About Me
I’m Kavi Chandra. Over the years, I’ve been fortunate to write 26 books and 45 short stories. Writing has always been my way to connect with people, sharing emotions and experiences. I’m grateful for every reader who enjoys my work.
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except for brief quotations used in critical reviews and certain other non-commercial uses permitted by copyright law.
Page 3 / 3
Prev
Topic starter
August 28, 2025 8:11 pm
நீருவை இன்று இப்படி நடந்திருக்கும் சூழலில் தனியே அனுப்ப முடியாது என்று சஞ்சய் சொல்லி இருந்தால் அவள் அதையே பற்றிக் கொண்டு மேலும் எதையாவது வாதிட்டு இருப்பாள் என்றே அமைதியாக வழியனுப்பி வைத்தான்.
ஆனால் மருத்துவமனையில் இவனின் மேல் தாக்குதல் நடந்த உடனேயே நீருவின் பாதுகாப்பிற்கு வீட்டை கண்காணிக்க ஆளை நியமித்து விட்டான் சஞ்சய். அது தெரிய வந்தால் மேலும் பதட்டபடுவாள் என்றே நீருவுக்குத் தெரியாமல் பார்த்துக் கொண்டான்.
இப்போது அவனை தான் நீருவின் பின்னால் அனுப்பி இருந்தான் சஞ்சய். இனி அவள் இருக்குமிடத்தில் இருந்து அவளின் நலனையும் பாதுகாப்பையும் உறுதி செய்ய வேண்டிய பணி அவனுக்கு வழங்கப்பட்டு உள்ளது.
ஓரளவு நீரு கிளம்பும் போதே அவள் எங்குச் செல்வாள் என்று சஞ்சய் கணித்து இருந்ததால் வித்யாவுக்கு அழைத்து அனைத்தையும் முழுமையாகச் சொல்லாமல் மேலோட்டமாகக் கூறி, அவளை எந்தக் கேள்வியும் கேட்டு தொல்லை செய்ய வேண்டாம் என்றும் கூறி இருந்தான்.
வித்யாவும் நீருவை எதிர் கொள்ளத் தயாராகவே இருந்தாள். அவள் தங்கி இருப்பது வேலை செய்யும் மகளிருக்கான விடுதி என்பதால் அங்கு நீருவை தங்க வைத்துக் கொள்வதில் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லை.
வெளி ஊர்களிலிருந்து நேர்முகத் தேர்வுக்காகவோ இல்லை வேறு ஏதேனும் வேலை தொடர்பாகவோ வரும் பெண்கள் நாள் கணக்கில் பணம் செலுத்தி தங்கிக் கொள்ளவும் அங்கு வசதி உண்டு என்பதால் நீருவுக்கு எந்தக் கேள்வியும் வரவில்லை.
வித்யா தனி அறையிலேயே தங்கி இருந்ததால் நீருவை தன்னோடு தங்க வைத்துக் கொண்டாள். வந்ததிலிருந்து அழுது கரைந்தவளை தேற்றி சமாதானம் செய்து ஓரளவு சரிபடுத்துவதற்குள் இரண்டு நாட்கள் கடந்து இருந்தது.
இந்தக் கடந்து இருந்த ஒரு மாதத்திற்குள் சஞ்சய் அன்று பாதியில் விட்டு வந்த கிரியை மறுநாளே சென்று சிறப்பாகக் கவனித்ததில் அவன் மெல்ல வாயை திறக்க துவங்கினான்.
அந்த மூவரில் ரமேஷ் தான் இவனுக்கு முதலில் அறிமுகமானான். இருவரின் அறிமுகமும் போதை பொருள் வாங்கும் இடத்தில் தான் மூன்று வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்தது. வழக்கமாக அது போன்ற இடங்களுக்கு எல்லாம் நேரில் செல்பவன் இல்லை ரமேஷ். ஆனால் அவனுக்கு கொண்டு வந்து கொடுப்பவனை தொடர்பு கொள்ள முடியாமல் போகவே, இவனே அவனை தேடி சென்று இருந்தான்.
அப்படி தொடங்கிய பழக்கம் எதிர்பாராமல் ஒரு நாள் இரவு சந்திக்க நேர்ந்ததில் இறுக்கமாக மாறியது. காரை கடைகரையோரம் இரவில் நிறுத்தி விட்டு இவர்கள் போதையில் திளைத்து இருந்த போது தான், அங்கு நீரில் விளையாடிவிட்டு ஈர உடையோடு வரும் பெண்களைத் தன் அலைபேசியில் கிரி பதிவு செய்யத் தொடங்கினான்.
அதைக் கண்ட ரமேஷுக்கு அவனும் தன்னைப் போன்றவன் என்று தோன்றவும் மெல்ல பேச்சு கொடுக்க.. அவனும் தங்களைப் போல் என்று தெரிந்தது.
என்ன ஒரே ஒரு வித்தியாசம் என்றால் பணபலமோ ஆள் பலமோ இல்லாத காரணத்தால் இன்னும் பெரிய அளவில் எதையும் செய்யாமல் அவனோடு படித்த பெண்களிடம் மட்டும் கை வரிசையைக் காண்பித்து அதைத் தன் அலைபேசியில் பதிந்து வைத்து மீண்டும் மீண்டும் அதைக் கொண்டு மிரட்டியே தன் வேலையை முடித்துக் கொண்டிருந்தான்.
அப்போதே ரமேஷ் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். இவர்கள் மூவரும் பணம் பதவி என அனைத்திலும் உயர்ந்த இடத்தில் இருக்க.. இவர்களுக்கு இறங்கி அடிமட்ட வேலைகளைச் செய்ய ஒருத்தன் தேவைபட்டான். அதற்குக் கிரியை பயன்படுத்திக் கொள்ளத் திட்டமிட்டான் ரமேஷ்.
இப்படி ஒருத்தன் முன்பு இவர்களிடமிருந்தான். சில மாதங்களுக்கு முன் நடந்த ஒரு பிரச்சனையில் இவர்களைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள அவனைப் பலி கொடுத்து இருந்தனர் மூவரும். அப்படி ஒருவனை மீண்டும் தேட எண்ணி இருந்த நேரத்தில் தான் கிரி தானாக வந்து வலையில் சிக்கினான்.
அவனுக்குத் தேவை மது, மாது, போதை இவை தானே.. இவர்களுக்குப் போன மிதியை எலும்பு துண்டு போல வீசி வெளி பூச்சுக்கு அவனை நண்பன் என நம்ப வைத்துத் தங்கள் அத்தனை வேலைகளுக்கும் பயன்படுத்திக் கொள்வர். அதற்குத் தக்க பணமும் கொடுத்து விடுவர், அதனால் இவர்களிடம் சற்று விசுவாசம் அதிகமாகவே இருக்கும்.
கிரியும் அப்படிதான் அவனுக்குத் தெரியாமலே அவர்களால் பயன்படுத்திக் கொள்ளபட்டான். கிரிக்கு நடனத்தில் இருந்த ஈர்ப்பையும் நடனப்பள்ளி தொடங்க வேண்டுமென்று இருந்த ஆசையையும் வைத்துத் தங்கள் செலவில் அவர்களே இதை ஆரம்பித்துக் கொடுத்து நண்பனின் சந்தோஷத்தில் பங்கெடுப்பது போல நடித்து கிரியை மொத்தமாகத் தங்கள் வசபடுத்தி இருந்தனர்.
இப்படி நட்புக்காக என்ன வேணுமானாலும் செய்யத் தயாராக இருக்கும் இவர்களுக்காக அவனும் எதுவானாலும் செய்யத் தயாரானான். அப்படிச் செய்தது தான் அவனின் நடனப்பள்ளிக்கு வரும் அழகிய பெண்களையும் அவனின் முகநூல் நட்பு வட்டத்தில் இருக்கும் பெண்களையும் நட்பு, காதல், உதவி என்ற ஒவ்வொரு போர்வையில் ஏதோ ஒரு வகையில் வீழ்த்தி அவர்களை இவர்களுக்குப் பலியாக்குவது.
சாதாரண நடுத்தர வர்க்கத்தில் பிறந்தவனுக்கு எப்போதுமே தேவைக்கும் மேல் அதிகமான பணம் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் உண்டு. அது இப்போது அவன் அதிக உழைப்பை போட வேண்டிய அவசியமே இல்லாமல் கையில் வந்து விழுந்தது.
அதற்கும் மேலாகப் போதையில் திளைக்கத் தேவையான அனைத்தும்ம்ம்ம்... அவனுக்குச் செலவே இல்லாமல் கிடைத்தது. இதனால் அவர்கள் சொல்வதைச் செய்து கொண்டு இருந்தான் கிரி.
இதில் அநியாயமாக எந்தத் தவறும் செய்யாமலே பலியிடப்பட்ட பெண்களைப் பற்றியெல்லாம் அவனுக்கு அப்போதும் கவலை இருந்ததில்லை, இப்போதும் இல்லை. ஆனால் அனைத்தையும் கேட்டுக் கொண்டு இருந்தவர்களுக்குத் தான் கொலைவெறி உண்டானது, இருந்தும் எதையும் இப்போது வெளிபடுத்திக் கொள்ளாமல் இன்னும் அவனிடமிருந்து வாங்க வேண்டிய தகவல்கள் நிறைய இருப்பதால் அமைதி காத்தனர்.
இதற்கிடையில் சஞ்சய் சிவேஷ் மற்றும் தனசேகரை அடைத்து வைத்து இருந்த இடத்திற்குச் சென்றான். இத்தனை நாட்களாக அடைத்து வைக்கப்பட்டு உணவும் தண்ணீரும் கூடச் சரியாகக் கொடுக்காமல் இருட்டறையில் கட்டி போடப்பட்டு இருந்தவர்களின் கொழுப்பும் திமிரும் கொஞ்சம் கூடக் குறையவில்லை.
எப்படியும் தங்கள் தந்தைகள் வந்து மீட்டு விடுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையும் திமிரும் அவர்களிடம் அளவுக்கு அதிகமாகவே இருந்தது. இதில் போதை பொருள் தரவில்லை என்று சொல்லி கேவலமான வார்த்தைகளால் அங்கிருந்தவர்களை அர்ச்சித்துக் கொண்டிருந்தனர்.
அதைக் கேட்டுக் கொண்டே தான் சஞ்சய் உள்ளே நுழைந்தான். முன்பே இதை எல்லாம் உடனுக்குடன் சஞ்சய்யின் கவனத்துக்கு அங்கிருந்தவர்கள் கொண்டு வந்து இருந்தனர்.
திடீரெனக் கதவு திறக்கபடவும், அந்த அரையிருளில் மூழ்கி இருந்த அறையில் இருந்த இருவரும் வழக்கத்திற்கு மாறான நேரத்தில் திறக்கப்பட்ட கதவையும் உள்ளே நுழைபவனையும் பார்த்து கொண்டிருந்தனர்.
“அப்பறம் எப்படி இருக்கீங்க இரண்டு பேரும்..?” என்று அருகில் வந்து நின்ற சஞ்சய்யை அந்தப் போதையிலும் அன்று பார்த்தது சிவேஷுக்கு நன்றாகவே நினைவு இருந்தது. “ஏய்.. நீ.. நீ தானே.. அன்னைக்கு எங்க வீட்டுக்குள்ளே நுழைஞ்சது..” என்று கத்தவும், ஒற்றை விரலை காதில் விட்டு ஆட்டியவன், “ஹப்பா.. சத்தம் ரொம்ப அதிகமா தான் இருக்கு இல்லை... இனி வந்தா அறுத்துருங்க..” என்று தன் ஆட்களைப் பார்த்து சொல்லி விட்டு திரும்பியவன், “ஆங்.. நாக்கை சொன்னேன்..” என்று இவர்களைப் பார்த்து கண்சிமிட்டு விட்டு செல்ல..
“ஏய்ய்ய்.. என்ன நக்கலா.. யாருகிட்ட மோதறோம்னு தெரியாம விளையாடிட்டு இருக்க.. சீக்கிரம் நாங்க யாருன்னு காட்றோம்..” என்று தனசேகர் குரலை உயர்த்தவும், “ஓ.. சென்ட்ரல் வரைக்கும் பவர் இருக்கத் திமிரு.. ஹ்ம்ம்.. ஹா ஹா.. ஆமா நீங்க மொத்தம் மூணு பேரு இல்லை.. நாங்க மொத்தம் நாலு பேரு எங்களுக்கு பயம்னா என்னன்னே தெரியாதுன்னு காக்க காக்க ஸ்டைல்ல சுத்துவீங்க இல்ல.. ஆனா இங்க வந்ததுல இருந்து இரண்டு பேரு தானே இருக்கீங்க.. அதைப் பத்தி என்னைக்காவது யோசிச்சு பார்த்தீங்களா..” என்று அவர்களைப் பார்த்து ஒற்றைப் புருவத்தை உயர்த்தியவன், வேகமாக அங்கிருந்து வெளியேறினான்.
அதன் பின்னேயே இதைப் பற்றி யோசித்தார்கள் அவர்கள்.. கிரியும் ரமேஷும் எங்கே என்று யோசித்தவர்களுக்கும் கேள்வி கேட்டுத் தொண்டை வலிக்கக் கத்தியவர்களுக்கும் பதில் சொல்ல தான் அங்கே யாரும் இல்லை.
சஞ்சய் அந்த வாரத்திலேயே ஒரு நாள் மீண்டும் கிரியை மீண்டும் விசாரிக்கச் சென்றான்.
“பொண்ணுங்களைத் தான் உங்க கேவலமான ஆசைக்குப் பயன்படுத்திக்கிட்டீங்க.. குழந்தைங்க ஏன்..?”
“...”
“நீயா பேசிடறது உனக்கு நல்லதுன்னு உனக்கு இன்னுமா புரியலை..?”
“இல்ல.. சார்.. அது..” என்று கிரி தயங்கவும், “அவங்களை மட்டும் நீங்க தாய்மாமன் முறை செஞ்சு தலையில் தூக்கி வெச்சுக் கொண்டாடவா கடத்தி வந்து இருக்கப் போறீங்க.. அது எதுக்குன்னு எனக்கே தெரியும்.. நான் கேக்கறது, இதில் அதைத் தவிர வேற ஏதோ இருக்கு.. அது என்ன..?” என்றான் கையின் சட்டையை மடித்து விட்டுக் கொண்டே.
முதல் முறை சஞ்சய் வந்த போதே அதுவரை பார்க்காத நரகத்தைப் பார்த்திருந்த கிரி, இப்போது மீண்டும் அவன் தயாராவதை கண்டு பயத்தில் எச்சிலை கூட்டி விழுங்கினான்.
“ஆனந்த்..” என்று கதவின் பக்கம் திரும்பி சஞ்சய் குரல் கொடுக்கவும், “சார்.. சார்.. வேணா சார்.. நானே சொல்லிடறேன் சார்..” என்று சஞ்சய்யின் கால்களைப் பற்றிக் கொண்டான் கிரி. பதிலேதும் இல்லாமல் சஞ்சய் அவன் முகத்தையே பார்க்க..
“நாங்க எல்லாம் தான் சார் பொண்ணுங்களைத் தேடுவோம்..”
“நாங்கனா..?!”
“நான், ரமேஷ், தனசேகர்.. எங்களுக்குத் தான் அழகா இளசா இருக்கப் பொண்ணுங்கனா ஆசை.. ஆனா சி.. சிவேஷ் அண்ணாக்கு...” என்று அதற்கு மேல் தொடர முடியாமல் எச்சிலை கூட்டி விழுங்கி தயங்கி சஞ்சய்யின் முகம் பார்த்தான்.
“ம்ம் சொல்லு.. செய்யும் போது வராத தயக்கம் அதைச் சொல்லும் போது ஏன் வருது..?”
“அது.. அது அவருக்குப் பொண்ணுங்க மேலே இன்ட்ரெஸ்ட் இல்லை சார்.. அவருக்குச் சின்னப் பொண்ணுங்கனா தான் பிடிக்கும்..”
“அது சின்னப் பொண்ணுங்க இல்ல.. அதெல்லாம் குழந்தைங்க..” என்று சஞ்சய் இடையிட்டுத் திருத்தினான்.
“ஆ.. மா.. சா.. ர்.. அப்படித்.. தான் பத்து.. பத்து.. வயசுக்குள்ளே இருக்கப் பொண்ணு.. இல்ல.. யில்லை குழந்தைகளைத் தான் பிடி.. க்கும்.. அ.. தான்..” என்று கிரி நிறுத்தவும், சஞ்சய் நின்ற இடத்திருந்து நிமிரவும் எங்கே அடித்து விடுவானோ என்ற பயத்தில், இரண்டடி அமர்ந்தவாக்கிலேயே பின்னுக்கு நகர்ந்தவன்,
“ஆனா அதுக்கும் எனக்கும் எந்தச் சம்பந்தமும் இல்லை சார்.. அதெல்லாம் நான் செய்யறது இல்லை சார், இதுக்குன்னு அவருக்குத் தனி ஆளு இருக்காங்க சார்.. அவங்க தான் தூக்கிட்டு வந்து தருவாங்க..” என வேகமாகச் சொல்லி முடித்தான்.
“ம்ம், அது எல்லாம் சரி.. அந்தக் குழந்தைங்க கண்ணு ஏன் ஒரு மாதிரி இருக்கு.. அவங்களை என்ன செய்வீங்க..?” என்று சிவேஷின் மேல் உள்ளுக்குள் பொங்கிய ஆத்திரத்தை ஒருவாறு வெளியில் வராமல் சமாளித்துக் கொண்டே கேள்வி எழுப்பினான் சஞ்சய்.
“அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாது சார்.. எனக்கும் அதுக்கும் எந்தச் சம்பந்தமும் இல்லை சார்..” என்றவனின் முகத்தைச் சொடுக்கிட்டுத் தன்னைப் பார்க்க செய்தவன், “இவ்வளவு நேரம் ஒழுங்கா பதில் சொல்லிட்டு இருந்தீயேன்னு பாவம் ஏதாவது செஞ்சு விடலாம்னு நினைச்சேன்.. நீயும் அவனுங்களோட கிடந்து சாவு..” என்று விட்டு சஞ்சய் நகர்ந்தான்.
“சார்.. சார்.. பிளீஸ் சார்.. எனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் சொல்லிடறேன் சார், என்னை விட்டுட சொல்லுங்க சார்.. இனி எந்தத் தப்பும் செய்ய மாட்டேன் சார்..” என்று அமர்ந்து இருந்த இடத்திலிருந்து நகர்ந்து காலில் விழுந்து சஞ்சய்யின் நடையைத் தடை செய்தான்.
“ம்ம்.. சரி சொல்லு பார்ப்போம்..”
“சார்.. அது.. அவரு.. குழந்தைங்களை இதுக்கு மட்டும் யூஸ் செய்யறது இல்லை சார்.. அது.. ஏதோ.. மருந்துக்கும் தான் சார்..”
“மருந்தா என்ன மருந்து..?!” என்ற சஞ்சய்யிடம் ஒரு பரபரப்புத் தோற்றிக் கொண்டது. இதைத் தான் அவன் அறிந்து கொள்ள எண்ணியது.
“அது.. அது சரியா தெரியலை சார்.. எனக்குத் தெரிஞ்ச வரை சொல்றேன் சார்.. அந்தப் பொண்ணு.. இல்லையில்லை.. குழந்தைங்களைத் தூக்கி வந்து ஒரு வாரமோ பத்து நாளோ வெச்சு அனுபவிச்சிட்டு.. அவங்க கண்ணுல ஊசி ஏத்தி ஏதோ மருந்து எடுப்பாரு சார்..”
“கண்ணுல மருந்தா..?! என்ன மருந்து..?”
“ஆமா சார்.. அது.. ஏதோ.. அன்டினோ கிரோம் ட்ரக்னு சொல்லுவாரு சார்..?”
“அது எதுக்கு யூஸ் செய்யறது..?”
“அதுவும்.. இது போலப் போதைக்குத் தான் சார்.. ஆனா, அதுல இன்னொரு விஷயமும் இருக்கு..”
“என்னது அது..?”
“அது போட்டுகிட்டா ரொம்ப வருஷத்துக்கு இளமையாவே இருப்பாங்களாம் சார்.. அவரைப் பார்த்து இருக்கீங்க தானே, இந்த வயசுலேயும் எப்படி இருக்காரு.. அவரு தொழிலுக்கு அது முக்கியம்னு சொல்லுவாரு சார்..”
“அதுக்கு ஏன் குழந்தைங்க..?! பெரியவங்ககிட்ட இருந்து எடுக்க வேண்டியது தானே..?”
“இல்லை சார்.. அது குழந்தைங்ககிட்ட இருந்து தான் கிடைக்குமாம் சார், அதுவும் எட்டு வயசுக்கு கீழே இருக்கணும்னு ஏதோ கணக்கு எல்லாம் சொல்லுவாரு சார்.. அதுவும் உயிரோட இருக்கும் போதே கண்ணுல ஊசி குத்தி தான் எடுக்கணும்.. செத்த பிறகு எடுக்க முடியாது.. அப்படியே எடுத்தா கூட ஒரு குழந்தைகிட்ட இருந்து வெறும் அஞ்சு கிராம் தான் கிடைக்குமாம் சார்.. ஒரு முறை போட அவருக்கு இருபது கிராமாவது தேவைப்படும் சார்.. அதான் மூணுல இருந்து நாலு குழந்தைங்க வரை தூக்கிடுவாங்க... இது போல ஊசி போட்டு எடுத்த பிறகு அந்தக் குழந்தைங்களுக்குக் கண்ணு தெரியாம போய்டும் சார்.. இவரு அப்பறமும் கூட அந்தப் பிள்ளைங்களை விட மாட்டாரு..” என்று முடிக்கவும் சஞ்சய்யின் கரம் வேகத்தோடு அவன் முகத்தில் இறங்கவும் சரியாக இருந்தது.
“உங்களுக்கு மிருகங்க எல்லாம் எவ்வளவோ மேல் டா.. அதுங்க கூடப் பசிக்கும் போது தான் வேட்டையாடும்.. ஆபத்துன்னு வந்தா காப்பாத்தும்.. நீங்க எல்லாம் வாழவே தகுதியில்லாதவனுங்க..” என்றவன், வேகத்தோடு அங்கிருந்து வெளியேறினான்.
அங்கிருந்து நேராக சஞ்சய் சென்றது அவர்கள் இருவரையும் தேடி தான். அங்கு அவர்கள் ஆடையின்றிக் கைகால்கள் தரையோடு சேர்த்து கட்டி போடப்பட்டு இருந்தனர். இது இன்று அல்ல, அன்று சஞ்சய் வந்து போனதில் இருந்து இப்படித் தான் இருக்கிறார்கள்.
வேகமாக உள்ளே நுழைந்தவனைக் கண்டு தங்களை மறைத்துக் கொள்ள முடியாமல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டனர் இருவரும். “இந்தக் கன்றாவியை எல்லாம் பார்க்க வேண்டி இருக்கேன்னு நான் தான் டா முகத்தைத் திருப்பணும்..” என்றவன், “அன்னைக்கு வந்தப்போ காட்றேன்.. காட்றேன்னு சொன்னீயே, அதான் உன் ஆசையை ஏன் கெடுக்கணும்னு அன்னைக்கே அதை நிறைவேத்த சொன்னேன்..” என்றான் சஞ்சய் அவர்களின் கோலத்தைச் சுட்டி காண்பித்து.
“ டேய்.. நாங்க யாருன்னு தெரியாம விளையாடறே.. வேணாம், அப்பறம் உன் பொணம் கூட உன் குடும்பத்துக்குக் கிடைக்காது.. நான் நினைச்சா, உன் குடும்பத்துல இருக்க ஒரு பொம்பளையும் உருப்படியா இருக்க மாட்டா..” என்று அந்த நிலையிலும் தனசேகர் மிரட்டி பார்த்தான்.
“அச்சோஓஓஓ.. இப்படி எல்லாம் பயம் காட்டினா நான் என்ன செய்யறது.. பயந்து பயந்து வருதே.. உங்க காலில் வேணாலும் விழறேன், என்னையும் என் குடும்பத்தையும் விட்டுடுங்க.. பிளீஸ்..” என்று வார்த்தை தான் பயத்தில் நலிந்து ஒலித்ததே தவிர, உடல் விரைத்து நிமிர்ந்து கண்கள் கூர் பார்வையோடு அவர்களை எடை போட்டது.
“என்ன டா நக்கலா.. இவனுங்களைப் பிடிச்சு அடைச்சு வெச்சு இருக்கோமே, இவனுங்க என்ன செஞ்சுடுவானுங்கன்னு தைரியம்.. ஆனா எங்க அப்பனுங்களைப் பத்தி உனக்குத் தெரியாது.. அவங்க நினைச்சா..”
“எடுத்துட்டுப் போய்க் காய வெக்க சொல்லு, வேற ஒண்ணும் முடியாது..”
“ஏய்ய்ய்..”
“அடச்சீ.. அடங்கு டா.. ஆமா உங்க ஆருயிர் தோழனை பத்தி ஏதாவது தெரிஞ்சுதா..?”
“ஏய்.. என்ன செஞ்ச அவனை..! எங்க அவன்..?”
“இதென்னடா ஆனா ஊன்னா தெலுங்கு பட வில்லன் மாதிரி ஏய் ஏய்ன்னு குரல் கொடுக்கற.. உங்க தோஸ்த்.. நண்பன்.. மித்ரன்.. இப்படி எல்லாம் பேசலையே, அதான் நல்ல பிள்ளைங்களா அவனுங்க இரண்டு பேரும் வீட்டுக்கு போய்ட்டாங்க.. நீங்க இப்படியே பேசி இங்கேயே கிடந்து சாகப் போறீங்க..”
“இரண்டு பேரா..?!! ஏய் ரமேஷும் கிரியும் எங்க டா..?” என்று கேட்டு முடிக்கும் முன் “ராஸ்கல், யாரை மரியாதை இல்லாம பேசறே..?” என சரண் எட்டி வாயிலேயே மிதித்து இருந்தான்.
“சரண்.. லீவ் இட், பாவம் இன்னைக்கோ நாளைக்கோ போகற உசிரு, பேசிட்டு போட்டுமே..”
“நீங்க என்ன தான் மாத்தி மாத்தி மிரட்டி பார்த்தாலும் எங்க பசங்களைப் பத்தி எங்களுக்குத் தெரியும்.. நாங்க உங்க பேச்சை நம்ப மாட்டோம்.. எங்களுக்கு எதிரா ஒரு வார்த்தை வராது அவங்க வாயில் இருந்து..” என்று திமிராகப் பதிலளித்தான் சிவேஷ்.
“ஹ்ம்ம்.. அதுவும் சரி தான்... இப்படி அடம் செஞ்சதால தான் உங்க மூழ்காத ஷிப்ல ஒருத்தன் ஆளே இல்லாம போய்ட்டான்.. இன்னொருத்தன் அதைப் பார்த்து பயந்து எல்லாத்தையும் சொல்லிட்டான்..” என்று சஞ்சய் சாவகாசமாக அங்கிருந்த நாற்காலியில் சென்று அமர்ந்தான்.
“கொஞ்ச நேரம் முன்னே இரண்டு பேரும் உண்மையை ஒத்துகிட்டு வெளியே போய்ட்டாங்கன்னு சொன்னே.. இப்போ இப்படிச் சொல்றே, நீ சொல்றதை எல்லாம் நம்பி வாக்குமூலம் கொடுக்க நாங்க கூமுட்டைங்க இல்லை..” என்று இடிஇடியெனச் சிரித்தான் சிவேஷ்.
“ஹா ஹா.. நீங்க எல்லாம் எவ்வளவு பெரிய அறிவாளின்னு எங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன..!! இல்லைனா எப்போவும் இளமையா இருக்க அன்டினோ வரை யோசிச்சு இருப்பீங்களா..?!” என்று அதே போல நக்கல் சிரிப்போடு சஞ்சய் பதிலளிக்கவும், இப்போது அவர்கள் சிரிப்புக் காணாமல் போய் அங்கு ஒரு பதட்டம் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது.
அதற்குள் இங்கு சஞ்சய் கண்ணைக் காட்டவும், ஒரு மடிகணினி அவர்கள் முன் இருந்த நாற்காலியில் வைக்கப்பட்டது. அதில் ஒரு இருட்டு அறையில் சஞ்சய் உண்மையை ஒத்து கொள்ளவில்லை என்றால் உயிரை விடுவது உறுதி என அவர்களை மிரட்டுவதும், கல்லென கிரி அசையாமல் இருப்பதும் தெரிய.. சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் ரமேஷ் மற்றும் அவனின் தந்தைக்கு நேர்ந்தது என்று காட்சிகளாக விரிந்தது.
அடுத்து கிரிக்கு நடந்த துன்புறுத்தல் அதைத் தொடர்ந்து சிவேஷ் வீட்டிலிருந்து கைப்பற்றப்பட்ட பொருட்கள் தோண்டி எடுக்கப்பட்ட உடல்கள் என்றிருக்க.. அடுத்து கிரி உண்மையை ஒப்புக்கொள்ளும் காட்சி.. அடுக்கடுக்கான அவனின் வாக்குமூலம் என்று அனைத்தும் அழகாக வெட்டி கோர்க்கப்பட்டு இருந்தது.
அனைத்தையும் கோர்வையாகப் பார்ப்பவர்களுக்கு இவை சஞ்சய் சற்று முன் பேசியதற்குச் சாட்சியாகவே தெரிந்தது. இப்போது வெளிப்படையாகவே இருவரும் பயத்தோடு ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்ள...
“அவங்க இரண்டு பேருக்கு ஒரு சான்ஸ் கொடுத்தேன்.. அதை ரமேஷ் அவங்க அப்பா மேலே இருந்த நம்பிக்கையினால பயன்படுத்திக்கலை, ஆனா கிரி சரியா பயன்படுத்திகிட்டான்.. இப்போ அப்ரூவரா மாறிட்டான், சோ நான் அவனுக்குப் பரிந்துரை செஞ்சு கேஸ் இல்லாம செய்ய முடியலைனாலும் தூக்கோ இல்ல ஆயுள்தண்டனையோ வராம காப்பாத்தி குறைந்த பட்சமா ஒண்ணோ இரண்டோ வருஷம் போடறது போலச் செய்ய முடியும்.. அதுக்கு அப்பறம் அவன் சாமர்த்தியம், நல்ல வக்கீலா பிடிச்சு ஒரே வாரத்துல கூடப் பெயில் வாங்கிட்டு வெளியே வந்துடலாம்..
இப்போ உங்களுக்கும் ஒரு ஆபர் தரேன், உங்க இரண்டு பேரில் யார் அப்ரூவரா மாறப் போறீங்க... நல்லா யோசிச்சு முடிவு செய்யுங்க, உங்களுக்கே நல்லா தெரியும் உங்க வாக்குமூலமே தேவை இல்லை, கிடைச்சு இருக்க ஆதாரமும் கிரியோட வாக்குமூலமுமே எல்லாத்துக்கும் போதும்.. இருந்தாலும் அவங்களுக்குக் கொடுத்த ஆபர் உங்களுக்கும் கொடுக்கணும் இல்லையா அதான்.. நீங்களே முடிவு செய்ங்க..” என்றான்.
சஞ்சய் பேச்சை முடித்த அடுத்த நொடி, “நான்” என இருவருமே ஒரே நேரத்தில் கத்தி இருந்தனர். இருவரின் கண்ணிலும் அவ்வளவு மரணபயம் அப்பி இருந்தது.
Topic starter
August 28, 2025 8:16 pm
“ஆனா அவங்களுக்குக் கொடுத்த ஆபரை அப்படியே உங்களுக்குக் கொடுக்க முடியாது.. இங்கே ஒரு சின்ன ட்விஸ்ட்.. அது என்னன்னா.. இத்தனை குற்றமும் தெரிய வந்த பின்னால் கிரியும் அப்ரூவரா ஆகிட்டான் இல்லையா, இப்போ இந்தக் குற்றத்தை ஏத்துக்க எனக்கு ஒருத்தன் வேணும்.. அது யாருன்னு நீங்களே முடிவு செய்ங்க.. மத்தவனை நான் ஆபர்ல வெளியே விட்டுடறேன்.. எனக்கும் மேலே இருந்து பிரஷர் இருக்கும் தானே இத்தனை நாள் ஆகியும் எதுவும் கண்டுபிடிக்க முடியலையான்னு ஒரே குடைச்சலா இருக்கு.. அது யாருன்னு நீங்களே முடிவுக்கு வாங்க.. நான் ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு வரேன்..” என்றவன் அவர்களின் கட்டுகளை அவிழ்த்து விடச் சொல்லி விட்டுச் சென்றான்.
சஞ்சய் வெளியேறும் போது கண்ணைக் காண்பித்து விட்டு சென்றதை அறியாத இருவரும் கட்டுகளை அவிழ்த்த அடுத்த நொடி இப்போது தாங்கள் இருக்கும் நிலையைக் கூட மறந்து வாதிட தொடங்கி இருந்தனர்.
நீ இவ்வளவு தப்புச் செய்து இருக்கே.. நீ இதையெல்லாம் செய்து இருக்கே.. அதனால் நீ குற்றத்தை ஏத்துக்கறது தான் சரி என்றெல்லாம் ஒருவர் மற்றவர் மேல் அவர்களின் குற்றத்தை சுட்டி காண்பித்து லிஸ்ட் போட்டு வாதிட்டுக் கொண்டே சென்றனர்.
இது தானே சஞ்சய்க்கும் வேண்டும். இவை அனைத்தும் அவர்கள் அறியாமலேயே பதிவாகிக் கொண்டு இருந்தது. ஒரு கட்டத்தில் அது வாக்குவாதமாக மாற.. “இங்கே பாரு சிவேஷ்.. நாங்க மூணு பேரும் சேர்ந்து செஞ்சது எல்லாம் ஒரே விஷயம்.. ஆனா இதுல உன் குற்றம் தான் ரொம்பப் பெருசு, அது இப்போ வரை வெளியே வரலை.. வந்தா உனக்கான தண்டனை தான் எல்லா வகையிலும் பெருசு.. அதான் சொல்றேன் நீயே எல்லாத்தையும் ஒத்துக்கோ..” என்ற ரீதியில் தனசேகர் பேச துவங்கினான்.
சிவேஷுக்கும் இது நன்றாகத் தெரியும் என்பதால் அந்தப் பேச்சை அதற்கு மேலும் தொடர விடாமல் இவர்கள் சம்பந்தப்பட்ட வேறு மறைக்கபட்ட குற்றங்களை எல்லாம் தோண்டி எடுத்து சுட்டி காண்பித்துக் கொண்டிருந்தான் சிவேஷ்.
இதில் வாக்குவாதம் கைகலப்பாக மாறியது. அவர்கள் மூவரின் குற்றத்தோடு ஒப்பிட்டால் சிவேஷின் குற்றம் பெரிது மட்டுமின்றி அதில் இவன் மட்டுமே சிக்கும் நிலை வேறு வரும் என்று புரிய.. இதற்கு மேல் இவனைப் பேச விடக் கூடாது என்ற வெறியோடு அவன் மீது பாய்ந்தவன் அருகில் இருந்த பீங்கான் சாப்பாட்டுத் தட்டை எடுத்து தனசேகரின் தலையில் ஓங்கி அடிக்கவும், எதிர்பாராத அடியால் அவன் கீழே சாய்ந்தான்.
அந்த நொடியை சரியாகப் பயன்படுத்திக் கொண்ட சிவேஷ் அங்கிருந்த உடைந்த துண்டை எடுத்து தனசேகரின் கழுத்தில் வேகமாக இறக்கி இருந்தான். அதில் ‘ஹக்’ என்ற சத்தத்தோடு கண்கள் நிலைகுத்தி நிற்க தனசேகர் நிலைகுலைந்து சரிய.. அந்தக் குத்திய இடத்தில் இருந்து ரத்தம் கொப்பளித்துக் கொண்டு வெளியேறியது.
தன் மேல் மொத்த பழியும் விழுந்து விடுமோ என்ற அந்த நேரத்து ஆத்திரத்தில் செய்து முடித்தவன் பிறகு எதில் இருந்தோ தப்பித்து விட்டது போன்ற உணர்வில் எழுந்து அந்த அறையே அதிரும் வகையில் சத்தம் போட்டு சிரித்தான்.
பின்னர் அங்கிருந்து வேகமாக தன்னை விடுவிக்கச் சொல்லி கேட்க எண்ணி கதவை தட்ட நினைத்து அதில் கை வைக்கவும் அது திறந்து இருப்பது தெரிந்தது.
இத்தனை நாள் பூட்டி இருந்த கதவு ஏன் திறந்து இருக்கிறது என்றோ இது எப்படிச் சாத்தியம் என்றோ எல்லாம் யோசிக்கும் நிலையில் அப்போது சிவேஷ் இல்லை. அவன் மனதில் இருந்தது எல்லாம் இதிலிருந்து தப்பித்து எப்படியாவது வெளியேற வேண்டும் என்பது மட்டுமே..!!
இங்கே இவர்கள் விவாதத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த அதே நேரம் செய்தி சேனல்கள் அனைத்திலும் ஒரே நேரத்தில் கிரியின் வாக்குமூலங்கள் ஒளிபரப்பாகிக் கொண்டிருந்தன.
எல்லாம் சேனல்களிலும் ஒரே நேரத்தில் ஒளிபரப்பபடவும், அதைத் தடுக்கும் வழி தெரியாது உயரதிகாரிகள் முதல் உத்தம தந்தைகள் வரை ஸ்தம்பித்து இருந்தனர். கிரி இந்த வழக்கில் கைது செய்யப்பட்டதில் இருந்து அவனின் பிறப்பு முதல் அனைத்தும் தோண்டி எடுக்கப்பட்டு ஒளிபரப்பபட்டுக் கொண்டு தான் இருந்தது என்பதால் கிரி யார் என்பது கடந்த சில நாட்களில் மக்களுக்கு வெகு பரிச்சயம்.
அவனின் இந்த ஒப்புதல் வாக்குமூலம் அனைவரிடமும் ஒரு அதிர்வலைகளையும் தங்களின் தலைவனாகக் கதாநாயகனாக நினைத்தவர்களின் உண்மை முகம் அடுத்தடுத்து தோல் உரிக்கப்பட்டு வெளிவந்து கொண்டு இருந்ததில் மிகப் பெரும் அதிர்வையும் ஏற்படுத்தி இருந்தது.
இதைக் காவல்துறையின் உயர் அதிகாரிகளின் முறையான அனுமதி இல்லாமல் சஞ்சய் தான் வெளியிட்டு இருந்தான். அது அவனுக்கு ஒரு பக்கம் பிரச்சனையாக மாறிக் கொண்டு இருக்க.. அதைக் கொஞ்சமும் தயங்காமல் எதிர் கொண்டு பதில் அளித்துக் கொண்டிருந்தான் சஞ்சய்.
தனசேகர் மற்றும் சிவேஷின் தந்தைகள் அவசரமாகக் கூடி ஆலோசனையில் ஈடுபட்டனர். என்றைக்கு இருந்தாலும் ஒரு நாள் இது நடக்கும் பிள்ளைகளின் மேல் போடப்படும் வழக்குகளைக் கையாள வேண்டும் என்று தெரிந்தே இருந்தாலும் அது இப்படி ஒட்டு மொத்த உலகமே பார்க்கும் வகையில் ஒரு நேரத்தில் வெளியாகும் என அவர்கள் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.
எனவே தான் இதை எப்படிக் கையாள்வது என்று அவசர ஆலோசனை நிகழ்ந்தது. இதில் ரமேஷின் தந்தை பங்கேற்கவில்லை. இவர்கள் மேல் உள்ள கோபத்தில் எல்லாம் அவர் பங்கேற்காமல் போகவில்லை.. பங்கேற்க வேண்டுமென்றால் அவர் இந்த உலகில் இருக்க வேண்டுமே..!!
சஞ்சய் தன் மேல் மருத்துவமனையில் வைத்து தாக்குதல் நடந்த உடனேயே அது யாராக இருக்கும் என்று கணித்து விட்டான். ஆனாலும் பின்னர் அன்று பிடிபட்டவர்களிடம் விசாரணை நடத்தி அதைத் தெளிவாக உறுதியும் படுத்திக் கொண்டான்.
ஒழுக்கச் சிகாமணிகளைப் பெற்றதற்காகவும் தன்னைத் தாக்க முயன்றதற்காகவும் முக்கியமாக இதைக் காரணமாக வைத்து நீரு பிரிந்து செல்ல காரணமானதற்காகவும் எல்லாம் அவரை சஞ்சய் எதுவும் செய்துவிடவில்லை.
பாவம் அவருக்குக் கட்சியின் மேல் மட்டத்தில் இருந்த செல்வாக்கும் அதிகாரமும் பறிபோனதை வைத்து பல வருட பகையைத் தீர்த்துக் கொள்ள எதிர்க்கட்சி செய்த சதியால் நடு இரவில் வீட்டிற்குள் பெட்ரோல் குண்டு வீசப்பட்டுப் பாவம் துடிதுடித்து மடிந்தார் அந்த நல்ல மனிதர்..!!
இதனாலேயே இருவர் அணி கலந்தாலோசித்துத் தங்கள் செல்வாக்கை பயன்படுத்தி உயர்மட்ட தலைவர்களை எல்லாம் தொடர்பு கொண்டு இருந்தது. ஆனால் விஷயம் அறிந்த பலரும் இவர்களின் உறவோ நட்போ உண்டென்று தெரிந்தால் எங்கே அது தங்களுக்கும் பிரச்சனையாகி போகுமோ என்று பல அடிகள் பின்னால் வைத்து ஒதுங்கி கொண்டனர்.
அடுத்து என்ன என்ற குழப்பத்தோடு செய்வதறியாது அவர்கள் அமர்ந்து இருந்த அதே நேரம் இங்கு..
சற்று நேரத்துக்கு முன் சஞ்சய் காண்பித்து இருந்த காணொளியே சிவேஷை மிரள செய்து இருந்தது. ரமேஷின் இறப்பும் கிரியின் வாக்குமூலமுமே போதுமான பயத்தைக் கொடுத்து இருக்க.. இதில் தனசேகரின் வாக்குவாதமும் சேர்ந்து கொண்டதில் கிட்டத்தட்ட அனைத்திற்கும் சேர்த்து எங்கே தான் தண்டனை ஏற்க வேண்டி வருமோ என்ற நினைவுகள் மட்டுமே நினைவில் இருக்க.. இங்கிருந்து எப்படியாவது தப்பித்தால் போதும் என்றே நினைத்தான்.
மெதுவாகக் கதவை திறந்து எட்டி பார்க்க.. அந்த இடம் முழுவதும் இருளில் மூழ்கி இருந்தது. யாரும் இருப்பதற்கான அறிகுறியே தெரியவில்லை. மெல்ல வெளியில் சுவரோரமாகவே நகர்ந்து வந்து பார்த்தான். யாருமே வரவில்லை, அங்கு எவரும் இருப்பது போலவும் தெரியவில்லை.
அந்த இடம் முழுவதும் இருளில் மூழ்கி இருக்க, ஒரு சிறு இரவு விளக்கின் ஒளி மட்டுமே சோகையான ஒளியை தந்து கொண்டிருந்தது. மெதுவாக எதிரில் தெரிந்த படிகளில் இறங்க துவங்கினான் சிவேஷ்.
கீழே வந்து நின்றவன், எந்தப் பக்கம் போவது எனத் தெரியாமல் சுற்றும் முற்றும் பார்க்க.. வலது பக்கம் ஒரு பெரிய கதவு இருப்பது அந்த அரையிருளில் தெரிந்தது. வேகமாக அதை நெருங்கி கையை வைத்து இழுக்கவும், அது திறந்து கொண்டது.
ஏதோ சொர்க்கவாசலே திறந்து கொண்டது போன்று ஒரு பரவசம் எழ.. வேகமாக வெளியில் ஓடி வந்தவனின் மேல் விழுந்தது அந்த மதிய நேர சூரியஒளி. அதுவரை இரவு என்றே எண்ணி இருந்தவன், அப்போதே அந்த இடத்தையும் தன்னையும் கவனித்தான்.
தான் இருக்கும் நிலை புரிந்தாலும் அதற்காகவும் கூட மீண்டும் உள்ளே செல்ல அவனுக்கு விருப்பமில்லை. ஒருமுறை அந்தக் கதவை திரும்பி பார்த்தவன், வேகமாக யாரும் தேடி கொண்டு வரும் முன் அங்கிருந்து தப்பிக்க வேண்டும் என்ற அவசரத்தில் ஓடினான்.
அருகில் அடுத்தடுத்து வீடுகள் இருந்தாலும் அனைத்தும் மூடியே இருந்தது. எதிலாவது புகுந்து ஒரு உடையைச் சுற்றிக் கொண்டு அவர்களிடமே உதவி கேட்க வேண்டும் என்றெண்ணியவன், ஆள் அரவமற்ற அந்த வீதியில் இருந்த கடைசி வீட்டை நெருங்கினான்.
அது ஒரு கேட்டட் கம்யூனிடியில் முப்பது டூப்ளக்ஸ் வில்லாக்களை கொண்ட ஒரு பகுதி. இதில் இவர்களை சஞ்சய் அடைத்து வைத்து இருந்தது ரமேஷ்க்கு சொந்தமான வீட்டில் தான். அவன் தனியாக இவர்களுக்குத் தெரியாமல் செய்ய நினைக்கும் வேலைகளுக்கு இந்த வீடு பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது.
ஊருக்கு வெளியே புதிதாகக் கட்டப்பட்டு இருக்கும் இடம் என்பதாலும் ரமேஷுக்கு இப்படி ஒரு வீடு இருப்பது வெளியே தெரியாததாலும் இங்கே அவர்கள் இருந்ததை அந்தச் சகுனி தந்தைகளாலேயே கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.
கடைசி வீட்டில் ஒலித்த தொலைக்காட்சி ஒலியில் அங்கு சென்று கதவை சிவேஷ் வேகமாகத் தட்டவும், கதவை அந்த வீட்டில் இருப்பவர் வந்து திறப்பதற்கு முன் இவனையும் இவன் இருந்த நிலையையும் எதிர் வீட்டில் இருந்து வெளியே வந்த இளைஞன் பார்த்து திகைத்து இருந்தான்.
சிவேஷ் நின்றிருந்த வீட்டில் வசிப்பது ஒரு இளம் புதுமணத் தம்பதிகள் என்பதால் அந்த வீட்டின் முன் இந்த மதிய நேரத்தில் இப்படி ஒரு நிலையில் யார் என்ற கேள்வியோடு அந்த இளைஞன் தன்னோடு தங்கி இருந்த நண்பர்களையும் அழைத்துக் கொண்டு அங்கே சென்றான்.
அதே நேரம் கதவு திறக்கப்பட்டு அந்தப் பெண் சிவேஷை கண்டு அவன் வேறு எதற்கோ வந்ததாக எண்ணி அலறவும், இவர்கள் அவனை அடிக்கத் துவங்கவும் சரியாக இருந்தது.
முதலில் உடலில் அங்காங்கே ரத்தம் தெரிக்கபட்டு இத்தனை நாள் அடைத்து வைத்து இருந்ததின் பலனாக அவன் நின்றிருந்த கோலத்தைக் கண்டு யாரோ என்றெண்ணி அடிக்கத் துவங்கியவர்கள் பின் அது யார் என்று தெரிந்து சற்று முன் செய்தியில் கண்டதெல்லாம் நினைவு வரவும் அவனையும் அவனின் கோலத்தையும் வைத்து அடி பின்னிவிட்டார்கள்.
அதற்குள் சத்தம் கேட்டு அக்கம் பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் எல்லாம் கூடி இருக்க.. வாயிற்காவளர்கள் முதல் செய்தியை கண்டு கொதித்துப் போய் இருந்த பலரும் தன் கை வரிசையைக் காண்பித்ததில் பலமான தாக்குதலுக்கு ஆளாகி தெரிந்தோ தெரியாமலோ தாக்குதலில் சிவேஷின் ஒரு கண்ணில் கூர்மையான ஏதோ ஒன்று குத்தி கிழித்து இருக்க.. அடித்தே கொல்லபட்டான் சிவேஷ்.
இதற்கிடையே அந்தப் பெண் போலீஸுக்கு அழைத்து விஷயத்தைத் தெரிவித்து இருந்தது. ஆனால் இதையெல்லாம் அவர்கள் தான் லைவ் ஷோவாகவே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தனரே.
சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் பரபரப்பாக அங்கு வந்து சேர்வது போல் சஞ்சய் அண்ட் டீம் வந்து இறங்க.. சிவேஷை அடித்தே கொன்று விட்டோமே என்ற பதட்டத்தில் அங்கிருந்தவர்கள் எல்லாம் அவனைப் பற்றியும் தாங்கள் அறிந்து கொண்டதை பற்றியும் கூறி அவன் இருந்த நிலையைச் சுட்டி காண்பித்து அந்தப் பெண்ணைக் காப்பாற்றவே இப்படிச் செய்ததாக அங்கிருந்தவர்கள் அவரவர் வார்த்தைகளில் பதிலளித்துக் கொண்டு இருந்தனர்.
அனைத்தையும் பொறுமையாகக் கேட்டவன், ஒரு பெண்ணின் மானத்தைக் காக்க நடந்த ஒன்று கொலையாகக் கருதப்பட வாய்ப்பில்லை என்று கூறி அவர்களுக்குத் தைரியமளித்தான். அதன் பின் இவன் இங்கு சுற்றி திரிவதையே காரணமாக வைத்து அங்கிருந்த வீடுகளைச் சோதனையிட துவங்கினான்.
அப்படிச் சோதனையிட்டதில் அப்போதே தெரிய வந்தது போல தனசேகர் இறந்து கிடந்ததைக் கண்டு பிடித்து அடுத்து அதைப் பற்றித் துப்பறிவது போல் அங்கிருந்தவற்றை ஆராய்ந்ததில் தனசேகரின் அலைபேசி அங்கு நடந்த அனைத்தையும் படம் பிடித்துக் காண்பித்து இருந்தது. இதில் அவர்கள் அடைத்து வைக்கப்பட்டு இருந்த போது இருந்ததை போல் துளியும் இல்லாமல் அறை இப்போது வேறு கோலத்திற்கு முற்றிலுமாக மாறி இருந்தது.
சிவேஷின் கொலையோடு சேர்த்து இவற்றையும் மறைக்க வேண்டிய சில காட்சிகளை மட்டும் தெளிவற்ற காட்சிகளாக கலங்கலாக வைத்துச் செய்தியாக்க.. தங்களின் அத்தனை கேவலமான செயல்களும் வெளிவந்துவிட்டதால் கிரியை மட்டும் சிக்க வைத்து விட்டு இவர்கள் இங்குத் தலைமறைவாக இருந்ததாகவும் அங்கு இவர்களுக்குள் எழுந்த தகராறில் தனசேகரை கொலை செய்து விட்டு சிவேஷ் தப்பித்ததாகவும் இருவரும் ஆடையின்றி இருந்த நிலையை வைத்து இருவருமே மனநிலை சற்று பிழன்று இருந்திருக்க வாய்ப்பிருப்பதாகவுமே அனைவராலும் நம்பப்பட்டது.
அதற்கான சாட்சியங்களாக அவர்களே பேசி சண்டையிட்டு பிறகு சிவேஷ் குத்தி கொல்லும் காட்சி கையில் கிடைத்து இருக்க.. கிரியின் அத்தனை சாட்சியங்களும் உண்மை என்று நிருபனமானது.
மாநில அளவில் துவங்கி மத்திய அளவில் வரை இருக்கும் அரசியல் தலைவர்களின் பிள்ளைகள் சம்பந்தப்பட்ட வழக்கு என்பதால் நாடே கொந்தளிக்கத் தொடங்கி இருந்தது. இவ்வளவு கேவலமான பிறவிகள் உயிரோடு இருப்பதை விட இறந்ததே மேல் என்றெல்லாம் வாதங்கள் நடந்து கொண்டு இருந்தது.
இதில் எங்குமே யாரும் சஞ்சய்யை சுட்டி காண்பித்துக் கேள்வி கேட்கவோ குறை கூறவோ முடியாத அளவில் அழகாகக் காய்களை நகர்த்தி அனைத்தையும் செய்து முடித்து இருந்தான் சஞ்சய். கிரியை மட்டுமே அவன் கைது செய்தான் என்பது தான் இங்கு அனைவராலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டு இருந்தது. மற்றவர்கள் மரணத்திற்கும் அவனுக்கும் எந்த ஒரு சம்பந்தமும் இல்லை என்றே அனைவரும் நம்பினர்.
இந்த வழக்கில் இன்னுமொரு பலமாக கிரிக்குக் கடுமையான தண்டனை கிடைக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் ஆர்பாட்டங்கள் அங்கங்கே நடக்கத் துவங்கின. மகளிர் அமைப்புகள் ஒரு பக்கமும் கல்லூரி மாணவர்கள் ஒரு பக்கமும் இறங்கி போராட்டங்களில் ஈடுபட்டனர்.
இவ்வளவு பெரிய குற்றங்களில் ஈடுபட்டவர்களில் அனைவரும் இறந்து போய் விட மீதமிருக்கும் கிரிக்காவது சட்டப்படி தக்க தண்டனை கிடைக்க வேண்டும் என்று அனைவரும் எதிர்பார்த்தனர். இதில் ஒரு சிலர் இவனுக்கும் தண்டனை என்ற பெயரில் தப்பிக்க வாய்பளிக்காமல் அடித்தே கொல்ல வேண்டும் என்றெல்லாம் வாதிட துவங்கினர்.
இது எல்லாம் ஒரு பக்கம் நடந்து கொண்டு இருக்க முறைப்படி கிரியின் வழக்கை அடுத்த நிலைக்கு சஞ்சய் எடுத்து சென்று அது சம்பந்தமாகக் கிரியை நீதிமன்றத்துக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட வேண்டிய நிலை.
இப்போது இந்த வழக்கில் சம்பந்தப்பட்டவர்களில் உயிரோடு இருப்பவன் என்பதால் அவனைக் கொலைவெறியோடு தாக்கவும் எதிர் கொள்ளவும் நிஜமாகவே கோபத்தில் ஒரு கூட்டம் காத்திருந்தது என்றால் அப்படிச் செய்து பெண் இனத்திற்காகத் தாங்கள் போராடுவதாகக் காண்பித்துக் கொள்ள ஒரு கூட்டம் காத்து இருந்தது.
இவை அனைத்தும் தெரிந்து இருந்ததால் கிரி நீதிமன்றத்துக்கு அழைத்து வரப்படுவானா இல்லை நீதிபதி வீட்டுக்கே அழைத்துச் செல்லப்படுவானா என்ற குழப்பத்திலேயே அன்று காலை வரை அனைவரையும் வைத்து இருந்த சஞ்சய் கிரியை அழைத்துக் கொண்டு நீதிமன்றம் கிளம்பினான்.
அன்று காலை அதற்கான தயார் பணிகள் ஒரு பக்கம் நடந்து கொண்டிருக்க.. கிரியை மீண்டும் சந்திக்க சென்றான் சஞ்சய். அதன் பின் வெளியில் நடந்து கொண்டிருக்கும் எதுவும் இப்போது வரை அவனுக்கு தெரியாது என்றாலும் ஏனோ காலையில் இருந்து தன்னை கிளம்ப செய்து கொண்டிருந்ததிலேயே ஒரு வித பயமும் மிரட்சியும் ஆட்கொண்டதில் நடுக்கத்தோடு சஞ்சய்யை பார்த்தான் அவன்.
அவன் முன் “இது யாருன்னு தெரியுமா..?” என்று தன் கையில் இருந்த சங்கீதாவின் புகைப்படத்தை சஞ்சய் வைக்கவும், கிரியின் கண்களில் ஒரு அதிர்வு வந்து போனது.
அதுவே இவனுக்கும் அதில் பங்கு இருப்பது புரிய, “ஏன் அவளை கொன்னே..?” என்றிருந்தான் சஞ்சய். “ஐயோ சார்.. நான் எதுவும் செய்யலை சார்..” என்று அதற்கு அலறினான் கிரி.
“அப்போ இந்த பொண்ணை உனக்கு தெரியாதுன்னு சொல்றீயா..?”
“இல்ல சார் தெரியும்.. ஆனா நான் எதுவும் செய்யலை..”
“அப்படினா..?”
“சார் இது ரமேஷ் லவ் செஞ்ச பொண்ணு சார்..”
“வாட்ட்ட்..?” என்று நிஜமான அதிர்வோடு எழுந்து நின்றுவிட்டான் சஞ்சய்.
“ஆமா சார்..”
“ஓ.. இந்த பொண்ணு இப்போ உயிரோட இல்லை தெரியுமா..?”
“தெரியும் சார்..”
“உயிரோட இல்லைன்னு மட்டும் தான் தெரியுமா..? இல்லை யாரு கொன்னதுன்னு கூட தெரியுமா..?”
“...”
“இனியும் மறைச்சு என்ன செய்ய போற கிரி..?” என்று சற்று அழுத்தம் கூட்டி ஒலித்தது சஞ்சய்யின் குரல்.
“சார்.. அது ரமேஷ் ஒரு சாப்ட்வேர் கம்பனியை பினாமி பேர்ல நடத்திட்டு இருக்கான் சார்.. அங்கே இருக்க அழகான பொண்ணுங்களை எல்லாம் காதலுன்ற பேர்ல ஏமாத்தி மத்தவங்களுக்கு தெரியாம பழகி எங்க இடத்துக்கு தூக்கிட்டு வந்துடுவான் சார்..”
“அப்படி தான் இந்த பொண்ணையும் தூக்கினானா..?!”
“இல்ல சார்.. அவன் இந்த பொண்ணை நிஜமாவே லவ் செஞ்சான் சார்.. கல்யாணம் செஞ்சுக்க கூட நினைச்சான்..”
“ம்ம், அப்பறம்”
“அன்னைக்கு சொன்னேனே அந்த புது வீடு கூட இவங்க வாழ தான் வாங்கினான் சார்..”
“ஓ..”
“அவன் லவ் செய்யறது எனக்கு மட்டும் தான் சார் தெரியும்.. அவங்க இரண்டு பேருக்கும் தெரியாது..”
“ஏன்..?”
“அவங்களுக்கு காதல், கல்யாணம் இதெல்லாம் பிடிக்காது சார்.. அதான் தெரிஞ்சா ஏதாவது செஞ்சு பிரச்சனையாகிடும்னு கல்யாணத்தை முடிச்சுட்டு சொல்ல நினைச்சான் சார்..”
“அது முன்னாடியே தெரிஞ்சு அவனுங்க தான் கொன்னுட்டானுங்களா..?”
“இல்ல சார்.. அது.. அந்த பொண்ணை... ரமேஷ்.. ரமேஷ் தான் சார்.. கொன்னான்..”
“வாட்.. அவ்வளவு லவ் செஞ்ச பொண்ணை அவனே கொன்னானா.. ஏன்..?!”
“ஆமா சார், அது.. அந்த பொண்ணுக்கு ரமேஷோட மறுபக்கம் தெரியாது சார்.. அது கொஞ்சம் நேர்மையான பொண்ணு சார்..”
“ம்ம், சரி தான் நெக்ஸ்ட்...”
“ஒரு நாள் நைட் பார்ட்டி அவன் ஆபிஸ் ஸ்டாப்ஸ்க்கு நடந்தது சார்.. அன்னைக்கு தான் அவன் பத்து நாள் ஒரு வேலையா வெளிநாடு போயிட்டு திரும்ப வந்து இருந்தான் சார்... அதான் அந்த பொண்ணை பார்த்ததும் கொஞ்ச நேரம் தனியா பேச ஆசைப்பட்டு வெளியே கூட்டிட்டு போய் இருக்கான் சார்..”
“ஏன்.. அதை அங்கேயே வெச்சு பேசி இருக்கலாமே..”
“அவன் அதில் எல்லாம் ரொம்ப கரெக்ட்டா இருப்பான் சார்.. அந்த பொண்ணை இவன் லவ் செய்யறது கூட அங்கே இருக்க ஒருத்தருக்கும் தெரியாது சார்.. ஏதேதோ பேசி அவங்களையும் சொல்லவிடாம செஞ்சுடுவான் சார், அப்போ தானே மத்த பொண்ணுங்ககிட்டயும் காதல் நாடகம் ஆட முடியும்..”
“ம்ம்.. அப்போ இந்த பொண்ணுகிட்டயும் நடிச்சு தான் இருக்கான் இல்லையா..”
“இல்லை சார்.. ஆனா அதே பழக்கத்தை மட்டும் அவன் மாத்திக்கலை..”
“சரி அப்பறம்”
“கொஞ்சம் நெருக்கமா இருக்க நினைச்சு தனியா யாரும் வராத இடமா பார்த்து காரை நிறுத்தி இருக்கான் சார்..”
“கல்யாணம் செஞ்சுக்க போற பொண்ணு தானே அப்பறம் ஏன் இப்படி ஒரு இடம்..”
“இன்னும் அவன் வீட்டுக்கு விஷயம் தெரியாது சார்.. அவங்க அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா பொண்ணை கொன்னாலும் கொன்னுடுவாரு சார், அதான் யார் மூலமாவும் விஷயம் அவர் காதுக்கு போய்டாம இருக்க தான் இப்படி..”
“சரி அடுத்து..”
“அப்போ அவனுக்கு அவங்க அப்பாகிட்ட இருந்து போன் வந்து இருக்கு சார்.. அதை பேச இவன் வெளியே போக.. உள்ளே அந்த பொண்ணு ஏதாவது பாட்டு போட நினைச்சு எடுக்க, அங்கே இவனோட வேற ஒரு போன் இருந்து இருக்கு சார்.. அதில் சில..” என்றவன் அதற்கு மேல் சொல்ல தயங்கி சஞ்சய்யின் முகம் பார்த்தான்.
“சரி.. நெக்ஸ்ட்..”
“அதில் இருந்ததை பார்த்து உடனே கோபமா இறங்கி வேகமா அங்கிருந்து கிளம்பி போய் இருக்கு சார், இவன் திடீர்னு அது இறங்கி போகவும் பின்னாடியே ஓடி இருக்கான்.. ஆனா தடுக்க தடுக்க போகவும் இவன் கோபமா திட்டவும் அதுவும் பிரச்சனை செஞ்சு சட்டையை பிடிச்சு கேள்வி கேட்டு சண்டை போட்டு இருக்கு சார்.. அதில் உண்மை தெரிஞ்சு போச்சுன்னு தெரிஞ்சு இவன் சமாளிக்க டிரை செஞ்சு இருக்கான் சார்.. ஆனா அது போலீஸ்க்கு போவேன்னு சொல்லி மிரட்டவும் எப்படி எப்படியோ தடுக்க பார்த்து முடியாம கோபத்துல முகத்தை பிடிச்சு வேகமா தள்ளி இருக்கான் சார்.. அது பின்னாடி இருந்த மரத்துல மோதி அங்கே இருந்த ஆணி குத்தி அங்கேயே விழுந்துடுச்சு சார்..” என்று நிறுத்தினான்.
“ம்ம்”
“அப்பறம் தான் நடந்து முடிந்ததோட விபரீதமே அவனுக்கு புரிஞ்சு அந்த பொண்ணை தூக்கிட்டு ஹாஸ்பிட்டல் போக வெளியே வந்து இருக்கான் சார்... ஆனா அந்த பொண்ணு அதுக்குள்ளே மயக்கம் தெளிஞ்சு பயங்கரமா கத்தி அவனை தள்ளிட்டு ஓட பார்க்க இவன் விடாம இழுக்கன்னு இங்கேயே உயிர் போய்டுச்சு சார்..”
“ஓ..”
“இரண்டு மணி நேரத்துல வந்துடறேன்னு என்கிட்ட சொல்லிட்டு போனவனை காணோமேன்னு காலையில் வரை அவனுக்கு போன் செஞ்சு பார்த்தும் அவன் எடுக்காம போகவே நான் தான் லோகேஷன் வெச்சு டிரேஸ் செஞ்சு அங்கே வந்தேன் சார்.. அந்த பொண்ணு பாடி பக்கத்துல பைத்தியகாரன் மாதிரி உட்கார்ந்து அழுதுட்டு இருந்தான் சார்.. அவனை சமாதனம் செஞ்சு கூட்டிட்டு போகவே முடியலை சார்.. விடிஞ்சு ரொம்ப நேரம் ஆச்சு, அதுக்கு மேலேயும் அங்கே இருக்கறது சேப் இல்லைன்னு அவனை இழுத்துட்டு போய் காரில் எத்தி நான் காரை எடுக்கறதுக்குள்ளே ஓடி போய் அங்கே இருக்க மரத்துல முட்டி நானும் சாகறேன்னு ஒரே கலாட்டா செஞ்சிட்டான் சார்.. அதுக்கு அப்பறம் ரொம்ப முரடா மாறிட்டான் சார்.. அவனை அமைதியாக்கவே முடியலை.. இருபத்துநாலு மணி நேரமும் போதையிலேயே இருப்பான்.. அது தெளிஞ்சா அந்த பொண்ணு நியாபகம் வருதுன்னு வெறி பிடிச்சது போல நடந்துகிட்டான் சார்..” என்றவனை எதுவும் பேசாமல் பார்த்திருந்தவன், அவனை அழைத்து கொண்டு கிளம்பினான்.
காலை நேரத்திற்கே உரிய பரபரப்போடு சாலைகள் இருக்க.. ஒரு வித பயமும் பதட்டமுமாகவே அந்த வாகனத்திற்குள் அமர்ந்து இருந்தான் கிரி. அவனுக்குள் இதுவரை மற்றவர்கள் ஏன் கைது செய்யப்படவில்லை என்ற கேள்வியும் ஒருவேளை தன் மேல் மட்டுமே மொத்த குற்றமும் சுமத்தப்பட்டு விடுமோ என்ற நடுக்கமும் நிறையவே இருந்தது.
அதற்கேற்றாற் போல் ஒரு சிக்னலில் வண்டி நின்ற போது எதிரில் தெரிந்த சுவரில் ஒட்டப்பட்டு இருந்த கிரிக்கு எதிரான போஸ்டர்களைக் கண்டவன் திகைத்துப் போனான்.
மிரண்டு போய் அதைப் படித்து முடித்தவனின் கண்களில் அடுத்து சிவேஷை மக்கள் அடித்தே கொன்றதை பற்றிய செய்தியை அருகில் இருந்த கடையில் தொங்கி கொண்டிருந்த செய்திதாளில் கண்டவனுக்கு முழு விவரமும் தெரியாததால் தலைப்பு செய்தியை மட்டுமே கண்டு பயம் எழுந்தது.
இதே போல வழக்கு விசாரணைக்கு நீதிமன்றம் அழைத்துச் சென்ற போது இப்படி நடந்து இருக்குமோ என்ற உயிர் பயம் வேறு அவனை மிரள செய்ய.. அப்படியே திகைத்த பார்வையோடு வெறித்துக் கொண்டு அமர்ந்து இருந்தவனைப் போகும் வழியெல்லாம் அவனுக்கு எதிராகவும் கண்டனம் தெரிவித்தும் ஒட்டப்பட்டு இருந்த போஸ்டர்கள் எல்லாம் மேலும் நடுங்க செய்தது.
இதில் மற்றொரு சிக்னலில் வண்டி நின்ற போது அங்கு மகளிர் அமைப்புச் சார்பில் ஓட்டப்ட்டு இருந்த போஸ்டரில் நீதிமன்றத்தில் வைத்து அவனுக்கு நாம் தண்டனை வழங்க வேண்டும் எங்களோடு கை கோர்க்க வாருங்கள் பெண்களே இனி யாரையோ எதிர்பார்த்து காத்திருந்து ஏமாற வேண்டாம் நாமே ஒன்று கூடி நியாயம் தேடி கொள்வோம் என்றெல்லாம் வீர வசனங்களோடு அவை இருக்கவும் கிரிக்கு உயிர் பயம் பிடித்து ஆட்டுவிக்கத் தொடங்கியது.
இப்போது அங்குச் சென்று அவர்கள் கையில் சிக்கினால் தான் கைமா ஆவது உறுதி என்று உணர்ந்தவன், அடுத்து என்ன செய்வதென அறியாமல் தவிப்போடு சுற்றும் முற்றும் பார்த்தவாறே பயணித்துக் கொண்டு இருந்தான்.
அப்போது இவர்களின் வாகனத்தின் மீது மோதுவது போல ஒரு டெம்போ வரவும் இவர்களின் ஓட்டுனருக்குக் கோபம் வந்து திட்ட.. அந்த ஓட்டுனர் வாகனத்தைக் குறுக்காக நிறுத்தி விட்டு இறங்கி ஏக வசனத்தில் பேச துவங்கினான்.
இதில் இருவருக்கும் வாக்குவாதம் துவங்கி, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வலுத்து அது கைகலப்பாக மாற இருக்கவும், உள்ளே இருந்த மற்ற காவலர்களும் இறங்கி அதைத் தடுக்க முயன்றனர். இதில் கிரியும் இன்னுமொரு வயதான காவலருமே உள்ளே இருக்க.. அவரின் கவனமும் அந்தச் சண்டையிலே இருப்பதை கண்டு இந்த வாய்ப்பை பயன்படுத்திக் கொள்ள எண்ணிய கிரி வேகமாக இறங்கி ஓட துவங்கினான்.
வண்டிகள் திடீரென நிறுத்தப்பட்டு இருக்கவும் பின்னால் வந்து கொண்டிருந்த வாகனங்களும் கூட அங்காங்கே நிறுத்தப்பட்டு ஹாரனை ஒலிக்கவிட்டுக் கொண்டு இருந்தனர். இதில் வெளியே குதித்த கிரியால் வேகமாக ஓட முடியவில்லை.
கிடைத்த இடைவெளியில் எல்லாம் புகுந்து ஓடவும், கிரி இறங்கும் போதே பார்த்து விட்ட அந்தக் காவலர் குரல் கொடுத்ததில் அனைவருமே அவனை விரட்டி பிடிக்க முயன்றனர். இதில் வாகனத்தில் முன் பக்கம் அமர்ந்து இருந்த சஞ்சய்யும் ஒருவன்.
இதையெல்லாம் அங்கு வாகன நெரிசலில் நின்று இருந்தவர்கள் வழக்கம் போல வேடிக்கை பார்த்தார்களே தவிர, யாருமே அவனை மடக்கி பிடிக்கவோ உதவவோ முன் வரவில்லை.
“கிரி.. ஓடாதே நில்லு, உன்னால் தப்பிக்க முடியாது..” என்று சஞ்சய்யின் குரல் வெகு அருகில் கேட்கவும், இன்னும் வேகமாக ஓட முயன்றான் கிரி.
“நீயா நின்னுடு.. இல்லை சுட்டுடுவேன்..” என்று கையில் துப்பாக்கியை எடுத்து சஞ்சய் மிரட்டியும் கூட அவன் ஓடிக் கொண்டே இருக்கவும், அவனை எச்சரிக்கும் விதமாக சஞ்சய் வானை நோக்கி சுட்டான். இதைக் கண்ட வேடிக்கை பார்த்த கும்பல் மொத்தமும் தரையில் அமர்ந்து தங்களைக் காத்துக் கொள்ள முயன்றது.
ஆனால் அதில் கிரிக்குப் பயம் தான் அதிகரித்ததே தவிர நிற்க வேண்டும் என்றெல்லாம் தோன்றவில்லை. எனவே எப்படியாவது தப்பிக்க நினைத்து எதிர்பக்கம் செல்ல இடையில் இருந்த இரும்பு தடுப்பை அவன் தாவி குதிக்க முயன்ற நொடி சஞ்சய்யின் துப்பாக்கி குண்டு சரியாக அவனின் பின்னந்தலையில் பாய்ந்து நடு ரோட்டில் விழுந்து துடித்துடித்து இறந்தான்.
இந்தக் காட்சியைக் கண்ட அத்தனை பேரும் இது ஒரு கைதி தப்பிக்க முயன்றதை மடக்கி பிடிக்க முயன்று அது முடியாமல் போகும் பட்சத்தில் நடந்த துப்பாக்கி சூடாகவே பார்த்தனர். அப்படித் தான் ஆங்காங்கே நின்று அனைத்தையும் தங்கள் போனில் படம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தவர்களின் காணொளியிலும் கூடத் தெளிவாகப் பதிவாகி இருந்தது.
இதில் இவர்கள் இந்தப் பக்கம் ஓட தொடங்கி அனைவரின் கவனமும் இந்தப் பக்கம் திரும்பிய அடுத்த நொடி அந்த டெம்போ ஓட்டுனர் ஒரு லேசான தலையசைப்போடு அங்கிருந்து நகர்ந்ததைப் பாவம் யாரும் கவனிக்கவில்லை.
Topic starter
August 28, 2025 8:19 pm
இவையெல்லாம் நீரு வீட்டை விட்டு சென்ற அடுத்தப் பத்து நாட்களில் நடந்து முடிந்து இருந்தது. இதைக் கண்ட பின் நீரு திரும்பி வந்துவிடுவாள் என்ற சஞ்சய்யின் எண்ணத்தைப் பொய்யாக்குவது போல அவள் அடுத்த வாரமே தனியாக வீடு பார்த்துக் கொண்டு குடியேறி இருந்தாள்.
இனி தன் வாழ்க்கையைத் தானே பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற நிலையில் விடுதியில் தங்குவது எல்லாம் சரிபட்டு வராது என்றே தனி வீடு பார்த்து கொண்டாள் நீரு.
இது சஞ்சய்யை கொஞ்சம் சீண்டி விட்டு இருந்தது. முன்பானாலும் பயம் எனக் கூறலாம், ஆனால் இப்போது இவை அனைத்தும் ஒரு முடிவுக்கு வந்து இருக்கும் நிலையில் இன்னும் நீரு இப்படிச் செய்தது ஒரு கோபத்தை உண்டு செய்ய.. ‘நீயே எப்போ வரேன்னு பார்க்கறேன்..’ என அவனும் முறுக்கி கொண்டான்.
இவற்றையெல்லாம் அசைபோட்டப்படி இன்று நீருவோடு வீடு வந்து சேர்ந்து இருந்தான் சஞ்சய்.
*********
அதன் பின் வந்த நாட்களில் இதுவரை தவற விட்டதற்கும் சேர்த்து அவனின் மனைவியையும் பிள்ளையையும் பார்த்து பார்த்துக் கவனித்துக் கொண்டான் சஞ்சய்.
நீருவிடமிருந்து பெரிதாக எந்த எதிர்வினையும் இல்லாமல் போனாலும் அதைப் பற்றியெல்லாம் கொஞ்சம் கவலையேபடாமல் தன் கடமைகளைச் செய்து கொண்டும் தினமும் அவளோடு அமர்ந்து பதில் வராது என்று தெரிந்தே பேசி கொண்டும் இருப்பான் சஞ்சய்.
இதையெல்லாம் நீரு ஏற்கவும் இல்லை எதிர்க்கவுமில்லை. அன்று சஞ்சய் தன் குழந்தையின் வளர்ச்சியை உடன் இருந்து பார்க்க உணர தவறிய தருணங்களை எண்ணி வருந்தி பேசிய வார்த்தைகளே இதற்குக் காரணம்.
ஒரு தந்தையாக அவன் குழந்தையிடம் அவனுக்கு இருக்கும் உரிமைகளையும் குழந்தைக்கு சஞ்சய்யிடம் இருக்கும் உரிமைகளையும் மறுக்கத் தனக்கென உரிமை உள்ளது என்ற எண்ணமே அவளை அமைதியாக அனைத்தையும் ஏற்க வைத்தது.
இன்று அடியோடு மறுத்து சஞ்சய்யை தூர நிறுத்திவிடுவது சுலபம் இல்லை என்றாலும் அவள் நினைத்தால் அதைச் செய்து இருக்கலாம் தான். ஆனால் பின் ஒரு நாள் அவளே இதை நினைத்து வருந்தலாம் அப்போது போன காலம் என்பது திரும்பி வராதே..!! அதே போல அவளின் பிள்ளை வளர்ந்து ‘என் தந்தையின் அன்பு எனக்கு வேண்டாமென முடிவெடுக்க நீ யார்..?’ எனக் கேட்டு விட்டால் அதற்கு இவளிடம் பதில் இல்லையே என்றெல்லாம் அன்று திரும்ப வரும் வழியில் யோசித்தே இந்த அமைதி முகமூடியை அணிந்துக் கொண்டாள்.
அது மட்டும் தான் உண்மை காரணமா என்ற அவளின் மனதின் கேள்விக்கு நீருவிடம் பதில் இல்லை. ஆனால் நீருவின் இந்த அமைதி அவளின் இயல்புக்கு மீறியது என்று தெரிந்தாலும் சஞ்சய் அதைப் பற்றி எதையும் பேசியோ அவளிடம் விவாதித்தோ அதை மாற்ற முயலவே இல்லை.
இப்போதைக்கு நீரு இங்கு வந்து அவனோடு இருப்பதே தனக்குப் போதும் என்பது போலத் தான் இருந்தது அவனின் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையும். அவளுக்காகப் பார்த்துக் கவனம் எடுத்து இந்த நேர வாய் ருசிக்கேற்ப சமைப்பத்தில் ஆகட்டும்.. அவளின் தேவைகளை வாய் விட்டு கேட்க வேண்டிய அவசியமே இல்லாமல் செய்து முடிப்பதில் ஆகட்டும்.. காலை மாலை என அவளைக் கல்லூரிக்கு அழைத்துச் சென்று அழைத்து வருவதில் ஆகட்டும்.. அவனிடம் அப்படி ஒரு அன்பும் அக்கறையும் கண் முன் நிற்கும்.
முதல் நாள் கல்லூரிக்கு சென்ற பிறகே நீருவுக்கு வித்யாவின் நினைவு வந்தது. அன்று சஞ்சய் வந்த போது இறுதியாக வித்யாவோடு பேசியது தான், அதன்பின் இவனே நீருவின் மொத்த நாளையும் ஆக்கிரமித்து இருந்தான்.
அதில் மற்றவை எல்லாம் பின்னுக்குத் தள்ளபட்டதில் வித்யாவை மறந்தே போய் இருந்தாள் நீரு. அதிலும் நீரு சென்னை திரும்பி ஒரு வாரம் ஆகி இருந்தது. உடல் உபாதைகளின் காரணமாக இன்றே கல்லூரிக்கு வருகிறாள் அவள். இங்கு வந்த பிறகே வித்யாவிடம் இத்தனை நாள் பேசாதது மட்டுமல்ல தான் ஊர் திரும்பி விட்டதைக் கூடச் சொல்லாதது நினைவு வர.. தனக்காகத் தன்னோடு வந்து தங்கியவளை அப்படி அங்குத் தனியாக விட்டு விட்டதை எண்ணி மனம் வருந்த, குற்றவுணர்வு தலைதூக்க வித்யாவிடம் மன்னிப்பு கேட்க விரைந்தாள்.
ஆனால் வித்யாவோ அதையெல்லாம் ஒரு விஷயமாகவே எடுத்து கொள்ளவில்லை. இயல்பாக நீருவை எதிர் கொண்டு அவளின் உடல்நிலையைப் பற்றி விசாரிக்கத் தொடங்கினாள். அப்போதே வித்யா இவள் ஊருக்கு கிளம்பிய அடுத்த நாளே ஹாஸ்டலுக்குச் சென்று விட்டதும் அந்த வீட்டை கூடக் காலி செய்து விட்டதும் தெரிய வந்தது.
அதன் பிறகே அங்கு வீட்டில் தான் பயன்படுத்தியவை எல்லாம் இங்கு இருப்பது நீருவுக்கு நினைவு வந்தது. அதை எல்லாம் எடுத்து வீட்டை காலி செய்ய உடன் இருந்து வித்யாவுக்கு உதவி முடித்து விட்டே சஞ்சய் கொடைக்கானல் வந்து இருப்பதும் அவளுக்கு புரிந்தது.
அப்படி என்றால் இது அங்கு நீருவை கண்ட பிறகோ அவளுக்கும் குழந்தைக்கும் ஆபத்து என்றோ எடுத்த முடிவில்லை. அவன் இங்கிருந்து கிளம்பும் போதே இதையெல்லாம் முன்பே செய்து விட்டே வந்திருப்பதும் திட்டமிட்டே தன்னை அவன் வலையில் வீழ்த்தியது போலும் இருந்தது.
இதையெல்லாம் யோசித்துக் கொண்டிருந்தவள் வித்யா கூறிக் கொண்டிருந்த சஞ்சய் அவள் மேல் கொண்டுள்ள நேசத்தையும் அக்கறையையும் பற்றிக் கவனிக்கத் தவறினாள். மனதிற்குள் அவன் மேல் இருந்த கோபத்தின் அளவை அதிகரித்துக் கொண்டே சென்றாள்.
மாலை அவனைக் கண்டு வார்த்தைகளால் குத்தி கிழிக்கும் நேரத்தை எதிர்பார்த்து ஒவ்வொரு நொடியும் காத்து கொண்டிருந்தாள் நீரு. அன்று முழுக்க அதே மனநிலையிலேயே கழித்தவள், வித்யா விடைபெற்றுக் கொண்டு கல்லூரி பேருந்தில் சென்று விட.. முணுமுணுவென சஞ்சய்யை அர்சித்தவாறு தன்னை அழைத்துச் செல்ல வருபவனுக்காகக் காத்திருந்தாள்.
அப்போது நீரு கொஞ்சமும் எதிர் பார்க்காமல் அவளைக் கண்டு வேகமாக ஆனந்த அதிர்வோடு நெருங்கினாள் கங்கா. “அக்கா எப்படி இருக்கீங்க..? உடம்பு ஒகே வா..! ஊரிலிருந்து எப்போ வந்தீங்க..?!” என அடுக்கடுக்காகச் சந்தோஷத்தோடு பேச துவங்கியவளை புரியாத திகைப்போடு எதிர் கொண்டாள் நீரு.
இதுவரை கங்காவோடு இவள் பேசியதும் இல்லை, இருவருக்கும் எந்தப் பழக்கமும் இல்லை எனும் போது இத்தனை இயல்பாகத் தன்னிடம் வெகுநாள் பரிச்சயம் போல் பேசிக் கொண்டிருந்தவளை குழப்பமாக நீரு பார்க்க.. மனமோ அன்று இவளை பார்க்க வந்த போது தானே தன்னைக் கண்டு கொள்ளாமல் சஞ்சய் வெறுப்பேற்றினான் என எண்ணியது.
கங்காவோ நீருவின் திகைப்பை எல்லாம் கண்டு கொள்ளும் நிலையிலேயே இல்லை. “ஆக்சுவலி நீங்க சஞ்சய் சார் வொய்ப்னு எனக்குத் தெரியாது கா.. இப்போதான் வித்யா அக்கா சொல்லி தெரியும், அவங்க தான் அன்னைக்கு சரியா சாருக்கு போன் செஞ்சு வர வெச்சாங்க.. இல்லைனா இன்னைக்கு நான் என்னவாகி இருப்பேனோ..?!” என்றவளின் குரல் அதுவரை இருந்த சந்தோசம் மறந்து உடைந்து அழுகைக்கு மாறியது.
அதில் சட்டெனத் தோன்றிய கனிவோடு அவளின் கையை ஆதரவாக பற்றிய நீரு தன் அருகில் அமர வைத்து கொண்டாள். “பிளீஸ்.. ரிலாக்ஸ் ஆகுங்க..” என்று தன்னிடம் இருந்த தண்ணீரை எடுத்து கொடுக்க ஒரு புன்னகையோடு அருந்தியவள், நீரு ஊருக்கு கிளம்பிய அன்று நடந்த அனைத்தையும் பகிர்ந்துக் கொண்டாள்.
அன்று கல்லூரி முடிந்து கிளம்பியவளை வாசலில் வைத்து வழி மறித்தான் அதே மாணவன். அவனின் மிரட்டலையும் மீறி இவளிடம் வெளிப்பட்ட தைரியமும் சஞ்சய் வந்து எச்சரித்த பிறகு இன்னும் நிமிர்வோடு அனைத்தையும் எதிர் கொண்டதும் அவனை மூர்கமாகாக்கி இருந்தது.
இதில் உடன் இருந்தவர்கள் வேறு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஏற்றிவிட்டதில் முழு மிருகமாகவே மாறியவன், எல்லா மூளையில்லாத முட்டாள்களும் எடுக்கும் அதே முடிவையே எடுத்தான். “இந்த அழகு தானே உனக்குத் திமிரை கொடுக்குது.. என்னை வேண்டாம்னு சொன்ன உன்னை வேற எவனும் கட்டக் கூடாது, இந்த அழகும் போய் வெளியேவும் தலைகாட்ட முடியாம நீ உள்ளேயே கிடந்தது சாகணும்..” என்ற மிரட்டலோடு அவன் ஒவ்வொரு அடியையும் கையில் இருந்த ஆசிட் பாட்டிலோடு எடுத்து வைக்கவும் பயத்தில் பின்னால் நகர்ந்தாள் கங்கா.
கல்லூரி முடிந்த நேரம் என்பதால் பெரும் கும்பலே கூடி நின்று வேடிக்கை பார்த்தாலும் ஒருவரும் அதைத் தடுக்கவோ தட்டி கேட்கவோ முன் வரவில்லை. இதில் பலருக்கும் அவனின் பின்னணி பயத்தைக் கொடுத்து இருக்க.. எங்கே அருகே சென்றால் தங்கள் மேல் கொட்டி விடுவானோ என்றே பலர் தள்ளி நின்றனர்.
கங்காவின் இந்தப் பயமும் பின்னடைவும் அவனின் ஆண் கர்வத்தைத் தூண்டி விட்டு இருக்க.. இடையில் சஞ்சய் வந்த பின்பு தைரியமாக இவனை எதிர் கொண்டவளை விட இந்த மருண்டு பயந்து நடுங்குபவளின் செயல் அவனுக்கு ஒருவித போதையைக் கொடுத்து இருக்க.. அதை ஒரு கொரூர ரசனையோடு பார்த்தவன், மேலும் பயம்காட்ட எண்ணி ஆசிட்டை அவளின் முகத்தருகே கொண்டு சென்று.. சென்று ரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.
இதில் ஒவ்வொரு முறையும் முகத்தருகே வரும் போது பயந்து அலறி கண்ணை மூடி கொள்பவள், மீண்டும் விழி விரித்துப் பார்க்க.. அவனோ ஒரு ஏளன புன்னகையோடு நின்றிருந்தான். இதையெல்லாம் பார்க்க பொறுமை இல்லாத அவனின் நண்பர்கள் பட்டாளம், “மச்சி.. சும்மா ஏன் டா டைம் வேஸ்ட் செய்யற.. சட்டுபுட்டுன்னு ஊத்திட்டு அடுத்த வேலையைப் பாருடா..” என்று மேலும் அவனைத் தூண்டி விட்டுக் கொண்டிருந்தது.
“இரு மச்சி என்னை வேணான்னு சொன்னதை நினைச்சு அவ வாழ்க்கை முழுக்கத் துடிக்கத் தான் போறா.. ஆனா அதை என்னால பார்த்து ரசிக்க முடியாதே.. இப்போ கொஞ்ச நேரமாவது என் கண்ணு முன்னே துடிக்கறதை ரசிச்சுக்கறேன்..” என்று கேலி பேசி சிரிக்க.. அந்தக் கூட்டமும் அவனோடு சேர்ந்து ஏதோ கலக்க போவது யாரு நிகழ்ச்சியைப் பார்த்துச் சிரிப்பது போல் சிரித்து வைத்தது.
இதற்குள் கல்லூரி முதல்வர் வரை அங்கு வந்து விட்டாலும் யாருமே அவனைத் தடுக்க முயலவில்லை. ஆனால் அவர் மட்டும் அவசரமாக யாருக்கோ அழைக்க முயல்வதைக் கண்ட இவனின் நண்பன் காதை கடிக்கவும் ஒருவேளை தன் தந்தைக்காக இருக்கும் என்று புரிந்தவன் இதற்கு மேல் தாமதிக்க வேண்டாம் என்று உடனே கங்காவின் மேல் ஊற்ற முயன்றான்.
அடுத்த நொடி “ஆஆஆஆஆ..” என்ற அலறல் மட்டுமே அங்கு வெகு நேரம் கேட்டது. ஆனால் கத்த வேண்டிய கங்கா திகைத்துப் போய்ப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க.. ஊற்ற முயன்றவனும் அவனின் கூட்டாளிகளும் தான் கத்தி கொண்டிருந்தனர்.
ஆசிட்டை அவன் ஓங்கியது தான் தெரியும் அது எப்படி அவனின் உயிர் நிலையிலேயே கொட்டியது என அவனுக்கும் தெரியாது.. அதைச் சொல்லும் நிலையிலும் அவன் இப்போது இல்லை.. அது மட்டுமில்லாமல் கூட நின்று இருந்தவர்கள் அலற காரணம் அவர்களெல்லாம் காவல்துறையினரால் சிறப்பாகக் கவனிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.
வலியில் துடித்து அலறி கதறி அரற்றி கொண்டிருந்தவனின் அருகே மண்டியிட்ட சஞ்சய், “இதெல்லாம் கையில் வெச்சு விளையாடற பொருள் இல்லை மை பாய்.. டேஞ்சரஸ்.. ஆசிட் மேலே பட்டா எப்படி இருக்கும்னு பார்த்தீயா..?! படிக்கற காலத்துல சரியா படிச்சு இருந்தா உனக்கே இதெல்லாம் தெரிஞ்சு இருக்கும்.. நீ எங்கே மழைக்குக் கூட ஸ்கூல் பக்கம் ஒதுங்கி இருக்க மாட்டே போல அதான் இப்படி.. இதை இன்னொரு முறையில் கூடச் சொல்லலாம், தன் வினை தன்னைச் சுடும்.. என்ன கொஞ்சம் அதிகமாவே சுட்டுடுச்சோ..!!” என்று கொட்டி இருந்த இடத்தைப் பார்த்தவாறே கொஞ்சமும் சூழ்நிலையின் கணம் இல்லாத குரலில் ஏற்ற இறக்கத்தோடு வகுப்பெடுத்துக் கொண்டிருந்தவனை பதில் கூடப் பேச முடியாத நிலையில் கண்டவாறே உயிரை விட்டான் அவன்.
மற்றவர்களைத் தன் சகாக்கள் கவனித்ததில் திருப்தி எழாதவன் சட்டென எழுந்து லத்தியை வாங்கி வெறிக் கொண்டு விளாசி தள்ளிவிட்டான். அவர்களின் அலறல் தான் அங்குக் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது.
அதன் பின் கங்காவுக்குத் தைரியமளித்து வித்யாவின் பொறுப்பில் அவளை விட்டவன், அங்கிருந்தவர்களை அள்ளி கொண்டு கிளம்பினான். அப்போதே வித்யா தான் தகவல் அளித்து சஞ்சய்யை வரவழைத்து இருக்கிறாள் என்று அறிந்து நன்றி கூறி அழுதாள் கங்கா. அத்தோடு தன் கடமை முடிந்தது என்று சஞ்சய் விட்டும் விடாமல் மறுநாளும் அவளின் நலனை விசாரித்து அறிந்து கொண்டான். அதுவே சஞ்சய் ஊருக்கு வர தாமதம் ஆகக் காரணம்.
இதையெல்லாம் விவரித்தவள், “சார் மட்டும் அன்னைக்கு சரியான நேரத்துக்கு வரலைனா நான் என்ன ஆகி இருப்பேன் கா.. இப்படி ஒருத்தர் உங்க ஹஸ்பெண்ட்டா கிடைக்க நீங்க கொடுத்து வெச்சு இருக்கணும், என் நிலையில் இருந்து பார்த்தா தான் அவர் பண்ணது எவ்வளவு பெரிய உதவின்னு தெரியும் கா.. அதை எனக்கு வார்த்தையில் கூட விவரிக்கத் தெரியலை கா.. நான் தான் இனி சம்பாரிச்சு என் அம்மாவை பார்த்துக்கணும்.. என் முகத்துல அவன் அடிச்சு இருந்தா கூட நான் கவலைப்பட மாட்டேன், ஆனா உயிரே போய் இருந்தா.. அப்பறம் என் அம்மாக்கு யாரும் இல்லையே கா..” என்றவள் அதற்கு மேல் முடியாமல் கதறி அழ துவங்கினாள்.
அவள் பேசியதை கேட்ட போதே தனக்கு இப்படிப் பதறுகிறதே அதைக் கடந்து வந்து இருக்கிறாளே என்று எண்ணும் போதே நீருவுக்கு உடல் பயத்தில் உதறியது. இருந்தும் தன்னைத் தேற்றிக் கொண்டு கங்காவுக்கு ஆறுதல் அளித்துக் கொண்டிருந்தாள் நீரு.
“நிஜமா சொல்றேன் கா எத்தனையோ போலீஸ் இருக்காங்க.. ஆனா பணமும் கொடுக்காமல் பெரிய இடத்து சிபாரிசும் இல்லாமல் இப்படி முன்னால் வந்து நின்னு உதவ யாரும் இல்லை கா.. அதிலும் நான் முறையா கம்ப்ளைண்ட் கூடக் கொடுக்கலை, ஆனா இதைப் பத்தியெல்லாம் கொஞ்சமும் யோசிக்காம.. ஏன் கவலையேபடாம ஒரு பொண்ணா என் உணர்வை புரிஞ்சு இறங்கி நின்னு காப்பத்தினாரு பாருங்க கா அது ரொம்பப் பெரிய விஷயம்.. எங்க அம்மாவை பொறுத்தவரை இவர் தான் கா இனி எங்க குலதெய்வம்.. எனக்கும் தான்..” என்றவள், நேரமாவதை உணர்ந்து கிளம்பிவிட்டாள்.
அதன் பின் சஞ்சய்யும் வந்து விட.. அமைதியாகவே அவனோடு வீடு நோக்கி பயணமானாள். காலை முதல் அவன் மேல் கனன்று கொண்டிருந்த கோபம் இப்போது ஓரளவு குறைந்து இருந்தாலும் முழுமையாக விட்டு விலகவில்லை. அவளின் யோசனையான முகத்தையும் தீவிர சிந்தனையோடான புருவ நெறிப்பையும் கண்டாலும் சஞ்சய்யும் எதுவும் கேட்டு கொள்ளவில்லை. இப்போது நீரு இருக்கும் மனநிலையில் வெகு கவனமாக நடந்து கொள்ள வேண்டுமென்றே முடிவெடுத்து இருந்தான் அவன்.
இப்படியே ஒரு வாரம் கடந்து இருந்தது.. அன்று நீருவுக்கு மாதந்திர பரிசோதனை இருந்தது. அவளுக்குத் தேவையான அனைத்தையும் எடுத்து வைத்துக் கொண்டு தயாராகியவனைப் பார்த்து கொண்டிருந்தவளின் மனமோ ‘போன இரண்டு மாசம் எங்கே போய் இருந்தது இந்த அக்கறை..?!’ என நொடித்துக் கொண்டது.
அப்போதெல்லாம் இவள் மறுக்க மறுக்க வித்யா உடன் வருவாள். கர்ப்பிணி பெண்களுக்கேயுரிய தவிப்பும் தேடலுமாகத் தன் கணவனின் அருகாமைக்காக மனம் தவித்த போதும் அருகில் இருக்கும் ஜோடிகளைக் கண்டு முகம் வாடிய போதும் எதையும் வெளிகாட்டி கொள்ளாமல் மறைத்து வித்யாவுடன் அமர்ந்து இருந்தது எல்லாம் நினைவு வந்து கண்ணைக் கலங்க வைத்தது.
எல்லாம் இவனால் தானே தன்னையும் தன் மனதையும் அவன் புரிந்து நடந்து கொண்டிருந்தாள் அன்று தனக்கு அந்தத் தவிப்பு கிடையாதே என்று எண்ணி இப்போதும் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள். வழிநெடுகிலும் மட்டுமின்றி மருத்துவமனையிலும் முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்.
அவளின் சிறு பிள்ளைதனமான செயல் ரசிக்க வைத்தாலும் அதையும் கூட சஞ்சய் வெளிபடுத்தவில்லை. அருகில் இருந்து அவளின் தேவைகளைக் கவனித்துக் கொண்டு தன் இயல்புக்கு மீறி அமைதியே காத்தான். இவர்களின் முறை வந்த போது உள்ளே சென்றது முதல் நீரு என்ற ஒருத்தி இருப்பதையே மறந்து மருத்துவரும் சஞ்சய்யும் தான் பேசி கொண்டு இருந்தனர்.
அவளின் உடல் உபாதைகளில் துவங்கி எடுத்துக் கொண்ட மருந்துகள் முதல் வாந்தி மயக்கம் என்பது வரை அத்தனை தகவல்களையும் விரல் நுனியில் வைத்து இருந்தான். அந்த மருத்துவரும் இவளை பார்த்து எதையுமே கேட்காமல் போன மாசம் அந்த மருந்து மாத்தி எழுதினேனே அது எப்படி இருந்தது.. அதுக்கு அப்பறம் சாப்பிட முடிஞ்சதா என்று எல்லாம் கூட சஞ்சய்யிடமே தான் கேட்டுக் கொண்டு இருந்தார்.
நீருவுக்கே மாசமாக இருப்பது தானா இல்லை அவனா என்ற சந்தேகம் வந்துவிட்டது. அதன் பின் பரிசோதனைக்கெனத் தனிப் பகுதிக்கு அவளை அழைத்துச் செல்ல.. ‘ஏன் இதுக்கு மட்டும் நான்.. இதுக்கும் அவனையே கூட்டிட்டு போக வேண்டியது தானே..!!’ என மனதிற்குள் சிலிர்த்து கொண்டாள்.
தாய் சேய் இருவருமே ஆரோக்கியமாக இருப்பதாகக் கூறி மேலும் சில மருந்துகளை எழுதி கொடுத்தார் அவர். பின் அவரிடம் விடைபெற்று வெளியே வந்து நீருவை வரவேற்பில் இருந்த இருக்கையில் அமர வைத்து விட்டு மருந்தகம் நோக்கி சஞ்சய் சென்றான்.
சென்ற முறை எழுதி கொடுத்த மருந்தில் ஒன்று இல்லை என்பதால் அதற்கு இணையான ஒன்றை தரவா எனக் கேட்டு வழங்கியது நினைவு வர, அப்படி இப்போதும் எதுவும் நடந்தால் சஞ்சய் குழம்பி போவான் என்று எண்ணியவள் அவன் பின்னே சென்று நிற்க.. தன் காதில் விழுந்த பேச்சில் அவள் தான் குழம்பி போனாள்.
“லாஸ்ட் டைம் போல அதுக்கு ஈக்குவலா இருக்குன்னு எல்லாம் சொல்லாதீங்க.. அவங்க என்ன எழுதறாங்களோ அதை மட்டும் கொடுங்க..” என்ற சஞ்சய்யின் குரலை தொடர்ந்து “சார்.. போன முறையே நீங்க டாக்டரை போய்க் கேட்டுக் கன்பார்ம் செஞ்சுட்டு தானே வாங்கினீங்க.. இதில் தப்பு எதுவும் இல்லை சார்..” என்று உள்ளே இருப்பவர் விளக்கினார்.
“அதை நான் தப்புன்னு சொல்லலை.. ஆனா இவங்க உடல்நிலைக்கு இது சரின்னு தானே அதைக் கொடுக்கறாங்க, இல்லைனா அதையே எழுதி இருக்கலாமே.. அதான் சொன்னேன்.. இங்கே கிடைக்கலைனா நான் வெளியே வாங்கிக்கறேன்.. அதில் எனக்கு எதுவும் பிரச்சனை இல்லை.. போன மாசம் முழுக்கக் கொஞ்சம் வாந்தி தலை சுத்தல் எல்லாம் வழக்கத்தை விட அதிகாமா இருந்தது, அப்போ மனசு அதுக்கு இது காரணமா இருக்குமோன்னு தானே யோசிக்குது..” என்றவன் பேச்சினூடே மருந்துக்களை ஒன்றுக்கு இரண்டுமுறை தானே சரி பார்த்து தான் வாங்கினான்.
அனைத்தையும் அருகில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவளை ஒரு புன்னகையோடு இயல்பாக எதிர் கொண்டு அழைத்துக் கொண்டு காருக்கு வந்தவனின் முகத்தில் எந்த ஒரு வித்தியாசமும் தெரியவில்லை. அவள் தான் ஏகத்துக்கும் குழம்பி போய் இருந்தாள்.
“நீ போன செக்கப் அப்போ ஹாஸ்பிட்டலுக்கு வந்து இருந்தீயா..?” என்று அவன் முகத்தையே கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டு கேட்டவளை கண்டு புன்னகைத்தவன், “எப்படி வராம இருப்பேன்..” என்றான்.
“எப்போ வந்தே..?”
“நீ வரதுக்கு முன்னாடியே.. அண்ட் உன் பின்னாடி தான் உட்கார்ந்து இருந்தேன்.. நீ வெளியே வந்த பிறகு டாக்டர்கிட்ட பேசி எல்லாம் தெரிஞ்சுகிட்டேன், மருந்து எல்லாம் நான் தான் வாங்கி வித்யாகிட்ட கொடுத்து விட்டேன்.. தகவல் போதுமா இல்லை வேற ஏதாவது தெரியணுமா..?” என்றவன் ஒரு சிறு இடைவெளிக்கு பிறகு “எனக்கு நீ ரொம்ப முக்கியம் டி..” என்றான் ஆழ்ந்த குரலில்.
அவளுக்கும் அந்தக் குரலும் வார்த்தையும் மனதை ஏதோ செய்ய எதிர்த்து எதையும் பேசாமல் அமைதியாகி போனாள். மனம் சற்றுக் குதுகலிக்கத் துவங்கி இருந்தது. பிரிந்து இருந்த போதும் கூடச் செக்கப் தேதியை கூட மறக்காமல் நினைவு வைத்து வந்து இருக்கிறான் என்ற எண்ணமே கொஞ்சம் மனதை குளிர செய்ய.. அந்த நிமிட நிம்மதியோடு கண் மூடி இருக்கையில் சாய்ந்து கொண்டாள்.
வண்டியை ஓரமாக நிறுத்தி விட்டு மேலும் அவளுக்கு வசதி செய்து கொடுத்தவனை விழி உயர்த்திப் பார்த்தவள் பார்வையில் இருந்தது என்ன என்று சஞ்சய்க்கு புரியவில்லை. அவளையே இமைக்காமல் சஞ்சய் பார்க்கவும் நீரு விழிகளை மூடிக் கொண்டாள்.
பெரிதாக எந்த ஒரு முன்னேற்றமும் இல்லாமல் நாட்கள் நகர்ந்தாலும் சஞ்சய்யிடம் இன்னும் நீருவால் இணக்கமாகப் பேசவோ பழகவோ முடியவில்லை. அவள் மனம் முழுக்க எதற்கோ முக்கியத்துவம் கொடுத்துத் தன்னை வேண்டாமென்று விட்டானே என்ற ஆதங்கமும் வலியும் நிறைந்து இருந்தது.
ஆனால் சஞ்சய் வாயில் இருந்து இதுவரை அப்படி ஒரு வார்த்தை வர வில்லை என்று அவளுக்கு மறந்து போனது பாவம். அவனை வேண்டாமென்று சென்றது இவள் தான் என்றும் நியாயமாக இந்தக் கோபத்தைக் காண்பிக்க வேண்டியவனும் அவன் தான் என்றும் தெரியவில்லை பாவம்.
அந்த வாரத்தில் ஒரு நாள் மாலை அவளை வீட்டுக்கு அழைத்து வரும் வழியில் ஐஸ்கிரீம் கடையைக் கண்டு அதைச் சாப்பிட ஆசை எழ.. தன் ஒதுக்கத்தை எல்லாம் மறந்து சஞ்சய்யிடம் கேட்டாள். ஆனால் அவனோ மழை வரும் போல் இருட்டி கொண்டு இருப்பதைக் காரணமாகக் கூறி, தவிர்த்து விட்டான்.
இன்னும் தூறல் கூட விழவே இல்லை. ஆனால் அதைக் காரணமாகக் கூறி சஞ்சய் மறுக்கவும், ‘இவனுக்கு என் மேல் அக்கறையே இல்லை..’ என்று மீண்டும் தோன்றவும் அழுகை எட்டி பார்த்தது.
Topic starter
August 28, 2025 8:24 pm
தான் மறுத்ததும் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டவளை கவனித்தவனும் சமாதானபடுத்த முயலவில்லை.
இப்போது இருக்கும் நிலையில் சமாதானம் செய்ய முயன்றால் மேலும் அடம் பிடிப்பாள் என்று அவளைப் பற்றி நன்கு அறிந்து இருந்தவன் என்பதால் அமைதியாக விட்டு விட்டான். வீட்டிற்குச் சென்ற பிறகும் கூட, அப்படியே முகத்தைத் தூக்கி கொண்டு சுற்றியவளை காபியோடு சென்று சமாதானம் செய்ய முயன்றான்.
அவளோ முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு காபியையும் தொடாமல் எழுந்து சென்று விட்டாள். “ஹே குல்பி.. என்ன டி இது குழந்தையாட்டம் அடம் செய்யற.. உன் நல்லதுக்குத் தானே சொன்னேன், கிளைமேட் எப்படி இருக்கு.. காலையில் கூடத் தும்மின இல்லை..” என்றான் புரிய வைக்கும் விதமாக.
“ஆமா ரொம்பத் தான் அக்கறை..” என முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டவள் இதழை சுழித்தாள். “இப்படி எல்லாம் என் முன்னே செஞ்சா அப்பறம் சேதாரத்துக்கு நான் பொறுப்பு இல்லை சொல்லிட்டேன்..” என்று அவளின் சுழித்த இதழை மெல்ல நீவி விட்டான் சஞ்சய்.
“வாங்கிக் கொடுக்க விருப்பம் இல்லைன்னு நேராவே சொல்லி இருக்கலாம்.. நான் என்ன சின்னக் குழந்தையா, ஒரு ஐஸ்கிரீம்ல எனக்கு ஒண்ணும் ஆகிடாது..” என்று அவன் கைகளை வேகமாகத் தட்டி விட்டவாறே கூறினாள் நீரு.
“உனக்கு ஒண்ணும் ஆகாதுன்னு எனக்கும் தெரியும் டி என் குல்பி.. எத்தனை நாள் மிட்நைட்ல பாதாம் குல்பி வாங்கிக் கொடுத்து இருக்கேன்.. இது பாப்பாவுக்காக டா..” என்றான் கொஞ்சலாக.
ஆனால் அதைக் கேட்டு குழைய வேண்டியவளோ முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள். ‘ஓ.. எல்லாமே பாப்பாவுக்காகவா.! அதானே பார்த்தேன், என்னைப் பத்தி உனக்கென்ன அக்கறை.. அப்படி ஒண்ணு இருந்திருந்தா என்னை முக்கியமில்லைன்னு சொல்லி இருப்பானா.. அப்போ எனக்குத் தெரியாம போன மாசம் செக்கப்புக்கு வந்ததெல்லாம் கூட அவன் பிள்ளைக்காகத் தானா..!’ என்று மனதிற்குள் வழக்கம் போல வழக்காடி கொண்டிருந்தாள்.
சஞ்சய் காபியை அவளின் வாயருகே கொண்டு செல்லவும், இப்படியும் அப்படியும் முகத்தைத் திருப்பி மறுக்க முயன்றவளுக்கு அதன் வாசம் குடிக்கச் சொல்லி மனம் கெஞ்ச.. அதுவும் அந்த நேர களைப்பை போக்க தேவையாக இருக்க.. வீம்பாக அமர்ந்து இருந்தாள் அவள்.
இதற்கு மேல் அவளை விட்டால் சாப்பிடாமல் இருந்து தன்னையே வருத்தி கொள்வாள் என நீருவின் முகத்தில் இருந்தே கண்டு கொண்டவன், “இப்போ நீயாவே குடிக்கலைனா, நான் என் ஸ்டைலில் குடிக்க வைப்பேன்.. வசதி எப்படி..?!” என்றான் ஒற்றைப் புருவத்தை ஏற்றி இறக்கி.
அது மிகச் சரியாக வேலை செய்ய, அவசரமாகக் குடித்து முடித்து அறைக்குள் சென்று முடங்கிக் கொண்டாள் நீரு. அதை ஒரு புன்னகையோடு கண்டவன் அடுத்து தன் வேலைகளைக் கவனிக்கத் தொடங்கினான்.
எட்டு மணியானதும் நீருவுக்குப் பிடித்த சிக்கன் மிளகு பிரட்டலை செய்து அதிலேயே சூடாகச் சாதம் போட்டு பிசைந்து எடுத்துக் கொண்டு அறைக்குள் நுழைந்தான் சஞ்சய்.
படுக்கையில் சாய்ந்து அமர்ந்து ஏதோ புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்தாள் நீரு. சாப்பிட அழைத்தால் வராமல் சண்டி தனம் செய்வாள் என்று தானே ஊட்டிவிடும் நோக்கத்தோடு உள்ளே நுழைந்தான் அவன்.
அவனை முறைத்துக் கொண்டு நீரு அமர்ந்து இருக்க.. அதைப் பற்றி எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் அவளருகில் வந்து அமர்ந்து சாதத்தை எடுத்து ஊட்ட முயன்றான்.
அதற்கு மேல் அங்கிருந்தால் கதறி அழுது விடுவோம் என்று தோன்றியதாலேயே அப்போது கோபம் போல் அறைக்குள் புகுந்துக் கொண்டாள் நீரு. ஆனால் அறைக்குள் இவள் வரவும் வெளியே மழை வலுக்கவும் சரியாக இருக்க.. இந்த நேரத்தில் ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட்டு இருந்தால் கண்டிப்பாக ஜுரம் வர வாய்ப்பு இருப்பது புரிய.. ஒரு தாயாக சஞ்சய் சொன்னதில் உள்ள நியாயம் விளங்க அமைதியாகி போனாள்.
ஆனாலும் மனம் சஞ்சய்யின் வார்த்தைகளிலேயே சுற்றி சுற்றி வந்தது. அவனுக்கு என்னை விட அவன் பிள்ளை தான் முக்கியமாகி போனதா..! என்று இன்னும் பிறக்காத பிள்ளையிடம் பொறமை கொண்டு கணவனின் அன்புக்காகச் சண்டைக்கு நின்றாள்.
இப்படி அவன் என்ன பேசினாலும் அதில் ஒன்றை பிடித்துக் கொண்டு அவன் மேல் கோபம் வளர்த்துக் கொண்டு அமர்ந்து இருந்தவளின் முன் சாப்பாட்டைக் கொண்டு வந்து ஊட்ட முயன்று கொண்டு இருக்கிறான் அந்த அப்பாவி (காவலன்) காதலன்.
வாயின் அருகே சாதத்தைக் கொண்டு சென்றும் அவள் வாயை திறக்காமல் தன்னை முறைப்பதை பார்த்தாலும் அதைக் கொஞ்சமும் கண்டு கொள்ளாமல் அவளின் கோபத்திற்குக் கொஞ்சமும் சம்பந்தமே இல்லாமல் நீருவை பார்த்து காதலோடு அவன் கண் சிமிட்ட.. அவள் அதிர்வில் ‘ஆங்’ என விழியும் இதழும் விரிய சஞ்சய்யை பார்த்தாள்.
அந்தச் சந்தர்ப்பத்தைச் சரியாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டவன், சாதத்தை ஊட்டி விட்டான். அவளுக்கு இருந்த பசிக்கும் சோர்வுக்கும் அந்தச் சூடான சஞ்சய்யின் கைமணத்தோடான உணவு தேவாமிர்தமாகத் தான் இருந்தது.
ஆனால் அதை ஒத்துக் கொண்டால் தான் அவள் நீரு அல்லவே. ஒவ்வொரு வாய்க்கும் மறுப்பதும் அவன் திணிப்பதுமாகவே மொத்த உணவும் உள்ளே சென்று இருக்க.. சமத்தாக வாயை துடைத்து விட்டு தண்ணீரையும் அவன் குடிக்க வைக்கும் வரை அமைதியாக இருந்தவள், “ஹிட்லர்” என்றாள் பல்லை கடித்துக் கொண்டு.
“யாரு..?” என்று அவன் ஒன்றுமறியா பிள்ளையாகப் புருவம் உயர்த்த..
“நீ தான்.. நீ சொன்னா நான் சாப்பிடணும்.. நீ வேணாம்னா சாப்பிட கூடாது இல்லை.. ஹிட்லர்..”
“அது குழந்தைக்காகச் சொன்னது டி..”
“இப்போ மட்டும் எதுக்கு எனக்கு ஊட்டின, அதையும் உன் குழந்தைக்கே செய்ய வேண்டியது தானே..!”
“நானும் அதைத் தானே செஞ்சேன்..” என்று அவளையே தன் குழந்தை என்று அவன் சொல்ல,
“நீ உன் குழந்தைக்கா ஊட்டின..?! எனக்கு ஊட்டின, நான் வேணாம் வேணாம்னு சொல்ல சொல்ல.. ஊட்டின பொறுக்கி.. பொறுக்கி..” என்று மூச்சை பிடித்துக் கொண்டு சண்டைக்கு நின்றாள்.
“இந்த ஊரான் பிள்ளையை ஊட்டி வளர்த்தா தன் பிள்ளை தானே வளரும்ன்றதை கேள்வி பட்டது இல்லையா நீ..” என்று கூறி கண் சிமிட்டியவனை எதிர்த்து “எது நான் ஊரான்..” என ஏதோ பேச போனவள் அப்போதே அவன் சொன்னதன் அர்த்தம் விளங்க..
“பொறுக்கி பொறுக்கி.. எதை எதுக்குச் சொன்னா நீ எதுக்குச் சொல்ற..” என்று சண்டைக்குத் தயாரானவளை நெருங்கி அமர்ந்தவன், “இது இதுக்குச் சொன்னது தான்.. இப்போ தான் அர்த்தம் புரியாம தப்பா யூஸ் செய்யறாங்க..” என்றான்.
நீரு புரியாமல் குழப்பத்தோடு அவன் முகம் பார்க்கவும், “ஊரான் பிள்ளையைன்னு சொன்னது யாரோ நமக்குத் தெரியாதவங்க பிள்ளையின்னு அர்த்தம் இல்லை.. இன்னொருத்தவங்க பிள்ளைன்னு தான் சொல்றாங்க.. அதாவது உங்க அப்பா அம்மாவுக்குச் செல்ல பிள்ளையான உன்னை நான் உனக்குத் தேவையானதை எல்லாம் செஞ்சு ஊட்டி வளர்த்தா.. உனக்குள்ளே இருக்க என் பிள்ளை தனியா கவனிக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லாமல் தானாவே அந்தச் சத்தில் வளரும்னு அர்த்தம் இப்போ புரியுதா..!! அதாவது மாசமா இருக்கப் பொண்டாட்டியை ஒழுங்கா பார்த்துக்கங்க டா மாக்கணுங்களான்னு மறைமுகமா சொல்லி இருக்காங்க..” என்றான் நீருவின் கையைத் தன் கைகளுக்குள் பொத்தி வைத்துத் தடவி கொடுத்தவாறே.
‘ஓ.. இதுல இப்படி ஒரு அர்த்தம் இருக்கா..!!’ என்று விழி விரிய யோசித்துக் கொண்டு இருந்தவளின் மனம் மீண்டும் முருங்கை மரத்தில் ஏறிய வேதாளமாக மாறியது. ‘அப்போ எல்லாமே.. எல்லாமே பாப்பாவுக்காகத் தானா..!?’ என்று தனக்குள் மறுக தொடங்கினாள்.
இப்படி ஒவ்வொரு முறையும் தனக்குள்ளாகவே தவிப்பதை விட அவனிடமே ஒரே ஒரு முறை கேட்டு இருந்தால் தெளிவாக இவளுக்குப் புரியும்படி விளக்கி இருப்பான் சஞ்சய். ஆனால் அதைச் செய்யாமல் இவளாகவே ஒன்றை எண்ணி குழம்பி கொண்டிருந்தாள்.
அடுத்த வாரத்திலேயே ஒரு நாள் நீரு ஆசைப்பட்ட இடத்திற்கே அழைத்துச் சென்று சஞ்சய் ஐஸ்கிரீம் வாங்கிக் கொடுத்த போதும் கூட ‘வயிற்றில் குழந்தை இருக்கும் போது ஆசைப்பட்டதை எல்லாம் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காகச் செய்கிறான் இல்லையென்றால் அவன் பிள்ளை ஏங்கி போகுமே..!!’ என்றே எண்ணினாள்.
ஆனாலும் மறுக்காமல் அங்கிருந்ததை எல்லாம் கேட்டு வாங்கி ருசித்துக் கொண்டிருந்தவளையே ரசித்துக் கொண்டு அமர்ந்திர்ந்தான் சஞ்சய். திடீரென அவளின் கையில் இருந்ததைப் பறித்து அவன் ருசிக்கத் துவங்கவும் சிறு குழந்தையென முகம் தூக்கியவள், அடுத்ததை ருசிக்கத் துவங்கினாள்.
அடுத்தடுத்து அனைத்துக் கப்பில் உள்ள ஐஸ்கிரீம்களும் பாதி வரை அவள் உண்டதும் சஞ்சய் இப்படியே மீதியை எடுத்து உண்ண.. முதலில் கோபம் வந்தாலும் பின் அதிகம் சாப்பிட்டால் குழந்தைக்கு ஆகாது என்று இப்படி எல்லாம் செய்கிறான் என எண்ணினாளே தவிர அதைக் காதலாகப் பார்க்க தவறினாள்.
இப்படியாக சஞ்சய் என்ன செய்தாலும் அதை நீரு வேறு விதமாகப் புரிந்து கொண்டாள். என்னத்தான் அவனோடு பேசவில்லை என்றாலும் நீருவிற்கு அனைத்திற்கும் சஞ்சய் வேண்டும். தினமும் வாக்கிங் போவதில் துவங்கி இரவு இதமாகக் காலை பிடித்து விட்டு தூங்க வைப்பது வரை அவனின் அருகாமையை மிகவும் விரும்புவாள்.
சஞ்சய்யும் முடிந்தவரை தன் அத்தனை வேலைகளுக்கு நடுவிலும் நேரம் ஒதுக்கி அவளின் மனமறிந்து தேவைகளைக் கவனித்துத் தாயாய் மாறித் தாங்கினான். ஆனால் இதில் என்றாவது ஒரு நாள் வேலையில் மாட்டி கொண்டு அவன் வர தாமதமாகி விட்டால் அவ்வளவு தான் மீண்டும் அவனை ஒரு வாரத்துக்குப் படுத்தி எடுக்கத் தொடங்கி விடுவாள் நீரு. இவை அனைத்தையும் இன்முகமாகவே ஏற்றான் சஞ்சய். இப்படியே இவர்களின் நாட்கள் செல்ல.. மாதங்கள் உருண்டோடியது.
நீருவுக்கு எட்டாவது மாதம் துவங்கி இருந்தது. அப்போது தான் யாரும் எதிர்பாராத வகையில் ஒரு அசாதராண சூழ்நிலை உருவாகத் துவங்கியது. இது ஒட்டு மொத்த உலகத்தையே உலுக்கி கொண்டு இருக்க, ஒவ்வொரு நாட்டிலும் அதற்குத் தகுந்த நடவடிக்கைகளை எடுக்கத் தொடங்கினர்.
ஆம் கொரோனா என்னும் அரக்கனின் பிடியில் இருந்து தன் மக்களைக் காக்க பல்வேறு போராட்டங்களை எதிர் கொள்ளத் துவங்கினர் அனைவரும். அதன்படி நாடு முழுவதும் ஊரடங்கு அமல்படுத்தபடவும், நிலைமையைக் கட்டுக்குள் வைக்கக் காவலர்கள் இருபத்து நான்குமணிநேர பணியில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர்.
அதிலும் வளர்ந்த நாடுகளில் உள்ள மக்கள் புரிந்து கொள்ளும் அளவுக்கு நம்மைப் போன்ற வளர்ந்து வரும் நாட்டில் உள்ள மக்கள் புரிந்து கொள்ளவும் இல்லை, அதைப் பின் பற்றவும் இல்லை எனும் போது அவர்களைக் கட்டுபடுத்த காவலர்கள் அதிக அளவில் தேவைப்பட்டனர்.
இங்கு உள்ளவர்களுக்கு இது வாழ்வாதாரப் பிரச்சனையாகவும் மாறி போனதால் நிறையத் திருட்டு தனங்களும் அரங்கேற தொடங்கின. அதைத் தவிர்த்து முழுச் சம்பளத்தோடான விடுமுறை என்பதைப் பல இளவட்டங்கள் மட்டுமின்றி நடுவயதினரும் கூட இத்தனை வருடம் உழைத்து களைத்ததைக் கொண்டாடும் விடுமுறை நாட்களாக எண்ணி வெளியே சுற்றுவது நண்பற்களோடு கொண்டாட்டமாக இருப்பது என்று இருக்கத் துவங்கவும் நிலைமை விபரீதமான பாதையை நோக்கி பயணிக்கத் துவங்கியது.
எது நடக்கக் கூடாது என்று முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையாக அரசு விடுமுறை கொடுத்து தனித்து இருக்கச் சொன்னதோ அதற்கான பயனே இல்லாமல் அனைவரும் சேர்ந்து விளையாடி மகிழ்ந்து நோயின் தாக்கத்தையும் உயிர் இழப்பையும் அதிகரிக்கத் தொடங்கினர்.
இனி இவர்களை இப்படியே விட்டால் அது நோயின் தன்மை கட்டுபடுத்த முடியாத அளவுக்குச் சென்று விடும் என்று உணர்ந்து இப்படித் தடையை மீறுபவர்களின் மேல் கடுமையான நடவடிக்கையை எடுக்க அரசு முடிவு செய்தது.
சஞ்சய் ஆரம்பத்தில் ஊரடங்கு போட்டு பத்து நாட்கள் வரையும் கூட வீட்டில் இருந்து தான் சென்று வந்து கொண்டு இருந்தான். நீருவுக்கு இந்தச் செய்திகளை எல்லாம் பார்க்கும் போது சஞ்சய்யை வெளியே அனுப்பவே மனமில்லை என்றாலும் வேறு வழியில்லை என்று புரிந்து அமைதியாகி போனாள்.
ஆனால் அதன் பின் வந்த நாட்களில் நிலைமை மோசமாவதை அறிந்து தினமும் மருத்துவமனை, ரோந்து பணி, விசாரணைக்குக் கொண்டு வரப்படும் ஆட்கள் எனப் பல்வேறு தரப்பட்டவர்களைச் சந்திக்க வேண்டி உள்ளதால் நிறை மாத கர்ப்பிணி இருக்கும் இடத்திற்குச் செல்ல சஞ்சய்யின் மனம் தயங்கியது.
தன்னால் அவளுக்கு எதுவும் ஆபத்து வந்து விடக் கூடாது என்று எண்ணியவன், இந்தச் சில நாட்களுக்கு வெளியேவே தங்கி கொள்ள முடிவு செய்தான். அவளுக்காகவே தான் என்றாலும் முடிவு செய்து விட்டானே தவிர, அதை அவளிடம் எடுத்து சொல்லி புரிய வைக்க ரொம்பவே தயங்கினான்.
கடந்த சில மாதங்களாக ஒவ்வொன்றிற்கும் தன்னையே சார்ந்து இருப்பவளுக்கு விரும்பியே அனைத்தையும் செய்து கொண்டு இருப்பவனுக்கும் தன்னவளை விட்டு தள்ளி இருப்பது அவ்வளவு ஒன்றும் எளிதானதல்ல. ஆனாலும் காதலோடு கடமையும் முக்கியமென நினைத்தே இந்த முடிவுக்கு வந்தான் சஞ்சய்.
ஒரு நாள் இரவு அவளின் காலை பிடித்து விட்டுக் கொண்டே பொறுமையாக சஞ்சய் விளக்க.. ஒரு பொருள் விளங்கா பார்வையோடு நிமிர்ந்து பார்த்தாளே தவிர எதுவும் பேசவில்லை நீரு.
“என்ன டா ஏதாவது சொல்லு..” என்று தவிப்பாக சஞ்சய் கேட்கவும், “என்ன சொல்ல சொல்ற, நான் சொன்ன கேக்க போறீயா.. இல்ல, போகாம தான் இருக்கப் போறீயா..” என்று விழி மூடி நீரு தலையணையில் சாய்ந்து கொள்ள.. நீருவின் அருகில் வந்து நெருங்கி அமர்ந்தவன், அவளின் முகத்தைத் தன் இரு கரங்களில் தாங்கி, “எனக்கு மட்டும் உன்னை இந்த நிலையில் விட்டு போக விருப்பமா சொல்லு.. ஆனா உன் நலனையும் நான் பார்க்கணும் டா.. இப்போ கொஞ்சம் உன்னால சமாளிச்சுக்க முடியும் இல்லையா.. ஆனா இன்னும் டேட் நெருங்க நெருங்க என்னை அதிகமா தேடுவ குல்பி நீ.. அப்போ நான் உன் கூடவே இருக்கணும் டா, அதுக்கு இப்போ கொஞ்சம் நான் என் வேலைகளை எல்லாம் பொறுப்பா முடிச்சு வெச்சா தான் பேபி சரியா இருக்கும்.. ஒரு இரண்டு வாரம் தான் டா பிளீஸ்.. எனக்கும் கஷ்டம் தான் டா குல்பி.. ஆனா வேற வழி இல்லை டி செல்லம்.. புரிஞ்சுக்க மா..” என்று கெஞ்சி கொண்டிருந்தவனின் வார்த்தைகள் புரிந்ததோ இல்லை அந்தக் குரலில் இருந்த வலி புரிந்ததோ ஏதோ ஒன்று நீருவை சரி எனத் தலையசைக்க வைத்து இருந்தது.
அதன் பின் விடுவிடுவெனத் தன் வேலைகளைச சஞ்சய் கவனிக்கத் தொடங்கினான். அவனுக்குத் தேவையான உடைகள் தினசரி உபயோகத்திற்கான பொருட்கள் என்று ஒவ்வொன்றாக எடுத்து வைத்து கொண்டிருந்தவன், நீருவின் தேவைகள் மருந்துகள் அவளுக்குத் தேவையான அத்தியாவசிய பொருட்கள் என்று அனைத்தையும் அந்தந்த இடத்தில் வைத்து எதையும் அவள் தேட வேண்டிய அவசியமே இல்லாமல் அனைத்தையும் ஒரு சிறு டைரியில் குறித்து அவள் கைக்கு எட்டும் தூரத்தில் வைத்தான்.
இதையெல்லாம் செய்து முடித்து சஞ்சய் வந்து படுக்க நள்ளிரவை கடந்து இருந்தது. காலையும் வெகு சீக்கிரமே விழித்தவன் பால், தயிர், காய்கறிகள் முதற்கொண்டு ஒரு வாரத்திற்குத் தேவையான அனைத்து பொருட்களையும் வாங்கி வந்து நீருவுக்குத் தயார் செய்து முடித்தான்.
அதே நேரம் நீரு எழுந்து வரவும், புன்னகையோடு அவளுக்கு பூஸ்ட் கலந்து கொண்டு வந்து அருகில் அமர்ந்தான். எந்தச் சலனமும் இல்லாத முகத்தோடு அதை வாங்கிக் கொண்டவள் ‘ம்க்கும்.. ரொம்பத் தான் அக்கறை.. நாளைக்கு யார் இதைக் கொடுப்பாங்க..’ என முகத்தைத் தூக்கி கொள்ளத் தான் தோன்றியது.
வெகுநேரம் ஏதாவது பேசுவாள் என அவளின் முகத்தையே பார்த்திருந்தவன், அவள் அமைதியாகவே இருக்கவும், “வித்யாவுக்குக் கால் செய்யலாம்னு இருக்கேன் டா.. நீ எழுந்து வர தான் காத்திருந்தேன்.. அவளை இங்கே வந்து தங்கிக்கச் சொல்லவா..?!” என்றான்.
‘எல்லாத்தையும் முடிவு செஞ்சுட்டு என்னவோ அனுமதி கேக்கற மாதிரி சீனை பார்..’ என்று மனதிற்குள் முனுகி கொண்டாலும் “எதுக்கு..?” என்றாள் வெளியில் கெத்தாக.
“உன்னை எப்படி குல்பி இப்போ தனியா விட்டுட்டு போக முடியும்.. இந்த நிலைமையில் உனக்கு யாரவது துணைக்கு இருக்கணும் இல்லை.. அது உன் தோழியா இருந்தா உனக்கும் பொழுது போகும்..” என்று கெஞ்சலும் கொஞ்சலுமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
நீருவும் ஏதோ போனா போகுது என்பது போலச் சம்மதம் சொல்ல.. வித்யாவுக்கு அழைத்து விட்டான் சஞ்சய். ஆனால் அவளோ முதல் முறை ஊரடங்கை பற்றிய பேச்சு வந்த போதே தன் தாய்மாமா ஊருக்கு கிளம்பிச் சென்று விட்டு இருந்தாள்.
சஞ்சய் அழைத்ததற்கான விவரம் அறிந்து பதறியவளை சமாதானபடுத்தி விட்டு வைத்தவனுக்கு அடுத்து என்ன என்ற பதற்றம் வந்து ஒட்டுக் கொண்டது. ஆனால் அந்தப் பயமோ பதட்டமோ கொஞ்சம் கூட இல்லாமல் அடுத்து என்ன என்பது போல சஞ்சய்யின் முகம் பார்த்து அமர்ந்து இருந்தாள் நீரு.
கண்ணை மூடி யோசித்தவனுக்கு அடுத்து நினைவுக்கு வந்தது ராமும் ராணியும் தான். “அங்கே போறீயா டா..?” என்றவனை முறைத்தவள், “இங்கே பாரு பொறுக்கி நான் எங்கேயும் போக மாட்டேன்.. இங்கேயே தான் இருப்பேன்..” என்றாள் அடமாக.
இப்போது என்ன செய்வது எனப் புரியாமல் திகைத்தவன், அவர்களிடம் இங்கு வர சொல்லி கேட்போமா என்று நினைத்து ராமை அழைத்தான். அங்கேயும் இதே பஞ்சாயத்து தான் ஓடி கொண்டு இருந்தது. ராமுக்கும் வெளியே இது சம்பந்தப்பட்ட வேலைகள் நிறைய இருந்ததால் கை குழந்தை இருக்கும் வீட்டிற்குத் தினமும் வந்து போவது அவனுக்கும் சரியெனப் படாததால் ராணியிடம் சஞ்சய் வீட்டிற்குச் செல்ல சொல்லி வற்புறுத்தி கொண்டு இருந்தான்.
அவளோ இளம் தம்பதிகள் தனித்து இருக்கும் இடத்திற்கு அதிலும் இன்னும் நீரு கோபத்தை விடாத நிலையில் அவர்களுக்கு இடைஞ்சலாக எப்படிச் செல்வது எனத் தயங்கி தானே இங்குச் சமாளித்துக் கொள்வதாகக் கெஞ்சி கொண்டு இருந்தாள். ராமுக்கு அப்படித் தனித்து விட மனமில்லை.
இதைப் பற்றிய விவாதத்தின் இடையில் தான் சஞ்சய் அழைத்து இருக்க.. ராணி எந்தத் தயக்கமும் இல்லாமல் குழந்தையோடு இங்கு வர உடனே சம்மதித்துவிட்டாள். ராமுக்கும் இப்போது தான் நிம்மதியாக இருந்தது.
நீருவிடம் விவரம் பகிர்ந்து ராணிக்கு அறையைத் தயார் செய்து வைத்து விட்டு குழந்தைக்கு என்னென்ன தேவை எனக் கேட்டு அதற்கான ஏற்பாடுகளைக் கவனிக்க சஞ்சய் முனைய.. அதற்கான அவசியமே இன்றித் தானும் ஒரு நல்ல கணவனும் தகப்பனும் தான் என்ற சாட்சியங்களாக அனைத்து ஏற்பாடுகளோடும் வந்து இறங்கினான் ராம்.
இவையெல்லாம் செய்து விட்டு சஞ்சய் கிளம்ப மதியம் ஆகிவிட்டது. அன்று முழுமைக்கும் சமைத்தும் வைத்து விட்டு இருந்தான் அவன். ராமும் கூட இங்கேயே சாப்பிட்டுவிட்டே கிளம்பி இருந்தான். இறுதியாகத் தன் உடைமைகளை எடுக்க அறைக்குச் சென்ற சஞ்சய், மாத்திரை பற்றிச் சொல்ல நீருவை அழைத்தான்.
“தினம் போடறது தானே எனக்குத் தெரியாதா..! நான் என்ன சின்னக் குழந்தையா..?” என்று திட்டி கொண்டே உள்ளே நுழைந்தவள், அடுத்த நொடி சஞ்சய்யின் இறுகிய அணைப்பில் இருந்தாள். வயிறு பெரிதாகத் தொடங்கிய பிறகு சஞ்சய் இத்தனை வேகத்தோடும் இறுக்கமாகவும் அணைத்தது இல்லை என்பதால் நீரு திகைத்து நின்றாள்.
Topic starter
August 28, 2025 8:28 pm
“நீ குழந்தை இல்லைன்னு எனக்குத் தெரியும் டி என் பொண்டாட்டி..” என்று அவளின் முகமெங்கும் தன் முத்திரையைப் பதித்தவன், மீண்டும் அவளை இறுக அணைத்து கழுத்து வளைவில் முகம் புதைக்க.. நீருவுக்கு அதில் ஏதோ ஒரு தவிப்புத் தெரிந்தது.
என்னவெனப் புரியவில்லை என்றாலும் அவள் அணிந்து இருக்கும் கோபமெனும் முகமூடியையும் மீறி ஏதோ ஒன்று அவளைத் தாக்கியது. அதில் தன்னையும் அறியாமல் அவனை அணைத்தவள், மெல்ல சஞ்சய்யின் தலையை வருடி கொடுத்தாள்.
அதில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சஞ்சய்யின் மனம் நிலையானது. வெகு நாட்களுக்குப் பிறகான அவளின் இந்த எதிர்வினை அவனைச் சமன் செய்து இருந்தது. “பார்த்து இருந்துக்குவ தானே டி குல்பி.. போகவே மனசில்லை டா.. ஆனா போய்த் தான் ஆகணும்..” என்றவன் அவளின் முகத்தைத் தன் கரங்களில் ஏந்தி கலக்கத்தோடு கேட்கவும், அவனின் கலக்கத்தைக் கண் கொண்டு பார்க்க முடியாமல் ஒரு நொடி கூட யோசிக்காமல் ‘ஆம்’ என விழியசைப்பில் பதிலளித்து இருந்தாள் நீரு.
மீண்டும் தன் முத்திரைகளைப் பதித்தவன், நீருவை அணைத்துக் கொள்ள.. இப்போது அவனின் உடல் மொழிக்கான காரணம் நீருவுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்தது.
மெதுவாக சஞ்சய்யின் முதுகை நீவி விட்டுக் கொண்டு இருந்தாளே தவிர எதுவும் பேசவில்லை. ஆனால் இந்த ஒன்றே போதும் என்பது போல் இருந்தது அவனுக்கு. பின் “டேக் கேர் டி குல்பி..” என விலகி இரண்டடி எடுத்து வைத்தவன், திரும்பி “பிளீஸ் டி.” என்ற வார்த்தையோடு அவள் அதை உணரும் முன் நீருவின் இதழை சிறை எடுத்திருந்தான்.
வெகு நிதானமாக ஆழ்ந்த இதழொற்றல். நீருவுமே விலகவில்லை என்பதால் நிறைவாகவே நீண்டது. என்றுமே அவளால் சஞ்சய்யின் அருகாமையை விலக்க முடியாதே.. அதற்குப் பயந்து தானே அவனை அருகில் அனுமதிக்காமல் கோபம் என்ற போர்வையில் தள்ளி நிற்கிறாள்.
இன்றும் அப்படியே தான் சஞ்சய்யின் செய்கைக்கு உடன்பட்டு அவன் கைகளில் கறைந்து கொண்டிருந்தாள். மெல்ல அவளிடமிருந்து விலகியவன் “தேங்க்ஸ் குல்பி.. அண்ட் சாரி டி ரொம்பக் கஷ்டபடுத்திட்டேனா..” என்றான் குற்றவுணர்வோடு கூடிய குரலில்.
நீரு எதுவும் சொல்லாமல் அவனையே ஏக்கமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க.. இதற்கு மேல் இங்கு நின்றால் மனம் தன் வசம் இழந்து விடும் என்று புரிய.. “பை டா..” என்று விலகி சென்று விட்டான்.
அன்று முழுவதுமே நீருவுக்கு மனம் ஒரு வித நிறைவில் இருந்தது. கிளம்பும் நேரம் அவனின் தவிப்பு தனக்கானது என்று கண்டுக்கொண்டவளுக்கு அந்த ஒன்றே மனதை நிறைத்து இருந்தது. அங்கு ராணியும் ராமின் பிரிவை தான் ஏற்றுக் கொள்ளப் பழகி கொண்டு இருந்ததால் இருவரில் நாளுமே அப்படியே கழிந்தது.
அதற்கடுத்தடுத்த நாட்களில் இருவரும் கதை பேசி கொண்டும் குழந்தையைக் கவனித்துக் கொண்டும் என்று நாட்கள் நகர்ந்தாலும் மனம் அவ்வபோது அவரவர் கணவன்களைத் தேட தான் செய்தது. சஞ்சய் மேல் முன்பு இருந்த கோபம் கூடக் கொஞ்சம் போல நீருவுக்குக் குறைந்து தான் இருந்தது என்பதை அவளே உணரவில்லை.
எங்கு என்ன வேலையில் இருந்தாலும் தினம் இருமுறையாவது அழைத்து அவளின் நலனை விசாரித்து விடுவான் சஞ்சய். சில நேரங்களில் நான்கு வார்த்தைகளுக்கு மேல் பேச கூட நேரம் இருக்காது. அவன் கேட்க வந்ததை மட்டும் கேட்டு விட்டு வைத்து விடுவான்.
அப்படிபட்ட நேரங்களில் அவனை வாய்க்குள்ளேயே வறுத்தெடுத்துக் கொண்டு வெகு நேரம் தனிமையில் அமர்ந்து இருப்பாள் நீரு. இத்தனைக்கும் அவன் பேசும் போது ஒன்றும் மேடம் காதல் மனைவியாக மாறி கொஞ்சி எல்லாம் பேச போவதில்லை. அவன் கேட்பதற்கு எல்லாம் ‘ம்ம்’ ‘ம்ஹும்’ என்று தான் பதில் வரும். இருந்தும் அவன் குரலை கேட்டுக் கொண்டு இருப்பதில் அப்படி ஒரு நிம்மதி மனமெங்கும் பரவுவதை உணருவாள். ஆனால் இதே ஆசையும் ஏக்கமும் அவனுக்கும் இருக்கும் என்பதை உணர தவறினாள்.
அதிலும் இப்போது வீட்டில் இருந்து வெளியே இருப்பவனுக்கு அந்த ஏக்கமும் தேடலும் அதிகம் இருக்கும் என்று புரியாமல் அவளறியாமலே அவனை நோகடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
இப்படியே இரண்டு வாரங்கள் கடந்து இருந்தது. சஞ்சய் சொல்லி இருந்தது போல அவனால் வீடு திரும்ப முடியவில்லை. நிலைமை இன்னும் மோசமாகி கொண்டு தான் இருந்தது. உயிர் இழப்புகளும் அதிகரித்துக் கொண்டே சென்றது.
இன்னும் சில நாட்கள் ஆகும் என்று சொல்லி சஞ்சய் தள்ளி போட்டுக் கொண்டே செல்ல.. இங்கே மீண்டும் அவன் மேல் கோபம் எழ துவங்கியது நீருவுக்கு. அவனை மனதளவில் எவ்வளவு தேடுகிறாள் என அவளுக்கு மட்டுமே தெரியும்.
இரவில் பல நாட்கள் அவனின் பாதுகாப்பான அணைப்பு இல்லாமல் உறக்கம் இன்றி விழித்தே இருந்து இருக்கிறாள். அந்த நிமிடம் அவன் குரலை கேட்டால் கூடப் போதும் என மனது சண்டி தனம் செய்யும்.. ஆனாலும் சஞ்சய்யை அழைக்க ஏதோ தடுக்க அமைதியாக இருந்து விடுவாள்.
சிறு குழந்தைகள் ஊருக்கு சென்ற தாயோ தந்தையோ திரும்பி வரும் நாளை இன்னும் ஐந்து நாள்.. நான்கு நாள்... என எண்ணுவது போல எண்ணி கொண்டு நாட்களைக் கடத்தியவளுக்கு இந்தப் பதில் கோபத்தைக் கொடுப்பது இயல்பு தானே.
அடுத்ததாக இரண்டாவது முறையும் அவன் தவணை சொல்ல.. பேசி கொண்டு இருக்கும் போதே பாதியில் வைத்து விட்டாள் நீரு. மீண்டும் மீண்டும் சஞ்சய் அழைத்த போதும் அவள் அதை எடுக்கவில்லை. இப்போது அவளைச் சமாதனபடுத்த முடியாது என்று புரிந்த போதும் சஞ்சய்க்கு மனம் கேட்கவில்லை.
குறுஞ்செய்தியில் மன்னிப்பை யாசித்து இருந்தான். அதைப் பார்த்ததற்கான அடையாளம் தெரிந்தும் பதில் இல்லாமல் போகவே அவளின் கோபம் உச்சத்தில் இருப்பது புரிந்து அவளை மேலும் தொல்லை செய்யாமல் விட்டு விட்டான்.
அன்று மட்டுமின்றி அடுத்தடுத்த நாட்களும் நீரு அவனின் அழைப்பை எடுக்கவில்லை. எனவே குறுஞ்செய்தியிலேயே அவளின் நலனை விசாரித்தவனுக்கு அவளின் பதில் தான் கிடைக்காமல் போனது.
“அம்மு சாப்பிட்டியா டா..”
“..”
“என்ன பண்றே.. மருந்து எடுத்துகிட்டியா..?”
“...”
“அம்மு பேசு டி.. நீ சொல்ற அந்த ம்ம் ம்ஹும் கூட இல்லாம கஷ்டமா இருக்கு டி..”
“..”
“என்னைப் புரிஞ்சுக்க டா.. எனக்கும் உன்னை விட்டு இருக்க ஆசையா என்ன..? எனக்கும் தான் உன்னைப் பார்க்கணும், உன் கூடவே இருக்கணும்னு தோணுது.. ஆனா இதையும் பார்க்கணுமே டி.. அம்மு.. பிளீஸ் டி..”
இப்படித் தினமும் அவனும் நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் கெஞ்சி கொண்டு தான் இருந்தான். அனுப்பிய உடனே நீரு அதைப் பார்த்து விட்டாள் என்பதற்கான் நீல குறியிடும் கூட வரும். ஆனால் பதில் மட்டும் தான் வராது.
இங்கு இந்த மெசேஜை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தவளின் கண்கள் அந்த மெசேஜை விட்டு கொஞ்சமும் நகரவில்லை. வெகு நாட்களுக்குப் பிறகான அந்த அம்மு என்ற அழைப்பு அவளின் தாயையும் தனக்குத் தெரியாமலேயே தாயாய் நின்று தாங்கியவனையும் நினைவுபடுத்த.. கண்கள் கலங்கி போனது.
“சாருக்கு மெசேஜ்ல பேசினா மட்டும் தான் அம்மு வரும் போலப் பொறுக்கி..” என்றவளின் வார்த்தையிலும் சரி குரலிலும் சரி கொஞ்சமும் கோபமென்பதே இல்லை. இரண்டு நாட்களுக்கு முன் சஞ்சய்யின் மேல் அவளுக்கும் மலையளவு கோபம் இருந்தது தான்.
ஆனால் ராமுவுமே இதே போலத் தான் சொல்லி இருப்பது புரிய.. சற்று அமைதியானவள். அதுவரை கவனிக்கத் தவறிய கொரோனா பற்றிய செய்திகளைக் கூர்ந்து கவனிக்கத் தொடங்கினாள். காவல்துறையினர் எந்த அளவுக்கு மக்களுக்கு நிலைமையைப் புரியவைக்கக் முயல்கின்றனர் என்பதுவும் அதை அலட்சியம் செய்து கொஞ்சமும் அக்கறையில்லாமல் இருக்கும் மக்களின் போக்கும் அதனால் கடந்த சில நாட்களாக ஏறு முகத்தில் இருக்கும் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கையும் அதனால் உயிர் இழப்போரின் எண்ணிக்கையும் அதிகரித்துக் கொண்டே செல்வது எனப் பார்க்க பார்க்க நிலைமையின் விபரீதம் புரிய துவங்கியது.
அதிலும் மருத்துவர்கள், காவல்துறையை சேர்ந்தவர்கள், துப்புரவு தொழிலாளர்கள், உணவு பொருட்கள் சம்பந்தப்பட்ட ஆட்கள், பொருட்களை வீட்டிற்கே கொண்டு வந்து கொடுப்பவர்கள் எல்லாம் எந்த அளவு தங்கள் உயிரையே பணையம் வைத்து வேலை செய்கிறார்கள் என்று புரிய..
இவர்களைப் பள்ளி மாணவர்கள் முதல் நாட்டின் தலைவர்கள் வரை புகழ்ந்து பேசுவதும் அவர்களின் உழைப்புக்கு மரியாதை செலுத்துவதுமாக ஏதோ ஒரு செய்தியோ குறும்படமோ கண்ணில் பட்டுக் கொண்டே இருக்க இத்தகைய உன்னதமான வேலையில் தன் கணவனும் பங்கேற்று இருக்கிறான் என மனம் பெருமை கொண்டது.
அங்கு அவர்களுக்கு இருக்கும் வேலைபளுவும் நாடே விடுமுறையில் இருக்கும் போது நாம் மட்டும் வேலை செய்ய வேண்டுமா எனச் சண்டி தனம் செய்யும் சிலரை இழுத்து பிடித்து வேலை வாங்குவதில் உள்ள சிரமமும் எனச் செய்தி அறிக்கை விளக்கி கொண்டே செல்ல.. இதில் நாம் வேறு பேசாமல் அவன் மனதை நோகடித்து விட்டோமே என வருந்த தொடங்கினாள் நீரு.
அப்போது அவளின் எண்ணத்தின் நாயகனே தொலைக்காட்சி திரையில் தரிசனம் கொடுத்தான். இதைக் கொஞ்சமும் எதிர்பார்த்திராதவள் சந்தோஷ அதிர்வில் அப்படியே உறைந்து போய் அமர்ந்து விட.. கண்களோ மழையெனப் பொழிய துவங்கியது.
ஒரு செய்தி சேனலுக்குச் சிறு பெட்டி ஒன்றை கொடுத்து இருந்தான் சஞ்சய். “உங்களுக்காகத் தான் நாங்க எங்க குடும்பத்தை விட்டு தள்ளி இருந்து இதெல்லாம் செய்யறோம்.. நீங்க ஒத்துழைத்தால் மட்டுமே எங்கள் இலக்குச் சாத்தியம் ஆகும்.. ஒரு கை தட்டினால் ஓசை வராது.. இரு கை தட்டணும்.. உங்களுக்காக உழைக்கத் தயாரா இருக்க எங்க கூடச் சேர்ந்து கரம் கோர்த்துக் கை தட்ட நீங்க தயாரா..” என்று அவன் மக்களைப் பார்த்து கேட்டுக் கொண்டு இருந்தான்.
அவ்வளவு சோர்வு தெரிந்தது அவன் உடலிலும் முகத்திலும். இதுவரை இப்படி ஒரு சஞ்சய்யை நீரு பார்த்ததே இல்லை. ‘அவ்வளவு வேலையா உறக்கமே இல்லாமல் உழைக்கிறானா..!?’ என மனம் மருகியது. களைத்து போன முகம் சோர்வான கண்களுமாக நின்றிருந்தாலும் அவனிடம் அந்த மிடுக்கு துளியும் குறையவில்லை.
‘இவ்வளவு வேலைக்கு இடையிலும் என் நலனை அறிய முயன்றானா..?!’ என்று என்னும் போதே இதுவரை திரும்ப அவனின் நலனை விசாரித்து ஒரு வார்த்தை கூடக் கேட்காமல் போனது மனதை வலிக்கச் செய்தது.
இத்தனை நாட்கள் அவனோடு பேசாமல் இருந்து அவனை மேலும் துன்புறுத்தியது வேறு மனதை பாராமாக்க.. யோசிக்காமல் அறைக்குள் நுழைந்து சஞ்சய்க்கு அழைத்து விட்டாள்.
அவனுடனான பிணக்குக்குப் பிறகு இத்தனை மாதத்தில் இப்போது தான் அவளாக அழைக்கிறாள் என்பதால் உடனேயே எடுத்து இருந்தவனின் குரலில் அத்தனை பதட்டம். “நீரு என்ன டா.. உடம்புக்கு ஒண்ணுமில்லையே, ஏதாவது வேணுமா..?” என்று கேட்டு கொண்டிருந்தவனுக்குக் கொஞ்சமும் சம்பந்தமே இல்லாமல்,
“எங்கே இருக்க..?”
“ரூமுக்கு வந்துட்டேன் டா.. என்னம்மா என்ன பண்ணுது உனக்கு.. வலி ஏதாவது இருக்கா..?!” என்று என்றும் இல்லாத திருநாளாக அவளின் அழைப்பிலும் விசாரிப்பிலும் சஞ்சய் பதறிக் கொண்டிருக்க.. அவளோ கூலாக, “வீடியோ காலுக்கு வா..” என்றிருந்தாள்.
“ஆங்”
“ஏன் காது கேக்காதா உனக்கு..?”
“இல்லை.. என்ன விஷயம் டா..” என்றவனின் குரலில் அத்தனை தயக்கம்.
“ஓ.. விஷயம் என்னன்னு சொன்னா தான் சார் வருவீங்களா..?”
“அப்படி இல்லை டா.. ஒரு டென் மினிட்ஸ் கொடுக்கறீயா..!!”
“எதுக்கு?”
“குளிச்சிட்டு இருக்கேன் டி”
“அதுக்கு”
“என்னது அதுக்கா..!!”
“ம்ம்.. உடனே ஆன் செய்..”
“அடியேய்.. புரிஞ்சுக்க டி.. உன் கால்லை பார்த்து பாதில வந்து எடுத்து இருக்கேன்.. டென்..”
“தனியா தானே குளிக்கற..” என்ற அடுத்த நொடி அவளின் கால் கட் செய்யப்பட்டு விடியோ கால் வந்து இருந்தது. இதைத் தான் எதிர்பார்த்தேன் என்பது போன்ற ஒரு புன்னகையோடு எடுத்து இருந்தவள், அவன் தன்னைப் பார்க்கும் முன் மீண்டும் முகத்தை ஊரென்று வைத்து கொண்டாள்.
சோப்பு நுரை வழிய குளியலறையில் நின்று இருந்தவனைச் சில நொடிகள் நிதானமாக அளவெடுத்தவள், “இதுக்கு எதுக்கு அவ்வளவு சீன்.. ஏதோ இவரு அழகுல நாங்க அப்படியே மயங்கிடற மாதிரியும்.. இல்லை இதுக்கு முன்னே நாங்க பார்க்காத மாதிரியும்..” என்று நொடித்துக் கொண்டாள்.
“ஒருத்தி அப்படித் தான் மயங்கி இரண்டு வருஷம் முன்னே தலை குப்பற விழுந்துட்டா..” என்றான் குறும்பான கண் சிமிட்டலோடு. “ஐயோ பாவம்.. அது ஏதாவது விவரம் இல்லாத பொண்ணா இருக்கும்..” என்றவள், “ம்ம்.. முன்னைக்கு இப்போ நல்லா பல்கா தான் இருக்க, செம்ம ஊட்டமோ..?” என்றாள் கிண்டலாக.
“சாப்பாடு எல்லாம் பிரச்சனை இல்லை டா.. எனக்குத் தான்..” என்றவன் உன் நினைவில் சாப்பாடு இறங்கவில்லை என்று வாய் வரை வந்ததை அப்படியே நிறுத்தி கொண்டாலும் அவனின் மனையாள் அதைச் சரியாகப் புரிந்து கொண்டாள்.
இப்படியே வம்பிழுத்து இரவில் உறங்குகிறானா.. எப்போது போகிறான் எப்போது வருகிறான் என்றெல்லாம் மறைமுகமாக விசாரித்துத் தெரிந்து கொண்டவள், “சரி சரி.. எனக்குப் பசிக்குது.. வெட்டி கதை பேச எனக்கு நேரமில்லை..” என்று வைத்துவிட்டாள்.
பின் அவனை எண்ணி சிரித்துக் கொண்டே படுத்து இருந்தவளுக்கு மனம் நிறைவாக இருந்தது. அங்கு சஞ்சய்யும் சிரித்துக் கொண்டு தான் இருந்தான். முதலில் அவளின் அழைப்புக்கான காரணமும் பேச்சின் போக்கும் புரியவில்லை என்றாலும் சில நொடிகளிலேயே அதைக் கண்டு கொண்டான்.
அவளின் கண்களில் தெரிந்த காதலும் தவிப்பும் அவனின் பழைய குல்பியை அவனுக்கு அடையாளம் காண்பித்து இருந்தது. ஆனால் இதெல்லாம் நிஜம் தானா, திடீரென இது எப்படிச் சாத்தியம் என எதுவும் புரியாமல் திகைத்து இருந்தான்.
அடுத்தடுத்த நாட்களில் ஓரளவு தெளிவாகவே இருந்தாள் நீரு. ராணியோடு சேர்ந்து கதையளந்து கொண்டும் இருவரும் ஆசிரியர்கள் என்பதால் அதைப் பற்றி விவாதித்துக் கொண்டும் யூ டியூப் பார்த்துப் புதிதாக எதையாவது சமைத்து பார்த்து அவர்களே பாராட்டி கொண்டு என்று இருப்பதற்குள்ளேயே சந்தோஷமாக இருக்கப் பழகி கொண்டு நாட்கள் நகர்ந்தது.
வாரத்தில் இரண்டு முறை சஞ்சய் அனுப்பி விட்டதாகவும் ராம் அனுப்பி விட்டதாகவும் வீட்டிற்குத் தேவையான பொருட்கள் எல்லாம் வீடு தேடி வந்து கொண்டிருந்ததால் எந்த ஒரு சிரமும் அவர்களுக்கு இருக்கவில்லை. இடையில் வித்யாவோடு பேசிய போது தான் சஞ்சய் அவள் இங்கு இருந்து கிளம்பியதில் இருந்து எப்படி நிழலாக எல்லாம் செய்தான் என்றும் இவள் கனவு என்று எண்ணி இருந்தது எல்லாம் நிஜம் தான் என்றும் தெரிந்து கொண்டாள்.
அவன் காதலை எண்ணி நெகிழ்ந்து போனாள். இப்படி ஒருத்தன் தன் கணவனாக வர எந்தப் பிறவியில் என்ன தவம் செய்து இருப்பேன் என்று தெரியாமல் கலங்கினாள். அவனை இப்போதே காண வேண்டும் என்றும் அவனுக்குக் கொஞ்சமும் குறைவில்லாத அளவு தனக்கு அவன் மேல் இருக்கும் காதலை கட்டி அணைத்து வெளிபடுத்தும் நாளை எண்ணி ஏக்கத்தோடும் காத்திருக்கத் துவங்கினாள்.
இன்றே இதை அவனிடம் அலைபேசியில் அவளால் பகிர்ந்து கொண்டிருக்க முடியும், ஆனால் இவ்வளவு அன்பை சுமந்து கொண்டு தள்ளி நிற்பவனின் மனதை இன்னும் பலவீனமாக்க விரும்பாமலே அவன் நேரில் வரும் நாளுக்காகக் காத்திருந்தாள்.
அவள் மனதில் சஞ்சய் மேல் இருந்த சிறு கோபமும் எப்போதோ விடை பெற்று சென்று இருக்க முக்கியக் காரணம் தொடர்ந்து தினமும் கொத்துக் கொத்தாக விழும் மரணங்கள். இந்தத் துறை தான் என்று இல்லை. தற்சார்பு பணியாளர்கள் துவங்கி மருத்துவர்கள் காவல்துறையில் உள்ளவர்கள் துப்பரவு தொழிலாளர்கள் என்று மக்கள் பணியில் ஈடுபட்டவர்கள் என மட்டுமில்லாமல் சிறு குழந்தைகள் முதல் புதிதாகத் திருமணம் ஆனவர்கள் குடும்பத்திற்கே தூணாக இருப்பவர்கள் பல கனவுகளோடு கல்லூரியில் காலெடுத்து வைத்திருக்கும் இளம் தலைமுறை இத்தனை வருடங்களாகத் தனக்காக உழைத்த பெற்றோர்களுக்கு ஓய்வு கொடுக்க வேண்டும் என்று சம்பாதிக்கத் தொடங்கி இருக்கும் பிள்ளைகள் என இவர்கள் தான் என்று இல்லமால் எல்லாரும் இறந்து கொண்டிருந்தனர்.
பிறப்பு என்ற ஒன்று இருந்தால் இறப்பு என்ற ஒன்றும் உண்டு என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. ஆனாலும் இவளுக்கு இருந்த பயம் அவர்களின் எதிர்கால வாழ்க்கையைப் பற்றியது தான். இப்போது இருக்கும் சூழ்நிலை எதிர்காலம் என்பது எப்படிபட்டது என்பதை யாராலும் கணிக்க முடியாதது என்று தெள்ள தெளிவாகப் புரிய வைத்துக் கொண்டிருந்தது.
சஞ்சய்யின் வேலை தான் அவனுக்கு ஆபத்தை ஏற்படுத்தும் எனப் பயந்து கொண்டிருந்தவளுக்கு ஆபத்து என்பது எப்படி வேண்டுமானாலும் வரலாம் என்பதை இது தெளிவாக்கி இருந்தது. யாருடைய வாழ்க்கையும் இப்படித் தான் என யாராலும் நிர்ணயிக்க முடியாது என்றும் புரிந்தது.
தன்னை விரும்பி பல வருடம் காத்திருந்து அழகாகக் காய் நகரத்தி மணந்து இன்று வரை தன்னைக் கண்ணுக்குள் வைத்து காத்து என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யத் தயாராக இருக்கும் ஒருவனுக்காக அவனுக்குப் பிடித்த ஒரே ஒரு விஷயத்தை ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராகிவிட்டாள் நீரு.
ஆனால் அதை நேரில் தான் வெளிபடுத்த வேண்டும் என்று மட்டும் உறுதியாக இருந்தாள் நீரு. தன் அன்பு கூட அவனைப் பலகீனபடுத்தக் கூடாது என்று எண்ணினாள்.
சஞ்சய்யின் நினைவுகளிலேயே புதிதாகக் காதல் வந்த சிறு பெண் போல் கனவுலகில் தன் நிறைமாத வயிற்றோடு சுற்றி திரிந்து கொண்டிருந்தவள், அவன் அதிகம் பயன்படுத்தும் பொருட்களை எல்லாம் தொட்டு அவனின் அருகாமையை உணர முயன்று கொண்டிருந்தாள்.
அப்படிக் கடைசியாக அவள் வந்து நின்றது சஞ்சய்யின் பிளாக் ஸ்டோனின் முன்.
அதனுடனான பல பசுமையான நினைவுகள் திருமணத்துக்கு முன் பின் என்று தொடர்ச்சியாக அவளுக்கு நினைவுக்கு வந்தது. அதை மெல்ல தொட்டுத் தடவி சுற்றி வந்தவளுக்கு சஞ்சய் அதன் மேல் கம்பீரமாக அமர்ந்து இருக்கும் காட்சி கண் முன் விரிந்தது.
“டேய் ஜூனியர் பொறுக்கி.. எங்கே டா உங்க அண்ணன் அந்தச் சீனியர் பொறுக்கி.. எப்போ வருவான்..” என்றவள் பிளாக் ஸ்டோன் மீதான பயணத்தை ரொம்பவே மிஸ் செய்தாள். நீறு கருவுற்று இருப்பதை அறிந்த நாள் முதல் சஞ்சய் அவளைக் காரில் தான் அழைத்துச் செல்வான்.
அவளின் நல்லதற்காகத் தான் இது என்று புரிந்து இருந்தாலும் மனம் ஏனோ அவர்களின் காதல் வாகனத்தையும் அதனுடனான பயணத்தையும் எண்ணி ஏங்கியது.
“முதலில் அந்தப் பொறுக்கி வந்ததும் இதுல ஒரு ரவுண்டு போகணும்..” என்றவள், ஒரு பறக்கும் முத்தத்தை அதற்குக் கொடுத்து விட்டே வீட்டிற்குள் சென்றாள்.
நீருவின் பிரசவ தேதியை கணக்கிட்டு அதற்கு இருபது நாட்கள் முன்பே தன்னை அனைத்துப் பொறுப்புகளில் இருந்தும் முறைப்படி விடுவித்துக் கொண்டு தனிமைபடுத்திக் கொண்டான் சஞ்சய். கொரோனாவுக்கான பரிசோதனைகளும் செய்து கொண்டு வீடு திரும்பப் போகும் நாளுக்காக ஆவலோடு காத்திருக்கத் தொடங்கினான்.
இங்கு சஞ்சய் ஒவ்வொரு நாளையும் கணக்கிட்டு தள்ளி கொண்டிருந்தான் என்றால் இந்த விவரம் அறிந்த நீருவும் அவனுக்குத் தன் மன மாற்றத்தை சொல்லி அவனின் முகபாவத்தைக் காணும் நொடிக்காக இதே போல நாள் கணக்கிட்டு ஒவ்வொரு மணி நேரத்தையும் தள்ளிக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால் விதியின் கணக்கு தான் வேறாக இருந்தது.
மருத்துவர் குறித்து இருந்த தேதிக்கு ஒரு வாரத்திற்கு முன்பே நீருவுக்கு வலி எடுக்கத் துவங்கி விட்டது. முதலில் இதைக் கண்டு பதறினாலும் அழகாக அந்த நிலைமையைக் கையாண்டு நீருவை அழைத்துக் கொண்டு கை குழந்தையோடு மருத்துவமனைக்கு வந்து சேர்ந்து இருந்தாள் ராணி.
நீருவின் வலியை கண்ட உடனேயே சஞ்சய்க்கும் ராமுக்கும் அழைத்துச் சொல்லி விட்டு இருந்தாள். ராணி கை குழந்தையோடு நின்று தனியாக அனைத்தையும் சமாளிக்க வேண்டி இருந்ததால் மேலும் அவளைக் கலவரபடுத்த விரும்பாமல் முடிந்தவரை நீரு தன் வலியின் அளவை முழுமையாக வெளிபடுத்திக் கொள்ளவில்லை.
ஆனாலும் இந்த வலியை அளவை அனுபவபூர்வமாக அறிந்து இருந்த ராணிக்கு நீருவின் திடமும் சமாளிக்கும் விதமும் தெரிந்தே இருந்தது. மருத்துவமனை வந்ததில் இருந்து ஒரு பதட்டமும் படபடப்பும் தொற்றிக் கொள்ள ராணி சற்று தடுமாறச் சரியாகத் தன் தனிமைபடுத்தல் முடிந்து வந்து இணைந்து கொண்டு தோள் கொடுத்தான் ராம்.
இதில் அவன் உள் நின்று செய்ய எதுவும் இல்லை என்பதால் குழந்தையின் பொறுப்பை முழுமையாக எடுத்துக் கொண்டு ராணியை நீருவை பார்த்துக் கொள்ள உள்ளே அனுப்பி வைத்து வெளியில் நின்று செய்யும் அனைத்தையும் கவனித்துக் கொண்டான்.
சஞ்சய்க்கு தான் இங்குப் பதினான்கு நாட்கள் முடிந்து இருந்தாலும் இறுதியாகச் செய்ய வேண்டிய பரிசோதனை முடிவுகள் வர தாமதமாகி கொண்டு இருந்தது. மனதின் பதட்டத்தோடும் பரிதவிப்போடும் தன் மனையாளின் வலியையும் சேர்த்து மனதில் தாங்கி நின்று தவித்துக் கொண்டிருந்தான்.
பிரசவத்திற்கான அனைத்து ஏற்பாடுகளும் ஒரு பக்கம் நடக்க.. நீருவை அந்தத் தளத்தில் முடிந்தவரை நடக்கச் சொல்லி இருந்தார் மருத்துவர். வீட்டில் வலியை உணர்ந்த நொடி முதல் இதோ இந்த நிமிடம் வரை நீரு கத்தி அழுது ஆர்பாட்டம் எதுவும் செய்யவில்லை.
“வலியை மறைச்சுக்காதே நீரு, உனக்கு எப்படி வெளிபடுத்தணும்னு தோணுதோ அப்படிச் செய்.. இது உனக்குத் தான் கஷ்டம்..” என ராணியும் எத்தனையோ முறை சொல்லி பார்த்து விட்டாள். அதற்கு ஒரு இதழ் கடிப்போடு கூடிய சிறு புன்னகையையே பதிலாகத் தந்தாளே தவிர வேறு எதுவும் சொல்லவில்லை.
இப்போதும் கூட வலியோடு நடக்க வேறு வேண்டும் எனும் போது அது எந்த அளவுக்கு உயிர் வரை தீண்டும் வலியை கொடுக்கும் என்று அறிந்திருந்த ராணி வேதனையோடு இப்போதும் அதை வெளிகாட்டாமல் இருக்கும் நீருவையே பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.
இதற்கு மேல் நடக்கமுடியவில்லை என்பது போல் சுவரோடு ஒட்டி நீரு மூச்சு வாங்க நின்று கொள்ளவும் அவளின் நிலையை உணர்ந்தவள், யாரையாவது அழைக்க எண்ணி சுற்றும் முற்றும் பார்க்க.. ஆட்கள் அருகில் யாரும் இல்லாமல் போனாலும் சற்றுத் தொலைவில் ஒரு சக்கர நாற்காலி இருப்பது தெரிய, அதனிடம் விரைந்தாள்.
நடக்கச் சென்றவர்களை இன்னும் காணவில்லையே எனப் பார்க்க வந்த ராம் ராணியின் பரபரப்பை கண்டு ஏதோ சரியில்லை என்று அங்கு விரையவும், நீரு இதற்கு மேல் என்னால் நிற்க முடியாது என்பது போலக் கண்மூடி தரையில் மடங்கி விழ போனாள்.
அவளைத் தரையில் விழாமல் சரியாக இரு வலிய கரங்கள் தாங்கி பிடிக்கவும், அந்த நிலையிலும் அந்தக் கரங்களுக்குச் சொந்தகாரனை உணர்ந்தவள் தன் ஒட்டு மொத்த சக்தியையும் திரட்டி கண்ணைத் திறந்து பார்க்க “ரொம்ப வலிக்குதா டா..?” என்று வேதனையைச் சுமந்த கேள்வியோடு அங்கு நின்றிருந்தான் சஞ்சய்.
அதுவரை கட்டுபடுத்திக் கொண்டு இருந்தவள் தன்னவனைக் கண்டவுடன் “ஆஆஆஆ..” என்று கத்தி தன் இத்தனை நேர வேதனையை வெளிபடுத்தவும் துடித்துப் போய் அவளை அப்படியே தன் கரங்களில் அள்ளி கொண்டான் சஞ்சய்.
“ஒண்ணுமில்லை டா.. ஒண்ணுமில்லை டா..” என்றவாறு நீருவை தூக்கி கொண்டு வேகவேகமாக மருத்துவரிடம் விரைந்தவாறே அவளுக்குத் தேறுதல் சொல்லி கொண்டிருந்தான் சஞ்சய்.
“ரொம்ப வலிக்குது.. முடியலை டா பொறுக்கி..” என அவ்வளவு நேரமும் பெரிய மனுஷியாக நின்று வலியைக் கூட மற்றவர் முன் வெளிபடுத்தி அவர்களைக் கலவரபடுத்த விரும்பாமல் கட்டுபடுத்திக் கொண்டிருந்தவள், தன்னவனைக் கண்ட நொடி பிறக்க போகும் குழந்தைக்குப் போட்டியாக அவனின் முதல் குழந்தையாக மாறி அவனிடம் ஆறுதல் தேடி கொண்டிருந்தாள்.
சஞ்சய்யின் சட்டையைப் பற்றிக் கொண்டு அந்த நிலையிலும் மூச்சு வாங்க “இப்போ கூட லேட்.. இன்னைக்குக் கூடச் சீக்கிரம் வரலை, உனக்கு எப்போ தான் டா நான் முக்கியமா தெரிவேன்..” என்று சண்டையிட்டாள்.
“இல்லை டா.. இன்னைக்கு ரிசல்ட் வர லேட் ஆகிடுச்சு மா.. சாரி டா.. சாரி.. அது தெரியாம வர முடியலை மா..” என்று இவ்வளவு பொறுமையாகக் கூட இவனுக்குப் பேச வருமா என்று வியக்கும் வகையில் பதிலளித்துக் கொண்டு சென்றான். ராமும் ராணியும் அவர்களைப் பின் தொடர்ந்தனர்.
அதற்குள் மருத்துவரை அணுகி நீருவை உள்ளே அழைத்துச் செல்ல சஞ்சய் முயல, “எவ்வளவு வலிக்குது தெரியுமா டா.. நீ பொறுமையா வந்துட்டு ரீசன் வேற சொல்றே, உனக்கும் தானே இதுல பங்கு இருக்கு.. பாப்பாவுக்கு நான் தான் அப்பான்னு நீ தானே கெத்தா சுத்த போறே.. அப்போ ஏன் டா நான் மட்டும் வலியை தாங்கணும்.. இத்தனை மாசம் நான் சுமந்தேன் இல்லை, இப்போ நீ வலி தாங்கு.. நானே ஏன் தாங்கணும்..” என்றாள் ஆத்திரமாகச் சஞ்சய்யின் சட்டையைப் பற்றி உலுக்கி கொண்டே.
நீருவின் இந்த வேதனையைத் தாங்க முடியாத சஞ்சய் முகம் கசங்க, “கொடுக்க முடிஞ்சா என்கிட்ட அந்த வலியை கொடுத்துடு டி.. நான் வாங்கிக்கறேன், உன்னை இப்படிப் பார்க்க என்னால முடியலை டி..” என்றான்.
மருத்துவக் குழு காத்திருக்க, உள்ளே செல்ல விடாமல் தடுத்தவாறு நீரு பேசி கொண்டிருக்க.. மருத்துவர் அவசரபடுத்துவதைக் கொஞ்சமும் பொருட்படுத்தாமல் “நிஜமா வாங்கிக்குவியா..?!” என்றாள்.
“உண்மையா தான் டா..” என்று சஞ்சய் கூறிய அடுத்த நொடி ‘பளார்’ என அவனை அறைந்து இருந்தாள் நீரு. அங்கிருந்த அத்தனை பேரும் சஞ்சய் யார் என அறிந்திருந்ததால் திகைத்துப் போய்ப் பார்த்திருக்க.. அவனோ இங்கு யார் இருக்கிறார்கள் எவர் பார்க்கிறார்கள் என்ற கவலையெல்லாம் துளியும் இல்லாமல் நீருவிடமே தன் முழுக் கவனத்தையும் வைத்து அவளின் அத்தனை அடிக்கும் மாறி மாறி கன்னத்தைக் காண்பித்துக் கொண்டிருந்தான்.
“ஏன் டா என்னை விட்டுட்டு போனே.. வலி வந்ததும் ஏன் டா வரலை, நான் எப்படி டா அதைத் தனியா தாங்குவேன்.. நீ இல்லாம நான் எப்படி டா சமாளிப்பேன்..” என்றெல்லாம் கேட்டு ஒவ்வொரு கேள்விக்கும் சஞ்சய்யை அடி வெளுத்து கொண்டிருந்தாள் நீரு.
குற்றவாளிகளை அடி வெளுப்பவன் என்று பெயர் பெற்றவன் இங்கு அவனின் மனையாளின் அடிக்கு அடிபணிந்து நின்றிருந்தான். “சார்.. லேட் ஆகுது..” என மருத்துவர் நினைவு படுத்தவும், “குல்பி.. இங்கே பாரு டா, பாப்பா இந்த உலகத்துக்கு வரவும் நம்மளை பார்க்கவும் வைட்டிங் டா.. நீ பாப்பா பொறந்த அப்பறம் வந்து என்னை எத்தனை அடி வேணாலும் கொடு டா.. நான் வாங்கிக்கறேன்.. இப்போ உள்ளே போ டா குல்பி.. பிளீஸ் டா...” என்று கொஞ்சி கூந்தல் ஒதுக்கி நெற்றியில் முத்தமிடவும், “அப்போ நீயும் வா..” என்றாள் அவன் சட்டையை விடாது பற்றிக் கொண்டு.
மருத்துவரும் சம்மதிக்க.. அவளின் வலியை பார்க்கும் சக்தி தனக்கு இல்லை என்று தெரிந்து இருந்தாலும் நீருவின் ஒரே தைரியம் தான் தான் என்று அறிந்து இருந்தவன் மறுக்காமல் உள்ளே சென்றான்.
அடுத்த அரைமணி நேரம் நீருவை துடியாய் துடிக்கச் செய்து இந்த மண்ணில் தன் வருகையைத் தன்னை வெளியே எடுத்த மருத்துவரின் அருகில் நின்றிருந்த செவிலியின் முகத்தில் தன் காலால் ஒரு எத்து விட்டு தான் அதிரடிக்கு பெயர் போன சஞ்சய்யின் மகன் என்பதைத் தவறாமல் பதிவு செய்திருந்தான் அவர்களின் தவப் புதல்வன்.
அவ்வளவு நேரமும் நீருவின் வலது கையைப் பற்றி ஆறுதலாகத் தடவி கொடுத்தவாறே அவளிடம் மெல்ல பேசி கொண்டு இருந்தவன் நீருவின் இந்த வேதனையைக் காண முடியாமல் கண் கலங்கினான். தன் வாழ்க்கையில் எத்தனையோ கொடிய வழக்குகளையும் கொடும் பாதகம் செய்யும் அரக்கர்களையும் அநாயாசமாகக் கையாள்பவன் இன்று இந்தப் பெண்ணவளின் வலியை பொறுத்துக் கொள்ள முடியாமல் கலங்கி தவித்தான்.
நீருவை அறைக்கு மாற்றி இருக்க.. பிள்ளையின் சிணுங்கலான அழுகுரல் கேட்டுக் கண் விழித்தவள், தன் முகத்தருகே சஞ்சய்யின் கைகளில் சயனித்து இருக்கும் மகனை விழிகளால் வருட, அவள் தேவை உணர்ந்து குழந்தையை அவளின் முகத்தற்கே சஞ்சய் கொண்டு செல்லவும் அழுந்த முத்தமிட்டாள் நீரு.
பின் குழந்தையைத் தொட்டிலில் படுக்க வைத்து விட்டு வந்தவனை நீரு விழிகளாலேயே அருகில் அழைக்க.. அப்போது விட்டு சென்ற அடியை தொடர போகிறாள் என்றெண்ணியவன் “இப்போ நீ ரொம்ப வீக்கா இருக்க டா.. உடம்பு சரி ஆனதும் வீட்டுக்கு போய் எவ்வளவு வேணும்னாலும் அடி, நான் வாங்கிக்கறேன்..” என்றான் தலை வருடி நெற்றியில் முத்தமிட்டு.
“என்னைப் பார்த்தா ரவுடி மாதிரியா டா இருக்கு பொறுக்கி..” என்று முறைத்தவளை, சமாதானம் செய்யத் தெரியாமல் அவன் விழித்துக் கொண்டிருக்க.. அவனின் திகைப்பை உணர்ந்தவளுக்கு நன்கு புரிந்தது சஞ்சயின் மனநிலை.
இன்னும் தன் மன மாற்றம் புரியாததினாலேயே இப்படி விழிக்கிறான் என்று அறிந்தவள், எப்படி எப்படியோ வெளிபடுத்த நினைத்து அவன் வரவை ஆசையோடு எதிர்பார்த்திருந்த காட்சியெல்லாம் மாறி போய் இருக்க.. இப்போது இங்கு வைத்து சொல்லவில்லை என்றால் வீடு போகும் வரை சஞ்சய்யின் இயல்பை காண முடியாது என்றுணர்ந்து அவன் சட்டையைப் பற்றி அருகில் இழுத்து “நான் கேட்டது போல உன்னைப் போல ஒரு பையன் வந்தாச்சு.. நீ கேட்டது போல என்னைப் போல ஒரு பொண்ணு எப்போ பெத்துக்கலாம், அடுத்தப் பத்துமாசத்துல எனக்கு ஒகே உனக்கு ஒகே வா..” என்றாள் விஷமமான கண் சிமிட்டலோடு.
அதைக் கேட்டு, “என்னதுஊஊஊ..” என்று சஞ்சய் திகைப்பில் கத்த, “ஏன் டா இப்படி கத்தறே.. உனக்கு பொண்ணு வேணாம்னா போ..” என்றாள் ஒரு அலட்சியமான இதழ் சுழிப்போடு.
அவசரமாக “வேணாம்னு இல்லை.. ஆனா..” என்றவனுக்குச் சற்று முன் அவள் துடித்ததே போதுமென்று தோன்றியது. அதை உணர்ந்து இருந்தவளும் “இப்படி எல்லாம் எங்க அம்மா யோசிச்சு இருந்தா அப்பறம் நான் எல்லாம் பொறந்தே இருக்க மாட்டேன்.. அதுக்கு அப்பறம் நீ பொண்டாட்டிக்கு எங்கே போய்த் தேடுவ.. இங்கே பாரு எனக்கு உடனே அடுத்தப் பாப்பா வேணும்.. இந்த முறை தவற விட்டதுக்கு எல்லாம் சேர்த்து உன்னை நாங்க இரண்டு பேரும் ஒவ்வொரு நாளும் கதற விடணும்..” என்று சபதம் போலச் சொன்னாலும் அதில் காதலே நிறைந்து இருந்தது.
அதைச் சரியாகப் புரிந்து கொண்டவனும் “இது தான் உன் லட்சியம்னா அதை நிறைவேத்த நானும் ரெடி, தாராளாமா சீக்கிரமே ஏற்பாடு செஞ்சிடுவோம்..” என்று கூறி நீருவின் கன்னத்தில் மனநிறைவோடு இதழ் பதித்தான். அவளும் அவனைத் தன்னோடு சேர்த்து இறுக்கி கொண்டாள்.
முற்றும்
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
August 28, 2025 8:31 pm
ஹாய் பிரெண்ட்ஸ்..
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
KMKN (2) - 11 to 27
https://kavichandranovels.com/community/topicid/628/
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Page 3 / 3
Prev
