All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except for brief quotations used in critical reviews and certain other non-commercial uses permitted by copyright law.
Page 1 / 2
Next
Topic starter
17/01/2025 11:00 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
உங்களுக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ்..
இதோ அடுத்த ஆன்கோயிங்.. இது கொஞ்சம் ஸ்பெஷல் கூட.. என்னன்னு உங்களுக்கே தெரிஞ்சு இருக்கும், இது என் 50வது கதை..
மீள் நேசம் முகிழ்க்காதோ..!! (ஆன்ட்டி ஹீரோ வகை கதை.. பிடிக்காதவர்கள் தவிர்த்து விடுங்கள்..)
நாயகன் - தாரக் அக்னிதீபன்
நாயகி - செந்தூரிகா
இவர்கள் வாரம் இருமுறை என செவ்வாய் மற்றும் வெள்ளிக்கிழமைகளில் உங்களை சந்திக்க வருவார்கள்..
தொடர்ந்து என்னோடு பயணித்து கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
17/01/2025 11:07 pm
நேசம் – 1
பொம்ம பொம்மதா தைய தையநக்கு
தின்னாக்கு நக்குதின் பஜன்கரே
உதமித நாக்றுதானி தித்தாம்
தித்தாம் தோம் தை தை கணபதி நாம் ஸதா
என அந்தத் திருமண மண்டபத்திற்குள் இருந்த விநாயகர் கோவிலில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க.. பிள்ளையாரின் முன் விழிமூடி நின்றிருந்தாள் மணமகள் செந்தூரிகா.
“நல்லா வேண்டிக்கோ கண்ணு..” என உறவில் இருந்த ஒரு பாட்டி குரல் கொடுக்கவும், “இப்படியே இங்கே நின்னுட்டு இருந்தா கல்யாணம் நாளைக்குத் தான் நடக்கும்.. நேரமாகுது வாங்க..” என்றார் இடக்காக மணமகளின் அத்தை சிவகாமி.
தன் நாத்தனாரின் பேச்சை கேட்டு எந்த எதிர்வினையும் இல்லாமல் மகளைப் பார்த்த சுஜாதா “உள்ளே போகலாம் சிந்து..” எனவும், ஒரு தலையசைப்போடு அவர்களோடு நடந்தாள் செந்தூரிகா.
மண்டபத்தின் வாயிலில் அவள் நுழையவும் மணமேடையில் அமர்ந்து சடங்குகளைச் செய்து கொண்டிருந்த கிரிதர் நிமிர்ந்து சிந்துவை பார்த்தான். அவளைக் கண்டதும் அவன் முகத்தில் மலர்ந்த ஒரு புன்னகை வர.. அது சிந்துவின் முகத்திலும் பிரதிபலித்தது.
இதைக் கண்ட அவள் தோழிகள் “ம்ஹும்.. என்னடி நடக்குது இங்கே..? போனில் எல்லாம் பேசவே இல்லைன்னு சொன்னே.. ஆனா அங்கே ஸ்விட்ச் போட்டா இங்கே பல்ப் எரியுதே..!” என அவளைக் கேலி செய்தனர்.
அதில் கன்னம் சிவக்க பார்வையைத் தழைத்துக் கொண்டவள், “நிஜமாடி, இரண்டே முறை தான் பேசினோம்..” எனக் கிசுகிசுக்க.. “இரண்டு முறைக்கே இப்படினா..” என்று ஒருத்தி ராகம் போட்டு இழுக்க.. இன்னொருத்தியோ “சரி விடு காலம் முழுக்கப் பேசிட்டு தானே இருக்கப் போறீங்க..” என்றாள்.
“அதுக்காக இன்னைக்கு நைட் முழுக்கப் பேசிட்டேஏஏஏ இருந்துடாதீங்கடி..” என்றாள் கேலியாக மற்றொரு தோழி. அதில் அங்கு ஒரு சிரிப்பலை எழ.. உடன் வந்த உறவு பெண்கள் எல்லாம் இந்தப் பேச்சை கண்டும் காணாமலும் நடக்க.. “சேச்சே.. என்ன பேச்சு இது..? பொண்ணுங்களா இதுங்க..” என முகத்தைச் சுழித்தார் சிவகாமி.
“மேடையைப் பார்த்து நட சிந்து..” என்று லேசான குரலில் சுஜாதா கண்டிக்கவும், சட்டென அங்கு ஒரு அமைதி நிலவியது. அடுத்து அவளை அழைத்துச் சென்று மணமேடையில் அமர வைக்க.. “ரொம்ப அழகா இருக்க..” என்றான் மெல்லிய குரலில் அவளிடம் கிரிதர்.
அதில் முகம் சிவக்க சிந்து பார்வையைத் தழைத்துக் கொள்ள.. அடுத்தடுத்து ஒவ்வொரு சடங்காக நடந்தது. நாகராஜன் பெண்ணின் தந்தையாக முன் நின்று அனைத்தையும் பார்க்க.. அவரின் ஆட்கள் வாயிலில் நின்று அனைவரையும் வரவேற்றுக் கொண்டிருக்க.. அதே நேரம் அந்த மண்டபத்தின் நுழைவாயிலை அடைத்தப்படி அங்கு வந்து நின்றது ரோல்ஸ் ராய் பென்டம்.
இதில் அனைவரின் பார்வையும் அந்தப் பக்கம் திரும்ப.. பின்னால் வந்த காரில் இருந்து வேகமாக இறங்கி வந்த ஒரே மாதிரி கருப்பு உடையணிந்த ஐந்து பாதுகாவலர்கள் பாதையை மறித்து நிற்க, தலைமை பாதுகாவலன் ரோல்ஸ் ராயிஸின் பின் பக்க கதவை திறந்து பிடிக்க.. உள்ளிருந்து கம்பீரமாக இறங்கினான் தாரக் அக்னிதீபன்.
அவன் இறங்கிய வேகத்தில் பாதுகாவலர்கள் முன்னே பாதையை விளக்கி வழியேற்படுத்த தனக்கேயுரிய வேக நடையில் உள்ளே சென்றான் தாரக். வரவேற்பில் நின்றிருந்தவர்கள் எல்லாம் யாரது என்பது போல் அவனைத் திகைப்போடு பார்த்திருக்க.. இங்குண்டான சலசலப்பை கவனித்து இருந்த நாகராஜனும் ‘யாரிவன்..?’ என்பது போல் திரும்பி பார்த்தார்.
அதேநேரம் மணமகனின் தந்தை கணபதி ஓடி வந்து “வாங்க.. வாங்க சார்.. நீங்களே நேரில் வந்தது எங்க பாக்கியம்..” என்று தாரக்கை அத்தனை பணிவோடு வரவேற்றார்.
அதற்குக் கூட தாரக்கின் முகத்தில் துளியும் புன்னகை இல்லை. லேசான ஒரு தலையசைப்போடு அவன் நடந்து கொண்டே இருக்க.. அதைப் பற்றியெல்லாம் கொஞ்சமும் கவலையில்லாத கணபதி “இப்படி வாங்க சார்..” என அழைத்துச் சென்று முன்னிருக்கையில் தாரக்கை அமர வைத்தார்.
கருப்பு நிற சூட்டில் தனக்கேயான கம்பீரத்தோடு கால் மேல் கால் போட்டவாறு அமர்ந்தான் தாரக். அவன் உள்ளே நுழைந்த உடனேயே கவனித்து விட்டிருந்த கிரிதர், உடனே எழுந்து சென்று வரவேற்க முயல.. மணமேடையில் இருந்து அவனை எழுந்து கொள்ள ப்ரோகிதர் அனுமதிக்கவில்லை.
அதில் அவன் தயக்கத்தோடு தாரக்கை பார்த்து வணக்கம் வைக்க.. அதற்கு ஒரு விழியசைவை மட்டும் பதிலாகக் கொடுத்து விட்டு, தன் அலைபேசியில் கவனமானான் தாரக்.
அதுவரை ஆடம்பரமாக நடந்து கொண்டிருந்த திருமணத்தில் கவனமாக இருந்தவர்கள் எல்லாம் இப்போது ஒருவனின் மேலேயே கவனமாக இருக்க.. கேள்வியாக அவனைப் பார்த்தார் நாகராஜன்.
மெதுவாகத் தன் சம்பந்தியின் அருகில் சென்றவர், “யாரது உங்க சொந்தக்காரரா..?” எனவும், “அச்சோ.. அவர் நமக்குச் சொந்தமா..! அவர் பெரிய இடம், அவர் கம்பெனியில் தான் கிரி வேலை செய்யறான் சம்பந்தி..” என்றார் பதட்டமாக கணபதி.
“ஓ..” என்றவரின் பார்வை இப்போது தாரக் மேல் ஆராய்ச்சியாகப் பதிந்தது. அதையெல்லாம் துளியும் கண்டு கொள்ளாமல் தன் வழக்கமான ஸ்டைலில் டிரிம் செய்யப்பட்ட தாடியை இரு விரலால் தடவி கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அதற்குள் ஒவ்வொரு சடங்காக நடக்க.. நாகராஜனின் கவனம் அந்தப் பக்கம் திரும்பியது. ஆனால் கணபதியின் கவனம் முழுக்க ஒருவனிடமே இருக்க.. அவ்வப்போது வந்து அவனுக்கு ஏதாவது தேவையா என விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார்.
அது ஒரு வகையில் அவனுக்குத் தொந்தரவாக இருக்க.. தன் இடக்கை ஆள்காட்டி விரலை கொண்டு தாரக் தன் நெற்றியை நீவி விட்டுக் கொண்டான் தாரக். இதைக் கவனித்து இருந்த அவனின் முதன்மை பாதுகாவலன் அடுத்த முறை தாரக் அருகில் வர முயன்ற கணபதியை தடுத்து நிறுத்தினான்.
“இல்லை சாருக்கு..” என்று அவர் தயக்கமாக இழுக்கவும், “அதையெல்லாம் நாங்க பார்த்துக்கறோம்..” என்ற இறுக்கமான குரலே அவருக்குப் பதிலாகக் கிடைத்தது.
அதில் மகனை ஒருமுறை கவலையாகத் திரும்பி பார்த்தவர், ‘இனி என்ன செய்ய..?’ என்று சைகை செய்ய.. அவனோ ஒதுங்கி இருக்குமாறு கூறினான்.
சற்று முன் மகன் அழைத்துச் சொல்லி இருந்ததற்காகவே இதையெல்லாம் செய்து கொண்டிருந்தவர், ஒரமாகச் சென்று நின்று விட.. மாங்கல்யம் அனைவரிடமும் ஆசிர்வாதத்திற்காக வந்தது. முதல் வரிசையில் முதல் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த தார்க்கிடம் முதலில் மாங்கல்ய தட்டு வரவும் அதைப் போனால் போகிறது என்பது போல் ஒற்றை விரலால் தொட்டான் தாரக்.
அதற்கே மணமேடையில் அமர்ந்திருந்த கிரியின் முகம் மலர்ந்து போனது. இதையெல்லாம் சிந்துவும் கவனித்துக் கொண்டு தான் இருந்தாள். ஆனால் முறைப்படி அறிமுகம் எதுவும் நடக்காததால் அவன் யாரெனச் சிந்துவுக்குத் தெரியவில்லை.
இத்தனை பேர் சுற்றி இருக்க கிரியிடம் அதைக் கேட்கவும் அவளுக்குக் கொஞ்சம் தயக்கமாக இருந்தது. பிறகு கேட்டு தெரிந்துக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணத்தோடு அமைதியாக அவள் இருக்க.. அதற்குள் மாங்கல்யம் இருந்த தட்டு மேடைக்கு வந்தது.
அதை வாங்கி ப்ரோகிதர் ஏதோ செய்து கொண்டிருக்க.. கிரியின் பார்வை ஆவலாகத் தன் தந்தையின் பக்கம் திரும்பியது. அதே நேரம் மணமகளின் தந்தையாக மேடை ஏறிய நாகராஜன், “வாங்க சம்பந்தி, நம்மை மேலே கூப்பிடறாங்க..” என கணபதியையும் அழைத்தார்.
“இதோ வரேன் சம்பந்தி..” என்று விட்டு தாரக்கின் பக்கம் வேகமாக நகர்ந்தார் கணபதி. இதைப் புரியாமல் நாகராஜன் நெற்றியை சுருக்கி பார்த்தப்படியே சென்று தன் மனைவியின் அருகில் நிற்க.. “சார்.. முகூர்த்த நேரம் நெருங்கிடுச்சு.. மேலே போகலாங்களா..?” என்றார் தாரக்கிடம் பவ்யமாக கணபதி.
அதில் பார்வையை உயர்த்தி மேடையைப் பார்த்தவன், ஒரு தலையசைப்போடு எழுந்து நிற்க.. கணபதிக்கு மட்டுமல்ல, கிரிக்குமே முகம் முழுக்கப் புன்னகை விரிந்தது.
அவனின் கடினமான நாட்களில் தாரக் உதவவில்லை என்றால் இன்று கிரி வேறு மாதிரி இருந்திருப்பான். அதை எண்ணும் போதே காலம் முழுக்கத் தாரக்கிற்குக் கடமை பட்டிருக்கிறோம் என அவனுக்குத் தோன்றும். அதனாலேயே தன் திருமணத்திற்குத் தாரக் வர வேண்டும், அவனின் ஆசிர்வாதம் வேண்டும் என விரும்பினான் கிரி.
அப்படியெல்லாம் எங்கும் அவ்வளவு சீக்கிரம் சென்று விடுபவன் இல்லை தாரக். அதிலும் தன் ஊழியனின் திருமணத்தில் கலந்து கொள்ளும் பழக்கமெல்லாம் அவனுக்குச் சுத்தமாக இல்லை. அதனால் கிரியிடமும் முதலில் முடியாது என்று தான் சொன்னான்.
ஆனால் அதன் பின் என்ன நினைத்தானோ முகூர்த்த நேரத்திற்கு வருவதாகக் கூற.. அடுத்து கிரிக்கு வேறு ஒரு ஆசை துளிர் விட்டது. தனக்குப் புது வாழ்வு கொடுத்த தாரக் கையாலேயே மாங்கல்யம் எடுத்து கொடுக்க வேண்டும் என்பது தான் அது.
அதை எப்படி அவனிடம் கேட்பது என வெகுவாகத் தயங்கிக் கொண்டிருந்தவன், திருமணத்திற்காக விடுமுறை எடுத்த போது ஒருவாறாகத் தைரியத்தை வர வழைத்துக் கொண்டு கேட்டும் விட.. தாரக்கின் முகம் சட்டென மாறிப் போனது.
அதில் “இல்லை சார் சாரி, உங்களைத் தொந்தரவு செஞ்சுட்டேன்..” என்று உடனே மன்னிப்பை கேட்டு விட்டு கிரி அங்கிருந்து கிளம்பி விட்டான். நேற்றே தார்க்கின் உதவியாளன் மூலம் அவன் கேட்டதற்குச் சம்மதமெனக் கிரிக்கு தகவல் வந்தது.
இதைக் கேட்டு கிரிக்கு மட்டுமல்ல அவன் குடும்பத்திற்கே தலை கால் புரியவில்லை. இப்போதும் ஆர்வமும் பவ்யமுமாகக் கிரி தாரக்கையே பார்த்திருக்க.. மெல்ல எழுந்து மேடையேறினான் தாரக். கணபதி அவனை அவ்வளவு மரியாதையோடு அழைத்து வர.. “யாருடா இது..? ஏன் மேடைக்கு வரான்..?” என்றார் சிடுசிடுப்பாக சிவகாமி.
“ஷ்ஷ், அக்கா.. அது மாப்பிள்ளையோட முதலாளியாம்..” என்றார் நாகராஜன். “அதனால் எனக்கென்ன..? இவன் எதுக்கு இப்போ இங்கே வரான்..?” என அப்போதும் அவர் பேச.. அதே நேரம் அவர்களைக் கடந்த தாரக்கின் காதிலும் இது விழுந்தது.
இதில் கணபதி திரும்பி கண்டிக்கும் பார்வை பார்க்க.. “கொஞ்ச நேரம் சும்மா இருக்கா..” என்றார் நாகராஜன். ‘யாரு நான் சும்மா இருக்கணுமா..? எல்லாம் சரியா நடந்திருந்தா இப்படிக் கண்டவனும் என்னை வந்து முறைப்பானா..? இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் நீ கதறிட்டு வந்து என் காலில் விழலை.. நான் உன் அக்கா இல்லை..’ என்று மனதிற்குள் கறுவி கொண்டார் சிவகாமி.
அடுத்தப் பத்து நிமிடங்கள் வேகமாகச் செல்ல.. அடிக்கடி வாயில் பக்கம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் சிவகாமி. ‘ஐயோ நேரமாகுதே, இவன் எங்கே போனான்னு தெரியலையே..!’ என அவர் பதறிக் கொண்டிருக்கும் போதே “கெட்டிமேளம்.. கெட்டிமேளம்..” எனக் குரல் கேட்க.. திகைப்போடு தன் கவனத்தை மேடையின் பக்கம் திருப்பியவர் அங்குக் கண்ட காட்சியில் மேலும் திகைத்து நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு நின்று விட்டார்.
சிவக்காமிக்கு மட்டுமல்ல.. அங்கிருந்த அத்தனை பேரின் நிலையும் அந்த நொடி அப்படித் தான் இருந்தது. மூச்சு விடக் கூட மறந்து நடந்ததை உணர்ந்து கொள்ள முடியாமல் அப்படியே அசையாமல் சிலையென நின்றிருந்தனர்.
காரணம் மாங்கல்யத்தை எடுத்து கிரியிடம் கொடுக்க வேண்டிய தாரக் அதை செந்தூரிகாவின் கழுத்தில் தானே கட்டியிருந்தான். இதில் மாங்கல்யத்திற்காக நீட்டிய கையைக் கூட இறக்காமல் கிரி அதிர்வோடு பார்த்திருக்க.. தன் கழுத்தில் ஏறிய மாங்கல்யத்தைத் தான் திகைப்போடு பார்த்திருந்தாள் சிந்து.
அவளின் அதிர்வோ அங்கிருந்தவர்களின் நிலையோ எதுவும் தன்னைப் பாதிக்கவில்லை என்பது போல் சட்டென சிந்துவின் கையை பிடித்துத் தாரக் இழுத்ததில் அவன் மேல் வந்து மோதி நின்றவளை அப்படியே துண்டை போல் தூக்கி தோளில் போட்டுக் கொண்டு விறுவிறுவென மேடையில் இருந்து இறங்கி இருந்தான் தாரக்.
இதைக் கண்டு முதலில் அதிர்வு விலகி “ஏய் என்ன நடக்குது இங்கே..?” என்று குரல் கொடுத்தவர் நாகராஜன் தான். ஆனால் அதற்குள் தாரக் வேகமாக வாயிலை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்க.. அதிர்வு கலைந்த உறவுக்காரர்கள் எல்லாம் “டேய்.. யாருடா அது, பிடிடா அவனை..” என்று கும்பலாக எகிறிக் கொண்டு வந்தனர்.
ஆனால் தாரக்கின் பாதுகாவலர்கள் அதற்குள் ஒரு பாதுகாப்பு வளையத்தை உருவாக்கி, ஒருவரோடு ஒருவர் கை கோர்த்துத் தாரக்கை பத்திரமாகக் காருக்கு அழைத்துச் சென்று இருந்தனர்.
சிந்து அவன் கரங்களில் இருந்து இறங்க போராடி கத்தி கதறி அழுததெல்லாம் வீணாகிப் போக.. காரின் பின் இருக்கையில் கிட்டத்தட்ட அவளை வீசி இருந்தவன், அதே வேகத்தில் காரில் ஏறி அமர, அதற்காகவே காத்திருந்தது போல் கார் அங்கிருந்து நகர்ந்தது.
ஆனால் இங்குத் திருமண மண்டபமோ அல்லோகலப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. நாகராஜன் “யாருடா அவன்..? யார் அவன்..? என்ன உங்க திட்டம்..? எதுக்கு அவனை இங்கே கூட்டிட்டு வந்தே..?” என கிரியின் சட்டையைப் பிடித்து உலுக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
கிரி என்னவெனச் சொல்லுவான்..? அவனுக்கே என்ன நடந்தது என இந்த நொடி வரை புரியவில்லை. அதில் உண்டான திகைப்போடு கிரி பார்த்திருக்க.. அவனின் அன்னை லஷ்மி “யாரோ செஞ்ச தப்புக்கு என் பிள்ளை என்னங்க செய்வான்..? முதலில் அவன் மேலே இருந்து கையை எடுங்க..” என உதவிக்கு வந்தார்.
“என்னது எவனோ செஞ்ச தப்பா..? இவன் தானே அவனைக் கூட்டிட்டு வந்தான்..” என்று நாகராஜன் எகிற, “ஏங்க, கல்யாணத்துக்கு வான்னு மரியாதையா கூப்பிட்டா இப்படி அவனேக் கல்யாணம் செஞ்சுக்குவான்னு நாங்க என்ன கனவா கண்டோம்..? எங்களுக்கே இது ஏன் எப்படி நடந்ததுன்னு புரியலை.. முதலில் பொண்ணு எங்கேன்னு பாருங்க..” என்றார் நிலைமை புரிந்து கணபதி.
“ஆமா அங்கிள், இது என்னன்னு எனக்கும் புரியலை.. தாரக் சார் அப்படிச் செய்யக் கூடியவர் இல்லை.. திடீர்னு ஏன் இப்படி நடந்துக்கிட்டார்னு எனக்குச் சுத்தமா புரியலை..” என்றான் கிரி.
“அவன் பேர் என்னன்னு சொன்னே..?” என்று நாகராஜன் நெற்றியை யோசனையாகச் சுருக்கவும், “இந்தப் பெயரை எங்கேயோ கேட்டது போல இருக்கே ண்ணா..” என்றான் நாகராஜோடு பல வருடங்களாக இருக்கும் முத்து.
அதில் அவன் பக்கம் திரும்பியவர் “அப்படியா சொல்றே..? எனக்கும் அவனை எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருந்தது..? ஆனா எங்கேன்னு பிடிப்படலை..” என்று யோசனையாக நெற்றியை தேய்த்தார் நாகராஜன்.
அதற்குள் தாரக் காரை பின் தொடர்ந்து சென்றவர்கள் பாதி வழியில் ஒரு கும்பல் அடித்து விரட்டியதாகத் திரும்பி வர.. “இதைச் சொல்லவாடா உங்களை நாலு வேளை சோறை போட்டு வளர்த்தேன்.. ச்சீ..” என்று விட்டு திரும்பி கிரியை பார்த்தவர், “அவன் வீடு எங்கே இருக்கு..?” என்றார் நாகராஜன்.
“வீடா..? எனக்குத் தெரியாதே..!” என்று கிரி முழிக்கவும், “எதைக் கேட்டாலும் தெரியாது, தெரியாதுன்னு சொல்றதுக்கு என்ன மயி**குடா அவனை இங்கே கூட்டிட்டு வந்தே..?” என்று பல்லை கடித்துக் கொண்டு கிரியை அடிக்கப் பாய்ந்தார் நாகராஜன்.
“அங்கிள்.. அங்கிள், வீடு தெரியாது, ஆனா ஆபிஸ் எங்கே இருக்குன்னு தெரியும்..” என்று கிரி பதறவும், “நம்ம ஆளுங்களைக் கூப்பிடு, நாலு வண்டியை ரெடி செய்.. நம்ம இடத்துக்கு வந்து அவன் நம்ம பொண்ணைத் தூக்கிட்டு போனதுக்கு அவன் இடத்துக்குப் போய்ப் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கணும்..” என்று வேகமாக அங்கிருந்து வெளியேறினார் நாகராஜன்.
இங்கு இவ்வளவு நேரம் நாகராஜன் பேசியதில் மகளைப் பற்றிய கவலையோ மகளின் நிலை பற்றிய அக்கறையோ துளியும் இல்லை. தன் இடத்திற்கு வந்து இப்படிச் செய்ததில் உண்டான கௌரவக் குறைச்சலே இடம் பிடித்திருப்பதை நன்கு உணர்ந்திருந்த சுஜாதா மனம் கலங்க அடி வயிறு பதற அழுகையோடு மடிந்தமர்ந்தார்.
“இதுக்குத் தான் அன்னைக்கே என் பையனுக்குக் கட்டி வைங்கன்னு சொன்னேன்.. கேட்டீங்களா..! அவன் மட்டும் மணமேடையில் இருந்திருந்தா இப்படி வேலைக்கு ஆகாம வேடிக்கை பார்த்து இருப்பானா..? அவன் கட்டிக்கப் போற பொண்ணைப் பார்த்ததுக்கே கண்ணை நோண்டி இருப்பான்..” என்றார் சிவகாமி.
இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த கணபதி “பார்த்து பேசுங்கம்மா.. எங்களுக்கும் பேச தெரியும்..” என்றார் கோபமாக. “ஆமா.. பார்த்துட்டு தானே பேசறோம்..” என்று சிவகாமி வேண்டுமென்றே பேச.. “அப்பா.. அவங்க தான் வீணா வம்புக்கு இழுக்கறாங்கனா நீங்களும் பதில் சொல்லிட்டு இருக்கீங்க.. அடுத்து நடக்க வேண்டியதை பார்ப்போம் வாங்க..” என்று தன் தந்தையோடு நகர்ந்தான் கிரி.
தன் மகள் எந்த ஆபத்திலும் சிக்கிக் கொள்ளக் கூடாதே என்று மனம் தவிக்க அமர்ந்திருந்த சுஜாதா மறந்தும் மகள் இங்கே திரும்பி வர வேண்டுமென நினைக்கவில்லை.
அதேநேரம் “யார் நீங்க..? ஏன் இப்படி நடந்துக்கறீங்க..? என்னை விடுங்க..” என சிந்து கதறிக் கொண்டிருந்தது எல்லாம் அவனைக் கொஞ்சமும் பாதிக்கவில்லை. தொடர்ந்து காரின் கதவை திறக்க சிந்து போராடிக் கொண்டிருக்க.. அவளின் இந்த அழுக் குரல் அவனுக்குத் தொல்லையாக இருக்க.. “ஷட்டப்..” என்று கர்ஜித்திருந்தான் தாரக்.
அதில் மனம் பயத்தில் நடுங்கினாலும் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு திரும்பி அவனைப் பார்த்தவள், “அப்படியெல்லாம் இருக்க முடியாது.. என்னை எங்கே கூட்டிட்டு போறீங்க..? உங்க இஷ்டத்துக்கு நீங்க நடந்துப்பீங்க நான் அமைதியா இருக்கணுமா..?” என்றாள் அழுகையோடு சிந்து.
அவளின் எந்தக் கேள்விக்கும் அவன் கொஞ்சமும் எதிர்வினையாற்றாமல் அமர்ந்திருக்க.. “என்னை இறக்கி விடுங்க.. காரை நிறுத்துங்க..” என்று தொடர்ந்து கத்திக் கொண்டிருந்தவள், “ஏய்..” என்று சீட்டை ஒருவித அழுத்தத்தோடு தாரக் தட்டியதில் மிரண்டு அவன் முகம் பார்த்திருக்க.. “இன்னும் ஒரு வார்த்தை உன் வாயில் இருந்து வந்துதுனா.. பேசற நாக்கை வெட்டி வீசிட்டு போயிட்டே இருப்பேன்.. ஒரு சின்னச் சத்தம் வர கூடாது..” என்று அவன் ஒரு வித அழுத்தத்தோடு கூறியதே, சொன்னதைச் செய்தே தீருவேன் என்பது போல் ஒலிக்க.. அந்தக் குரலில் அவளுக்குச் சர்வமும் நடுங்கிப் போக.. அவளையும் அறியாமல் தன் இரு கைகளாலும் வாயை தானாகப் பொத்திக் கொண்டாள் செந்தூரிகா.
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
17/01/2025 11:22 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
அனைவருக்கும் வணக்கம்..
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
மீள் நேசம் முகிழ்க்காதோ..!!
MNM - 1
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 4 weeks ago by Kavi Chandra
Topic starter
21/01/2025 11:13 pm
நேசம் – 2
அந்த வெள்ளை நிற டாட்டா சுமோ தார்க்கின் அலுவலகத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்க.. “அண்ணே அந்தப் பயலை எங்கே பார்த்தேன்னு ஞாபகம் வந்துடுச்சு..” என்றான் முத்து.
“அப்படியா..! யாருடா அவன்..? நம்ம இடத்துக்கே வந்து நாம் பொண்ணு மேலே கையை வைக்கற அளவுக்கு தைரியமானவன்..?” என்று கண்கள் சிவக்க கேட்டார் நாகராஜன். “போன மாசம் விருது வாங்கினானே.. டிவியில் எல்லாம் கூட வந்ததேண்ணே..” என்று முத்து கூறிய நொடி, யோசனையாக நெற்றியை நீவிக் கொண்டவர், “ஆமா.. அவனா இவன்..! பேப்பரில் கூடப் போட்டோ வந்தது இல்லை.. அதான் அவனை எங்கேயோ பார்த்து போல இருந்ததா..?” என்றார் நாகராஜன்.
இதை அருகில் இருந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்த கிரி, “அப்போ உங்களுக்கு அவரைத் தெரியாதா..?” என்று அதிர்வோடு கேட்க.. “நீ கல்யாணத்துக்குக் கூட்டிட்டு வந்துட்டு, எனக்குத் தெரியாதான்னு கேட்கறியா..?” என்று கிரியிடம் எரிந்து விழுந்தார் நாகராஜன்.
“இல்லை அங்கிள், அவரை எங்கேயோ பார்த்தது போல இருக்குன்னு நீங்க சொன்னீங்களா.. அதான் ஒருவேளை உங்களுக்குள்ளே முன் பகை எதுவும் இருக்குமோன்னு நினைச்சேன்.. ஏன்னா சார் இப்படி எல்லாம் செய்யறவரே இல்லை..” என்றான் கிரி.
அதில் பல வண்ண வார்த்தைகளில் அவனைத் திட்டி தீர்த்த நாகராஜன், “ஏன்டா நாயே, இதுக்கு நீயும் கூட்டா..? அவனுக்கு நீ தானே கூட நின்னு எல்லாம் செஞ்சு இருக்கே..” என்று கேட்டு அருகில் இருந்த கிரியின் தலையில் அடிக்கவும், அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கணபதி “என்ன சம்பந்தி இது மேலே எல்லாம் கை வைக்கறீங்க..?” என்றார் கோபமாக.
“பின்னே இவன் செஞ்சு இருக்க வேலைக்கு மாலை போட்டு மரியாதை செய்யச் சொல்றியா..? மொத அவனை முடிக்கறேன்.. அடுத்து இவனும் அதில் கூட்டுன்னு தெரியட்டும், அப்போ இருக்கு இவனுக்கு..” என்று நாக்கை மடித்து மிரட்டினார் நாகராஜன்.
அதற்குள் தார்க் அலுவலகம் இருந்த பகுதிக்கு அவர்கள் வந்து விடவும், “ஆபிஸை அடிச்சு உடைங்க.. அவன் யார் வீட்டில் கை வெச்சு இருக்கான்னு தெரியட்டும்..” என்று ஆத்திரத்தோடு தன் உடன் வந்தவர்களிடம் கத்தினார் நாகராஜன்.
அதே எண்ணத்தில் மூன்று வாகனங்களில் இருந்து இறங்கியவர்களும் அங்கிருந்த சூழ்நிலையைக் கண்டு திகைத்தனர். அங்குக் கருப்பு நிற சபாரி அணிந்து கடோத்கஜன் போல் நால்வர் நின்றிருக்க.. இரண்டு காவலர்கள் வேறு போலீஸ் உடையில் இங்கும் அங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தனர்.
“ஏய் என்னடா இது..” என அதற்கும் கிரியிடம் எகிறினார் நாகராஜன். அருவாளும் கம்புமாக வந்து இறங்கியவர்கள், சூழ்நிலையைக் கண்டு அப்படியே நிற்க.. “தள்ளுங்க..” என மேல் துண்டை உதறிப் போட்டப்படியே முன்னால் சென்ற நாகராஜனை அங்கிருந்த காவலர் தடுத்து நிறுத்தினார்.
“நான் அவனைப் பார்க்கணும்..” என்று நாகராஜன் அதிகாரமாகக் கூறவும், “யாருக்கும் உள்ளே போக அனுமதியில்லை..” என்றார் காவலர். “ஏன்..?” என்று அவர் ஏதோ சொல்ல வருவதற்குள், “மிஸ்டர் தாரக்கிற்குக் கொலை மிரட்டலும் ஆபிஸுக்கு வெடிக்குண்டு மிரட்டலும் வந்திருக்கு..” என்றவரின் பார்வை சற்று தள்ளி அடியாட்கள் போல் சுமோவுக்கு அருகில் நின்றிருந்தவர்கள் மேல் பதிந்தது.
அதைக் கண்டு அவர்கள் பின் வாங்க.. நாகராஜனும் கொஞ்சம் உஷாரானார். இவரின் அடுத்தக் கட்ட நடவடிக்கையை எதிர்பார்த்தே தாரக் இப்படிச் செய்தது போல் இருக்க.. யோசனையாக முகவாயை தடிவியப்படி சில நொடிகள் நின்றவர், “ஒரு முக்கியமான விஷயமா அவரைப் பார்க்கணுமே..! ரொம்ப அவசரம்.. எங்கே போனா பார்க்க முடியும்..?” என்றார் நாகராஜன்.
“அவர் ஆபீஸில் இல்லை..” என்ற காவலரின் பார்வை இப்போது நாகராஜன் மேல் சந்தேகமாகப் படிந்தது. அதில் எரிச்சலானவர், கிரியின் பக்கம் திரும்பி “நீ இங்கே தானே வேலை செய்யறே.. உள்ளே போயேன்..” என்று எரிந்து விழுந்தார்.
இதைக் கண்டு குழப்பமான கணபதி, “சம்பந்தி..” என்று தொடங்கவும், நாகராஜன் திரும்பி அவரை முறைக்க, அப்படியே பேச்சை நிறுத்தினார் கணபதி. “சொல்ல வந்ததைச் சொல்லி தொலையும்..” என்றார் நாகராஜன்.
“இல்லை.. நடந்ததை சொல்லி, நாம எதுக்காக இங்கே வந்து இருக்கோம்னு புரிய வெச்சு.. திடீர்னு கல்யாண வீட்டில் புகுந்து பொண்ணைத் தூக்கிட்டு போயிட்டாரு அதான் பொண்ணை கூட்டிட்டு போக வந்து இருக்கோம்னு சொன்னா உள்ளே விடுவாங்க இல்லை.. அதைச் சொல்லி கேட்கலாமே..” என்று இழுத்தார் கணபதி.
“எப்படியெப்படி..? என் ஊரில் வந்து என் பொண்ணுக்கு நான் ஏற்பாடு செஞ்சு இருந்த கல்யாணத்தில் புகுந்து ஒருத்தன் பொண்ணைத் தூக்கிட்டு போயிட்டான்னு என்னையே ஊரை கூட்டி தண்டோரா போட சொல்றியா..?” என்றார் ஆத்திரத்தை அடக்கிய குரலில் நாகராஜன்.
அதில் பதிலேதும் சொல்லாமல் கணபதி அமைதியாகி விட, “என் பொண்ணை எப்படிக் கூட்டிட்டு வரணும்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்.. அடுத்தவன் உதவியை எதிர்பார்த்து நிற்க, நான் கையாலாகாதவன் இல்லை..” என்று பல்லைக் கடித்துக் கொண்டே கூறினார் நாகராஜன்.
இதையெல்லாம் அருகில் நின்று வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த கிரியை வெறுப்பாகப் பார்த்தவர், “இங்கே என்ன அவுத்து போட்டுட்டா ஆடறாங்க.. ஆஆன்னு பார்த்துட்டு இருக்கே, உன்னை உள்ளே தான் போகச் சொன்னேன்..” என கத்தினார் நாகராஜன்.
இதில் நிஜமாகவே மிரண்டு போய் அவரைப் பார்த்தான் கிரி. திருமணம் முடிவான நாளில் இருந்து அவன் பார்த்த நாகராஜன் இது இல்லை. அத்தனை மரியாதையோடு அவனிடம் பேசி பழகியவர், இப்போது நடந்து கொள்ளும் முறை கிரியை பதட்டப்பட்ட செய்திருந்தது.
அதில் அங்கு நின்று மேலும் நேரத்தை வீணாக்காமல் வேகமாக அலுவலகத்திற்குள் செல்ல முயன்ற கிரியும் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டான். “நா.. நான் இங்கே வேலை செய்யறேன்..” என்று திணறியவனைச் சந்தேகமாகப் பார்த்த காவலர், “உங்க ஐடி..?” என்றார்.
இத்தனை பிரச்சனைகள் நடக்கும் அலுவலகத்திற்குப் பட்டு வேட்டி சட்டையில் வந்து இருப்பவனின் மேல் சந்தேகம் வராமல் இருந்தால் தான் வியப்பு.
கிரி “ஐடி நான் எடுத்துட்டு வரலையே..” எனவும், “இன்னைக்கு உள்ளே யாரையும் விடறதா இல்லை.. அது தேவையில்லாத பிரச்சனையை உண்டாக்கும்..” என்றார் காவலாளி.
“ஆனா நான் இங்கே ஸ்டாப்..” என்ற கிரியை அவர்கள் கொஞ்சமும் மதிக்கவில்லை. விரலசைவில் ஒரமாகச் சென்று நிற்க சொல்லி விட, இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நாகராஜனுக்குத் தான் ஆத்திரமானது.
********
திருமண மண்டபமே கலவரமாக இருக்க.. ஒரமாக அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்தார் சுஜாதா. இதைக் கண்டு “ஹ்ம்ம், இப்போ அழுது என்ன பயன்..? இதையெல்லாம் முன்னேயே யோசிச்சு இருக்கணும், என்னமோ ஊரில் இல்லாத மாப்பிள்ளைன்னு என் பிள்ளையை விட்டு எவனையோ கூட்டி வந்தப் போதே ஒருமுறைக்கு நாலு முறை யோசிச்சு இருந்தா இப்படி எல்லாம் நடந்து இருக்குமா..?” என்று குத்தினார் சிவகாமி.
அதற்கெல்லாம் கவலைப்படும் நிலையிலோ, பதில் சொல்லும் நிலையிலோ கொஞ்சமும் இல்லை சுஜாதா. தன் ஒரே மகளின் வாழ்வை எண்ணி கலங்கி போய் இருந்தவரின் மனதில் பல்வேறு கலவரங்கள் நடந்து கொண்டிருந்தது.
நாகராஜனின் கோபத்தைக் கண்டு உண்டான பயமும், இப்போது தன் ஆட்களோடு மகளைத் தேடி போய் இருப்பவரின் நடவடிக்கைகள் என்னவாக இருக்குமோ என்ற அச்சமும் அவரை ஒரு அன்னையாய் தவிக்கச் செய்திருந்தது.
உறவு பெண்கள் சுற்றி அமர்ந்து அவரைத் தேற்ற முயன்று கொண்டிருக்க.. அதையெல்லாம் சிறு கேலி புன்னகையோடு பார்த்தப்படி அங்கிருந்து நகர்ந்தார் சிவகாமி.
மெல்ல அங்கிருந்து வெளியே வந்தவர், தன் மகனுக்கு அழைக்க.. அந்தப் பக்கம் ரிங் சென்று கொண்டிருந்ததே தவிர யாரும் எடுக்கவில்லை. “எங்கே போய்த் தொலைஞ்சான்னு தெரியலை.. அத்தனை முறை சொல்லியும் பரதேசி சொதப்பி வெச்சு இருக்கான்..” என்று திட்டிக் கொண்டே அந்த இடம் முழுக்க மகனை தேடிக் கொண்டிருந்தார் சிவகாமி.
அவனுக்கென ஒதுக்கபட்டிருந்த அறையிலும் சென்று பார்த்து விட்டு வெளியே வந்தவர், எதிர்பட்டவர்களிடம் எல்லாம் “கார்த்தியை பார்த்தீங்களா..?” என விசாரிக்க.. சொல்லி வைத்தது போல் அனைவரும் இல்லை என்றிருந்தனர்.
“படுபாவி.. ஒழுங்கா நான் சொன்னதையும் கேட்காம, நானே பக்காவா திட்டம் போட்டு வெச்சு இருக்கேன்.. நடக்கறதை வேடிக்கை மட்டும் பாருங்கன்னு சொல்லிட்டு, இப்போ ஆளையே காணோம்.. வரட்டும் அவன்..” என்று புலம்பிக் கொண்டே மகனை தேடினார் சிவகாமி.
அப்போது அங்கு வேலை செய்யும் ஒருவன் சொன்ன தகவலின் படி மகனை தேடி சென்ற சிவகாமியை கொஞ்சமும் ஏமாற்றாமல் அங்குத் தான் முழுப் போதையில் சரிந்திருந்தான் கார்த்திக்.
தென்னந்தோப்பில் வெட்ட வெளியில் மத்தியான வெயில் கூட உறைக்காமல் போதையில் கிடந்தவனைக் கண்ட நொடி, சிவகாமிக்கு அப்படியொரு ஆத்திரம் உண்டானது.
அதே கோபத்தோடு அருகில் ஏதாவது கிடைக்குமா எனத் தேடியவர், அங்கிருந்த ஒரு தென்னமட்டையை எடுத்து மகனை இரண்டு போட, அதில் லேசாக உளறிக் கொண்டே பிரண்டு படுத்தான் கார்த்திக்.
“டேய், எழுந்துருடா.. இப்படிக் குடிச்சு குடிச்சே வாழ்க்கையைத் தொலைச்சது போதாதா..! இப்போ கைக்குக் கிடைக்க இருந்த வாழ்க்கையும் போச்சே.. நேத்தே நான் சொல்றதை கேளுன்னு சொன்னேனே, இப்போ எவனோ மொத்தமா தூக்கிட்டு போயிட்டானே..” என்று புலம்பியப்படி சற்று தள்ளி இருந்த குடத்தைக் கொண்டு வந்து மகனின் தலையில் தண்ணீரை கொட்டினார் சிவகாமி.
அதில் அடித்துப் பிடித்து கார்த்திகேயன் எழுந்து அமர.. “இதான் நீ மாப்பிள்ளையை விரட்டிட்டு தாலி கட்டற லட்சணமாடா..” என்று ஆத்திரத்தில் கத்தினார் சிவகாமி.
“இப்போ என்னம்மா.. கல்யாணத்துக்குத் தான் இன்னும் நேரமிருக்கே..” என்று எழுந்து அமர்ந்தவனின் போதை அப்போதும் தெளியாமல் இருக்க.. “ஆமாடா.. நிறைய நேரமிருக்கு, ஆனா அறுபதாம் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலாமா..? இங்கே காத்திருந்தவன் பொண்டாட்டியை நேத்து வந்தவன் எவனோ தூக்கிட்டு போயிட்டான்..” என்று தொடங்கி அனைத்தையும் ஒரே மூச்சில் சொல்லி முடித்தார் சிவகாமி.
அதில் கார்த்திக்கின் முழுப் போதையும் ஒரே நொடியில் தெளிந்தது. “என்னம்மா..?” என்று அதிர்வோடு எழுந்து நின்றவன், “யார் அவன்..? எங்கே இருந்து வந்தான்..?” என்று அடுத்தடுத்து கேட்டுக் கொண்டே செல்ல.. “ஹாங் இப்போ வந்து கேளு ஆயா கதையெல்லாம்.. நான் நைட்டே மாப்பிள்ளையைத் தூக்கிடுன்னு சொன்னேன், நீ தான் மாமாவுக்குச் சந்தேகம் வரும்.. அதை விட இந்த மாப்பிள்ளை வேண்டாம்னு மாமாவே கல்யாணத்தை நிறுத்தற அளவுக்கு ஒரு பிளான் வெச்சு இருக்கேன்னு எல்லாம் படம் காட்டினே.. ஆனா இப்போ என்னாச்சு..?” என்றார் கோபமாக சிவகாமி.
“அம்மா, நீங்களே யோசிச்சு பாருங்க.. மாமா குணத்துக்கு மாப்பிள்ளை ஓடி போயிட்டான்னு சொன்னா நம்புவாரா..? அதெப்படி என் பொண்ணை விட்டுட்டு அவன் போகலாம்னு தான் தேடி கிளம்புவாரே தவிர.. வா ராசா நீ கல்யாணம் செஞ்சுகோன்னு என்னை சொல்ல மாட்டார்.. அதான் அவரையே இந்த மாப்பிள்ளை வேண்டாம்னு சொல்ல வெச்சு நான் சிந்துவுக்கு வாழ்க்கை கொடுக்கறேன்னு முன்னே வந்து நின்னா.. மண மேடை வர வந்து கல்யாணம் நின்னு போனா அவமானம்னு யோசிச்சு சரின்னு சொல்லுவார்.. அதுக்குத் தான் அப்படி யோசிச்சேன்..” என்றான் கார்த்திக்.
இப்போது யோசித்துப் பார்க்கும் போது கார்த்திக் சொல்வதும் சரியென்றே தோன்றினாலும், அதையும் சரியாகச் செய்யாமல் சொதப்பி இப்படி எவனோ ஒருவன் இடையில் வந்து அனைத்தும் வீணாகிப் போன கோபம் சிவகாமிக்கு இருந்தது.
“அதெல்லாம் சரி.. இப்போ என்னாச்சு பார்த்தே இல்லை.. திட்டம் போடறது மட்டும் முக்கியமில்லை.. அதை ஒழுங்கா செஞ்சும் முடிக்கணும்..” என்று அவர் திட்டிக் கொண்டே செல்ல.. “இப்போ மாமா எங்கே..?” என்றான் கார்த்திக்.
“வேற எங்கே போவான்.. அவனை தேடி தான் போயிருக்கான்..” என்றார் சிவகாமி. “அப்பறம் என்னம்மா.. அவனைப் போட்டு தள்ளிட்டு சிந்துவை தூக்கிட்டு வந்துடுவார், இனி என்னைத் தவிர எவனும் அவளைக் கட்டமாட்டான், அவ இனி எனக்குத் தான்..” என்றான் கார்த்திக்.
“ஏய் ச்சீ வாயை கழுவு.. எவனோ தாலி கட்டனவளை நீ..” என்று அவர் அருவருப்பாகச் சொல்லவும், “அதனால் என்னம்மா.. அதான் மாமா பின்னேயே போய் இருக்கார் இல்லை, அவன் விரல் கூட அவ மேலே பட்டு இருக்காது..” என்றான் தெனாவட்டாகச் சிரித்தப்படியே கார்த்திக்.
அதில் யோசனையாக முன்னும் பின்னுமாக நடந்தவருக்கு அப்போதும் மனம் ஏற்கவில்லை என்றாலும் மனதில் எதையோ யோசித்து அப்போதைக்கு அமைதியானார் சிவகாமி.
நாகராஜனின் உடன் பிறந்த அக்காவான சிவகாமிக்கு ஒரு மகனும் ஒரு மகளும் உண்டு. மகன் கார்த்திக் முன்பே திருமணமாகி விவாகரத்தானவன். தினம் குடித்து விட்டு வந்து தொல்லை செய்வதாகச் சொல்லி மனைவி பிறந்த வீட்டுக்கு சென்று விட்டிருந்தாள்.
மகனின் வாழ்க்கையைச் சரி செய்யவும், அவனுக்கு ஒரு வாரிசு வேண்டுமென்றும் சிவகாமி பல இடங்களில் பெண் தேடியும், இவனின் முதல் வாழ்க்கையைப் பற்றி அறிந்தவர்கள் யாரும் அதற்குத் தயாராகவே இல்லை.
இதில் பத்து வருட வித்தியயாசம் இருந்தாலும் பரவாயில்லை என்று சிந்துவை திருமணம் செய்து வைக்க சிவகாமி நினைக்க.. நாகராஜன் அதற்குச் சம்மதிக்கவில்லை. இதில் குறுக்கு வழியிலாவது தன் எண்ணத்தைச் சாதித்துக் கொள்ள நினைத்தார் சிவகாமி.
இதில் சிந்துவிற்கு வரும் சொத்தும் அவரின் மனதில் இருந்தது. அதோடு சிந்துவின் பயந்த சுபாவம் அவருக்குச் சாதகமாக இருக்க.. கார்த்திக்கின் முதல் மனைவி போல் இவள் எதையும் செய்ய மாட்டாள், மிரட்டி எளிதாகப் பணிய வைத்து விட முடியும் என்று எண்ணியே திட்டமிட்டு காய் நகர்ந்தி கொண்டிருந்தவரின் சூழ்ச்சியை எல்லாம் தன் ஒரே செயலில் அடித்து வீழ்த்தி இருந்தான் தாரக்.
********
தன் இரு கரம் கொண்டு வாயை மூடியவாறு மிரட்சியாகத் தாரக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சிந்து. வேகமாகச் செல்லும் காரின் வேகத்தை மிஞ்சிக் கொண்டிருந்தது அவளின் பயம்.
அவளின் வாழ்வின் முக்கியமான ஒருநாள். இது இப்படித் தலைக்கீழாக மாறிப் போகுமென அவள் துளியும் எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை. அதிலும் யாரென்றே தெரியாத ஒருவன் திடீரெனப் புகுந்து தாலி கட்டி தூக்கி செல்வதெல்லாம் அவளுக்குக் கனவு போல் இருந்தது.
ஆனால் தன்னருகில் அமர்ந்து இருந்தவனின் அந்த இறுகிய முகமும், சற்று முன்னான அவனின் மிரட்டலும் இது நிஜமென அவளுக்கு நொடிக்கு நொடி உணர்த்திக் கொண்டே இருந்ததில் சிந்துவுக்கு அழுகை வெடித்துக் கொண்டு வந்தது.
சிந்துவுக்கு அவனின் அதட்டலில் அழ கூடப் பயமாக இருந்தது. சிறு வயதில் இருந்தே தன் தந்தையின் கட்டுப்பாட்டில் வளர்ந்து பழகி இருந்தவளுக்கு எதற்கெடுத்தாலும் பயம் தான். சட்டெனத் தன் மனதில் இருப்பதைக் கூட வெளிப்படுத்திக் கொள்ளச் சிந்துவுக்கு வராது.
இன்று இப்படி முகம் தெரியாத ஒருவனின் கையால் மாங்கல்யம் வாங்கிய அதிர்வு அவன் தன்னை எங்கோ கடத்தி செல்வதில் உண்டான பயமென எல்லாம் சேர்ந்து சற்று முன் அவளைத் தன்னிலை மறந்து கத்த செய்திருந்தது.
ஆனால் அதுவும் அவனின் ஒரு அதட்டலில் காணாமல் போய் இருக்க.. கண்ணீர் வழிய மிரட்சியாக அவனைப் பார்த்திருந்தாள் சிந்து. ஆனால் மறந்தும் அவன் பார்வை இவள் பக்கம் திரும்பவில்லை. ஒரு இடத்தில் திடீரெனக் கார் நிற்கவும் பெரும் நம்பிக்கையோடு பார்வையைத் திருப்பியவள், அந்த ஆள் அரவமற்ற இடத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, டிரைவர் இறங்கிக் கொள்ள.. தாரக் அங்குச் சென்று அமர்ந்து காரை எடுத்தான்.
அவன் காரை எடுத்த வேகத்தில் பிடிமானம் இல்லாமல் சென்று இடித்துக் கொண்டவளுக்கு அதன் வலி கூடப் பெரிதாகத் தெரியவில்லை. அப்படி ஒரு பயம் மனம் முழுக்கப் பரவி இருக்க.. பெயர் கூடத் தெரியாத ஒருவனோடு பயணிப்பது அவளுள் பெரும் கலவரத்தை உருவாக்கி இருந்தது.
இதிலிருந்து எப்படித் தப்பிப்பது என்று புரியாமல் சிந்து பார்வையைச் சுழற்ற.. கார் வெகுதூரம் சென்று கொண்டிருந்தது. நகரை கடந்து கார் சென்று கொண்டே இருக்க.. சுற்றிலும் மரங்கள் அடர்ந்த பகுதியில் ஆள் அரவமற்று இருப்பதையும் மாலை மங்கிக் கொண்டு வருவதையும் கண்டு சிந்துவினுள் பயபந்து உருண்டது.
சுற்றுப் புறத்தில் வீடுகளே இல்லாத மரங்கள் அடர்ந்த ஒரு இடத்தில் கார் சென்று நின்றது. சிந்து மிரட்சியாக அந்த இடத்தைப் பார்த்திருக்க.. காரை அதற்குரிய இடத்தில் கொண்டு சென்று நிறுத்தியவன், வேகமாக இறங்கி உள்ளே செல்ல.. கொஞ்சமும் அசையாமல் அப்படியே பின்னிருக்கையில் இருந்து அவனைப் பார்த்திருந்தாள் சிந்து.
கதவை காலால் உதைத்து தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தவன், அதே வேகத்தில் திரும்பி வெளியில் வந்து காரை நெருங்க.. சிந்துவுக்கு உடல் பயத்தில் நடுங்கியது.
முகம் இறுக காரின் கதவை திறந்து அவளின் கையைப் பிடித்து வெளியே இழுத்தவன், அதே வேகத்தில் அவளை உள்ளே இழுத்து செல்ல.. கால்கள் தேய, பாதி அமர்ந்த நிலையிலேயே அவனின் இழுப்பிற்கு உள்ளே சென்றாள் சிந்து.
அப்படியே அவளை அங்கிருந்த ஒரு அறைக்குள் இழுத்து சென்று தள்ளியவன், “இனி இது தான் உன் இடம்.. இங்கே தான் நீ இருந்தாகணும்..” என்றான் கட்டளைக் குரலில் தாரக்.
அந்தக் குரலும் அதை தாரக் சொன்ன விதமும் அவளுக்கு ஏதோ தான் சிறையில் இருப்பது போலான உணர்வை கொடுக்க.. அவ்வளவு நேரம் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருந்த அவளின் கண்ணீர் வெடித்துக் கொண்டு கிளம்பியது.
அதில் கண்ணீரோடு அவனைப் பார்த்து கையெடுத்து கும்பிட்டவள், “என்.. என்னை விட்டுடுங்க..” என்று கெஞ்ச.. அதைக் கண்டவனுக்கு அவளின் மேல் பரிதாபம் வருவதற்குப் பதில் வெறுப்பே வந்தது.
“ஏய்.. இங்கே பார்.. இந்த அபலை போலக் கண்ணீர் வடிச்சுட்டு கையேந்தி கேட்டு எல்லாம் ஒரு பயனும் இல்லை.. இனி இது தான் உன் இடம்.. நீ இங்கே தான் இருந்தாகணும்.. புரியுதா..? அதை முதலில் உன் மனசில் பதிய வெச்சுக்கோ..” என்றான் கடினமான குரலில் தாரக்.
“ஆனா நா.. நான்..” என்று திணறியவளுக்கு அடுத்து என்ன பேசுவது என்று கூடத் தெரியவில்லை. சிறு வயதில் இருந்தே நாகராஜன் சொல்வதைக் கேட்கவில்லை என்றால் கன்னம் வீங்கி விடும். அதில் அனைத்திற்கும் தலையசைத்தே பழகி இருந்தாள் சிந்து.
இப்போதும் இத்தனை கோபத்தோடு இருப்பவனிடம் பேசவே அவளுக்குப் பயமாக இருந்தது. அதில் வெறுப்பும் கோபமுமாக அவளைப் பார்த்து விட்டு தாரக் அறையில் இருந்து வெளியேற முயன்ற நொடி “நா.. ன்.. வீ.. ட்டு.. க்கு.. அப்.. பா..” என்று சிந்து கோர்வையாகப் பேச முடியாமல் திணற.. சட்டெனத் திரும்பி அவளைப் பிடித்து இழுத்து சென்று அந்த அறையின் பால்கனி கதவை திறந்து வெளியே தள்ளி கதவடைத்து இருந்தான் தாரக்.
அவள் தள்ளிய வேகத்தில் தரையில் நிலைக்குலைந்து கீழே விழுந்தவள், அழுகையோடு அவனைப் பார்க்க.. அறைக்குள் இருந்த பொருட்களை எல்லாம் வெறியோடு தூக்கி போட்டு உடைத்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அவனின் இந்தக் கோபத்தைக் கண்டு மிரண்டவளுக்குக் கை கால்கள் எல்லாம் நடுக்கம் எடுக்கத் தொடங்கியது. அதில் அமர்ந்த வாக்கிலேயே சிந்து பின்னால் நகர.. தன் ஆத்திரம் தீரும் மட்டும் அனைத்தையும் அடித்து நொறுக்கியவன், அப்போதும் தன் கோபம் தீராமல் போகவும் “ஆஆஆஆ..” என்று மேலே பார்த்து பெரும் குரலெடுத்து கத்தி இருந்தான் தாரக்.
அந்தக் குரலுக்கு வானமே நடுங்கியது போல் பெரும் இடியோடு மழை வர தொடங்க.. அப்படியே மடிந்து அங்கிருந்த படுக்கையில் அமர்ந்தான் தாரக். மழையில் நனைந்தப்படி சிந்து அழுகையோடு அமர்ந்திருக்க.. கையை இறுக்கமாக மூடியவாறே தன் கோபத்தைத் தணிக்க முயன்று கொண்டிருந்தவன் விழிகள் சிவக்க அவளையே தலையை மட்டும் திருப்பி பார்த்திருந்தான்.
அந்தப் பார்வை உறுத்த விழிகளை உயர்த்தியவள், தாரக்கின் விழிகளில் தெரிந்த ஏதோ ஒன்றில் திகைத்து எச்சில் கூட விழுங்க மறந்து அவனையே பார்த்திருக்க.. சிந்துவின் முகத்தில் நிலைத்திருந்த அவன் பார்வை மெதுவாக அவள் மேல் வேறு விதமாகப் படிந்தது.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
21/01/2025 11:16 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 2
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 3 weeks ago by Kavi Chandra
Topic starter
24/01/2025 11:29 pm
நேசம் – 3
எதுவும் செய்ய முடியா நிலையில் கையைக் கட்டிப் போட்டது போல் தாரக் தங்களை நிற்க வைத்திருப்பது நாகராஜனுக்கு ஆத்திரத்தை கொடுத்தது.
இதுவரை எந்த ஒரு முயற்சியிலும் இப்படி அவர் தோற்று நின்றதில்லை.
அதில் உண்டான கோபம் அவரை மூர்க்கமாக்க.. “என்னடா கையைக் கட்டி வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருக்கீங்க..? என்ன நடந்தாலும் பரவாயில்லைன்னு அடிச்சு ஆபிஸை உடைங்கடா பார்த்துக்கலாம்..” என்று கத்தினார்.
“அண்ணே.. இது நம்ம ஊரு இல்லை.. அவசரப்படாம கொஞ்சம் பார்த்து பக்குவமா..” என்று குரலை தழைத்துக் கொண்டு பேசினான் முத்து.
“என்னடா நம்ம ஊரு இல்லை.. அவன் நம்ம ஊருக்கு வந்து நம்மப் பொண்ணைத் தூக்கிட்டுப் போகலாம்.. நாம மட்டும் எதுவும் செய்யக் கூடாதா..?” என்று அப்போதும் எகிறினார் நாகராஜன்.
“அதில்லைண்ணே.. நம்ம வீட்டு பொண்ணு விஷயம், போலீஸ் கேஸ்னு போகாம நாம பார்த்துக்கலாம்.. ஊருக்குள்ளே வந்து இப்படிப் பக்காவா திட்டம் போட்டு நாம சுதாரிக்கக் கூட நேரம் கொடுக்காம தூக்கிட்டு போயிருக்கான்னா.. எங்கே எப்போ மிச்சம் வெச்ச தப்புன்னு தெரியலை பாருங்க.. அவசரப்பட்டு எதையும் செஞ்சு எல்லாம் தோண்டி துருவாம இருக்கணும் இல்லையா..” என்று அவருக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் நாகராஜனின் காதுக்கு அருகில் சென்று கிசுகிசுத்தான் முத்து.
அதில் யோசனையானவர், மோவாயை தடவியப்படி இங்குமங்குமாகச் சில நிமிடங்கள் நடந்தார். அவர் மனக்கண்ணில் தாரக் திருமண மண்டபத்திற்குள் நுழைந்தது முதல் நடந்த அனைத்தும் காட்சிகளாக வந்து போக.. கச்சிதமாகத் திட்டமிட்டு அவன் செயல்பட்டிருப்பது தெளிவாக அவருக்குப் புரிந்தது.
அதிலும் ஆளும் அம்புமாக அவரோடு அத்தனை ஆட்கள் இருக்க.. யாரும் ஒரு அடி எடுத்து வைக்க முடியா வகையில் அவர்களை ஸ்தம்பிக்கச் செய்து அவன் செயல்பட்டிருப்பது எல்லாம் அவருக்கு யோசனையைத் தர.. “எனக்கு என்னவோ இதை அவன் தனியா செஞ்சு இருப்பான்னு தோணலைண்ணே.. உள்ளே இருந்தே யாரோ அவனுக்கு உதவி இருக்காங்க..” என்றான் சிவா.
“ஆமாண்ணே.. எனக்கு அதே சந்தேகம் தான்.. இல்லைனா இவ்வளவு கச்சிதமா செஞ்சு முடிச்சு இருக்க முடியாது..” என்றான் முத்து. அதற்கு ஒரு ஆமோதிப்பான தலையசைப்பை பதிலாக கொடுத்தவரின் பார்வை சற்று தள்ளி நின்றிருந்த கிரியின் மேல் படிந்தது.
“டேய்.. வா இங்கே..” என்று அவர் அதட்டலாக கிரியை அழைக்கவும், அவரின் அழைப்பில் மரியாதை துளியும் இல்லாததைக் கண்டு முகம் மாறினான் கிரி. “எது வாயிலேயோ தலையைக் கொடுத்தா மாதிரி சிக்கிட்டு இருக்கோம் கிரி.. இப்போ எந்தச் சேதாரமும் இல்லாம எப்படித் தலையை வெளியே எடுக்கறதுன்னு தான் பார்க்கணுமே தவிர.. வேற எதுவும் யோசிக்கக் கூடாது.. போ..” என்றார் கணபதி.
“ஏன்டா அப்பனுக்கும் பையனுக்கும் காதில் கோளாறா என்ன..?” என்று நாகராஜன் ஒரு அதட்டல் போடவும், முகம் மாறாமல் அவரை நோக்கி சென்றான் கிரி.
“வெளியே நின்னு என்ன வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருக்கே..? உள்ளே எப்படிப் போகன்னு யோசி..” என்றார் நாகராஜன். “நான் என்ன செய்யறது..? அவங்க தான் உள்ளேயே விட மாட்டேங்கறாங்களே..” என்றான் கிரி.
“ச்சீ இப்படி சொல்ல வெட்கமா இல்லை உனக்கு..? உன்னால் முடியுமா..? முடியாதான்னு நான் கேட்கலை.. நீ உள்ளே போறே, அவ்வளவு தான்.. எனக்கு அவன் உள்ளே இருக்கானான்னு தெரியணும்..” என்றார் அதட்டலாக நாகராஜன்.
“ஆனா எப்படி முடியும்..?” என கிரி அப்போதும் தயங்கவும், “ஏன்டா.. எவனையோ கல்யாணத்துக்குக் கூட்டிட்டு வந்து நல்ல காரியத்தை நிறுத்த முடியும்.. நீ வேலை செய்யற இடத்துக்குள்ளே போக உன்னால் முடியாதா..?” என்று எகிறினார் நாகராஜன்.
அவருக்குமே தாரக் அலுவலகத்தில் இருப்பதற்கான வாய்ப்பில்லை என நன்றாகப் புரிந்தது. ஆனால் அவன் இப்படி உள்ளே செல்ல முடியாமல் அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்தி இருப்பது அவரை ஆத்திரம் கொள்ளச் செய்திருந்தது.
அவனின் பாதுக்காப்பை மீறி உள்ளே சென்றே ஆக வேண்டுமென அந்த நொடி நினைத்தாரே தவிர, அவனிடம் சிக்கி இருக்கும் தன் மகளின் நிலை என்ன என யோசிக்க மறந்தார் நாகராஜன். எப்போதும் போல் அவரின் ஆணவம் தலை தூக்க, அவன் தன்னை எதுவும் செய்ய முடியாமல் நிற்க வைத்திருப்பது போல் தாரக்கை தன் முன் மண்டியிட வைக்க வேண்டுமென்றே மனம் யோசித்தது.
அதில் “ஹ்ம்ம் சீக்கிரம் போ..” என்று கிரியை அவர் விரட்ட.. வேறு வழியில்லாமல் மீண்டும் அங்கிருந்த காவலர்கள் முன் சென்று நின்றான் கிரி. இப்போது கிரியை எரிச்சலாகப் பார்த்தவர்கள், முன்பை விட மரியாதை குறைவாக நடத்தி விரட்டி விட முயல.. அவனுக்கு அவமானத்தில் முகம் கறுத்தது.
நேற்று வரை இங்கு அத்தனை மரியாதையோடு உள்ளே சென்று வந்துக் கொண்டிருந்தவனின் இன்றைய நிலை அவனுக்கே அவமானமாக இருக்க.. ஒரே நேரத்தில் சொந்த வாழ்விலும், வேலையிலும் இப்படித் தன் நிலை தலைகீழாக மாறிப் போனதை எண்ணி மனதளவில் குன்றிப் போனான் கிரி.
ஆனால் இப்போது திரும்பிப் போனால் நாகராஜன் பேசும் வார்த்தைகள் இவர்கள் தன்னிடம் நடந்து கொள்ளும் முறையை விட மிக மோசமாக இருக்குமெனப் புரிய.. “இங்கே பாருங்க.. நான் இங்கே தான் வேலை செய்யறேன்.. அவசரமா நான் உள்ளே போகணும்.. வேணும்னா சார்கிட்ட கூடக் கால் செஞ்சு கேளுங்க..” என்றான் கிரி.
அதில் எரிச்சலோடு எதையோ சொல்ல முயன்ற காவலரை தடுத்த மற்றொரு காவலர், அலுவலகத்தில் இருக்கும் யாரையோ அழைத்து விவரம் கேட்க.. அவர்களோ சென்ற வாரமே கிரியை வேலையில் இருந்து நீக்கி விட்டதாகத் தெரிவித்தனர்.
இதைக் கேட்டு கிரியை ஒரு மாதிரி பார்த்தவாறே அழைப்பை துண்டித்தவர், “என்ன பிளானோடடா வந்திருக்கீங்க..? ஆளையும் முழியையும் பார்த்தாலே சந்தேகமா இருக்கே..! எல்லாம் உன் கூட்டாளிங்க தானே..? நீங்க தான் இந்த மிரட்டல் கொடுத்ததா..?” என்று அவ்வளவு நேரம் இருந்த குரலை மாற்றி மிரட்டலோடு அவனை விசாரிக்கத் தொடங்கினார் அந்தக் காவலர்.
“என்ன சார் என்னென்னவோ பேசறீங்க..? நான் ஏன் அதெல்லாம் செய்யப் போறேன்..?” எனச் சிறு தடுமாற்றத்தோடு கிரி பின் வாங்கவும், “பின்னே போன வாரமே உன்னை வேலையை விட்டு தூக்கி இருக்காங்க.. அப்பறமும் இங்கே வேலை செய்யறேன்னு வந்து நிற்கறே.. அதுவும் இங்கே இப்படி ஒரு பிரச்சனை ஓடிட்டு இருக்கும் போது என்னவோ கல்யாணத்துக்குப் போறது போலப் பட்டு வேட்டி சட்டையில் வந்து நிற்கும் போதே உன்னைச் சந்தேகப்பட்டேன்.. இப்போ இல்லை புரியுது இதுகெல்லாம் நீதான் காரண கர்த்தான்னு, அடியாளோட வேற வந்து இருக்கே..” என்று சற்று தள்ளி இருந்த வாகனத்தைப் பார்த்தப்படியே மிரட்டலாகப் பேசினார் காவலர்.
இதில் அவரின் மிரட்டலை விட அவர் சொன்ன செய்தியே கிரிக்குத் திகைப்பை கொடுத்தது. அவனை வேலையில் இருந்து நீக்கி இருக்கும் செய்தியே இப்போது தான் கிரிக்குத் தெரியும். சென்ற வாரம் திருமணத்திற்காக விடுமுறை எடுத்துக் கொண்டு சென்றவன், அதன் பின் இப்போதே இங்கு வருகிறான்.
இதற்கிடையில் இதெல்லாம் என்ன..? ஏன்..? எதற்காக..? எப்ப்போது..? என அவனுள் ஆயிரம் கேள்விகள் ஒரே நேரத்தில் முட்டி மோதிக் கொண்டிருக்க.. எதற்குமே அவனிடம் பதிலில்லை. அவசரமாக இங்கிருக்கும் பிஆருக்கு அழைக்க முயன்றான் கிரி.
ஆனால் அவரின் எண்ணிற்கு அழைப்பே போகவில்லை. தொடர்ந்து இரண்டு முறை முயற்சி செய்த பின்பே அவர் தன் எண்ணை பிளாக் செய்திருப்பது கிரிக்குப் புரிந்தது. அதில் உண்டான திகைப்பும் குழப்பமாக நின்றிருந்தான் கிரி.
தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் எதுவும் அவனுக்குப் புரியவில்லை. ஏதோ பெரும் சிக்கலில் தன்னை அறியாமலே சிக்க வைக்கபட்டிருப்பது போல் அவனுக்குத் தோன்ற.. கலக்கமாகத் திரும்பி தன் தந்தையைப் பார்த்தான் கிரி.
அதற்குள் இதையெல்லாம் சற்று தள்ளி இருந்த காரில் சாய்ந்து நின்று கவனித்திருந்த நாகராஜன், கிரியை கோபமாக அழைக்க முயல.. “ஏய், யாரது..? உன் கூட்டாளிங்களா..? கூப்பிடு அவங்களை இங்கே..” என்றார் காவலர்.
அதேநேரம் “அண்ணே வேண்டாம்.. நிலைமை சரியில்லை, இப்போ நாம இங்கே இருக்கறது நல்லதில்லை.. கிளம்புவோம், அவனை நம்ம வழியில் பார்த்துக்கலாம்..” என்றான் மெதுவாக முத்து.
ஏனோ எப்போதும் இதையெல்லாம் கேட்காத நாகராஜனுக்கே இன்று இது தான் சரியெனத் தோன்றியதில், மறுத்து எதுவும் பேசாமல் “அவனைத் தூக்கி வண்டியில் போடு..’ என்று விட்டுக் காரில் ஏறினார்.
அடுத்த சில நிமிடங்களில் அவர்களின் வாகனங்கள் சொந்த ஊரை நோக்கி பயணிக்க.. “அவனைச் சும்மா விடக் கூடாதுடா.. விடவே கூடாது..” என்று தன் தோல்வியை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல் பொருமிக் கொண்டே வந்தார் நாகராஜன்.
அவரின் இத்தனை வருட வாழ்க்கையில் இது அவரின் முதல் தோல்வி என்று சொல்லி விட முடியாது என்றாலும், முதல் அவமானம். எதுவும் செய்ய முடியா நிலையில் எந்த பக்கமும் போக முடியா நிலையில் கைகளைக் கட்டிப் போட்டது போல் ஒரு நாள் முழுக்க ஒருவன் தன்னை நிற்க வைத்திருப்பதை அவரால் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை.
அந்தக் கோபம் முழுக்க இப்போது கிரியின் மீது திரும்பியது. சரியாக அதேநேரம், “அப்போ நாங்க இங்கே இறங்கிக்கறோம் சம்பந்..” என்று தொடங்கி, நாகராஜனின் பார்வையில் அப்படியே வார்த்தையை முடிக்காமல் நிறுத்தினார் கணபதி.
“ஏன்யா உனக்கும் உன் பிள்ளைக்கும் என்னைப் பார்த்தா என்ன ஏமாளி போல இருக்கா..? அவன் என் கையில் கிடைக்கற வரைக்கும் நீங்க எங்கேயும் போக முடியாது.. என் கஸ்டடியில் தான் இருந்தாகணும்..” எனவும், “இது என்னங்க அநியாயமா இருக்கு.. நாங்க ஏன் உங்க கஸ்டடியில் இருக்கணும்..?” என்றிருந்தான் கோபமாக கிரி.
“ஏன் இருக்கணுமா..? அவன் கூட்டாளி தானேடா நீ.. அப்போ நீ இருந்து தானே ஆகணும்..” என்று முத்து சொல்லவும், “கொஞ்சமாவது அறிவிருக்கா உனக்கு..? நான் அவர் கூட்டாளியா இருந்தா என்னை ஏன் வேலையை விட்டு தூக்க போறார்.. உங்களை மாதிரியே நானும் ஏமாந்து தான் நிற்கறேன்.. அது கூடப் புரியாம பேசறீங்க..” என எரிச்சலில் கத்தி இருந்தான் கிரி.
அடுத்த நொடி பட்டென அவனின் தலையில் ஓங்கி தட்டி இருந்தார் நாகராஜன். “கூட்டுக் களவானித்தனம் செஞ்சதுமில்லாம சத்தமா வேற பேசுவியா நீ..” என்றார்.
அதேநேரம் முன்னே அமர்ந்திருந்த சிவா இருக்கைக்குக் கீழே வைத்திருந்த அருவாளை எடுத்து “எல்லாத்தையும் மூடிட்டு வந்தா உசுரோட ஊர் போய்ச் சேரலாம்.. இல்லை..” என்று மிரட்டலாகக் கூறவும், மகனின் கையை இறுக்கமாகப் பிடித்த கணபதி, ‘எதுவும் பேசாதே..!’ எனத் தலையசைத்தார்.
அவருக்குத் தேவையில்லாமல் இவர்களிடம் வந்து சிக்கிக் கொண்டோம் என்று நன்றாகப் புரிந்தது. இங்கிருந்து எந்தச் சேதாரமும் இல்லாமல் எப்படித் தப்பிப்பது என்று தான் பார்க்க வேண்டுமே தவிர, இவர்களிடம் இனி பேசி பலனில்லை என அவருக்கு நன்றாகப் தெரிந்தது.
************
மழையில் கோழிக் குஞ்சாக நடுங்கிக் கொண்டிருந்தவளுக்கு அதை விடப் பத்து மடங்கு அதிகமாகப் பயத்தில் உடல் நடுங்கியது. அதிலும் சற்று முன் அவனின் கோபத்தில் சிதறிய பொருட்களையும் பெரும் குரலேடுத்து தாரக் கத்தியதையும் கண்டிருந்தவளுக்கு உடல் வெளிப்படையாகவே நடுங்கியது.
அதேநேரம் இருவருக்கும் இடையே இருந்த கண்ணாடி கதவின் வழியே அவளை வெறுப்பாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அதீத கோபத்தில் விழிகள் ரத்தமெனச் சிவந்திருக்கப் பெரும் முயற்சி எடுத்து அதைக் கட்டுப்படுத்த தாரக் முயன்று கொண்டிருப்பது அவன் இரு கைகளையும் இறுகமூடி இருந்த விதத்திலும், கைகளின் நரம்புகள் புடைத்து இருந்ததிலும் தெளிவாகத் தெரிந்தது.
மழையிலும் பயத்திலும் உடல் வெடவெடத்து போய் அமர்ந்திருந்தவள், தாரக்கின் இந்தப் பார்வை உறுத்தியதில் விழிகளை மட்டும் உயர்த்திப் பார்க்க.. அப்போதும் அவளைத் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
ஆனால் அந்தப் பார்வையில் இருந்த பொருள் தான் அவளுக்குச் சுத்தமாகப் புரியவில்லை. இதற்கு முன் இப்படியான பார்வையைச் சிந்து எதிர் கொண்டதில்லை என்று சொல்வதை விட, அவளுக்குப் பெரிதாக வெளி ஆட்களிடம் பேசி பழகும் சந்தர்ப்பமே அமைந்ததில்லை எனலாம்.
நாகராஜனின் அதீத கட்டுப்பாட்டிலேயே வளர்ந்திருந்தவளுக்கு நட்பு வட்டம் என்று சொல்லிக் கொள்ளக் கூட ஒரு சிலரே இருந்தனர்.
அவர்களும் பள்ளியில் இருந்து இவளோடு படித்து வளர்ந்திருந்தவர்கள்.
அதில் இன்றே பார்த்திருந்த புதியவனின் பார்வையில் இருந்த பொருளை எல்லாம் மொழி பெயர்க்கத் தெரியாமல் சிந்து நடுங்கிக் கொண்டே இருக்க.. தொடர்ந்து தாரக்கின் விழிகளைச் சந்திக்க முடியாமல் அவ்வப்போது விழிகளைத் தழைத்துக் கொள்வதும், மீண்டும் அந்தப் பார்வையின் உறுத்தலில் தலையை நிமிர்த்திப் பார்ப்பதுமாகச் சில நிமிடங்கள் சென்றது.
அப்படி இறுதியாக அவள் விழிகளை உயர்த்திய போது அவன் பார்வையில் தெரிந்த மாற்றம் அவளைத் திடுக்கிட செய்தது. இவ்வளவு நேரம் இருந்த பார்வைக்கும் இப்போது தாரக்கின் பார்வைக்கும் உள்ள வித்தியாசம் அவளுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்தது.
அதில் ஏதோ ஒன்று உறுத்த, கேள்வியாக அவனைச் சிந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, அவளை நோக்கி எழுந்து வரத் தொடங்கி இருந்தான் தாரக்.
இதில் தன்னையும் அறியாமல் அமர்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து சிந்து எழுந்து நிற்க.. அவள் உடல் வெளிப்படையாகக் குளிரிலும் பயத்திலும் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது.
தன் முன் நடுங்கிக் கொண்டு நின்றிருப்பவளை எள்ளலும் வெறுப்பாக ஒரு நொடி பார்த்தவன், பின் அப்படியே அவளைத் தூக்கித் தோளில் போட்டுக் கொண்டு அறைக்குள் நுழைய.. பெரிதாக ஏதோ தவறு நடக்கப் போவதை அந்த நொடி அவள் மனம் உணர்ந்தது.
அதில் “விடுங்க.. விடுங்க என்னை..” என்று அவசரமாக அவனிடம் இருந்து விடுபடப் போராடினாள் சிந்து. ஆனால் அவளின் முயற்சிகள் எல்லாம் வீணாகி போக.. சிந்துவை பிடித்திருந்த தன் கரத்தில் மேலும் இறுக்கத்தைக் கூட்டியவாறே அறைக்குள் நுழைந்தவன், சிந்துவை அப்படியே படுக்கையில் வீசி இருந்தான்.
இதில் திகைத்து விழித்தவள் வேகமாக எழுந்து கொள்ள நினைக்க.. அதற்கு வாய்ப்பே கொடுக்காமல் அவள் மேல் படர்ந்திருந்தவனின் செயலில் அப்பட்டமாக அதிர்ந்து அவனிடமிருந்து தப்பிக்க முயன்றாள் சிந்து.
ஆனால் தாரக்கின் உடல் பலத்திற்கு முன் அவளால் போராட மட்டுமல்ல, அசைய கூட முடியவில்லை. “ப்ளீஸ், ப்ளீஸ் என்னை எதுவும் செஞ்சுடாதீங்க, ப்ளீஸ் என்னை விட்டுடுங்க..” என்று அவள் கையெடுத்துக் கும்பிட்டு கெஞ்ச தொடங்க.. அதைப் பற்றிய கவலையே தனக்கில்லை என்பது போல் சிந்துவின் கழுத்து வளைவில் தன் முகத்தைப் புதைத்திருந்தான் தாரக்.
இதில் உடல் விறைக்க, பயத்தில் உள்ளம் பதற.. “வேண்டாம், வேண்டாம் பிளீஸ் என்னை விட்டுடுங்க..” என்று அவள் தொடர்ந்து கதறிக் கொண்டே இருக்க.. அவளுள் மூழ்கத் தொடங்கி இருந்தவனுக்கு சிந்துவின் இந்தத் தொடர் பேச்சு எரிச்சலை கொடுத்தது.
அதில் உண்டான கோபத்தோடு சட்டென அவளின் கழுத்தை அழுத்தமாகப் பிடித்து நெறித்தவன், “உன்னால் இதுக்கு முன்னே நடந்ததை எப்படி மாற்ற முடியாதோ.. அதே போல இனி நடக்கப் போறதையும் தடுக்க முடியாது.. இனி இது தான் உன் வாழ்க்கை, இங்கே இப்படித் தான் நீ இருக்கப் போறேன்னு புரிஞ்சு இங்கே நடக்கப் போறதை அமைதியா ஏத்துக்கப் பழகு.. இல்லைனா உனக்கு தான் சேதாரம் அதிகமாகும்.. புரிஞ்சு நடந்தா உனக்கு தான் வலியும் வேதனையும் குறைவா இருக்கும்.. இல்லைனா நடக்கப் போற எதுக்கும் நான் பொறுப்பில்லை..” என்றான் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டே ஒருவித அழுத்தத்தோடான குரலில் தாரக்.
அந்தக் குரலும் அவனின் வார்த்தைகளும் அவளுள் குளிரை பரப்ப.. “ப்ளீஸ்.. வேண்டாம், ப்ளீஸ் என்னை விட்டுடுங்க.. நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன் உங்களுக்கு.. என்னை விட்டுடுங்க ப்ளீஸ், ப்ளீஸ்..” என்று மட்டுமே அவள் கதறிக் கொண்டிருக்க..
“உனக்கெல்லாம் வார்த்தையில் சொன்னா புரியாதுடி..” என ஒரு வித எரிச்சலோடு அவள் கழுத்தை அழுத்திக் கொண்டே கூறியவன், சட்டெனச் சிந்துவின் கன்னத்தைத் தன் ஒற்றைக் கையால் இறுக்கி பிடித்து விடாமல் பேசிக் கொண்டிருந்த அவளின் இதழ்களைத் தன் வசமாக்கிக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அதில் உண்டான அதிர்விலும் வலியிலும் செயலற்று சிந்து அப்படியே அசைவின்றி இருக்க.. தாரக்கின் வன்மையான இதழ் முற்றுகை முற்றுப் புள்ளியே இல்லாமல் தொடர்புள்ளியாக நீண்டு கொண்டே இருந்தது.
அந்த இதழொற்றலில் காதலோ, காமமோ, ஆசையோ துளியுமில்லை வெறுப்பும் கோபமே அதில் மிச்சமிருக்க.. அதை அவளிடம் தவறாமல் கொண்டு சென்று சேர்த்துக் கொண்டிருந்தவனின் செயலில் ஒரு கட்டத்தில் சிந்துவின் இதழிலிருந்து ரத்தம் கசிய தொடங்கியிருந்தது.
அதை உணர்ந்த பிறகே அவளிடம் இருந்து விலகியவன், “இது ஜஸ்ட் சாம்பிள் தான்.. அமைதியா இருந்தா, உனக்குச் சேதாரம் குறைவாக இருக்கும்னு நான் சொன்னது இப்போ உனக்குப் புரிஞ்சு இருக்கும்னு நினைக்கறேன்..” என்று மீண்டும் மிரட்டலோடு கூறியவாறே அவளில் தன் தேடலை தாரக் தொடங்கி இருக்க.. இனி தன்னை யாராலும் காப்பாற்ற முடியாது என சிந்துவுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்து போனது.
அதில் விழிகளில் வழியும் வேதனையோடு அப்படியே எதிர்ப்பை கைவிட்டு சில நொடிகள் அமைதியாக அவனை வெறித்திருந்தவளின் விழிகளில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.
அதைக் கொஞ்சமும் இரக்கமற்று பார்த்தவன், “எதுக்கு இப்போ இந்த டேமை ஓபன் செய்யறே.. இந்த டிராமாவினால் எல்லாம் எதுவும் மாறப் போறதில்லை..” என்றபடியே அவள் கழுத்து வளைவில் தன் முகத்தைப் புதைத்து முன்னேறிக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அதில் உண்டான அழுகையை இதழ் கடித்துக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முயன்றவளுக்கு அங்கு ரத்தம் கசிந்து கொண்டிருப்பதில் சுருக்கென வலிக்க.. வேதனையோடு அவனைப் பார்த்தவள், “எதுக்காக எனக்கு இந்தத் தண்டனை..? நான் என்ன தப்பு செஞ்சேன்..? இதுக்கு முன்னே நான் உங்களைப் பார்த்தது கூட இல்லையே..” என்றாள் அழுகையோடு சிந்து.
“எது தண்டனை..?” என ஒரு மாதிரியாகக் கேட்டவாறு அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன், “ஏன் கல்யாணம் முடிந்ததும் என்ன நடக்கும்னு உனக்குத் தெரியாதா என்ன..? அவ்வளவு சின்னப் பாப்பாவா நீ..?” என்று அவளைக் கேலியாகப் பார்த்தான் தாரக்.
இதற்கு என்ன பதில் சொல்வாள் சிந்து..? ‘அதுவும் இதுவும் ஒன்றா..?’ என்று அவள் மனம் எண்ண.. அதை அவளின் முகத்தில் இருந்தே படித்து விட்டிருந்தவன், “இதே அவன் தொட்டா ஓகே தானே உனக்கு..? ஆனா அதுவே நான் தொட்டா பிடிக்கலை, இரண்டு பேருக்கும் என்ன பெரிய வித்தியாசம்..? அவனும் இதைத்தான் கட்டி உன்னைத் தொட்டு இருக்கப் போறான், நானும் அதையே தான் கட்டி தொட்டுட்டு இருக்கேன்.. உனக்குத் தேவை ஒரு தாலியும் ஒரு புருஷனும் அவ்வளவு தானே.. அது யாரா இருந்தா என்ன..? இன்னும் சொல்ல போனா அவனை விட நான் எல்லா வகையிலும் பெட்டர்.. அதை வார்த்தைகளில் சொல்றதை விடச் செயலில் புரிய வைக்கறேன்..” என்று அவன் பேசிக் கொண்டே செல்ல.. சிந்துவுக்கு உடலும் மனமும் கூசிப் போனது.
இப்படியான பேச்சுக்களையும் வார்த்தைகளையும் இதற்கு முன் அவள் கேட்டதில்லை. முன் பின் தெரியாத ஒருவன் தன் ஒட்டுமொத்த வாழ்க்கையையே புரட்டிப் போட்டு விட்டதோடு இப்படி எல்லாம் தன்னிடம் நடந்து கொண்டிருப்பதை எப்படித் தடுப்பது எனத் தெரியாமல் அவள் திகைத்திருக்கும் போதே துச்சாதனனாக மாறி இருந்தான் தாரக்.
இதில் பதறி எழுந்து தன்னைக் காத்துக் கொள்ள முயன்றவாறே படுக்கையின் ஓரத்தில் சென்று கால்களைக் குறுக்கிக் கொண்டு அமர்ந்து கொண்டவளை, கொஞ்சமும் இரக்கமில்லாமல் பார்த்தவன், இருந்த இடத்திலிருந்து அசையாமல் சிந்துவின் இரு கால்களின் பாதங்களையும் இறுக பற்றித் தன்னை நோக்கி இழுத்த வேகத்தில், முன்பு போலவே அவனுக்கு வாகாக வந்து விழுந்திருந்தாள் சிந்து.
அதைக் கண்டு எள்ளலாக அவளைப் பார்த்தவன் என்னிடம் இருந்து உன்னால் தப்பிக்கவே முடியாது என்பது போல் அவளின் இரு கரங்களையும் படுக்கையோடு சேர்த்து தன் இரு கரங்களால் சிறை செய்து அவளை அசையாதப்படி பிடித்தவாறே, அவளைத் தன் வசமாக்கிக் கொள்ளத் தொடங்கினான் தாரக்
இதில் சிந்துவால் கொஞ்சமும் அசைய கூட முடியவில்லை. அத்தனை அழுத்தம் தாரக்கின் பிடியில் இருந்தது.
அங்கிருந்து எழுந்து கொள்ள முயன்று, தன்னைக் காத்துக் கொள்ளப் போராடி ஒரு கட்டத்தில் இதெல்லாம் முடியாது எனப் புரிந்து அமைதியாகிப் போனாள் சிந்து.
அவ்வளவு நேரமும் அவளின் முயற்சிகளை எல்லாம் முறியடித்துக் கொண்டிருந்தவன், இப்போது விழிகளை மட்டும் உயர்த்திச் சிறு கேலியோடு அவளைப் பார்த்து “இதைத்தான் ஆரம்பத்திலேயே சொன்னேன்..” என்று விட்டு அவளுள் மூழ்கினான் தாரக்.
மென்மை என்றால் என்னவென்றே தெரியாதது போல் இருந்தது அவனின் செயல்கள். தாரக்கின் பேச்சிலும் செயலிலும் காயப்பட்டிருந்த அவளின் மனதிற்குக் கொஞ்சமும் குறையாத அளவிற்கு, அவளின் உடலும் ரணமானது.
அதைப் பற்றி எல்லாம் துளியும் கவலையே இல்லாமல் அவன் நினைத்ததை நிறைவேற்றிக் கொண்டே அவளிடமிருந்து விலகினான் தாரக்.
கண்ணீரும் கதறலுமாக அவனுள் அவ்வளவு நேரமும் அடங்கி இருந்தவள், இறுதியாக உயிரை விழிகளில் தேக்கியவாறே தாரக்கை பார்த்து “எனக்கு ஏன் இந்தத் தண்டனைன்னு இப்போவாவது சொல்லுங்களேன் ப்ளீஸ்..” என்று லேசான திணறலோடு கேட்டிருக்க..
அங்குக் கழற்றி வீசியிருந்த தன் சட்டையை எடுத்து உதறி அணிந்து கொண்டிருந்தவன், “தண்டனை உனக்கில்லைடி.. எனக்கு..” என்றான் வெறுப்பான குரலில் அவளைப் பார்த்து தாரக்.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
24/01/2025 11:30 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 3
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 3 weeks ago by Kavi Chandra
Topic starter
28/01/2025 11:11 pm
நேசம் – 4
இருள்பிரியா விடியலில் தாரக்கின் கார் காற்றைக் கிழித்துக் கொண்டு வேகமாகப் பறந்தது.
காரை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தவனின் முகம்l இறுகி பாறையைப் பிரதிபலிப்பதாக இருந்தது. விழிகள் சிவக்க, விரல்கள் ஸ்டேரிங்கை பிடித்துக் கொண்டிருந்த அழுத்தத்திலேயே எதையோ நினைக்கப் பிடிக்காமலோ..! இல்லை மறக்க முடியாமலோ..! தாரக் தனக்குள்ளேயே போராடிக் கொண்டிருப்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது.
வெகு தூரம் பயணித்து நடுத்தர வர்க்க மக்கள் அதிகம் வசிக்கும் பகுதிக்குள் அவனின் கார் நுழைந்த பின் தன் வேகத்தைக் குறைத்துக் கொண்டது. இரு பக்கமும் வீட்டின் வெளியே இருசக்கர வாகனங்கள் வரிசையாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருக்க.. கிடைத்த இடைவெளியில் மெதுவாகக் காரை பொறுமையாகச் செலுத்திக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
மூன்று வளைவுகள் கடந்து இறுதியாக இருந்த வீதியின் கடைசியில் பெரிய மரத்தின் பின் மறைவாக இருந்த வீட்டின் முன் சென்று தாரக்கின் கார் நின்றது. சின்ன வெளி விளக்கு மட்டும் சோபையாக ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்க.. மஞ்சள் நிற பெயிண்ட் அடித்த பழைய வீடு அங்கு நின்றிருந்தது.
காரில் அமர்ந்தபடியே நிமிர்ந்து அந்த வீட்டை பார்த்த தாரக்கின் விழிகளில் அத்தனை வலி தெரிந்தது. இவ்வளவு நேரம் அவனிடம் இருந்த கடுமையும், வெறுப்பும் காணாமல் போய் உணர்வுகளின் கொந்தளிப்பின் பிடியில் இருந்தான் தாரக்.
உடனடியாகக் காரில் இருந்து இறங்கவே அவனால் முடியவில்லை. அந்த வீட்டை பார்த்தப்படியே சில நொடிகள் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தவனின் மனதிலும் உடலிலும் ஒரு சிறு நடுக்கம் பரவி கொண்டிருக்க.. விழிகளில் வேதனையோடு அந்த வீட்டையே இமைக்காமல் பார்த்திருந்தான் தாரக்.
மெதுவாக இறங்கி நின்றவன், அங்கிருந்த கேட்டை திறந்து கொண்டு தளர்வான நடையோடு உள்ளே நுழைந்தான். கீழே ஒரு வீடும் மாடியில் ஒரு வீடும் இருக்கும் அந்தக் கால வடிவமைப்பில் இருந்த பழைய வீட்டை ஏதோ பொக்கிஷம் போல் அவன் பார்வை அங்குலம் அங்குலமாக அளந்து கொண்டிருந்தது.
இப்போது அங்கு யாரும் வசிப்பதற்கான அறிகுறியே இல்லை. ஆனாலும் வீடு சுத்தமாகப் பராமரிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.
மாலை வாயிலில் கோலமிட்டு இருப்பதும் வெளியே சிறு விளக்கு எரிந்து கொண்டிருப்பதும் அதற்கு அடையாளமாகத் தெரிய.. இவ்வளவு நேரம் மற்றவர்கள் முன் இருந்த தாரக்காக இல்லாமல் அவனின் மிடுக்கு, நிமிர்வு, திமிர் என எல்லாம் சுத்தமாகக் காணாமல் போயிருக்க.. ஏதோ ஒரு பரிதவிப்பும் தேடலும் அவனிடம் வந்து ஒட்டி கொண்டிருந்தது.
மெதுவாக விரல்கள் நடுங்க தன்னிடம் இருந்த சாவியைக் கொண்டு தரைத்தளத்தின் கதவை திறந்து கொண்டு வீட்டிற்குள் நுழைந்தான் தாரக். சில வருடங்களாக அங்கு யாரும் வாழ்ந்ததற்கான அறிகுறியே இல்லை என்றாலும் அந்த வீடும் சுத்தமாகப் பராமரிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.
அது மிகப் பெரிய வீடெல்லாம் இல்லை. சின்ன வரவேற்பறை, அதிலேயே ஒரு பக்கம் தடுத்தது போலான சிறிய சமையலறை, அதற்கு நேர் எதிரே குட்டியாக ஒரு படுக்கையறை, அவ்வளவு தான் அந்த வீடு.
ஆடம்பர பொருட்கள் எனச் சொல்ல கூடிய ஒன்று கூட அங்கில்லை. வாழ்வதற்கு அவசியமான சில பொருட்கள் மட்டுமே இருக்க.. அவை எல்லாம் ஒரு காலத்தில் எப்படிப் பயன்படுத்தப்பட்டதோ அதே போல் இன்று வரை பாதுகாக்கப்பட்டும் பராமரிக்கப்பட்டும் கொண்டிருந்தது.
வீட்டுக்குள் நுழைந்தவனின் விழிகள் மெல்ல ஒவ்வொரு இடமாக நின்ற இடத்தில் இருந்தே வளம் வந்து கொண்டிருக்க.. சுவரை விரல்களால் வருடியவாறே எதையோ தொட்டு உணர முயன்றப்படியே ஒவ்வொரு இடமாக நகர்ந்தவன், அந்த நேரத்து பழைய உணர்வுகளை மீண்டும் மனதிற்குள் கொண்டு வர முயன்றான் தாரக்.
சமையலறையில் சென்று அதன் மேடையை விரல்களால் மெல்லத் தொட்டுக் கொண்டு நின்றவனின் மனதினுள் ஏதேதோ நிகழ்வுகள் போட்டி போட்டுக் கொண்டு மேல் எழுந்து வர முயல.. அதன் தாக்கத்தில் தாரக்கின் விழிகள் தளும்பி நின்றது.
அதில் வேகமாக அங்கிருந்து வெளியேறி இருந்தவன், அப்படியே நடந்து படுக்கையறைக்குள் நுழைந்து அங்கிருந்த அலமாரியில் மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த உடைகளை மெதுவாக வருடினான். அழுத்தி பிடித்தாலும் எங்கே ஆடைக்கு வலிக்குமோ என்பது போல் இருந்தது அவனின் தொடுகை. அந்த நொடி அன்றைய காலகட்டத்திற்கே சென்று, அந்த ஆடைக்கு உரியவர்களையே தொட்டு உணர்ந்தது போல் அவன் உடலில் ஒரு சிலிர்ப்பு ஓடி அடங்கியது.
அங்கிருந்து நகரவே மனம் இல்லாதது போல் சில நொடிகள் அங்கேயே நின்றவன், விழிகள் மெதுவாக உயர்ந்து உத்திரத்தில் பதிய.. அங்கு ஒரு சேலை முடிச்சிடப்பட்டுத் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதைக் கண்ட நொடி மனமெங்கும் ஒரு பாரம் எழுந்து அழுத்த.. அதற்கு மேல் அங்கு நிற்க முடியாமல் மனமும் உடலும் அவனின் கட்டுப்பாட்டை இழந்து தள்ளாட.. வேகமாகச் சுவரை பிடித்தபடியே வெளியில் வந்து நின்றான் தாரக்.
அன்றைய நினைவுகளின் தாக்கத்தில் மூச்சு விடக் கூடச் சிரமமாக இருக்க.. விழிமூடி தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள முயன்றவாறே வரவேற்பறையின் சுவரில் சாய்ந்து தரையில் கால்நீட்டி அமர்ந்தான் தாரக். அந்தச் சுவரும், தரையும் அவனுக்கு கொடுத்த அமைதியையும் நிம்மதியையும் இன்றைய பட்டு மெத்தையும் பஞ்சனையும் அவனுக்குக் கொடுக்கவில்லை.
பல நிமிடங்களுக்குப் பிறகே அவனுள் உண்டாகி இருந்த கலவையான உணர்வுகளின் தாக்கம் மெதுவாகக் குறையத் தொடங்க.. அங்கிருந்து கிளம்பவே மனம் இல்லாதது போல் தரையில் சுருண்டு படுத்துக் கொண்டான் தாரக்.
இது அவனின் பல வருட பழக்கம். மற்றவர் அறியாமல் நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் என்பதை விட, வாரத்திற்கு ஒரு முறையாவது இங்கு வந்து விடுவான் தாரக். அவனால் இங்கு வராமல் இருக்கவே முடியாது. பல நேரங்களில் இங்கு வலியோடான நினைவுகளே அவனை விரட்டும்.
ஆனால் அவனின் வலியும் இங்குத் தான் அதற்கான மருந்தும் இங்குத் தான் என்பது போல் தான் தாரக்கின் மனம் இந்த இடத்தை வெகுவாகத் தேடும். இதுவரை வேறு யாரையும் இங்கு வர தாரக் அனுமதித்ததும் இல்லை.
இவன் இங்கு வரும் தகவலை யாரிடமும் பகிர்ந்து கொண்டதுமில்லை. அவனின் பாதுகாவலர்களுக்குக் கூட இந்த நேரங்களில் தாரக் எங்குச் செல்கிறான் எனத் தெரியாது. தனிப்பட்ட வேலை என அவர்களைப் பின் தொடர வேண்டாம் என்று விடுவான் தாரக்.
இது தனக்கே தனக்கு மட்டும் தெரிந்த தனக்கான ஒரு உலகம் என்ற எண்ணம் தாரக்கிற்கு உண்டு. இதை மற்றவர் அறியாமல் பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதை விட, மற்றவர்கள் இதைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று எண்ணினான் தாரக்.
இப்படியே எவ்வளவு நேரம் தரையில் சுருண்டு படுத்திருந்தானோ..! எங்கோ ஒரு வாகனம் கடந்து செல்லும் ஹாரன் சத்தத்தில் சட்டென விழிகளைத் திறந்தவன், விடிந்து மற்றவர் பார்வையில் படும் முன்னே இங்கிருந்து கிளம்ப எண்ணி அங்கிருந்து வெளியில் வந்தான்.
****
சிந்து எழுந்து கொள்ளக் கூட உடம்பிலும் மனதிலும் துளியும் தெம்பில்லாமல் ஆடைக்குவியலுக்குள் சுருண்டு கிடந்தாள். விழிகள் இரண்டும் அழுதழுது இதற்கு மேல் என்னிடம் கண்ணீர் இல்லை என்பது போல் வற்றிக் கிடக்க.. சிவந்து வீங்கி இருந்த விழிகளை எங்கோ பதித்துப் பால்கனியின் கண்ணாடி கதவின் வழி தெரிந்த தொலைதூர வானத்தையே பார்த்திருந்தாள் சிந்து.
இரவு முழுக்க இப்படியே அவளின் நேரம் ஒரு துளி உறக்கம் இல்லாமல் செல்ல.. அவளின் மனமெங்கும் பல கேள்விகளும் யோசனைகளும் ஓடிக் கொண்டே இருக்க.. எதற்குமே அவளிடம் பதிலில்லை.
இது அவளுக்கான தண்டனை என அவனின் ஒவ்வொரு அசைவிலும் செயலிலும் சிந்துவுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்தது. ஆனால் எதற்கு இந்தத் தண்டனை..? அப்படி என்ன செய்து விட்டாள் அவள்..? இதுவே அவள் மனமெங்கும் நிறைந்திருக்க.. இப்போது இதற்கு மட்டுமாவது விடை கிடைத்தால் போதுமெனக் கூட எண்ணியது அவள் மனம்.
விடிய விடிய எங்கோ வெறித்துக் கொண்டு படுத்திருந்தவள். எப்போது விழி மூடினாளோ..? எப்போது உறங்கினாளோ..! அவளுக்கே தெரியவில்லை. தனக்கு அருகில் கேட்ட ஏதோ ஒரு சத்தத்தில் சட்டென்று விழிகளைத் திறந்தவள், அங்கு வயதான ஒரு பாட்டி அறையைச் சுத்தம் செய்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டு திகைத்தாள்.
‘இரவெல்லாம் தன்னை இங்கிருந்து காப்பாற்ற யாரவது வர மாட்டார்களா..? என மனம் ஏங்கி தவித்திருக்க.. இது கனவா..? நிஜமா..!’ என அவளுக்கே புரியவில்லை. அதில் விழிகளைக் கசக்கி கொண்டு மீண்டும் சிந்து பார்க்க.. நேற்று இரவு ஆத்திரத்தில் தாரக் உடைத்துப் போட்டிருந்த பொருட்களை எல்லாம் ஒரு பெரிய பையில் எடுத்து போட்டு அறையைச் சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தார் அந்தப் பாட்டி.
அவரை அங்குக் கண்டதும் சட்டென சிந்துவின் மனதில் ஒரு நம்பிக்கை துளிர் விட, வேகமாக எழுந்து கொள்ள முயன்றவளுக்கு உடல் ஒத்துழைக்கவில்லை. அதில் உண்டான வலியில் விழிகளைச் சுருக்கி நிதானமானவள், மெதுவாக அசைந்து எழுந்தமர்ந்து “பா.. பாட்டி.. பாட்டிம்மா..” எனத் திணறலான குரலில் அழைத்தாள் சிந்து.
ஆனால் இவளின் குரல் காதில் விழுந்தது போலவே இல்லாமல், திரும்பியும் பார்க்காமல் அவர் தன் வேலைகளை மட்டும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்க.. சிந்துவுக்கு நிஜமாகவே தன் எதிரில் ஒருவர் இருக்கிறாரா..? என்ற சந்தேகம் மீண்டும் எழுந்தது.
அதில் இன்னும் சத்தமாக “பாட்டிம்மா..” என்றவளை மெதுவாகத் திரும்பி பார்த்தார் பாட்டி. இதைக் கண்டு அனைத்தும் நிஜமெனப் புரிய.. இடைவெளி எடுத்திருந்த கண்ணீர் மீண்டும் உடைபெடுக்க.. “இது.. இது என்ன இடம்..? என்னை இங்கே கடத்திட்டு வந்து வெச்சிருக்காங்க.. ப்ளீஸ் எனக்கு உதவி செய்ங்க.. நான் வீட்டுக்கு போகணும்.. என்னை இங்கிருந்து வெளியே போக விடுங்க..” என்று அழுகை குரலில் திணறலாக சிந்து சொல்லி முடிக்கவும், மீண்டும் தன் வேலையைத் தொடர்ந்த பாட்டி, இவளிடம் ஒரு வார்த்தையும் பேசவில்லை.
இதைக் கண்டு பதட்டமானவள் “நான் பேசறது உங்களுக்குக் கேட்குதா..? ப்ளீஸ் எனக்கு உதவி செய்ங்க.. நான்.. இங்கே.. எனக்கு.. வீடு..” என்று கோர்வையாகப் பேச முடியாமல் கையெடுத்து கும்பிட்டு சிந்து பதட்டத்தில் திணறினாள்.
“நீ மட்டுமில்லை, நானே நினைச்சாலும் நீ இங்கே இருந்து போக முடியாது.. இனி இது தான் உன் வாழ்க்கை, இதுக்குப் பழகிக்கோ..” என்று கடினமான குரலில் பதிலளித்திருந்தார் பாட்டி.
அவரிடமிருந்து இப்படி ஒரு பதிலை எதிர்பாராதவள் லேசாகத் திகைத்து “நான்.. நான் இங்கே..” என்று தொடங்கவும். அவளை முறைத்தார் பாட்டி.
“ஒரு போன்.. எங்க அப்பாகிட்ட.. வீட்டுக்கு பேசணும்..” என்று எப்படியாவது இங்கிருந்து சென்று விட முடியாதா..? ஏதாவது ஒரு வழி கிடைத்து விடாதா..! என்ற எண்ணத்தோடு சிந்து கூறிய நொடி அவ்வளவு நேரமும் அமைதியாகத் தன் வேலைகளைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்த பாட்டி “ஒரு முறை சொன்னா உனக்குப் புரியாதா.. நீ இனி இங்கே தான்..” என்று சத்தமிட்டிருந்தார்.
அதில் சிந்து திகைத்து விழிக்கவும், “நீ நினைக்கறது போல இங்கிருந்து தப்பிக்கறது அவ்வளவு சுலபமில்லை.. இனி தீபன் தம்பியே நினைச்சா மட்டும் தான் உனக்கு விடுதலை.. அதுவரை அமைதியா இருக்கப் பழகு.. இல்லைனா வலியும் வேதனையும் தான் அதிகமாகும்..” என்றார் வெறுப்பாக அவளைப் பார்த்து பாட்டி.
அவரின் குரலிலும் பார்வையிலும் தெரிந்த வெறுப்பில் செயலற்று போய் அவரைப் பார்த்தாள் சிந்து. இத்தனை கோபத்திற்கும் வெறுப்பிற்கும் ஆளாக அப்படி என்ன செய்தோம்..?’ என நிஜமாகவே அவளுக்குப் புரியவில்லை.
இரவில் இருந்தே தன் ஞாபக அடுக்குகளில் தாரக்கின் முகத்தைத் தான் தேடி கலைத்து போயிருந்தாள் சிந்து. அவளுக்கே தெரியாமல் எப்போதாவது அவனைச் சந்தித்து இருப்போமோ என அவளே நம்பும் அளவுக்கு இருந்தது சிந்துவின் மனநிலை.
அந்தச் சத்தம் வெளியில் கேட்டதோ..! என்னவோ..? “சாரதா என்னாச்சு..? ஏன் சத்தம் போடுறே..?” என்று வெளியில் இருந்து ஒரு முதியவரின் குரல் கேட்டது.
“ஒண்ணுமில்லைங்க.. நான் வரேன்..” என சாரதா பாட்டி குரல் கொடுக்கவும், அந்தப் பக்கம் அமைதியாகி போக.. இங்குத் தன்னைத் தவிர ஒருவரை பார்த்ததே சிந்துவுக்கு லேசான நிம்மதியையும் திடத்தையும் கொடுத்திருக்க.. இப்போது இன்னொருவரும் இருப்பது தெரிந்து கொஞ்சம் தைரியமாக உணர்ந்தாள் சிந்து.
அது அவளின் முகத்திலேயே தெரிந்ததோ என்னவோ..? “நாங்க இங்கே தான் இருக்கோம், ஆனா உனக்கு எங்களால் எந்த உதவியும் செய்ய முடியாது, எங்ககிட்ட இருந்து எதையும் எதிர்பார்த்து ஏமாந்துடாதே.. உனக்கு என்ன செய்யணும்..? என்ன செய்யக் கூடாது..? எப்போ உன்னை அனுப்பணும்னு எல்லாம் தீபன் தம்பி தான் முடிவு செய்யணும்.. அவர் சொல்றதை கேட்டு அமைதியா நடந்துக்கக் கத்துக்க.. அது உனக்குத் தான் நல்லது..” என்று விட்டு அந்த அறையில் இருந்து வெளியேறியவர், கதவிற்கு அருகில் நின்று திரும்பி அவளைப் பார்த்து “தீபன் தம்பி ஆத்திரத்தை தூண்டாம நடந்துக்கோ, அது தான் உனக்கு நல்லது..” என்று விட்டு சென்றார்.
அவரின் பேச்சும் இவளிடம் வெளிப்பட்ட அவரின் கோபமும் சிந்துவுக்கு மேலும் குழப்பத்தைத் தான் கொடுத்தது. ஒரு பெண்ணாக, அதிலும் வயதானவராக இருந்து கொண்டு இப்படி ஒரு நிலையில் தன்னை இங்குக் கண்ட பின்பும் கொஞ்சமும் மனம் இறங்காமல் அவர் பேசி சென்றது சிந்துவுக்குப் பெரும் உறுத்தலை கொடுத்தது.
அவரைப் பார்த்தால் நிச்சயமாக இங்கு வேலை செய்பவர் போல் இல்லை. கிட்டத்தட்ட அறுபத்து ஐந்து வயதிருக்கும் அவர் முகம் முழுக்க மஞ்சள் பூசி, பெரிய குங்கும போட்டு வைத்து மங்களகரமாக இருந்தார். தாரக்கிற்கு ஏதோ ஒரு வகையில் உறவாக இருக்கக் கூடும் என எண்ணியவள், அவரின் கடுமையான வார்த்தைகளை அசைப்போட்டப்படியே அவர் சென்ற திசையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சிந்து.
அருணும் விஷ்வாவும் வேகமாகக் காரில் இருந்து இறங்கி வீட்டிற்குள் நுழைந்தனர். வரவேற்பறையின் தூணில் சாய்ந்து தரையில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்த சுஜாதா விழிகளில் தேக்கி வைத்த எதிர்பார்ப்போடு நிமிர்ந்து தன் மகன்களைப் பார்த்தார்.
விஷ்வா உதடு பிதிக்கி இல்லை என்ற தலையசைப்போடு சென்று தன் பெரியம்மாவின் அருகில் அமர்ந்து அவரின் கைகளை ஆதரவாகப் பிடித்துக் கொண்டான்.
“எங்கே போனான்..? என்ன ஆனான்னு எதுவுமே தெரியலை..! அவனைக் கண்டுபிடிக்கவே முடியலை..! ஏதோ மாயமா மறைஞ்சது போலத் திடீர்னு காணாம போயிட்டான்.. எவ்வளவு தேடி சுத்தினோம், ஒரு துரும்பு கூடக் கிடைக்கலை.. அப்படி எங்கே தான் போயிருப்பான்..?” என தன் ஆத்திரம் தீரும் மட்டும் புலம்பியப்படியே தலையைக் கோதிவிட்டவாறு இங்கும் அங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தான் அருண்.
“திடீர்னு எங்கே இருந்தோ வந்தான்.. திடீர்னு மறைஞ்சுட்டான்.. இதில் ஆச்சரியப்பட என்ன இருக்கு..?” என இடக்காகப் பேசினார் சிவகாமி. “அதான் அத்தை இங்கே புரியா புதிரா இருக்கு.. ஊரு முழுக்க நம்ம ஆளுங்க இருந்தும் எப்படி யார் கண்ணுலையும் படாம ஒருத்தன் ஊரை விட்டு போக முடியும்..? சிந்துவை அவன் தூக்கினது தெரிஞ்ச அடுத்த ஐந்து நிமிஷத்தில் எல்லாருக்கும் தகவல் கொடுத்தாச்சு.. ஆனா யாருமே அவன் காரை பார்க்கலைன்னு சொல்றாங்க, அப்போ ஊரை விட்டு எப்படிப் போனான்..? மாயமா மறைஞ்சுட்டானா என்ன..?” என்று கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தான் அருண்.
அவனிடம் தன் கணவனின் மறு உருவத்தைப் பார்த்த சுஜாதா அருணிடம் எதுவும் கேட்க தோன்றாமல், மெல்லிய குரலில் விஷ்வாவிடம் “எந்த ஒரு விவரமும் தெரியலையா தம்பி..?” என்றிருந்தார்.
“இல்லை.. பெரியம்மா நேத்துக் காலையில் இருந்து இப்போ வரைக்கும் நாங்க தேடாத இடமில்லை.. பக்கத்து ஊரு வரைக்கும் ஒரு இடம் விடாமல் சுத்திட்டோம், யாருமே அந்தக் காரையும் பார்க்கலை.. ஆளையும் பார்க்கலைன்னு சொல்றாங்க.. அப்படி எங்கே தான் போனாங்கன்னு புரியவே இல்லை பெரியம்மா..” என்றான் விஷ்வா.
“நம்ம வீட்டுப் பொண்ணை அவன் தூக்கி இருபத்தி நாலு மணி நேரம் ஆகுது, இன்னும் எதுவும் செய்ய முடியாம கையாலாகாம வந்து நிற்கறாங்க நம்ம வீட்டு ஆம்பளைங்க..” என்றார் நக்கலாக சிவகாமி.
“தேவையில்லாம பேசாதீங்க அத்தை..” என்று அருண் கோபமாகக் கூறவும், “இந்த ரோஷத்துக்கு ஒன்னும் குரைச்சல் இல்லை.. தப்பா நான் அப்படி என்ன சொல்லிட்டேன்..? தூக்கிட்டு போன பிறகு தேடி அலைஞ்சு என்ன பயன்.. இதுவே என் பிள்ளை அங்கே இருந்திருந்தா நம்ம வீட்டுப் பொண்ணை தொட விட்டிருப்பானா..?” என்று வீராப்பாகப் பேசினார் சிவகாமி.
“அப்படிச் சொல்லுங்கம்மா.. இத்தனை ஆம்பளைங்க இருந்து என்னடா பிரயோஜனம்..? நம்ம வீட்டுப் பொண்ணை ஊரே பார்க்க வீடு புகுந்து தூக்கிட்டு போயிருக்கான் ஒருத்தன்னு சொல்ல வெட்கமா இல்லை உங்களுக்கு..? நான் மட்டும் அங்கே இருந்திருந்தா தொட்ட கையைத் தனியா வெட்டி வீசி இருப்பேன்..” என்றான் மீசையை முறுக்கிக் கொண்டே கார்த்திக்.
“அப்படிச் சொல்லுடா என் சிங்கக்குட்டி.. இதே என் புள்ளை மட்டும் அங்கே அந்த நேரத்தில் இருந்திருந்தா உங்களுக்குத் தெரிஞ்சு இருக்கும்.. வீரம்னா என்னன்னு ஊருக்கே காட்டி இருப்பான்.. நம்ம வீட்டு பொண்ணு மேலே கையை வெச்சவனை உங்களை மாதிரி வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருந்திருக்க மாட்டான்..” என்று திமிராகப் பேசினார் சிவகாமி.
“ஆமா கிழிச்சிருப்பான்..” என்று வாய்க்குள்ளேயே முணுமுணுத்துக் கொண்ட அருண், அவர்களிடம் எல்லாம் பேசி நேரத்தை வீணாக்க விரும்பாமல், வேகமாகத் தன் அலைபேசியை எடுத்து நாகராஜனுக்கு அழைத்தான்.
அப்போதே ஊருக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்த நாகராஜன், அலைபேசியில் மகனின் எண்ணை பார்த்து வேகமாக எடுக்கவும் “ஏதாவது தெரிஞ்சுதாப்பா..?” என்று அந்தப் பக்கம் இருந்து அருணின் குரல் ஒலித்தது.
“இதைக் கேட்கத்தான் இவ்வளவு காலையில் கூப்பிட்டியா..? நான் கூட ஏதோ நல்ல விஷயம் சொல்ல போறேன்னு நினைச்சு உடனே எடுத்தேன், ஏன்டா ஏதாவது தெரிஞ்சு இருந்தா உடனே கூப்பிட்டு சொல்லி இருக்க மாட்டேனா.. இதைக் கேட்க ஒரு போன், வைடா..” என்று அவனிடம் எரிந்து விழுந்தவர், அடுத்தப் பத்து நிமிடத்தில் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்திருந்தார்.
*************
மாலை மங்கி இருள் கவிழ தொடங்கி இருக்க.. அதற்கு நிகராகத் தன் மனதிலும் இருள் சூழ்ந்திருக்க.. பால்கனியில் நின்றிருந்தாள் சிந்து. நாள் முழுக்க அந்த அறைக்குள்ளேயே அடைந்து கிடந்தவளுக்கு அடுத்து என்ன செய்வதேன்றுக் கூடப் புரியவில்லை.
அறையின் கதவும் வெளியே பூட்டி இருந்தது. மதியம் உணவோடு வந்த சாரதா, அங்கிருந்த அலமாரியில் இருந்து எடுத்துக் கொடுத்த உடையைக் குளித்து உடுத்தி இருந்தவளுக்குச் சாப்பிடும் எண்ணமே இல்லை. சாரதா பாட்டியும் அவளை வற்புறுத்தவில்லை.
இவளாக அவரிடம் ஏதாவது பேச முயன்றாலும், அவரிடம் இருந்து பதிலே இல்லை. காலையில் பேசியதோடு சரி. அதன் பின் அவர் வாயே திறக்கவில்லை.
இப்படியான சூழ்நிலையில் அடுத்து என்ன செய்வதெனக் கூட அவளுக்குப் புரியவில்லை. அதில் கன்னம் தொட்டு உடையை நனைத்துக் கொண்டிருந்த கண்ணீரை கூடத் துடைக்க மறந்து அவள் நின்றிருக்க.. அவளின் பின்னே கண்ணாடி கதவுக்கு இந்தப் பக்கமாக நின்று அவளின் கண்ணீரையே குரூர புன்னகையோடு பார்த்திருந்தான் தாரக்.
அவன் அறைக்குள் வந்ததைக் கூட சிந்து உணர்ந்திருக்கவில்லை. அப்படியே அசையாமல் நின்றிருந்தவள், ஏதோ உறுத்தலில் பார்வையைத் திருப்ப.. அங்கே தன்னையே இதழில் வழிந்த எள்ளல் சிரிப்போடு தாரக் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு வேகமாக உள்ளே செல்ல முயல.. சட்டென அவள் முன் வந்து நின்று சிந்துவின் இடையை வளைத்துத் தன்னைக் கடந்து போகாமல் நிறுத்தினான் தாரக்.
அதில் அவனிடமிருந்து வேகமாக சிந்து விலக முயல.. அவளை ஒரு தள்ளில் பின்னுக்கு நகர்த்தியவன், ‘முடிந்தால் என்னைக் கடந்து போ..!’ என்பது போல் பார்க்க.. செய்வதறியாது நின்றாள் சிந்து.
அவளின் அந்த நிலை அவனுக்கு ஒரு வித திருப்தியை தர.. அசையாமல் சிந்துவை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக். அவனின் அந்தப் பார்வை பிடிக்காமல் வேகமாக உள்ளே செல்ல முயன்றவளின் கையைப் பிடித்துத் தாரக் இழுக்க.. அவன் மேலேயே வந்து மோதி நின்றாள் சிந்து.
இதை ஒரு கேலி புன்னகையோடு பார்த்தவன், அவளை அப்படியே கை பற்றி உள்ளே இழுத்து செல்ல முயல.. அவனிடமிருந்து விடுபடப் போராடினாள் சிந்து. அவளின் இந்த முயற்சி எரிச்சலை தர.. சிந்துவின் இரு கைகளையும் பின்னால் சேர்த்து தன் ஒரு கையால் இறுக்கி பிடித்து அவளை அசைய விடாமல் சுவரில் சாய்த்தவன், வன்மையாக அவளின் இதழை தன் வசப்படுத்தி இருந்தான்.
இதில் கைகளும் உடலும் அசைய முடியாமல் அவனின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்க.. அவனிடமிருந்து விலக முயன்றும் முடியாமல் கண்ணீரோடு அவனின் கையில் பொம்மையாக நின்றிருந்தாள் சிந்து.
அவளின் இந்த நிலையைத் திருப்தியாகக் கண்டப் பிறகே அவளிடமிருந்து விலகியவன், சிந்துவின் கையைப் பிடித்து இழுத்துப் படுக்கையில் தள்ளினான். அவனின் விலகலை எண்ணி உண்டான நிம்மதியை சிந்து முழுமையாக உணர்வதற்குள் அடுத்தக் கலவரம் அவளுள் உண்டாகி இருந்தது.
ஆனால் வழக்கம் போல் அவளின் நிலையைப் பற்றித் துளியும் யோசிக்காமல் சிந்துவின் மீது படர்ந்தான் தாரக். இதில் அவனிடமிருந்து தன்னைக் காத்துக் கொள்ள முயன்றவாறே “ப்ளீஸ்..” என்று அழுகையோடு அவள் தொடங்கவும், “ஹேய் இன்னும் இதையெல்லாம் விடலையா நீ..? இனி என்கிட்டே இருந்து நீ எதைக் காப்பாத்திக்கப் போறே..?” என்றவாறே அவளுள் மூழ்கினான் தாரக்.
அவன் வார்த்தைகளில் உள்ள உண்மை புரிந்தாலும் ‘ஏதாவது அதிசயம் நடந்து இங்கிருந்து விடுதலை கிடைத்து விடாதா..?’ என்ற எதிர்பார்ப்போடு அவனின் கைப்பாவையாக உணர்வற்று கிடந்தாள் சிந்து.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
28/01/2025 11:18 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 4
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 2 weeks ago by Kavi Chandra
Topic starter
31/01/2025 10:35 pm
நேசம் – 5
ஒருவாரமாகியும் நாகராஜனோடு அன்று கிளம்பிச் சென்ற கணபதியும் கிரியும் வீடு வந்து சேரவில்லை என்ற பதட்டத்தோடு நாகராஜனின் வீடு தேடி வந்து நின்றார் லக்ஷ்மி.
அவரை உள்ளே அனுமதிக்காமல் வேலையாட்கள் தடுத்து நிறுத்த முயல.. முற்றத்தில் நின்று சத்தமிட்டு கொண்டிருந்தவரின் குரல் கேட்டு வெளியில் வந்தார் சுஜாதா.
“என் வீட்டுக்காரரும் மகனும் எங்கே இருக்காங்க..? உங்க வீட்டுக்காரர் கூடத் தானே கிளம்பி போனாங்க, அதுக்குப் பிறகு அவங்க வீட்டுக்கே வரலை.. ஃபோன் போட்டாலும் போகலை.. இரண்டு பேரும் எங்கே இருக்காங்க..? என்ன ஆனாங்கன்னு எதுவுமே தெரியலை.. அவர்கிட்ட கொஞ்சம் கேட்டு சொல்லுங்களேன்..” என்று அழுகையோடு லக்ஷ்மி கேட்கவும், செய்வதறியாது நின்றார் சுஜாதா.
இவர்கள் வீட்டிற்குப் பின்னால் இருக்கும் பகுதியில் தான் அவர்கள் அடைத்து வைக்கப்பட்டு இருக்கிறார்கள் எனச் சுஜாதாவிற்கு நன்றாகத் தெரியும். அந்த இடம் பெரும்பாலும் ஈது போன்ற செயல்களுக்கு மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.
ஆனால் அதைப் பற்றி லக்ஷ்மியிடம் எதுவும் சொல்ல முடியாத நிலையில் கையைப் பிசைந்தபடி சுஜாதா நின்றிருக்க.. “எங்கே உங்க வீட்டுக்காரர்..? உங்களை நம்பி தானே அவங்களை அன்னைக்கு அனுப்பினேன்..! இப்போ இரண்டு பேரும் எங்கே இருக்காங்கனே தெரியலை..” என்று லக்ஷ்மி கெஞ்சும் குரலில் கேட்டுக் கொண்டிருக்க.. அதற்குள் அவரோடு வந்திருந்த உறவினர்களில் சிலர் கோபமாகக் குரல் எழுப்பி இருந்தனர்.
“நீ எதுக்கு அழுதுட்டு இருக்கே லக்ஷ்மி..? கூப்பிடு அந்தப் பெரிய மனுஷனை இன்னைக்கு ஒரு கை பார்ப்போம்..” என்று லக்ஷ்மியோடு வந்திருந்த ஒருவர் குரல் கொடுக்கவும், சரியாக அந்தக் குரல் கேட்டு வெளியில் வந்தார் நாகராஜன்.
“என்ன இங்கே சத்தம்..?” என்று எரிச்சலோடு கேட்டபடியே வந்து நின்றவரை கோபமாகப் பார்த்தவர், “கணபதியும் கிரிதரனும் எங்கே..? உங்க கூடத் தானே வந்தாங்க.. நீங்க வீடு திரும்பி இத்தனை நாள் ஆகுது, அவங்க இன்னும் வீடு வந்து சேரலை, ஃபோனும் போகலை.. லக்ஷ்மி கேட்டாலும் சரியா பதில் சொல்ல மாட்டேங்கறீங்களாம்.. என்ன நடக்குது இங்கே..?” என்று அதிகாரமாகக் கேட்டார் ஒருவர்.
“அவங்க எங்கே போனாங்கன்னு என்னை கேட்டா எனக்கு என்ன தெரியும்..? அவங்க போற இடம் எல்லாம் என்கிட்ட சொல்லிட்டு போக அவங்க என்ன சின்னக் குழந்தையா..?” என்று கொஞ்சமும் வந்திருந்தவர்களை மதிக்காமல் பதிலுக்குக் கத்தினார் நாகராஜன்.
“சும்மா சொல்லாதீங்க, அவங்க உங்ககிட்ட தான் இருக்காங்கன்னு எங்களுக்கு நல்லா தெரியும்..” என்று மற்றொருவர் இடையிடவும் “அதான் தெரியுது இல்லை, அப்புறம் எதுக்கு எங்கே இருக்காங்கன்னு தெரியாதது போல வந்து கேட்டுட்டு இருக்கீங்க..? கிளம்புங்க..” என அலட்சியமாகப் பதில் கூறினார் நாகராஜன்.
“என்னங்க பதில் எல்லாம் ஒரு மாதிரி இருக்கு, உங்க பொண்ணுக்கு இப்படியானது எல்லாருக்குமே வருத்தம் தான்.. அதுக்காக எங்க வீட்டு ஆளுங்களை அடைச்சு வெச்சா எல்லாம் சரியாகிடுமா..?” என்று அவர் கத்தவும், “இவன் தானே அவனைக் கூட்டிட்டு வந்தான்.. அப்போ இவன் தானே பொறுப்பு..” என்றார் நாகராஜன்.
“ஏங்க புரிஞ்சு தான் பேசறீங்களா..? அவன் கல்யாணம் செஞ்சுக்கப் போற பொண்ணை அவனே தூக்கிட்டுப் போகத் திட்டம் போட்டு கொடுப்பானா..? எங்க கிரி அப்படிப்பட்ட பையன் இல்லைங்க, சின்ன வயசில் இருந்து எங்களுக்கு அவனைத் தெரியும்.. நல்லா படிச்சு, நல்ல வேலையில், கை நிறையச் சம்பளத்தில் இருக்கான்.. எங்க சொந்தக்காரங்களிலேயே இவனுக்குன்னு ஒரு தனி மரியாதை இருக்கு..” என்றார் அவனின் பெரியப்பா முறையில் உள்ள ஒருவர்.
“ஆமாமா உங்க அந்த நல்ல பிள்ளைக்கு வேலை போய் இரண்டு வாரம் ஆகுது.. இதைப் பத்தி உங்களில் யாருக்காவது தெரியுமா..? அதைக் குடும்பமே மூடி மறைச்சு தானே என் பொண்ணு கழுத்தில் தாலி கட்ட மேடை ஏறி உட்கார்ந்தான் உங்க அந்த நல்ல பிள்ளை..?” என நக்கலாகக் கேட்டார் நாகராஜன்.
இதில் அவ்வளவு நேரம் ஆத்திரமாகக் கத்திக் கொண்டிருந்தவர், சிறு திகைப்போடு திரும்பி லக்ஷ்மியை ‘என்ன இதெல்லாம்..?’ என்பது போல் பார்த்து நிற்க.. “இல்லை மாமா, அவர் பொய் சொல்றார்.. நம்ம கிரிக்கு வேலை எல்லாம் எதுவும் போகலை.. அப்படியே ஏதாவது இருந்திருந்தா கூட அவன் கண்டிப்பா நம்மகிட்ட சொல்லி இருப்பான், மறைக்க மாட்டான்.. இவர் செஞ்ச தப்பை மறைக்க நம்ம பக்கம் பழியைத் திருப்பறார்.. கிரிக்கு அவன் வேலை செய்யற இடத்தில் எவ்வளவு மதிப்பு மரியாதையும் இருக்குன்னு தெரியுங்களா..” என்று அழுகையோடு கூறினார் லக்ஷ்மி.
“ஆமாமா பார்த்தேனே, அந்த மதிப்பையும் மரியாதையும் தான்.. அவனை ஆபீஸ் உள்ளையே விடலை, நாயை விரட்டற மாதிரி விரட்டினாங்க.. இரண்டு வாரம் ஆகுதாம் உங்க அந்த நல்ல பிள்ளையை வேலையை விட்டு தூக்கி, உனக்கு இங்கே என்ன வேலை எதுக்கு வந்தேன்னு கேட்கறாங்க.. இப்படி ஒருத்தனை விரட்டி அடிக்கும் அளவுக்கு அங்கே அவன் என்ன செஞ்சிருப்பான்னு யோசிங்க..
ஒருத்தனுக்கு வேலை போறது ஒன்னும் அவ்வளவு பெரிய விஷயம் இல்லை.. இந்த வேலை இல்லைனா இன்னொரு வேலை, ஆனா அவங்க இவனை நடத்தற விதம் இருக்கே.. ஏதோ திருட்டு பயலை நடத்தறது மாதிரி இருந்தது..” என்று நாகராஜன் கூறவும் லக்ஷ்மியோடு வந்து இருந்தவர்களுக்குள் சிறு சலசலப்பு உண்டானது.
“இல்லையில்லை, இதை நம்பாதீங்க, அவர் பொய் சொல்றார்..” என்று லக்ஷ்மி அழவும் “அட. உன்கிட்ட பொய் சொல்லி எனக்கு என்னம்மா ஆகப் போகுது..?” என்றார் நாகராஜன்.
அதற்குள் வந்திருந்தவர்களில் மூத்தவர் போல் இருந்த ஒருவர் “இங்கே பாருங்க எதுவாயிருந்தாலும் பேசி தீர்த்துக்கலாம்.. அதுக்காக ஆளுங்களை இப்படிப் பிடிச்சு வைக்கிறது எல்லாம் நல்லாயில்லை..” என்று சமரசமாகத் தொடங்கவும் “எனக்கும் அவங்களைப் பிடிச்சு வைக்கணும்னு ஆசையா என்ன..? என் பிள்ளையைத் தூக்கினவன் எங்கே இருக்கான்னு இப்போ இந்த நிமிஷம் சொல்ல சொல்லுங்க, உடனே அவங்களை வெளியில் விடறேன்..” என்றார் நாகராஜன்.
“அது எப்படிங்க அவங்களுக்குத் தெரியும்..?” என்ற லக்ஷ்மி கூறவும் “எனக்கு உன் பிள்ளையும் இதில் கூட்டு களவானின்னு தான் தோணுது.. அதனால் தான் பிடிச்சு வெச்சுருக்கேன், இப்போதைக்கு எனக்கு இருக்கும் ஒரே துருப்பு சீட்டு இவங்க தான்.. இவங்களையெல்லாம் விட முடியாது..” என்றார் முடிவான குரலில் நாகராஜன்.
அதற்குள் லக்ஷ்மியின் அண்ணன் முறையில் இருந்த ஒருவர் “ஏன் லக்ஷ்மி அவர் சொல்றதும் சரியா தானே இருக்கு.. அவங்களைச் சொல்லிட சொல்ல வேண்டியது தானே.. அதுக்குப் பிறகு நம்ம வீட்டு ஆளுங்களைக் கூட்டிட்டு போயிட்டே இருக்கலாமே..” என்றார்.
“என் பிள்ளை இப்படி எல்லாம் செய்யக் கூடியவன் இல்லை அண்ணா.. நிச்சயமா அவனுக்கு எதுவும் தெரிஞ்சு இருக்காது..” என லக்ஷ்மி அப்போதும் கூறவும், “அட தெரியுதா இல்லையான்னு அவன்கிட்டயே கேட்டுப் பார்த்துட்டா போச்சு..” என்று அவர் எடுத்துக் கொடுக்க.. உடனே அதற்குச் சம்மதமாகத் தலையசைத்தபடி அழுகையோடு திரும்பி நாகராஜனை பார்த்த லக்ஷ்மி “நான் அவங்களைப் பார்த்து பேசறேன்.. நான் சொன்னா என் பிள்ளை கேட்பான், அவன்கிட்ட நான் கேட்டு உங்களுக்குத் தேவையான தகவலை வாங்கித் தரேன்.. என்னை ஒரே ஒரு முறை அவங்க இரண்டு பேரையும் பார்க்க விடுங்க..” என்று கெஞ்சினார் லக்ஷ்மி.
“இப்போ என்ன அவங்ககிட்ட பேசணும் அவ்வளவு தானே.. ஒரு போனை போட்டு கொடுக்கறேன், தாராளமா பேசுங்க, பேசி அப்படி என்ன சொல்ல வைக்கப் போறீங்கன்னு நானும் பார்க்கறேன்..” என்று விட்டு நாகராஜன் கண்ணசைக்க.. அதுவரை இதையெல்லாம் அருகில் நின்று வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த அருண் தன் அலைபேசியில் முத்துவை அழைத்தான்.
அந்தப் பக்கம் அழைப்பு ஏற்கப்பட்டதும் நாகராஜனிடம் அலைபேசியை நீட்டினான் அருண். “டேய் முத்து ஃபோனை ஸ்பீக்கரில் போட்டு அந்தப் பயலுங்ககிட்ட நீட்டு.. அவங்க அம்மாவுக்கு என்னவோ பேசணுமாம்..” என்றார் நாகராஜன்.
அது உடனே செயல்படுத்தப்பட.. இங்கு லக்ஷ்மியை பார்த்து பேசு என்பது போல் கண்ணசைத்தார் நாகராஜன். அருண் அலைபேசியை லக்ஷ்மியின் அருகில் சென்று பிடித்துக் கொள்ள.. லக்ஷ்மி அழுகையோடு “கிரி.. கிரி..” எனக் கண்ணீரோடு தொடங்கவும் “அம்மா.. அம்மா..” என்று அந்தப் பக்கம் பரிதவிப்போடு அழைத்தான் கிரி.
“தம்பி இவங்க கேட்கற விவரம் ஏதாவது தெரிஞ்சா சொல்லிடுயா.. ஏன் இப்படிச் செய்யறே..? நமக்கு இதெல்லாம் வேண்டாம் சாமி..” என அவர் கெஞ்சவும், “அம்மா நீங்களுமா..? எனக்கு நிஜமா எதுவுமே தெரியாதும்மா..” என்றான் கிரி.
அதற்குள் இடையிட்டு இருந்த அவனின் பெரியப்பா “ஏன் தம்பி உனக்கு வேலை போயிடுச்சாமே அது உண்மையா..?” என்று அதி முக்கியக் கேள்வியை முன் வைக்க.. இதற்கு அந்தப் பக்கம் இருந்து பதிலேதும் வரவில்லை.
அவனின் இந்த அமைதியே அதற்கான பதிலை சொல்லியிருக்க.. அங்கு இருந்தவர்களை ‘நான் சொன்னேனே கேட்டீங்களா..?’ என்பது போல் பார்த்திருந்தார் நாகராஜன்.
“என்ன லக்ஷ்மி நீ என்னென்னமோ சொன்னே..! ஆனா இங்கே நடக்கறதை எல்லாம் பார்த்தா அப்படித் தெரியலையே.. இவனும் கூட்டு சேர்ந்து தான் ஏதோ களவானி தனம் செஞ்சு இருக்கான் போலேயே..!” என்று கிரி அந்தப் பக்கம் இருக்கும் போதே சத்தமாகத் தன் அதிருப்தியை தெரிவித்தார் அவனின் பெரியப்பா.
இதில் அவசரமாக இடையிட்டு இருந்த கணபதி “அண்ணா அப்படி எல்லாம் எதுவுமில்லை.. நம்ம கிரிக்கு இதில் எதுவும் தெரியாது, அவனும் இதில் சிக்க வைக்கப்பட்டு இருக்கான்..” என்று கூறவும், “ஏன்டா அவன் என்ன சின்னக் குழந்தையா..? அவனுக்கே தெரியாம போய்ச் சிக்கிக்க.. எனக்கு எதுவும் நம்பற மாதிரி இல்லை, காசு கீசு ஏதாவது பெருசா வாங்கிட்டானான்னு கேளு..” என்றார் பெரியப்பா.
இதில் நிலைமை மோசமாகிக் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்த லக்ஷ்மி “தம்பி நிஜமாவே உனக்கு ஏதாவது தெரிஞ்சா சொல்லிடுப்பா.. நாம இங்கிருந்து பத்திரமா போயிடலாம், நமக்கு எதுக்கு இந்தத் தேவையில்லாத பிரச்சனை..?” என்று கெஞ்சலில் இறங்கவும், அந்தப் பக்கம் சற்று முன்பே முத்துவிடம் அறை வாங்கி இருந்த கோபத்தில் இருந்த கிரி “அவங்க தான் கொஞ்சமும் புரிஞ்சுக்காம முட்டாள் தனமா உளறிட்டு இருக்காங்கனா நீங்களும் ஏன்ம்மா என் உயிரை வாங்கறீங்க..? நான் யார் கூடவும் சேர்ந்து எந்தத் திட்டமும் போடலை.. நானே இங்கே ஏமாந்து போய்த் தான் நிற்கறேன், பக்காவா திட்டம் போட்டு அவங்களை மட்டுமில்லை என்னையும் சேர்த்து தான் ஏமாத்தி இருக்கார்..
என்னைச் சுற்றி நடக்கும் எதையும் புரிஞ்சுக்காம ஏமாளியா இருந்ததை நினைச்சு எனக்கே அவமானமா இருக்கு.. இதில் என்னையே எல்லாரும் குற்றம் சொல்லிட்டு இருக்கீங்களே..” என்று சத்தமிட்டான் கிரி.
லக்ஷ்மி பேசிக் கொண்டிருக்கும் அலைபேசியை வேகமாகப் பறித்திருந்த நாகராஜன் “டேய் போதும்டா உங்க நாடகம் எல்லாம்.. நீ எவ்வளவு தான் நல்லவன் வேஷம் போட்டாலும், உங்க அம்மா எவ்வளவு தான் அழுது நாடகம் போட்டாலும் எனக்கு என் பொண்ணைத் தூக்கினவனைப் பற்றிய விபரம் தெரியற வரை நீங்க இங்கே இருந்து எங்கேயும் போக முடியாது..” என்று விட்டு அழைப்பை துண்டித்திருந்தார் நாகராஜன்.
அதுவரை நாகராஜனிடம் கெஞ்சிக் கொண்டிருந்த லக்ஷ்மி, சற்று தள்ளி கதவுக்கு அருகில் ஒதுக்கமாக நின்று இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சுஜாதாவை வேகமாக நெருங்கி, அவரின் கையைப் பிடித்தப்படியே “அவருக்கு வேணும்னா என் தவிப்பு புரியாம இருக்கலாம்.. ஆனா உங்களுக்குப் புரியுமில்லை.. உங்க பொண்ணை நினைச்சு நீங்க தவிக்கும் மாதிரி தானே என் புருஷனையும் பிள்ளையையும் காணாம நானும் தவிச்சுப் போயிருப்பேன்.. நீங்களாவது ஒரு வார்த்தை அவர்கிட்ட சொல்லுங்களேன்..” என்றார்.
இதற்கு சுஜாதா என்னவென பதில் சொல்ல முடியும்..? தன் பேச்சுக்கு இங்கு மதிப்பில்லை என்று சொல்வதா..? இல்லை அப்படி எல்லாம் சொல்லும் நிலையில் நான் இல்லை என்பதா..? என்று புரியா வேதனையோடு பார்த்துக் கொண்டு மட்டுமே நின்றிருந்தார் சுஜாதா.
“இந்தாம்மா ஏய்.. என்ன விட்டா அப்படியே வீட்டுக்குள்ளே போறே, முதலில் இங்கே இருந்து கிளம்பு..” என்று நாகராஜன் அதட்டவும், உடன் வந்திருந்த ஆட்கள் எல்லாம் “என்னப்பா இது பொம்பளை பிள்ளைகிட்ட மரியாதை இல்லாம பேசறே..? ஏதோ தெரிந்த இடம், சம்பந்தம் பேசிய வீடாசேன்னு மரியாதைக்கு நேரில் பேசிப் பார்ப்போமேன்னு தான் வந்தோம்.. நீ இவ்வளவு திமிரா பேசினா போலீஸ்கிட்ட போறதை தவிர எங்களுக்கு வேற வழியில்லை..” என்று மிரட்டி பார்த்தார் ஒருவர்.
“போலீஸ்கிட்ட தானே தாராளமா போங்க.. என் பொண்ணைக் கடத்துனவனுக்குத் திட்டம் போட்டது இவன்னு சொல்லி குடும்பத்தோடு உள்ளே தள்ள எனக்கும் ரொம்பச் சுலபமா இருக்கும்..” என்றவர் “நீங்க எல்லாம் கூடக் கூட்டு களவானிங்கன்னு உங்க பேரையும் சேர்த்து கொடுக்கட்டுமா..?” என்று கேலியாகக் கேட்கவும், அதுவரை வீராப்பாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள் எல்லாம் சட்டெனப் பின்னடைந்தனர்.
ஒவ்வொருவராகத் தங்களுக்குள் முணுமுணுத்தப்படியே மெதுவாகக் கலைந்து செல்ல முயல.. “இதுக்கு மேலே இங்கே நின்னு எதுவும் செய்ய முடியாது லக்ஷ்மி.. இனி உன் பிள்ளை வாயை திறக்கணும், இல்லை மனசு மாறி இந்த ஆளே அனுப்பணும்.. இல்லைனா இதுக்கு ஒரு தீர்வு கிடைக்காது..” என லக்ஷ்மியை அங்கு இருந்து அழைத்துச் சென்றனர்.
ஆனால் அவர்கள் போல் எளிதாக இதை இப்படியே விட்டு விட முடியாமல் அழுகையோடு திரும்பி திரும்பி பார்த்தபடியே லக்ஷ்மி அங்கிருந்து நகர.. சுஜாதாவிற்குத் தான் இந்தப் பாவம் எல்லாம் தன் மகளின் வாழ்க்கையை எப்படி எல்லாம் பாதிக்குமோ எனப் பயமாக இருந்தது.
அவர்கள் சென்ற திசையையே பார்த்திருந்த நாகராஜன், முத்துவை அழைத்தார். “என்னடா ஏதாவது வாயை திறந்தானா..?” என்று எடுத்ததும் அவர் எகிற.. “இன்னும் இல்லைண்ணே..” என்று தயக்கத்தோடு ஒலித்தது முத்துவின் குரல்.
அதேநேரம் “அவன் என்ன மாமியார் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வந்திருக்கப் புது மாப்பிள்ளையா..? உட்கார வெச்சு மூணு வேளை சோத்தை போட்டு சீராட்ட.. அவனைக் கவனிக்கற விதத்தில் கவனிச்சா தானா எல்லாம் வெளியே வரப் போகுது.. சீக்கிரம்..” என்று மிரட்டி விட்டு வைத்தார்.
ஏதோ யோசனையோடு நின்றவர், சட்டென திரும்பி சுஜாதாவை பார்த்து “என்ன இங்கே நின்னு வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருக்கே..? சாப்பாடு ரெடியா எடுத்து வை..” என்று சிடுசிடுத்து விட்டு உள்ளே நுழைய.. வேகமாகச் சமையலறையை நோக்கி நகர்ந்தார் சுஜாதா.
*****
கிட்டத்தட்ட ஒரு வாரமாகி இருக்க.. சிந்து இந்த வாழ்க்கைக்குப் பழகி விட்டிருந்தாள் என்பதை விட, எதுவும் செய்ய முடியாது என்று உணர்ந்து கொண்டிருந்தாள் என்பதே சரி.
அழுதழுது கண்ணீரும் வற்றி விட்டிருக்க.. இப்போதெல்லாம் அவளுக்கு அழுகை கூட வருவதில்லை. ஆடம்பரமான அத்தனை வசதிகளும் கொண்ட இந்த அறையில் சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கிறோம் எனத் தெளிவாக அவளுக்குப் புரிந்தது.
பெரும்பாலும் இந்த அறையின் கதவு வெளிப்பக்கம் பூட்டப்பட்டிருக்க.. இது என்ன இடம்..? வெளியே யார் இருக்கிறாகள்..? என்று கூட அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
வெளியில் செல்ல வேண்டும் என்றெல்லாம் அவளுக்குத் தோன்றவில்லை. இங்கிருந்து தப்பிக்க ஏதாவது வழி கிடைத்து விடாதா..? என்று மட்டுமே முதல் நான்கைந்து நாட்களாக முயன்று பார்த்தவளுக்கு, அதற்கான வாய்ப்பே இல்லை என்று புரிந்து போன பிறகு சாரதா பாட்டி கூறியது போல அவனாக நினைத்தால் மட்டுமே இங்கிருந்து வெளியேற முடியும் எனவும் தெளிவாகப் புரிந்தது.
அதில் அமைதியாக அனைத்தையும் ஏற்றுக் கொள்ளத் தொடங்கி விட்டாள் சிந்து. எதிர்த்தும் பயனில்லை என்றான பின் செய்வதற்கு என்ன இருக்கிறது என்பது போலான மனநிலை தான்.
இப்போதும் சிந்துவின் மனதில் பல கேள்விகள் எழுந்து நின்றது. ஆனால் அதற்குப் பதில் தேடித் தான் இனி யாரையும் அணுக கூட சிந்து தயாராக இல்லை. என்ன கேட்டாலும் பதில் வரப் போவதில்லை என உணர்ந்துக் கொண்டிருந்தவள், முற்றிலும் பேசா மடந்தையாகி விட்டிருந்தாள்.
இந்த அறை அவளுக்காகவே ஒதுக்கப்பட்டது போல் இரவு நேரங்களைத் தவிரத் தாரக் இங்கே வருவதே இல்லை. ஆனால் அவனும் இதே வீட்டில் தான் தங்கி இருக்கிறான் என்பதற்கு அடையாளமாக அவ்வப்போது வெளியே கேட்கும் பேச்சு குரல்களும், அவ்வப்போது வேகமாகக் கிளம்பிச் செல்லும் காரின் ஓசையும் அவளுக்கு உணர்த்திக் கொண்டே இருந்தது.
அதேபோல் இந்த அறையில் அவளுக்குத் தேவையான உடைகள், அவளின் அளவுக்குப் பொருத்தமாக அலமாரியில் வாங்கி வைக்கப்பட்டு இருந்தது. விதவிதமான உடைகள் எல்லாம் இல்லை என்றாலும் அவளின் தேவைக்கு எடுத்துப் பயன்படுத்த கூடிய அளவில் அனைத்தும் இருந்தது.
இதையெல்லாம் பார்க்கும் போது பல நாளாகத் திட்டமிட்டே அவளை இங்கு அழைத்து வந்திருப்பது புரிய.. எதுவும் திடீரென நடந்ததில்லை எனத் தெளிவானது. அதில் எதையும் முயன்று பார்க்க கூட முடியா நிலையில், அந்த அறைக்குள்ளேயே அவளும், அவளுக்குள்ளேயே அவளின் மனமும் முடங்கிக் கொண்டது.
சிந்து இருப்பது தரை தளத்தில் இருக்கும் அறை. அங்கு இருந்த கண்ணாடி கதவை திறந்து கொண்டு வெளியில் சென்றால் சிட்அவுட் போல இருக்கும் இடத்தைப் பால்கனி போல் வடிவமைத்து இருந்தனர். பல நாள் அறைக்குள்ளேயே இருந்து மூச்சு முட்டுவது போலத் தோன்றினால், அந்த இடத்தில் சென்று நின்றிருப்பது தான் சிந்துவின் ஒரே தன்னைத் தானே அமைதிப்படுத்திக் கொள்ளும் வழக்கமாக இருந்தது.
ஆனால் இன்று வேலை செய்யும் நபர் அந்தப் பால்கனி போன்ற அமைப்பை வெளி பக்கமிருந்து வந்து திறந்து சுத்தம் செய்யும் போது தான் அதை ஒரு கதவு போலப் பயன்படுத்தி வெளியில் இருக்கும் தோட்டத்திற்குச் செல்ல முடியும் என்றே சிந்துவுக்குப் புரிந்தது.
இங்கு இரண்டு வேலையாட்கள் இருப்பதைச் சிந்துவும் கவனித்திருந்தாள். அவர்கள் யாரும் இந்த அறைக்குள் வருவதில்லை என்பதையும் சாரதா பாட்டி மட்டுமே இவளுக்கு உணவு கொண்டு வந்து கொடுத்து விட்டு செல்வதையும் பார்த்தவள், இப்போதெல்லாம் இந்த அறையைக் கூடச் சிந்து தான் சுத்தம் செய்து கொள்கிறாள்.
முதல் நாள் மட்டுமே அறையை ஒழுங்குப்படுத்திய சாரதா பாட்டி, மறுநாள் அதற்குத் தேவையான பொருட்களைக் கொண்டு வந்து அவளின் முன் போட்டு விட்டுச் சென்றிருந்தார்.
அதிலேயே அவர் சொல்ல வருவது புரிந்தும், எதையும் செய்ய விருப்பம் இல்லாமல் பல மணி நேரங்களாக அமர்ந்திருந்தவளுக்கும் மனம் ஒரே விஷயத்தை எண்ணி எண்ணி குழம்பிப் பைத்தியம் பிடிப்பது போல் இருக்க.. தனக்கு ஒரு மாற்றம் தேவை என்று அவளாகவே அந்த அறையைச் சுத்தம் செய்யத் தொடங்கி இருந்தாள்.
இப்போது மாலை மங்க தொடங்கி இருக்க.. அந்தப் பால்கனி போல் இருந்த கதவை நகர்த்தி விட்டுத் தோட்டத்தில் இறங்கி கைகளைக் கட்டிக் கொண்டு வானத்தைப் பார்த்தப்படி நின்றவளுக்கு, இந்தச் சிறு சுதந்திரம் கூட அத்தனை ஆசுவாசத்தைக் கொடுத்தது.
மெல்ல அங்கேயே நடந்து கொண்டிருந்தவளுக்குக் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை இடம் பரந்து விரிந்து இருப்பதும், சுற்றிலும் ஓங்கி உயர்ந்த மரங்களும் செடி கொடிகளுமாகப் பராமரிக்கப்பட்டு வருவதும் எல்லாம் தெரிய.. கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை அருகில் வீடு எதுவும் இருப்பதற்கான அறிகுறியே இல்லை.
நிச்சயமாக இது ஊரிலிருந்து வெகு தூரம் தள்ளி இருக்கும் ஒரு இடம் என்று புரிய.. திட்டமிட்டே அவள் இங்குக் கடத்தி வரப்பட்டிருப்பதும், வெளியில் இருந்து யாராலும் உள்ளிருப்பவர்களைப் பார்க்கவோ கண்காணிக்கவோ முடியாது என்றும் தெளிவானது.
இந்த நொடி சுற்றிலும் இருக்கும் பசுமை, இப்படி ஒற்றை ஆளாய் உதவிக்கு யாருமில்லா நிலையில் அவள் இதையெல்லாம் பார்க்கும் போது சீதையை ராவணன் தூக்கி வந்தது தான் நினைவுக்கு வந்தது. அவள் படித்திருந்த புத்தகத்தில் இப்படி அசோகவனத்தில் தன்னந்தனியே சீதை சிறை வைக்கப்பட்டிருக்கும் காட்சி நினைவில் நிழலாடியது.
ஆனால் அங்கு சீதைக்கு உதவி செய்ய அனுமார் வந்தார். இங்குத் தனக்கு அப்படி உதவக் கூட யாருமில்லையே என்றக் கழிவிரக்கம் மனதை அறுக்க.. ‘அதுமட்டுமா..? அங்கே ராவணன் அவளைத் தொட்டதில்லை.. இங்கு அப்படியா..?’ என்ற கேள்வி அவளுள் எழுந்து நிற்க.. பல நாட்களுக்குப் பின் மளுக்கெனக் கண்ணீர் உடைப்பெடுத்தது.
அதைத் துடைக்கக் கூட மனமில்லாமல் அப்படியே அசையாமல் இருளில் மூழ்கி இருந்த வானத்தை வெறித்திருந்தவள், இதே போல் தன் வாழ்வும் இருள் படிந்திருப்பதை எண்ணிக் கொண்டிருக்க.. அறையின் கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது.
அது யாரெனத் தெரிந்தும் சிந்து திரும்பாமல் நின்றிருக்க.. தாரக்கும் கண்ணாடி கதவின் வழியே அசையாமல் அவளையே பார்த்திருந்தான். அந்தப் பார்வையின் உறுத்தலை உணர்ந்திருந்தாலும் சிந்து திரும்பவில்லை.
முதல் இரண்டு நாட்கள் இருந்த பேச்சுக்கள் கூட அடுத்து வந்த இந்த நான்கைந்து நாட்களில் சுத்தமாக இருவருக்குள்ளும் இல்லை. இரவில் மட்டுமே இந்த அறைக்குள் வருபவன், அவளின் அனுமதியில்லாமலே அவளைக் களவாடி விட்டு சென்று விடுவான்.
இப்போதும் அப்படியே அவன் வந்திருக்க.. அறைக்குள் செல்லவே மனமில்லாமல் ஆழ்ந்த ஒரு மூச்சை இழுத்து விட்டப்படி அங்கேயே நின்றாள் சிந்து.
இப்போது அழுத்தமான காலடி ஓசை அவளை நெருங்க.. அடுத்து வர போவது அவளுக்கும் புரிந்தது. இதில் விழிகளை அழுந்த மூடி சிந்து நின்றிருக்க.. அவளை அப்படியே தூக்கி தோளில் போட்டுக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தான் தாரக்.
படுக்கையில் ஏதோ பொம்மையைப் போல் அவளை வீசியவன், அவள் மேல் படர.. சிந்துவிடம் எந்த ஒரு எதிர்ப்புமில்லை. அமைதியாக விழிகளை மூடி அவனை ஏற்க பழகி இருந்தாள்.
அவளின் இந்தச் செயலை ஒரு எள்ளலான இதழ் வளைவோடு பார்த்தப்படியே அவளுள் மூழ்கியவனின் வன்மை அவளைத் துடித்துத் துவள செய்தாலும், அமைதியாகவே இருந்தாள் சிந்து.
முன்பு போல் கெஞ்சி அழுது அவனிடமிருந்து விலக நினைக்காமல் விழிகளில் வழியும் கண்ணீரை கட்டுப்படுத்த போராடியவாறே இமைமூடி அவள் இருக்க.. அதைப் பார்த்தப்படியே அவளிடமிருந்து விலகியவன், “என்ன இப்போ எல்லாம் அந்த அழுகை டிராமா எதுவும் காணோம்.. அந்த அளவுக்குப் பிடிச்சு இருக்கா என் ஃபர்பாமன்ஸ்..? நான் தான் அன்னைக்கே சொன்னேனே அவனை விட நான் எல்லா வகையிலும் பெஸ்ட்னு.. இப்போ அது உனக்கே புரிஞ்சு இருக்கும்..” என்று விட்டு எழுந்தான் தாரக்.
கொதி நீரை மேலே கொட்டியது போலான அவன் வார்த்தைகளில் அப்படியே துடிதுடித்துப் போனாள் சிந்து. அவனின் செயல்களை அவளே ரசிப்பது போலான அவனின் பேச்சில் மனமும் உடலும் கூசிப் போகக் கண்ணீரோடு அவனைச் சிந்து பார்த்திருக்க.. அவளின் கண்ணீரை திருப்தியோடு பார்த்து விட்டே அங்கிருந்து வெளியேறினான் தாரக்.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
31/01/2025 10:38 pm
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 5
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 2 weeks ago by Kavi Chandra
Topic starter
05/02/2025 12:04 am
நேசம் – 6
வழக்கத்திற்கு மாறாகக் காலையிலேயே அறைக்குள் வந்து அமர்ந்திருந்த தார்க்கை மிரட்சியோடு பார்த்தபடி ஓரமாக நின்றிருந்தாள் சிந்து. எப்போதும் இந்த நேரத்தில் அறைக்கு வராதவனின் இந்தத் திடீர் வருகை அவளைப் பதட்டமடையச் செய்திருந்தது.
அன்றைய தாரக்கின் வார்த்தைகள் இந்த நொடி வரை அவளைத் துடிக்கச் செய்து கொண்டிருக்க.. அதன் பின்னான அவனின் நெருக்கம் முன்பை விட பல மடங்கு சிந்துவை பாதித்துக் கொண்டிருந்தது.
அதன் பின் ஒவ்வொரு முறையும் தாரக் தன்னை நெருங்கும் போதெல்லாம் இது வேண்டாமென எத்தனையோ கெஞ்சி தன்னை விட்டுவிடுமாறு கதறி பார்த்து விட்டாள் சிந்து. ஆனால் அதற்கு அவனிடம் துளியும் எதிர்வினையில்லை.
இப்படி ஒருத்தி தன்னிடம் பேசிக் கொண்டிருப்பதே கேட்காதது போல் தான் இருந்தது அவனின் செயல்கள். அதோடு சிந்துவின் ஒவ்வொரு துளி கண்ணீரும் அவனின் மன ரணத்தை ஆற்றுவது போல் இருக்க.. அதை அதிகரிக்கத் தான் முயன்றான் தாரக்.
அதில் அவளிடம் மூர்க்கமாக தாரக் நடந்து கொள்ளத் தொடங்கி இருக்க.. தனக்கு ஏன் இந்தத் தண்டனை எனப் புரியாமல் உடலும் மனமும் ரணமாகி கிடந்தாள் சிந்து.
நேற்று கூட இதே போல் தன்னிடம் அத்து மீறி இருந்தவனை விழிகளில் கண்ணீரும் வலியுமாகப் பார்த்து “இப்போவாவது சொல்லுங்களேன் எனக்கு ஏன் இந்தத் தண்டனை..?” என்றாள் சிந்து.
அதற்கு அன்று போலவே வெறுப்பாகத் திரும்பி அவளைப் பார்த்தவன், “அன்னைக்கே சொன்னேன் இது எனக்கான தண்டனை..” என்றான் இறுகிய குரலில் தாரக்.
அப்போதும் போலவே இப்போதும் அவன் வார்த்தைகளுக்கான அர்த்தம் சிந்துவுக்குப் புரியவில்லை. எங்கோ எதுவோ தவறு நடந்திருப்பதாகத் தொடர்ந்து அவள் மனம் சொல்லிக் கொண்டே இருக்க.. “நீ.. நீங்க ஏதோ தப்பா புரிஞ்சுட்டு இருக்கீங்கன்னு நினைக்கறேன்.. நான் இதுக்கு முன்னே உங்களைப் பார்த்ததே இல்லை..” என்றாள் சிந்து,
தன் சட்டையை அணிந்தவாறே “தெரியும்..” என்றிருந்தான் தாரக். அவனின் இந்தப் பதிலில் அடுத்து என்ன பேசுவது என்று கூடப் புரியாமல் திகைத்தவள், “வேறு யாரோன்னு நினைச்சு நீங்க என்னை..” என்று முயன்று வர வழைத்துக் கொண்ட தைரியத்தோடு பேசவும், “ரியலி..!” என்றிருந்தான் அத்தனை நக்கலோடு இதழில் வழியும் கேலி புன்னைகையோடு தார்க்.
அதில் அப்படியே அவனைச் சிந்து பார்த்திருக்க.. சட்டென அவளை நெருங்கி படுக்கையில் இருந்தவளை நோக்கி தாரக் குனிய.. ‘மீண்டுமா..!’ என்ற திகைப்போடு மிரண்டு விழித்தாள் சிந்து.
ஆனால் அவனோ சிந்துவின் இரு பக்கமும் கையை ஊன்றி அவளைக் கூர்மையாகப் பார்க்க.. அந்த விழிகளில் தெரிந்த பழிவெறியில் சிந்துவின் உடல் வெளிப்படையாக நடுங்கியது.
அதையும் தார்க்கின் விழிகள் தவறாமல் கண்டு கொள்ள.. “நீ யாரு என்னன்னு தெரிஞ்சே, பல நாள் திட்டம் போட்டே உன்னை நான் பொறுமையா காத்திருந்து தூக்கி இருக்கேன்..” என்றவனின் குரலில் இருந்த வெறுப்பும் பழிவெறியும் அவளைத் திகைக்கச் செய்தது.
‘அப்படி என்ன இவருக்குச் செய்து விட்டோம்..?’ என்ற எண்ணத்தோடு பயமாக அவனைப் பார்த்தவள், “ஆனா எதுக்கு..?” என்றாள் தடுமாற்றத்தோடான குரலில் சிந்து.
அதற்கு நக்கலாகச் சிரித்தவன், “இதோ இதுக்குத் தான்.. இதுக்கு மட்டும் தான்..” என அவள் இருந்த நிலையை விழிகளால் சுட்டிக் காண்பிக்க.. வெளிப்படையாக அவள் உடலின் மேல் படிந்த அவனின் பார்வையில் கூசி போனாள் சிந்து.
சட்டெனத் தன்னை மறைத்துக் கொள்ள முயன்றவளின் செயலில் சத்தம் போட்டு சிரித்தப்படியே அங்கிருந்து நகர்ந்தவன், மீண்டும் கேலியாகத் திரும்பி அவளைப் பார்க்க.. அழுகையோடு அவனைப் பார்த்திருந்தாள் சிந்து.
அந்த நிலையில் அவளைக் கண்டவன், அதே புன்னகை மாற முகத்தோடு அங்கிருந்து நகர.. வேண்டாம் வேண்டாமென மனம் நினைத்தாலும் அவளால் கேட்காமல் இருக்க முடியவில்லை.
அதில் மேலும் காயப்படுத்துவான் எனத் தெரிந்தே “உங்க பேர் என்ன..?” என்றிருந்தாள் சிந்து. அதில் தன் நடையை நிறுத்தி திரும்பி அவளைப் பார்த்திருந்தவன், “அதைத் தெரிஞ்சுட்டு நீ என்ன செய்யப் போறே..?” என்றான் தாரக்.
என்னிடம் இத்தனை அத்துமீறும் உன் பெயர் கூட எனக்குத் தெரியாதே என்றா அவனிடம் சொல்ல முடியும்..? அதில் சிந்து எதுவும் பேசாமல் அமைதியாகி விட, அவளையே எள்ளலாகப் பார்த்தவன், “நமக்குள்ளே இருக்க உறவுக்கு உன் கழுத்தில் தொங்கறதும், நான் உன் புருஷன்றதும் போதாது..” என்று விட்டு வெளியேறி இருந்தான் தாரக்.
அவனின் வார்த்தைகளில் அவ்வளவு நேரமும் முயன்று கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருந்த அவளின் அழுகை வெடித்துக் கொண்டு வெளியே வந்தது. இப்படித் தான் அவன் பதில் துடிதுடிக்கச் செய்யும் என்று தெரிந்தே மீண்டும் கேட்டது தன் தவறு தான் என்று புரிந்து ஆறுதல் சொல்ல கூட அருகில் யாருமில்லாமல் இரவெல்லாம் அழுது கரைந்திருந்தாள் சிந்து.
இப்படியே சிந்துவுக்கு தினம் தினம் நரகமாகக் கழிய.. இரவில் மட்டும் வருபவனின் இந்தத் திடீர் வருகை வேறு அவளைப் பயம் கொள்ளச் செய்திருக்க.. அவ்வப்போது விழிகளை மட்டும் உயர்த்திப் பதட்டத்தோடு அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சிந்து.
ஆனால் அங்கிருந்த நாற்காலியில் கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்தபடி யாரோடோ அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்த தாரக்கின் கவனம் துளியும் இவள் மீதில்லை.
தாரக் அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டு இருந்தான் என்பதை விட அந்தப் பக்கம் இருந்து யாரோ பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டு மட்டுமே இருந்தான் எனச் சொல்வது தான் சரியாக இருக்கும். அறைக்குள் வரும் போதே அலைபேசியில் கவனமாகத்தான் வந்திருந்தான் தாரக்.
திடீரென தாராக் இப்படி உள்ளே நுழைந்த பதட்டத்தில் மடித்துக் கொண்டிருந்த துணியைக் கூடக் கீழே விட்டிருந்தவள், பயத்தோடு அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க.. வழக்கத்திற்கு மாறாக அவளை நெருங்காமல் அங்கிருந்த நாற்காலியை திருப்பிப் போட்டு எதிரில் இருந்த கண்ணாடி கதவின் வழியே வெளியே பறந்து விரிந்திருந்த புல்வெளியை பார்த்தபடி அமர்ந்தவனின் கவனம் முழுக்க அலைபேசியிலேயே இருந்தது.
இதில் இயல்பாக எதுவும் செய்ய முடியாமல் அப்படியே வெகு நேரம் நின்றிருந்தாள் சிந்து. ஆனால் அப்போதும் தாரக் அவளின் பக்கமே திரும்பாமல், இங்கே இப்படி ஒருத்தி இருப்பதையே மறந்தது போல் உதட்டில் வழிந்த ஒரு நக்கல் புன்னகையோடு எதையோ கேட்டபடி அமர்ந்திருந்தான்.
அவனின் இந்தத் திடீர் வரவும், செயலும் புரியாமல் வெகு நேரம் நின்றிருந்தவள், தன் பக்கமே அவன் திரும்பாததில் மெதுவாக அங்கிருந்த படுக்கையின் ஓரத்தில் அமர்ந்து கொள்ள.. குண்டு ஊசி விழுந்தாலும் கேட்கும் அளவுக்கான அமைதி மட்டுமே அந்த அறையில் நிலவியது.
சும்மாவே சிந்துவுக்கு இந்த அறையில் இருப்பது மூச்சு முட்டுவது போல் தான் இருக்கும். இப்போது தாரக் முன் அவளால் இயல்பாக மூச்சு கூட விட முடியவில்லை. அதில் உண்டான பதட்டத்தில் கைகளைப் பிசைவதும், அவ்வப்போது விழிகளை மட்டும் உயர்த்தி அவனைப் பார்ப்பதுமாக அவள் இருக்க.. அவனோ எதையோ ரசித்துக் கேட்பது போலான முகபாவத்தோடு அமர்ந்திருந்தான்.
*******
“அவனுங்க என்ன தான்டா சொல்றானுங்க..?” என்று முத்துவிடம் எரிந்து விழுந்தான் நாகராஜன். “தெரியாதுன்னு தான் ண்ணே சொல்றான், எத்தனை முறை கேட்டாலும் இதையே தான் சொல்றான்..” என்று பணிவாகக் கூறினான் முத்து.
அப்போதும் “கேட்கற விதத்தில் கேட்டியா..?” எனக் கோபத்தோடு நாகராஜன் கேட்கவும். “எல்லா விதமாவும் விசாரிச்சுப் பார்த்துட்டேன் ண்ணே, எதுவும் வேலைக்கு ஆகலை.. நிஜமாவே அவங்களுக்குத் தெரியலைன்னு தான் நினைக்கறேன்..” என்றான் முத்து.
“அப்பா நாம பேசாம போலீஸுக்கு போயிடுவோமா..?” என்று அருண் கேட்கவும், “அசிங்கமா ஏதாவது சொல்லிட போறேன் வாயை கிளறாதே..” என்று தன் ஒட்டு மொத்த கோபத்தையும் மகனிடம் காண்பித்தவர், “இந்த ஊரில் நமக்குன்னு ஒரு மரியாதை இருக்கு, எல்லாரும் அவங்களுக்கு ஏதாவது பிரச்சனைனா என்னைத் தேடி வருவாங்க.. இப்போ நானே எனக்கு ஒரு பிரச்சனைன்னு போலீஸ்கிட்ட போய் நின்னா நாளைக்கு எவன் என்னை மதிப்பான்.. கொஞ்சமாவது பேசுறதுக்கு முன்னே யோசி,..” என எரிந்து விழுந்தவர், “இதை எப்படிப் பார்த்துக்கணும்னு எனக்குத் தெரியும், உன் வயசு என் அனுபவம், நீயா முடிவெடுத்து எதையும் செய்யாம நான் சொல்றதை மட்டும் செஞ்சா போதும்..” என்று மகனிடம் கத்தினார் நாகராஜன்.
அங்கு அவ்வளவு நேரமும் அமைதியாக அமர்ந்திருந்த சிவகாமி “ஆமா இனி என்ன பார்த்துக்கப் போறே நீ..? முழுசா இரண்டு வாரம் முடிய போகுது, இன்னும் பொண்ணு எங்கே போனா என்ன ஆனான்னு கண்டுபிடிக்கலை..” என்று நக்கலாகப் பேசினார்.
“என்ன பார்க்க போறேன்.. என்ன செய்யப் போறேன்னு எனக்குத் தெரிஞ்சா போதும்..” என்ற நாகராஜனை கேலியாகப் பார்த்து “உன்னால் முடியும்னு எனக்குத் தோணலை..” என்றார் சிவகாமி.
“இங்கே பாருக்கா, என் பொறுமைக்கும் ஒரு அளவு இருக்கு.. நானே வெறுப்பில் இருக்கேன், தேவையில்லாம பேசி வாங்கிக் கட்டிக்காதே..” என்று எச்சரிக்கை செய்தார் நாகராஜன்.
“ஆமாமா.. உன் உருட்டல் மிரட்டல் எல்லாம் எங்ககிட்ட தான், அவன் உன் பொண்ணைத் தூக்கி இரண்டு வாரம் முடிய போகுது.. இன்னும் அவன் யாரு..? எங்கே இருக்கான்னு எதுவும் தெரியலை.. இதுவே என் பிள்ளையா இருந்திருந்தா..” என சிவகாமி வழக்கம் போல் தொடங்கவும், “இருந்திருந்தா என்ன புடு** இருப்பானா..? அவன் பொண்டாட்டியை வெச்சே வாழ தெரியாதவன் தானே உன் பிள்ளை..” என்றிருந்தார் நாகராஜன்.
“நாகு..?” என்று சிவகாமி அதட்டவும், “என்ன..? உண்மையைச் சொன்னா எரியுதா..?” என்றார் நாகராஜன். “என்ன உண்மை..? அவ வாழ தெரியாம ஓடிப் போனா அதுக்கு என் பிள்ளை என்ன செய்வான்..? உன் கையாலாகாத தனத்தை மறைக்க என் பிள்ளையைத் தப்பு சொல்லுவியா நீ..?” என்றார் சிவகாமி.
“வேண்டாம், சும்மா என்னைச் சீண்டாதே.. இதை விடவும் எனக்கும் பேச தெரியும், அப்புறம் சொந்தம்னு நமக்குள்ள எதுவும் இல்லாம போயிடும், நானும் கூடப் பொறந்தவளாச்சேன்னு ரொம்பப் பொறுமையா இருக்கேன்.. ஆனா நிலைமை புரியாம என்னைச் சீண்டிகிட்டே இருந்தேன்னா அப்புறம் இப்படி உரிமையா தாய் வீடுன்னு வந்து உட்கார உனக்கு ஒரு இடமே இருக்காது, புரிஞ்சு நடந்துக்கோ..” என்றார் மிரட்டலான குரலில் நாகராஜன்.
இதில் சற்றே மிரண்டு போனாலும் அதை வெளி காண்பித்துக் கொள்ளாமல் “இதுவே எங்க அண்ணன் இருந்திருந்தா இந்த நேரத்துக்குப் பொண்ணைத் தூக்கினவனைத் தேடி போய் ஒரு வழியாக்கி இருப்பார்..” என்று வீம்புக்கு பேசினார் சிவகாமி.
“இப்போ என்ன உன் அண்ணன் இல்லைன்னு ரொம்பக் கவலையா உனக்கு..? வேணும்னா நீயும் உன் அண்ணன் கூடவே போயேன்..” என்று இடக்காக நாகராஜன் கூறவும் “மாமா.. இப்போ என்ன அம்மா தப்பா சொல்லிட்டாங்க..? பெரிய மாமா இருந்திருந்தா இந்த நேரத்துக்கு..” என்று எதையோ சொல்ல முயன்றான் கார்த்திக்.
“வாயை மூடுடா, இப்படி இருந்தா அப்படி நடந்திருக்கும், அவர் இருந்தா இதைச் செஞ்சு இருப்பார்னு பேசறது ரொம்பச் சுலபம்.. ஆனா செஞ்சு காட்டணும், அன்னையிலிருந்து நானும் பார்த்துட்டு இருக்கேன், இங்கே என்ன பிரச்சனை ஓடிட்டு இருக்கு..? வீட்டு ஆளுங்களா முன்னே நின்னு என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்காம எனக்கென்ன உட்கார்ந்துட்டு இருக்கறதும் இல்லாம, குறை சொல்லிட்டு இருக்கீங்க..? ஏன் என்ன கேள்வி கேட்கற உங்க அம்மாவும் நீயும் இத்தனை நாளில் என்னடா செஞ்சீங்க..?” என்றார் நாகராஜன்.
அதுவரை அமைதியாக இருந்த சிவகாமி, “இதுவே உன் பொண்ணைக் கார்த்திக்கு கொடுத்திருந்தா இப்படியெல்லாம் நடக்க விட்டிருப்பானா..? அந்த ஆதங்கத்தில் தானே பேசறேன்..” என்றார்.
“ஏன் மாப்பிள்ளையா இருந்தா தான் அதையெல்லாம் செய்யணுமா..? நம்ம குடும்பம்னு நினைச்சிருந்தா கூடச் செய்யலாமே.. இவன் பொறுப்பா இருக்கணும்னா எல்லாரும் இவனுக்குப் பொண்டாட்டியாவா இருக்க முடியும்..?” என்று சிவகாமியிடம் சிடுசிடுத்தவர்,
“முதலில் இங்கே இவ்வளவு அமர்க்களம் நடக்கும் போது நீ எங்கே போயிருந்தேன்னு சொல்லு பார்க்கலாம்..? அன்னைக்கு நீயும் உங்க அம்மாவும் சேர்ந்து என்ன திட்டம் போட்டீங்கன்னு எனக்குத் தெரியாதுன்னு நினைச்சுட்டு இருக்கீங்களா..? அன்னைக்குக் கல்யாணத்தை நிறுத்த காசு கொடுத்து வர சொல்லி இருந்தியே ஒரு பொண்ணு அது என்னாச்சுன்னு இத்தனை நாளில் ஒருமுறையாவது யோசிச்சு பார்த்து இருக்கியா நீ..?” என்று கார்த்திக்கை முறைத்துக் கொண்டே கேட்டார் நாகராஜன்.
அதில் உண்டான திகைப்பில் பதில் சொல்ல முடியாமல் திருதிருத்தான் கார்த்திக். அன்றிருந்த போதையிலும் அதற்கு பின் நடந்திருந்த களேபரத்திலும் இப்படி ஒரு ஏற்பாட்டை செய்ததையே மறந்து போயிருந்தான் கார்த்திக்.
இதில் என்னவெனப் புரியாமல் சிவகாமி மகனின் முகத்தைத் திரும்பிப் பார்க்க.. “அவனை என்ன பார்க்கறே..? நான் சொல்றேன் கேளு, இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்த நீயும் உன் பிள்ளையும் சேர்ந்து போட்ட எல்லாத் திட்டமும் எனக்குத் தெரியும், அன்னைக்குக் காலையில் இவனைத் தேடி வந்த பொண்ணு என்கிட்ட தான் வந்து இவனைப் பத்தி விசாரிச்சது..
இவனைத் தேடி ஒரு பொண்ணு, அதுவும் வாயும் வயிறுமா வந்து நிற்கும் போதே எனக்குச் சந்தேகமா இருந்தது.. மெதுவா விசாரிச்சேன், பதில் சொல்லாம திணறி முழிக்குது.. அப்பறம் லேசா போட்டு வாங்கினதும் எல்லாம் சொல்லிடுச்சு..
இதுவே வேற யாராவது இருந்திருந்தா அடிச்சு விரட்டி இருப்பேன், ஆனா எய்தவனை விட்டுட்டு அம்பை சொல்லி என்ன ஆகப்போகுதுன்னு நினைச்சு கல்யாண நேரத்தில் பிரச்சனை எதுக்குன்னு தான் நீங்க பேசின காசை நானே கொடுத்து இப்போ திட்டம் மாறிப் போச்சுன்னு சொல்லி அனுப்பி வெச்சேன்..
இப்படி ஒரு பிள்ளையைப் பெத்துட்டு என்கிட்டேயே குடும்பக் கௌரவத்தையே தூக்கி நிறுத்த வந்தவன் அவன் தான்னு படம் காட்டறே பார், அதான் சிரிப்பா இருக்கு.. அவன் லாபத்துக்காக என் வீட்டுக் கல்யாணத்தை நிறுத்த பார்த்தவன் தானே இவன்..?” என்றார் நாகராஜன்.
“அது வயசு கோளாறிலும் உன் பொண்ணு மேலே இருக்க ஆசையிலும் தெரியாம செஞ்சுட்டான் நாகு..” என அப்படியே குரலை மாற்றிக் குழைந்து பேசினார் சிவகாமி.
“என்னது வயசு கோளாறா..? உன் பிள்ளை உனக்கு எப்போவும் குழந்தையா இருக்கலாம், ஆனா எல்லாருக்கும் அப்படியில்லை, இது மட்டுமில்லாம நீயும் உன் பிள்ளையும் சொத்து விஷயத்திலும் சொந்த பந்தங்க விஷயத்திலும் என்னென்ன குளறுபடியெல்லாம் செஞ்சுட்டு இருக்கீங்கன்னு எனக்குத் தெரியும்.. கூடப் பொறந்தவளாச்சேன்னு பொறுத்து போயிட்டு இருக்கேன், ஏற்கனவே கூடப் பொறந்த ஒருத்தனை இழந்துட்டேன்.. இப்போ எனக்குன்னு இருக்கறது நீ ஒண்ணு தான்.. உனக்குன்னு இருக்குறதும் நான் மட்டும் தான், சொந்தம் வேணுமா வேணாமான்னு முடிவு செஞ்சுக்கோ.. இனி நீயும் உன் பிள்ளையும் நடந்துக்கறதை பொறுத்து தான் எல்லாம்..” என்றிருந்தார் நாகராஜன்.
இப்படி எல்லா வகையிலும் கையும் களவுமாக மாட்டிக் கொண்டதில் வேறு எதையும் பேசி நிலைமையை மோசமாக்கிக் கொள்ள விரும்பாத சிவகாமி அமைதியாகவே அமர்ந்திருக்க.. வெறுப்போடு அவர்களைப் பார்த்து விட்டு தன் கவனத்தை முத்துவின் பக்கம் திருப்பினார் நாகராஜன்.
இங்கு இத்தனை அமர்க்களம் நடந்து கொண்டிருக்க.. இதற்கும் தனக்கும் எந்தச் சம்பந்தமும் இல்லை என்பது போல் சமையலறையில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் சுஜாதா. அவருக்கு அருகில் சோகமாக நின்றிருந்தான் விஷ்வா.
தோசையைத் தட்டில் வைத்து அவனின் முன் நீட்டியவர், “சாப்பிடு விஷ்வா, இப்படியே இருந்தா எல்லாம் சரியாகிடுமா என்ன..?” என்று ஆதங்கமாகக் கேட்டார் சுஜாதா.
“இல்லை பெரியம்மா, பசியில்லை எனக்கு எதுவும் வேண்டாம்..” எனச் சோகமான முகத்தோடு அவன் கூறவும் “எனக்கும் தான்டா வருத்தமா இருக்கு, நான் மட்டும் சந்தோஷமாவா இருக்கேன்.. அதுக்காக நான் அழுதுட்டே இருந்தா எல்லாம் சரியாகிடுமா..? பொண்ணைப் பத்தி கவலைப்பட வேண்டிய மனுஷன் கௌரவத்தைப் பத்தி கவலைப்பட்டுட்டு இருக்கார். இங்கே இத்தனை அமர்க்களம் செஞ்சுட்டு இருக்கறவங்க ஒரு நிமிஷமாவது அங்கே என் பொண்ணு என்ன நிலையில் எப்படி இருக்காளோன்னு யோசிச்சாங்களா..? இல்லையே..!” என்று சொல்லும் போதே அவருக்குக் கண்ணீர் வந்தது.
“அழாதீங்க பெரியம்மா..” என்று அக்கறையான குரலில் விஷ்வா கூறவும் “எப்படி அழாம இருக்க முடியும் விஷ்வா..? பத்து மாசம் சுமந்து பெத்த என் வயிறு பத்திட்டு எரியுது.. ஆனா யாருக்கும் என் பொண்ணைப் பத்தின கவலையே இல்லை..” என்றவர் அதற்கு மேல் பேச முடியாமல் தடுமாற.. “அக்காக்கு எதுவுமாகாது பெரியம்மா, எங்கே இருந்தாலும் அவ மனசுக்கு நல்லா இருப்பா..” என்றான் விஷ்வா.
அதில் அவனை வேதனையோடு திரும்பிப் பார்த்தவர், எதுவும் சொல்லாமல் திரும்பிக் கொள்ள.. இந்த ஆறுதல் வார்த்தைகள் உண்மையில்லை என அவனுக்குமே புரிந்ததில் அமைதியானவன் “ஏன் பெரியம்மா நமக்கு மட்டும் இதெல்லாம் நடக்குது..?” என்றான் விஷ்வா.
“நாம செஞ்ச பாவம் அப்படி..” என்று விட்டு சுஜாதா திரும்பிக் கொள்ள.. எதுவும் பேச தோன்றாமல் சில நொடிகள் அங்கேயே நின்றிருந்த விஷ்வா, மெதுவாக அங்கிருந்து வெளியில் வந்தான்.
வீட்டின் வரவேற்பறையில் அனைவரும் கூச்சலும் குழப்பமுமாகப் பேசிக் கொண்டிருக்க, அங்குச் செல்ல விரும்பாதவன் தோட்டத்தை நோக்கி நகர்ந்தான். அவனின் விருப்பமான அங்கிருந்த மாமரத்தின் நிழலில் சென்று நின்றான் விஷ்வா.
சிறுவயதிலேயே பெற்றோரை இழந்திருந்த விஷ்வாவை சுஜாதா தான் தன் பிள்ளைகளோடு சேர்த்து எந்தக் குறையும் வித்தியாசமும் தெரியாமல் வளர்த்திருந்தார்.
அருண் நாகராஜனோடே அதிகம் இருப்பதால் பெரும்பாலும் அவர்களோடு இருக்க மாட்டான் விஷ்வா. அவர்களின் அதிரடியான பேச்சும் செயலும் விஷ்வாவுக்கு அத்தனை விருப்பமில்லாத ஒன்று. அவன் அதிக நேரம் செலவிட்டது சுஜாதாவோடும் சிந்துவுடனும் மட்டும் தான்.
அதிலும் பெரும்பாலும் அவன் மனம் சோர்ந்து இருக்கும் நேரங்களில் எல்லாம் இந்தத் தோட்டத்தில் வந்து அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டு, சிந்துவும் அவனோடு வந்து அமர்ந்து முடிந்த வரை வேறு ஏதாவது பேசி விஷ்வாவை திசை திருப்பிக் கவலைகளில் மூழ்க விடாமல் பார்த்துக் கொள்வாள் சிந்து.
அதில் சிந்துவோடு அவனுக்கு ஒட்டுதல் அதிகம். அதையெல்லாம் யோசித்தபடியே மாற நிழலில் நின்றிருந்தவனை நாகராஜன் அழைக்க.. வேகமாக அங்குச் சென்றான் விஷ்வா.
*******
தாரக் இந்த அறைக்குள் வந்து கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரமாகி இருந்தது. ஆனால் இப்போதும் அப்படியே அமர்ந்திருந்தவனைத் தான் புரியாமல் விழிகளை உயர்த்திப் பார்த்தாள் சிந்து.
அதே நேரம் தன் அலைபேசியைக் காதில் இருந்து எடுத்தவன் “என்ன ரொம்ப நேரமா என்னையே பார்த்துட்டு இருக்கே..? வேற ஏதாவது என்கிட்ட இருந்து எதிர்பார்க்கறியா என்ன..?” என்றான் நக்கலான குரலில் தாரக்.
அவன் எதைச் சொல்கிறான் எனப் புரிய, அவமானத்தில் முகம் கன்றிப் போகப் பார்வையைத் தழைத்துக் கொண்டவளின் கண்கள் கண்ணீரை பொழிந்தது.
இப்போது தாரக்கின் கவனம் அலைபேசியில் இல்லாமல் சிந்துவின் மீது மட்டுமே இருக்க.. அவளையே யோசனையோடு சில நொடிகள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன், எதுவோ முடிவுக்கு வந்தவனாக மெதுவாக எழுந்து அவளை நோக்கி வந்தான் தாரக்.
தன்னை நோக்கி தாரக் எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடிக்கும் சிந்துவின் இதயம் அதிர்ந்து நின்றது. அதில் தன்னையும் அறியாமல் சிந்து எழுந்து நின்றிருக்க.. தார்க்கின் விழிகள் விஷமமாக அவள் மேல் படிந்தது.
அந்த விழிகளில் தெரிந்த வித்தியாசத்தில் சிந்து அசையாமல் நின்றிருக்க.. சட்டென அவள் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் சிந்துவை பிடித்து இழுத்து பின்னால் இருந்து அணைத்திருந்தவன், அவளின் காதில் சொன்ன செய்தியை கேட்டு திகைத்தவள், அதை மறுக்க முயல.. அடுத்து அவன் பேசியதை கேட்டு கதறி அழுதாள் சிந்து.
தொடரும்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
05/02/2025 12:06 am
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 6
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 1 week ago by Kavi Chandra
Topic starter
08/02/2025 1:23 am
நேசம் – 7
எட்டு மணி நேரத்திற்கு முன்..
தனக்கேயான வேக நடையோடு வழக்கம் போல் பாதுகாவலர்கள் சூழ, ரேபானின் வழியே அந்தச் சுற்றுப்புறம் முழுவதையும் கண்காணித்தவாறே அந்த அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்தான் தாரக்.
அதுவரை அங்காங்கே நின்று பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள் எல்லாம் தாரக் உள்ளே நுழைந்ததும் அவர்களின் கவனத்தை எல்லாம் இவன் பக்கம் திருப்ப.. யாரையும் துளியும் மதிக்காத உடல் மொழியோடு மீட்டிங் நடக்கும் பகுதியை நோக்கி சென்றான் தாரக்.
அவனைத் தங்கள் முன் மாதிரியாக நினைக்கும் சிலர் வலிய சென்று அறிமுகம் செய்து கொள்ள முயன்றாலும், தாரக்கின் பாதுகாவலர்கள் அவனை நெருங்க கூட யாரையும் அனுமதிக்கவில்லை.
இதில் அடுத்த முறை பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்பது போல் ஒரு சிலர் அங்கிருந்து நகர்ந்து செல்ல.. தாரக்கை விட வயதிலும் அனுபவத்திலும் மூத்த தொழிலதிபர்களும் அவனுடன் அறிமுகம் செய்து கொள்ள மறைமுகமாகக் காத்திருந்தனர்.
இளையவர்களைப் போல் பின்னேயே சுற்றி வர அவர்களால் முடியாது. எங்கிருந்தாவது யாரவாது இதைப் பார்த்து காணொளி ஆதாரத்தோடு செய்தியாக்கி விடுவார்கள். அதற்காக அவன் நட்பு வேண்டாமெனவும் சொல்ல முடியாது.
இன்று தொழில் சாம்ராஜ்யத்தின் முடிசூடா மன்னனாக இருக்கும் தாரக் எனக்கு நெருக்கமெனச் சொல்லிக் கொள்வதே ஒரு வகையில் பெருமை தான். ஆனால் அப்படி யாரும் இங்குச் சொல்லிக் கொள்ளவே முடியாத வகையில் நடந்து கொண்டான் தாரக்.
தொழில் சம்பந்தப்பட்ட பேச்சு வார்த்தையில் மட்டுமே அதுவும் நேரில் அவன் வர வேண்டி இருந்தால் மட்டுமே வந்து கலந்துக் கொள்பவன், அது முடிந்ததும் அங்கிருந்து கிளம்பி விடுவான். யாரிடமும் அதிகப்படியான ஒரு வார்த்தையும் பேச மாட்டான்.
இது இன்று மட்டுமில்லை. அவன் தொழிலை கையில் எடுத்த இந்த ஆறு வருடங்களாக இப்படித் தான். தாரக்கின் தந்தை சந்திரகாந்த் தொழிலை பாரத்தவரை இப்படியான கெடுபிடிகளோ, பாதுகாவலர்கள் புடை சூழ வருவதோ எதுவும் கிடையாது. அவர் கொஞ்சம் கலகலப்பானவர் தான்.
தாரக் அதற்கு அப்படியே நேர் மாறாக இருந்தான். சிறு வயதிலிருந்து அவனை அதிகம் தொழில் வட்டாரங்களில் யாரும் பார்த்து பழகியதில்லை. எப்போதாவது ஏதாவது விருது விழாக்களிலோ இல்லை அவர்கள் நிறுவனத்தின் ஆண்டு விழாக்களிலோ மட்டுமே அரிதாகத் தென்படுவான்.
அதுவும் கூடப் பெரும்பாலும் தன் அன்னை கங்காவோடு அமைதியாக அமர்ந்திருப்பான் தாரக். அதில் பெரும்பாலும் யாரின் கவனமும் அவன் பக்கம் சென்றதில்லை. இப்படித் திடீரென விருட்சமாக வளர்ந்து நிற்பான் எனத் தெரிந்திருந்தால் அப்போதே அவனோடு பேசி பழகி நட்பை வளர்த்துக் கொள்ள முயன்று இருப்பார்களோ என்னவோ..!
அன்றைய அமைதிக்குப் பின் இருக்கும் விஸ்வரூபம் யாருக்கும் தெரியாமல் போனதில் தொழில் வட்டாரத்தில் யாருமே அவனுக்கு நெருக்கமானவர்கள் இல்லை.
அதற்காகப் பேசத் தெரியாதவன் என்றில்லை. நறுக்குத் தெரித்தது போல் இரண்டே வார்த்தைகள் பேசினாலும் எதிரில் இருப்பவர்கள் அடுத்த வார்த்தை பேச முடியாத அளவில் பேசுவான்.
தொழில் சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களை மட்டுமே பேசுவான். அதைத் தவிர்த்து அதிகப்படியாக அவனிடமிருந்து ஒரு வார்த்தையும் வராது. அதே போல் வந்த வேலை முடிந்து விட்டால் அடுத்த நொடி அங்கிருந்து கிளம்பி விடுவான் தாரக்.
அதன் பின் அவனை யாராலும் தடுக்கவும் முடியாது. எத்தனையோ பெரிய ஒப்பந்தங்கள் முடிந்த பிறகு நடக்கும் பார்ட்டிகளில் கூடக் கலந்து கொள்வதில்லை.
அதற்காகப் பார்ட்டி நடத்தாதவனும் இல்லை. எல்லாக் கேலிக்கைகளும் கொண்டாட்டங்களும் அவன் நிறுவனங்களிலும் உண்டு. அதில் முக்கிய விருந்தினர்களை வரவேற்று உபசரிக்கும் வரை மட்டுமே இருப்பவன், அதன் பின் மற்றவர்களிடம் அந்தப் பொறுப்பைக் கொடுத்து விட்டு ஒதுங்கி விடுவான்.
அவனுக்கென எந்தப் பலவீனமும் கிடையாது. மது, மாது என எதை வைத்தாவது தாரக்கை நெருங்க பலர் முயன்றும் அது முடியவில்லை. இதில் தனிப்பட்ட முறையில் அவனைப் பார்த்துப் பேசி பழக யாருக்குமே அவகாசம் கிடைக்கவில்லை.
அதனாலேயே அவனைப் பார்க்க கிடைத்த சந்தர்ப்பங்களில் எல்லாம் சிலர் இப்படித் தங்கள் முயற்சிகளைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தனர். இப்போதும் அப்படியே ஒரு முக்கிய ஒப்பந்த பேச்சுவார்த்தைக்காக இங்கு வந்திருந்தவன், மற்றவர்கள் எல்லாம் முன்பே வந்து காத்திருக்க.. சரியாக அது தொடங்குவதற்கு மூன்று நிமிடம் முன்பு அந்த அறைக்குள் நுழைந்திருந்தான்.
அவன் சென்று அமரவும் பேச்சு வார்த்தை தொடங்கவும் சரியாக இருக்க.. அங்குப் பலர் ஒப்பந்தத்திற்காகப் போட்டி போட்டுக் கொண்டு இருந்தனர். தங்கள் தரப்பு வாதத்தை ஒவ்வொருவரும் அவரவர் பாணியில் சொல்லி அவர்கள் எதில் சிறந்தவர்கள் என வெளிப்படுத்திக் கொள்ளப் போராடிக் கொண்டிருக்க.. அதையெல்லாம் கால் மேல் கால் போட்டு இருக்கையில் சாய்ந்து அமிர்ந்தப்படியே தன் வலக்கை இரு விரலில் கன்னத்தைத் தாங்கியவாறே அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
அவன் முறை வந்ததும் கொஞ்சமும் பதட்டமில்லாமல், மூன்றே வரிகளில் மற்றவர்களை விட அவன் எதில் சிறந்தவன் என்பதை மட்டுமே சொல்லி விட்டு தன் பேச்சை முடித்துக் கொண்டான் தாரக்.
அவ்வளவு நேரமும் மூச்சை பிடித்துக் கொண்டு பேசிக் கொண்டிருந்தவர்கள் எல்லாம், ‘இவ்வளவு தானா..?’ என்பது போல் அவனைத் திகைப்போடு பார்த்துக் கொண்டிருக்க.. இவ்வளவு நேரமும் அவர்களைப் பேச விட்டு இதற்காகத் தான் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தது தாரக்.
அதில் ஒரு இகழ்ச்சியான இதழ் வளைவு அவனிடமிருந்து வந்தது. மற்றவர்கள் எல்லாம் என்ன செய்யத் திட்டமிட்டு உள்ளனர் என இவ்வளவு நேரமும் சொல்லிக் கொண்டிருந்ததை வைத்து, நொடியில் இதையெல்லாம் விட இவன் எந்த வகையில் சிறந்தவன் என்பதைத் தனக்கான வாய்ப்பில் சொல்லி முடித்துக் கொண்டான் தாரக்.
அதற்கேற்றார் போல் அவன் தயாரித்திருந்த கொட்டேஷன், மாடல், ப்ராஜெக்ட் டீடெயில் என அனைத்துமே மற்றவர்களை விட, பல படிகள் மேலே இருந்தது.
அதில் இந்த முறையும் ஆர்டர் அவனுக்கே கிடைக்க.. அப்போதும் எந்தவித அலட்டலும் இல்லாமல் அதே முகத்தில் இருந்த உணர்வற்ற நிலையோடு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டு, சட்டரீதியான விஷயங்களைச் சம்பந்தப்பட்டவர்களோடு பேசி முடிப்பதற்காகத் தனி அறைக்குச் சென்றான் தாரக்.
இதில் வழக்கம் போல் மற்றவர்கள் எல்லாம் தங்களுக்குள் சலசலத்துக் கொண்டே..
“என்னப்பா இது இந்த முறையும் இப்படியே ஆகிடுச்சு..”
“ஒவ்வொரு முறையும் எல்லா டெண்டரும் அவனுக்கே போகுது..”
“இப்படியே நடந்தா நாம எல்லாம் எப்படித் தொழில் செய்வது..?”
“நேத்து வந்த சின்னப் பையன் நம்மளை எல்லாம் ஒண்ணுமில்லாம ஆக்கிடுவான் போலே..”
“இத்தனை வருஷம் நாமெல்லாம் தொழில் செஞ்சதே வேஸ்ட்ன்றது போல இல்லை இருக்கு..” என்று பேசிக் கொண்டே அங்கிருந்து கலைந்து சென்றனர்.
ஆனால் அப்படிச் செல்ல முடியாமல் அங்குக் கொதித்துக் கொண்டிருந்தான் யுவன். எப்படியாவது ஒரு முறையாவது தாரக்கை வீழ்த்தி விட வேண்டும் என்ற வெறி அவனுக்கு உண்டு. தாரக்கை போலவே அவனும் தன் தந்தையின் தொழிலை தான் கையில் எடுத்திருந்தான்.
ஆனால் தொழில் தன் கைக்கு வந்தது முதல் ஒவ்வொரு இடத்திலும் இப்படி தாரக் தன்னை வெற்றி அடைய செய்ய விடாது, அவனே அனைத்தையும் தட்டி செல்வது, அவனுள் ஆத்திரத்தை கிளப்பி இருந்தது.
இத்தனைக்கும் திட்டமிட்டு எல்லாம் தாரக் இப்படிச் செய்வதில்லை. இப்படி ஒருவனைத் தனக்குப் போட்டியாகக் கூடத் தாரக் நினைத்ததில்லை. ஆனால் அதற்கு நேர் மாறாக யுவன் தன் ஒரே போட்டியாக நினைப்பது தாரக்கை தான்.
அதிலும் அவன் தந்தையே ஒருமுறை “உன்னை நம்பி பிசினஸை கொடுத்தேன் பாரு என்னைச் சொல்லணும், வயசானாலும் பரவாயில்லைன்னு நானே எல்லாம் பார்த்திருக்கணும்.. உன்னைப் போலத் தானே அவனும் அப்பா பிசினஸை கையில் எடுத்தான்.. ஆனா அந்த எஸ்டி குரூப்ஸ் இன்னைக்கு இருக்கும் நிலைமை என்ன..? நம்ம நிலைமை என்ன..?
உழைப்புனா அது.. வளர்ச்சினா அப்படி இருக்கணும்.. எனக்குப் பிறந்துட்ட ஒரே தகுதி தொழிலை நடத்த போதாது மகனே, இன்னும் ஒரு வருஷம் பார்ப்பேன்.. அதுக்குள்ளே நீ உன்னை நிரூபி, இல்லை மறுபடி நானே ஆபிஸ் வந்து எல்லாம் பார்க்க வேண்டி இருக்கும் பார்த்துக்கோ.. என் சாம்ராஜ்யம் என் கண்ணு முன்னேயே சாயறதை என்னால் வேடிக்கை பார்க்க முடியாது..” என்று ஒரு நாள் காரசாரமாகப் பேசி விட்டிருந்தார் ஸ்ரீபதி.
இது யுவனுக்குப் பெரும் அவமானமாகப் போனது. இத்தனைக்கும் அவர்கள் தொழில் நஷ்டத்தில் எல்லாம் போகவில்லை. லாபகரமாகத்தான் சென்று கொண்டிருந்தது. ஆனால் அவர் தொழில் நடத்திக் கொண்டிருந்த போது இருந்த சூழ்நிலை வேறு, இந்த முறை ஒரு நிறுவனத்திற்கு டெண்டர் கிடைத்தால் அடுத்த முறை மற்றொரு நிறுவனத்திற்கு அது செல்லும்.
ஆனால் இப்போது தொடர்ந்து பெரிய டெண்டர் அனைத்தும் தாரக்கிற்கே போவதும், பெரிய முதலீடு செய்யும் நிறுவனங்கள் எல்லாம் அவனையே தேடி செல்வதும், தாரக் அத்தனை ஆர்டர்களையும் சலிக்காமல் எடுப்பதும் எல்லாம் தங்கள் தோல்வி என நினைத்தார் ஸ்ரீபதி.
ஆனால் இப்போது அவரே தொழில் நடத்திக் கொண்டிருந்தாலும் இதே நிலைமை தான் என அவருக்குப் புரியவில்லை பாவம். இதில் எப்படியாவது குறுக்கு வழியிலாவது சென்று இந்த முறை ஆர்டரை தன் வசமாக்கி கொள்ள வேண்டும் என அத்தனை முயற்சிகளும் செய்திருந்தான் யுவன்.
அதில் ஒரு படியாக தாரக் தயார் செய்திருந்த கொட்டேஷன் மற்றும் மாடலை ஆள் வைத்து திருடி இருந்தான் யுவன். அதை வைத்தே இன்றைய பேச்சுவார்த்தைக்கு யுவன் வேறு வகையான மாடலும் கொட்டேஷனும் தயார் செய்திருக்க.. அவனின் இத்தனை முயற்சிகளும் வீணாகி அதற்காக யுவன் செலவு செய்திருந்த பணமும் நஷ்டமடைந்து தாரக்கின் கைக்கே ஆர்டர் போய்ச் சேர்ந்து இருந்ததோடு, யுவனை ஆத்திரத்திலும் திகைப்பிலும் நிறுத்தி இருந்த மற்றொரு விஷயம் என்னவென்றால் யுவன் தயாரித்திருந்த மாடலையும் கொட்டேஷனையும் வைத்தே அதை விடப் பல மடங்கு சிறந்ததாக ஒன்றை தயார் செய்திருந்தான் தாரக்.
‘இது எப்படிச் சாத்தியம் என்று தான் இந்த நொடி வரை யுவனுக்குப் புரியவில்லை. இது எதிர்பாராமல் நடந்த ஒன்று என யுவனால் நம்பவும் முடியவில்லை. ஏனெனில் இதற்கு முன் தாரக் தயார் செய்திருந்த மாடலை யுவன் பார்த்திருந்தான்.
இப்போது அவன் சமர்பித்தது அது இல்லை. அப்போது அது எங்கே..? இது என்ன புதிதாக..? அதுவும் யுவன் தயார் செய்திருந்ததைப் போல் அதை விடச் சிறப்பான ஒன்று..?’
தாரக்கை வீழ்த்த அவன் எடுத்த முயற்சி அப்படியே தலைகீழாக மாறிப் போன மாயம் புரியாமல் யுவன் யோசனையோடு நின்றிருக்கும் போதே ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டு முடித்து அறையில் இருந்து வெளியில் வந்தான் தாரக்.
அவனுக்காக வெளியே காத்திருந்த பாதுகாவலர்கள் மீண்டும் தாரக்கை வந்து சூழ்ந்து கொள்ள.. அதே வேக நடையோடு வாயிலை நோக்கி சென்றவன், யுவன் நின்றிருந்த இடத்தைக் கடக்கும் போது தன் நடையை நிறுத்தி தலையை மட்டும் லேசாகத் திருப்பி யுவனைப் பார்த்திருந்தான் தாரக்.
அதில் கேள்வியாக யுவன் நெற்றியை சுருக்க.. “இவ்வளவு பெரிய ஆர்டர் சைன் செஞ்சுட்டு வந்துருக்கேன், ஒரு விஷ் கூடக் கிடையாதா யுவன்..?” என்றிருந்தான் தாரக்.
அது மற்றவர்கள் பார்வைக்குச் சாதாரணமாகப் பேசுவது போலத் தெரிந்தாலும் அந்தக் குரலில் அத்தனை நக்கல் ஒளிந்திருப்பது யுவனுக்குத் தெளிவாகப் புரிந்தது.
அதிலேயே இதெல்லாம் எதிர்பாராமல் நடந்த ஒன்றில்லை. தாரக் திட்டமிட்டே இதைச் செய்திருக்கிறான் என்று யுவனுக்குத் தெளிவாகப் புரிய.. இவன் போட்டிருந்த திட்டத்தைக் கண்டுபிடித்து அதையே தனக்கு தாரக் செய்திருப்பதும் அவனுக்குத் தெளிவானது.
அதில் முகம் இறுக யுவன் நின்றிருக்க.. மற்றவர்களின் பார்வையெல்லாம் இவர்கள் மேல் பதிவதைக் கண்ட தாரக், இயல்பாக யுவனின் தோளில் தட்டி நட்போடு பேசுவது போலான மெல்லிய குரலில் “இந்த ஹோட்டலில் தாய் ஸ்ப்பா ரொம்ப ஃபேமஸ், ட்ரை செஞ்சு பார்.. உன் முகத்தில் வழியும் அசடை கிளீயர் செய்ய உதவும்..” என்றவன் அங்கிருந்து நகர முயன்று, பின் நின்று மீண்டும் யுவன் முகத்தைப் பார்த்து “அப்புறம் மிஸ்டர் நாகராஜனை கேட்டதா சொல்லு..” என்று விட்டுச் சென்றிருந்தான் தாரக்.
இதில் யுவனுக்கு அப்படி ஒரு திகைப்பு. ‘தகவல்களைத் திருடியதை வேண்டுமானால் கண்டுபிடித்திருக்க வாய்ப்பு உள்ளது. நாகராஜனை பற்றி இவனுக்கு எப்படித் தெரியும்..?’ என்ற அதிர்வோடு யுவன் நின்றிருக்கும் போதே அங்கிருந்து வெளியேறி விட்டிருந்தான் தாரக்.
ஸ்ரீபதியின் தந்தையும், நாகராஜனின் தந்தையும் ஒரே ஊர்காரர்கள். இருவரும் தூரத்து சொந்தமும் கூட, பெரிதாக ஊர் பக்கம் ஸ்ரீபதி செல்வது இல்லை என்றாலும் அவ்வப்போது முக்கிய உறவினர்கள் திருமணத்தில் பார்த்து பேசும் அளவுக்கு இருவருக்குள்ளும் பழக்கம் உண்டு.
அப்படித்தான் ஒருமுறை திருமண வீட்டில் இவர்கள் சந்தித்துப் பேசும் போது அன்று நடந்திருந்த ஒரு டெண்டர் கைவிட்டுப் போன கோபத்தை ஸ்ரீபதி, தன் மகனிடம் கோபமாகக் காண்பித்துக் கொண்டிருக்க.. இதையெல்லாம் அருகில் இருந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்த நாகராஜன் தான் ஸ்ரீபதியிடம் விஷயம் என்னவெனக் கேட்டு அறிந்து கொண்டு இப்படி ஒரு திட்டத்தை யுவனுக்குக் கூறினார்.
“இது நீங்க நினைக்கும் அளவுக்கு அவ்வளவு சுலபம் எல்லாம் இல்லை அங்கிள்..” என்று அப்போதும் யுவன் கூற.. “எதுவுமே சுலபம் கிடையாது தம்பி, முயற்சி நம்ம கையில் தான் இருக்கு, நாம நினைச்சா எதையும் செய்ய முடியும்.. எதையும் மாற்ற முடியும்..
தொழிலை லாபகரமாகக் கொண்டு போறது மட்டும் முக்கியம் கிடையாது.. அதில் கொடிகட்டி பறக்கறதும் முக்கியம், சில விஷயங்களைச் சாதுர்யமா செய்ய முடியலைனா சாணக்கியத்தனத்தோட செய்யணும் அவ்வளவு தான், ஆனா முடிவு நாம நினைச்சதா நமக்குச் சாதகமா இருக்கணும், அதுக்கு எந்த வழியில் போறோம்ன்றது முக்கியம் இல்லை..
வெற்றிக்கொடி யார் கையில் பறக்குதுன்றதும் முக்கியம், உங்க அப்பா இவ்வளவு வருத்தப்படற அளவுக்கு ஒருத்தன் கொண்டு வந்து விட்டிருக்கான்னா அவனை நம்ம பாதையில் இருந்து விளக்கி வைக்கறதில் தப்பே இல்லை, இறங்கி அடிங்க..” என நாகராஜன் கூறினார்.
அதை வைத்தே அவர் சொல்லியிருந்தது போல் தாரக்கின் அலுவலகத்தில் வேலை செய்யும் ஒருவனைப் பிடித்து இதையெல்லாம் செய்திருந்தான் யுவன். இப்போது அத்தனையும் வீணாகிப் போனதோடு நாகராஜன் தான் இதற்குப் பிள்ளையார் சுழி போட்டது என்பது வரை தாரக் கூறுவதைக் கேட்டு அதிர்ந்தவன், உடனே நாகராஜனுக்கு அழைத்திருந்தான்.
*************
அதேநேரம் தன் வீட்டை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்த தாரக்கின் அலைபேசி அடித்தது. அதை எடுத்துப் பார்த்தவன் அதில் ஒளிந்த பெயரைக் கண்டு உடனே எடுத்துக் காதில் வைத்திருக்க.. அந்தப் பக்கம் சொல்லப்பட்ட தகவலில் “ஆஹாங்..” என்று கேட்டுச் சத்தம் போட்டு சிரித்து இருந்தான் தாரக்.
அவனின் அந்தச் சிரிப்பில் திகைத்து காரை ஓட்டிக் கொண்டிருந்த டிரைவர் திரும்பி தாரக்கை பார்த்திருக்க.. அதையெல்லாம் கொஞ்சமும் கண்டு கொள்ளாதவன் தன் அலைபேசியிலேயே கவனமாக இருந்தான்.
“ஹாஹா.. இன்னுமா இந்த வீண் வீராப்பை எல்லாம் தூக்கி சுமந்துட்டு இருக்கான்..? நானா முடிவு செஞ்சு அவன் முன்னே வந்து நிற்கும் வரை அவனால் என்னை நெருங்க கூட முடியாது, முடிஞ்சா என்னைத் தேடி வர சொல்லு பார்க்கலாம்..” என்றான் சவால் விடும் குரலில் தாரக்.
அதற்கு அந்தப் பக்கம் இருந்து ஏதோ சொல்லப்படவும் “சரி அதையும் தான் கேட்போமே, நமக்கும் ஒரு என்டர்டைன்மென்ட் நல்லா தான் இருக்கும்.. கோமாளிங்க எல்லாம் கூடி என்ன கூத்து செய்யறாங்கன்னு நானும் பார்க்கறேன்..” என்றவன் அதன் பின் அலைபேசியோடு ஒன்றி விட.. இங்கு நாகராஜன் அவன் வீட்டில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்த அத்தனையும் அலைபேசி வழியே தாரக்கிற்கு ஒலிபரப்பப்பட்டது.
தேவையில்லாத விஷயத்தில் மூக்கை நுழைத்து தன் அலுவலகத்தில் ஆள் வைத்துத் திருட்டுத்தனம் செய்யச் சொல்லிக் கொடுத்தவனின் வீட்டிலேயே ஆள் வைத்து இப்போது உளவு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான் தாரக்.
‘இதைத்தான் விதின்னு சொல்லுவாங்க மாமனாரே..! உனக்காகக் கட்டம் கட்டி வருஷ கணக்கா இங்கே நான் காத்திருக்க, நீ எனக்கே பின்னாடி குழி தோண்டலாம்னு பார்த்தே இல்லை.. அதுக்கு ஒரு தனிக் கணக்கு இருக்கு, அதை அப்புறம் பாத்துக்கலாம்.. இப்படியே நீ என் விஷயத்தில் தேவையில்லாம நுழைஞ்சு பிரச்சனை செஞ்சு உன் க்ரைம்ரேட் ஏறிக்கிட்டே போகுது..’ என்று தனக்குள் முணுமுணுத்தவாறே வீட்டிற்குள் நுழைந்த காரில் இருந்து இறங்கி நேராக சிந்துவின் அறைக்குள் சென்று அமர்ந்தான் தாரக்.
இவ்வளவு நேரமும் அலைபேசியில் கவனமாக இருந்தவன், திடீரென எழுந்து தன்னை நோக்கி வரவும், உண்டான பதட்டத்தில் பின்னுக்கு நகர்ந்தவள், சுவரில் மோதி அப்படியே நிற்க.. அதற்கு மேல் நகர முடியாமல் பயத்தோடு அவனைப் பார்த்திருந்தவளையே விஷமமாகப் பார்த்தபடி நெருங்கியவன், “இது கூட நல்லா இருக்கில்லை, இனி உன்னால் எங்கேயும் ஓடவும் முடியாது, ஒளியவும் முடியாது..” என சிந்துவின் இரு பக்கமும் சுவரில் தன் கையை ஊன்றி அவளின் முகத்துக்கு நேரே குனிந்து கூர்மையாக அவளையே பார்த்திருந்தான் தாரக்.
அவனின் இந்தச் செயலும் பார்வையும் ஏற்கனவே பயத்தில் இருந்தவளை மேலும் கலங்க செய்ய.. எந்தப் பக்கமும் நகர முடியாமல் சிறைப்பட்டது போல் நின்றிருந்தாள் சிந்து.
சில நொடிகள் அசையாமல் அப்படியே அவளைப் பார்த்திருந்தவன், சுவரில் இருந்த தன் வலது கையை எடுக்கவும், தன்னைத் தொட போவதாக எண்ணி பயத்தில் முகத்தைச் சுருக்கிக் கொண்டாள் சிந்து. அதைக் கண்டு நக்கலாகச் சிரித்தவன், தன் கையில் இருந்த அலைபேசியைப் பாக்கெட்டில் வைத்தபடியே “நான் கையை இதுக்காகத் தான் எடுத்தேன்.. ஆனா உனக்கு நான் தொட்டா பிடிக்காது இல்லை..?” என்றான் ஒரு மாதிரியான குரலில் தாரக்.
பதில் தெரிந்தே கேட்கப்படும் கேள்விக்கு என்னவெனச் சொல்வது என்பது போல் சிந்து அமைதியாக நின்றிருக்க.. “உன்கிட்ட தான் கேட்டேன்.. பிடிக்காது தானே..?” என்றான் தாரக் மீண்டும் அழுத்தமான குரலில் தாரக்.
அதில் சிந்துவின் தலை மெதுவாக ஆமென அசைந்தது. “அப்போ அதுதான் எனக்கு வேணும்..” என்றவன் மெதுவாகத் தன் இரு விரல் கொண்டு அவளின் கன்னத்தை வருட.. கோபமும் வெறுப்பும் போட்டிப் போட அவனை எதிர்க்க முடியா தன் நிலையை எண்ணி விழிகளை இறுக மூடிக் கொண்டு முகத்தைத் திருப்ப முயன்றாள் .
ஆனால் அவளின் முயற்சிகள் எல்லாம் துளியும் பயனளிக்கவில்லை. கன்னத்தில் இருந்த அவன் விரல்கள் மெதுவாகப் பயணித்து சிந்துவின் இதழில் வந்து அதை அழுத்தமாகப் பிடித்து இழுக்க.. ஒரு பக்கம் அதில் உண்டான வலியும் மற்றொரு பக்கம் அவனின் தொடுகை பிடிக்காத நிலையும் அவளைக்குக் கண்ணீரை வரவழைத்திருந்தது.
அந்தக் கண்ணீரை நிதானமாக ரசித்தவன், மேலும் தன் இரு விரலுக்கு இடையில் சிக்கி இருந்த சிந்துவின் இதழில் அழுத்தத்தைக் கூட்டி அவள் வலியில் முகம் சுருக்குவதைக் கண்டு ரசித்த பிறகே தன் விரலை எடுத்தவன், “அல்மோஸ்ட் டூ வீக்ஸ்.. இன்னும் உனக்கு என்னை ஹேண்டில் செய்யத் தெரியலை.. இந்த நாகராஜ் உன்னை என்ன இப்படி வளர்த்து வெச்சிருக்கான்..?” என்றான் எரிச்சலோடு தாரக்.
அதுவரை அழுது கொண்டிருந்த சிந்து விலுக்கென நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்து “எ.. எங்க அ.. அப்பாவை உங்களுக்குத் தெரியுமா..?” என்றிருந்தாள் தன் கேள்விக்கெல்லாம் விடை கிடைத்து விடாதா என்ற எதிர்பார்ப்போடான குரலில் சிந்து.
“அப்கோர்ஸ்..” என்று விட்டு சிந்துவின் முகத்தைப் பார்த்தவன், பின் “என் மாமனாராச்சே எனக்கு எப்படித் தெரியாம இருக்கும்.. நான் எங்கே இருக்கேன் என்னன்னு தெரியாம தேடி அலைந்து பாவம் கலைச்சு போய் எதுவும் செய்ய முடியாம வீட்டில் கத்தி தன் வீரத்தை காட்டிட்டு இருக்கார்.. அதையெல்லாம் இப்போ தானே லைவில் கேட்டு ரசிச்சேன், எவ்வளவு சுகமா இருந்துச்சு தெரியுமா..” என்று தன் இரு காதில் கை வைத்து விழிமூடி அந்த நொடிகளை மீண்டும் இப்போது ரசிப்பது போல் பேசிக் கொண்டிருந்தான் தாரக்.
சும்மாவே அவனைக் கண்டு நடுங்குபவள், இன்றைய தாரக்கின் இத்தகைய செயலிலும் பேச்சிலும் மிரண்டு போய்ப் பார்த்திருக்க.. அதே நேரம் விழிகள் திறந்து அவளைப் பார்த்தவன், “என்ன என்னை பாத்தா சைக்கோ மாதிரி இருக்கா..?” என்று கேட்டு ஒரு மாதிரியாக அவளைப் பார்த்தவன், சிந்து பதிலேதும் சொல்லாததில் “நான் சைக்கோவே தான், உனக்கும் உங்க அப்பனுக்கும் மட்டும்..” என்றிருந்தான் ஒருவித அழுத்தத்தோடான குரலில் தாரக்.
அந்தக் குரல் சிந்துவின் உடலில் குளிரை பரவ செய்தது. ஆனாலும் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு “உங்களுக்குள்ளே ஏதாவது பிரச்சனையா..?” என்றிருந்தாள் சிந்து.
“புவர் கேர்ள்.. இன்னும் என்கிட்ட இருந்து உனக்கு ஆன்சர் வரும்னு நினைச்சு நீயும் இத்தனை விதமா ட்ரை செய்யறே பார்.. அதைப் பார்த்தா தான் சிப்பு சிப்பா வருது.. சரியான முட்டாளா இருக்கியே..” என்று அவளுக்காகப் பரிதாபப்படுவது போல் பேசியவன் “நீ எத்தனை விதமா கேட்டாலும் என்கிட்ட இருந்து ஆன்சர் வராது, வேணும்னா உனக்கு ஒரு ஆஃபர் தரவா..?” என்றான் தாரக்.
நிமிடத்திற்கு நிமிடம் அவன் குரல் ஒவ்வொரு விதமாக மாறுவதைக் கண்ட மிரட்சியோடு தாரக் கேட்பதற்கு என்ன பதில் சொல்வது எனப் புரியாமல் அப்படியே சிந்து பார்த்தபடி நின்றிருக்க.. “உன்கிட்ட தான் கேட்கறேன், ஆபர் வேணுமா..! வேண்டாமா..?” என்றான் தாரக்,
‘இதுவரை அவன் செய்தது அத்தனையும் வில்லங்கமாக இருக்க, இப்போது அவன் கொடுக்கும் ஆஃபர் தனக்குச் சாதகமாக இருக்குமென அவள் எப்படி நம்புவாள்..? எந்தத் தைரியத்தில் வேண்டும் எனச் சொல்ல முடியும்..?’
இதில் பதிலேதும் சொல்லாமல் சிந்து அப்படியே அசையாமல் நின்றிருக்க.. அதில் முகம் இறுக அவளைப் பார்த்தவன் “யூஷ்வல்லா நான் இந்த மாதிரி ஆஃபர் எல்லாம் யாருக்கும் கொடுக்கறதில்லை.. இன்னைக்கு ஏதோ கொஞ்சம் நல்ல மூட்டில் இருக்கேன்.. அதனால் கேட்டேன், இன்னொரு முறை இப்படிக் கொடுப்பேனான்னு கூட எனக்குத் தெரியலை.. லாஸ்ட் சான்ஸ் வேணுமா..! வேண்டாமா..? ஒரே ஆன்ஸர் எஸ் ஆர் நோ..” என்று நிறுத்தி நிதானமாக ஒருவித அழுத்தத்தோடு அவளைப் பார்த்து கூறி நிறுத்தினான் தாரக்.
இதில் என்னவெனப் புரியவில்லை என்றாலும் அவன் சொல்லிய மற்றொரு முறை கிடைக்காது என்ற வார்த்தை சிந்துவை யோசிக்காமல் வேண்டும் எனத் தலையசைக்கச் செய்திருந்தது.
அதில் இதழ் பிரியா கேலி புன்னகையோடு அவளைப் பார்த்தவன், “உங்க வீட்டுக்கு பேசணும்னு சொல்லி அன்னைக்கு ஃபோன் வேணும்னு கேட்டே இல்லை..” என்று ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் இடைவெளி விட்டு நிறுத்தி அவள் முகம் பார்த்தான் தாரக்.
இந்த வார்த்தைகளைக் கேட்ட நொடி அவளுள் ஒரு பரப்பரப்புத் தொற்றிக் கொள்ள.. ஆமென வேகமாகத் தலையசைத்து சிந்து எதிர்பார்ப்போடு அவன் முகம் பார்க்கவும், “கொடுக்கறேன்..” என்றான் தாரக்.
இதில் எதிர்பார்ப்பும் ஆர்வமுமாகச் சிந்து அவன் முன் கையை நீட்ட.. “ஆனா ஒரு கண்டிஷன்..” என்றான் தாரக். அது என்னவென்பது போல் சிந்து அவனைப் பார்க்கவும், “பெருசா ஒண்ணுமில்லை, மறுபடியும் ஒரு ஆஃபர் வெறும் ஃபோன் மட்டும் போதுமா இல்லை நீ வீட்டுக்கும் போகணுமா..?” என்றான் தாரக்.
இப்போது நொடியும் தாமதிக்காது “வீ.. வீட்டுக்கு போ.. போகணும்..” என்று சிந்து திணறலோடு கூறவும், “குட்.. ஆனா அதுக்கு நான் சொல்றதை நீ செய்யணும்..” என்றிருந்தான் தாரக்.
அதற்கு “எ.. என்ன.. செ.. செய்யணும்..?” என்றவளை சிறு புன்னகையோடு பார்த்து, “ரொம்பச் சிம்பிள், நான் சொல்றதை அப்படியே ஃபோனில் உங்க அப்பாகிட்ட நீ சொல்லணும், ஜஸ்ட் நாளே லைன் தான்..” என்றான் தாரக்.
இப்போது பெரும் பயம் மனதை தாக்க.. “எ.. என்ன சொல்லணும்..?” என்று தடுமாற்றத்தோடு சிந்து கேட்கவும் “அதுக்கு முன்னே இதை நீ சரியா சொன்னா உனக்குக் கிடைக்கற கிப்ட் என்னனு பார்க்கலாமா..?” என்றவன் அவள் இப்போது பெரிதான ஆர்வம் எதுவுமில்லாமல் அவனைத் தயக்கத்தோடு பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு “முதலில் உனக்கு ஃபோன் கொடுப்பேன்.. நீ உங்க அப்பாக்கு போன் செய்யணும்..” எனவும், சரியெனச் சிந்து தலையசைக்க.. “இரு அவசரப்படக் கூடாது, முதலில் நான் சொல்றதை பொறுமையா கேளு.. நான் உனக்குப் போன் கொடுப்பேன், நீ உங்க அப்பாக்கு போன் செஞ்சு நான் சொல்ற மாதிரியே அவர்கிட்ட பேசணும்..” என்றவன் மீண்டும் ஒரு சிறு இடைவெளி விட்டு அவள் முகத்தைப் பார்த்தான்.
அடுத்து அவன் என்ன சொல்ல போகிறான் என்பது போல் அவனையே இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சிந்து. “இத்தனை நாள் என்னைப் பார்த்தாலே முகத்தை வெறுப்பா திருப்பிக்குவே தானே..! இன்னைக்கு என்ன இப்படிப் பார்க்கறே..? ஸ்மார்ட்டா இருக்கேனா..?” என்று சற்று முன் அவளிடம் பேசியதற்கும் இதற்கும் சம்பந்தமே இல்லாமல் தலையைக் கோதியவாறு கேட்டான் தாரக்.
“அ.. அப்பாகிட்ட நான் என்ன சொல்லணும்..? ப்ளீஸ் அதைச் சொல்லுங்க..” என்றாள் அழுகையோடு சிந்து. “ம்ப்ச் சொல்றேன்.. சொல்லாம எங்கே போகப் போறேன்..?” என்றவன் மீண்டும் ஒரு இடைவெளி விட்டு அவளின் பொறுமையைச் சோதிப்பது போல் அப்படியே அமைதியாக.. தார்க்கின் முகத்தையே எதிர்பார்ப்போடு பார்த்திருந்தாள் சிந்து.
“இத்தனை நாள் நான் கிட்ட வரும் போது எல்லாம் நீ முகத்தைத் திருப்பும் போது நிஜமாவே உனக்கு என்னைப் பிடிக்கலைன்னு நினைச்சேன்.. ஆனா இப்போ இவ்வளவு ஆர்வமா ஆசையா நீ என்னைப் பார்க்கும் போது தான் ஒண்ணு புரியுது, விருப்பு வெறுப்பெல்லாம் நம் தேவை சம்பந்தப்பட்டது தான் இல்லை..?” என்றான் தாரக்.
அவன் தன்னை வேண்டுமென்று நோகடிக்க எண்ணி பேசுவது புரிய.. இதற்கு மேலான வார்த்தைகளை எல்லாம் கேட்டுவிட்டதில் அப்போதும் அமைதியாகவே இருந்தாள் சிந்து.
“ஹ்ம்ம் குட், நல்ல இம்ப்ரூவ்மெண்ட்..” என்று அவளைப் பாராட்டியவன் “மறந்தே போயிட்டேன் பார், விஷயத்துக்கு வரேன்..” என்று நெற்றியை நீவியவாறே கூறி விட்டு “நான் சொல்றதை அப்படியே உங்க அப்பாகிட்ட சொன்னா.. அடுத்த மூணு நாளில் நீ உங்க வீட்டுக்கு போகலாம்..” என்றான் தாரக்.
இதைக் கேட்டு முகம் மலர்ந்தவள், “கண்டிப்பா சொல்றேன்..” என்று உடனே ஒத்துக் கொள்ள.. “அப்புறம் பேச்சு மாறக் கூடாது..” என்றான் தாரக். “நிஜமா சொல்றேன், ஆனா மூணு நாளில் நான் வீட்டுக்குப் போகலாம் இல்லை..! என்னை விட்டுடுவீங்க தானே..?” என்று பதட்டமும் எதிர்பார்ப்புமாகச் சிந்து கேட்கவும் ஆமென அசைந்தது தாரக்கின் தலை.
“சரி நான் சொல்றேன், என்ன சொல்லணும்..?” என்று அலைபேசிக்கு கையை நீட்டியவாறு வேகமாகக் கேட்டவளை விஷமமாகப் பார்த்தபடியே தன் அலைபேசியை எடுத்து அவளிடம் நீட்டியவன், “அப்பா, அப்பா.. நீங்க நினைக்கறது போல என்னை யாரும் கட்டாயக் கல்யாணம் செஞ்சு கடத்திட்டு எல்லாம் போகலை.. நானா விரும்பி தான் அவர் கூடப் போனேன், நான் அவரைக் காதலிச்சுக் கல்யாணம் செஞ்சு இருக்கேன், நாங்க ரொம்பச் சந்தோஷமா இருக்கோம்.. எங்களைத் தேட வேண்டாம், நிம்மதியா எங்களை வாழ விடுங்க போதும்னு அப்படியே உருக்கமா உங்க அப்பா நம்பற மாதிரி பேசணும்..” என்றான் நிறுத்தி நிதானமாகத் தாரக்.
அதைக் கேட்டுத் திகைத்தவள் “இல்லை, இதை நான் சொல்ல மாட்டேன்..” என்று வேகமாக மறுக்கவும் “உனக்கு நான் ஆப்ஷன் அப்போ கொடுத்தேன்.. இப்போ இல்லை, நீ ஓகே சொல்லி இருக்க மறந்துடாதே..” என்றான் தாரக்.
“இல்லை, நான் இதைச் சொல்ல மாட்டேன்.. இது பொய், இதை நான் சொல்ல மாட்டேன்..” என்று வேகமாக மறுத்தபடியே அவனிடமிருந்து விலகிச் செல்ல முயன்றாள் சிந்து.
ஆனால் அதற்கு அனுமதிக்காமல் அவளின் கையைப் பற்றிச் சுண்டி தன்னை நோக்கி இழுத்துப் பின்னால் இருந்து அவளை இறுக்கமாக அணைத்து எங்கும் நகர விடாதபடி நிறுத்தியவன், “சொன்ன சொல்ல காப்பாத்துறது உங்க குடும்பத்துக்கே தெரியாதா..? முடியாதுனா நான் முதலில் கேட்கும் போதே சொல்லி இருக்கணும், இப்போ வந்து முடியாது, நடக்காது, செய்ய மாட்டேன்னு எல்லாம் சொன்னா எனக்குச் சுத்தமா பிடிக்காது..” என்று பல்லை கடித்தவன் “இப்போ நீ பேசறே.. அவ்வளவு தான்..” என்று உறுதியான குரலில் அழுத்தத்தோடு கூறவும் “முடியாது..” என்று அழுகையோடு தலையசைத்து “என்னை விட்டுடுங்க பிளீஸ், என்னால் முடியலை..” என்று அழுதாள் சிந்து.
“நானும் விட்டுடறேன்னு தான் சொல்றேன், ஆனா நீ தான் கேட்க மாட்டேங்கறே.. இதைச் சொன்னா மூணு நாளில் நீ வீட்டுக்கு போயிடலாம்..” என்றான் தாரக்.
அதில் அவனிடமிருந்து விடுப்பட முயன்றுக் கொண்டிருந்தவள், ஒரு நொடி தன் முயற்சியை நிறுத்தி அவனைப் பார்க்க.. ‘பேசு..’ என்பது போலத் தன் கையில் இருந்த அலைபேசியை விழிகளால் காண்பித்தான் தாரக்.
ஆனால் சிந்து அப்போதும் முடியாது என வேகமாகத் தலையசைக்கவும், “அப்போ உனக்கு இங்கே இருந்து போக விருப்பம் இல்லைன்னு சொல்லு.. என் கூடவே இருக்கணும்னு நினைக்கறே போலே.. நீ என்னை லவ் செய்யறியா..?” என்றான் நக்கலாகத் தாரக்.
இதில் திகைத்து சிந்து வேகமாக ‘இல்லை’ எனத் தலையசைக்கவும், “ஆனா நீ நடந்துக்கறதை பார்த்தா அப்படித் தெரியலையே.. உன் வீட்டுக்கு போக இவ்வளவு நல்ல ஒரு சான்ஸ் கொடுத்தும் வேண்டாம்னு சொல்றேனா நீ என்னை லவ் தானே செய்யறே..?” என்றான் தாரக்.
“இல்லை..” என சிந்து கதறவும், “அப்போ பேசு..” என்றவன், அப்போதும் அவள் அமைதியாகவே இருப்பதைக் கண்டு, அவனிடம் இருந்த மற்றொரு அலைபேசியை எடுத்து ஸ்பீக்கரில் போட்டான். அதில் அங்கு நாகராஜன் தன் சகாக்களோடு பேசுவது தெளிவாகக் கேட்டது.
அதைப் பாய்ந்து சிந்து பிடிக்க முயல.. சட்டென அவளிடமிருந்து அதைத் தள்ளி பிடித்தவன், “ஹாங்.. என்னைப் பார்த்தா அவ்வளவு ஏமாளியாவா இருக்கு..? இங்கே நீ என்ன பேசினாலும் அங்கே கேட்காது.. ஃபோன் ம்யூட்டில் இருக்கு..” என்றவன், “உங்க வீட்டுக்குள்ளே நடக்கறதை தெளிவா லைவ்வா கேட்க முடிஞ்சா என்னால் உங்க வீட்டு ஆளுங்களை என்ன வேணும்னாலும் செய்ய முடியும்னு உனக்குப் புரியலையா..? இன்னும் இரண்டு நிமிஷத்தில் நீ நான் சொன்னதைச் செய்யலை.. என் ஆள் உங்க அப்பா கழுத்தை அறுத்து போட்டுடுவான்..” என்றான் மிரட்டல் குரலில் தாரக்.
அவன் பேச பேச அதில் உள்ள உண்மையை எண்ணி மிரண்டு நின்றிருந்தவள், தாரக்கின் இறுதி வார்த்தையில் உண்டான பயத்தோடு வேகமாக அலைபேசியைக் கையில் எடுத்திருந்தாள் சிந்து.
தொடரும்...
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
Topic starter
08/02/2025 1:25 am
ஹாய் டியர்ஸ்
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க..? இதோ புது கதையோடு உங்களை சந்திக்க வந்துவிட்டேன்..
MNM - 7
இந்த கதையை பற்றிய உங்கள் கருத்துக்களை கீழே உள்ள லிங்கில் என்னோடு பகிர்ந்துக் கொள்ளுங்கள்..
இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்
கவி சந்திரா
This post was modified 5 days ago by Kavi Chandra
Page 1 / 2
Next
