள் நினைவுகள் எனும் மாயவலையில் சிக்கி தவிக்கும் என்னை மீட்க யாராலும் முடியாது அவளை தவிர,

முதலில் நான் என்னை உங்களிடம் அறிமுகம் செய்துக் கொள்கிறேன், நான் நிரஞ்சன் ஒரு பெண்ணை காதலித்து அவள் நீ வேண்டமென தூக்கி எறிந்த பின்னும் அவளின் நினைவில் வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கும் அபலை நான். என் கதையை உங்களிடம் சொல்வதற்கும் முன் ஒன்று மட்டும் தெரிந்துக்கொள்ளுங்கள்.

யாரையும் அன்பு செய்யாதீர்கள், யாரையும் காதலிக்காதீர்கள் முடிவில் நீங்கள் தனியாய் நிற்கும் நாள் வரும் அன்று உங்களின் கரம் கோர்த்து காதல் வார்த்தை பேசிய குரல் உங்கள் செவிகளில் கேட்காது, அன்பான பார்வை பார்க்கும் விழிகள் இப்போது வேறு யாரையோ அன்புடன் கவனித்துக்கொண்டிருக்கும். உங்களை கட்டியணைத்து துயர் துடைத்த ஸ்பரிசம் முற்றிலும் அந்நியமாக மாறி இருக்கும். நீங்கள் பார்க்க கூடிய தொலைவில் கூட அந்த அன்பு இருக்காது. கண்கானாத இடத்தில் காணாமல் போய் இருக்கும்.அன்பு இதற்கு அர்த்தம் அவள் தான் என நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்

அந்த அவள் என் முன்னாள் காதலி, இந்நாளில் வேறு ஒருவனுக்கு மனைவியாகி இருப்பாள், அவனின் குழந்தைக்கு தாயாகி இருப்பாள். ஏன் அவளின் குழந்தைகளுக்கு என்னுடைய பெயரை கூட எங்கள் காதலின் நினைவாக வைத்து இருக்கலாம். ஆனால் அவள் நினைவில் நான் இருப்பேனா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் அவளின் ஞாபகங்கள். வாழ்வின் ஒவ்வொரு தருணங்களிலும் எனக்குள் புதைந்து கிடக்கும் நினைவுகளை மணல் அள்ளும் வாகனம் பூமியை தோண்டி காயப்படுத்துவது போல் என்னையும் காயப்படுத்தி செல்கிறது.

இந்த நிரஞ்சனை காதல் வலையில் வீழ்த்திய, அந்த அவளின் பெயர் கண்மணி அவளின் விழிகள் பேசும் மொழிகளை மொழிப் பெயர்க்க தெரிந்தவன் நான் மட்டுமே, செம்பருத்தி பூவை போல் மென்மையானவள், அவளின் மருதாணி பூசிய கரங்கள் இன்றும் என் மனதில் மனம் வீசுகிறது.அதை விட அவள் எனக்கு இழைத்த துரோகம் ஆழ்மனதில் கொழுந்துவிட்டு எரிந்து கொண்டிருக்கிறது, அதை அணைக்க யாராலும் முடியாது.

வேறு ஒருவனின் மனைவியாக என் முன் வந்து நிற்க போகிறவளை நான் பார்த்தாக வேண்டுமா.? இல்லை அவளை பார்க்க வேண்டிய எந்த அவசியமும் இல்லை, இந்த பத்து வருடக் காலத்தில் என்னைப் பற்றி அறிய முற்படாதவள் அவள், அவளை பார்க்க நான் செல்ல வேண்டுமா? அது சத்தியமாய் நடக்காது. என்று நான் எனக்குள் தீர்மானம் எடுத்துக்கொண்டிருந்த போது தான் அவன் வந்து நின்றான் சுதாகர், என் தோழன், முன்னாள் தோழன் அல்ல இந்நாளும் அவன் தான் என் தோழன். காதல் காற்றோடு கரைந்து போன நேரம் என்னை தேற்றிய நட்பு. இப்படியொரு நண்பன் கிடைக்க நான் வரம் பெற்றிருக்க வேண்டும்.

அவளைப்போல் அவன் என்னை விட்டுச் செல்லவில்லை, என் கடினமான தருணங்களில் உற்ற துணையாய் இருந்தவன். எங்கள் கல்லூரியில் முன்னாள் மாணவர்கள் சந்திப்பை ஏற்பாடு செய்திருக்கிறார்கள். அதற்கான ஏற்பாடுகளை அவன் தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

“டேய் நிரஞ்சா, காலேஜ் வரைக்கும் போயிட்டு வரலாம் வாடா.?” என அழைத்தான் சுதாகர், அவன் எதுக்கு அழைக்கிறான் என்று எனக்கு தெரியும் இருந்தாலும்,

“எதுக்குடா காலேஜ்க்கு போகணும்” என்றேன் நான் மறுப்பேன் என்று அவனுக்கு தெரியும், மூன்று வருட பட்டபடிப்பையும் அந்த கல்லூரியில் தான் முடித்தேன், அந்த கல்லூரி பக்கம் சென்றாலே என் கண்மணயின் நினைவு வரும் என்று தவிர்த்து விடுவேன், இப்போது மட்டும் சென்று விடுவேனா என்ன.? அவளின் நினைவு தரும் எதுவும் என் கண் முன்னால் வந்துவிடக் கூடாது என்று எச்சரிக்கையாய் இருந்து கொண்டிருக்கிறேன். இதற்கு நடுவில் அவள் என் கண்மணி அல்ல என்பதை மறந்துவிட்டேன் என்னை மன்னித்துவிடுங்கள். அவளை என் கண்மணி என உரிமையாய் சொல்லும் காலமெல்லாம் கரைந்தோடி போய்விட்டது என்பதை அடிக்கடி மறந்து விடுகிறேன். நான் என் கண்மணி என சொல்லும் போதெல்லாம் அவள் உன் கண்மணி அல்ல என்பதை உங்கள் மனதிற்குள் சொல்லிக் கொள்ளுங்கள் நிச்சயம் அது எனக்கு கேட்கும்.

“இதோ பாருடா, உன்னோட ஃபீலிங்ஸ் எல்லாம் ஓரம் கட்டி வச்சிக்கோ, இந்த ஊர்ல நம்ம இரண்டு பேர் மட்டும் தான் இருக்கோம், மத்த எல்லாரும் வெளியூரில் இருக்காங்க நம்ம தான் அலுமினி மீட்க்கான அரெஞ்ச்மென்ட்ஸ் செய்யணும், நீ இப்போ வரப்போறீயா இல்லையா.?” என்றான் சுதாகர், அவன் சொல்வதும் சரி தான், இந்த ஊரில் இருக்கும் ஒரே காரணத்திற்காக முன்னாள் மாணவர் சந்திப்பிற்கான அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் எங்களை செய்ய சொல்லி விட்டார்கள். அவனும் ஒற்றை ஆளாய் செய்து விட முடியாது தான். வேறு வழியில்லை அவனுக்கு நான் உதவி செய்தே ஆக வேண்டிய கட்டாயத்திற்க்கு தள்ளப்பட்டேன்.ஆனால் அதில் எனக்கு துளியும் விருப்பம் இல்லை.

ஆனால் சுதாகருக்காக எந்த வலியையும் தாங்கி கொள்ளலாம் தான், நான் பத்து நாள் சாப்பிடாமல் இருந்தாலும் அவனும் நான் சாப்பிடும் வரை சாப்பிடாமல் இருப்பான். நான் என் தொழிலிலும் முன்னேறி கொண்டிருப்பதற்கும் இவன் தான் காரணம்.

“சரி வர்றேன்” என்றேன் ஒற்றை வரியில், என்னை நிமிர்ந்து பார்த்து புன்னகைத்தவன்.

“தெட்ஸ் குட் டா நிரஞ்சா” என்றான்.
இன்னும் இரண்டு நாட்களில் முன்னாள் மாணவர்களின் சந்திப்பு அதற்காக ஆடிடோரியத்தில் சீட்டிங் ஏற்பாடுகளை செய்ய வேண்டும், யார் யார் வருவார்கள், யாரெல்லாம் வரவில்லை என்ற விவரங்களை கல்லூரியின் பேராசிரியரிடம் கொடுக்க வேண்டும் அதற்கு தான் இப்போது என்னை அழைத்து சென்று கொண்டிருக்கிறான் சுதாகர்.

“டேய் சுதா.! நான் வேணும்னா வெளிய நிண்ணுக்கவா டா.?” நான் கேட்ட கேள்விக்கு அவன் பதில் சொல்லவில்லை, அவனுடைய இருசக்கர வாகனத்தை கவனமாய் இயக்கி கொண்டிருந்தான்.

“டேய் சுதா சொன்னது கேட்டுச்சா இல்லையாடா.?”என்றேன் சற்று உரத்த குரலில்.

“இப்போ வெளிய நிண்ணுப்ப சரி, அலுமினி மீட்ல எங்க நிண்ணுப்படா.? காலேஜ் அப்போசீட்ல நிண்ணு அவளை சைட் அடிப்பீயே அங்க நிண்ணுப்பியா.?” என்றான், இதே பதிலை பத்து வருடத்திற்கு முன் அவன் என்னிடம் சொல்லியிருந்தால் சிரித்திருப்பேன் இப்போது கோபம் தான் வந்தது, என்னை விட்டு சென்றவளை நினைவு படுத்துவதே இவனுடைய வேலையாய் போய்விட்டது.

“அவளை ஏன்டா இப்போ நியாபக படுத்துற” என்றேன் கோபமாக,

“டேய் நிரஞ்சா, நான் சொல்லி தான் அவன் நினைவு உனக்கு வருமா, முப்பொழுதும் அவ கற்பனையில் தானே இருக்க, நேத்து ராத்திரி கூட” என அவன் சொல்ல வந்ததை உடனே தடுத்திருந்தேன்.

“போதும்டா நிறுத்து” என்றேன்.

“நிறுத்தி தான் ஆகணும் வேற வழியில்லையே காலேஜ் வந்திடுச்சே” என்றான் அவன். பட்டம் வாங்க கூட நான் இங்கு வரவில்லை, அவள் முகத்தில் விழிக்க வேண்டுமே என்பதற்காக மூன்று நாட்கள் கழித்து வந்து தான் கையெழுத்து போட்டு என்னுடைய சான்றிதழ்களை பெற்றுக்கொண்டேன். அவள் வந்திருந்தாக கேள்விபட்டேன், என்னை பிரிந்த வருத்தம் துளியும் இன்றி புன்னகை முகத்துடன் அவள் வந்து சென்றாளாம், அவள் வாங்கிய தங்க பதக்கத்தை விட அவள் முகம் மின்னியதாய் சொன்னார்கள். எத்தனை பிரச்சனைகள் இருந்தாலும் அவள் சரியாக படித்து கல்லூரியில் எங்கள் துறையிலே முதல் மதிப்பெண் பெற்று தங்க பதக்கத்தையும் வாங்கி இருந்தாள். என்னை மறந்து சந்தோசமாய் இருப்பவளை நான் பார்த்து விடக் கூடாது.

“டேய் மாங்கா மடையா எத்தனை நாள் தான் அவளை பார்த்து பயந்து ஓடுவ” இப்போது கேட்டது என் மனசாட்சியின் குரல்.

“அய்யோ இவன் வேற நேரங்கெட்ட நேரத்துல வந்திட்டு உயிரை வாங்குவான், போயிட்டு ராத்திரி வா நான் உன்கிட்ட பேசுறேன்” என மனசாட்சியிடம் நான் சொல்ல, அவனும் சமத்தாய் கேட்டுக்கொண்டான், இந்த சுதாகர் தான் நான் சொல்வதை கேட்பதில்லை, எங்கு வந்து நிற்க கூடாது என்று நினைத்தேனோ அங்கே கூட்டி வந்து நிறுத்திவிட்டு பல்லைக் காட்டி சிரிக்கிறான்.

கல்லூரிக்குள் நுழைந்தவுடன் காற்றில் அவளின் வாசம் உணர்ந்தேன், சுதாகரிடம் சொல்லவில்லை, சென்னால் கேலி செய்து கைக்கொட்டி சிரிப்பான்.

“முதலில் ஆடிடோரியம் போயிட்டு வந்திடலாம் டா” என்றான் சுதாகர் சரியென்று தலையை மட்டும் ஆட்டினேன், வார்த்தைகள் வர மறுத்தது, இந்த கல்லூரி ஒளித்து வைத்திருக்கும் நினைவுகள் அத்தனையும் என் தலைக்குள் சடுகுடு ஆடிக்கொண்டிருக்கிறது.

அவளின் நினைவில் இருந்து என்னால் மீள முடியவில்லை, இந்த சாலையில் அவளும் நானும் கரம் கோர்த்து நடந்திருக்கிறோம், அப்போது அவளின் மைவிழி பார்வைக்கொண்டு என்னை ஏறிட்டாள், அந்த பார்வை இப்போது நினைத்தாலும் மனதில் சலனத்தை ஏற்படுத்துகிறதே. அவன் சொன்னது போல் ஆடிடோரியம் வந்து விட்டோம். இங்கு தானே அவள் சலங்கை கட்டி ஆடி காதல் அரங்கேற்றத்திற்கு முதல் புள்ளியை வைத்தாள்.

“நீ போயிட்டு வாடா நான் வெளியே நிற்கிறேன்” என்றேன் அவன் கட்டாயபடுத்தி என்னை உள்ளே அழைத்துச் சென்று விட்டான். இதே மேடையில் அவள் ஆடியிருக்கிறாள், பாடியிருக்கிறாள் பல பரிசுகள் வாங்கியிருக்கிறாள், ஒவ்வொரு முறை அவள் மேடை ஏறும் போதும் என்னைப் பார்ப்பாள், இறங்கும் போது என்னைப் பார்த்து புன்னகைப்பாள்.அத்தனையும் ஒரே நேரத்தில் என்னை வந்து தாக்கியது.
இந்த சுதாகருக்கு ஒன்றும் புரியாது அவன் காதல் தோல்வி அடைந்திருந்தால் தானே தெரியும், அவன் காதல் தோல்வி அடைவதற்கு யாரையும் காதலிக்கவில்லையே,

நான் தான் கண்மணி பின்னால் சுற்றுகிறேன் என்றால், இவன் எங்கள் இருவருக்கும் பாடி காட் போல் வருவான், எங்கள் இருவருக்கும் இடையில் வரும் ஊடல்களை தீர்த்து வைக்கும் நீதிபதியாக செயல்பட்டவனால், எங்களுக்குள் நடந்த அந்த கடைசி ஊடலுக்கு தீர்வே தர இயலவில்லை. அவனும் திணறி தான் போனான். நீ என்ன தீர்ப்பு சொல்வது நான் என்னக் கேட்பது என்பது போல் ஒரு நொடியில் என்னை தவிக்க விட்டுச் சென்றாள் அவள்

“டேய் சுதா.!” என அவனை அழைத்தேன்.

“சொல்லுடா” என்றான்.

“யாரெல்லாம் வருவாங்க, கன்ஃபார்ம் ஆகிடுச்சா.?” எனக் கேட்டேன், அவனோ பதிலாய் புன்னகையை தந்தான், அவனுடைய புன்னகைக்கு அர்த்தத்தை நான் எப்படி எடுத்துக் கொள்வது, ஒருவேளை அவள் வருகிறாளோ.?

“உனக்கு என்ன பதில் வேணும்னு சொல்லு நான் தர்றேன்”என்றான்.
“அவ.. வராளாடா” என்றேன்.

“எவடா.? ஸ்வாதியா.?”

“இல்லை இல்லை” என்றேன் அவசரமாக, நான் யாரை பற்றி பேசுகிறேன் என்று தெரிந்துக்கொண்டே என்னிடம் விளையாட்டு காட்டுகிறான் இந்த சுதா.

“சரி சரி யாரெல்லாம் வர்றாங்களோ அவங்களோட நேம்ஸ் போட்டு தான் சீட்டிங் அரெஞ்ச்மெண்ட்ஸ் பண்ண சொல்லியிருக்கேன், நேம்ஸ்லாம் கூட பிரிண்ட் எடுத்துட்டேன், இந்த ஃபைல்ல வர்றவங்க பெயர் இருக்கு பாரு” என ஒரு கோப்பை என்னிடம் கொடுத்தான், அவள் பெயர் இதில் இருந்து விடக் கூடாது என்று குல தெய்வத்தை வேண்டிக்கொண்டு திறந்தேன்.

அவன் சொன்னது போல் வருபவர்களின் பெயர்களை பெரிய எழுத்திகளில் பிரிண்ட் எடுத்து வைத்திருந்தான், முதல் பெயராய் அவன் பெயர் தான் இருந்தது அடுத்ததாய் என் பெயர் இருந்தது.

“என்னடா பண்ணி வச்சிருக்க நான் தான் வரலைன்னு சொன்னேன்ல” என்றேன் ஆத்திரமாக.

“இன்னைக்கி கூட தான் வரமாட்டேன்னு சொன்ன, இதோ இப்போ இங்க வந்து நிக்கிறல்ல, அது மாதிரி அன்னைக்கின்னு பார்த்து வரேன்னு சொல்லிட்ட சீட்டிங் அரெஞ்ச்மெண்ட்ஸ் சொதப்பிடும் அதான் சேஃப்ட்டிக்கு உன் பெயரை போட்டு வச்சிருக்கேன்” என்றான். அவனிடம் என்னால் பதில் சொல்ல தான் முடியவில்லை. ஒரு வேளை அவள் வருகிறாள் எனத் தெரிந்தாள் நானே கிளம்பி வந்துவிடுவேனோ என்று தோன்றியது. சீ சீ இல்லை அவளை பார்க்க நான் வரமாட்டேன். என் மனசாட்சி சொல்லியது. இதுவரை பார்த்த பெயர்களில் அவள் பெயரில்லை அவள் வரவில்லை என நினைத்தேன், நான் தேடி கண்டுபிடிக்க முடியாதவளை இவன் கண்டுபிடித்திருப்பானா.? என்ற கேள்வியுடன் அடுத்த பெயரை பார்த்தேன், அது அவள் பெயர் தான் கண்மணி.!

இதுவரை நான் புரட்டிய பெயர்களை விட அவள் பெயர் அழகாய் தெரிந்தது. அவளின் பெயரை மென்மையாய் என் இதழ்கள் உச்சரித்த போது,

“சொல்லு ரஞ்சன்” அவளின் குரல் என் செவியிருகில் கேட்டதாய் ஒரு பிரம்மை எழுந்தது. உடல் ஒரு முறை சிலிர்த்து அடங்கியது, அவளின் வாய்மொழி கேட்க என் செவிகள் கிடந்து தவித்தது. அவள் பெயரை பார்த்து விட்டு சுதாவை ஏறிட்டேன்.

“கண்மணி.! வராளா.?” என் குரல் குளறியது அவள் பெயரை பார்த்ததற்கே ஒரு நிமிட ஊமையாகி போனேன், அவளை நேரில் பார்த்தாள் அய்யோ, என் இதயம் தாளத்தை மாற்றியது, என் இதய தாளத்திற்கு அவள் டப்பாங் குத்து ஆடுவது போல் ஒரு கற்பனை, இதென்ன மோசமான கற்பனை, மெல்ல என் நெஞ்சை நீவினேன்.

“என்ன நிரஞ்சா ஆல் இஸ் வெல் சொல்லுறீயா.?” கேலியாய் கேட்டான் சுதா.

“இல்லைடா மச்சான் கோ டூ ஹெல்ன்னு சொல்லுறேன்” என்றேன் ஆம் அவளின் நினைவுகள் அனைத்தும் நரகத்தின் வாசலில் நின்றுக்கொண்டு என்னை விட்டு செல்ல மறுக்கிறது. வெள்ளம் வந்தால் கூட ஒரிரு நாளில் வடிந்து விடும், ஆனால் அவள் கொடுத்த காதல் வெள்ளம் வடிய மறுக்கிறது அதுவும் பத்து வருடமாக, எப்போது அவளின் நினைவுகள் என்னை விட்டு தூர செல்லும்.? மனிதனுக்கு எமன் இருப்பது போல் இந்த நினைவுகளுக்கு எமன் இல்லையா.? அப்படி இருந்திருந்தால் அவளை மறந்திருப்பேனே.

“ஹே மச்சான் டென்சன் ஆகாதே, அவ வருவாளான்னு கன்ஃபார்ம்மா தெரியலைடா, தீபா தான் கூட்டிட்டு வர ட்ரை பண்ணுறேன்னு சொல்லிருக்கா, உன்னை மாதிரி தான் கணக்கு காட்டுறதுக்கு அவ பெயரை போட்டு வச்சிருக்கேன், சாப்பாடு டோக்கன் ரெடி பண்ணணும் டா, சாப்பாடு பத்தியும் பத்தாமலும் போயிட கூடாதுல அதான் உங்க இரண்டு பேரோட பெயரையும் ஒப்புக்கு சப்பாணியா போட்டு வச்சிருக்கேன்” என்றான் சுதா, அதற்கு மேல் நான் அவனிடம் எந்த விளக்கமும் கேட்கவில்லை.

யார் வந்தால் என்ன வரவில்லை என்றால் என்ன என் நண்பர்களை மீண்டும் சந்திக்க ஒரு வாய்ப்பு, பத்து வருடத்திற்கு பிறகு மீண்டும் அனைவரும் சந்திக்க போகிறோம், அவளுக்காக என் நண்பர்களை சந்திக்கும் வாய்ப்பை தவற விடப்போவதில்லை, இந்த முறை அவள் வந்தால் என்ன ஒரு கை பார்த்து விடுகிறேன், என்னை ஏமாற்றி சென்ற அவளே குற்ற உணர்வின்றி வாழும் போது, நான் வாழ்வதில் என்ன தவறு இருந்து விடப்போகிறது.

காதல் வாழ்வில் ஒரு முறை தான் வருமாம், ஆனால் அவளுக்கு இரண்டாம் முறையும் வந்திருக்கிறது, அது ஏன் எனக்கு வரவில்லை, அவளின் நினைவுகள் ஏன் என்னை துரத்துகிறது. அவள் விட்டுச் செல்லும் போது கல்லூரி மாணவனாய் இருந்தேன் இப்போது, ஒரு நிறுவனத்தை நிர்வகித்துக் கொண்டிருக்கும் நிர்வாகியாக இருக்கிறேன். அனைத்தையும் என் கட்டுக்குள் வைத்திருக்கும் நான், என் மனம் மட்டும் ஏன் தறிகெட்டு ஓடுகிறது அதுவும் அவளின் நினைவுகளக்கு பின்னால்.

பெருங்கடலில் மீண்டும் கரையை உரசி செல்லும் அலைப்போல் அவளின் நினைவுகள் என்னை நொடிக்கு ஒரு முறை தொட்டு செல்கிறது, கற்சிலைப்போல் என் மனமோ அவளின் நினைவுகளின் தீண்டலுக்கு ஏங்கி தவிக்கிறது. அவள் வோறொருவரின் மனைவி என்பதை என் மனம் ஏற்க மறுக்கிறது.

“கண்மணி.!” என அவளின் பெயரே என் இதய துடிப்பாய் கேட்கிறது. என் நினைவுகளில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் கண்மணி இப்போது எங்கு இருக்கிறாளோ.? என்னை நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாளா.? நான் அவள் மனதில் ஓரத்தில் எங்காவுது வாழ்ந்துக்கொண்டிருப்பேனா.? என் கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்ல வருவாளா.? என் கண்மணி. ஆம் என் கண்மணி தான்.. அவளின் அன்பில் என்னை வீழ்த்திய என் கண்மணி. நிரஞ்சனின் அன்பு கண்மணி..