All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except for brief quotations used in critical reviews and certain other non-commercial uses permitted by copyright law.
Topic starter
17/01/2025 7:03 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
அனைவருக்கும் வணக்கம்..
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்.. இத்தனை நாள் பொறுமையாக காத்திருந்ததற்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்..
இழை - 2
சித்திரையில் நீ மார்கழி..!!
நாயகன் - மஹேந்திர வர்மன்
நாயகி - தேன்நிலா
இவர்கள் வாரம் இருமுறை என திங்கள் மற்றும் வியாழ கிழமைகளில் உங்களை சந்திக்க வருவார்கள்..
தொடர்ந்து என்னோடு பயணித்து கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
17/01/2025 7:10 pm
சித்திரை – 1
ஷண்முகா சரவணா ஸ்வாமிநாதா
வேல் வேல் வேலவனே வேலா நீ வா
கந்தனே கடம்பனே கார்த்திகேயனே
வேல் வேல் வேலவனே வேலா நீ வா
அழகனே அமுதனே ஆறுபடையோனே
என்று கோவிலில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க.. முழு அலங்காரத்தில் திருமணக் கோலத்தில் இருந்த முருகனை மனமுருக வேண்டிக் கொண்டு வெளியில் வந்து பிரகாரத்தைச் சுற்றி விட்டு அங்கிருந்த மண்டபத்தில் அமர்ந்தாள் தேன்நிலா.
அவளுக்கு இன்று வேலைக்கான ஒரு நேர்காணல் இருந்தது. அதற்குச் செல்வதற்கு முன் தன் வேண்டுதலையும் கோரிக்கையையும் முருகனின் பாதத்தில் வைத்து விட்டு வந்திருந்தவளுக்கு இந்த வேலை கிடைத்தேயாக வேண்டிய கட்டாயம்.
இந்த வேலை மட்டும் கிடைத்து விட்டால் போதும் இப்போதைக்கு வேறு எதுவும் வேண்டாமென்ற எண்ணம் தான். அதே யோசனையோடு சில நிமிடங்கள் விழிமூடி அமர்ந்திருந்தவள், பெரும் நம்பிக்கையோடு அங்கிருந்து எழுந்தாள்.
அங்கு செல்ல இன்னும் இரண்டு மணி நேரம் இருந்தது. கோவிலில் இருந்து அரைமணி நேரத்தில் செல்லும் தொலைவில் உள்ள அலுவலகத்திற்கு பேரூந்து பிடித்து செல்ல வேண்டும்.
இதையெல்லாம் யோசித்தவாறே நடந்தவள் வெளியே செல்வதற்கு முன் மீண்டும் பிரகாரத்தைப் பார்த்து கும்பிட்டு விட்டு, கோவிலில் கூட்டம் கொஞ்சம் அதிகம் இருக்கவும் மெல்ல நடந்தவள், அவளுக்கு முன்னே சென்று கொண்டிருந்த பாட்டி லேசாகத் தடுமாறுவதைக் கண்டு பதட்டத்தோடு சென்று அவரைத் தாங்கினாள்.
தன் கரங்களில் லேசாக மயங்கி சரிந்திருந்தவரை பதட்டத்தோடு தாங்கி பிடித்திருந்தவள், “பாட்டி.. பாட்டி இங்கே பாருங்க.. என்னாச்சு உங்களுக்கு..?” என்று கன்னம் தட்டி எழுப்பினாள் தேன்நிலா.
அதில் லேசாக விழிகளைத் திறந்தவர், “ஒண்ணுமில்லைம்மா, லேசா மயக்கம்..” எனவும் தன்னிடம் இருந்த தண்ணீரை எடுத்து அவருக்குப் புகட்ட.. கொஞ்சமாகக் குடித்தார் சரோஜா.
அனைவரும் நடக்கும் பாதையில் இவர்கள் இடையூராக அமர்ந்திருப்பதைப் பலர் பார்த்துக் கொண்டே செல்ல.. “பாட்டிம்மா.. வாங்க, நாம அங்கே போய் உட்காரலாம், மெதுவா என்னைப் பிடிச்சுட்டு எழுந்துக்கோங்க, இங்கே நடக்கறவங்களுக்கு இடைஞ்சலா இருக்கும்..” என்றாள் தேன்நிலா.
அவரும் மெதுவாக எழுந்து கொள்ள முயல.. ஆனால் சரோஜாவால் அது முடியவில்லை. நிலாவாலும் அவரைத் தூக்க முடியாமல் தடுமாற.. “கொஞ்சம் உதவி செய்ங்களேன்.. அங்கே கூட்டிட்டு போய் உட்கார வைக்கலாம்..” என அருகில் இருந்தவர்களிடம் உதவி கேட்டாள் தேன்நிலா.
அவர்களும் உதவ, ஓரமாக இருந்த மர நிழலில் பாட்டியை அழைத்துச் சென்று அமர வைத்தவள், வேர்த்திருந்த அவரின் முகத்தைத் துடைத்து விட முயல.. “வயசானவங்களை ஏன் இப்படிக் கூட்டம் அதிகமா இருக்கும் இடத்துக்குக் கூட்டிட்டு வரீங்க..? எல்லாருக்கும் இடைஞ்சல்..” எனச் சிலர் இலவசமாக ஆலோசனை வேறு வழங்கி விட்டு சென்றனர்.
இதில் பாட்டியின் முகம் வாடிப் போக.. “கோவிலில் கூட இப்படி தான் சிலர், அவங்க இஷ்டத்துக்கு அறிவுரையை வாறி வழங்கி அவங்க வசதிக்கு எதையாவது பேசுவாங்க, இதை எல்லாம் யோசிக்காதீங்க பாட்டிம்மா..” என்றாள் தேன்நிலா.
அதற்கு ஒரு அமைதியான தலையசைப்போடு அவர் அமர்ந்திருக்க.. “காபி டீ ஏதாவது வாங்கிட்டு வரட்டுமா பாட்டிம்மா..? ரொம்பச் சோர்வா தெரியறீங்க..” என்றாள் தேன்நிலா.
“இல்லைம்மா வேண்டாம், நான் விரதம்..” என்றவரை அவள் கேள்வியாகப் பார்க்க.. “சஷ்டி விரதம், இன்னைக்குக் கல்யாணம் முடிஞ்சதும் வீட்டில் போய்ப் பூஜை செஞ்சுட்டு தான் சாப்பிடணும்..” என்றார் சரோஜா.
“கல்யாணம் முடிய மதியம் ஆகிடும் பாட்டிம்மா.. காலையில் இருந்து எப்படி நீங்க சாப்பிடாம இருப்பீங்க..?” என்றவள் அவர் எதுவும் சொல்லாமல் இறுப்பதைக் கண்டு உண்டான அதிர்வோடு “பாட்டிம்மா.. ஆறு நாளாவா விரதம் இருக்கீங்க..?” என்றாள் தேன்நிலா.
அதற்கு அவர் தலை ஆமென்பதாக அசைந்தது. இதில் திகைத்தவள், “இந்த வயசில் எதுக்குப் பாட்டிம்மா இப்படி எல்லாம் விரதம் இருக்கீங்க..?” என்று கவலையோடு கேட்கவும், அவரின் விழிகள் சட்டெனக் கலங்கியது.
அதைக் கண்டவள், “பாட்டிம்மா விளையாடறீங்களா..? ஆறு நாளாவா விரதம் இருப்பீங்க.. உங்க வயசுக்கு இது தாங்குமா..? இதில் தனியா வேற வந்து இருக்கீங்க..” என்று உண்மையான அக்கறையோடு கடிந்துக் கொண்டவள், அவர் முகம் முழுக்க வேதனையோடு அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டு வேறு எதுவும் கேட்டு அவரைத் தொந்தரவு செய்யவில்லை.
அதன் பின் அவரோடு இருந்து அவ்வபோது தண்ணீர் கொடுத்து மீண்டும் பாட்டிக்கு மயக்கம் வராமல் பார்த்துக் கொண்டாள் தேன்நிலா.
முருகனுக்குத் திருகல்யாணம் தொடங்க.. பாட்டியை கைத்தாங்கலாகப் பிடித்து அழைத்துச் சென்று தூண் ஒரமாக அமர வைத்தவள், உடன் இருந்து பூஜை முடிந்து மீண்டும் வெளியே அழைத்து வந்தாள். விசேஷ நாள் என்பதால் கூட்டம் நிரம்பி வழிந்தது.
பாட்டி சிறப்புத் தரிசனத்திற்குக் கட்டணம் செலுத்தி இருந்தாலும் அங்கேயுமே கூட்டம் அதிகம் இருந்தது. தேன்நிலா துணை இல்லையென்றால் இந்தக் கூட்டத்தில் உள்ளே சென்று வெளியே வர நிறையச் சிரமபட்டிருக்க வேண்டுமென அவருக்கு நன்றாகவே புரிந்தது.
அதிலும் இன்று உடல் அதிகச் சோர்வாகவே தெரிந்தது. மீண்டும் முன்பு அமர்ந்திருந்த மரத்தடியிலேயே அவரை அழைத்து வந்து அமர வைத்தவள், “ஐந்து நிமிஷத்தில் வரேன் இருங்க பாட்டிம்மா..” என்று விட்டு வேகமாக எங்கோ சென்று இருந்தாள் தேன்நிலா.
அவள் திரும்ப வந்த போது கையில் முருகனின் பூஜை முடித்த பிரசாதமும், ஜூஸும் இருந்தது. “பாட்டிம்மா இந்தாங்க, இதில் பிரசாதம் இருக்கு.. இதைச் சாப்பிட்டு விரதத்தை முடிச்சுக்கோங்க, அப்பறமா இந்த ஜூஸை குடிங்க..” என்றாள் தேன்நிலா.
அவளின் செயல்களை எல்லாம் மனம் நெகிழ பார்த்திருந்த சரோஜா, “வீட்டுக்குப் போய்ப் பூஜை முடிச்சுட்டு சாப்பிடறேன்.. இப்போ வேண்டாம் ம்மா..” என்றார்.
“பாட்டிம்மா.. இவ்வளவு நேரமும் நீங்க விரதம் இருந்தீங்க.. நானும் உங்களைச் சாப்பிட சொல்லி வற்புறுத்தலை, ஆனா இப்போ பூஜை முடிஞ்சு போச்சு, இனி சாப்பிடலாம்.. இதுக்கு மேலேயும் அடம் செய்யாதீங்க உங்க உடம்பு தாங்காது..” என்றவளை அவர் அப்போதும் மறுப்பாகப் பார்த்தார்.
“உங்க முகமெல்லாம் எப்படிச் சோர்ந்து போயிருக்குத் தெரியுமா பாட்டிம்மா..? ஏன் இப்படி அடமா இருக்கீங்க..?” என்று கவலை குரலில் பேசியவளுக்கு முன்பு போல் பதில் சொல்லாமல் தவிர்க்க முடியாமல் “அப்போவாவது அந்த முருகன் என் வேண்டுதலை நிறைவேற்றுவாரான்னு பார்க்கலாம்..” என்றார் சரோஜா.
“முருகன் முன்னே எனக்கு இது வேண்டும்னு கேட்டாலே கிடைக்கும்.. இதில் நீங்க இவ்வளவு கடுமையா விரதம் இருந்து கேட்டு இருக்கீங்க பாட்டிம்மா, கண்டிப்பா கொடுப்பார்..” என தேன்நிலா சொல்லிய நொடி கோவில் மணி அடித்தது.
அதில் தன்னையும் அறியாமல் கோபுரத்தை பார்த்துக் கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டவர், “உன் வாக்கு பலிக்கட்டும் ம்மா..” என்றார் நெகிழ்வோடு. அதைக் கேட்டு புன்னகைத்தவள், “உங்க வேண்டுதல் தான் பலிக்கப் போகுது பாட்டிம்மா..” என்றாள் தேன்நிலா.
அதில் தன் கவலை மறந்து அவளைப் பார்த்தவர், “உன் பெயர் என்ன ம்மா..? இவ்வளவு உதவி எனக்குச் செஞ்சு இருக்கே, இதைக் கூடக் கேட்கலை பார் நான்..” என்றார் சரோஜா.
“அதனால் என்ன பாட்டிம்மா..? என் பெயர் தேன்நிலா..” எனவும், தன்னை மறந்து புன்னகைத்தவர், “நிஜமாவே நீ தேன்நிலா தான்..” என அவளின் கையை அன்போடு பிடித்துக் கொள்ளவும், “முதலில் இதைச் சாப்பிடுங்க பாட்டிம்மா..” என்றாள் தேன்நிலா.
அப்போதும் அவர் வேண்டாமென மறுக்க.. நேராக எழுந்து சென்று கோவிலில் இருக்கும் அர்ச்சகரை அங்கே அழைத்து வந்து விட்டாள் தேன்நிலா.
“நான் சொன்னா தான் கேட்க மாட்டீங்க.. இவர் சொன்னா கேட்பீங்க இல்லை, நீங்களே சொல்லுங்க சாமி..” எனவும், “திருகல்யாணம் முடிஞ்ச பிறகு கோவில் பிரசாதம் சாப்பிட்டு விரதத்தை முடிச்சுக்கலாம் பெரியம்மா.. தப்பில்லை..” என்றார் அர்ச்சகர்.
“பார்த்தீங்களா..! இதைத் தான் நான் சொன்னேன்..” என்றவள் மீண்டும் பிரசாதத்தை அவரிடம் நீட்டவும், மறுக்காமல் வாங்கிக் கொண்டவர், “நீயும் கொஞ்சம் எடுத்துக்கோம்மா..” எனவும், “நான் விரதம் எல்லாம் இல்லை பாட்டிம்மா.. முதலில் நீங்க சாப்பிடுங்க, நான் எடுத்துக்கறேன்..” என்றாள்.
சரோஜா பிரசாதத்தைக் கையில் வைத்தப்படி விழிமூடி கோபுரத்தை பார்த்து வணங்கி விட்டு அதைச் சாப்பிட.. வாங்கி வந்திருந்த ஜூஸை அவரின் முன் நீட்டினாள் தேன்நிலா.
இப்போது எதுவும் சொல்லாமல் அதை வாங்கிக் குடித்தவர், “ரொம்ப நன்றிம்மா.. நீ இல்லைனா என்னவாகி இருப்பேனோ..” எனவும், “அட போங்க பாட்டிம்மா.. நான் இல்லைனா யாராவது வந்து இருப்பாங்க..” என்று விட்டு, “உங்க வீடு எங்கே இருக்கு பாட்டிம்மா..? நான் ஆட்டோ கூப்பிடவா..?” என்றாள் தேன்நிலா.
“வேண்டாம் ம்மா, கார் இருக்கு..” என்றவரை திகைப்போடு பார்த்தவள், “அச்சோ இது தெரிஞ்சு இருந்தா பூஜை முடிஞ்சதுமே உங்களை வீட்டுக்கு அனுப்பி இருப்பேனே..!” என்றாள் தேன்நிலா.
“தனியா வீட்டுக்கு போகணுமே, சாப்பிடாம போய் மயங்கிட்டா என்ன செய்வீங்கன்னு தான் யோசிச்சேன்..” என்றவளின் கையை அன்போடு பிடித்துக் கொண்டவர், “அதெல்லாம் பரவாயில்லைம்மா.. எனக்கும் கோவிலில் கொஞ்ச நேரம் இருக்கத் தான் தோணுது, மனசுக்குக் கொஞ்சம் அமைதியா இருக்கு..” என்றார் சரோஜா.
“சரி வாங்க, உங்க கார்கிட்டே போகலாம்..” என எழுந்துக் கொண்டவள், அவரைப் பிடித்து மெதுவாக எழுப்பி, கைத்தாங்கலாக வாயிலுக்கு அழைத்து வந்தாள் தேன்நிலா. கூட்டம் அதிகம் இருக்க, சற்று தள்ளி காரை நிறுத்தி இருந்த டிரைவரை சரோஜா அலைபேசியில் அழைக்க.. அடுத்தச் சில நிமிடத்தில் வாயிலுக்குக் காரோடு வந்து விட்டார் டிரைவர்.
அவரைப் பத்திரமாகப் பின்னிருக்கையில் ஏற்றி அமர வைத்தவள், “பார்த்துப் பத்திரமா போயிட்டு வாங்க பாட்டிம்மா..” என்று விட்டு டிரைவரின் பக்கம் திரும்பி “அண்ணா, பாட்டிம்மாவுக்குக் கொஞ்சம் முடியலை.. பார்த்து கூட்டிட்டு போங்க..” என்றாள் தேன்நிலா.
அவளின் இந்த அக்கறை சரோஜாவின் விழிகளைக் கலங்க செய்தது. வெகுநாளைக்குப் பிறகான இப்படியான அன்பு அவரை மனதளவில் ஏதோ செய்ய.. “நிலா நீ எங்கே போகணும்..? வா நான் கொண்டு போய் விட்டுடறேன்..” என்றார் சரோஜா.
“ஹாங், அதெல்லாம் வேண்டாம் பாட்டிம்மா.. நான் இங்கே..” என்று எதையோ சொல்ல தொடங்கியவள், அப்போதே நினைவு வந்தவளாகத் தன் அலைபேசியை எடுத்து பார்க்க.. அதில் நேரம் பன்னிரெண்டே கால் என்றது.
அதைக் கண்டு அதிர்ந்தவள், “ஐயையோ..” எனப் பதற.. அவளின் பதட்டம் அவரையும் தொற்றிக் கொண்டது, “என்னாச்சு நிலா..?” என்றவரை விழிகள் கலங்க பார்த்தவள், “இன்னைக்குப் பன்னிரெண்டு மணிக்கு எனக்கு இன்டர்வியூ இருந்தது பாட்டிம்மா.. ஐயோ டைம் ஆகிடுச்சே, இப்போ நான் என்ன செய்வேன்..? எப்படி அங்கே போவேன்..? பஸ்ஸில் போக நேரமில்லையே..!” என்று சொல்லியவாறே தன் பர்ஸில் இருக்கும் காசை எடுத்து எண்ணினாள் தேன்நிலா.
அதில் சில்லறையாக இருபது ரூபாய் இருந்தது. அதைக் கண்டவருக்கு அவளின் நிலை தெளிவாகப் புரிந்தது. அதேநேரம் சற்று முன் அவள் தனக்காக ஜூஸ் வாங்கி வந்து கொடுத்ததும் நினைவுக்கு வர.. கண்ணீரோடு கைகள் நடுங்க அவள் நின்றிருந்த நிலையைக் கண்டவர், “நிலா இங்கே பாரும்மா.. பதட்டப்படாதே.. எங்க போகணும் சொல்லு, உன்னை நான் கூட்டிட்டு போய் விடறேன்..” என்றார் சரோஜா.
“இல்லை பாட்டிம்மா.. உங்களுக்கு ஏன் சிரமம்..?” என்றவளை இடையிட்டு “எனக்கு உதவி செய்ய வந்து தானே உனக்கு நேரமாச்சு.. இதில் எனக்கு என்ன சிரமம்..? வா காரில் உட்கார்..” என்று அவளை வற்புறுத்தினார் சரோஜா.
அதில் மறுப்பேதும் சொல்ல முடியாமல் நிலா காரில் ஏறிக் கொள்ள.. செல்ல வேண்டிய முகவரியை அவளிடம் கேட்டு தெரிந்து கொண்ட டிரைவர், விரைவாக அங்குக் கொண்டு சென்று நிலாவை இறக்கினார்.
அந்த அரைமணி நேர தூரத்தை கடந்து வருவதற்குள் கை விரல்களைப் பதட்டமாகக் கோர்த்தப்படியும் பிசைந்தப்படியும் விழிகள் கலங்க அவள் அமர்ந்திருந்த நிலையைக் கண்டு தன்னையும் அறியாமல் ஆறுதலாக அவளின் தோளில் தட்டிக் கொடுத்தார் சரோஜா.
“இந்த வேலை எனக்கு ரொம்ப முக்கியம் பாட்டிம்மா.. நிச்சயமா எனக்கு வேலை கிடைச்சுடும் கவலையேபடாதீங்கன்னு எல்லாம் எங்க அம்மாவுக்கு அவ்வளவு நம்பிக்கை கொடுத்துட்டு வந்தேன்..” எனும் போதே அவளுக்கு அழுகை வெடித்துக் கொண்டு வந்தது.
அதற்குள் அவள் இறங்க வேண்டிய இடம் வந்துவிட.. நன்றி சொல்ல கூட மறந்து புயல் வேகத்தில் இறங்கி ஓடினாள் நிலா. அவளின் நிலை உணர்ந்து சரோஜாவும் அதையெல்லாம் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.
அவள் சென்ற திசையையே சரோஜா பார்த்துக் கொண்டிருக்க.. “கிளம்பலாமா மேடம்..?” என்றார் டிரைவர். ஆமென அவர் தலையசைக்கவும், அங்கு நிலாவை உள்ளே அனுமதிக்க முடியாது என வாட்ச்மேன் திருப்பி அனுப்புவது தெரிந்தது.
அதில் கையெடுத்து கும்பிட்டு அவரிடம் நிலா கெஞ்சிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு மனம் தாங்காமல் இறங்கி சென்றார் சரோஜா. “அண்ணா, பிளீஸ் அண்ணா.. எனக்கு இந்த வேலை ரொம்ப முக்கியம், என்னை உள்ளே விடுங்கண்ணா..” என்ற நிலாவை செய்வதறியாது பார்த்தவர், “உன் நிலைமை எனக்குப் புரியுதும்மா.. ஆனா உன்னை உள்ளே விட்டா என் வேலை போயிடும்.. புரிஞ்சுக்கோம்மா..” என்றார் வாட்ச்மேன்.
அப்போதும் அழுகையோடு நிலா அவரிடம் வாய்ப்புக் கேட்டுக் கொண்டிருக்க.. “நிலா.. என் கூட வா..” என்று அவளை அழைத்துச் சென்றார் சரோஜா.
அங்கிருந்து வர மறுத்தவளை காரில் ஏற்றி அழைத்துச் சென்றவர், சற்று தள்ளி இருந்த ஒரு வளைவில் மர நிழலில் காரை நிறுத்தி அருகில் இருந்த கடையில் இருவருக்கும் ஜூஸ் வாங்கி வர செய்தார் சரோஜா.
டிரைவரையும் அங்கே சென்று ஜூஸ் குடித்துக் கொள்ளச் சொல்லியவர், தொடர்ந்து அழுது கொண்டிருந்த நிலாவை சமாதானம் செய்து அதைக் குடிக்கச் செய்தார்.
“இல்லை பாட்டிம்மா எப்படியாவது இந்த வேலையை வாங்கிடணும்னு நினைச்சேன்.. ரொம்ப நம்பிக்கையோட வந்தேன்.. எல்லாம் போச்சு..” என்று புலம்பியவளை அமைதியாகப் பார்த்தவர், “உனக்கு இப்போ என்ன வேலை தானே வேணும், நான் கொடுக்கறேன்..” என்றார்.
அதில் சட்டெனத் திரும்பி அவளைப் பார்த்தவள், “நிஜமாவா பாட்டிம்மா.. நீங்க என்ன வேலை கொடுத்தாலும் நான் செய்வேன்.. வீட்டு வேலைக் கூட ஒகே..” என்றாள் நிலா.
“ஹாஹா.. வீட்டு வேலை எல்லாம் இல்லை, நீ என்ன படிச்சு இருக்கேன்னு சொல்லு.. அதுக்குத் தகுந்த வேலையே கொடுக்கலாம்..” என்றார் சரோஜா. அதில் முகம் வாடிப் போக, “நான் பெருசா எதுவும் படிக்கலை பிஎஸ்ஸி கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ், அதுவும் செகண்ட் இயரோட டிஸ்கன்ட்டினியூ..” என்றாள் தயக்கத்தோடு தலை குனிந்தவாறே நிலா.
அவளின் தயக்கமும் தவிப்பும் நிலா படிப்பை மேலே தொடர முடியாமல் போனதற்கான காரணம் அவளின் பொருளாதார நிலை தான் என்பதைச் சொல்லாமல் சொல்ல.. அதற்கு மேல் எதையும் கேட்டு அவளைச் சங்கடப்படுத்த விரும்பவில்லை சரோஜா.
“அந்த ஆபிஸுக்கு என்ன வேலைக்கு அப்ளை செஞ்சு இருந்தே..?” என்றார் சரோஜா. ஏனெனில் அதுவும் கொஞ்சம் பெரிய கம்பெனியாகத் தான் தெரிந்தது. அங்கு இளநிலை கல்வியைக் கூட முடிக்காதவளுக்கு என்ன வேலை கிடைக்குமென அறிந்துக் கொள்ளவே இதைக் கேட்டிருந்தார் சரோஜா.
“அங்கே ஸ்டோர் கீப்பர் வேலைக்குத் தான் அப்ளை செஞ்சு இருந்தேன் பாட்டிம்மா.. பிளஸ் டூ முடிச்சு இருந்தா போதும், பத்தாயிரம் சம்பளம்னு போட்டிருந்தாங்க.. ரொம்ப ஆசையா வந்தேன்..” எனும் போதே மீண்டும் அவள் விழிகள் கலங்கியது.
“சரி இப்போ ஏன் இந்த அழுகை.. நான் தான் வேலை கொடுக்கறேன்னு சொன்னேன் இல்லை..” என்றார் சரோஜா. “இல்லை பாட்டிம்மா..” என்றவள் எதையோ சொல்ல வந்து பின் தயங்கி நிறுத்தினாள் நிலா.
“இங்கே பார் நீ எதிர்பார்த்தது போல இன்னைக்கு உனக்கு வேலை கிடைக்கும்.. அதுவும் நீ சொன்னதை விட அதிகச் சம்பளத்தில், கவலைப்படாம இரு..” என்றவர், தன் அலைபேசியை எடுத்து யாருக்கோ அழைத்தார்.
*********
வர்மா எம்பையர்..
ஒன்பது மாடி கட்டிடத்தோடு பிரமாண்டமாக நின்றிருந்தது. அதன் ஐந்தாம் தளத்தில் உள்ள அலுவலக அறையில் யாருடனோ அலைபேசியில் கர்ஜித்துக் கொண்டிருந்தான் அந்தப் பேரரசை ஆளும் ஒரே அரசனான மஹேந்திர வர்மன்.
அவனிடம் கையெழுத்து வாங்க வெளியில் நின்றிருந்த வர்மாவின் உதவியாளன் பாலு “ஐயோ இப்போன்னு பார்த்து தான் எவனோ அவரைக் கடுப்பேத்தணுமா..? அந்த மொத்த எரிச்சலையும் உள்ளே போனதும் என் மேலே கொட்டுவாறே..!” என்று தனக்குள் புலம்பினான் பாலு.
‘இல்லைனா மட்டும் அப்படியே பாசமா பார்த்து அன்பா பேசிட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்பார்..’ என்று அவனின் மனசாட்சியே கேலி செய்தது. அது என்னவோ சரி தான், இங்கே வேலைக்குச் சேர்ந்த இந்த இரண்டு வருஷத்தில் கடி வாங்காம நான் வெளியே வந்த நாளே இல்லைன்னு வேணும்னா சொல்லலாம்..” என்று நினைத்துக் கொண்டான் பாலு.
அதே நேரம் தன் பேரனுக்கு அழைத்துப் பார்த்து அவனின் எண் தொடர்ந்து பிஸியாகவே இருந்ததில் பாலுவுக்கு அழைத்திருந்தார் சரோஜா. அவரின் அழைப்பை கண்டதும் பவ்யமாக அதை ஏற்று இருந்தவன், “மேடம்..” எனவும், “மஹி லைன் பிஸியாவே இருக்கு.. நான் ஒரு பொண்ணை அனுப்பறேன்.. அவளுக்கு வேலை போட்டு கொடுக்கணும்.. மற்ற விஷயம் எல்லாம் நான் பேசிக்கறேன்..” என்றார் சரோஜா.
அவரிடம் யார்..? என்ன..? எதற்கு..? என எதுவும் கேட்க முடியாது என்று புரிந்து “ஒகே மேடம்.. நான் பார்த்துக்கறேன் மேடம்..” என நொடிக்கு ஆயிரம் மேடம் போட்டு அத்தனை பவ்யமாகப் பேசினான் பாலு.
அதேநேரம் அவரின் அருகில் அமர்ந்திருந்த நிலாவும் இவ்வளவு நேரம் தன்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தவர் தானா இது என்பது போல் பாட்டியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அலைபேசியில் அவர் பேசும் விதமும் அந்தக் குரலில் இருந்த ஆளுமையும் அவளை வாய் பிளக்க செய்திருந்தது.
அதில் அசையாமல் அவரையே நிலா பார்த்திருக்க.. “பேசிட்டேன் நிலா.. நீ அங்கே போ.. வேலை கண்டிப்பா கிடைக்கும்..” என்று இவள் பக்கம் திரும்பி அமைதியான குரலில் அவர் சொல்லவும் “ஓ.. ஒகே பாட்டி மேடம்..” என்றாள் திணறலாக நிலா.
அதைக் கேட்டுப் பக்கெனச் சிரித்து விட்டவர், “பாட்டி மேடமா..? இதென்ன புதுசா..?” எனவும், “அது.. நீங்க எனக்கு வேலை கொடுத்து இருக்கீங்க.. அதான்..” என்றாள் நிலா.
“இல்லை..” என எதையோ சொல்ல தொடங்கிப் பின் அப்படியே நிறுத்தியவர், தன் டிரைவரை அழைத்து அந்தப் பக்கமாகச் சென்ற ஒரு ஆட்டோவை பிடித்து நிலாவை அலவலகம் அனுப்பி வைக்குமாறு கூறினார்.
அதோடு ஆட்டோவுக்கான பணமும் இவரே கொடுத்து விட, “இதுக்கெல்லாம் நான் எப்படி நன்றி சொல்ல போறேனே தெரியலை பாட்டி மேடம்..” என்று நா தழுதழுக்கப் பேசினாள் நிலா.
“நன்றி தானே.. பத்திரமா எடுத்து சேர்த்து வை.. தேவைப்படும் போது வாங்கிக்கறேன்..” என்றவர் புன்னகையோடு அவளிடம் இருந்து விடைபெற்று செல்ல.. தன் வாழ்க்கையே மொத்தமாக மாறிப் போகுமெனத் தெரியாமல் வர்மா எம்பையர் நோக்கி சென்றாள் நிலா.
அதேநேரம் வர்மாவிடம் அனுமதி வாங்கிக் கொண்டு அறைக்குள் சென்ற பாலு, அவன் கையில் இருந்த கோப்புகளில் எல்லாம் கையெழுத்து வாங்கிக் கொண்டிருக்க.. வர்மா வேறு ஏதோ தீவிர சிந்தனையில் இருப்பது போல் அவனுக்குத் தெரிந்தது.
அதில் வர்மாவின் முகத்தையே தயக்கமாக பாலு பார்த்துக் கொண்டிருக்க.. “என்ன என் பேஸில் மூவி எதுவும் ஓடுதா..?” என்றான் எரிச்சலாக வர்மா. “இல்.. இல்லை சார்.. மேடம் கால் செஞ்சாங்க..” என்று வேகமாகக் கூறினான் பாலு.
“பாட்டியா..! என்னவாம்..?” என்றவனின் குரலில் இருந்த அவசரம் உணர்ந்து “அது யாருக்கோ வேலை..” என்று பாலு தொடங்கவும், “ஓ அதுவா.. என் பிஏ வேலை அலாட் செஞ்சுடுங்க..” என்றான் வர்மா.
அதில் திகைத்து பாலு வர்மாவின் முகத்தைப் பார்க்கவும், “உன் இடத்துக்கு யாரும் வரலை.. இது நான் சொல்ற வேலையெல்லாம் செய்ய என் கூடவே இருக்க ஒரு ஆள்.. அவ்வளவு தான்..” என்று முடித்துக் கொண்டான் வர்மா.
அதற்கு ஒரு தலையசைப்பை மட்டும் கொடுத்து விட்டு பாலு ‘எப்படித் தன்னை நிமிர்ந்தே பார்க்காம மனசில் இருக்கறதை கண்டுப்பிடிக்கறாரோ..!’ என்ற எண்ணத்தோடு வெளியேற.. இரண்டு நாட்கள் முன் பாட்டி சொன்னதை வைத்து அவசரப்பட்டு முடிவுக்கு வந்து விட்டோம் எனத் தெரியாமல் தன் வேலையில் கவனமானான் வர்மா.
அதே நேரம் அலுவலக வாயிலில் வந்து இறங்கிய நிலா, அந்த ஒன்பது பாடி கட்டிடத்தின் பிரமாண்டத்தைக் கண்டு திகைப்போடு பார்த்திருந்தாள்.
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
17/01/2025 7:25 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
அனைவருக்கும் வணக்கம்..
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்.. இத்தனை நாள் பொறுமையாக காத்திருந்ததற்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்..
சித்திரையில் நீ மார்கழி..!! (இழை - 2)
CNM - 1
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 2 weeks ago by Kavi Chandra
Topic starter
20/01/2025 7:44 pm
சித்திரை – 2
பிரம்மாண்டமான அலுவலகக் கட்டிடத்தை விழி விரிய திறந்த வாய் மூடாமல் பார்த்திருந்தாள் தேன்நிலா. “நிஜமாவே இது தான் பாட்டிம்மா சொன்ன ஆபிஸா..?” என்று வாய் விட்டே கேட்டுக் கொண்டவள், ஆட்டோ ஓட்டுனரிடம் அதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள எண்ணி திரும்பி பார்க்க.. அவர் எப்போதோ சென்று விட்டிருந்தார்.
‘ஐயோ.. இப்போ என்ன செய்ய..? யார்கிட்ட போய்க் கேட்க..?’ என்பது போல் அவள் திருதிருத்துக் கொண்டிருக்க.. சில நிமிடங்களாக வாயிலில் நின்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளை கவனித்து விட்டு வெளியில் வந்தான் காவலாளி.
அதே நேரம் பாட்டியிடமாவது கேட்கலாம் என நினைத்து வேகமாக அலைபேசியை எடுத்திருந்த நிலாவுக்கு அப்போதே அவரின் அலைபேசி எண்ணை கூட அவள் வாங்காதது நினைவுக்கு வந்தது.
‘இப்படி ஒரு முட்டாளாவா இருப்பே நிலா..? அவங்க வேலை கொடுக்கறேன்னு சொன்னதும் அப்படியே தலையாட்டிட்டு வந்துட்டே.. ஒருவேளை அவங்க சும்மா சொல்லி இருந்தா என்ன செய்வே..?’ என்று தனக்குள்ளேயே புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள் நிலா
அதேநேரம் “ஏய் பொண்ணே.. இங்கே என்ன செய்யறே..?” என்று அதட்டலோடு அவளுக்கு அருகில் கேட்ட குரலில் மிரண்டு இரண்டடி நகர்ந்தவள், “நா.. நான்..” என்று தடுமாற.. “நீ..? என்ன நீ..? டொனேஷன் எதுவும் வேணுமா..?” என்றான் காவலாளி.
“இல்.. லை..” என்று நிலா பதறவும், “வேற என்ன..? இங்கே எல்லாம் இப்படி நின்னு வேடிக்கை பார்க்கக் கூடாது, சூப்ரவைஸர் பார்த்தா என்னைத் தான் திட்டுவார்.. இங்கே இருந்து கிளம்பு..” என்று கடினமான குரலில் கூறினான் காவலாளி.
அதில் மேலும் தயங்கினால் எங்கே விரட்டி விடுவாரோ என்று பயந்து போனவள், அங்கிருந்து கிளம்பும் போது பாட்டி சொல்லிய பெயரை அவசரமாக யோசித்து “பா.. பாலு, சாரை பார்க்கணும்..” என்றிருந்தாள் நிலா.
“அவரையா..?” என்று திகைத்தவன், அவளை மேலும் கீழும் பார்த்தப்படியே “அப்பாயின்மென்ட் இருக்கா..?” எனவும் “இல்லை..” என்றிருந்தாள் குழப்பமாக அவனைப் பார்த்தவாறே நிலா.
“அப்பாயின்மென்ட் இல்லாம அவரை எல்லாம் பார்க்க முடியாது.. கிளம்பு..” என்றான் இப்போது எரிச்சலோடு காவலாளி. ‘அப்போ எனக்கு இங்கே வேலை கிடைக்காதா..?’ என்று எண்ணும் போதே அவளுக்கு விழிகள் கலங்கிப் போனது.
அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் ஒரு மீட்டிங் இருந்தது. அதற்குப் பல பெரிய நிறுவனங்களில் இருந்து பெரிய மனிதர்கள் வருவார்கள் எனக் காலையிலேயே சொல்லி இருந்தார்கள், அவர்கள் வரும் நேரம் இங்கு எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லாமல் இருக்க வேண்டுமென அத்தனை முறை வலியுறுத்தி இருக்க.. இப்படி வாயிலில் தேவையில்லா தொல்லையாக ஒருத்தி வந்து நின்றிருப்பது தெரிந்தால் அவன் வேலைக்கே ஆபத்தாகும்.
இதையெல்லாம் மனதில் வைத்து நிலாவை அவன் விரட்ட நினைக்க.. இதற்கு மேல் செய்வதற்கு எதுவுமில்லை என அவளுக்குமே புரிந்தது. அதில் கண்களைக் கடந்து கன்னத்தில் வழிந்த கண்ணீரை துடைத்தப்படியே திரும்பியவளுக்கு, சட்டென ஒரு எண்ணம் உண்டானது.
தன் இறுதி முயற்சியாக அதைச் செய்து பார்த்து விட நினைத்தவள், “பா.. பாலு சார்கிட்டே ஒரே ஒருமுறை கேட்டு பாருங்களேன்.. பா.. பாட்டிம்மா சொன்னாங்கன்னு சொல்லுங்க, அவர் வேண்டாம்னு சொன்னா நான் போயிடறேன்..” என்றாள் நிலா.
“அடடா, உன் கூட என்னம்மா வம்பா போச்சு.. அவங்க சொன்னதும் பாலு சார் அப்படியே கேட்க உங்க பாட்டி என்ன அவ்வளவு பெரிய ஆளா..?” என்றான் கடுப்போடு காவலாளி.
“எங்க பாட்டி இல்லை.. இது.. இது வேற பாட்டி..” என்று நிலா உளறிக் கொட்ட.. ‘லூசா நீ..?’ என்பது போல் அவளைப் பார்த்திருந்தான் காவலாளி. அதைக் கண்டு அவள் திருதிருக்க.. “இங்கே பார் பொண்ணே, நீயா போயிடு.. இல்லை ஆளை வெச்சு விரட்ட வேண்டி இருக்கும்..” என்று விட்டுக் காவலாளி உள்ளே சென்றான்.
இதில் அழுகையோடு அந்த அலுவலகத்தை ஒருமுறை நிமிர்ந்து பார்த்தவள் அங்கிருந்து நகரவும், பாலுவிடம் இருந்து காவலாளிக்கு அழைப்பு வரவும் சரியாக இருந்தது.
“என்னைப் பார்க்க யாரவது வந்தாங்களா..?” என்று எடுத்ததும் அவன் கேட்கவும், “இல்லையே சார்..” என்றவனுக்குச் சட்டென நிலாவின் நினைவு வர.. “ஒரு பொண்ணு..” என்று தயக்கமாக இழுத்தான் காவலாளி.
“ஆமா.. அவங்க தான், உள்ளே அனுப்பி விடு..” என்று விட்டு பாலு அழைப்பை துண்டிக்க.. வேகமாக வெளியில் ஓடி வந்தான் காவலாளி. நல்லவேளையாக நிலா வெகு தூரம் சென்று இருக்கவில்லை. பக்கத்து கட்டிடத்தின் மதில் சுவரில் சாய்ந்து கண்ணீரோடு நின்றிருந்தவளை கண்டு நிம்மதியானவன், “உங்க பேர் என்ன..?” என்றான்.
அதற்கு “தேன்.. நிலா..” என்று சிறு திணறலோடு அவள் பதிலளிக்கவும், “உங்களைப் பாலு சார் உள்ளே வர சொன்னார்..” என்றிருந்தான் காவலாளி. அதில் தன் காதில் விழுந்த வார்த்தைகளை நம்ப முடியாமல் பார்த்தவள், “நிஜமாவா..?” எனவும் “ஆமா.. சீக்கிரம் போங்க, இல்லைனா திட்டுவார்..” என்றிருந்தான்.
அதில் வேகமாகக் கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டு நிலா ஓடவும், ஒரு பெருமூச்சோடு தன் இடம் சென்று அமர்ந்தான் காவலாளி.
தன் முன் வந்து நின்றவளை தான் திகைப்பாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் பாலு. பாட்டி சொல்லும் போது கூட அது ஒரு பெண்ணாக இருக்குமென நினைக்கவில்லை. ஏனெனில் வர்மாவின் கோட்டையில் பெண்களுக்குத் தடை விதிக்கபட்டிருந்த்து.
அதனால் அந்தக் கோணத்தில் அவன் யோசிக்கவே இல்லை. இப்போது சில நிமிடங்களுக்கு முன் பாலுவை அழைத்திருந்த பாட்டி, “என்னாச்சு அந்தப் பொண்ணு வேலையில் சேர்ந்தாச்சா..?” என்று கேட்ட பின்பே ‘என்னது பொண்ணா..?’ எனத் திகைத்தான் பாலு.
ஆனால் அதை வெளிபடுத்திக் கொள்ளாமல், “இன்னும் யாரும் வரலை மேடம்..” என்று அவன் பவ்யமாகக் கூறவும், “என்னது வரலையா..? எப்போவோ வந்து இருக்கணுமே..! நல்லா விசாரி..” என்று சிடுசிடுத்து விட்டு அழைப்பை துண்டித்தார் பாட்டி.
அதிலேயே காவலாளிக்கு அழைத்து பாலு விசாரித்து இருக்க.. இதோ அவன் முன் வந்து நின்றிருந்தாள் தேன்நிலா. பெண் என்றதற்கே திகைத்து போனவன், இப்படி ஒரு இளம் பெண்ணை இங்குச் சுத்தமாக எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.
அது அவனின் அதிர்விலேயே தெளிவாகத் தெரிந்தது. அதில் உண்டான சிறு திணறலோடு அவளைப் பார்த்தவன், “ஒரு நிமிஷம்..” என்று விட்டு எழுந்து வெளியில் வந்து வர்மாவுக்கு அழைத்தான்.
உடனே அதை ஏற்று இருந்தவன் “எஸ்..” எனவும், “மேடம்.. மேடம் சொன்ன ஆள்..” என்று இழுக்கவும், “ஓ எஸ் வந்தாச்சா.. அப்பாயின்மென்ட் ஆர்டர் ரெடி செஞ்சுடு.. டென் மினிட்ஸில் மீட்டிங் ஸ்டார்ட் ஆகப் போகுது, சீக்கிரம் அப்பாயின்மென்ட் லெட்டர் கொண்டு வா.. சைன் செஞ்சுடறேன்.. நாளைக்கு வந்து ஜ்ஜாயின் செஞ்சுக்க சொல்லு..” என்று விட்டு அழைப்பை துண்டித்து இருந்தான் வர்மா.
அதில் திகைப்போடு தன் அலைபேசியை எடுத்து பார்த்த பாலு, ஒருவேளை வர்மாவுக்கு இந்தப் பெண் இங்கு வருவதைப் பற்றி முன்பே தெரியுமோ..!’ என்ற எண்ணத்தோடு அடுத்த வேலையைப் பார்க்க சென்றான் பாலு.
அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் தன்னிடம் கை எழுத்திற்காக பாலு கொண்டு வந்து நீட்டிய லெட்டரை படித்தும் பார்க்காமல், வழக்கமான ஒன்று தானே என்ற எண்ணத்தில் அவசரமாக கையெழுத்து போட்டவனுக்குத் தன் தலையெழுத்தையே மாற்ற போகிறாள் இவள் என்று அப்போது தெரியவில்லை.
பாலு கொடுத்த அப்பாயின்மென்ட் ஆர்டரை “நிஜமாவே எனக்கு வேலை கிடைச்சுடுச்சா..!” என நம்ப முடியா திகைப்போடு வாங்கிப் பார்த்தவள், “தேங்க்யூ.. தேங்க்யூ..” என்று கண்ணில் நீர் மல்க கூறவும், அவளைப் புரியாமல் பார்த்தான் பாலு.
இவளின் இந்த அதீத நெகிழ்வுக்கான காரணம் அவனுக்குப் புரியவில்லை. ஆனாலும் மனதை அவளின் கண்ணீரும் குரலும் எதுவோ செய்தது. “எனக்கு வேலை எங்கே..?” என்று உற்சாகமாகக் கேட்டவளை, பதிலின்றிப் பார்த்தான் பாலு.
இதையெல்லாம் வர்மா தான் முடிவு செய்ய வேண்டும் என்பதால் “நீங்க நாளைக்குக் காலையில் வந்து வேலையில் ஜாயின் செஞ்சுக்கோங்க.. பாஸ் இப்போ பிஸி, அவர் தான் உங்களுக்கு என்ன வேலைன்னு சொல்லணும்..” என்றான் பாலு.
“ஓ, அப்போ இன்னைக்கு வேலை இல்லையா..?” என முகம் சோர்ந்து போகக் கேட்டவளை சிறு புன்னகையோடு பார்த்தவன், “இப்படி ஒரு கேள்வி உங்க வாயில் இருந்து நாளைக்குப் பிறகு வராது.. அதனால் கிடைக்கும் போதே என்ஜாய் கரோ..” என்றான் பாலு.
அதற்குத் தானும் புன்னகைத்தவள், “நான் எப்போவும் அப்படிச் சொல்லவே மாட்டேன்.. எவ்வளவு வேலை கொடுத்தாலும் சலிக்காம செய்வேன்..” என்றாள் நம்பிக்கையான குரலில் நிலா.
‘பாவம் யார் பெத்த பிள்ளையோ..!’ என்பது போல் அவளைப் பார்த்தவன், “இப்படியே சார்கிட்டே பேசி வைக்காதே தாயி.. எனக்குக் கிடைச்ச அடிமை மிகவும் திறமைசாலின்னு நினைச்சுட்டு உனக்கு வேலையா கொடுத்துட போறார்.. அப்பறம் வீட்டுக்கு போறதையே மறந்துடணும்..” என்றான் பாலு.
அவன் தன்னைக் கேலி செய்வதாக நினைத்த நிலா, “என்ன பயம் காண்பிக்கப் பார்க்கறீங்க தானே..! அதுக்கெல்லாம் நான் பயப்பட மாட்டேன் சார்..” என்றாள்.
‘சுத்தம்’ என மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டவன், “சிறப்பு..” என்றான் தன் வலக்கை ஆள்காட்டி விரலை கட்டை விரலோடு இணைத்து பாலு. “அப்போ நான் கிளம்பட்டுமா..?” என்றவளுக்கு அவன் சம்மதமாகத் தலையசைக்க.. “நிஜமாவே இன்னைக்கு எனக்கு வேலை எதுவும் இல்லையா..?” என்றாள் நிலா.
“உன் கடமை உணர்வை கண்டு யாம் மெச்சினோம்.. ஆனால் வேலை நாளையில் இருந்து தான் என மேலிடத்து உத்தரவு.. அதனால் இன்று போய் நாளை வா..” என்று வலக்கையை ஆசிர்வதிப்பது போல் வைத்தப்படி கூறினான் பாலு.
அதில் பக்கெனச் சிரித்து விட்டவள், “ஒகே சார் நான் நாளைக்கு வரேன்..” என்று விட்டு அங்கிருந்து வெளியேறினாள் நிலா. “பாவம்.. பொண்ணு பார்க்க ரொம்ப அப்பாவியா இருக்கு.. இவர்கிட்ட வந்து சிக்கி சின்னா பின்னமாகணும்னு இருக்கு.. சின்னத் தப்பை கூட மன்னிக்க மாட்டாரே.. என்ன செய்யப் போகுதோ..? எப்படிச் சமாளிக்கப் போகுதோ..?” என்று வாய்விட்டே புலம்பினான் பாலு.
****************
மறுநாள் காலை அந்த அலுவலக அறைக்குள் நுழைந்தவள், அதன் அளவிலும் ஆடம்பரத்திலும் பளபளப்பிலும் திறந்த வாய் மூடாமல் விழிகள் விரிய, அந்த இடத்தையே ஆச்சரியமாகப் பார்த்திருந்தாள் தேன்நிலா.
“திண்ணையில் கிடந்தவனுக்குத் திடுக்குன்னு வாழ்வு வந்தது போல, எனக்கு வேலை கிடைச்சதே அதிசயம் தான்.. அதுவும் இவ்வளவு பெரிய இடத்தில் வேலை கிடைச்சு இருக்கிறதை என்னன்னு சொல்ல..!” என்று வாய் விட்டே புலம்பியவள், அசையாமல் அப்படியே நின்றிருந்தாள்.
திடீரென ஏதோ நினைவு வந்தவளாக “இல்லை.. இல்லை நிலா, உனக்கு இந்த வேலை எவ்வளவு முக்கியம்னு உனக்கே நல்லா தெரியும்.. கிடைச்சு இருக்க வாய்ப்பை ஒழுங்கா பயன்படுத்தி வேலையை காப்பாத்திக்கப் பாரு..” என்று தன்னையே எச்சரித்துக் கொண்டவள், “ஆமா இந்த வேலையும் போச்சுனா அப்புறம் உனக்கு வேலையே கிடைக்காது..” என்று வாய்விட்டே கூறியபடி ஆழ்ந்த மூச்சை எடுத்துத் தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொள்ள முயன்றாள் நிலா.
மெல்ல விழிகளால் அந்த அறையை வலம் வந்தவள், பிரம்மாண்டமாக இருந்த அந்த அலுவலக மேஜையையும் அதற்குப் பின் ராஜதோரணையோடு இருந்த இருக்கையையும் கண்டு “ஐயோ இதையெல்லாம் பார்க்கும் போதே நெஞ்சுவலி வரும் போல இருக்கே..!” என்று தன் மார்பில் கையை வைத்துக் கொண்டவள், “இல்லையில்லை.. நீ இப்போ பதட்டப்படக் கூடாது.. அமைதியாக இரு..” என்று தனக்குத் தானே சொல்லி ஆழ்ந்த பெருமூச்சு ஒன்றை இழுத்து வாய் வழியே வெளியேற்றினாள் நிலா.
“சும்மாவே எனக்குப் பில்டிங் ஸ்ட்ராங், பேஸ்மெண்ட் வீக்.. இதில் இவனுங்க வேற..! சார் கோபப்பட்டா கண்ணு சிவக்கும், கன்னம் துடிக்கும், எரிமலை வெடிக்கும்னு பீதியை கிளப்பி விட்டு உள்ளே அனுப்பி இருக்கானுங்க.. இதையெல்லாம் எப்படித் தான் சமாளிக்கப் போறேனோ..?” என்றபடியே அந்த இடத்தை மெல்ல சுற்றி வந்தவள், “அப்படியெல்லாம் சொல்லக் கூடாது நிலா, உன்னால் முடியும்.. கண்டிப்பா உன்னால் முடியும், ஃபர்ஸ்ட் இம்ப்ரஷன் இஸ் தி பெஸ்ட் இம்ப்ரஷன்னு சொல்லுவாங்க.. சார் உள்ளே வந்த உடனே உன்னை எப்படி அறிமுகப்படுத்திக்கப் போறேன்னு யோசி..” என்று எண்ணியவள்,
“ஹலோ வர்மா சார்..” என்று அவன் முன் கையை நீட்டி பின் “ம்ஹும் இது மரியாதையா இல்லை..” என்று, “ஹாய் வர்மா சார்..” என்று கை அசைத்து, பின் அதுவும் வேண்டாமென முடிவு செய்து, “வணக்கம் வர்மா சார்..” என்று கைக் கூப்பி நின்று என அறையின் கதவைத் திறந்து கொண்டு வர்மா உள்ளே நுழைந்ததும் எப்படி எல்லாம் தன்னை அறிமுகம் செய்து கொள்வது என ஒவ்வொரு விதமாகப் பயிற்சி செய்து பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள் நிலா.
ஒரு கட்டத்தில் அவளுக்கே எதுவும் சரியில்லை என்று தோன்றவும், “ம்ப்ச், இல்லை நிலா.. ஏதோ ஒண்ணு குறையுது, அது என்னன்னு பாரு..” என்று தன்னையே திட்டிக் கொண்டே அறையின் முன்னும் பின்னுமாக நடந்தவள், “உன் குரல் ஏன் இப்படி நடுங்குது..? இவ்வளவு பெரிய கம்பெனியில் பாஸுக்கு பர்சனல் அசிஸ்டன்ட்டா வந்து இருக்கே.. ஆனா உன் குரலில் அவ்வளவு பயம் தெரியுது, நம்ம பயம் மத்தவங்களுக்குத் தெரியாத வரைக்கும் தான் அது நமக்குப் பலம் நிலா.. உன்னால் முடியும், யூ கேன் டூ இட்.. எதுக்குப் பயப்படறே..? நீ வீர தமிழச்சி நிலா.. எங்கே பயமில்லாம சத்தமா சொல்லிப் பழகு..” என்று தனக்குத் தானே உற்சாகமூட்டி கொண்டாள் நிலா.
அதன்படி அந்த அறையின் ஒவ்வொரு பத்து அடிக்கும் ஒவ்வொரு கோணத்தில் நகர்ந்து நின்று,
“ஹாய் வர்மா சார்..”
“வணக்கம் வர்மா சார்..”
“ஹலோ வர்மா சார்..” என்று சொல்லிக் கொண்டே வந்தவள், இறுதியாக இன்னும் எத்தனை முறை இதையே சொல்வது என்பது போன்ற சலிப்போடு, மேலே பார்த்து லேசான கோபத்தில் “வர்மா சார்..” என்று சற்றுச் சத்தமாகச் சொல்லவும், அதற்குப் பக்கத்தில் இருந்த ஓய்வு அறையின் கதவை திறந்து கொண்டு “எஸ்..” என்றவாறே அழுத்தமான காலடிகளோடு தன் வலது கையின் சட்டைப்பகுதியை மடித்து விட்டபடியே வெளியில் வந்து நின்றான் மஹேந்திரவர்மன்.
‘இப்படி உள் அறைக்குள் இருந்து வருவான்..’ என்று ஒரு நொடி கூடத் தேன்நிலா நினைத்துப் பார்க்கவே இல்லை. வர்மா இங்கில்லை என்பதில் உண்டான தைரியத்தோடே தன் பயிற்சியைச் செய்து கொண்டிருந்தவள், இப்படித் திடீரென ஓய்வறையில் இருந்து வெளியில் வந்து நின்றவனை அதுவும் இத்தனை நெருக்கத்தில் வந்து நின்றவனைக் கண்டு உண்டான பயத்தில் “ப்பே..” அலறிப் பின்னால் நகர.. அங்கு இருந்த ஒற்றைச் சோபா தடுக்கி அதிலேயே விழுந்தாள் நிலா.
ஒற்றைச் சோபாவில் மடங்கி விழுந்தபடி தலை ஒரு பக்க கைப்பிடியிலும் கால் ஒரு பக்க கைப்பிடியிலும் இருக்க.. தன்னையே மருட்சியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளை கேள்வியாக விழிகளைச் சுருக்கி பார்த்து “ஹூ ஆர் யூ..?” என்றான் இறுக்கமான குரலில் மஹேந்திரவர்மன்.
“நா.. நான்.. நான் தான்..” என்று அவனின் முக இறுக்கத்தையும் கடின குரலையும் கண்டு உண்டான பதட்டத்தில் எப்படித் தன்னை அறிமுகம் செய்து கொள்வது எனப் புரியா குழப்பத்தோடு அவள் கூறவும், “நீ தான்னா..?” என்று இன்னும் அழுத்தத்தோடு வந்தது அவனிடமிருந்து கேள்வி.
அதில் அவசரமாகக் குரல்கள் தந்தியடிக்க.. இவ்வளவு நேரம் தைரியத்திற்காக அவள் எடுத்த பயிற்சிகள் எல்லாம் காணாமல் போன குரலில் “நா.. நான்.. நிலா.. தேன்நிலா..” என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டாள் நிலா.
அவள் தன் பெயரை சொல்லிய விதத்தில் மேலும் எரிச்சலானவன், “தேன்நிலானா யாரு பிரசிடென்ட்டா..?” என்று எரிச்சலோடு கேட்டிருந்தான் மஹேந்திரவர்மன்.
ஆனால் அதையும் தவறாகப் புரிந்துக் கொண்டவள், “ஐயோ அது நானில்லை.. வேற யாரோ..” என்று தொடங்கி யோசித்து விட்டு “அவசரத்துக்குப் பேர் கூட ஞாபகம் வரலை.. நான் வேணும்னா கூகுளில் தேடி சொல்லவா..?” என்று அவன் பொறுமையை வெகுவாகச் சோதித்துக் கொண்டிருந்தாள் நிலா.
“கெட்அவுட்..” என அவன் பல்லை கடித்துக் கொண்டு வர்மா கத்தவும், வேகமாகச் சோபாவில் இருந்து எழுந்து கொள்ள முயன்று தடுமாறி மீண்டும் சோபாவிலேயே விழுந்தவள், பிடிமானத்திற்காக அவனைப் பிடித்துக் கொள்ள முயல.. நான்கடி அவளிடமிருந்து தள்ளி நின்றான் வர்மா.
அதைக் கண்டு ‘ரொம்பத்தான்” என முகத்தைச் சுழித்தவள், ஒருவாறு சமாளித்து எழுந்து நின்று, எதையோ சொல்ல தொடங்கவும், இவளின் செயல்களில் உச்சத்திற்குச் சென்றிருந்த கோபத்தோடு “கெட்அவுட்..” என மீண்டும் கத்தினான் வர்மா.
அதில் நிலாவின் உடல் பயத்தில் வெடவெடத்துப் போனது. “அட இருங்க சார்.. நான் மட்டும் என்ன இங்கேயேவா இருக்கப் போறேன்.. மஹேந்திரவர்மன் சார் ரூம் எங்கே இருக்குன்னு சொல்லுங்க, நான் போயிடறேன்..?” என்று அவனிடமே கேட்க.. எரிச்சலும் வெறுப்பும் சரி விகிதத்தில் கலந்து அவளைப் பார்த்தான் வர்மா.
ஆனால் அவன் அமைதியை தவறாகப் புரிந்து கொண்டவள், “உங்களுக்கும் தெரியாதா..? நீங்களும் ஆபீஸுக்கு புதுசா..? சரி விடுங்க நானே பார்த்துக்கறேன்.. எல்லாம் இந்தப் பாலுவாலே வந்தது, அப்போவே என் கூட வந்து ரூமை காட்டுங்கன்னு எவ்வளவோ சொன்னேன்.. அவர் தான் அதைக் கேட்காம நீயே லிப்ட்டில் ஏறு, பிப்த் பிளோர் கார்னர் ரைட் சைடு ரூமுன்னு சொல்லி அனுப்பினார்.. நானும் சரியா தான் வந்தேன், நடுவில் கால் தடுக்கி கீழே விழுந்தேனா..? அப்போ ரைட்டு லெஃப்ட்டில் கொஞ்சம் குழம்பிட்டேன்னு நினைக்கறேன்.. அதான் தப்பான ரூமுக்குள்ளே வந்துட்டேன், சாரி..” என்றவள் அங்கிருந்து வேகமாக வெளியேற முயல.. சொடக்கிட்டு அவளை அழைத்திருந்தவன் “யார் நீ..?” என்றான் அவளின் இந்த வளவள பேச்சில் அதற்குள் சோர்ந்து போய் விட்டிருந்த வர்மா.
இத்தனை தூரம் பாலுவின் அனுமதியோடு தன்னைத் தேடி அறை வரை வந்திருப்பவள் யாரென அறிந்து கொள்ள எண்ணியே அவன் கேட்டிருக்க.. அதில் கதவு வரை சென்று நின்றவள் “நான் வர்மா சார் பர்சனல் அசிஸ்டன்ட்.. இன்னைக்குத் தான் ஜாயின் செஞ்சு இருக்கேன்..” என்று சத்தமாகக் கூறியவள்,
மெல்ல குரலை தழைத்துக் கொண்டு “எல்லாம் இந்தப் பாட்டி மேடமால் வந்தது.. எனக்கு ஒரு வேலை கொடுங்கன்னு கேட்டது தப்பா சார்.. அதுக்குன்னு இப்படியா பொசுக்குனு ஒரு வேலையைத் தூக்கி கொடுப்பாங்க..? வழி காட்ட கூட இந்தப் பிளோருக்கு யாரும் வர மாட்டேங்கறாங்க.. இப்படி ஒரு டெரர் பீஸ்கிட்ட போய் என்னைக் கோர்த்து விட்டிருக்காங்க அந்தப் பாட்டி மேடம்.. என்னடா சின்னப் புள்ளை வேலை கேட்குதே..! ஏதோ ஒரு கஷ்டமில்லா குட்டி வேலையா பார்த்து கொடுப்போம்னு யோசிக்காம.. இப்படி ஒரு ஆள்கிட்டே சிக்க வெச்சு இருக்காங்க.. இங்கே இருக்கக் கேன்டினில் ஒரு வேலை போட்டு கொடுத்து இருந்தா கூடப் போதும், அங்கேயே மிச்சம் மீதியை சாப்பிட்டு அப்படியே ஓரமா செட்டிலாகி இருப்பேன்..” என்று புலம்பியவள்,
“வரேன் சார்.. நேரமாச்சுன்னா வர்மா சார் வேற கத்துவார்.. அவருக்கு எல்லாம் பர்ஃபெக்ட்டா இருக்கணுமாம்.. டைமுக்கு நடக்கணுமாம்..” என்று குறைப்பட்டுக் கொண்டவாறே அங்கிருந்து நகர முயன்றவள் பின் அப்படியே நின்று திரும்பி அவனைப் பார்த்து “திடீர் திடீர்னு ஓடுதாம்.. உடையுதாம் போலேயே உங்களுக்குக் கேட்கலை.. எனக்கும் அப்படித் தான் கேட்குது..” என்று விட்டு அந்த அறையில் இருந்து வெளியேறினாள் நிலா.
சற்று நேரத்தில் புயல் அடித்து ஓய்ந்தது போல் விடாமல் பேசி சென்றவளின், மற்ற வார்த்தைகள் எல்லாம் மறந்து போக இவளை வேலைக்கு எடுத்திருப்பது பாட்டி என்று மட்டும் அவன் மனதில் பதிய.. “இது உங்க வேலையா பாட்டி..?” என்ன செஞ்சு வெச்சு இருக்கீங்க..?” என்று பல்லை கடித்தான் மஹேந்திரவர்மன்.
அதற்குள் அந்தத் தளம் முழுக்கத் தேடி முடித்து மீண்டும் இந்த அறையின் கதவையே திறந்து கொண்டு வேகமாக உள்ளே வந்திருந்தாள் தேன்நிலா. “இங்கே மற்றதெல்லாம் ஆபிஸ் ரூம் போலவே இல்லை.. எதிர்பக்கம் இருக்கறது கான்பரன்ஸ் ரூமுன்னு போட்டு இருக்கு.. அப்போ இது தான் வர்மா சார் ரூமுன்னு நினைக்கறேன்.. உங்களுக்குத் தான் தெரியலை போல, நான் சரியா தான் வந்து இருக்கேன்.. ஆமா நீங்க யாரு..?” என்று தேன்நிலா விடாமல் பேசிக் கொண்டே செல்ல ஆத்திரத்தில் மஹேந்திரவர்மன் பல்லை கடித்தவாறே அவளைப் பார்த்த நொடி அவனின் அலைபேசி அழைத்திருந்தது.
அதில் தன் கவனத்தை அந்தப் பக்கம் திருப்பியவன், “சரோஜா தேவி காலிங்” என்று வந்த அழைப்பை பார்த்து “பாட்டி..” என்றான் பொறுமையற்ற குரலில் மஹேந்திரவர்மன்.
தொடரும்...
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
20/01/2025 7:48 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
அனைவருக்கும் வணக்கம்..
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்.. இத்தனை நாள் பொறுமையாக காத்திருந்ததற்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்..
CNM - 2
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 2 weeks ago by Kavi Chandra
Topic starter
23/01/2025 11:08 pm
சித்திரை – 3
தன் கையில் இருந்த அலைபேசியை வெறித்தவன், திரும்பி வாயிலுக்கு அருகில் நின்றிருந்தவளை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு அங்கிருந்த ஓய்வறைக்குள் சென்று வேகமாகக் கதவை அடித்து மூடியிருந்தான் வர்மா.
அந்தச் சத்தத்தில் திடுக்கிட்டு கதவையே தேன்நிலா பார்த்திருக்க.. அதேநேரம் அங்கு வந்தான் பாலு. லேசாகக் கதவை தட்டி விட்டு கதவை திறந்தவன், “ஹேய் என்ன இங்கே நிற்கறே..? சாரை பார்த்தியா இல்லையா..?” என்றான்.
அதில் குழப்பமாக அவனைப் பார்த்து எல்லாப் பக்கமும் தலையசைத்தவள், எதுவும் பேசாமல் நின்றிருக்க.. “என்னாச்சு உன் முழியே சரியில்லையே.. வந்ததும் சரியா வாங்கி இருக்கப் போலே..” என்றான் பாலு.
“ம்ப்ச், பாலு.. இது என்ன ரூம்..? நான் எங்கே வேலை செய்யணும்..?” என்றவளை குழப்பமாகப் பார்த்தவன், “என்னாச்சும்மா உனக்கு..? ஹவுரா பிரிட்ஜிலேயே நின்னுட்டு ஹவுரா பிரிட்ஜுக்கு எப்படிப் போகணும்னு நம்ம தலைவன் வடிவேலு கேட்கறா மாதிரியே கேட்கறே..? இது தான் வர்மா சார் ரூம். அதோ அது தான் உன் சீட்.. நல்லா பார்த்துக்கோ..” என்றான் வர்மாவின் இருக்கைக்கு இடப்பக்கம் சற்று தள்ளி போட்டிருந்த இருக்கையோடு கூடிய மேஜையை காண்பித்து பாலு.
“என்னது..?” என்று திகைத்தவள், “அப்.. போ.. உள்.. ளே.. உள்ளே இருக்.. கறது..?” என்று குரலை தழைத்துக் கொண்டு ஓய்வறையின் பக்கம் கையைக் காண்பித்தாள் நிலா.
“வர்மா சார் தான்.. இதிலென்ன சந்தேகம்..” என பாலு சொல்லி முடித்த நொடி, “அவ்வ்வ்வ்..” என இரு கையாலும் தன் வாயை மூடிக் கொண்டு அப்படியே தரையில் குத்துகாலிட்டு அமர்ந்தாள் நிலா.
அவளின் செயலை புரியாமல் பார்த்தவன், “என்னம்மா உன் அதிர்ச்சியைப் பார்த்தா, சம்பவம் எதுவோ சிறப்பா செஞ்சு இருக்கே போலேயே..?” என்று அவளின் முன் அதே போல் அமர்ந்தான் பாலு.
இங்கே அறைக்குள் வந்திருந்த வர்மா ஆத்திரத்தோடு அழைப்பை ஏற்று இருந்தான். “என்ன செஞ்சு வெச்சு இருக்கீங்க பாட்டி..? இது தான் நீங்க எனக்குச் செய்யற உதவியா..? இதுக்குத் தான் அவ்வளவு பேசினீங்களா..?” என்று அடுத்தடுத்து அவன் கேட்டுக் கொண்டே செல்ல.. அந்தப் பக்கம் ஒன்றும் புரியாமல் விழித்தார் சரோஜா.
“என்னாச்சு மஹி..?” என்றவரை பேச விடாமல் கோபத்தில் பொரிந்து விட்டான் வர்மா. “நான் கேட்டேனா..? இல்லை நான் உங்ககிட்ட கேட்டேனா..? நீங்களா தானே வந்து பேசி சம்மதிக்க வெச்சீங்க.. அதெல்லாம் இதுக்குத் தானா..?” என்று இடைவெளி இல்லாமல் அவன் கத்திக் கொண்டிருந்தான்.
“மஹி.. இப்போ எதுக்கு இவ்வளவு கோபம்..? என்ன விஷயம்னே தெரியாம நீ பேசிட்டே போனா நான் என்ன சொல்றது..?” என்று குரலில் கடுமையோடு இடையிட்டார் சரோஜா.
“நான் என்ன பேசறேன்னு உங்களுக்குத் தெரியலையா..? இப்போ எதுக்காக ஒரு பொண்ணை இங்கே அனுப்பி வெச்சீங்க..?” என வர்மா எரிந்து விழவும், “அது வேலைக்காக..” என்று சாதாரணமாகக் கூறினார் சரோஜா.
“அது தான் ஏன்னு கேட்டேன்..? உங்களை நம்பி என் கூட இருந்து வேலை செய்ய ஒரு ஆள் வரப் போறானேன்னு என் ரூமிலேயே டெஸ்க் எல்லாம் அரேஞ் செஞ்சு வெச்சேன் பாருங்க என்னைச் சொல்லணும்..” என்று வர்மா கூறிய பிறகே அவன் கோபத்திற்கான காரணம் அவருக்குப் புரிந்தது.
சென்ற வாரம் இதைப் பற்றிய பேச்சு இருவருக்கும் இடையே வந்திருந்தது. ஓய்வென்பதே இல்லாமல் ஓடிக் கொண்டே இருக்கும் பேரனை எண்ணி வருந்திக் கொண்டிருந்தார் சரோஜா.
இரவு தாமதமாக வருவதும், காலையில் விடிவதற்கு முன்பே கிளம்பி செல்வதுமாக இருப்பவனை அன்று வம்படியாகப் பிடித்துக் காலை உணவை சாப்பிட அழைத்து வந்து சரோஜா அமர வைத்திருக்க.. அவரின் வற்புறுத்தலுக்காக வந்து அமர்ந்தவன் தட்டில் கவனமே இல்லாமல் அலைபேசியிலேயே கவனமாக இருந்தான்.
அதைக் கண்டு கவலையான சரோஜா, “சாப்பிடும் போது கூட வேலை தானா..? தட்டை பார்த்து சாப்பிடு வர்மா..” என்று அதட்டவும், “ம்ப்ச், வேலை இருக்கு பாட்டி..” என்றான் சலிப்போடு வர்மா.
“இப்படியே வேலை இருக்குன்னு சாப்பாடு தூக்கம் இல்லாம ஓடிட்டு இருந்தா உன் உடம்பு என்ன ஆகறது..? ஏன் நம்மகிட்ட வேலை செய்ய ஆளா இல்லை..?” என்று கோபப்பட்டார் சரோஜா.
“அப்படியில்லை பாட்டி.. சில வேலைகள் நாமே தான் செய்யணும்..” என்றவனை இடையிட்டு, “நீயே எல்லாம் பார்க்க அந்த பாலு பய எதுக்கு ஆபீஸில் தண்டமா..? அவனை வீட்டுக்கு அனுப்பிடு..” என்றார் சரோஜா.
“அவன் ஒன்னும் சும்மா இல்லை பாட்டி..” என வர்மா பரிந்து கொண்டு வரவும், “பார்த்தா அப்படித் தெரியலையே மஹி..” என்றார் சரோஜா. வேலை அவ்வளவு இருக்கு, அதை வேறு யாரையும் நம்பி கொடுக்க முடியாது என்பதாலேயே பாலுவும் அவனும் மட்டும் செய்வதாகப் புரிய வைப்பதற்குள் கலைத்து போய் விட்டிருந்தான் வர்மா.
அதில் தீவிரமாக யோசித்து ஒரு முடிவுக்கு வந்தவராக, “அப்போ இதானே உன் பிரச்சனை.. இதை நான் சரி செய்யறேன்..” என்றவர், “உன் வேலைகளை, உன் கூடவே இருந்து செய்யறது போல ஒருத்தரை அப்பாயின்ட் செய்யலாம்..” என்றார் சரோஜா.
“அதான் பாலு இருக்கானே பாட்டி..” என்று வர்மா சொல்லவும், “அதான் போதலையே.. உன் அவசர வேலைகளைக் கூடவே இருந்து செய்து கொடுக்கறது போல இருந்தா உனக்கும் வசதியா இருக்கும்.. எல்லாமே நீ பார்க்கவோ செய்யவோ வேண்டி இருக்காது..” என்றார் சரோஜா.
ஆனால் அதில் வர்மாவுக்குப் பெரிதாக உடன்பாடில்லை. இப்போதெல்லாம் யாரையும் அத்தனை எளிதாக நம்ப அவன் மனம் இடம் தரவில்லை. அதை அறிந்துக் கொண்டவர் போல், “நீ எதை யோசிகறேன்னு எனக்கு நல்லா புரியுது.. உனக்கு முன்னே அந்த ஆபிஸை பார்த்துகிட்ட எனக்கு எப்படிப்பட்ட ஒருத்தர் உனக்கு உதவியா இருக்க முடியும்னு நல்லாவே தெரியும்.. நம்பிக்கையும் பொறுப்புமான ஒருத்தரை உனக்கு உதவியா அனுப்பி வைக்கறேன்.. பாலுவை உட்கார வெச்சது போல வேற ப்ளோரில் சீட் அலாட் செய்யாம, உன் கூடவே வெச்சுக்கோ.. அப்போ தான் உன் வேலைகளை எல்லாம் கூடவே இருந்து அவரால் செய்ய முடியும்..” என்று பேசி இருந்தார் சரோஜா.
அப்போதும் பெரிதாக இதில் விருப்பமில்லாமல் தான் சரோஜாவுக்காகச் சம்மதித்து இருந்தான் வர்மா. சமீபமாகத் தன் கவலையே அவரைப் பெரிதும் பாதிப்பதை வர்மாவும் கவனித்தே இருந்தான். அதோடு இரண்டு வாரங்களுக்கு முன் இவர்களின் குடும்ப மருத்துவர் வர்மாவை அழைத்துச் சரோஜாவின் உடல்நிலை பற்றிப் பேசி இருந்தார்.
இந்த வயதில் சரியாக உண்ணாமலும் உறங்காமலும் எதையோ யோசித்துக் குழம்பியே அவரின் உடல்நிலை மோசமாகிக் கொண்டிருப்பதாகக் கூறி, “போன செக்கப் அப்போ இருந்ததை விட இப்போ அவங்க ரத்த அழுத்தம் அதிகமா இருக்கு.. இப்படி இந்த வயதில் ஏறுவது கொஞ்சமும் சரியில்லை பார்த்துக்கோங்க..” என்றிருந்தார்.
அதை எண்ணி கவலையானான் வர்மா. அவனுக்குமே தன்னை நினைத்து வருந்தியே பாட்டி தன் உடல்நிலையைக் கெடுத்துக் கொள்வது நன்றாகப் புரிந்து இருந்தது. ஆனால் இதில் அவனால் என்ன செய்து விட முடியும்..? இதைப் பற்றி அவரிடம் பேச சென்றாலே அவரின் ஒரே கோரிக்கை அவனின் திருமணமாகத் தான் இருக்கிறது.
அதற்காகவே அதிகம் வீட்டில் இருக்காமல் முடிந்தவரை அவர் முன் வருவதைத் தவிர்க்கிறான் வர்மா. அதோடு நிஜமாகவே அவனுக்கு வேலையும் அதிகம் இருந்தது. சில நினைவுகளை மறக்கவும், சில குறிக்கோள்களை அடையவும் தொடர்ந்து ஓடிக் கொண்டிருந்தான் வர்மா.
இப்போது இதையும் மறுத்து அவரை வருத்தமடையச் செய்ய வேண்டாமென நினைத்தே அதற்குச் சம்மதித்து இருந்தவன், பாலு நேற்று சொன்ன போதும் அதை மனதில் வைத்தே இந்த வேலையை அவளுக்குக் கொடுத்திருந்தான்.
இதையெண்ணி வர்மா கத்திக் கொண்டிருக்க.. இப்போதே அவன் சொல்ல வருவது பாட்டிக்குப் புரிந்தது. தேன்நிலாவை அவன் தன் தனிப்பட்ட வேலைகளைச் செய்யும் காரியதரிசியாக நியமித்து இருப்பது புரிந்து யோசனையானவருக்கு நிலாவின் முகம் நினைவில் வந்தது.
ஏனோ இது சரியாக இருக்குமென அந்த நொடி தோன்றவும், சட்டென யோசித்து, “நான் அனுப்பறேன்னு சொன்னது அந்தப் பொண்ணு இல்லை மஹி.. ஆனா அந்தப் பொண்ணுக்கு இந்த வேலை நீ கொடுத்திருந்தா எனக்குச் சந்தோஷம் தான்..” என்றார் சரோஜா.
“என்ன பாட்டி விளையாடறீங்களா..? இது எவ்வளவு முக்கியமான வேலைன்னு உங்களுக்குத் தெரியும் தானே.. தினம் இப்படி ஒருத்தியை கூட வெச்சுட்டு என்னால் வேலை பார்க்க முடியாது.. அதுவும் என் கூடவே என் ரூமில், நோ வே..” என்றான் ஒருவித அழுத்தத்தோடான குரலில் வர்மா.
“நீ ஏன் அவளை ஒரு பொண்ணா பார்க்கறே மஹி..? வேலை செய்ய வந்த ஒரு ஆளா பாரு, அப்போ உனக்குப் பிரச்சனை இருக்காது இல்லை..” என்றார் சரோஜா.
“என்கிட்டே வார்த்தைகளில் விளையாடாதீங்க பாட்டி.. என்னால் அவளை வேலைக்கு வெச்சுக்கவே முடியாது..” என்று உறுதியாகக் கூறினான் வர்மா. அதற்குச் சில நொடிகள் அவர் அமைதியாக இருக்கவும், வர்மாவின் பொறுமை பறந்தது.
சற்று முன் நிலா பேசியதும் நடந்து கொண்டதும் எல்லாம் நினைவுக்கு வர, “பாட்டி அவ இந்த வேளைக்குக் கொஞ்சம் கூடத் தகுதியானவளே இல்லை..” என்றான் வர்மா.
“சொல்லிக் கொடுத்தா கத்துக்குவா மஹி..” என்றவரை ஆத்திரத்தோடு இடையிட்டு இருந்தவன், “நான் என்ன இங்கே கிண்டர்காடனா நடத்தறேன்.. ஏ, பி, சின்னு உட்கார வெச்சுக் கிளாஸ் எடுக்க.. என் வேலையைக் குறைக்கத் தானே அவளைக் கூட்டிட்டு வந்தீங்க.. ஆனா அவளைப் பார்த்தா என் வேலையை டபுள் ஆக்குவா போல இருக்கு.. இதெல்லாம் சரிபட்டே வராது..” என்றான் முடிவான குரலில் வர்மா.
இப்போது ஒரு பெருமூச்சோடு அமைதியானவர், “இனி உன் விருப்பம் மஹி.. எனக்கும் அந்த ஆபீஸுக்கும் எந்தச் சம்பந்தமும் இல்லைன்னு நீ சொல்லாம சொல்றே.. சரி புரியுது, ஆனா நீ வேண்டவே வேண்டாம்னு சொல்ற அந்தப் பொண்ணு இல்லைனா நான் இன்னைக்கு உயிரோட இருந்திருக்க மாட்டேன்.. அந்த நன்றி கொஞ்சமாவது இருந்தா அந்தப் பொண்ணுக்கு வேலை கொடு..” என்றிருந்தார் சரோஜா.
அவரின் இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டு அதிர்ந்து நின்று விட்டான் வர்மா. இருவேறு வகையான அதிர்வு அவனை அசைத்துப் பார்த்திருந்தது. அவரின் உயிரை அவள் காப்பிற்றியதாகப் பாட்டி கூறியதை கேட்டு பதறி போனவன், “என்னாச்சு பாட்டி..? இப்போ நீங்க எங்கே இருக்கீங்க..? ஹாஸ்பிடல் போகலாமா..?” என்று பதறினான்.
“அதெல்லாம் வேண்டாம் மஹி..” என்று தொடங்கி நேற்று நடந்த அனைத்தையும் அவர் விரதம் இருந்ததை மட்டும் மறைத்து அவனுக்குத் தெரிவித்திருந்தவர், நிலா அவளின் வேலைக்கான இண்டர்வ்யூவை கூட விடுத்து உடன் இருந்து தனக்கு உதவியது முதல் தன்னைப் பத்திரமாக அழைத்து வந்து காரில் ஏற்றியது வரை சொல்லி முடித்தார்.
இதையெல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவனுக்கு, கோவிலுக்குப் போகாதீங்க.. வீட்டிலேயே கும்பிட்டுக்கோங்கனா கேட்கறீங்களான்னு தான் சொல்ல தோன்றியது. ஆனால் அந்தப் பேச்சை தொடங்கினால் அது எங்கே போய் முடியுமென நன்றாக அறிந்திருந்தவன், கவனமாக அதைத் தவிர்த்தான்.
அதேநேரம் அவர் வேலை கொடுத்திருந்த ஒருத்தருக்கு அதைத் தர முடியாது என சொல்ல இவனுக்கென்ன உரிமை இருக்கிறது. அவர் ஒரு காலத்தில் உழைத்து உருவாக்கியது தானே இந்த நிறுவனத்தின் இன்றைய வளர்ச்சி. அதில் அவரின் உரிமையைப் பறிப்பது போல் அவன் பேசி இருக்கவே கூடாது எனத் தாமதமாக உணர்ந்தான் வர்மா.
இதில் மெல்ல குரலை கணைத்துக் கொண்டவன், “சரி.. உங்க விருப்பம்..” என்று மட்டும் கூறிவிட.. அதற்கே அந்தப் பக்கம் மகிழ்ந்து போனார் பாட்டி. நிலாவை பார்த்த நிமிடத்தில் இருந்து அவருள் ஒரு நம்பிக்கை. ஏதோ ஒரு நன்மை அவள் மூலம் நிகழப் போகிறது என எண்ணினார்.
அவளின் வரவு பல நல்ல மாற்றங்களை உண்டாக்குமென அவரின் மனம் உறுதியாகச் சொல்ல.. அதை எதிர்பார்த்து நம்பிக்கையோடு காத்திருக்க முடிவெடுத்தார் சரோஜா.
ஆனால் வர்மாவின் மனதிலோ வேறு ஒரு எண்ணம் இருந்தது. பாட்டிக்கு உதவி செய்தவளை அப்படியே விட்டு விடவும் மனமில்லை. அவளுக்கும் உதவி செய்தது போல் ஆகும். அதேநேரம் பாட்டிக்கும் சந்தோஷமாக இருக்கும்.
ஒரு மாதத்திற்குப் பின் அவளுக்கு வேலை செய்யத் தெரியவில்லை எனச் சொல்லி, வேறு ஏதாவது வேலை கொடுத்து இங்கிருந்து அனுப்பி விடலாம் என்று நொடியில் திட்டமிட்டு இருந்தான் வர்மா.
அதேநேரம் இங்கு அவளிடம் பேசி நடந்ததை அறிந்து கொண்டிருந்தான் பாலு. அவனுக்கு அப்படியொரு அதிர்வு. ‘சார் எப்படி இவளை இப்போது வரை பேச்சிலேயே கடித்துக் குதறாமல் விட்டிருக்கிறார்..?’ என்ற திகைப்பே முதலில் வந்தது.
அடுத்து இந்தப் பெண்ணின் சிறு பிள்ளைத்தனத்துக்கும் அவரின் கோபத்திற்கும் ஏழாம் பொருத்தம். ஒரு நாள் கூட அவளால் இங்கு தாக்கு பிடிக்க முடியாது என்ற கவலைக்கு பாலுவுக்கு உண்டானது.
இருவரும் பார்த்து சில மணிநேரங்களே கடந்திருந்த நிலையிலேயே பாலுவோடு எந்தத் தயக்கமும் இல்லாமல் அத்தனை பேசி இருந்தாள் நிலா. வார்த்தைக்கு வார்த்தை அவள் சார் போட்டு அழைப்பது என்னவோ போல் இருக்க.. அவனே பெயர் சொல்லி அழைக்கக் கூறி இருந்தான்.
நிஜமாகவே தனக்கு வேலை கிடைத்து விட்டதை இந்த நொடி வரை நம்ப முடியவில்லை எனக் கண்களில் கனவு மிதக்க அவள் பேசியதை கேட்டுக் கொண்டிருந்தவனுக்கு, கள்ளம் கபடமில்லா அவள் செயல் பிடித்திருந்தது. அதில் அவள் மேல் அவனுக்கு ஒரு கரிசனமும் வந்திருக்க.. “இங்கே பார் நிலா.. இது ஆபிஸ், இங்கே அப்படியெல்லாம் பேச கூடாது.. சாருக்குச் சத்தமா பேசினா கூடப் பிடிக்காது..” என்று அறிவுரை சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே கதவை திறந்து கொண்டு வெளியில் வந்தான் வர்மா.
அவனைக் கண்டு பாலு சட்டென எழுந்து நிற்க.. இருவரையும் ஒரு அளவிடும் பார்வை பார்த்தவன், “இரண்டு பேருக்கும் முன்பே தெரியுமா..?” என பாலுவிடம் கேட்டவாறே சென்று தன் இருக்கையில் அமர்ந்தான் வர்மா.
“நோ சார்..” என்று பாலு அவசரமாக எதையோ சொல்ல தொடங்கவும் அதற்கு வாய்ப்புக் கொடுக்காமல் “கூட்டிட்டு போய் என்ன வொர்க்.. எப்படிச் செய்யணும்னு எல்லாம் சொல்லிக் கொடு..” எனத் தன் முன் இருந்த ஒரு கோப்பை அவனிடம் நீட்டினான் வர்மா.
சற்று முன் நிலா சொல்லியதை வைத்து இனி அவளுக்கு இங்கே வேலை இல்லை என்றே நினைத்திருந்த பாலு இதில் சிறு திகைப்போடு வர்மாவை பார்த்துக் கொண்டே நகர.. அப்போதும் அசையாமல் அங்கேயே வர்மாவையே பார்த்தப்படி நின்றிருந்தாள் நிலா.
அதில் அவளைத் திரும்பி பார்த்தவன், “நிலா.. வேலை வேணுமில்லை..” என்று ஒருவித பாவனையோடு கேட்கவும், “ஆமா..” எனத் தலையசைத்தப்படியே வேகமாக வந்து அவன் முன் நின்றவளை அமர வைத்து பாலு மேலோட்டமாகச் சில வேலைகளைச் சொல்லிக் கொடுத்தான்.
அதைக் கர்ம சிரத்தையாகக் கேட்டுக் கொண்டாலும், தன் முன் இருந்த அழகிய மேஜை, அதிலிருந்த மடிகணினி இவள் அமர்ந்திருந்த இருக்கை, அந்த அறை என எல்லாம் பார்க்க.. பார்க்க, அவளுள் இதெல்லாம் கனவோ என்றொரு எண்ணம்.
தனக்கென ஒரு வேலை கிடைத்தால் போதுமென நினைத்திருந்தவள், இப்படி ஒன்றை எப்போதுமே எதிர்பார்த்தில்லை. அவளுக்கே சிறு வயதில் இருந்து தனக்கு நல்லதாக எதுவும் கிடைக்காது என்ற எண்ணம் மனதில் வலுவாகப் பதிந்திருந்தது.
அதில் ஆசைகளோ எதிர்பார்ப்புகளோ இல்லா ஒரு வாழ்க்கையை அதன் போக்கில் வாழ பழகி இருந்தாள் நிலா. சமீபமாக தனக்கென ஒரு வேலை கிடைத்தால் மட்டும் போதும்.. தங்கள் நிலை கொஞ்சம் மாறும் என்ற தவிப்பு இருந்தது.
ஆனால் அதற்கான வாய்ப்புகள் தான் அவளுக்குக் கிடைக்கவே இல்லை. இதில் இனி தனக்கு எதுவும் கிடைக்கப் போவதே இல்லை என்று அவளே நம்ப தொடங்கி விட்டிருந்தாள்.
இப்போதும் இது கனவா நிஜமா எனப் புரியாமல் விழிகளைச் சுழற்றியவள், சட்டென அருகில் இருந்த பாலுவின் கையை நறுக்கெனக் கிள்ளி வைத்தாள். அதில் “ஆஆ..” எனத் துள்ளி குதித்து தன் கையைப் பிடித்துக் கொண்டவனை விழிகளைச் சுருக்கி நிலா பாவமாகப் பார்க்க.. “எதுக்கு என்னைக் கிள்ளினே..?” என்றான் பாலு.
“இல்லை இது நிஜமா..? கனவான்னு ஒரு சந்தேகம்..” என இழுத்தாள் நிலா. “அதுக்கு உன் கையைக் கிள்ளணும்..” என அப்போதும் வலிக்கும் தன் கையைத் தேய்த்தப்படி பாலு சொல்ல.. “ஹிஹி..” என்று இளித்து வைத்தாள் நிலா.
“இனி உன் சந்தேகம் எதுவா இருந்தாலும் அதை உன் மூலமே தீர்த்துக்கோ தாயி.. என் உடம்பு தாங்காது..” என்று பாலு சொல்லிக் கொண்டிருக்கச் சமத்தாகத் தலையசைத்தாள் நிலா.
“இதெல்லாம் பார்க்க நல்லா தான் இருக்கு.. ஆனா செய்யற வேலை தான்..” என முணுமுணுத்தான் பாலு. இவர்களின் இந்த மெல்லிய தொண தொண பேச்சு வர்மாவை தொடர்ந்து வேலையைப் பார்க்கவிடாமல் தொல்லை செய்துக் கொண்டிருந்தது.
எப்போதும் அமைதியாக இருக்கும் தன் அறையில் இப்படி ஒரு தொல்லை வந்து இருப்பதை எரிச்சலாகப் பார்த்தவன், அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் தன் இடப்பக்கம் அமர்ந்திருந்த நிலாவுக்கும், அவனுக்குமிடையே மரத்தாலான ஒரு அழகிய கலை வேலைப்பாடுகளோடு கூடிய தடுப்பை வைத்து விட்டிருந்தான்.
தன் தனிமைக்கு இடையூறாக யாரும் வர கூடாது என்பது போல் வர்மா இதைச் செய்திருக்க.. நிலாவுக்கோ இது மிகவும் வசதியாகிப் போனது. நெஞ்சில் கை வைத்து நீண்ட ஒரு பெருமூச்சை வெளியிட்டவள், “ஹப்பா.. இப்போ தான் நிம்மதியா இருக்கு.. எப்போ பார், சார் என்ன நினைச்சுக்குவாரோன்னு விரைப்பாவே இருக்க முடியுமா என்ன..?” என்று மெல்ல சொல்லியப்படியே அவ்வளவு நேரம் நிமிர்ந்து அமர்ந்திருந்தவள், இலகுவாக அமர்ந்து காலாட்டிக் கொண்டே வேலையைத் தொடர்ந்தாள்.
ஆனால் அந்த அறையில் இருந்த அமைதியில் அவளின் இந்த மெல்லிய முணுமுணுப்பும் வர்மாவுக்குத் தெளிவாகக் கேட்டிருக்க.. அந்தத் தடுப்பின் கலை வேலைப்பாடுகளுக்கு இடையே இருந்த இடைவெளியில் அவளை முறைத்துக் கொண்டிருந்தான் வர்மா.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
23/01/2025 11:11 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்.. இத்தனை நாள் பொறுமையாக காத்திருந்ததற்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்..
CNM - 3
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 1 week ago by Kavi Chandra
Topic starter
27/01/2025 10:27 pm
சித்திரை – 4
காலை நான்கு மணிக்கு எழுந்து எல்லா வீட்டு வேலைகளையும் செய்து கொண்டிருந்தாள் நிலா. தினமும் அவள் வேலைக்குக் கிளம்புவதற்குள் அனைத்தையும் செய்து வைத்து விட்டு செல்ல வேண்டும்.
இப்போதும் அப்படியே அவள் புயல் வேகத்தில் ஓடி ஓடி வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்க.. மெதுவாக ஏழு மணிக்கு எழுந்து வெளியே வந்தார் நிலாவின் மாமி ராணி.
“என்ன சமைச்சு இருக்கே..?” என்று அதிகாரமாகக் கேட்டவாறே உள்ளே வந்து அங்கிருந்த பாத்திரங்களை எல்லாம் திறந்து பார்த்தார் ராணி. “பட்டாணி குருமாவும் உருளைக்கிழங்கு வறுவலும் செஞ்சு இருக்கேன் மாமி..” என்ற நிலா, பூரிக்கு பிசைந்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“நேத்தே ஸ்ருதி வெஜ் புலாவ் செய்யச் சொன்னா இல்லை..” என்று அதிகாரமாக ராணி கேட்கவும், “நாளைக்குச் செஞ்சுடறேன் மாமி..” என்றாள் பணிவான குரலில் நிலா.
“ஏன் இன்னைக்கு என்ன நல்ல நாள் இல்லையா..?” என்று எரிந்து விழுந்தார் ராணி. “புலாவ் செய்யப் பாஸ்மதி ரைஸ் வீட்டில் இல்லை மாமி.. அதோட ஸ்ருதிக்குப் புலாவ் கூடப் பன்னீர் கிரேவி வேணும்.. இரண்டுமே வீட்டில் இல்லை, அதான்..” எனத் தயக்கமாக இழுத்தாள் நிலா.
“இல்லைனா வாங்கிட்டு வரணும்.. இல்லைன்னு சொல்லவா நீ இருக்கே..? நேத்தே வாங்கிட்டு வந்து இருக்கணும், இப்போ எல்லாம் உனக்கு வேலை மேலே கவனம் இருந்தா தானே..” என்று திட்டி விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தவர், பின் நின்று “இப்போ தான் மாவே பிசையறியா..? விளங்கிடும்..” என்றார் ராணி.
“இல்லை மாமி, ஐந்தே நிமிஷம்..” என்றவள் வேகமாக அதைச் செய்யத் தொடங்கவும், ‘ம்க்கும்..’ என்று விட்டு வெளியேறினார் ராணி. அவர் சென்றதை உறுதி செய்து கொண்டு நீண்ட ஒரு பெருமூச்சை வெளியேற்றினாள் நிலா.
அதே நேரம் அங்குப் பள்ளி செல்ல தயாராகி வந்து நின்ற ஸ்ருதி, “என்ன சாப்பிட ஏதாவது இருக்கா..? இல்லை நான் பட்டினியா கிளம்பவா..?” என்று சிடுசிடுக்க.. “இதோ ஸ்ருதி, எல்லாம் ரெடியா தான் இருக்கு..” எனப் பூரியை ஒரு தட்டில் வைத்து குருமா ஊற்றிக் கொண்டு வந்து அவளின் முன் வைத்தாள் நிலா.
அதைக் கண்டு முறைத்தவள், “ஏன் பூரிக்கு தொட்டுக்க உன்னால் எதுவும் செய்ய முடியாதா..? புலாவ் செய்யச் சொன்னா அதையும் செய்யாம எதையோ செஞ்சு வெச்சு இருக்கே..?” என்று கத்தினாள் ஸ்ருதி.
“அதில்லை ஸ்ருதி, வீட்டில் காய் எதுவும் இல்லை.. அதனால் தான்..” என்று சிறு தயக்கத்தோடு நிலா இழுக்கவும், “அதை வாங்கி வைக்கறதை விட உனக்கு வேற என்ன முக்கியமான வேலை இருக்கு இங்கே..?” என்றவள், அவளின் தந்தை வீட்டிற்குள் நுழைவதை கண்டதும், “எனக்குச் சாப்பாடே வேண்டாம், நான் பட்டினியாவே ஸ்கூல் போறேன்..” என்று கண்ணைக் கசக்கினாள் ஸ்ருதி.
அதைக் கேட்டவாறே அங்கு வந்து நின்ற சேகர், “என்னாச்சு பாப்பா..? ஏன் சாப்பாடு வேண்டாம்னு சொல்றே..?” என மகளின் தோளை அணைத்து அவர் சமாதனாம் செய்ய.. “பாருங்கப்பா.. நான் கேட்ட எதையுமே இவ செய்யலை.. எதையோ ஒண்ணைச் செஞ்சு வெச்சு இருக்கா..” என நிலாவின் மேல் புகார் வாசித்தாள் ஸ்ருதி.
“இல்லை மாமா ஸ்ருதிக்கு பூரி பிடிக்குமேன்னு தான் செஞ்சேன்..” என லேசான பதட்டத்தோடு நிலா கூறவும், “ஆனா தொட்டுக்கக் குருமா செஞ்சு இருக்காப்பா.. எனக்கு அது வேண்டாம்..” என்றாள் ஸ்ருதி.
“பாப்பாவுக்குப் பிடிச்சதை செய்ய வேண்டியது தானே..! அதை விட உனக்கு வேற என்ன வேலை..?” என அதிகாரமாக சேகர் கேட்கவும், “ஹாங்.. அதுக்கெல்லாம் மேடமுக்கு இப்போ எங்கே நேரம் இருக்கு..? ஒரு வாரமா வேலைக்குப் போனாலும் போனா.. வீட்டில் ஒரு வேலையும் செய்யறது இல்லை..” என்றவாறே அங்கு வந்தார் ராணி.
அதைக் கேட்டு சேகர் நிலாவை முறைக்கவும், “இல்லை மாமா நான் எல்லா வேலையும் செஞ்சுட்டு தான் இருக்கேன்.. நேத்து தான் காய் வாங்க முடியலை..” என்று பதறி போய்ப் பேசினாள் நிலா.
“ஏன் வாங்கலை..?” என சேகர் தொடங்கவும், “நான் இன்னைக்குப் புலாவ் செய்யச் சொன்னேன் ப்பா.. ஆனா அவ இஷ்டத்துக்கு எதையோ செஞ்சு வெச்சு இருக்கா.. இப்போ நான் இதை ஸ்கூலுக்கு எடுத்துட்டு போகணுமா..?” எனச் சிணுங்கினாள் ஸ்ருதி.
“வேண்டாம்டா பாப்பா அழாதே.. நீ ஏன் பட்டினியா இருக்கணும்..? அப்பா உனக்கு ஹோட்டலில் வாங்கித் தரேன், வா..” என சேகர் மகளைச் சமாதானம் செய்ய முயல.. “என் பொண்ணு இப்படி ஆசைப்பட்டதைக் கூட நிம்மதியா சாப்பிட முடியலையே..” என்று வராத கண்ணீரை துடைத்தார் ராணி.
“என்ன இதெல்லாம்..?” என சேகர் நிலாவை முறைக்கவும், “நேத்து நிலா வீட்டுக்கு வர நேரமாகிடுச்சு சேகர்.. அதில் தான் வாங்க முடியலை..” என்றப்படியே அறைக்குள்ளிருந்து மெதுவாக சுவரை பிடித்தப்படி எழுந்து வெளியே வந்தார் நிலாவின் அம்மா உமா.
“நான் ஏழு மணிக்கே அவளுக்கு வாட்சப்பில் எதெல்லாம் வாங்கணும்னு அனுப்பிட்டேன்..” என்றார் ராணி. “எனக்கு நெட் இல்லை மாமி, ஆபீஸில் இருக்கும் போது வைபை இருக்கும்.. நான் அங்கே இருந்து கிளம்பின பிறகு நீங்க போட்டு இருக்கீங்க.. அதனால் தான் என்னால் பார்க்க முடியலை..” என்றாள் நிலா.
“உன் சோம்பேறித்தனத்துக்குக் காரணம் தேடாதே..” என்று எரிந்து விழுந்தார் ராணி. “பத்து நாளா வேலைக்குப் போனதும் திமிர் அதிகமாகி போச்சோ.. இதுக்குத் தான் உன்னை வீட்டு வேலைகளைச் செஞ்சுட்டு ஓரமா இருன்னு சொன்னேன்.. நீதான் வேலைக்குப் போறதால் எந்த வேலையும் செய்யாம இருக்க மாட்டேன்.. வழக்கம் போல எல்லாம் செஞ்சுட்டு தான் போவேன்னு சொன்னே.. இப்போ அதெல்லாம் என்னாச்சு..?” என்றார் சேகர்.
“நான் எல்லாமே செஞ்சுட்டு தான் மாமா..” என்று தொடங்கிய நிலாவை “சும்மா சமாளிக்காதே நிலா.. அதான் உன் பொய் எல்லாம் வெளியே வருதே.. இப்படியே நடந்துட்டு இருந்தா வேலையும் வேணாம் ஒரு மண்ணும் வேண்டாம்னு காலை உடைச்சு வீட்டில் உட்கார வெச்சுடுவேன்.. பார்த்துக்கோ..” என்றார் சேகர்.
தன் மகள் கண் முன்னே இத்தனை பேச்சு வாங்கியும் எதுவும் செய்ய முடியாமல் நிற்பது உமாவுக்கு வழக்கம் போல் பெரும் வலியை கொடுத்தது. அதில் “என்கிட்டே சொல்லி இருக்கலாமே ராணி.. நான் போய் வாங்கிட்டு வந்து இருப்பேனே..” என்றார் உமா.
“ஆமா.. எங்கே வேலை செய்ய வேண்டி வருமோன்னு தானே அந்தப் பக்கம் பொண்ணு வேலைக்குப் போனதும் இந்தப் பக்கம் கீழே விழுந்து இடுப்பு சுளுக்கிடுச்சுன்னு நாடகம் ஆடறீங்க, இதில் உங்களை என்ன வேலை சொல்லறது..?” என்று முகத்தைத் தன் தோளில் இடித்தப்படியே கூறி விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தார் ராணி.
“வா பாப்பா, உனக்கும் ஸ்கூலுக்கு நேரமாகுது..” என சேகர் மகளை அழைத்துக் கொண்டு வெளியே வந்தார். “ஏன் ம்மா, நீங்க சும்மாவே இருக்க மாட்டீங்களா..? உங்களை யாரு எழுந்து வெளியே வர சொன்னது..?” என்றப்படியே அவரைக் கை தாங்களாகப் பிடித்து அறைக்குள் அழைத்துச் சென்றாள் நிலா.
“இல்லை நிலாம்மா, அவங்க அப்படி உன்னை நிற்க வெச்சுக் கேள்வி கேட்கும் போது..” எனத் தொடங்கி விட்டு கண்ணீரோடு உமா பேச்சை நிறுத்தவும், “இதெல்லாம் எனக்குப் புதுசா என்னம்மா..? விடுங்க..” என அவரைக் கீழே படுக்க வைத்தாள் நிலா.
சென்ற வாரத்தில் மாடியை கூட்டி சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்த போது கால் இடறி படிக்கட்டில் விழுந்திருந்தார் உமா. இடுப்பில் பலமான அடிப்பட்டிருக்க.. ஒரு வாரமாகச் சரியாக அவரால் எழுந்து நடமாடவே முடியவில்லை.
வீட்டிற்குப் பக்கத்தில் உள்ள கிளினிக் அழைத்துச் சென்று நிலா தான் ஊசிப் போட்டு அழைத்து வந்திருந்தாள். அதுவரை அவரை அங்கு கவனிக்க கூட யாருமில்லை. முழு ஓய்வில் உமாவை இருக்கச் சொல்லி இருக்க.. அதற்கு இந்த வீட்டில் வாய்ப்பே இல்லை என்பதாலேயே நிலா அலுவலகம் கிளம்புவதற்கு முன்பே அனைத்தையும் செய்து வைத்து விட்டே செல்வாள்.
மீண்டும் இரவு வந்து நிலா செய்யும் வரை அனைத்து வேலைகளும் வரிசை கட்டி அவளுக்காக நிற்கும். அதையெல்லாம் செய்ய எப்போதுமே நிலா தயங்கியதில்லை. ஆனால் தன் அன்னையை நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டுமென்ற ஆசை மட்டும் அவளுக்கு உண்டு.
அதற்கான முதல் படியாகத் தான் ஆறு மாதங்களாகப் போராடி வேலைக்குச் செல்ல சேகரிடம் அனுமதி வாங்கி இருந்தாள் நிலா. அப்போதும் சேகருக்கு அவளை வேலைக்கு அனுப்ப கொஞ்சமும் விருப்பமில்லை. இப்படிச் சம்பளமில்லாமல் எல்லா வேலைகளையும் செய்ய வேறு யார் கிடைப்பார்கள் என்ற எண்ணம் அவருக்கு.
ஆரம்பத்தில் இப்படியே யோசித்த ராணிக்குச் சமீபமாகத் தான் நிலாவின் மூலம் ஒரு வருமானம் வந்தால் நன்றாகத் தானே இருக்குமென்ற எண்ணம். அதில் தன் கணவனிடம் பேசி அவரே சம்மதிக்கச் செய்திருந்தார்.
இப்போதும் தன் இரு சக்கர வாகனத்தின் பின்னே மகளை ஏற்றிக் கொண்டு கிளம்பிய கணவனின் முன் சென்று கோபமாக நின்றவள், “என்ன பொசுக்குன்னு வேலைக்கு அனுப்ப மாட்டேன்னு சொல்றீங்க..? இன்னும் எத்தனை காலத்துக்கு இதுங்க இரண்டுக்கும் நான் தண்ட சோறு போட முடியும்..?” என்றார் முறைப்போடு ராணி.
“அடச்சீ.. நான் அவளைப் பயம் காட்ட சொன்னேன்.. அப்போ தான் வீட்டில் வேலையையும் அவ ஒழுங்க பார்ப்பா, இல்லைனா திமிர் கூடிடும், சரி வழியை விடு..” என்று அவர் கிளம்பி செல்ல.. மகனின் அறையை எட்டி பார்த்தார் ராணி. இத்தனை அமர்களத்திற்கும் கொஞ்சமும் அசையாமல் அவன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
“நீங்க சாப்பிடறீங்களா ம்மா..?” என உமாவிடம் நிலா கேட்கவும், “இப்போ வேண்டாம் நிலா, அந்தப் பழைய சாதத்தைக் கொண்டு வந்து இங்கே வெச்சுடு.. நான் அப்பறமா சாப்பிட்டுக்கறேன்.. உனக்கு நேரமாகப் போகுது நீ கிளம்பு..” என்றார் உமா.
“ஹ்ம்ம்.. இன்னும் பூரி போடணும் ம்மா, அதை முடிச்சுட்டு கிளம்பிடுவேன்..” என்று வெளியில் வந்தவளுக்குத் தரையில் வலியோடு அமர உமா சற்று முன் பட்ட துன்பம் கண் முன் நிழலாடியது. கீழே விழுந்ததில் தரையில் படுக்க முடியாமல் உமா துன்பப்பட்ட போதே வீட்டில் யாரும் பயன்படுத்தாமல் இருந்த நூல் கட்டிலை கொடுக்குமாறு ராணியிடம் கேட்டிருந்தாள் நிலா.
“ஹாங்.. அது எங்க அம்மாவோடது, அவங்க ஞாபகமா வெச்சு இருக்கேன்.. அதெல்லாம் யாருக்கும் கொடுக்க மாட்டேன்..” என்று விட்டிருந்தார் ராணி. அதில் வழக்கம் போல் தரையில் படுத்து எழுந்து கொண்டிருந்த உமா ஒவ்வொருமுறையும் அனுபவிக்கும் வலி, அவரின் முகத்திலேயே தெரியும்.
இதையெல்லாம் கண்டவளுக்குச் சம்பளம் வாங்கியதும் முதல் வேலையாக உமாவிற்கு ஒரு நூல் கட்டிலாவது வாங்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மனமெங்கும் இருந்தது. இப்போதும் அதை எண்ணியவாறே பூரியை செய்து முடித்து ஹாட் பேக்கில் வைத்தவள், சமையலறையைச் சுத்தம் செய்தாள்.
அதே நேரம் அங்கு வந்த ராணி, “இப்போவே பூரி செஞ்சு வெச்சுட்டியா..? இன்னும் வெங்கட் எழுந்துக்கவே இல்லை, அவனுக்குச் சூடா சாப்பிட்டா தான் பிடிக்கும்..” என்று சிடுசிடுக்க.. “நாலு பூரி போட மாவை நிறுத்தி இருக்கேன் மாமி..” என்றாள் நிலா.
“நிறுத்தி இருக்கேன்னா என்ன அர்த்தம்..? என்னைச் சுட சொல்றியா..?” என்றார் கோபமாக ராணி. “அப்படியில்லை மாமி.. எதுக்கும் தேவைபட்டா இருக்கட்டுமேன்னு நிறுத்தினேன்..” என்றாள் நிலா.
“நீ கிடைச்சது சாக்குன்னு ஒரு வேலையும் பார்க்காம ஓடிடறே.. உங்க அம்மா சும்மாவே உடம்பு முடியலைன்னு நாடகம் போடறா.. ஹ்ம்ம் என்னைப் போல ஒரு ஏமாளி இருந்தா ஆளாளுக்கு இப்படித் தான் ஓசியில் உட்கார்ந்து சாப்பிடுவீங்க.. இன்னும் எத்தனை நாள் இப்படி உங்க அம்மா நேத்து சமைஞ்ச பிள்ளையாட்டம் மூலையில் உட்கார்ந்து இருப்பா..” என்றார் நக்கலாக ராணி.
இத்தனை பேச்சுக்கும் நிலாவுக்குத் துளியும் கோபம் வந்திருக்கவில்லை. இதையெல்லாம் கடந்து போகப் பல வருடங்களுக்கு முன்பே பழகிக் கொண்டிருந்தாள் நிலா.
அதில் பதிலேதும் சொல்லாமல் மற்ற வேலைகளை முடித்துக் கொண்டு ஒரமாக வைத்திருந்த தன் டிபன் பாக்ஸை எடுத்துக் கொண்டு நிலா வெளியே வரவும், உணவு மேஜையில் இதற்காகவே அமர்ந்திருந்த ராணி, “என்ன வேலை செய்யறியோ இல்லையோ வக்கனையா சாப்பாடு எடுத்துட்டு போக மட்டும் மறக்க மாட்டியே..! ஆமா என்ன எடுத்துட்டு போறே..?” என்றார் விசாரணை குரலில் ராணி.
“ராத்திரி மிச்சமான தயிர் சாதம் மாமி..” என்றவள் ராணி வார்த்தையில் சொன்னால் நம்பப் போவதில்லை என்று புரிந்து டிபன் பாக்ஸை திறந்து காண்பித்தாள். அதில் தொட்டுக் கொள்ளக் கூட எதுவுமில்லாமல் இருந்த தயிர் சாத்தை பார்த்து விட்டு எழுந்த ராணி, “”ஹ்ம்ம்.. இப்படி என் புருஷன் உழைப்பெல்லாம் இன்னும் எத்தனை காலத்துக்கு வீணா போகுமோ..!” என வாய் விட்டே புலம்பியவாறு தன் அறைக்குள் சென்றார்.
வீட்டின் பின் பக்கம் செல்லும் கதவுக்கு அருகில் இருந்த பழைய பொருட்கள் போட்டு வைக்கும் இடம் தான் இவர்களின் அறையாக இருந்தது. பாதிக்கும் மேல் அங்குப் பொருட்கள் இருக்க.. ஒரமாகக் கொஞ்சம் இடம் ஒதுக்கி இருவரும் தங்கி இருந்தனர்.
ஆரம்பத்தில் அதைக் கொடுக்கக் கூட ராணிக்கு அத்தனை மன சுணக்கம். ஆனால் வேறு எங்குத் தங்க வைக்க முடியுமெனப் பேசி சேகர் தான் இதைக் கொடுக்க வைத்திருந்தார். சேகரின் தங்கை மற்றும் தங்கை மகளாக இவர்களைப் பார்க்காமல் வீட்டில் வேலை செய்பவர்களாகப் பார்க்க முடிந்ததில் ராணிக்கு சந்தோஷமே.
அறைக்குள் வந்து வேகமாக உடை மாற்றிய மகளை வேதனையோடு பார்த்த உமா, “ஏதாவது கொஞ்சம் சாப்பிட்டு போ நிலா..” என்றார். காலையில் இருந்து வேலை செய்து கொண்டிருந்ததில் அவளுக்குமே பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது.
ஆனால் இப்போது சாப்பிட நேரமில்லை. இப்போதே அவள் செல்ல வேண்டிய இடத்துக்கான பேரூந்து வர ஐந்து நிமிடம் தான் இருந்தது. நேற்றே வர்மாவிடம் தாமதமாக வந்ததற்காகப் பலமாகத் திட்டும் விழுந்திருந்தது.
அதையெல்லாம் யோசித்தப்படியே “நான் அப்போவே சாப்பிட்டேன் ம்மா.. நீங்க மறக்கமா சாப்பிட்டு மாத்திரை போடுங்க..” என்றாள் நிலா. மகள் பொய் சொல்கிறாள் எனப் புரிந்தும் எதுவும் செய்ய முடியாமல் அவளைப் பார்த்த உமா, “இந்தா இதைக் குடி..” என அவருக்காக நிலா கொண்டு வந்து வைத்த பழைய சாதத்தைக் கரைத்துக் கொஞ்சமாகக் கொடுத்தார்.
வேண்டாமென மறுத்து பேசி, நேரமாவதை விட அமைதியாக அதை வாங்கி இரண்டு வாய் குடித்தவள், “போதும் ம்மா.. கிளம்பறேன்..” என்று விட்டு வேகமாக வெளியில் வந்தாள்.
அவள் முன் அழ வேண்டாமென அவ்வளவு நேரம் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருந்த உமா மகள் சென்ற திசையைக் கண்ணீரோடு பார்த்து “உனக்கு எப்போ தான் விடிய போகுதோ தெரியலை..? என் கெட்ட நேரம், எனக்குப் பிறந்து நீயும் இவ்வளவு கஷ்டப்படறே..?” என்றார்.
இங்கு வாயே திறக்காமல் வாழ்ந்து பழகியதாலோ என்னவோ..! நிலாவால் வெளியே அப்படி இருக்க முடிவதே இல்லை.
*********
ஒரு வழியாக அடித்துப் பிடித்து அலுவலகம் வந்து சேர்ந்த நிலா, மெல்ல அறையின் கதவை தட்டி விட்டு உள்ளே தலையை மட்டும் நுழைத்து பார்க்க.. நல்லவேளையாக வர்மா அறையில் இல்லை.
அதில் உண்டான நிம்மதியோடு உள்ளே வந்தவள், “ஹப்பா..” என நிம்மதி பெருமூச்சோடு நிமிரவும், கதவுக்கு இந்தப் பக்கமிருந்த சோபாவில் அமர்ந்திருந்தவன், அவளைத் திரும்பி பார்க்கவும் சரியாக இருந்தது.
‘ஐயோ மாட்டினேன்..’ என நிலா திகைத்து நிற்கும் போதே ஏதோ வேலையாக இருந்தவன், மீண்டும் அதில் தன் கவனத்தைத் திருப்பி இருந்தான். இது தான் வாய்ப்பென மெதுவாக அங்கிருந்து நகர்ந்து தன் இருக்கைக்கு வந்தவளுக்கு மயக்கம் வராத குறையாக அத்தனை கோப்புகள் மேஜை மேல் அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருந்தது.
வாய் விட்டுக் கூடப் புலம்ப முடியாமல் எதிரிலேயே வர்மா அமர்ந்திருப்பதைக் கண்ட நிலா அப்படியே வாய் வரை வந்த வார்த்தைகளைச் சிரமப்பட்டு விழுங்கிக் கொள்ள.. பாலு அவளை அழைத்திருந்தான்.
“ஹ்ம்ம் சொல்லு பாலு..” எனச் சுருதி இறங்கிப் போன குரலில் நிலா கேட்கவும், “என்ன சௌண்ட் ரொம்ப இறங்கி இருக்கு..?” என்றான் பாலு. இதுவே மற்ற நேரமாக இருந்தால் ஒரு பக்கத்திற்குப் புலம்பி தள்ளி இருப்பாள் நிலா.
இப்போது நேர் எதிரே வர்மா அமர்ந்திருக்கும் போது என்ன பேச முடியுமென்பது போல் அவள் அமைதியாகவே பதிலளிக்க.. “ஹேய் மூன் திருந்திட்டியா என்ன..?” என்றான் இவளின் நிலைமை புரியாமல் பாலு.
“ஹ்ம்ம் ஆமா..” என்று அதற்கும் நிலா பதிலளிக்கவும், “சார் பக்கத்தில் இருக்காரா..?” என்று சரியாகக் கேட்டிருந்தான் பாலு. “அதே..” என்று நிலா சொல்லவும், “அதானே பார்த்தேன்.. ஆப் செஞ்சு வெச்சாலும் சத்தம் வர ஸ்பீக்கராச்சே நம்ம மூன்.. இப்போ என்ன ரகசியம் பேசுதுன்னு நினைச்சேன்..” என்றவன், பின் எதற்கு அழைத்தானோ அந்த வேலையைப் பற்றிப் பேசி விட்டு அதை முதலில் முடித்து அனுப்புமாறு கூறினான்.
“சரி அனுப்பறேன்..” என்றவள் வேலையில் கவனமாக, அடுத்த மூன்று மணி நேரமும் இதற்கே போனது. இடையில் டீ குடிக்கக் கூட எழுந்து செல்ல மறந்திருந்தாள் நிலா.
ஒரு வழியாக பாலு சொன்ன வேலையை முடித்து எடுத்துக் கொண்டு சென்று கொடுத்து விட்டு வந்தவளுக்குப் பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது. நேரம் ஒன்றை நெருங்கி கொண்டிருக்க.. காலையில் நான்கரை மணிக்கு குடித்த பால் இல்லா டீ எப்போதோ செறித்து விட்டிருந்ததில் வயிறு தன்னைக் கொஞ்சம் கவனிக்குமாறு சத்தம் போட்டது.
அதில் பாவமாக வயிற்றைத் தடவி கொண்டே அமர்ந்திருந்தவள், வர்மா அங்கேயே இருப்பதில் டிபன் பாக்ஸை திறக்க தயங்கிக் கொண்டிருந்தாள். ஏனெனில் நான்கு நாட்களுக்கு முன் இருவருக்கும் இடையே தடுப்பு தான் இருக்கிறதே என்ற தைரியத்தில் சரியாக ஒரு மணிக்கு நிலா சாப்பிட தொடங்கி விட.. முந்தைய நாள் சாதத்தில் ஊற்றிப் பிசைந்திருந்த புளித்த மோர் தன் வேலையை அந்த ஏசி அறையில் காண்பித்து விட்டிருந்தது.
அதிலிருந்து வந்த புளித்த வாசத்தில் சட்டென மூக்கை மூடிக் கொண்டான் வர்மா. பின் “என்ன ஸ்மெல் இது..?” என அவன் வேகமாகக் கேட்ட சத்தத்தில், பதறி எழுந்து நின்றவள், தன் கையில் இருந்த சாதத்தைத் தவற விட.. அதன் பின் அந்த இடத்தைச் சுத்தம் செய்து விட்டு அவள் சாப்பிடாமல் இருக்க வேண்டி வந்தது.
அதோடு அவள் சாதத்தைத் தவற விட்டதுமே முகத்தைச் சுருக்கியப்படி வர்மா அறையில் இருந்து வெளியே சென்று விட்டிருந்தான். இதையெல்லாம் பார்த்தவள், அதன் பிறகு வர்மா அறையில் இருக்கும் போது சாப்பிடுவதைத் தவிர்த்து விடுவாள்.
இன்று இடையில் எதுவும் குடிக்காததில் பசி அதிகமாக இருக்க.. இங்குமங்குமாக நடந்து இரண்டுமுறை தண்ணீர் குடித்து விட்டாள் நிலா. அதே நேரம் வர்மா எழுந்து வெளியே செல்லவும், “ஹப்பாடா..” என நிம்மதியானவள், வேகமாகச் சென்று சாப்பிட அமர்ந்தாள்.
அவசரமாக நிலா சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க.. ஒரு கோப்பை வைத்து விட்டுச் சென்றிருந்த வர்மா கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தான். மீண்டும் இன்றும் அதே புளித்த வாசம் அறை முழுக்க வீச.. அவளைக் கேள்வியாக ஒரு நொடி நின்று பார்த்தவன், அமைதியாக வெளியேறி விட்டான்.
வர்மா வந்ததைக் கவனிக்காதவள், மீண்டும் கதவு மூடும் சத்தத்திலேயே திரும்பி பார்த்திருந்தாள். “அச்சோ.. இன்னைக்கும் வாசம் தாங்காம ஓடிட்டாரா..?” என்று மனம் வருந்தியவாறே மீதமுள்ளதை சாப்பிட்டு முடித்து வேலையைத் தொடர்ந்தாள் நிலா.
மாலை மூணு மணியளவில் மீண்டும் அலுவலகம் வந்தான் வர்மா. அதற்குள் மற்ற வேலைகளை நிலா முடித்து வைத்திருக்க.. அதைச் சரி பார்த்து சில திருத்தங்களைச் சொன்னவன், அடுத்த வேலையைக் கவனிக்க.. நிலாவும் தன் இருக்கைக்குச் சென்று விட்டாள்.
அரைமணி நேரம் கழித்து பாலுவை ஒரு வேலையாக வர்மா வெளியே அனுப்பி வைத்தான். வழக்கமாகத் தன் தினசரி வேலை பற்றிய தகவல்களை பாலுவிடம் சொல்லி விட்டு கிளம்புவாள் நிலா. ஆனால் இன்று பாலு இல்லை என்பதால் அதை ஒரு குறிப்பாக எழுதி வர்மாவின் பார்வையில் படுமாறு கொண்டு சென்று வைத்தாள் நிலா.
அதை நிமிர்ந்து பார்த்தவனும், எதுவும் சொல்லவில்லை. ஆறுமணியை நெருங்கிக் கொண்டிருக்க.. வீட்டிற்குக் கிளம்புவதா வேண்டாமா என வர்மாவின் முகத்தையே நிலா பார்த்திருக்க.. அவளின் பார்வையின் உறுத்தலில் நிமிர்ந்தவன், கிளம்புவதற்குத் தயாராக அவள் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்து “நீ போ..” என்றான்.
அதற்காகவே காத்திருந்தவள், சட்டென எழுந்து தன் உடைமைகளை எடுத்துக் கொள்ள.. “இதை ரெக்கார்ட் ரூமில் எடுத்துட்டு போய் வெச்சுட்டு கிளம்பு..” என்றிருந்தான் வர்மா.
வழக்கமாக வேலைகள் முடிந்ததும் அன்றைய கோப்புகளைக் கொண்டு சென்று வைப்பது பாலுவின் வேலை. இன்று அவன் இல்லாததால் வர்மா சுட்டிக் காண்பித்த நான்கு கோப்புகளை எடுத்துக் கொண்டு மூன்றாம் தளம் சென்றாள் நிலா.
இரண்டு நாட்கள் முன் பாலுவோடு சென்றதால் எந்தக் குழப்பமும் இல்லாமல் சரியாக அந்த அறைக்குச் சென்றவள், கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்து வரிசைப்படி பாரத்து தன் கையில் இருந்த கோப்புகளை அதற்குரிய இடத்தில் வைத்துக் கொண்டிருக்க.. அவசரத்தில் கதவை சரியாக நிறுத்தி வைக்காமல் நிலா வந்திருந்ததில் கதவு தானாக மூடிக் கொண்டது.
அது ஒரு ஆட்டோமேட்டிக் லாக் என்பதால் கதவு வெளியே பூட்டிக் கொள்ள.. சாவியும் வெளி பக்கம் மாட்டிக் கொண்டது. இதில் இன்னொரு சிறப்பு என்னவென்றால் இந்த அறையின் வெளியே இருந்து கதவை திறக்கும் போது விளக்குகள் எறிவது போலவும், கதவு மூடிக் கொண்டால் அவை தானாக அணைவது போலவும் வடிவமைக்கப்பட்டு இருக்க.. அறை இருளில் மூழ்கியது.
இதில் திடுக்கிட்டு திரும்பி பார்த்தவள், பயத்தில் சென்று கதவை தட்ட.. இவள் இங்குச் சிக்கியிருப்பது தெரியாமல் ஒவ்வொருவராக அலுவகம் முடிந்து கிளம்பிக் கொண்டிருந்தனர். அந்தத் தளத்தின் ஓரத்தில் இந்த அறை இருந்ததோடு, கதவும் பாதுகாப்பு காரணக்களுக்காகத் தனிப்பட்ட முறையில் தயார் செய்ததாக இருக்க.. நிலாவின் குரல் யாருக்குமே கேட்காமல் போனது.
நிலாவுக்கு இருள் என்றாலே பயம். சிறு வயதில் இருந்தே அவளுக்கு இருள் நடுக்கத்தைக் கொடுக்கக் கூடியே ஒன்றாக இருந்தது. அதில் உண்டான பயத்திலும் பதட்டத்திலும் நிலா கைகள் நடுங்க.. முகம் வெளிற குரல் எழுப்பிக் கத்த முடியா திணறலோடு தன்னால் முடிந்த மட்டும் நிலா கதவை தட்டிக் கொண்டிருக்க.. அதேநேரம் தன் காரில் ஏறி கிளம்பி இருந்தான் வர்மா.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
27/01/2025 10:30 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்.. இத்தனை நாள் பொறுமையாக காத்திருந்ததற்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்..
CNM - 4
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 4 days ago by Kavi Chandra
Topic starter
31/01/2025 10:20 am
சித்திரை – 5
திடீரெனக் கதவு மூடிக் கொண்டதில் பதறிப் போய் நிலா கதவை தன் பலம் கொண்ட மட்டும் தட்டியும், சத்தம் போட்டு அழைத்தும் யாரும் வரவில்லை. இருள் வேறு அவளுள் கலவரத்தை தூண்டிக் கொண்டிருக்க.. நிலாவின் மனம் பயத்தில் மத்தளம் கொட்டியது.
பின்னே யாரோ நிற்பது போலும், தன்னை நோக்கி நடந்து வரும் சத்தம் கேட்பது போலும் அவளுக்கு தோன்ற.. விழிகளை இறுக மூடி, காதையும் சேர்த்து பொத்திக் கொண்டவள் கதவின் முன் மண்டியிட்டு கண்ணீரோடு அமர்ந்து விட்டாள் நிலா.
“யாராவது வெளியே இருக்கீங்களா..? ப்ளீஸ்.. வந்து என்னைக் காப்பத்துங்களேன்..” என அவளின் இதழ்கள் விடாமல் முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருக்க.. அவளின் கெட்ட நேரமாக அனைவரும் அலவலகத்தில் இருந்து கிளம்பி விட்டிருந்தனர்.
பல நிமிடங்களாக அவளின் பயமும் தவிப்பும் தொடர்ந்து அதிகரித்துக் கொண்டிருக்க.. இருளை கண்டு உண்டான பதட்டத்தில் கை கால் எல்லாம் அவளுக்கு நடுங்க தொடங்கி இருந்தது. இதில் செய்வதறியாது பதறிக் கொண்டிருந்தவள், சட்டென நினைவு வந்தவளாக தன் அலைபேசியை எடுக்க முயன்றாள் நிலா.
யாரையாவது உதவிக்கு அழைக்க வேண்டும் என்பதை விட, அலைபேசியில் உள்ள டார்ச்சை உயிர்பித்து முதலில் இங்கு வெளிச்சம் வர வழைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமே அவளுக்கு இருந்தது.
ஆனால் நிலாவின் போதாத நேரமோ என்னமோ..? பதட்டத்தில் அவள் அலைபேசியை எடுத்ததில் கை தவறி அருகில் இருந்த அலமாரியின் கீழே அது விழுந்தது.
“ஐயோ..” என்ற பதறியவள், இருளில் குனிந்து அதை எடுக்க நிலா முயல.. அவளால் ஒரு நொடிக் கூடக் கையை இருளில் அப்படி அலமாரிக்கு கீழே விட முடியவில்லை. அங்கு யாரோ நிற்பது போலவும், அவனின் ஷூவை இவளின் விரல்கள் தொட போவது போலவும் நிலாவுக்குத் தோன்றியதில் பட்டெனக் கைகளைப் பின்னுக்கு இழுத்துக் கொண்டாள் நிலா.
இப்போது பயத்திலும் பதட்டத்திலும் அவளின் உடல் வெளிப்படையாகவே நடுங்கியது. அதில் கால்களைக் குறுக்கிக் கொண்டு கதவின் மேலேயே சாய்ந்து அமர்ந்தவள், “யாராவது வந்து என்னைக் காப்பாத்துங்களேன், எனக்கு ரொம்பப் பயமா இருக்கு..” என்று இடைவிடாது சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள் நிலா.
அதே நேரம் இவள் உள்ளே வந்ததும் வரிசை பார்த்து அடுக்கிக் கொண்டிருந்த கோப்பு ஒன்று, கதவு மூடியதில் அவசரமாக நிலா சரியாக வைக்காமல் நகர்ந்திருந்ததில் சரிவாக அவ்வளவு நேரமும் நின்றிருந்த கோப்பு, படாரென கீழே விழுந்திருந்தது.
கொஞ்சம் கணம் அதிகமான கோப்பு என்பதோடு அந்த இருளின் அமைதியில் நிலாவுக்குப் பின்னே அது பெரும் சத்தத்தோடு விழுந்திருக்க.. ஏற்கனவே பயத்தில் இருந்த நிலா இந்த அதிர்வில் யாரோ உள்ளே இருப்பதாக எண்ணி பயந்து, இதயம் பலமாக அதிர்ந்து நின்றதில் மூர்ச்சையாகி இருந்தாள்.
********
அதேநேரம் தன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான் வர்மா. வரவேற்பறையில் அமர்ந்து கந்த சஷ்டிக்கவசம் படித்துக் கொண்டிருந்த பாட்டி, கேள்வியாக நிமிர்ந்து பேரனை பார்த்தார்.
அவருக்கு ஒரு புன்னகையைப் பதிலாகக் கொடுத்தவன், மேலேறி செல்ல.. “சாப்பிட ஏதாவது தயார் செய்யவா மஹி..?” என்றார் வழக்கத்திற்கு மாறாக விரைவாக வீடு திரும்பி இருந்த பேரனை கண்டு பாட்டி. அதில் தன் நடையை நிறுத்தியவன், “நீங்க செய்யறீங்களா பாட்டி..?” என்றான்.
இதில் அணிந்திருந்த கண்ணாடியை கழற்றி விட்டுப் பேரனை பார்த்தவர், “நான் செய்யணுமா..?” என்றார். “ஹ்ம்ம்.. நீங்க செய்ங்க, உங்க கையால் சாப்பிட்டு ரொம்ப நாளாகுது.. தோசையும் தக்காளி தொக்கும் செய்யறீங்களா..?” என்றான் வர்மா.
“அவ்வளவு தானே செஞ்சுட்டா போச்சு.. நீ குளிச்சுட்டு வா, அதுக்குள்ளே தயாராகிடும்..” என்று புன்னகைத்தார் பாட்டி. பதிலுக்கு லேசான சிரிப்போடு ஒரு தலையசைப்பை கொடுத்தவாறே மேலேறி தன் அறையை நோக்கி சென்றான் வர்மா.
ஆனால் வர்மா சென்ற பிறகும் அந்தத் திசையையே பல நிமிடங்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் பாட்டி. இப்படி விருப்பப்பட்டதை வர்மா கேட்டெல்லாம் பல காலம் ஆகி இருந்தது. சில வருடங்களுக்குப் பிறகான அவனின் இந்தப் பேச்சும் மெல்லிய புன்னகையும் சரோஜாவின் விழிகளைக் கலங்க செய்தது.
மற்றவர்களிடம் காண்பிக்கும் கோபமும் ஆத்திரமும் எப்போதும் இவரிடம் வெளிப்படாது என்றாலும், இறுக்கமான முகமும் உணர்வுகளற்ற குரலுமாகவே இருந்தவனிடம் வெளிப்பட்ட இந்த ஒரு மாற்றம் அவரின் மனதை நிறையச் செய்திருந்தது.
‘இது தான்.. இதைத் தான் நான் எதிர்பார்த்தேன்.. எடுத்ததும் எல்லாம் நாம நினைக்கறது போல நடந்துடாது, ஆனா எதுக்குமே தொடக்கம்னு ஒண்ணு இருக்கணும்.. அது இது தான்..’ என்று எண்ணியவர், “ஓம் சரவணபவ..” என்று மேலே பார்த்து கையெடுத்து கும்பிட்டுக் கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டவர், “நன்றி முருகா..” எனும் போதே நிலாவின் முகம் அவரின் மன கண்ணில் மின்னி மறைந்தது.
‘இதெல்லாம் அந்தப் பொண்ணால் வந்த மாற்றம் தான்.. என்னவோ அன்னைக்கே அவளைப் பார்க்குப் போது எல்லாம் நல்லதா நடக்கும்னு மனசுக்கு தோணுச்சு.. அவளை ஒரு நாள் பார்த்து பேசணும்..’ என நினைத்தப்படியே வர்மா கேட்டதைச் செய்து முடித்தார் பாட்டி.
சரியாக வர்மாவும் கீழே இறங்கி வர, உணவு மேஜையில் அவனை அமர வைத்து முறுகலாக நெய் தோசையைப் பாட்டி சுட்டு கொடுக்க.. எதுவும் பேசாமல் அமைதியாகச் சாப்பிட்டாலும் அவன் அதை விரும்பி உண்பது வர்மா அதைச் சாப்பிடும் வேகத்திலேயே தெரிந்தது.
அதில் பாட்டியும் சுட்டுக் கொடுத்துக் கொண்டே இருக்க.. திருப்தியாகச் சாப்பிட்டு விட்டு எழுந்தான் வர்மா. “பால் குடிக்கறியா மஹி..?” என்றார் பாட்டி.
“ஓ நோ.. இப்போவே செம்ம புல்..” என்றவனை வாஞ்சையோடு பார்த்து “சரி இப்போ வேண்டாம் தூங்கறதுக்கு முன்னே குடி..” என்றார் பாட்டி. இந்த நொடி சிறு வயது வர்மாவே அவரின் முன் நிற்பது போல் அவருக்கு தோன்றியது.
அவனும் சரியென்ற தலையசைப்போடு தன் அறைக்குச் சென்றான். இப்படி விரைவாக வர்மா வீடு வந்து எத்தனை வருடங்களாகிறது என நினைத்த பாட்டி, “அந்த நிலா வந்து மஹிக்கு வேலை குறைஞ்சு தான் இருக்கு போல.. இப்படியே எல்லாம் பழைய மாதிரி மாறினா எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்..” என்ற வேண்டுதலோடு அமர்ந்தார் பாட்டி.
********
நேரம் எட்டு மணியை நெருங்கிக் கொண்டிருக்க.. இப்போது வரை நிலா வீடு வந்து சேராததில் உண்டான கடுப்போடு வாசலையே பார்த்தப்படி அமர்ந்திருந்தார் ராணி.
“ம்மா பசிக்குது..” என்று ஸ்ருதி குரல் கொடுத்தாள். அதில் எரிச்சலானவர், “உனக்கு மட்டுமா பசிக்குது..? எனக்கும் தான் பசிக்குது.. இவ எங்கே போய்த் தொலைஞ்சாளோ தெரியலை.. வேலைக்குப் போனதில் இருந்து அவளுக்குத் திமிர் கூடி தான் போச்சு.. நேத்து ஏழு மணிக்கு வந்தா, இன்னைக்கு இதோ எட்டாவது.. வீட்டில் எல்லாரும் பசியோட இருப்பாங்களே, போய்ச் சமைக்கணுமேன்னு கொஞ்சமாவது பொறுப்பு இருக்கா.. வரட்டும் இன்னைக்கு அவ..” என்று நிலாவை திட்டி தீர்த்துக் கொண்டிருந்தார் ராணி.
அறைக்குள் இருந்த உமாவுக்கு இதெல்லாம் கேட்டது. அவரே அரைமணி நேரமாக மகளைக் காணாமல் வழக்கத்திற்கு மாறாக அவள் வர தாமதமாவாதில் உண்டான தவிப்போடு அமர்ந்திருக்க.. அப்படியான எந்த ஒரு கவலையும் இல்லாமல் ராணி எப்போதும் போல் குறைக் கூறிக் கொண்டிருந்தது மனதை வருத்தியது.
ஆனால் தன் வருத்தத்தை வாய் விட்டு யாரிடமும் சொல்ல கூட முடியாமல் தனியே அவர் மகளின் நலனை எண்ணி தவித்துக் கொண்டிருக்க.. நிலாவோ இங்குச் சுயநினைவின்றி விழுந்துக் கிடந்தாள்.
ஒன்பது மணியை நெருங்கிக் கொண்டிருக்க.. வீட்டிற்கு வந்தார் சேகர். “சாப்பிட எடுத்து வை ராணி..” என்று குரல் கொடுத்துக் கொண்டே உள்ளே வந்தவரை எரிச்சலோடு பார்த்து, “என்ன இருக்கு இங்கே எடுத்து வைக்க..?” என்று கத்தினார் ராணி.
அதில் புரியாமல் திரும்பி ராணியை அவர் பார்க்கவும், “இன்னும் அந்த மகாராணி வீட்டுக்கு வரலை.. சாப்பிட எதுவுமில்லை..” என்றார் வெறுப்பான குரலில் ராணி.
“ஏன் இன்னும் வரலை..?” என்று மணியைத் திரும்பி பார்த்தவர் சாப்பாட்டை பற்றி யோசித்த அளவுக்கு கூட நிலாவுக்காக யோசித்ததாகக் கொஞ்சமும் தெரியவில்லை. “ஹாங்.. என்கிட்ட கேட்டா எனக்கு என்ன தெரியும்..?” என்றார் ராணி.
அதற்குள் சேகரின் குரல் கேட்டு எழுந்து வெளியே வந்த உமா, “நிலா இன்னும் வரலை சேகர்.. போன் செஞ்சாலும் எடுக்கலை.. கொஞ்சம் என்னன்னு பாரேன்..” எனவும், “அவ என்ன குழந்தையா..? வீட்டுக்கு வந்தா வேலை செய்யணுமேன்னு எங்கேயாவது போய் ஒளிஞ்சுட்டு இருந்திருப்பா, காலையில் சத்தம் போட்டோம் இல்லை.. அதான் எல்லாரும் பசியோட இருப்போம்னு தெரிஞ்சும் நம்மைப் பழி வாங்க பட்டினியா இருக்க வைக்கறா..” என்றார் முந்திக் கொண்டு ராணி.
அதைக் கேட்டு வருத்தமான உமா, “ஏன் இப்படிப் பேசறே ராணி..? நிலா இப்படி எல்லாம் செய்யக் கூடியவளா..?” என்று கூறவும், இதில் ஆத்திரமான சேகர், “ஏன் செய்ய மாட்டாளா என்ன..? அதான் செஞ்சு இருக்காளே..!” என்றார்.
“இத்தனை நாள் ஊமை கொட்டான் போல இருந்தது எல்லாம் நடிப்புன்னு இப்போவாவது உங்களுக்குப் புரியுதா..? வேலைக்குப் போனதும் அவ திமிரை நம்மகிட்டேயே காண்பிக்கறா பாருங்க..” என்றாள் ராணி.
“அப்படியெல்லாம் நிலா செய்ய மாட்டா ராணி.. தப்பா சொல்லாதே.. அவளுக்கு என்ன..” என்று பேசிக் கொண்டிருந்த உமாவை கோபமாக இடைமறித்திருந்த சேகர், “அவ செய்ய கூடியவ தான்..” என்றார்.
“எனக்குப் பசிக்குது.. இப்படியே தான் பேசிட்டு இருக்கப் போறீங்களா..? இல்லை ஏதாவது சாப்பிட கொடுப்பீங்களா..” என்றாள் ஸ்ருதி. “ஊரான் பிள்ளையை ஊட்டி வளர்த்தா தன் பிள்ளை தானா வளரும்னு சொல்லுவாங்க.. ஆனா இங்கே இத்தனை வருஷமா உங்களுக்குத் தண்ட சோறு போட்டு வளர்த்ததுக்கு என் பிள்ளைங்களும் நாங்களும் பட்டினியா தான் இருக்கோம்..” என்றார் வெறுப்பும் கோபமுமாக ராணி.
“ப்பா பசிக்குது..” என ஸ்ருதி கூறவும், “இப்படியே வெட்டியா நின்னு பேசாம போய் எதையாவது செய்.. எல்லாருக்கும் இங்கே பசிக்குது..” என உமாவை பார்த்து சிடுசிடுத்தார் சேகர்.
சரியாக நிற்கவே முடியாமல் சுவரை பிடித்துக் கொண்டு பேசிக் கொண்டிருக்கும் உமாவை பார்த்து கொஞ்சமும் இரக்கமில்லாமல் சேகர் இப்படிக் கூறவும், இவர்களிடம் இனி பேசியும் எந்தப் பயனுமில்லை எனப் பல வருட அனுபவத்தில் புரிந்து வைத்திருந்த உமா அமைதியாகச் சமையலறைக்குள் சென்றார்.
அங்கிருந்த சுவரில் சாய்ந்தவாறே ப்ரிட்ஜில் இருந்து மாவை எடுத்து இட்லி ஊற்றியவர், காலையில் நிலா வைத்திருந்த குருமாவையும் சூடு செய்து விட்டு, கொஞ்சமாகத் தேங்காய் சட்னியும் தன் வலியையும் பொருட்படுத்தாமல் செய்து வைத்தார்.
நின்ற இடத்திலேயே இதையெல்லாம் எப்படியோ சமாளித்துச் செய்ய முடிந்தவரால் அதை உணவு மேஜைக்கு எடுத்து வந்து வைக்க முடியவில்லை. அதில் தட்டில் வைத்து அங்கேயே பரிமாறியவர், “சேகர் வந்து சாப்பிடு..” என அழைக்கவும், ராணி வேகமாக வந்து மூன்று தட்டில் இருந்ததை எடுத்து சென்றார்.
ஆனால் அதைக் கண்டு முகம் சுழித்த ஸ்ருதி, “ஐயையே அதே குருமாவா..? எனக்கு வேண்டாம்..” என்றாள். “வேண்டாம்னா என்ன செய்ய.. பட்டினியா தான் தூங்கணும்..” என ராணி சிடுசிடுக்கவும், “ப்பா..” என்றாள் சிணுங்கலாக ஸ்ருதி.
“இப்போ இதைச் சாப்பிட்டுகோம்மா.. நாளைக்கு உனக்குப் பிடிச்சதை செஞ்சுக்கலாம்..” என சேகர் சொல்லவும், “எப்படிச் செய்ய முடியும் ப்பா..? அவ தான் வீட்டில் எதுவுமில்லைன்னு காலையிலேயே சொன்னாளே..! வீட்டுக்கு வரும் போது வாங்கிட்டு வரேன்னு தானே சமாளிச்சா.. ஆனா இப்போ வேணும்னே லேட்டா வரா.. இதுக்கு என்ன அர்த்தம்..? நாளைக்கும் எனக்கு பிடிச்சதை செய்ய மாட்டான்னு அர்த்தம்..” என்று அழுதாள் ஸ்ருதி.
“நீ அழாதே கண்ணு.. அவ இன்னைக்கு வரட்டும்.. நான் பார்த்துக்கறேன்..” என சேகர் பேசிக் கொண்டிருக்க.. வேதனையோடு அங்கிருந்து நகர்ந்தார் உமா.
சேகர் சாப்பிட்டு முடித்த பிறகாவது நிலாவை சென்று பார்க்குமாறு கூற எண்ணி இருந்தவருக்கு, இப்போதிருக்கும் நிலையில் ராணி நிச்சயமாக அதற்கு அனுமதிக்கப் போவதில்லை எனத் தெளிவாகப் புரிந்தது.
அதில் மெதுவாக அறைக்குள் சென்றவர் மீண்டும் மகளுக்கு அழைக்க முயன்று தோற்றார். அவள் வைத்திருந்ததோ பழைய மாடல் ஃபோன். அதுவும் கல்லூரி முதலாம் ஆண்டுப் படிக்கும் போது அங்கு நடந்த ஒரு போட்டியில் கலந்து கொண்டு அவள் ஜெயித்ததற்காகக் கிடைத்த பரிசு பணத்தில் வாங்கி இருந்தாள் நிலா.
அதுவரை அவளிடம் ஃபோன் கிடையாது. தன்னுடன் படிக்கும் பிள்ளைகள் எல்லாம் வைத்திருக்கும் லேட்டஸ்ட் மாடல் ஃபோன் போல் வேண்டுமென எல்லாம் அவளுக்கு ஆசையில்லை. ஆனால் அவசரத்திற்கு எதையாவது கேட்கவும் பேசவும், பாட சம்பந்தமான விஷயங்களைப் பகிர்ந்துக் கொள்ளவும் நிலாவுக்கு ஒரு அலைபேசி தேவைப்பட்டது.
இதுவரை அருகில் இருந்த அரசு பள்ளியில் படித்ததால் பெரிதாக அவளுக்கு அலைபேசி தேவைப்படவில்லை. உமாவிடம் ஒரு பழைய பட்டன் போன் உண்டு. அதுவும் சேகர் குடும்பமாக வெளியே சென்றிருக்கும் நேரங்களில் அங்கிருந்த வேலை சொல்ல உமாவுக்கு வாங்கி கொடுத்தது தான்.
அதில் இப்போது கிடைத்திருக்கும் மூவாயிரம் ரூபாயை வீட்டிற்கு எடுத்து சென்றால் அடுத்த நிமிடமே அதுவும் காணாமல் போகுமெனப் புரிய.. தன் தோழியை அருகில் இருக்கும் கடைக்கு அழைத்துச் சென்று சைனா மாடல் அலைபேசியை வாங்கி விட்டிருந்தாள் நிலா.
மிக சாதாரணமானத் தொடு திரையோடு கூடிய ஒரு அலைபேசியை வாங்கிக் கொண்டு வந்தவள், கல்லூரியில் பரிசாகக் கிடைத்தது எனச் சொல்லி விட்டாள். வாய் தவறியும் பரிசாக பணம் கிடைத்ததாக நிலா யாரிடமும் சொல்லவில்லை.
ஏனெனில் அந்த பணத்தை கொண்டு வந்து தன்னிடம் தரவில்லை என ராணி அடுத்த ஜென்மம் வரை திட்டிக் கொண்டிருப்பார் என நிலாவுக்கு தெரியும்.
இந்த நான்கு ஆண்டுகளில் அது பலமுறை கீழே விழுந்து சமையலறையில் தண்ணீர் பட்டு எண்ணெய் தெளித்து என உருமாறி இருக்க.. இப்போது அதில் பேசவோ தகவல் பரிமாறிக் கொள்ளவோ இப்போது அவளுக்கென யாருமில்லை என்பதால் அதையே துடைத்து துடைத்துப் பயன்படுத்திக் கொண்டிருந்தாள் நிலா.
ஆனால் இங்கு வேலைக்கு வந்த பின் அதைத் தட்டி தட்டி அவ்வபோது உயிர்பிக்க அவள் போராடுவதையும், அவசரத்துக்கு ஏதாவது சொல்ல வேண்டுமானால் கூட முடியாமல், பல நேரங்களில் அந்தப் பக்கம் பேசுவது கேட்காமல் நிலா மீண்டும் மீண்டும் கேட்பதையும், அதனால் இவர்கள் காத்திருக்க வேண்டி வருவதையும் கண்டு கடுப்பான வர்மா அலுவலகம் சார்பில் அவளுக்கு ஒரு அலைபேசியை வாங்கிக் கொடுக்கச் சொல்லி இருந்தான்.
முதன்முதலில் பாலு அதை அவளிடம் கொடுக்கும் போது, லேட்டஸ்ட் மாடல் 5ஜி சாம்சங் ஃபோனை வாயை பிளந்தவாறு பார்த்தவள், ஏதோ பொக்கிஷத்தை தொடுவது போல அதை தடவி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அதிலும் பாலு சொல்லிய அதன் விலையைக் கேட்டவளுக்குத் தலையே சுற்றியது.
அதில் “ஏன் பாலு வேலையை விட்டு போகும் போது இதைக் திருப்பி கொடுத்துடணுமா..?” என்று அலைபேசியிலேயே கவனமாக இருந்தப்படி கேட்டவளை செய்து கொண்டிருந்த வேலையை நிறுத்தி திரும்பி பார்த்தவன், “ஏன் நீ வேலையை விடப் போறியா..?” என்றான்.
“ச்சேச்சே.. சும்மா தான் கேட்டேன்..” என உடனே அவள் சரணடைய.. “போய் வேலையைப் பாரு.. சார் உன்னால் செம்ம காண்டில் இருக்கார், முடிஞ்சா அதைக் குறைக்கப் பார்.. அதிகமாக்கின உனக்குச் சங்கு தான்..” என்று அனுப்பி வைத்தான் பாலு.
வர்மாவுக்கு அறைக்குள் சத்தமே இருக்கக் கூடாது, நிலாவோ புது அலைபேசி கிடைத்த சந்தோஷத்தில், இதுவரை செய்ய முடியாதை எல்லாம் முயன்று பார்த்து கொண்டிருந்தாள். அதில் அவளின் ரிங்க்டோனாக வேறு,
அறியாமல் நானிருக்க
அழகாக நீ திறக்க
காதல் மழை ஆயுள் வரை
தூறுமடா..!!
என்று சத்தமாகப் பாடி அவனை அவ்வபோது வெறுப்பேற்றிக் கொண்டிருக்க.. “அதைச் சைலண்ட்டில் போடறியா இல்லை ஃபோனை இங்கே இருந்து கீழே நான் போடட்டுமா..?” என இரண்டு நாட்களுக்கு முன் வர்மா கத்தி இருந்ததில் “ஆத்தி என் ஃபோன்னு..!” எனப் பயந்து போனவள், தானாக அலுவலகத்திற்குள் சென்றதும் அதைச் சைலண்ட்டில் போட பழகி இருந்தாள்.
இப்போதும் அதனால் அலமாரிக்கு அடியில் இருந்த அலைபேசி விட்டு விட்டு ஒளிர்ந்து தன் இருப்பை அமைதியாகச் சொல்லிக் கொண்டிருக்க.. அதை அறியா நிலையில் அங்கே விழுந்து கிடந்தாள் நிலா.
அதேநேரம், எதற்கும் அவசரத்திற்கு உதவுமென நிலாவிடம் கேட்டு பாலுவின் எண்ணை வாங்கி வைத்திருந்த உமா, சிறு தயக்கத்திற்குப் பின் அவனுக்கு அழைத்தார்.
இரவு பத்து மணிக்கு மேலாகி இருக்க, புதிய எண்ணாக இருக்கவும் முதலில் தவிர்த்தவன், திரும்ப அதே எண்ணில் இருந்து அழைப்பு வரவும், அதை ஏற்று இருந்தான்.
“ஹலோ..” எனப் பெரும் தயக்கத்தோடு ஒலித்த வயதான குரலில் “ஹலோ சொல்லுங்க..” என்றான் பாலு. “இ.. இது.. பா.. பாலு.. தம்பிங்களா..?” என்று கேட்பதற்குள் அவர் தடுமாறிக் கொண்டிருக்க.. “ஆமாம்மா.. நீங்க யாரு..” என்றான் பாலு.
வெளியாட்களிடம் அதிகம் பேசி பழக்கமில்லாததால் தடுமாறியவர், பாலுவின் இந்த அம்மா என்ற அழைப்பில் உடைந்து அழ தொடங்கினார் உமா.
அதில் பதறியவன், “ஹலோ.. அம்மா அழறீங்களா..? என்னாச்சு..? யார் நீங்க..?” என்று அடுக்கடுக்காக அவன் கேட்டுக் கொண்டே செல்ல.. “நா.. நான் நிலா.. தேன்நிலா அம்மா..” எனத் தொடங்கி அவர் அனைத்தையும் அழுகையோடு சொல்லி முடிக்கவும், திகைத்து போய் நேரத்தை பார்த்தான் பாலு.
அது பத்தரையை நெருங்கி கொண்டிருக்க.. “என்ன இன்னும் வரலையா..?” என்றவனின் குரலில் உமாவுக்கு மேலும் பயமாகிப் போனது. “அப்போ நிலா ஆபீஸில் இல்லைங்களா தம்பி..?” என்று பதறியவரை “அப்படியில்லைம்மா.. நான் தான் ஆபீஸில் இல்லை, ஊருக்கு போயிட்டு இருக்கேன், அதனால் தெரியலை.. இருங்க நான் பார்த்து சொல்றேன்..” எனச் சமாதானம் செய்து அழைப்பை துண்டித்தவனுக்கும் லேசாகப் பதட்டமானது.
வர்மா கொடுத்த வேலையை முடித்துக் கொண்டு பாலு நாளை நடக்க இருக்கும் தன் நண்பனின் திருமணத்தில் கலந்து கொள்ளத் திண்டுக்கல் சென்று கொண்டிருந்தான். அதில் யோசனையோடே ஆபிஸ் காவலாளிக்கு அழைத்து அவன் விவரம் கேட்க.. அவரோ அலுவலகத்தில் யாருமே இல்லை என்றார்.
இதை ஒரளவு பாலுவும் எதிர்பார்த்தே இருந்தான். இவ்வளவு நேரம் யாரையும் வர்மா அலுவலகத்தில் இருக்க அனுமதிப்பது இல்லை. ஏதாவது முக்கிய வேலையாக இருந்தாலும் வர்மா இருந்து இரவெல்லாம் வேலை செய்வானே தவிர, ஊழியர்களைச் சிரமபடுத்த மாட்டான்.
அதில் கவலையானவன், உமா சொல்லி இருந்த போதும் எதற்கும் இப்போது எடுத்தால் என்ன என்ற எண்ணத்தில் நிலாவுக்குத் தொடர்ந்து அழைத்துக் கொண்டிருந்தான். ஆனால் அது யாரும் ஏற்கபடாமலே போகவும், நிஜமாகவே அவனுக்குப் பயமானது.
உடனே காவலாளிக்கு மீண்டும் அழைத்தவன், நிலா அலுவலகத்தில் இருந்து எப்போது வெளியே போனாள் என சிசிடிவியில் பார்த்துச் சொல்லுமாறு சொல்ல.. எத்தனை தேடியும் அவள் உள்ளே வந்த காட்சி மட்டுமே இருக்க.. வெளியே போனது பதிவாகவே இல்லை.
இதைக் கண்டு பதட்டமான காவலாளி பாலுவை அழைத்து விவரம் சொல்லி விட்டு உள்ளே சென்று தேடினான். அதற்குள் நேரத்தை எல்லாம் பொருட்படுத்தாமல் திட்டினாலும் பரவாயில்லை என வர்மாவுக்கு அழைத்து விட்டிருந்தான் பாலு.
பதினொரு மணியளவில் பாலுவிடமிருந்து அழைப்பு என்றதும் யோசனையாக அதை ஏற்றிருந்தான் வர்மா. “சார்.. நிலா.. நிலா எங்கே..?” என்று பாலு பதட்டத்தில் உளறவும், “வானத்தில் இருக்கா பாரு..” என்றான் எரிச்சலோடு வர்மா.
“ஐயோ சார்.. அதில்லை, நம்ம ஆபீஸில் இருக்க தேன்நிலா மிஸ்ஸிங்..” எனத் தொடடங்கிச் சுருக்கமாக அனைத்தையும் பாலு சொல்லி முடிக்கவும், “வாட்..?” என்று எழுந்து அமர்ந்தான் வர்மா.
“ஆமா சார்.. வாட்ச்மேன் உள்ளே பார்க்க போயிருக்கார்..” என்று பாலு சொல்லவும், காவலாளி பாலுவை அழைக்கவும் சரியாக இருந்தது. “வாட்ச்மேன் கூப்பிடறார் சார்..” என்ற பாலுவை “கான்பிரன்ஸில் போடு..” என்றான் வர்மா.
பாலுவும் அப்படியே செய்ய.. “பாலு சார் ஆபீஸில் முழக்க தேடிட்டேன்.. யாருமே இல்லை..” என்றான் காவலாளி. “புட்டேஜ் நல்லா செக் செஞ்சியா.. அவ வெளியே போகலைன்னு தெரியுமா..?” என்று வர்மாவின் குரல் அழுத்தத்தோடு இடையிடவும், இதை எதிர்பாராமல் பதறி போனாலும், “ஆ.. ஆ.. ஆமா.. சா.. சார்..” என்று தந்தியடிக்கும் குரலில் சொல்லி இருந்தான் காவலாளி.
“சரி கட் செய்..” என்று கட்டளையிட்டவன், மீண்டும் பாலுவுக்கு அழைத்து “தேன்நிலா வழக்கமான நேரத்துக்குக் கிளம்பியாச்சு பாலு.. அப்பறம் எப்படி வெளியே போகாம இருக்க முடியும்..? புட்டேஜில் க்ளிட்ச் எதுவும் இருக்கான்னு பார்க்கணும்.. அதை செக் செஞ்சுடு..” என்றான் வர்மா.
“சார் நானா..? நான் திண்டுக்கல் போயிட்டு இருக்கேன்..” என பாலு தயக்கமாக இழுக்கவும், “ஓ எஸ்..” என நெற்றியை தேய்த்துக் கொண்டவனுக்கு இப்போதே அது நினைவுக்கு வந்தது.
அப்படி யோசனையோடு நெற்றியை நீவும் போதே நிலாவுக்கு அவன் இறுதியாகச் சொன்ன வேலை நினைவுக்கு வந்தது. உடனே அதை பாலுவிடம் பகிர்ந்தவன், “வாட்ச்மேன்கிட்ட ஸ்டோர் ரூமில் போய்ப் பார்க்க சொல்லு..” என்றவாறே எழுந்து வெளியில் வந்தான்.
பாலுவும் உடனே அதைச் செய்ய.. காவலாளி மூன்றாம் தளம் நோக்கி விரைந்தார். அதே நேரம் வர்மாவும் தன் வீட்டில் இருந்து கிளம்பி இருந்தான்.
அந்த அறை முன் சென்று நின்ற காவலாளிக்குக் கதவில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த சாவியைக் கண்டதுமே நிலா உள்ளே இருக்க வாய்ப்புகள் அதிகமெனத் தெளிவாகப் புரிந்தது. ஆனால் அதைத் திறக்க தான் அவருக்குத் தெரியவில்லை.
தனிப்பட்ட பேட்டர்ன் லாக் முறையில் வடிவமைக்கபட்டிருந்த அந்தக் கதவின் பூட்டை சாவியே இருந்தாலும் அத்தனை எளிதாகத் திறக்க முடியாது. அதற்கெனச் சில முறைகள் உண்டு. நிலாவுக்கே அதை பாலு சொல்லிக் கொடுத்து இருந்ததால் மட்டுமே தெரியும்.
அதில் அவர் கதவை திறக்க போராடிக் கொண்டிருக்க.. வர்மா அழைத்து விட்டிருந்தான். அவர் தன் முயற்சியைக் கூறவும், பொறுமையற்று ஒரு பெருமூச்சை வெளியேற்றியவன், அழைப்பை துண்டித்துவிட்டு காரை புயல் வேகத்தில் செலுத்தினான்.
அடுத்தப் பத்து நிமிடத்தில் அலுவலகம் வந்து சேர்ந்தவன், மூன்றாம் தளம் வந்து சேரவும், அதுவரையும் கதவோடு போராடிக் கொண்டிருந்த காவலாளி பயத்தோடு வர்மாவை பார்த்து விலகி நின்றான். ஆனால் அவனைக் கொஞ்சமும் கண்டு கொள்ளாமல் கதவை திறந்து கொண்டு வர்மா உள்ளே நுழையவும், கதவை முழுதாகத் திறக்க கூட முடியா வகையில் கதவருகிலேயே விழுந்து கிடந்தாள் நிலா.
ஒரு வேலையை கூட ஒழுங்காக செய்ய முடியாமல் இப்படி சிக்கலாக்கி வைத்திருக்கும் அவள் மேலான ஆத்திரத்தோடு அங்கே வந்தவன், நிலா இருந்த நிலையை கண்டு பதறி உள்ளே நுழைந்தான்.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
31/01/2025 10:26 am
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்.. இத்தனை நாள் பொறுமையாக காத்திருந்ததற்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்..
CNM - 5
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 3 hours ago by Kavi Chandra
Topic starter
03/02/2025 10:47 pm
சித்திரை – 6
நிலாவின் மேல் அதீத ஆத்திரத்தில் வந்திருந்த வர்மா, அவளின் நிலையைக் கண்டு உண்டான பதட்டத்தோடு வேகமாக உள்ளே நுழைய.. அவசரமாகச் சென்று தண்ணீர் எடுத்து வந்தார் காவலாளி.
“தேன்நிலா.. தேன்நிலா.. கெட்அப்..” என்று கூறியவாறே வர்மா தண்ணீரை அவளின் முகத்தில் தெளிக்க.. அவளிடமோ கொஞ்சமும் அசைவில்லை.
“நான் ஆம்புலன்ஸ் கூப்பிடறேன் சார்..” என்று காவலாளி வேகமாக அங்கிருந்து நகர முயல.. ஆம்புலன்ஸுக்கு சொல்லி அவர்கள் வந்து இவளை அழைத்துச் செல்வதற்கு நேரமாகும் எனப் புரிய, “வேண்டாம்.. நானே ஹாஸ்பிடல் கூட்டிட்டு போயிடறேன், தேன்நிலாவை தூக்கிட்டு காருக்கு வாங்க..” என்று விட்டு எழுந்து முன்னே சென்றான் வர்மா.
“நானா..?” என்று லேசான திகைப்போடு அவர் நிற்கவும், அந்தக் குரலிலேயே தன் நடையை நிறுத்தி திரும்பி பார்த்தவனுக்கு அப்போதே அவர் ஒரு விபத்தில் தன் இடது காலை இழந்து செயற்கை கால் வைத்திருப்பவர் என்பது நினைவுக்கு வந்தது.
“ம்ப்ச், மறந்துட்டேன்..” என்றவன் வேறு வழியில்லாமல் ஒரு கோபமான பெருமூச்சோடு சென்று நிலாவை தன் கரங்களில் தூக்கிக் கொண்டவாறே “கதவை வெளிப்பக்கம் இழுத்து மூடுங்க, லாக் ஆகிடும்.. கீயை எடுத்துட்டு வந்து என்கிட்ட கொடுங்க..” என்று விட்டு வர்மா காரை நோக்கி செல்ல.. அந்த அறையின் கதவை மூட முயன்றவரின் பார்வையில் அங்கு இருந்த நிலாவின் கைப்பை விழுந்தது.
உடனே உள்ளே சென்று அதை எடுத்தவர், அலமாரிக்கு கீழிருந்து வெளிச்சம் வருவதைக் கண்டு கையை வைத்து தேட, அங்கு நிலாவின் அலைபேசி இருந்தது.
நேரமானால் வர்மா சத்தம் போடக்கூடும் என்று உணர்ந்து வேகமாகக் கார் நின்றிருந்த இடத்தை நோக்கி சென்றார் காவலாளி. அதற்குள் வர்மா நிலாவை பின் இருக்கையில் கிடத்தி விட்டு காரை எடுக்கத் தயாராக இருக்க.. அவளின் பொருட்களோடு சென்று காரின் முன் நின்றார் காவலாளி.
அவரையும் அவரின் கையில் இருந்த பொருட்களையும் பொறுமையற்று பார்த்தவன், பேச கூட விரும்பாமல் முன்னிருக்கையில் வைத்து விட்டு செல் என்பது போல் விரலசைக்க.. அவனின் கோப முகத்தைக் கண்டு அவரும் எதுவும் பேசாமல் அதை வைத்து விட்டு பின்னுக்கு நகர்ந்தார்.
அடுத்த நொடி வர்மாவின் கார் அங்கிருந்து சீறிப் பாய்ந்தது. வர்மா அருகில் உள்ள மருத்துவமனைக்கு நிலாவை அழைத்துச் செல்ல.. முதற்கட்ட பரிசோதனைகளை முடித்திருந்த மருத்துவர் “எங்கேயும் அடிபட்டது போல தெரியலை.. அப்புறம் மயக்கம் எப்படி என்னாச்சு..?” என்று விசாரணையைத் தொடங்க.. ‘இதெல்லாம் தனக்குத் தேவைதானா..?’ என்ற மனநிலையிலேயே நின்று ஒவ்வொன்றுக்கும் கடுப்போடு பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான் வர்மா.
“தனியா டார்க் ரூமில் நிறைய நேரம் லாக் ஆகி இருந்ததில் பயந்து இருப்பாங்கன்னு நினைக்கறேன்.. அந்த ஷாக்கில் வந்த மயக்கமா கூட இருக்கலாம்..” என்று விட்டு இரண்டு ஊசிகளைப் போட்டவர், “பயப்பட எதுவுமில்லை, மனதளவில் ஒரு பெரும் அதிர்வும் பயமும் எழுந்ததில் வந்த மயக்கம் தான், நல்லா ஓய்வெடுத்தாலே சரியாகிடும்.. இன்ஜெக்ஷன் போட்டு இருக்கேன், நைட் நல்லா தூங்கி ரெஸ்ட் எடுத்தா காலையில் சரியாகிடுவாங்க..” எனக் கூறி அனுப்பி வைத்தார்.
இப்போது இவளை அடுத்து என்ன செய்வது என்பது போல் நெற்றியை நீவி விட்டவாறே இரண்டு முறை அந்த அறையில் வேகமாக நடந்தவன் பாலுவுக்கு அழைத்திருந்தான்.
அதற்கு ஐந்து நிமிடத்திற்கு முன்பே காவலாளியிடம் பேசி நடந்த அனைத்தையும் கேட்டு அறிந்து கொண்டிருந்த பாலு வேகமாக வர்மாவின் அழைப்பை ஏற்க.. “ஏஆர் ஹாஸ்பிடல் வந்து மயக்கத்தில் இருக்கத் தேன்நிலாவை கூட்டிட்டுப் போகச் சொல்லி அவங்க வீட்டுக்கு இன்பார்ம் செஞ்சுடு..” என்று அழுத்தத்தோடு வர்மாவின் குரல் ஒலித்தது.
எந்த தேவையில்லா பேச்சு வார்த்தைகளும் இல்லாமல் அழுத்தத்தோடு அவன் பேசிய விதமே வர்மாவின் மனநிலையைப் பாலுவிற்குத் தெளிவாக உணர்த்த “ஹவ் இஸ் ஷி சார்..?” என்றான் பெரும் தயக்கத்தோடான குரலில் பாலு.
“நத்திங் டூ ஒர்ரி மேன், முதலி’ல் நான் சொன்னதச் செய்..” என்று எரிந்து விழுந்தான் வர்மா. அதற்கு உடனே சம்மதிக்க முடியாமல் “சார்..” என்று தொடங்கி அதற்கு மேல் பேச முடியாமல் தயங்கி நிறுத்தினான் பாலு. “வாட்ட்ட்..?” என்று எரிச்சலோடு அவன் கேட்கவும், “டைம் இப்போ 12 ஆகப் போகுது..” என்றான் பாலு.
“அதுக்கு..?” எனப் புரியாமல் வர்மா வெறுப்பான குரலில் நிறுத்தவும், “இல்லை, எனக்குத் தெரிஞ்ச வரை அவங்க மதர் சிங்கிள் பேரண்ட்.. அதுவும் கொஞ்சம் முன்னே அவங்க பேசும் போது தான் தெரிஞ்சது, அவங்களுக்கும் உடம்பு முடியலை, அதில் தான் நிலாவை தேடி கூட வர முடியாம பொண்ணைக் காணோம்னு வீட்டில் பயந்து போய் உட்கார்ந்து அழுதுட்டு இருக்காங்க..” என்றான் பாலு.
“அதனால..?” என்று கேள்வியாக வர்மா நிறுத்தவும், அந்தப் பக்கம் பாலுவிடம் இருந்து பதிலேதும் வரவில்லை. “இப்படி அமைதியா இருந்தா என்ன மேன் அர்த்தம்..?” என்று வர்மா எரிந்து விழவும் “தெரியலை சார், ஆனா இந்த நேரத்தில் எப்படி அவங்க வந்து கூட்டிட்டு போக முடியும்..? அதுவும் நிலா மயக்கத்தில் இருக்கும் போது..!” என்று அவன் வேறு எதுவும் சொல்ல முடியாமல் தடுமாற, பட்டென அழைப்பை துண்டித்து இருந்தான் வர்மா.
வர்மாவுக்கு அப்படி ஒரு கோபமும் எரிச்சலும் உண்டானது. விழி மூடி மயக்கத்தில் இருப்பவளை திரும்பி முறைத்தவனுக்கு ஒரு சின்ன வேலையைக் கூடச் சரியாகச் செய்ய முடியாமல் இத்தனை பிரச்சனை செய்து விட்டு படுத்திருப்பவளை காணும் போதே வெறுப்பானது.
அதில் வர்மா முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்ள.. அதே நேரம் பாலுவிடமிருந்து அவனுக்கு அழைப்பு வந்தது. வெறுப்பின் உச்சத்தில் அதை எடுத்திருந்தவன் “இப்போ என்ன..?” என்று எரிச்சலில் கத்தினான் வர்மா.
“இல்லை, நான் வேணும்னா திரும்பி வந்துடவா சார்..” என்று பாலு கேட்க “எப்போ பொறுமையா நாளைக்குக் காலையிலா..?” என்று பட்டெனக் கேட்டிருந்தான் வர்மா. இதற்கு என்ன பதில் சொல்வது எனத் தெரியாமல் பாலு தடுமாற “தேன்நிலா விட்டு அட்ரஸ் எனக்குச் சென்ட் செய்..” என்று விட்டு அழைப்பை துண்டித்திருந்தான் வர்மா.
இதைத் தவிர இப்போது வேறு வழியும் இல்லை. அடுத்து என்ன செய்வது என்றும் புரியவில்லை. அதில் ‘என்ன செஞ்சு வெச்சு இருக்கு இந்தப் பொண்ணு.. எல்லா விஷயத்தையும் தேவை இல்லாம சிக்கலாக்கிக்குது.. இனி இவளுக்கு வேலை இருக்குமோ என்னவோ..?’ என்று புலம்பியவாறே தன்னிடமிருந்த மடிக்கணினியில் இருந்து அலுவலகத் தகவல்கள் சம்பந்தப்பட்ட போல்டரை திறந்து அதில் இருந்த நிலாவின் வீட்டு முகவரியை வர்மாவுக்கு அனுப்பி வைத்திருந்தான் பாலு.
அதைப் பார்த்து விட்டு தன் கோபத்தை வெளிப்படையாக யாரிடமும் காண்பிக்கக் கூட முடியாமல் தலையை உலுக்கிக் கொண்டவன், அங்கிருந்த மருத்துவமனை ஊழியரிடம் “பேஷண்ட்டை காரில் கொண்டு வந்து ஏற்றுங்க..” என்ற விட்டு முன்னே சென்றான்.
அவர்களும் ஸ்ட்ரக்சரில் வைத்து நிலாவை அழைத்து வந்து காரின் பின் இருக்கையில் படுக்க வைத்து விட்டு செல்ல.. அவர்களுக்குக் கணிசமான ஒரு தொகையைக் கொடுத்து அனுப்பி வைத்தவன், நிலாவின் வீட்டை நோக்கி சென்றான்.
இதற்குள் பாலுவின் மூலம் விவரம் அறிந்து கொண்டிருந்த உமா நிலாவின் வரவை எதிர்பார்த்து வாயிலில் வந்து காத்திருந்தார். அதைப் பற்றி எல்லாம் எந்தக் கவலையும் இல்லாத ராணியும் சேகரும் எப்போதோ உறங்கச் சென்று விட்டிருந்தனர்.
வீடே இருளில் மூழ்கியிருக்க.. வாயிலில் சிறிய விளக்கை போட்டுக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தார் உமா. அதே நேரம் புயல் வேகத்தில் வந்து காரை அந்த வீட்டின் முன் நிறுத்தி இருந்தான் வர்மா.
அதைக் கண்டு உமா பதட்டத்தோடு எழுந்து நிற்க முயன்று தடுமாறி அருகில் இருந்த சுவரை பிடித்துக் கொள்ளவும், வெறுப்போடு இறங்கியவன் அவரின் நிலையைக் கண்டு கொஞ்சம் நிதானமாகி, வேறு எதுவும் சொல்லாமல் தேன்நிலாவை தன் கரங்களில் ஏந்தி கொண்டு “எங்கே படுக்க வைக்கணும்..?” என்று உமாவிடம் கேட்டான்.
அவனின் கடுமையான முகத்திலும் அழுத்தத்தோடு ஒலித்த குரலிலும் சற்று பயந்து போன உமா, தன் மகளின் நிலையில் உண்டான பதட்டமும் சேர்ந்து கொண்டதில் வார்த்தைகள் சரியாக வராமல் தடுமாறி உள் பக்கம் கையைக் காண்பித்து “அ.. அதோ அங்கே..” என்றார்.
அதற்குள் தேன்நிலாவோடு வீட்டிற்குள் நுழைந்திருந்த வர்மா அங்கு இருந்த அறைகளில் எங்குச் செல்வது எனத் தெரியாமல் கேள்வியாகத் திரும்பி உமாவை பார்க்க.. தன் உடல் நிலையும் மீறி வேகமாகச் சுவரைப் பிடித்துக் கொண்டு அவன் பின்னே வந்திருந்தவர் “அந்தக் கடைசி ரூம்..” என்று இப்போது தெளிவாகக் கூறியிருக்க.. வேகமாக அதற்குள் நுழைந்தவன் அந்த அறையின் நிலையைக் கண்டு அப்படியே நின்றான்.
‘ஒருவேளை தவறான அறைக்குள் வந்து விட்டோமோ..?’ என்ற எண்ணத்தோடு அவன் திரும்பிப் பார்க்க.. அதேநேரம் அங்கு வந்திருந்த உமா “இ.. இதோ.. இங்கே இந்தப் பாயில்..” என்றிருந்தார்.
அதில் அவரைக் கேள்வியாகப் பார்த்துக் கொண்டே அந்த அறையை விழிகளால் ஒருமுறை வலம் வந்தவன், வேறு எதுவும் பேசாமல் அவர் சொன்னபடி செய்துவிட்டு வெளியில் வர.. “நிலாவுக்கு என்னாச்சு சார்..? பயப்படறது போல எதுவுமில்லையே..?” என்று கவலையோடு ஒலித்தது உமாவின் குரல்.
இதில் தன் கோபத்தை எல்லாம் தள்ளி வைத்து விட்டு திரும்பி அவரைப் பார்த்தவன் “பயத்தில் வந்த மயக்கம் தான், தூங்கி எழுந்தா சரியாயிடும்னு சொல்லி இருக்காங்க.. டிஸ்டர்ப் செய்ய வேண்டாம்..” என்று விட்டு அதே வேகத்தோடு வெளியேறி இருந்தான்.
அதற்கு ஒரு தலையசைப்பை கொடுத்து விட்டு திரும்பித் தன் மகளைக் கவலையோடு பார்த்தவர், மீண்டும் திரும்பிப் பார்ப்பதற்குள் வர்மா வீட்டில் இருந்து வெளியேறி விட்டிருந்தான். அவனுக்கு முறையாக ஒரு நன்றி கூடச் சொல்லவில்லை என்று புரிந்து உமா வெளியே வருவதற்குள் கார் மீண்டும் அங்கிருந்து பறந்திருந்தது.
இதற்குள் கார் வந்து நின்ற சத்தம் கேட்டு எழுந்து தன் அறையில் இருந்த ஜன்னல் வழியே பார்த்திருந்த ராணி, வர்மா நிலாவை தூக்கிக் கொண்டு உள்ளே நுழைவதை கண்டு தன் கணவனை எழுப்பி அழைத்து வந்திருந்தார்.
இருவரும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே வர்மா அறையில் இருந்து வெளியே வந்திருக்க.. நேராக உமாவின் முன் வந்து நின்ற ராணி “இது என்ன வீடா..? இல்லை வேற எதுவுமா..? இந்த நேரத்தில் எந்த ஆபிஸ் திறந்து இருக்குதாம்..? மணி என்னாகுது தெரியுமா..? இப்படிக் கண்டவனும் வீட்டுக்குள்ளே தூக்கிட்டு வந்து விட்டுட்டு போறான்னா அதுக்கு என்ன அர்த்தம்..? இவ வேலைக்குத் தான் போறாளா..? இல்லை..!” என்று ஒரு மாதிரியாக இழுத்து நிறுத்தினார் ராணி.
“ஐயோ, என்ன ராணி ஏன் இப்படி எல்லாம் பேசறே..?” என்று தொடங்கி நடந்ததை உமா விவரிக்க முயல.. “இந்தக் காக்கா கதை எல்லாம் காதில் பூ சுத்திட்டு இருக்க யார்கிட்டயாவது போய்ச் சொல்லு.. இவளுக்கு மட்டும் தான் இதெல்லாம் நடக்குமா..? இவளும் உடனே மயங்கிடுவா..! அதில் கவலையாகி அக்கறையோட முதலாளியே தூக்கிட்டு வந்து வீட்டில் விட்டுட்டு போவாங்க இல்லை.. ஆறு மாச குழந்தைகிட்ட இதைப் போய்ச் சொன்னா கூட நம்பாது.. அந்தக் காரையும் ஆளையும் பார்க்கும் போதே தெரியலை.. இவங்க எங்கே இருந்து வராங்கன்னு.. அந்த ஆள் நைட் டிரஸில் இருக்கான், அவன் கூடச் சேர்ந்து குடிச்சு ஆட்டம் போட்டுட்டு வந்து இருக்கா.. அதை மறைக்க நீ என்னமா நடிக்கறே..” என்று தொடங்கி மிக மோசமான வார்த்தைகளில் நிலாவை பேசினார் ராணி.
அதையெல்லாம் காது கொடுத்து கூடக் கேட்க முடியாமல் செவியை மூடிக் கொண்ட உமா அழுகையோடு “சேகர் நீயாவது சொல்லேன்.. நிலாவுக்கு நிஜமாவே உடம்பு முடியலை.. அவ பயத்தில் மயங்கிட்டா..” என்றார் அழுகையோடு உமா.
“என்ன சொல்ல சொல்றே..? உனக்கே நீ சொல்றது நம்பறது போல இருக்கா..? எங்களை எல்லாம் பார்த்தா உனக்கு முட்டாள் போலத் தெரியுதா..? இந்த அசிங்கத்தை எல்லாம் என்னால் அனுமதிக்க முடியாது, என் வீட்டிலும் ஒரு வயசு பொண்ணு இருக்கு.. நாங்க இங்கே கௌரவமா வாழ்ந்துட்டு இருக்கோம்.. இங்கே இருக்கணும்னா ஒழுங்கா இருக்கணும், இப்படி எல்லாம் சம்பாதிக்கிறதுக்குப் பிச்சை எடுத்து சாப்பிடலாம்..” என்றிருந்தார் சேகர்.
“ஐயோ கடவுளே.. இப்படி எல்லாம் பேசாதே சேகர், நம்ம நிலா சேகர் அவ.. இப்படி எல்லாம் செய்யக் கூடியவளான்னு யோசிச்சு பார், உண்மை என்னன்னு உனக்கே தெரியும்..” என்று உமா நிலைமையைப் புரிய வைக்க முயல.. “அதான் பார்த்தோமே எங்க கண்ணு முன்னேயே.. ராத்திரி ஒரு மணியாகப் போகுது, எவனோ தூக்கிட்டு வந்து வீட்டுக்குள்ளே விட்டுட்டுப் போறான்.. இதுக்கு என்ன அர்த்தம்..? உன் பொண்ணுகிட்ட சொல்லி வை, ஒழுக்கமா இல்லை வீட்டை விட்டு துரத்திடுவேன்.. இங்கே இருக்கணும்னா சில கட்டுப்பாடுகள் இருக்கு, அதுக்குத் தகுந்த மாதிரி நடந்துக்கச் சொல்லு..” என்றார் கொஞ்சமும் மனிதாபிமானம் இல்லா குரலில் சேகர்.
அதே நேரம் பாலு சொல்லிருந்ததற்காக வர்மாவின் உதவிக்காகவும் நிலாவுக்கு ஏதாவது அவசர தேவை இருந்தால் செய்வதற்காகவும் அங்கு வந்திருந்தான் ராஜன்.
பெரும் தயக்கத்திற்குப் பிறகே பாலு ராஜனை இங்கு அனுப்பி வைத்திருந்தான். அலுவலக விஷயத்தைத் தவிர ஊழியர்களின் தனிப்பட்ட எந்த விஷயத்திலும் தலையிடாத வர்மா இன்று இவ்வளவு தூரம் இறங்கி வந்து இத்தனை செய்து கொண்டிருப்பதே வேறு வழி இல்லாமல் தான் என்று பாலுவுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்தது.
இந்த நேரத்தில் அவனும் ஊரில் இல்லாததால், மேலும் வர்மாவை தொந்தரவு செய்ய விரும்பாமல் வர்மாவின் அவசர உதவிக்கு ஆள் தேவைப்படும் என்றே ராஜனை அனுப்பி வைத்திருந்தான் பாலு.
ஆனால் ராஜன் இங்கு வந்து சேரும் போது சரியாக வர்மாவின் கார் இங்கிருந்து கிளம்பி இருந்தது. ராஜன் அதைக் கேள்வியாகப் பார்த்தவாறே பாலுவுக்கு அழைத்துப் பேச.. “நிலா அம்மா ரொம்பப் பயந்து போய் இருக்காங்க ராஜ், அவங்களுக்கு ஏதாவது ஹெல்ப் வேணுமான்னு கேட்டு செய்..” என்றான் பாலு.
அதற்காக வீட்டு வாயிலில் வந்து நின்றிருந்த ராஜன், இங்கு இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்த அனைத்தையும் கேட்டு திகைத்துப் போய் நின்று விட்டான்.
அரை மணி நேரத்திற்கு முன் பாலு அழைத்து விவரம் சொல்லும் போது, அதைக் கேட்ட ராஜனுக்கே நிலாவின் நிலையை எண்ணி மனம் பதறியது. கிட்டத்தட்ட ஐந்து மணி நேரமாக அறைக்குள் அவள் சிக்கி இருந்ததும், இப்போது ஆழ்ந்த மயக்கத்தில் இருப்பதும் நிலாவின் மேல் பரிதாபத்தை உண்டு செய்திருக்க.. “நீங்க கவலைப்படாதீங்க சார், நிலாவுக்கு எதுவுமாகாது நான் கூடப் போய் இருந்து ஹெல்ப் செய்றேன்..” என்று பாலுவுக்கு ஆறுதல் சொல்லிவிட்டே கிளம்பி வந்திருந்தான் ராஜன்.
கடந்த இரண்டு வாரங்களில் ஓரிருமுறை நிலாவை அலுவலகத்தில் பார்த்திருப்பான் ராஜன். அவ்வளவு தான் பெரிதாக இருவரும் பேசி பழகியது கூட இல்லை. நிலா பெரும்பாலும் வர்மாவின் அறையிலேயே இருப்பதால் அவளுக்கு யாரோடும் அதிகம் பேசி பழக வாய்ப்பு கிடைத்ததில்லை.
ஆனாலும் அவளின் நிலை அவனை வருத்தமடையச் செய்திருந்தது. அதற்கு நேர் மாறாக இங்கு இருப்பவர்கள் கொஞ்சமும் மனிதாபிமானம் இல்லாமல் பேசுவதும் நடந்து கொள்வதையும் கண்டு செய்வதறியாது திகைப்போடு அப்படியே நின்று விட்டான் ராஜன்.
அதே நேரம் வேகமாகத் தன் வீட்டை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்த வர்மாவின் அலைபேசி அழைத்தது. எரிச்சலோடு திரும்பிப் பார்த்தவன் பாட்டி அழைப்பதை கண்டு தவிர்க்க விரும்பாமல் அதை எடுத்திருந்தான்.
“சொல்லுங்க பாட்டி..” என்று இறுக்கத்தோடு ஒலித்த அவன் குரலில் இருந்த வேகத்தைக் கண்டு கொண்டவர் “எங்க போனே மஹி நீ..? அதிசயமா ஒரு நாள் சீக்கிரம் வந்துட்டேன்னு நான் சந்தோஷப்பட்டேன்.. ஆனா திடீர்னு ஆளையே காணோம், பால் கொண்டு வந்தா உன் ரூமிலும் நீ இல்லை.. வெளியே வந்து பார்த்தா உன் காரும் காணோம், அப்படி என்ன அவசரம்..? இந்த நேரத்தில் எங்கே போன நீ..?” என்று விடாமல் கேள்விகளை அடுக்கிக் கொண்டே சென்றார் சரோஜா.
இதற்கெல்லாம் காரணமானவரே இத்தனை கேள்விகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருப்பதில் ஏற்கனவே ஆத்திரத்தின் உச்சத்தில் இருந்தவனை மேலும் தூண்டி விட.. “ஹாங் எல்லாம் நீங்க செஞ்சு வெச்ச வேலை தான்.. இப்போ நான் இப்படிப் பாதி ராத்திரியில் சுத்திட்டு இருக்கேன்..” என்று வெறுப்போடு கூறி இருந்தான் வர்மா.
“என்ன நானா..? என்ன செஞ்சேன் நான்..?” என்று புரியாமல் சரோஜா கேட்கவும் “எனக்கு உதவி செய்யன்னு ஒருத்தியை வேலையில் சேர்த்து விட்டீங்களே, அவ தொடர்ந்து எனக்குச் செஞ்சுட்டு இருக்க உபத்திரவம் பத்தாதுன்னு இன்னைக்குப் புதுசா ஒண்ணை இழுத்து விட்டு இருக்கா.. எனக்கு உதவி செய்ய அவ வந்தது போலத் தெரியலை.. நான் தான் அவளுக்கு உதவி செய்ய வேண்டி இருக்கு..” என்று இவ்வளவு நேரமும் யாரிடம் காண்பிக்க முடியாமல் தனக்குள்ளேயே அடக்கி வைத்திருந்த கோபத்தை எல்லாம் வார்த்தைகளாக்கி சரோஜாவின் மேல் கொட்டிக் கொண்டிருந்தான் வர்மா.
அதில் உண்டான திகைப்போடு நின்று விட்டாலும் அவன் கூறிய நிலாவுக்கு ஏதோ பிரச்சனை என்றது மட்டும் அவரின் மனதை உறுத்த.. “என்னாச்சு மஹி..? என்ன பிரச்சனை..? நிலாவுக்கு என்ன உதவி தேவைப்படுது..? எனக்குப் புரியலை..” என்றார் சரோஜா.
இதில் மேலும் வெறுப்பானவன், “நான் செம கடுப்பில் இருக்கேன், அப்புறம் பேசுறேன் ஃபோனை வைங்க..” என்று அழைப்பை துண்டித்திருந்தவன், கோபத்தோடு ஸ்டீரிங்கில் ஓங்கி குத்தியப்படியே வர்மா பார்வையைத் திருப்ப.. அங்குக் காரின் முன் இருக்கையில் நிலாவின் உடமைகள் சமத்தாக இருந்தது.
இதைக் கண்டு மீண்டும் ஒரு பொறுமையற்ற பெருமூச்சை வெளியேற்றியவன் அப்படியே காரை நிறுத்தி விட்டான். “எங்கே இருந்து வந்தான்னு தெரியலை.. தொடர்ந்து ஒருத்தியாள் தொல்லை மட்டுமே கொடுக்க முடியும்னா அது இவளால் மட்டும் தான் முடியும்..” என்று வாய் விட்டே வெறுப்போடு கூறியவன், காரை ஒரு வேகத்தோடு திருப்பிக் கொண்டு மீண்டும் நிலாவின் வீட்டை நோக்கி சென்றான்.
வர்மா காரைக் கொண்டு வந்து நிலாவின் வீட்டின் முன் நிறுத்தவும், அந்தச் சத்தத்தில் திரும்பிப் பார்த்தான் ராஜன். அதே நேரம் ராஜனை கவனித்து இருந்த வர்மா அவனை கேள்வியாகப் பார்த்தபடியே இறங்கி “வாட் ஹேப்பண்ட்..? நீ இங்கே என்ன செய்யறே..?” என்றான்.
இதுவரை இயல்பாக வர்மாவோடு பேசி பழகிடாத ராஜன் சிறு தடுமாற்றத்தோடு, சற்று முன் உள்ளே நடந்த பேச்சு வார்த்தைகளைக் கேட்டிருந்த பதட்டத்தில் சட்டென வார்த்தை வராமல் “பா.. பாலு சார் தான், என்னை இங்கே.. போய்.. ஹெல்ப்..” என்று தடுமாறியவாறே கூறிக் கொண்டு இருக்கும் போதே இவர்களின் பேச்சு குரல் கேட்டு அனைவரின் கவனமும் இந்தப் பக்கம் திரும்பியது.
அங்கு நடந்த அமர்களத்தில் இனி நிலா வேலைக்கு வரவே கூடாது என இரவோடு இரவாக உத்தரவிட்டிருந்தான் வர்மா.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
03/02/2025 10:49 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்.. இத்தனை நாள் பொறுமையாக காத்திருந்ததற்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்..
CNM - 6
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
