விஷம் – 2

அம்ரு அந்தப் பூட்டி இருந்த கதவையே திகைப்போடு பார்த்திருந்தாள். மனமெங்கும் பயம் பந்து போல உருண்டு வந்து அவளை நிலைகுலைய செய்தது.

யாரென்றே தெரியாத ஒருவன் திடீரென வீடு புகுந்து இழுத்து வந்து இப்படி ஓரு அறையில் அடைத்து வைத்திருப்பதை எந்தக் கணக்கில் சேர்ப்பது என்று புரியாமல் திகைத்து நின்றிருந்தாள் அம்ரு.

தன்னைச் சுற்றி என நடக்கிறது என்றே அம்ருவுக்குப் புரியவில்லை. ‘ஒருவேளை இந்தப் படங்களில் செய்திகளில் எல்லாம் வருவது போலத் தன்னிடம் அத்துமீற போகிறானோ..!’ என்று எண்ணியவளுக்கு இதயம் தொண்டைக்கு வந்து துடித்தது.

‘வேறு எதற்கு இப்படி நடு இரவில் வீடு புகுந்து இழுத்து வர போகிறான்’ என்று மனம் கேள்வி கேட்கவும், ‘அதுக்கு வீடு புகுந்தா தூக்கி வருவாங்க..?! நைட்ல தனியா வரும் போதோ இல்லை யாரும் இல்லாத இடத்திலோ தானே இப்படி எல்லாம் நடக்கும்’ என மூளை வாதிடவும் ‘நீயும் தானே தனியா நைட் வந்தே..?’ என்று மீண்டும் மனம் கேள்வி எழுப்பியதில் ‘அப்போ அதுல இருந்து உன்னைப் பாலோ செஞ்சு வந்து இருப்பானோ..?!’ என மூளை குழப்பி விட மொத்தத்தில் பயந்து தான் போனாள் அம்ரு.

இப்படி ஏதேதோ எண்ணி குழம்பி பயந்தவள் எதில் இருந்தோ தன்னைக் காத்துக் கொள்வது போல அந்த அறையின் கதவின் மேல் சாய்ந்து யாரும் அதைத் திறந்து விடாமல் தடுப்பது போல நின்று கொண்டாள்.

பாவம் ஷௌர்யாவின் ஒரே தள்ளில் கதவு மட்டுமல்ல அவளும் தூர போய் விழுவாள் எனப் புரியாமல் அப்படியே வெகு நேரம் நின்றிருந்தாள் அம்ரு. எவ்வளவு நேரம் என்பதெல்லாம் அவளுக்கே தெரியாது. அப்படியே தன்னையே மறந்தே ஒரு நிலை அது. இரவு வீடு திரும்பும் வரையும் கூடத் தன் வழக்கப்படி எதுவும் மாறாமல் தானே நடந்தது. இதில் எங்கு என்ன தவறாகி போனது என்று தான் இந்த நொடி வரை அம்ருவுக்குப் புரியவில்லை.

அப்படியே ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்தவள் எப்போது அங்கேயே சரிந்து மடிந்து அமர்ந்தாள் என்று கூட அவளுக்குத் தெரியாது. ஏனெனில் அவளே இந்த நொடி வரை அதை உணரவில்லை. எதிரில் தெரிந்த சுவரையே வெறித்துக் கொண்டு அப்படியே உறை நிலையில் இருந்தாள் அம்ரு.

திடீரெனக் கதவிற்கு வெளியே கேட்ட சிரிப்புச் சத்தத்தில் அதுவரை மறந்து இருந்த தன்னிலை மீண்டவள் சுற்றும் முற்றும் ஒரு பதட்டத்தோடு பார்க்க.. பொழுது விடிந்து வெகு நேரம் ஆகி இருந்தது தெரிந்தது.

இவற்றையெல்லாம் விட வெளியில் இருந்து கேட்ட சத்தமே அவளைப் பயத்தில் உறைய செய்வதாய் இருக்க.. மெதுவாக எழுந்து கதவை மேலும் சுவரோடு சேர்த்து இறுக்கி தடை செய்வது போல நின்றுக் கொண்டாள்.

வெளியே பேச்சும் சிரிப்புமாகச் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. இதில் மிரண்டு நின்றிருந்தவளின் மனம் தண்ணீரில் இருந்து வெளியே விழுந்த மீனாகத் துடிதுடித்துப் படபடத்துக் கொண்டிருந்தது.

ஆனால் அவள் பயந்தது போலச் சில மணி துளிகள் கடந்த பின்னும் எதுவும் நடக்கவே இல்லை. இருந்தும் அவளின் பயம் மட்டும் விட்டு விலகாமல் அப்படியே இருக்க.. மெல்ல கதவின் மேல் காதை வைத்து ஊன்றி கவனிக்கத் தொடங்கினாள்.

அங்குப் பல்வேறு குரல்கள் கேட்டுக் கொண்டு இருந்தது. மூன்றுக்கு மேற்பட்ட ஆண்கள் வெளியில் இருப்பது புரிய.. அவசரமாகக் கதவை உள்பக்கமாகப் பூட்டி கொள்ள எண்ணி கைகளால் தேடியவளுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. அங்கு இருந்தது நம்பர் போட்டு பூட்டும் கதவு.

அதில் சோர்ந்து போய்க் கதவின் மேலேயே சாய்ந்தவளுக்கு அப்போதே மனதில் தோன்றியது அது, வெளியில் கேட்கும் குரல்களில் ஒன்று கூட அந்த டீமேனுக்குச் சொந்தமானது இல்லை. ‘அப்போது அவன் இங்கு இல்லையா..?!’ என்று எண்ணம் செல்லும் போதே, ‘அதெப்படி சில நிமிடங்களில் அவன் பேசிய சில என்று கூடச் சொல்ல முடியாது சிற்சில வார்த்தைகளைக் கொண்டு அவன் குரலை உன்னால் அடையாளம் காண முடியுமா என்ன..?’ என்று மூளை கேள்வி எழுப்பியது.

அப்படி ஒரு அதிகாரமும் ஆத்திரமும் கலந்த குரலை இதுவரை அவள் கேட்டது இல்லை என்பதோடு அதில் இருந்த அழுத்தமான கர்ஜனை அவளை நடுங்க செய்வதாய் இருந்தது. அதுவே அந்தக் குரலை வாழ்நாளில் அவள் மறக்க முடியாத அளவு செய்து இருந்தது.

அப்படியே வெகு நேரம் அம்ரு நின்றிருந்தும் கூட அந்தக் கதவை திறக்கவோ யாரும் உள்ளே வர முயலவே இல்லை என்றானவுடன் அவளுக்கே ஒரு சந்தேகம் எழுந்தது. ஒருவேளை இது எல்லாமும் தன் கொடுங்கனவாக இருக்குமோ..?! என்று எண்ணியவள் தன் கையில் கிள்ளி பார்க்க.. அதுவோ வலியை கொடுத்து இது அனைத்தும் உண்மை தான் என்று அழுத்தமாகச் சொல்லி சென்றது.

அப்போது மட்டுமல்ல அன்று முழுவதுமே அந்தக் கதவு திறக்கபடவும் இல்லை. யாரும் உள்ளே வரவும் இல்லை. இதில் தான் நினைத்துப் பயந்தது போல எதுவும் நடக்கவில்லை என்று தான் சந்தோஷபட வேண்டுமா..?! இல்லை ஏன் இங்கு அடைக்கப்பட்டு இருக்கிறோம் எனத் தெரியாமல் அழ வேண்டுமா..?! என்று புரியாத நிலையிலேயே அன்றைய நாளை கடத்தினாள் அம்ரு.

மெல்ல இருள் கவிழ தொடங்கிய நேரத்தில் அதுவரை அமர்ந்திருந்த கதவுக்கு அருகில் இருந்து எழுந்தவள் இந்த இருளை துணையாகக் கொண்டு எங்காவது எப்படியாவது தப்பிக்க முடியுமா என்று அந்த அறை முழுவதையும் சுற்றி வந்தாள்.

எங்காவது ஒரு வழியாவது கிடைக்குமா என்றவளின் அந்த எதிர்பார்ப்பு முற்றிலும் பொய்த்துப் போனது. அங்கு இன்னொரு கதவோ வேறு தப்பிக்கும் வழியோ எதுவும் தென்படவில்லை.

ஒரு கட்டத்தில் தனக்கு இங்கிருந்து விடுதலையே கிடைக்காதோ என்று மனம் சோர்ந்து போக அப்படியே படுக்கைக்கும் வாட்ரோபுக்கும் இடையில் இருந்த இடைவெளியில் மடங்கி அமர்ந்தவளுக்குக் கண்ணீர் அருவியாக வழிய தொடங்கியது.

மனம் தன் போக்கில் யோசிக்கத் தொடங்கி இருந்தது. இவனை இதற்கு முன்பு எங்காவது எப்போதாவது பார்த்து இருக்கிறோமா.?! நமக்கே தெரியாமல் இவனுக்கு நம்மால் ஏதேனும் தொந்தரவு நிகழ்ந்து இருக்குமா..?! வண்டியில் வரும் போது யாரையாவது மோதி அவர்களுக்கு ஏதாவது ஆபத்து நிகழ்ந்து இருக்குமா..?!’ என்றெல்லாம் தனக்குத் தெரிந்தவரை யோசித்துப் பார்த்தவளுக்கு அனைத்திற்கும் இல்லை என்பதே பதிலாகக் கிடைத்தது.

இதோ இங்குக் கொண்டு வந்து அடைக்கப்பட்டு இருபத்து நான்கு மணிநேரத்தை கடந்த பின்னும் அம்ருவுக்குப் பசி, தாகம், தூக்கம் போன்ற எந்த உணர்வுமே இப்போது வரை தோன்றவில்லை. அவளுக்குத் தெரிந்தது எல்லாம் பயம்.. பயம்.. பயம் மட்டுமே..!

அப்படியே அமர்ந்து இருந்தவள் அந்த நாளும் கடந்து அடுத்த நாளும் வந்த போதும் கூட அங்கிருந்து அசையவோ எழவோ இல்லை.

இங்குத் தன் வீட்டில் கையில் இருந்த அலைபேசியையே வெறித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த ஷௌர்யாவின் எதிர் பார்ப்பை பூர்த்திச் செய்வது போல அழைப்பு வரவும், எந்த உணர்வையும் முகத்திலும் குரலிலும் காட்டாமல் எடுத்து காதுக்குக் கொடுத்தவன் அந்தப்பக்கம் சொன்ன செய்தியை கேட்டு “நல்லா தெரியுமா பிரபு... நியூஸ் உண்மை தானா...” என்று கர்ஜனையோடு கேட்டான்.

இவனின் கர்ஜனையில் அந்தப்பக்கம் அலைபேசியைப் பிடித்திருந்தவனின் கைகள் கூடப் பயத்தில் நடுங்கியதோ என்னவோ...!! அவ்வளவு பயம் அவன் உயிர் வரை சென்று அவனை அசைத்துப் பார்த்தது.

“ஆமா சார் தகவல் உண்மைதான்...” என்று பவ்யமான குரலில் கூறியவன் அதற்கான சாட்சியை உங்களுக்கு அனுப்பி வைக்கிறேன் என்றும் சேர்த்து கூற, உடனே அவனின் அழைப்பை துண்டித்தவன் பிரபு அனுப்பிய சாட்சியைத் தன் அலைபேசியின் திறந்து பார்த்தான்.

அவன் சொல்லியிருந்தது அப்படியே புகைப்படமாக ஷௌர்யாவின் கண்முன் நின்றிருந்தது. அதையே தாடை இறுக கண்கள் சிவக்க சில நொடிகள் வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனின் கைகள் அந்த அலைபேசியே உடையும் அளவுக்கு அதை இறுக்கி பிடித்தது. அடுத்த நொடி புயலென அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினான்.

தன் காரை புயல் வேகத்தில் செலுத்தி கொண்டு இருந்தவனின் மனமோ எரிமலைக்குப் போட்டியாகப் பல அழுத்தங்களையும் ஆத்திரங்களையும் உள்ளடக்கி கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தது.

இப்போது நடந்து முடிந்த ஒன்றுக்காகப் பழி தீர்க்கவே புயலெனச் சென்று கொண்டு இருந்தவனின் மனதில் திடீரென ஒரு எண்ணம் தோன்றவே சற்றும் யோசிக்காமல் காரை வளைத்துத் திருப்பிக் கொண்டு சென்று நகை கடையின் முன் நிறுத்தினான் ஷௌர்யா.

இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு திடீரென அறையின் கதவை உடைத்துக் கொண்டு வருவது போலப் பெரும் சத்தத்தோடு உள்ளே நுழைந்தவனைக் கண்டு தான் அமர்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து பயத்தில் எழுந்து நின்றிருந்தாள் அம்ரு.

அவளை நெருங்கிய வேகத்தில் என்ன நடக்கிறது என அம்ரு உணர்வதற்கு முன்பாக அவளின் கழுத்தில் மங்கல்யத்தைக் கட்டி முடித்திருந்தான் ஷௌர்யா.

இரண்டு நாட்களாக நடப்பது எல்லாம் அதிர்வுக்கு மேல் அதிர்வை தர, இப்போது நடந்து முடிந்து இருப்பதை உணர்ந்து கொள்ளக் கூட அம்ருவுக்கு அவகாசம் இல்லாமல் ஒவ்வொன்றும் நடந்து கொண்டிருந்தது.

முதலில் ஷௌர்யா அருகில் வந்ததிலேயே கண்கள் தெரித்து விடும் அளவுக்குப் பயத்தில் கை கால் எல்லாம் வெடவெடக்க அவனைப் பார்த்திருந்தவள், ஷௌர்யா தன் கழுத்தில் அணிவிப்பது என்ன என்று புரியா ஒரு நிலையில் தான் நின்றிருந்தாள்.

காரணம் ஜெய்பூரை பூர்விகமாகக் கொண்டவனான ஷௌர்யா அணிவித்தது அவன் குடும்பப் பாரம்பரிய வழக்கப்படியான கருக மணியில் கழுத்தை விட்டு சற்று இறங்கி இருக்கும் அளவிளான அழகிய கல் வைத்த டாலர் போன்ற டிசைன் உள்ள மாங்கல்யம்.

அவளுக்கு இது மாங்கல்யம் என்றே புரியாத நிலையில் தன் கழுத்தில் எதற்கு இந்தச் செயின் என்பது போலத் தான் திகைத்து நின்றிருந்தாள் அம்ரு. அதையே ஒரு புரியா பார்வையில் அலசியவாறு நின்றிருந்தவளை சொடுக்கிட்டு தன்னிலைக்குக் கொண்டு வந்தவன்,

"இது உன் கூட வாழறதுக்கான லைசென்ஸ்ன்னு நினைச்சுக் கனவு எதுவும் கண்டுடாதே... உன்னை என் கூடவே வெச்சு அணுஅணுவாய் சித்திரவதை செய்றதுக்கான லைசென்ஸ் இது...” என்று கூறியவன் அவளைத் தொட்ட தன் விரல்களை அருவருப்போடு பார்த்துக் கொண்டே “பிரபு சனைடைசர் எடுத்துட்டு வா...” என்று கூறியபடியே வெளியேற போனவன் அறை வாயிலில் நின்று மீண்டும் சொடுகிட்டு அவளை தன்னை நோக்கி நிமிர செய்தான்.

“யுவர் கவுண்ட் டவுன் ஸ்டார்ட்ஸ் நவ்... என்னுடைய சித்ரவதைக்கு ரெடி ஆகிக்கோ மை டியர் பொண்டாட்டி...” என்று விட்டு வெளியேறிவிட... நடப்பது.. நடந்து கொண்டிருப்பது என்று எதுவுமே புரியாமல் விக்கித்து நின்று இருந்தாள் அம்ரு.

அவனின் வார்த்தைகளிலேயே பயத்தில் உறைந்து இருந்தவளுக்கு வெகு தாமதமாகவே ஷௌர்யாவின் வார்த்தைகளும் அதில் அவன் அழுத்தத்தோடு உச்சரித்த பொண்டாட்டி என்பதும் பதிந்தது. அதில் ஒரு திடுக்கிடலோடு தன் கழுத்தை குனிந்து மீண்டும் பார்த்தவளுக்கு அவன் வார்த்தைகள் உண்மை என்பதைச் சிறு வயதில் இருந்து அவள் பார்த்த பல ஹிந்தி படங்கள் புரிய வைத்து இருந்தது.

தான் இதுவரை ஏதேதோ எண்ணி கலங்கி தவித்துக் கொண்டிருந்தது எதுவும் நிகழாமல் அதற்கு முற்றிலும் நேர் மாறாக இப்படி ஒரு நிகழ்வை இங்குக் கொஞ்சமும் எதிர்பாராதவள் அதன் தாக்கத்தைக் கொஞ்சமும் தாங்க முடியாமல் மயங்கி சரிந்தாள்.

கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரங்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் அவளிடம் தன் ஆத்திரத்தை வார்த்தைகளாகக் கொட்ட எண்ணி அறைக்குள் நுழைந்தவன் அங்கு அலங்கோலமாக விழுந்து கிடந்தவளை கண்டு அவளையே ஒரு உணர்வில்லா பார்வையில் அளந்தான்.

மூன்று நாட்களாக அவள் உடுத்தி இருந்த சேலை வேறு கசங்கி உடலோடு ஒட்டி சில இடங்களில் விலகி இருக்க.. அம்ரு விழுந்து இருந்த நிலையில் அது இன்னும் தன் தாராள மனப்பான்மையைப் பறை சாற்றிக் கொண்டு இருந்தது.

இதையும் அவளின் ஒருவகைத் தந்திரம் என்று எண்ணியவன் அருவருப்பாக முகம் சுழித்துத் தனக்குள் எதையோ உச்சரித்தவாறு அறையில் பார்வையைச் சுழலவிட்டு எதையோ தேட.. அங்கு அவன் தேடியது எதுவும் கிடைக்கவில்லை. பின் வெளியில் சென்று அங்கிருந்த உணவு மேசையில் இருந்த கண்ணாடியிலான தண்ணீர் ஜக்கை கொண்டு வந்து மொத்தமாக அவள் மேல் கவிழ்த்தான் ஷௌர்யா.

அதில் பதறி எழுந்து கொள்ள வேண்டியவளோ இதை உணரும் நிலையில் கூட இல்லை பாவம். தண்ணீரை கொட்டிவிட்டு அவளின் செயல்களையே ஊன்றி கவனித்துக் கொண்டு இருந்தவன், அப்போதும் அவளிடம் எந்த ஒரு அசைவும் இல்லாததைக் கண்டு தான் நின்றிருந்த இடத்திலிருந்து சற்று அம்ருவின் அருகில் சென்று அவளின் முகத்தைத் தன் ஷூ கால்களால் அப்படியும் இப்படியுமாக அசைத்துப் பார்த்தான்.

அப்போதும் கண்கள் மூடி எந்த ஒரு அசைவும் இல்லாமலேயே தான் அம்ரு கிடந்தாள். அவளையே சில நொடிகள் பார்த்தவன், “பிரபு..” என்றழைக்க.. வேகமாக வந்து அறை வாயிலில் நின்றான் அவன்.

அம்ருவை சுட்டி காண்பித்து ஏதோ சொல்ல துவங்கியவன், பின் தன் கார் சாவியைத் தூக்கி அவனிடம் போட்டு, “பேக் டோர் ஓபன் செய்..” என்றவாறே அம்ருவை குனிந்து தூக்கினான். அதில் நொடியில் சூழ்நிலையைப் புரிந்து கொண்ட பிரபு காரை நோக்கி வேகமாக ஓடினான்.

அவர்கள் பார்ம் ஹவுஸ் இருந்த பகுதிக்கு அருகில் பெரிய மருத்துவமனைகள் எதுவும் இல்லாமல் போனதால் கண்ணில்பட்ட சற்று சுமாரான மருத்துவமனையின் வாயிலில் காரை கொண்டு சென்று நிறுத்தினான் ஷௌர்யா.

அவர்களைப் பின் தொடர்ந்து வந்த பிரபு, காரை விட்டு ஷௌர்யா இறங்குவதற்குள் வேகமாக ஸ்ட்ரெச்சரோடும் உதவிக்கு ஆளோடும் வந்து நின்றான். அம்ரு வேகமாக உள்ளே கொண்டு செல்லப்படவும், அவளைப் பரிசோதித்த பெண் மருத்துவர்,

“என்ன ஆச்சு இவங்களுக்கு..? ஏன் மயங்கினாங்க..? உடம்புக்கு ஏதாவது பிரச்சனையா..?” என்றெல்லாம் வெளியே நின்றிருந்த இருவரில் கம்பீரமும் அழுத்தமுமாக இருக்கும் ஷௌர்யாவையே பார்த்து அனைத்து கேள்விகளையும் கேட்க..

அவனோ அத்தனைக்கும் சேர்த்து மிகச் சாதாரணமாக ஒரே பதிலை “டோன்ட் நோ” என்றான் ஒரு சிறு தோள் குலுக்கலோடு. அவனை ஒரு புரியாத பார்வையோடு அளந்தவர், “அவங்க பேர் அப்பறம் வயசு சொல்லுங்க..” என்று நர்ஸ் கொண்டு வந்து கொடுத்த கேஸ் ஷீட்டில் எழுதுவதற்காகக் கேட்டார்.

அதற்கும் அதே போலத் தன் இரு பேக்கேட்டிலும் கையை விட்டுக் கொண்டு நின்ற நிலையில் இருந்து கொஞ்சமும் மாறாமல் மீண்டும் அதே போல விட்டேற்றியான தொனியில் “டோன்ட் நோ” என்றான் ஷௌர்யா.

அதில் ஷௌர்யாவை யோசனையோடு நிமிர்ந்து பார்த்தவர், “ஓ.. அவங்க யாருன்னு உங்களுக்குத் தெரியாதா..? வழியில் மயங்கி இருந்தாங்களா..?! ஓகே ஒகே..” என்றவர், நர்ஸ் பக்கம் திரும்பி “இவங்க யாருன்னு தெரிஞ்சுக்கக் கூடிய திங்க்ஸ் ஏதாவது இருக்கான்னு செக் செய்ங்க.. நாம பர்ஸ்ட் எட் மட்டும் செய்வோம், நாளைக்கு அவங்க சொந்தகாரங்க வந்து..” என்று பேசி கொண்டிருந்தவரின் வார்த்தையை முடிக்கக் கூட விடாமல் “அப்படி யாரும் வர மாட்டாங்க.. நீங்க உங்க ட்ரீட்மெண்ட் ஸ்டார்ட் செய்ங்க..” என்று இடையிட்டது ஷௌர்யாவின் அழுத்தமான குரல்.

“அப்படி எல்லாம் செய்ய முடியாது சார். இது சாதாரண மயக்கம் போலத் தெரியலை.. நாளைக்கு ஏதாவது பிரச்சனையான நான் தான் மேனேஜ்மெண்ட்டுக்குப் பதில் சொல்ல வேண்டி இருக்கும்..” என்று மருத்துவர் தன் நிலைமையைப் புரிய வைக்க முயன்றார்.

“அப்படி என்னை மீறி இங்கே யாரும் வர வாய்ப்பில்லை..”

“அது எப்படிச் சார் நீங்க அவ்வளவு உறுதியா சொல்ல முடியும்..”

“ஷி இஸ் மை வொய்ப்.. வேற யாரு உரிமை கொண்டாட்டிட்டு வர முடியும்..?!” என்று அவரைப் பார்த்து எகத்தாளமாகக் கேட்டான் ஷௌர்யா.

இதில் இப்போது திகைத்து விழிப்பது அவரின் முறையானது. ‘இவர் என்ன சொல்றார்.. நாம சரியா தான் கேட்டோமோ.?! அது இவர் மனைவியா..! ஆனா பேர் தெரியாதா..?!!’ என்று அவர் குழப்பத்தோடு ஷௌர்யாவின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தார்.

“இப்போ என்ன ட்ரீட்மெண்ட் தொடங்கற ஐடியா இருக்கா..? இல்லை இப்படியே என் முகத்தைப் பார்த்துகிட்டு நிக்கப் போறீங்களா..?! இதுக்குத் தான் நான் இது போலச் சீப்பான பிளேஸ்க்கு எல்லாம் வரதே இல்லை..” என்றான் சுள்ளென்று.

அதில் அவருக்கும் முகம் லேசாகக் கறுத்துக் கோபம் வந்து விட்டது, ‘இப்போ மட்டும் எதுக்கு சார் வந்தீங்க..?’ என்று கேட்க வாய் வரை வார்த்தை வந்த போதும் அவனின் நடை உடை பாவனைகளே மிகப் பெரிய இடத்தில் இருப்பவன் என்பதைப் புரிய வைத்து இருக்க.. நாளை இது பெரும் பிரச்சனையானால் மேனேஜ்மெண்ட்டுக்குப் பதில் சொல்லும் நிலைக்குத் தான் தள்ளபடுவோம் என்று உணர்ந்து அமைதியாக அறைக்குள் சென்றார்.

“பேரு தெரியாதாம், வயசு தெரியாதாம் ஆனா பொண்டாட்டியாம்..!” என்று மெல்ல முணுமுணுத்தவாறே அவர் அம்ருவை கவனிக்க அனைத்தையும் அருகில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த நர்சுக்கு எதுவுமே புரியவில்லை.

வெளியில் நின்றிருந்த ஷௌர்யாவுக்கு ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மேல் அங்கு நிற்க பொறுமை இல்லாமல் போக.. தன் வேக நடையுடன் வாசலை நோக்கி சென்றான்.

“சார்.. சார்..” என்று ஷௌர்யா வாசலை நெருங்கவும் நர்ஸ் பின்னாலேயே ஓடி வந்தார். ஒற்றை விழியையும் புருவத்தையும் மட்டும் வளைத்து என்ன என்று முழுவதுமாகக் கூடத் திரும்பி நிற்காமல் கேட்டவனின் அந்த ஆளுமையிலும் அழகிலும் ஒரு நிமிடம் அந்த முப்பத்தைந்து வயதை கடந்து கொண்டு இருக்கும் நர்ஸே தன்னை மறந்து நின்றுவிட்டார்.

ஒரு பொறுமை இல்லாத வேக மூச்சோடு அந்தப் பெண்ணை ஷௌர்யா பார்க்கவும், அவனின் உடல் மொழி புரிந்து அங்கு விரைந்து வந்தான் பிரபு. “எதுக்குக் கூப்பிட்டீங்க..?” என்று பிரபுவின் கேள்வியில் அவ்வளவு நேரம் அப்படியே நின்றுவிட்டது புரிந்து அவஸ்தையோடு தலையைக் குனிந்து கொண்டவர், பின் மெதுவாக முகத்தை நிமிர்த்தி “அவங்களுக்கு மாத்தி போட டிரஸ் வேணும் சார்.. துணி எல்லாம் ஈரமா இருக்கு..” என்றார்.

அதைக் கேட்டு ஷௌர்யா பிரபுவின் பக்கம் பார்வையைத் திருப்பவும், அதற்கான அர்த்தம் புரிந்தவன், “ஒகே சார்” என்றான் உடனடியாக. அதன் பின் தன் நடையைத் தொடர்ந்த ஷௌர்யா, காரை நெருங்கி பின் மீண்டும் திரும்பி பிரபுவை பார்த்தான்.

அதில் பிரபு விரைந்து சென்று ஷௌர்யாவின் அருகில் நின்றான். “நீ இங்கேயே இரு.. எதுக்காவது கூப்பிடுவாங்க..” என்றவன் காரில் ஏறி சென்றுவிட்டான்.

அதற்கான அர்த்தம் புரிந்த பிரபுவும் உள்ளே செல்ல திரும்ப அந்த நர்ஸ் அப்போதும் அங்கேயே நின்று அதிக வார்த்தைகள் இல்லாமல் விழி அசைவிலேயே அனைத்தையும் செய்து முடிப்பவனையே விழி விரித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.

அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் அருகில் இருந்த ஏதோ ஒரு அவன் கால் வைக்கவே தகுதி இல்லை என்று நினைக்கும் கடையில் நுழைந்து அங்கிருந்தவைகளில் சிலதை அவர்களையே பேக் செய்யச் செய்து வாங்கி வந்து கிட்டத்தட்ட விட்டெரிந்து இருந்தான் ஷௌர்யா.

இதையெல்லாம் தன்னைச் செய்ய வைத்தவளின் மேல் ஏகத்துக்கும் ஆத்திரத்தை வளர்த்துக் கொண்டு அவள் கண் விழிக்கும் நேரத்திற்காகக் காத்திருந்தவனுக்கு அவனின் ஒவ்வொரு நொடியும் எத்தனை விலையுயர்ந்தது ஆனால் இன்று அரை நாளாக இங்குக் காத்திருக்கும் நிலை வந்ததற்கும் எல்லாம் சேர்த்து கூண்டு புலி போல நடை பயின்று கொண்டு இருந்தான். அதற்குப் பின் அங்கிருந்து போகும் எண்ணம் ஷௌர்யாவுக்குத் துளியும் இல்லை.

சிறிது நேரம் கழித்து வெளியில் வந்த மருத்துவர், “அவங்க இரண்டு இல்லை மூணு நாளா எதுவும் சாப்பிடலை போலச் சார்.. தண்ணீ கூடக் குடிக்கலைன்னு நினைக்கறேன்.. அதான் மயக்கத்துக்குக் காரணம், ஐவி போட்டு இருக்கோம்.. மருந்து கொடுத்து இருக்கோம்.. இதையெல்லாம் விட ஏதோ ஒரு பாதிப்பு மனசளவுல ரொம்ப ஆழமா பட்டு இருக்கும் போல அந்த அதிர்ச்சி தான் இதுக்கு எல்லாம் காரணம்.. இன்னும் ஒரு மணி நேரத்தில் கண் விழிச்சிடுவாங்க..” என்று சொல்லி சென்றார்.

உடனே அங்கிருந்து கிளம்பி வெளியேறிய ஷௌர்யா அடுத்த ஒரு மணி நேரத்திற்குப் பிறகு சரியாக அம்ரு இருந்த அறைக்குள் நுழைந்தான்.

அவனைக் கண்டு தயங்கி நின்ற நர்ஸை ஒரே கண்ணசைவில் வெளியேற செய்தவன், அம்ரு கண் விழிக்கும் நேரத்திற்காக இமைக்காமல் அவளையே வெறித்துப் பார்த்தப்படி காத்திருந்தான்.

அவனை மேலும் இருபது நிமிடங்கள் காக்க வைத்த பின்னே அவளிடம் லேசான அசைவு தெரிந்தது. அதைக் கண்ட நொடி வேட்டையாட காத்திருக்கும் பளபளப்பான கண்களோடு அவளை நெருங்கியவன் அம்ருவின் முகத்திற்கு நேராகக் குனிந்து அவள் கண் விழிக்கும் நொடியையே எதிர் பார்த்து காத்திருந்தான்.

அதே நேரம் லேசான அலைப்புறுதலோடு இப்படியும் அப்படியுமாகத் தலையை அசைத்து எதையோ நினைத்து தனக்குள்ளேயே போராடிய பின் “முகுந்த்த்த்த்...” என்ற அலறலோடு கண் விழித்த அம்ரு முகத்தின் வெகு அருகே தெரிந்த ஷௌர்யாவின் முகத்தைக் கண்டு திகைத்தாள்.

தொடரும்..

இந்த நாள் இனிய நாளாக அமையட்டும்

கவி சந்திரா